Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2019 r. w Lublinie

sprawy Z. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 8 czerwca 2018 r. sygn. akt IV U 172/18

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz Z. S. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Jacek Chaciński Elżbieta Czaja Małgorzata Rokicka-Radoniewicz

Sygn. akt III AUa 677/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 4 stycznia 2018 r. i ustalił Z. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od (...) do (...) Zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz Z. S. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

Ubezpieczony Z. S. w okresie od 21 listopada 2000r. do 31 października 2008r. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Prawo to przyznane zostało ubezpieczonemu na jego wniosek z 14 września 2000r., początkowo na okres do 31 października 2002r. Wobec dalszego trwania u ubezpieczonego częściowej niezdolności do pracy, prawo to przedłużane było ubezpieczonemu na dalsze okresy – aż do 31 października 2008r. W dniu 10 października 2008r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ustalenie prawa do renty na dalszy okres. Po rozpoznaniu powyższego wniosku lekarz orzecznik ZUS, a następnie komisja lekarska ZUS orzeczeniami odpowiednio z 8 grudnia 2008r. i 2 lutego 2009r. stwierdzili, że od 1 listopada 2008r. ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Na podstawie powyższego orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, decyzją z 16 lutego 2009r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu od 1 listopada 2008r. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji z 16 lutego 2009r. Sprawa toczyła się przed Sądem Okręgowym w Siedlcach pod sygnaturą akt IV U 183/09. Wyrokiem z 1 kwietnia 2010r. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie ubezpieczonego powołując się na ustalenia opinii biegłych z zakresu neurologii, psychiatrii i psychologii oraz lekarza medycyny pracy z których wynikało, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy fizycznej na poziomie „0”. Apelacja ubezpieczonego od powyższego wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach została oddalona przez Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z 14 lipca 2010r. W dniu 13 czerwca 2012r. ubezpieczony wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z nowym wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Rozpoznając powyższy wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 3 lipca 2012r. ustalił, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do 31 lipca 2014r., a data powstania tej niezdolności to 8 maja 2012r. Opierając się na powyższym orzeczeniu lekarza orzecznika, decyzją z 31 lipca 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że ubezpieczony nie spełnia wszystkich przesłanek wymaganych do nabycia renty ,tj. stwierdzona u niego przez lekarza orzecznika całkowita niezdolność do pracy nie powstała w czasie ubezpieczenia ani w ciągu 18 miesięcy od ustania okresu ubezpieczenia – okres 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia upłynął z dniem 10 marca 2011r. Odwołanie ubezpieczonego od powyższej decyzji zostało oddalone prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Siedlcach z 7 marca 2013r. w sprawie IV U 771/12.

W dniu 20 sierpnia 2015r. ubezpieczony wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z kolejnym wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Rozpoznając powyższy wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 7 października 2015r. ustalił, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 31 października 2017r., a data powstania tej niezdolności to 1 sierpnia 2014r. - do 31 lipca 2014r. ubezpieczony był uznany przez lekarza orzecznika za całkowicie niezdolnego do pracy. Opierając się na powyższym orzeczeniu lekarza orzecznika, decyzją z 4 listopada 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że ubezpieczony nie spełnia wszystkich przesłanek wymaganych do nabycia renty, tj. nie udokumentował 5-letniego stażu pracy w ostatnim 10-leciu przed zgłoszeniem wniosku lub przed powstaniem niezdolności do pracy, a ponadto niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania zatrudnienia w czasie ubezpieczenia ani w ciągu 18 miesięcy od ustania okresu ubezpieczenia.

W dniu 19 października 2017r. ubezpieczony wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z kolejnym wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Rozpoznając powyższy wniosek, organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 21 listopada 2017r. ustalił, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy do(...). Na skutek sprzeciwu ubezpieczonego od powyższego orzeczenia lekarza orzecznika, ubezpieczony skierowany został na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 28 grudnia 2017r. ustaliła, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy, a przewidywany okres trwania tej niezdolności to(...). Zaskarżoną decyzją z 4 stycznia 2018r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że komisja lekarska ZUS powyższym orzeczeniem z 28 grudnia 2017r. ustaliła, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy, jednakże ubezpieczony nie spełnia pozostałych przesłanek wymaganych do nabycia renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż w 10-leciu przed powstaniem niezdolności do pracy i przed zgłoszeniem wniosku o rentę nie udowodnił łącznie 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych, nie posiada łącznie okresu składkowego i nieskładkowego w wymiarze 25 lat, a niezdolność do pracy nie powstała w czasie zatrudnienia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia.

