Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI P 230/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Kryńska - Mozolewska

Ławnicy: Beata Dąbała

Elżbieta Mitraszewska

Protokolant: starszy protokolant sądowy Lena Fremmel

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2018 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa V. S.

przeciwko K. S.

o odszkodowanie, sprostowanie świadectwa pracy

1.  zasądza od pozwanego K. S. na rzecz powoda V. S. kwotę 3.410,00 zł (trzy tysiące czterysta dziesięć złotych 00/100) tytułem odszkodowania;

2.  nakazuje pozwanemu K. S. do sprostowania świadectwa pracy powoda V. S. z dnia 15 maja 2017r. poprzez zmianę w pkt 1 zapisu– „w okresie od 22 maja 2015r. do 12 maja 2017r. w wymiarze pełnego etatu” na zapis – „od 22 maja 2015r. do 22 maja 2017r. w wymiarze pełnego etatu” oraz zmianę w pkt 5 ust 1 zamiast „11 dni – 88 godzin w tym: 0 dni – na postawie art. 167 2 kp w tym wypłacony ekwiwalent za 11 dni – 88 godzin” na zapis „0 dni w tym: 0 dni na podstawie art. 167 2 kp, w tym wypłacony ekwiwalent za 13 dni – 104 godziny”;

3.  wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda tj. kwoty 3.410,00 zł (trzy tysiące czterysta dziesięć złotych 00/100);

4.  nakazuje ściągnąć od pozwanego K. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 170,50 zł (sto siedemdziesiąt złotych 50/100) tytułem zwrotu kosztów procesu – opłaty od pozwu.

Beata Dąbała SSR Małgorzata Kryńska – Mozolewska Elżbieta Mitraszewska

Sygn. akt VI P 230/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 czerwca 2017 roku (data na kopercie) powód V. S. wniósł o przywrócenie go do pracy u pozwanego pracodawcy K. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) K. S. w K. na poprzednich warunkach pracy i płacy w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że dnia 22 maja 2017 roku otrzymał oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia na podst. art. 53 § 1 pkt 1 b Kodeksu pracy. W ocenie powoda rozwiązanie to narusza przepisy, gdyż w jego przypadku okres wskazany w Kodeksie pracy nie upłynął. Powód podniósł dalej, że chorował na różne, niezwiązane ze sobą, choroby. Dodał on, że jego okres zasiłkowy powinien być liczony dopiero od dnia 21 grudnia 2016 roku, a nie od dnia 9 listopada 2016 roku.

(pozew – k. 1 – 2)

Kolejnym pozwem z dnia 10 czerwca 2017 roku (data na kopercie) powód V. S. wniósł o sprostowanie świadectwa pracy wydanego mu przez pozwanego K. S. poprzez wpisanie w ust. 1 zamiast słów: „w okresie od 22.05.2015r. do 12.05.2017r. w wymiarze pełnego etatu” słów: „w okresie od 22.05.2015r. do 22.05.2017r. w wymiarze pełnego etatu”, wpisanie w ust. 5 pkt 1 zamiast słów: „11 dni – 88 godz. w tym: 0 dni – na podstawie art. 167(2) KP w tym wypłacono ekwiwalent za 11 dni – 88 godz.” słów: „0 dni w tym: 0 dni – na podstawie art. 167(2) KP w tym wypłacono ekwiwalent za 13 dni – 104 godz.”. Powód w uzasadnieniu wskazał, że oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu z nim umowy o pracę otrzymał dopiero dnia 22 maja 2017 roku, a ponadto oświadczenie to jest niezgodne z przepisami prawa pracy.

Sprawa z powództwa V. S. została zarejestrowana pod sygn. akt VI P 240/17.

(pozew – k. 1 – 2 akt sprawy VI P 240/17)

Zarządzeniem z dnia 24 czerwca 2017 roku Sąd połączył sprawę o sygn. akt VI P 240/17 ze sprawą VI P 230/17 do wspólnego prowadzenia i rozpoznania i postanowił prowadzić obie sprawy pod sygn. akt VI P 230/17.

(zarządzenie z dnia 24.06.2017r. – k. 6 akt sprawy VI P 240/17)

Pozwany wniósł o oddalenie obu powództw w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwany podniósł, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, a treść świadectwa pracy jest prawidłowa.

(odpowiedź na pozew – k. 13 – 13 verte)

Pismem procesowym z dnia 7 grudnia 2017 roku powód zmodyfikował powództwo wskazując, iż zamiast przywrócenia do pracy wnosi o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego odszkodowania w kwocie 3.410,00 zł.

