Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2019 r. w Lublinie

sprawy K. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 19 marca 2018 r. sygn. akt VIII U 3978/16

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. na rzecz K. C. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Małgorzata Pasek Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Elżbieta Czaja

Sygn. akt III AUa 436/18

UZASADNIENIE

We wniosku z 20 lipca 2016 r. K. C. domagała się przeliczenia wysokości jej emerytury z uwzględnieniem zaświadczenia wystawionego przez (...) SA z dnia 5 lipca 2016 r., i wynikającej z niego łącznej kwoty wynagrodzenia za rok 1987 w wysokości 128 582 zł oraz przyznania świadczenia w prawidłowej wysokości od dnia 14 lipca 2013 r .

Decyzją z dnia 7 września 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeliczył emeryturę K. C. od dnia(...)ustalając jej wysokość na kwotę 2203,37 zł. Do ustalenia wysokości emerytury Zakład przyjął wynagrodzenie w kwocie 128 582 zł, wynikające z zaświadczenia (...), wystawionego przez (...) SA w dniu 5 lipca 2016 r. Organ rentowy odmówił natomiast przeliczenia emerytury 3 lata wstecz od dnia złożenia wniosku, powołując się na treść art. 133 ust.1 pkt 1 ustawy dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym przeliczenie świadczenia następuje od miesiąca, w którym złożono wniosek.

W dniu 3 sierpnia 2016 r. K. C. złożyła wniosek o ponowne obliczenie wysokości jej emerytury, przyjmując do wyliczenia podstawy wymiaru lata, w których wynagrodzenie wnioskodawczyni było najwyższe oraz o przyznanie świadczenia w prawidłowej wysokości od dnia 8 lipca 2013 r. W uzasadnieniu wniosku K. C. podniosła, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił przy ustalaniu wysokości emerytury zarobków uzyskiwanych przez nią w (...) Przedsiębiorstwie (...)w B. od 8 marca 1958 r. do 31 sierpnia 1973 r. oraz Spółdzielni (...)w M. od 1 września 1973 r. do 31 marca 1982 r.

Decyzją z dnia 15 września 2016 r. znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił przeliczenia podstawy wymiaru emerytury wnioskodawczyni, wskazując, iż przy przyjęciu minimalnego wynagrodzenia za pracę z lat 1958-1981 wskaźnik podstawy wymiaru emerytury wnioskodawczyni jest niższy od uprzednio ustalonego.

Odwołanie od obu wymienionych decyzji wniosła K. C.. Odnośnie decyzji z dnia 9 września 2016 r. podniosła, że przyjęcie niewłaściwych zarobków przez ZUS było błędem organu, gdyż oparł się w tym zakresie na wadliwym zaświadczeniu (...) SA z dnia 30 marca 1987 r., z którego wynikało wynagrodzenie za rok 1987 w wysokości 75 360 zł, w sytuacji gdy rzeczywistym wynagrodzeniem była kwota 128 592 zł. W odwołaniu od decyzji z dnia 15 września 2016 r. wnioskodawczyni podniosła bezpodstawne nieuwzględnienie przez organ rentowy zarobków uzyskiwanych przez nią w (...) Przedsiębiorstwie(...)w B. od 8 marca 1958 r. do 31 sierpnia 1973 r. oraz w Spółdzielni (...)w M. od 1 września 1973 r. do 31 marca 1982 roku, w sytuacji gdy ich wysokość wynika ze świadectwa pracy oraz może być potwierdzona zeznaniami świadków. Jednocześnie skarżąca domagała się wyrównania jej ustalonego na nowo świadczenia emerytalnego 3 lata wstecz, odwołując się ponownie do treści art. 133 ust.1 pkt. 2 ustawy emerytalnej i koncepcji obiektywnej wadliwości decyzji.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonych decyzjach.