Ubezpieczony ma 55 lat i wykształcenie podstawowe. Ubezpieczony ukończył kurs spawania i przez około 15 lat - przed ustaleniem prawa do renty pobieranej w okresie od 21 listopada 2000r. do 31 października 2008r. - pracował w zawodzie spawacza. Po ustaniu prawa do renty z dniem 31 października 2008r. ubezpieczony nie nabył nowych kwalifikacji i nie podjął zatrudnienia. W okresie od 11 marca 2009r. do 10 września 2009r. i od 21 października 2014r. do 18 kwietnia 2015r. ubezpieczony pobierał zasiłek dla bezrobotnych.

Ubezpieczony cierpi na padaczkę z napadami uogólnionymi toniczno-klonicznymi, organiczne zaburzenia osobowości i zachowania u osoby z zespołem zależności alkoholowej z przebytymi epizodami psychotycznymi obecnie bez wytwórczych objawów psychotycznych. Ubezpieczony jest leczony z powodu padaczki z napadami uogólnionymi toniczno-klonicznymi od 2000r., obecnie napady padaczki występują średnio 1 raz w miesiącu. Padaczka stanowi przeciwwskazanie do pracy na wysokości, przy maszynach w ruchu i w wysokiej temperaturze, do pracy w bezpośrednim kontakcie z energią elektryczną i z ostrymi narzędziami, w tym do pracy spawacza. Ubezpieczony od wielu lat jest leczony psychiatrycznie. W 2012r. był wielokrotnie hospitalizowany z powodu objawów urojeniowych na podłożu zmian organicznych w ośrodkowym układzie nerwowym, ostatnio – w 2017r. był hospitalizowany z powodu objawów abstynencyjnych. W obrazie klinicznym ubezpieczonego wyraźne są objawy organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego zarówno w sferze emocjonalno-motywacyjnej, jak i poznawczej. Schorzenie pod postacią padaczki oraz występujące u ubezpieczonego objawy psychopatologiczne i stopień ich zaawansowania powodują u ubezpieczonego dalszą częściową niezdolność do pracy a przewidywany okres jej trwania to (...). W okresie po 31 października 2008r. (do tej daty ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy) u ubezpieczonego nadal występowały napady padaczkowe i w związku z tym był on leczony farmakologicznie. Taki stan powodował, że po 31 października 2008r. ubezpieczony był nadal częściowo niezdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, tj. pracy spawacza. Ta częściowa niezdolność ubezpieczonego do pracy istniała do 7 maja 2012r. Od 8 maja 2012r. - w związku z zaostrzeniem w/w zaburzeń psychopatologicznych ubezpieczony stał się całkowicie niezdolny do pracy i niezdolność ta istniała do 31 lipca 2017r.

W ocenie Sądu I instancji odwołanie ubezpieczonego Z. S. podlegało uwzględnieniu.

