Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 lipca 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział
w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3 lipca 2018 roku, na podstawie ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1270), odmówił J. L. prawa do emerytury.
W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udokumentował wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy. Do okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie uwzględniono żadnego okresu zatrudnienia, ponieważ przedłożone świadectwa pracy nie spełniają warunków formalnych. Wskazano, że w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 25 maja 2005 roku z przedsiębiorstwa (...) błędnie wykazano rodzaj wykonywanej pracy, a ponadto wskazano błędną pozycję wykazu A stanowiącego załącznik do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku. Natomiast okresy pracy w szczególnych warunkach na stanowisku mistrz dziewiarni od 15 stycznia 1996 roku do 30 kwietnia 1998 roku w przedsiębiorstwie (...) oraz na stanowisku mistrz pończosznik od 1 października 1998 roku do 30 listopada 1998 roku w przedsiębiorstwie (...) nie zostały uwzględnione, ponieważ brak jest świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach z powołaniem się na odpowiednie przepisy resortowe.

(decyzja – k. 19 plik II akt ZUS)

J. L., w dniu 16 sierpnia 2018 roku złożył odwołanie od przedmiotowej decyzji ZUS wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury.

(odwołanie – k. 3 – 6)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumentację tożsamą jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 8- 8 odwrót)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny

J. L. urodził się w dniu (...). Wnioskodawca, w dniu
3 lipca 2018 roku złożył wniosek o emeryturę. Wnioskodawca jednocześnie złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym (OFE), na dochody budżetu państwa. Wnioskodawca z wykształcenia jest ślusarzem – mechanikiem.

(wniosek – k. 1 – 7 akta ZUS)

J. L. w okresie od 26 stycznia 1981 roku do 14 stycznia 1996 roku był zatrudniony w przedsiębiorstwie (...) Spółka z o. o. w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza.

(świadectwo pracy – k.9 plik II akt ZUS)

Przez cały okres zatrudnienia w przedsiębiorstwie (...) wnioskodawca pracował jako ślusarz w wydziale dzianin na dziewiarni. Do obowiązków wnioskodawcy należała naprawa maszyn na wydziale, utrzymanie maszyn w ruchu, usuwanie awarii, uzupełnianie oleju i ściąganie oleju z maszyn oraz ich konserwacja i czyszczenie. J. L. pracował w systemie 3 – zmianowym, w brygadzie ślusarzy i wykonywał czynności na wydziale produkcyjnym. Warsztat znajdował się na drugim piętrze na Wydziale Dziewiarni i był oddzielony od maszyn produkcyjnych szklaną ścianą, o wysokości ok. 1,5 m, podczas gdy dziewiarnia miała wysokość 4 m. W warsztacie odczuwalny był taki sam hałas jak w hali produkcyjnej, ponieważ pomieszczenie nie było zadaszone. W warsztacie pracowano, gdy należało zdemontować części z maszyny, jednak pracownicy przebywali głównie na hali produkcyjnej. Wydział znajdował się na 5 piętrach. Na każdym piętrze znajdowało się 400 maszyn. Do brygady, w której pracował wnioskodawca, należała obsługa maszyn na wszystkich piętrach. W zakładzie nie było ślusarzy, którzy wykonywali prace poza wydziałem produkcyjnym. Każda brygada była podzielona i nalewała olej do określonego typu maszyn. W zakładzie pracowały 3 brygady ślusarzy. Początkowo w każdej brygadzie pracowało 9 ślusarzy, następnie liczba ta ulegała zmniejszeniu. Wnioskodawca nie był delegowany do innych miejsc pracy poza wydziałem. Mistrz zgłaszał awarię maszyny i ślusarze udawali się na miejsce i demontowali maszyny. Naprawy odbywały się na dziewiarni, ale niektóre naprawy odbywały się w warsztacie. Nie było żadnych przestojów w pracy, ponieważ naprawiana maszyna była wyłączana z ruchu. Natomiast pracownicy na dziewiarni otrzymywali wynagrodzenie płacone akordowo, dlatego zależało im, aby maszyny były sprawne. Jeśli nie było bieżących napraw maszyn to wnioskodawca zajmował się ściąganiem oleju z maszyn i uzupełnianiem go. W razie konieczności remontu maszyn i ich konserwacji pracowano również w niedziele. Wnioskodawca cały czas pracował na produkcji i jego zadaniem było zapewnienie ciągłości ruchu maszyn.