Postanowieniem z dnia 21 lutego 2017 r. Sąd połączył sprawy do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Wyrokiem z dnia 19 marca 2018 roku Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję z 15 września 20116 i ustalił wysokość emerytury K. C. od dnia (...)na kwotę 2279, 70zł oddalając odwołanie w pozostałej części od tej decyzji, w punkcie III zmienił decyzję z 7 września 2016 roku i ustalił K. C. prawo do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury od 1 lipca 2013 roku w punkcie IV zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz K. C. kwotę 1080 zł tytułem kosztów procesu .

Podstawą wyroku były następujące ustalenia:

W dniu 1 czerwca 1987 r. K. C. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w L. wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączyła min. zaświadczenie z (...) SA z dnia 30 marca 1987, z którego wynikało, że jej dochód w ostatnim okresie jej zatrudnienia, tj. miesiącach styczeń do marzec 1987 r. wyniósł łącznie 75 360 zł. Jednocześnie w zaświadczeniu tym zawarto informację, że w powyższym zaświadczeniu brak jest wyrównania premii regulaminowej za I kwartał 1987 r., co nastąpi po zakończeniu kwartału i rozliczeniu zadań (akta emertytalne t. I - wniosek k. 1, zaświadczenie k. 8).

Decyzją z dnia 1 lutego 1987 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał wnioskodawczyni prawo do emerytury i określił jej wysokość na kwotę 19 709 zł. Jako podstawę wymiaru emerytury organ rentowy przyjął kwotę wynagrodzenia K. C., wykazanego zaświadczeniem (...) SA z dnia 30 marca 1987 r., nie weryfikując w żaden sposób tego zaświadczenia.

Decyzją z dnia 17 lipca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. ustalił wskaźnik podstawy wymiaru emerytury K. C. na 116,71 % oraz wysokość emerytury od dnia 1 sierpnia 2013 r. na kwotę 1855,99 zł.

W dniu 20 lipca 2016 r. wnioskodawczyni złożyła zaświadczenie (...) wystawione przez (...) SA z dnia 5 lipca 2016 r., w którym pracodawca na nowo określił wysokość przychodu wnioskodawczyni, ustalając go w roku 1987 na kwotę 128 592 zł, w tym premia regulaminowa, odprawa i ekwiwalent (akta emerytalne t. IV- zaświadczenie k. 183). Zaświadczenie to zostało w całości uwzględnione przez organ rentowy, który decyzją z dnia 7 września 2016 r. przeliczył emeryturę wnioskodawczyni K. C. od dnia(...) ustalając jej wysokość na kwotę 2203, 37 zł.

Do wniosku o emeryturę, złożonego w dniu 1 czerwca 1987 r. K. C. dołączyła świadectwo pracy potwierdzające zatrudnienie w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B. od dnia 8 marca 1958 r. do 31 sierpnia 1973 r. na stanowisku księgowej. Świadectwo to nie zawierało żadnej informacji o wysokości uzyskiwanego przez wnioskodawczynię wynagrodzenia, ubezpieczona nie złożyła też do ZUS żadnego innego dokumentu potwierdzającego wysokość zarobków uzyskiwanych u tego pracodawcy.

W związku z tym organ rentowy przyjął przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury K. C., że w okresie od dnia 8 marca 1958 r. do 31 sierpnia 1973 r. uzyskiwała ona wynagrodzenie minimalne. W toku niniejszego postępowania zostały uzyskane z Archiwum (...) w L. akta osobowe wnioskodawczyni z okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B.. W aktach tych znajdują się dokumenty potwierdzające wynagrodzenie zasadnicze K. C. w poszczególnych kwotach miesięcznych. Do wniosku o emeryturę, złożonego w dniu 1 czerwca 1987 r. K. C. dołączyła również świadectwo pracy wystawione przez Wojewódzki Związek (...)w M., potwierdzające zatrudnienie wnioskodawczyni od dnia 1 września 1973 r. do 31 marca 1982 r. w Spółdzielni (...) w M. na stanowisku głównej księgowej. W świadectwie tym została umieszczona informacja, że K. C. otrzymywała u tego pracodawcy wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 6500 zł, dodatek funkcyjny w wysokości 1000 z, dodatek za staż pracy w wysokości 20 % wynagrodzenia zasadniczego i premię w wysokości do 25 % wg obowiązujących zasad premiowania. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął za okres zatrudnienia wnioskodawczyni w (...) w M. wynagrodzenie minimalne.