Sąd wskazał, że zgodnie z art.57 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei przepis art.61 ustawy stanowi, że prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Analizując okoliczności sprawy Sąd doszedł do przekonania, że ubezpieczony spełnia przesłanki do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od(...). Z przedstawionych wyżej ustaleń Sądu wynika, że ubezpieczony w okresie od 21 listopada 2000r. do 31 października 2008r. był uznany za osobę częściowo niezdolną do pracy i uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Po dacie 31 października 2008r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do dalszej renty wskazując na brak dalszej niezdolności ubezpieczonego do pracy. Kolejne zaś wnioski ubezpieczonego o rentę – z 2012r., 2015r. i z 2017r. załatwiał odmownie wskazując - że mimo, iż w okresie od 8 maja 2012r. do 31 lipca 2014r. ubezpieczony był całkowicie niezdolny do pracy, a od 1 sierpnia 2014r. do (...) jest częściowo niezdolny do pracy – brak jest podstaw do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty wobec niespełnienia przez niego przesłanek dotyczących daty powstania całkowitej niezdolności do pracy (8 maja 2012r.) ,tj. po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia oraz stażu ubezpieczenia. Badając okoliczności sprawy Sąd stwierdził, że ustalenia organu rentowego co do daty powstania u ubezpieczonego niezdolności do pracy – po 31 października 2008r. są niepełne. Organ rentowy ustalił bowiem, że ubezpieczony stał się ponownie niezdolny do pracy od 8 maja 2012r. i była to niezdolność w stopniu całkowitym. Tymczasem z ustaleń Sądu opartych o opinię biegłych neurologa, psychiatry i psychologa wynika, że ubezpieczony zanim stał się całkowicie niezdolny do pracy (od 8 maja 2012r.) był częściowo niezdolny do pracy. Co więcej z opinii w/w biegłych wynika, że w istocie ubezpieczony po 31 października 2008r. nie odzyskał zdolności do pracy i od 1 listopada 2008r. do 7 maja 2012r. był nadal częściowo niezdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacji, tj. w zawodzie spawacza. Przyczyną tej niezdolności były utrzymujące się u ubezpieczonego napady padaczkowe. Z uwagi na to, że przed Sądem Okręgowym w Siedlcach toczyła się sprawa z odwołania ubezpieczonego od decyzji z 16 lutego 2009r. odmawiającej ubezpieczonemu prawa do renty po 31 października 2008r. i odwołanie to zostało prawomocnie oddalone powagą rzeczy osądzonej objęta jest okoliczność, że w dacie wydania decyzji z 16 lutego 2009r. ubezpieczony nie był niezdolny do pracy (na datę wydania decyzji z 16 lutego 2009r. Sąd Okręgowy w sprawie IV U 183/09 badał spełnienie przez ubezpieczonego przesłanek do dalszej renty). Okres po dacie wydania decyzji z 16 lutego 2009r. nie jest natomiast objęty powagą rzeczy osądzonej, stąd też przyjmując ustalenia płynące z opinii biegłych złożonej w niniejszej sprawie, które Sąd w całości podzielił i których nie kwestionowały strony, od 17 lutego 2009r. ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy (częściowa niezdolność) i niezdolność ta trwa nieprzerwanie do chwili obecnej (w okresie od 8 maja 2012r. do 31 lipca 2014r. była to nawet całkowita niezdolność do pracy) a przewidywany termin jej trwania to (...). Zdaniem Sądu w tych okolicznościach zastosowanie w sprawie znajduje regulacja zawarta w art.61 ustawy emerytalnej, gdyż ponowna niezdolność ubezpieczonego do pracy powstała od 17 lutego 2009r., a zatem, od czasu ustania poprzedniej niezdolności do pracy (z dniem 31 października 2008r.) upłynęło mniej niż 18 miesięcy. Sąd wskazał dodatkowo, że w 2013r. toczyła się przed Sądem Okręgowym w Siedlcach – pod sygnaturą akt IV U 771/12 sprawa z odwołania ubezpieczonego od decyzji z 31 lipca 2012r. odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i w sprawie tej zapadł wyrok oddalający odwołanie. Wówczas ubezpieczony był uznany przez lekarza orzecznika ZUS za osobę całkowicie niezdolną do pracy (od 8 maja 2012r.), a sąd rozpoznający w/w sprawę nie czynił żadnych ustaleń na okoliczność daty powstania tej niezdolności, ani tego, czy przed jej powstaniem ubezpieczony był częściowo niezdolny do pracy. Dlatego obecne ustalenia, że przed 8 maja 2012r. ubezpieczony był osobą częściowo niezdolną do pracy są pierwszymi ustaleniami w tym przedmiocie i nie naruszają powagi rzeczy osądzonej. Sąd podkreślił również, że badając, czy ubezpieczony był i jest częściowo niezdolny do pracy należy odnosić się do kwalifikacji ubezpieczonego w zawodzie spawacza. Ubezpieczony ma bowiem wykształcenie podstawowe, ale w efekcie ukończonego kursu i praktyki zdobytej w toku kilkunastoletniej pracy spawacza (przed ustaleniem prawa do renty w 2000r.) ubezpieczony nabył kwalifikacje do wykonywania tego rodzaju pracy, a nie bliżej nieokreślonej pracy fizycznej na poziomie „0”.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że ubezpieczonemu przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od(...) ,tj. od miesiąca, w którym ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o rentę.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z wynikiem sprawy – na podstawie art.98§1 i 3 kpc w związku z §9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015r., poz.1800 ze zm.).

Z wyrokiem tym nie zgodził się organ rentowy. Wniósł apelację. Zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

- naruszenie art.366 k.p.c. w zw. z art.316 §1 k.p.c. poprzez ponowne poczynienie przez Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie ustaleń dotyczących niezdolności ubezpieczonego do pracy mimo, iż były one przedmiotem orzekania w innym postępowaniu sądowym prawomocnie zakończonym, co spowodowało nieważność postępowania przewidzianą w art.379 pkt 3 k.p.c.;

- naruszenie art.233 §1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i wyprowadzenie ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wniosków z niego niepłynących przez przyjęcie, że ubezpieczony był częściowo niezdolny do pracy w dalszym okresie następującym bezpośrednio po ustaleniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy t.j. po 31 października 2008 r. do 7 maja 2012 r.