(zeznania wnioskodawcy – e – protokół rozprawy z dnia 9 stycznia 2019 roku – 00:01:45 – 00:31:52, 00:57:50 – 00:58:08 –płyta CD k. 268, zeznania świadka K. G. – e – protokół rozprawy z dnia 9 stycznia 2019 roku – 00:35:37 – 00:45:42 –płyta CD k. 268, zeznania świadka S. T. – e – protokół rozprawy z dnia
9 stycznia 2019 roku – 00:45:42 – 00:54:48 – k. 268, płyta CD - k. 268)

W świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionym przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) w Ł. z dnia 25 maja 2005 roku wskazano, że J. L. był zatrudniony w w/w zakładzie w okresie od dnia od 26 stycznia 1981 roku do 14 stycznia 1996 roku i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę ślusarza na dziewiarni w brygadzie utrzymania w ruchu maszyn (stały dozór techniczny na wydziale praca trzyzmianowa) – wymienionym w wykazie A dział XIV poz. 24 pkt.1 wykazu stanowiącego załącznik do Zarządzenia Ministerstwa Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

(świadectwo pracy – k. 11 plik II akta ZUS, akta osobowe i płacowe wnioskodawcy – k. 19 – 246)

J. L. w okresie od 15 stycznia 1996 roku do 30 kwietnia 1998 roku był zatrudniony w (...) S. A. w A. na stanowisku mistrza dziewiarni. W świadectwie pracy z dnia 29 kwietnia 1998 roku wskazano, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w okresie od 15 stycznia 1996 roku do 30 kwietnia 1998 roku na stanowisku mistrza dziewiarni.

(świadectwo pracy – k. 15 plik II akt ZUS, akta osobowe i płacowe wnioskodawcy – k. 257)

Podczas zatrudnienia w przedsiębiorstwie (...) wnioskodawca pracował jako mistrz dziewiarni. Był to zakład produkcyjny, który produkował skarpetki. J. L. pracował tylko na dziewiarni, praca odbywała się na zmiany. W zakładzie znajdowały się maszyny dziewiarskie i było 2 albo 3 dziewiarzy, którzy je obsługiwali. (...) dziewiarskich było ponad 20. Do obowiązków wnioskodawcy należało ustawianie produkcji i konserwacja maszyn. Wnioskodawca był odpowiedzialny również za wymianę elementów oczkotwórczych, tj. igły, platyny, które wnioskodawca wymieniał fizycznie w maszynie. W zakładzie pracowali również ślusarze i elektrycy. Gdy zachodziła taka konieczność to pracownicy demontowali maszynę. Wnioskodawca nie wykonywał żadnych innych czynności poza produkcją. Ponadto, wnioskodawca jako mistrz wypełniał na bieżąco karty zmianowe, rozpisywał pracę dziewiarzy. Czynności te zajmowały od 5 do 10 minut, wykonywane były według szablonu, na koniec zmiany w celu jej rozliczenia. Na S. produkcyjnej znajdowało się biurko J. L., przy którym wykonywał on czynności związane z wypełnianiem dokumentów.

(zeznania wnioskodawcy – e – protokół rozprawy z dnia 9 stycznia 2019 roku – 00:01:45 – 00:31:52, 00:57:50 – 00:58:08 – k. 268- płyta CD)

J. L. w okresie od 1 października 1998 roku do 30 listopada 1998 roku był zatrudniony w (...) S. A. w likwidacji z siedzibą w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku mistrza – pończosznika. W świadectwie pracy z dnia
30 listopada 1998 roku wskazano, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w okresie od
1 października 1998 roku do 30 listopada 1998 roku na stanowisku mistrza – pończosznika.