W toku niniejszego postępowania uzyskano akta osobowe wnioskodawczyni z okresu zatrudnienia w (...) w M., z których wynika, wysokość wynagrodzenia wnioskodawczyni od dnia 1 kwietnia 1974 roku - wynagrodzenie zasadnicze w poszczególnych kwotach, dodatek funkcyjny, stażowy i ryczałt za wyjazdy oraz premię regulaminową. Uwzględniając wynagrodzenie uzyskiwane przez K. C. w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B. oraz Spółdzielni (...)w M. w wysokości wynikającej z dokumentów zawartych w aktach osobowych, przy przyjęciu, że wypłacana jej w (...) premia wyniosła comiesięcznie 10 % wynagrodzenia zasadniczego, zaś w okresie styczeń do marzec 1982 r. ½ limitu premii wskazanego w świadectwie pracy, tj. 12 % wynagrodzenia zasadniczego oraz przy uwzględnieniu zarobków z okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L., wynikających z niekwestionowanego(...) z dnia 5 lipca 2016 r., wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawczyni z 20 lat kalendarzowych wybranych z okresu całego okresu ubezpieczenia wynosi 133,70% i jest korzystniejszy od wskaźnika ustalonego przez ZUS. Kwota emerytury obliczona z uwzględnieniem tego wskaźnika wynosi 2279, 70 zł. (opinia biegłego G. K. k. 94-131).

Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie wnioskodawczyni od decyzji z dnia 15 września 2016 r. zasługuje na uwzględnienie w zakresie przeliczenia wysokości emerytury wg ustaleń wariantu drugiego opinii biegłego G. K.. Z kolei odwołanie od decyzji z dnia 7 września 2016 r. w zakresie prawa do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem (...) wystawionego przez (...) SA z dnia 5 lipca 2016 r., 3 lata wstecz zasługuje na uwzględnienie w całości.

Wyliczona przez biegłego emerytura w wariancie pierwszym wynosi 2386,45 zł zaś w wariancie drugim 2279,70 zł.

Sąd podzielił ustalenia opinii biegłego w zakresie wariantu drugiego opinii. Opiera się on bowiem w całości na danych wynikających z dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawczyni. Jedynym założeniem, jaki przyjął biegły, które nie wynika wprost z dokumentów, to przyjęcie, że w okresie zatrudnienia w (...) w M. wnioskodawczyni miała wypłacaną comiesięcznie premię w wysokości 10 %.

Stosownie do treści art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 poz. 887 w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.

Zgodnie zaś z treścią art. 133 ust. 1 ustawy emerytalnej w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż:

1) od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu, z zastrzeżeniem art. 107a ust. 3;

2) za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, o którym mowa w pkt 1, jeżeli odmowa lub przyznanie niższych świadczeń były następstwem błędu organu rentowego lub odwoławczego.

Wnioskodawczyni w toku postępowania przedłożyła nowe dowody w postaci dokumentów zawartych w aktach osobowych z okresu zatrudnienia w (...) w M. oraz w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B. jak też zeznania świadków na okoliczność wysokości uzyskiwanego u tych pracodawców wynagrodzenia. Dowody te wskazują, że wysokość emerytury wnioskodawczyni powinna wynosić 2279,70 zł.

Mając to na uwadze Sąd zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 15 września 2016 r, i ustalił wysokość emerytury wnioskodawczyni od dnia (...) tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek o przeliczenie emerytury, stosownie do treści art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej. W ocenie Sądu, w zakresie w jakim przeliczenie dotyczy uwzględnienia zarobków (...) w M. oraz w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B. nie ma podstaw do uznania, że ustalenie wnioskodawczyni niższej kwoty emerytury w poprzednich decyzjach było wynikiem błędu organu. Organ rentowy na wcześniejszym etapie postępowania nie dysponował dowodami w tym zakresie. Nie ma zatem podstaw aby ustalić wysokość emerytury w kwocie 2279,70 zł trzy lata wstecz od dnia złożenia wniosku na zasadzie art. 133 ust.1 pkt 2 ustawy emerytalnej.