Z kolei na rozprawie w dniu 7 grudnia 2017 roku pełnomocnik powoda sprecyzował, że wnosi o sprostowanie świadectwa pracy w ust. 5 pkt 1 poprzez wpisanie tam słów: wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 0 dni, w tym 0 dni na podst. art. 167(2) KP w tym wypłacono ekwiwalent za 11 dni – 88 godz.”.

(pismo procesowe z dnia 07.12.2017r. – k. 64, protokół rozprawy z dnia 07.12.2017r. – k. 65 verte)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód V. S. był zatrudniony u pozwanego K. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) K. S., początkowo na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 22 maja 2015 roku do dnia 21 sierpnia 2015 roku, a następnie na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 22 sierpnia 2015 roku do dnia 31 sierpnia 2020 roku, na stanowisku specjalisty ds. eksportu, w pełnym wymiarze czasu pracy. Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 3.410,00 zł brutto.

(dowód: wydruk z CEIDG – k. 14, umowa o pracę z dnia 22.05.2015r – k. 15, umowa o pracę z dnia 21.08.2051r – k. 19, zaświadczenie o wynagrodzeniu - k. 31)

Dnia 22 maja 2017 roku powód odebrał oświadczenie pracodawcy z dnia 15 maja 2017 roku w przedmiocie rozwiązania z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia. W uzasadnieniu tego oświadczenia pracodawca wskazał, że z dniem 12 maja 2017 roku rozwiązuje z powodem bez zachowania okresu wypowiedzenia umowę zawartą w dniu 22 sierpnia 2015 oku z powodu wyczerpania 182 dni zasiłku chorobowego i braku informacji o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego.

(dowód: rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 22, potwierdzenie odbioru – k. 24)

Pozwany wystąpił z wnioskiem z dnia 9 marca 2017 roku o ustalenie przez ZUS okresu zasiłkowego powoda. W odpowiedzi ZUS pismem z dnia 27 marca 2017 roku skierowanym do pozwanego wskazał, że nowy okres zasiłkowy należało otworzyć powodowi od dnia 9 listopada 2016 roku i wliczyć do niego okresy niezdolności do pracy od 9 listopada 2016 roku do 25 listopada 2016 roku, od 28 listopada 2016 roku do 17 grudnia 2016 roku oraz od 19 grudnia 2016 roku do 14 marca 2017 roku.

(dowód: wniosek pozwanego z dnia 09.03.2017r. – k. 29 – 29 verte, pismo ZUS z dnia 27.03.2017r. – k. 30)

Powód był niezdolny do pracy w okresach:

- od 31 lipca 2016 roku do 5 sierpnia 2016 roku,

- od 9 listopada 2016 roku do 25 listopada 2016 roku,

- od 28 listopada 2016 roku do 17 grudnia 2016 roku,

- od 19 grudnia 2016 roku do 30 czerwca 2017 roku.

Dnia 25 maja 2017 roku powód złożył wniosek o przyznanie mu świadczenia rehabilitacyjnego. Wniosek został uzupełniony w części I i III przez pracodawcę dnia 16 maja 2017 roku.

Decyzją z dnia 11 sierpnia 2017 roku ZUS (...) w W. przyznał powodowi V. S. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 13 maja 2017 roku do 10 sierpnia 2017 roku w wysokości 90% podstawy wymiaru, zaś od 11 sierpnia 2017 roku do 9 października 2017 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru.

(dowód: karta zasiłkowa – k. 12 akt rentowych, zwolnienia lekarskie – k. 19 i 8 akt zasiłkowych, wniosek o świadczenie rehabilitacyjne – k. 1 – 3 akt rentowych, decyzja ZUS z dnia 11.08.2017r. – k. 73)

Dnia 22 maja 2017 roku powód otrzymał od pozwanego świadectwo pracy, w którym wpisano w ust. 1, że powód był zatrudniony u pozwanego w okresie od 22 maja 2015 roku do 12 maja 2017 roku w wymiarze pełnego etatu. Z kolei w ust. 5 pkt 1 tego świadectwa pracy wskazano, że powód wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 11 dni – 88 godz. w tym: 0 dni – na podstawie art. 167(2) KP w tym wypłacono ekwiwalent za 11 dni – 88 godz.

Powód pismem z dnia 25 maja 2017 roku wniósł o sprostowanie świadectwa pracy poprzez wskazanie prawidłowego nr REGON, wskazanie, że okres zatrudnienia trwał od 22 maja 2015 roku do 22 maja 2017 roku oraz, że nie wykorzystał on w 2017 roku żadnego dnia urlopu wypoczynkowego.