(świadectwo pracy – k. 8 plik I akt ZUS)

Podczas zatrudnienia w B. (...) wnioskodawca jako mistrz pończosznik pracował na wydziale dziania na maszynach pończoszarniach R850. Na wydziale znajdowało się około 200 maszyn. Na jednym piętrze znajdowała się ponadto barwiarnia. Wnioskodawca był przełożonym trzech pracowników, przy czym każdy z nich obsługiwał po 24 maszyny. Na zmianie było czterech mistrzów. Wnioskodawca pracował na maszynach czeskich, natomiast pozostali mistrzowie na maszynach włoskich. Praca odbywała się na trzy zmiany. Do obowiązków wnioskodawcy należało ustawianie maszyn pod produkcję, ustawianie rozmiarów maszyn, montaż i demontaż elementów oczkotwórczych, naprawa i konserwacja maszyn. Wnioskodawca nie obsługiwał maszyny, ponieważ należało to do obowiązków dziewiarza, a jedynie ustawiał ją i szedł do kolejnej maszyny. Mistrz zajmował się utrzymaniem ruchu maszyn i pracował cały czas na produkcji. Gdy maszyna połamała igły to zajmował się wymianą igieł, musiał także znaleźć przyczynę awarii maszyny.

(zeznania wnioskodawcy – e – protokół rozprawy z dnia 9 stycznia 2019 roku – 00:01:45 – 00:31:52, 00:57:50 – 00:58:08 – k. 268, płyta CD, zeznania świadka S. T. – e – protokół rozprawy z dnia 9 stycznia 2019 roku – 00:45:42 – 00:54:48 – k. 268, płyta CD)

Wnioskodawca posiada staż pracy wynoszący 25 lat, 1 miesiąc i 28 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

(decyzja – k. 19 plik II akt ZUS)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte, w załączonych do akt sprawy aktach ZUS dotyczących wnioskodawcy oraz dokumentów z akt osobowych wnioskodawcy z zakładów pracy, a także w oparciu o zeznania świadków – współpracowników wnioskodawcy w tych zakładach, tj. K. G. i S. T. oraz zeznaniach samego wnioskodawcy J. L..

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że świadkowie K. G. i S. T. byli zatrudnieni w tym samym zakładzie pracy co wnioskodawca, a zatem posiadają wiedzę odnośnie charakteru zatrudnienia wnioskodawcy i rodzaju wykonywanych przez niego czynności. Zgromadzone dokumenty, zeznania wnioskodawcy oraz świadków nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności. Zeznania te są spójne, logiczne, wiarygodne
i znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji osobowej, korespondują z zeznaniami wnioskodawcy.

Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności zebranej w toku postępowania dowodowego dokumentacji osobowej dotyczącej wnioskodawcy ze spornych okresów zatrudnienia.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i przedstawionej wyżej oceny dowodów odwołanie J. L. zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U z 2018 r., poz. 1270) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl art. 184 ust. 2, tej ustawy emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym,
za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Z przepisu art. 32 wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zasady przechodzenia na wcześniejsze emerytury oraz wykazy stanowisk do tego uprawniających określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze oraz załącznik i wykazy A i B (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.).

Według treści § 3 i 4 tego Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do cytowanego Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych należą wymienione w dziale XIV (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 25, - prace tj. bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie oraz pod poz. 24 – prace tj. kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Stosownie zaś do treści § 2 ust. 1 cytowanego wyżej Rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze jest – w myśl § 2 ust. 2 – świadectwo wykonywania pracy
w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy,
w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca spełnił warunki do uzyskania emerytury
w zakresie wymaganego wieku (ukończone 60 lat) oraz ogólnego stażu pracy (co najmniej
25 lat). Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy następujących okresów zatrudnienia:

- od 26 stycznia 1981 roku do 14 stycznia 1996 roku w przedsiębiorstwie (...) Spółka z o. o. w Ł. na stanowisku ślusarza na dziewiarni w brygadzie utrzymania w ruchu maszyn – stały dozór techniczny na wydziale – ze względu na okoliczność, że błędnie wykazano rodzaj wykonywanej pracy, a ponadto wskazano błędną pozycję wykazu A stanowiącego załącznik do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku;