Z tych względów Sąd oddalił odwołanie wnioskodawczyni od decyzji z dnia 15 września 2016 r. w zakresie ustalenia wysokości przeliczonej ponownie emerytury ponad kwotę 2279, 70 zł oraz w zakresie żądania wypłaty tak przeliczonej emerytury za okres 3 lat przed złożeniem wniosku.

Odmiennie natomiast Sąd ocenił prawo do przeliczenia emerytury w oparciu o (...) wystawione przez (...) SA w dniu 5 lipca 2016 r., w którym pracodawca na nowo określił wysokość przychodu wnioskodawczyni, ustalając go w roku 1987 na kwotę 128 592 zł.

Oparcie się przez organ rentowy na odmiennym zaświadczeniu tego pracodawcy z dnia 1987 r. i przyjęciu wynagrodzenia za rok 1987 r. w kwocie 75 360 zł stanowiło błąd organu rentowego W zaświadczeniu tym zawarto bowiem jednoznaczną informację o treści: „w powyższym zaświadczeniu brak jest wyrównania premii regulaminowej za I kwartał 1987 r., co nastąpi po zakończeniu kwartału i rozliczeniu zadań”. Mimo tego zapisu, organ nie zobowiązał wnioskodawczyni do uzupełnienia zaświadczenia i nie przeprowadził w tym zakresie żadnego postępowania wyjaśniającego, co powinien uczynić z urzędu.

Jak zauważył Sąd Najwyższy w tezie I wyroku z dnia 20 września 2017 r. I UK 359/16: „zawarte w art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) określenie "błąd organu rentowego” obejmuje sytuacje, w których organ rentowy miał podstawy do przyznania świadczenia, lecz z przyczyn leżących po jego stronie tego nie uczynił. Za takie przyczyny można uznać wszelkie zaniedbania tego organu, każdą obiektywną wadliwość decyzji, niezależnie od tego czy jest ona skutkiem zaniedbania, pomyłki, celowego działania organu rentowego, czy też rezultatem niewłaściwych działań pracodawców albo wadliwej techniki legislacyjnej i w konsekwencji niejednoznaczności stanowionych przepisów. Oznacza to, że przedmiotowe pojęcie obejmuje również niedopełnienie obowiązku działania z urzędu na korzyść osób uprawnionych do świadczeń emerytalno-rentowych”.

Z tego względu Sąd zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 7 września 2016 r., w której organ rentowy przeliczył wnioskodawczyni wysokość emerytury na kwotę 2203,37 zł od dnia (...)ustalając prawo do przeliczenia emerytury w ten sposób od dnia 1 lipca 2013 r., tj. trzy lata wstecz od miesiąca, w którym złożono wniosek (art. 133 ust. 1 pkt. 2 ustawy emerytalnej), zgodnie z żądaniem odwołującej.

Mając to na uwadze na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 i 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd oparł na treści art. 100 zd. 2 k.p.c .uznając, że wnioskodawczyni uległa swoim żądaniom tylko w nieznacznej części, gdyż zasadniczo jej odwołania zostały uwzględnione.

Na zasądzoną kwotę 1080 zł składa się wynagrodzenie pełnomocnika wnioskodawczyni, zgodnie z jego wnioskiem (k. 150 v.) w wysokości 6 krotności stawki 180 zł, przewidzianej w 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U z 2016 r. poz. 1667),

Od tego wyroku apelację złożył Zakład Ubezpieczeń Społecznych
w L. zaskarżając wyrok w części co do pkt III i IV. Wyrokowi zarzucał:

- naruszenie prawa materialnego - art.133 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku ( Dz. U. z 2017 poz. 1383 ze zm.) poprzez nieprawidłowe ustalenie, że odmowa przeliczenia świadczenia za 3 lata wstecz była następstwem błędu organu rentowego,

- naruszenie prawa procesowego, tj art. 233 par. 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów, bez wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez nieuprawnione ustalenie K. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury od 1.07. 2013 roku,

- naruszenie prawa procesowego art. 100 w zw. z art. 98 k.p.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie skutkujące zasądzeniem od ZUS kosztów zastępstwa w wyniku nieprawidłowego ustalenia że skarżąca uległa co do nieznacznej części swojego żądania, a także kosztów w ocenie organu w wysokości wygórowanej nieadekwatnej do włożonego wkładu pracy pełnomocnika a także złożoności sprawy.