W odpowiedzi pracodawca przesłał powodowi kolejne świadectwo pracy, wystawione dnia 31 maja 2017 roku, z poprawionym nr REGON, w pozostałej części pracodawca odmówił sprostowania świadectwa pracy. Nowe świadectwo pracy powód odebrał dnia 6 czerwca 2017 roku.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 15.05.2017r. – k. 23, potwierdzenie odbioru – k. 24, wniosek o sprostowanie świadectwa pracy – k. 90, świadectwo pracy z dnia 31.05.2017r. – k. 74, potwierdzenie odbioru – k. 27, pismo z dnia 31.05.2017r. – k. 28)

Powód nie wykorzystał w 2017 roku żadnego dnia urlopu wypoczynkowego. Pracodawca wypłacił mu ekwiwalent za 11 dni urlopu.

(dowód: zeznania powoda V. S. – protokół rozprawy z dnia 26.04.2018r. od 00:03:04 do 00:10:57)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z: wydruku z CEIDG z k. 14, umowy o pracę z dnia 22.05.2015r z k. 15, umowy o pracę z dnia 21.08.2011r z k. 19, zaświadczenia o wynagrodzeniu z k. 31, rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z k. 22, potwierdzeń odbioru z k. 24 i 27, wniosku pozwanego z dnia 09.03.2017r. z k. 29 – 29 verte, pisma ZUS z dnia 27.03.2017r. z k. 30, karty zasiłkowej z k. 12 akt rentowych, zwolnień lekarskich z k. 19 i 8 akt zasiłkowych, wniosku o świadczenie rehabilitacyjne z k. 1 – 3 akt rentowych, decyzji ZUS z dnia 11.08.2017r. z k. 73, świadectwa pracy z dnia 15.05.2017r. z k. 23, wniosku o sprostowanie świadectwa pracy z k. 90, świadectwa pracy z dnia 31.05.2017r. z k. 74 oraz pisma z dnia 31.05.2017r. z k. 28. Wiarygodność powyższych dowodów nie została skutecznie podważona przez strony w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach powoda V. S., które zostały uznane za wiarygodne w całości.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie są dwa roszczenia powoda - o zasądzenie na jego rzecz odszkodowania w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia oraz o sprostowanie świadectwa pracy.

Podstawą materialnoprawną dla roszczenia powoda jest regulacja z art. 56 § 1 KP, zgodnie z którym pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

Jak wynika z ustaleń Sądu pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę w trybie bez wypowiedzenia - art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP, zgodnie z którym pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy. Wobec powyższego Sąd zbadał, czy w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki pozwalające pracodawcy na skorzystanie z regulacji z art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP.

Jeśli chodzi o kwestię okresu pobierania zasiłku wskazaną w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP należy uznać, iż chodzi tu o okres pobierania zasiłku wyznaczony zgodnie z odpowiednimi przepisami zawartymi w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. – Dz. U. z 2017 roku, poz. 1368, ze zm., dalej jako: ustawa zasiłkowa). Zgodnie z art. 8 ustawy zasiłkowej okres pobierania zasiłku chorobowego, zwany okresem zasiłkowym, trwa co do zasady 182 dni. Z kolei wskazany wyżej art. 9 tej ustawy w swym ust. 1 wskazuje, że do okresu zasiłkowego zalicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, z kolei zgodnie z art. 9 ust. 2 do okresu zasiłkowego zalicza się również okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Z analizy przedłożonej w toku postępowania karty zasiłkowej powoda wynika, że jego okres zasiłkowy trwał od dnia 9 listopada 2016 roku do dnia 12 maja 2017 roku. Powód argumentował, że jego okres zasiłkowy powinien być liczony na nowo od dnia 21 grudnia 2016 roku, jednakże powód w żaden sposób tego nie wykazał. Ponadto Sąd ustalił, że po 12 maja 2017 roku ZUS odmówił powodowi prawa do zasiłku chorobowego, a powód nie odwoływał się od tej decyzji. Tym samym Sąd uznał, iż okres zasiłkowy 182 dni w przypadku powoda został wyczerpany z dniem 12 maja 2017 roku.

Zauważyć należy, że od dnia 13 maja 2017 roku powód miał przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres do 9 października 2017 roku. Prawo to zostało mu przyznane decyzją ZUS z dnia 11 sierpnia 2017 roku. Powód złożył wniosek o przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego dnia 25 maja 2017 roku. Pracodawca w ocenie sadu wiedział o wniosku powoda najpóźniej dnia 16 maja 2017 roku, kiedy wypełnił część II i III owego wniosku. Rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę w okresie między wyczerpaniem przez pracownika prawa do zasiłku chorobowego a rozstrzygnięciem ostateczną decyzją organu rentowego w przedmiocie świadczenia rehabilitacyjnego jest zgodne z prawem, chyba że z decyzji tej wynika, iż w tym okresie pracownik miał prawo do świadczenia rehabilitacyjnego (wyrok SN z dnia 26 marca 2009 roku sygn. akt II PK 245/08). Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela powyższy pogląd. Należy zauważyć, że pracodawca ma prawo do rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem po wyczerpaniu przez tego pracownika okresu zasiłkowego, jeśli nie ma żadnej informacji o przysługującym temu pracownikowi świadczeniu rehabilitacyjnym. Pracodawca jednak w takim wypadku podejmuje ryzyko, bowiem w przypadku, wydania pozytywnej decyzji przez ZUS to, wówczas rozwiązanie umowy o pracę należy traktować jako niezgodne z prawem. Taka właśnie sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Powód faktycznie wyczerpał okres zasiłkowy z dniem 12 maja 2017 roku. Wniosek o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego złożył dopiero dnia 25 maja 2017 roku. W ocenie sądu fakt późniejszego złożenia takiego wniosku nie eliminuje skutków z art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP.

Reasumując, wobec faktu, iż powód otrzymał prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 13 maja 2017 roku do dnia 9 października 2017 roku, rozwiązanie z nim umowy o pracę przez pracodawcę oświadczeniem odebranym przez powoda dnia 22 maja 2017 roku jest niezgodne z prawem, bowiem umowa o pracę została rozwiązana z powodem w okresie pierwszych 3 miesięcy pobierania przez niego świadczenia rehabilitacyjnego. Tym samym roszczenie odszkodowawcze powoda jest zasadne.

Zgodnie z art. 58 KP odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia. W niniejszej sprawie powód był zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę na czas określony przez okres łącznie 2 lat, co oznacza, że jego okres wypowiedzenia, zgodnie z art. 36 § 1 pkt 2 KP wynosi 1 miesiąc. Zgodnie z niekwestionowanym przez strony zaświadczeniem o wysokości wynagrodzenia powoda, jego średnie miesięczne wynagrodzenie wynosiło 3.410,00 zł brutto i taką też kwotę sąd zasądził w punkcie pierwszym wyroku.

Powód żądał również sprostowania świadectwa pracy. Zgodnie z art. 97 § 2 1 KP pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. W niniejszej sprawie powód wystąpił do pracodawcy z żądaniem sprostowania świadectwa pracy dnia 25 maja 2017 roku otrzymał on sprostowane w części świadectwo dnia 6 czerwca 2017 roku, pozew zaś skierował do Sądu dnia 10 czerwca 2017 roku, tym samym mieszcząc się w ustawowym terminie.

Powód wnosił o sprostowanie świadectwa pracy w ust. 1 poprzez wpisanie, że stosunek pracy w rzeczywistości trwał do dnia 22 maja 2017 roku oraz w ust. 5 pkt 1 poprzez wskazanie, że w rzeczywistości nie wykorzystał ani jednego dnia urlopu wypoczynkowego, otrzymując ekwiwalent za 11 dni urlopu. Odnośnie kwestii daty rozwiązania stosunku pracy Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 61 § 1 KC w zw. z art. 300 KP oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Z ustaleń Sądu wynika, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia doszło do wiadomości powoda dopiero dnia 22 maja 2017 roku, stąd też dopiero z tym dniem mógł ulec rozwiązaniu stosunek pracy. Wobec tego zasadnym jest wniosek powoda o sprostowanie świadectwa pracy w tym zakresie.

Również zasadny jest wniosek powoda o sprostowanie świadectwa pracy poprzez wskazanie, że nie wykorzystał on ani jednego dnia urlopu wypoczynkowego, otrzymując ekwiwalent za 11 dni urlopu. Znajduje to potwierdzenie w zeznaniach samego powoda, a ponadto Sąd miał na uwadze, że nieobecność powoda w pracy spowodowana jego niezdolnością do pracy uniemożliwiała mu wykorzystanie choćby jednego dnia urlopu wypoczynkowego w roku 2017. Ponadto ciężar dowodowy w zakresie wykorzystania urlopu wypoczynkowego spoczywa na pracodawcy. Mając na uwadze powyższe Sąd sprostował świadectwo pracy zgodnie z żądaniem powoda.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podst. art. 98 KPC oraz §9 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800, ze zm.), zasądzając na rzecz pozwanej od powódki kwotę 300,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

(...)