- od 15 stycznia 1996 roku do 30 kwietnia 1998 roku w przedsiębiorstwie (...) S. A. w A. na stanowisku mistrza dziewiarni – ze względu na brak świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach z powołaniem się na odpowiednie przepisy resortowe;

- od 1 października 1998 roku do 30 listopada 1998 roku w B. (...)
S. A. w Ł. na stanowiska mistrza – pończosznika – ze względu na brak świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach z powołaniem się na odpowiednie przepisy resortowe.

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii należy zwrócić uwagę, iż świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 lub art. 184 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k. p. c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r. sygn. III AUa 3113/08, opubl. LEX nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 r. sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 r. sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60). Jednocześnie w judykaturze ugruntowane jest stanowisko, iż regulacja § 2 statuująca ograniczenia dowodowe nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. III UZP 5/85; uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, opubl. OSNAPiUS 2001, nr 18, poz. 562).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność rodzaju i charakteru wykonywanych przez wnioskodawcę czynności w przedmiotowych zakładach pracy przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę złożonej do akt sprawy dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy, zeznań zgłoszonych świadków i samego wnioskodawcy.

Lektura dostępnych świadectw pracy wskazuje, że przez cały sporny okres zatrudnienia wnioskodawca wykonywał pracę ślusarza na dziewiarni w brygadzie utrzymywania w ruchu maszyn ( (...) Spółka z o. o), mistrza dziewiarni ( (...) S. A.) oraz mistrza pończosznika ( (...) S. A.). Przedmiotem analizy Sądu Okręgowego było wobec tego, czy sporne okresy zatrudnienia mogą zostać uznane za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał dostateczne podstawy do tego, aby wymieniony powyżej okres uznać za pracę wykonywaną
w warunkach szczególnych.

Na okoliczność prac wykonywanych przez wnioskodawcę Sąd dopuścił dowód
z zeznań świadków i zeznań wnioskodawcy przesłuchanego w charakterze strony. Z zeznań świadków K. G. i S. T. oraz wnioskodawcy jednoznacznie wynika, że wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia we wskazanych powyżej zakładach pracy wykonywał pracę w charakterze ślusarza na dziewiarni w brygadzie utrzymywania w ruchu maszyn, mistrza dziewiarni oraz mistrza pończosznika.

Twierdzenia świadków i wnioskodawcy odnośnie charakteru wykonywanej przez niego pracy znalazły potwierdzenie w załączonej do akt dokumentacji osobowej z zakładu pracy.

W toku procesu niewątpliwie ustalono, że wnioskodawca podczas zatrudnienia
w przedsiębiorstwie (...) pracował jako ślusarz w wydziale dzianin na dziewiarni. Do obowiązków wnioskodawcy należała naprawa maszyn na wydziale, utrzymanie maszyn w ruchu, usuwanie awarii, uzupełnianie oleju i ściąganie oleju z maszyn oraz ich konserwacja i czyszczenie. J. L. pracował w systemie 3 – zmianowym, w brygadzie ślusarzy i wykonywał czynności na wydziale produkcyjnym.

Natomiast podczas zatrudnienia w przedsiębiorstwie (...) S. A. wnioskodawca wykonywał czynności mistrza dziewiarni. Do obowiązków wnioskodawcy należało ustawianie produkcji i konserwacja maszyn. Wnioskodawca był odpowiedzialny również za wymianę elementów oczkotwórczych, tj. igły, platyny, które wnioskodawca wymieniał fizycznie w maszynie. Ponadto, wnioskodawca jako mistrz wypełniał na bieżąco karty zmianowe, rozpisywał pracę dziewiarzy. Czynności te zajmowały od 5 do 10 minut, wykonywane były według szablonu, na koniec zmiany w celu jej rozliczenia.

W trakcie zatrudnienia w (...) S. A. wnioskodawca jako mistrz pończosznik był przełożonym trzech pracowników. Wnioskodawca pracował na maszynach czeskich, natomiast pozostali mistrzowie na maszynach włoskich. Praca odbywała się na trzy zmiany. Do obowiązków wnioskodawcy należało ustawianie maszyn pod produkcję, ustawianie rozmiarów maszyn, montaż i demontaż elementów oczkotwórczych, naprawa i konserwacja maszyn. Ponadto, mistrz zajmował się utrzymaniem ruchu maszyn i pracował cały czas na produkcji.

Nie ma przy tym wątpliwości, że ubezpieczony wykonywał swoje obowiązki stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy. Pracował w systemie zmianowym. Charakter jego pracy wymagał ciągłej obecności na hali produkcyjnej i interwencji w razie każdej awarii.

Stałe wykonywanie pracy w warunkach szczególnych jest rozumiane w orzecznictwie Sądu Najwyższego jako wypełnianie pełnego wymiaru czasu pracy na zajmowanym stanowisku, gdyż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze innych równocześnie wykonywanych prac
w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika ( vide wyrok z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 290).

W świetle wyżej poczynionych ustaleń, zdaniem Sądu Okręgowego, spełnione zostały podstawy do tego, aby pracę świadczoną przez wnioskodawcę we wskazanych powyżej zakładach pracy oraz wymienionych powyżej okresach ponad wszelką wątpliwość zakwalifikować jako okresy pracy w warunkach szczególnych.

Praca wykonywana przez wnioskodawcę na stanowisku ślusarza na dziewiarni w brygadzie utrzymywania w ruchu maszyn na wydziale dziewiarni w przedsiębiorstwie (...) Spółka z o. o. swoim rodzajem odpowiada stanowisku wymienionemu w wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku wymienionym w dziale XIV (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 25, tj. bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie oraz stanowisku wymienionemu w wykazie A stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku, w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego, w dziale XIV (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 25 pkt 1, tj. bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie – stanowiska pracy, na których prace wykonywane są stale i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie.

Natomiast praca wykonywana przez wnioskodawcę na stanowisku mistrza dziewiarni w (...) S. A. oraz na stanowisku mistrza pończosznika w (...) S. A. swoim rodzajem odpowiada stanowiskom wskazanym w wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku wymienionym w powołanym powyżej dziale XIV pod pozycją 25, ale także wymienionym w dziale XIV (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 24, tj. kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie oraz stanowisku wymienionemu w wykazie A stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku, w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego, w dziale XIV (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 24 pkt 1, tj. kontrola między operacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. W przedsiębiorstwach wielozakładowych, zakład należy traktować jak wydział – stanowiska pracy, na których prace wykonywane są stale i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie wnioskodawca w sposób niewątpliwy wykazał przed Sądem, że przepracował ponad 15 lat w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze – łączny czas pracy w szczególnych warunkach wyniósł bowiem 17 lat 5 miesięcy 5 dni (od 26 stycznia 1981 roku do 14 stycznia 1996 roku, od 15 stycznia 1996 roku do 30 kwietnia 1998 roku, od 1 października 1998 roku do 30 listopada 1998 roku ).

Reasumując, wnioskodawca legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych uprawniającym go do przyznania prawa do emerytury na podstawie art. 184 cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z 17 grudnia 1998 roku.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w dniu 3 lipca 2018 roku, w którym zawarł wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku
w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa, wiek 60 lat uzyskał w dniu 23 maja 2018 roku, a zatem prawo do emerytury należało wnioskodawcy przyznać od dnia 4 lipca 2018 roku tj. od dnia następnego po złożeniu przez ubezpieczonego wniosku o przekazanie środków zgromadzonych w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa, bowiem dopiero od tego momentu ubezpieczony spełnił wszystkie warunki uzyskania prawa do emerytury.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k. p. c,
zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia
4 lipca 2018 roku.

K. J.

z/odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn.ZUS i wnioskodawcy

28.01.2019r.