Wskazując na powyższe wnosił o zmianę wyroku co do pkt III i oddalenie odwołania, co do pkt IV o zmianę i obniżenie zasądzonej kwoty do 180 zł, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podnosi, że zaświadczenie(...) wystawione przez (...) SA w którym pracodawca na nowo określił wysokość przychodu wnioskodawczyni ustalając go w roku 1987 na kwotę 128 592 zł. zostało złożone do akt rentowych łącznie z wnioskiem o przeliczenie świadczenia w dniu 20.09.2009 r (k. 316 tom II a.r.) i została wydana decyzja odmawiająca wnioskodawczyni przeliczenia podstawy wymiaru emerytury ponieważ wskaźnik wysokość podstawy wymiaru był niższy od pierwotnie wyliczonego wynoszącego 116, 71%. Zakład dokonując przeliczeń aby uzyskać potwierdzenie co do wysokości wwpw dokonywał ich w oparciu o wynagrodzenie za rok 1987 w wysokości 128 592 zł.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie przedstawiając logiczną argumentację prawną. Ustalenia sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w niniejszej sprawie.

Na etapie postępowania apelacyjnego sporna jest jedynie kwestia ustalenia wnioskodawczyni prawa do przeliczenia emerytury za okres wcześniejszy (od 1 lipca 2013) oraz wysokość zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego.

Nie jest sporne, że K. C. składając 1 czerwca 1987 r. w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w L. wniosek o emeryturę dołączyła min. zaświadczenie z (...) SA z dnia 30 marca 1987, z którego wynikało, że jej dochód w ostatnim okresie jej zatrudnienia tj. miesiącach styczeń do marzec 1987 r. wyniósł łącznie 75 360 zł, z zaznaczeniem, że w powyższym zaświadczeniu brak jest wyrównania premii regulaminowej za I kwartał 1987 r., co nastąpi po zakończeniu kwartału i rozliczeniu zadań.

Decyzją z dnia 1 lutego 1987 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał wnioskodawczyni prawo do emerytury i określił jej wysokość przyjął kwotę wynagrodzenia wykazanego zaświadczeniem (...) SA z dnia 30 marca 1987 r., nie weryfikując w żaden sposób tego zaświadczenia.

Rzeczywista wysokość wynagrodzenia za rok 1987 w Przedsiębiorstwie (...) wynosiło kwotę 128 592 zł, (w tym premia regulaminowa, odprawa i ekwiwalent (akta emerytalne t. IV- zaświadczenie k. 183).

Zaświadczenie (...)przez (...) SA w którym pracodawca na nowo określił wysokość przychodu wnioskodawczyni ustalając go w roku 1987 na kwotę 128 592 zł. zostało złożone do akt rentowych łącznie z wnioskiem o przeliczenie świadczenia już w dniu 20.09.2009 r ( k. 316 tom II a.r. ), co zresztą podnosi skarżący w apelacji.

Z tych względów całkowicie nietrafna, jest argumentacja organu rentowego, odnośnie braku podstaw do wyrównania emerytury od dnia 1 lipca 2013 roku.