- naruszenie art.61 w zw. z art.57 w zw. z art.12 ust.1,2i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że ubezpieczony spełnia wszystkie przesłanki do przyznania mu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 października 2017 r. do 30 listopada 2019 r. podczas gdy ubezpieczony nie spełnił przesłanki powrotu niezdolności do pracy po ustaniu prawa do renty w ciągu 18 miesięcy po ustaniu prawa do renty.

Mając na względzie te zarzuty organ rentowy wniósł o uchylenie zakażonego wyroku, zniesienie postępowania i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje

Apelacja nie jest zasadna.

W sprawie nie zaistniała nieważność postępowania, o której mowa w art.379 pkt 3 k.p.c.

Przedmiotem postępowania w sprawie IV U 183/09 była kontrola prawidłowości decyzji organu rentowego z dnia 16 lutego 2009 r. Na tę datę była zatem badana zdolność do pracy Z. S.. Sąd Okręgowy w w/w sprawie nie dokonywał ustaleń dotyczących zdolności wnioskodawcy do pracy po dacie wydania decyzji organu rentowego.

W sprawie tej badanie lekarskie przez biegłych neurologa i psychiatrę odbyło się w dniu 21 kwietnia 2009 r. Badanie przez drugi zespól biegłych neurologa i specjalisty chorób wewnętrznych medycyny przemysłowej i patologii chorób zawodowych odbyło się 15 grudnia 2009 r. W obu opiniach biegli ustalili, że wnioskodawca jest zdolny do pracy.

Gdyby zatem nawet przyjąć istnienie zdolności w dacie dokonania w.w. badan to nie ma żadnych ustaleń dotyczących ewentualnej zdolności czy niezdolności do pracy wnioskodawcy po tych datach. Nie sposób zatem w żadnym razie przyjąć, że Sąd ustalił stan zdrowia wnioskodawcy na datę zamknięcia rozprawy. Jak już wyżej wskazano postępowanie sądowe zainicjowane wniesieniem odwołania ma charakter postępowania badającego prawidłowość decyzji organu rentowego.

Kwestie zakresu powagi rzeczy osądzonej w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy zostały już wyjaśnione w orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. wyroki SN z 12 października 2017 r., I UK 426/16 oraz z 12 sierpnia 2015 r., t I UK4677/14. Wskazano w nich, że od dokonania z dniem 1 stycznia 2005 r. zmian procedury cywilnej, zakres prawomocności wyroku w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy obejmuje tylko istnienie okoliczności uzasadniających przyznanie prawa do renty na dzień wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji (art. 365 § 1 i art. 366 KPC). Sąd nie powinien bowiem poddawać analizie okoliczności dotyczących stanu zdolności do pracy, które wystąpiły po dacie decyzji organu rentowego.

Z powyższych względów stanowisko Sądu I instancji zgodnie z którym powaga rzeczy osądzonej obejmuje tylko okoliczność, że w dniu 16 lutego 2009 r. wnioskodawca był zdolny do pracy jest prawidłowe.

W sprawie nie doszło także do naruszenia art.233 §1 k.p.c. Apelacja nie zawiera żadnego uzasadnienia tego zarzutu. Są I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, że podziela wnioski opinii biegłych. Podniósł, że biegli trafnie przyjęli, że wnioskodawca posiadający kwalifikacje spawacza od 17 lutego 2009 r. był częściowo niezdolny do pracy. Żadna ze stron nie wniosła do tej opinii zastrzeżeń; w szczególności takich zastrzeżeń nie wniósł organ rentowy choć jak wynika z apelacji dostrzegał sprzeczność opinii wywołanych w sprawie IV U 183/09 z opinią sporządzoną w niniejszej sprawie.

Sąd I instancji zatem prawidłowo ustalił stan faktyczny na podstawie niekwestionowanej opinii biegłych. Nie można mu zatem postawić zarzutu dowolnej oceny materiału dowodowego.

W konsekwencji, skoro od daty ustania poprzedniej niezdolności (od 1 listopada 2008 r.) do ponownego jej powstania w dniu 19 lutego 2009 r. nie upłynęło 18 miesięcy to nietrafne są zarzuty naruszenia art.61 w zw., art.57 i 12 ust.1, 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 k.p.c. orzekł jak w sentencji. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje oparcie w § 9 ust.2 w zw. z § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.