Niezależnie od argumentacji podnoszonej przez Sąd I instancji, podkreślić należy, że skoro Zakład Ubezpieczeń społecznych już od 20.09. 2009 roku dysponował prawidłowym zaświadczeniem o wysokości wynagrodzenia za rok 1987, to jest oczywiste, że nie ustalenie wysokości emerytury z uwzględnieniem powyższego zaświadczenia było błędem organu rentowego w rozumieniu art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Podnoszona w apelacji okoliczność, że w dniu 9.06.2009 roku została wydana decyzja odmawiająca wnioskodawczyni przeliczenia podstawy wymiaru emerytury ponieważ wskaźnik wysokość podstawy wymiaru był niższy od pierwotnie wyliczonego pozostaje bez wpływu na treść rozstrzygnięcia. Mieć bowiem należy na względzie, że złożony przez K. C. w dniu 20 maja 2009 roku wniosek (k. 314 a.r.) sformułowany był na tyle szeroko, że rodził obowiązek organu rentowego dokonania przeliczeń w każdym wariancie, w tym także w oparciu o prawidłowe wynagrodzenie za rok 1987 w wysokości 128 592 zł .

W utrwalonym orzecznictwie wyrażane są poglądy, że pojęcie „błąd organu rentowego” obejmuje sytuacje, w których organ rentowy miał podstawy do przyznania świadczenia, lecz z przyczyn leżących po jego stronie tego nie uczynił. Za takie przyczyny można uznać wszelkie zaniedbania tego organu, każdą obiektywną wadliwość decyzji, niezależnie od tego czy jest ona skutkiem zaniedbania, pomyłki, celowego działania organu rentowego, czy też rezultatem niewłaściwych działań pracodawców albo wadliwej techniki legislacyjnej i w konsekwencji niejednoznaczności stanowionych przepisów. Oznacza to, że przedmiotowe pojęcie obejmuje również niedopełnienie obowiązku działania z urzędu na korzyść osób uprawnionych do świadczeń emerytalno-rentowych” - por orzeczenie Sądu Najwyższego z 20 września 2017 r. (I UK 359/16) z dnia 26 października 2016 r. ( III UK 5/16).

W tym stanie rzeczy nie doszło do naruszenie prawa materialnego - art.133 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2017 poz. 1383 ze zm. )

Nie są zasadne zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego dotyczące nieprawidłowego ustalenia wysokości kosztów zastępstwa procesowego.

Na zasądzoną przez Sąd I instancji kwotę 1080 zł składa się wynagrodzenie pełnomocnika wnioskodawczyni, zgodnie z jego wnioskiem w wysokości 6 krotności stawki 180 zł, przewidzianej w 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U z 2016 r. poz. 1667).

W myśl § 15 ust 3 tego rozporządzenia opłatę w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości przewyższającej stawkę minimalną, która nie może przekroczyć sześciokrotności tej stawki, ani wartości przedmiotu sprawy. Rozporządzenie uzależnia możliwość dokonania podwyższenia opłaty od okoliczności danej sprawy, a w szczególności stopnia zawisłości sprawy i nakładu pracy radcy prawnego i wkładu jego pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności od czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, czynności podjętych w sprawie, wkładu pracy radcy prawnego w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (w szczególności dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności). Jest oczywiste, że przez nakład pracy pełnomocnika w danej sprawie rozumieć należy nie tylko ilość i obszerność złożonych w sprawie pism procesowych oraz udział w rozprawach i posiedzeniach sądu, lecz również pozasądową pomoc prawną udzieloną klientowi w związku ze sprawą.

Mieć należy na względzie, że postepowanie w niniejszej sprawie dotyczyło dwóch decyzji organu rentowego, w tym przeliczenia emerytury z uwzględnieniem faktycznie otrzymywanych zarobków, których wysokość była ustalana w toku procesu na podstawie gromadzonych dowodów. Wymóg właściwego prowadzenie sprawy obligował pełnomocnika do analizy obszernych akt organu rentowego, dokumentacji kadrowo płacowej, zestawień wynagrodzeń wnioskodawczyni, zeznań świadków, które stanowiło następnie podstawę wyliczeń biegłego przedstawionych w obszernej opinii w dwóch wariantach. Stopień skomplikowania sprawy niniejszej, oraz niezbędny nakład pracy radcy prawnego uzasadniają przyznanie wynagrodzenia w stawce określonej przez Sąd Okręgowy.

Tym samym wyrok wydany przez Sąd Okręgowy jest prawidłowy
i zgodny z obowiązującymi przepisami zaś apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu w trybie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 9 ust 2 i § 10 ust 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych.