Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: sekr. sądowy Agnieszka Gutowska

Oskarżyciel publiczny: S. Z.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2019 r.

sprawy J. G. s. R. i M. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

1) W dniu 08 października 2017 r. ok. godz. 14.20 w W. przy ul. (...) r. nr (...), będąc kierowcą samochodu marki S. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do znaku drogowego (B-36) „zakaz zatrzymywania się", wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

2) W dniu 21 listopada 2017 r. ok. godz. 22.50 w W. przy ul. (...) vis a vis nr (...), będąc kierowcą samochodu marki S. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do znaku drogowego (D-19) „postój taksówek", wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw w związku z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm. i § 28 ust. 2 i § 53 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych Dz. U. Nr 170 poz. 1393 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinionego J. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 92 § 1 kw skazuje go, zaś na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 40 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty, oraz pozostałe koszty postępowania w kwocie 100 (sto) złotych.

III.  Zasądza od obwinionego na rzecz (...) W. kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania wyjaśniającego.

Sygn. akt V W 3869/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

J. G. jest właścicielem samochodu marki S. o numerze rejestracyjnym (...).

W dniu 8 października 2017 r. obwiniony zaparkował swój samochód przy ul. (...) r. w pobliżu nr(...) w W., w miejscu, w którym obowiązywał znak drogowy B-36, tj. zakaz zatrzymywania się wraz z tabliczką T-25b, oznaczająca kontynuację zakazu, wyrażonego znakiem. Ok. godz. 14.20 funkcjonariusze Straży Miejskiej ujawnili wykroczenie.

W dniu 21 listopada 2017 r. obwiniony zaparkował swój samochód przy ul. (...) naprzeciwko nr (...) w W., w miejscu, w którym obowiązywał znak drogowy D-19, tj. postój taksówek. Ok. godz. 22.50 funkcjonariusze Straży Miejskiej ujawnili wykroczenie.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie:

⚫

wyjaśnień obwinionego (k. 41-42),

⚫

notatek urzędowych funkcjonariuszy Straży Miejskiej (k. 1, 11),

⚫

zdjęć wykonanych przez Straż Miejską (k. 2, 12, 38-40),

⚫

korespondencji pomiędzy Strażą Miejską a obwinionym (k. 3-8, 13-15),

⚫

wydruków map, dostarczonych przez obwinionego (k. 36-37).

J. G. ma 63 lata, z zawodu jest informatykiem, zarabia 6900 zł miesięcznie, nie ma nikogo na utrzymaniu.

Na rozprawie nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. Odnośnie do zarzutu parkowania w miejscu objętym znakiem zakazu zatrzymywania, wskazał, że nie parkował na ulicy, tylko w zatoce, gdzie zakaz nie obowiązywał. Odnośnie do zarzutu parkowania w miejscu przeznaczonym na postój taksówek, obwiniony wskazał, że parkował w głębi chodnika, jego samochód w żaden sposób nie naruszył miejsca przeznaczonego na postój taksówek. Obwiniony podtrzymał w tym zakresie swoje stanowisko, wyrażane uprzednio w korespondencji do Straży Miejskiej (...) W..

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę J. G. w odniesieniu do obydwu zarzucanych mu czynów.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego są wiarygodne jedynie częściowo, mianowicie w zakresie, w jakim potwierdza on, że jest właścicielem samochodu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) oraz w jakim wskazuje, że w dniach objętych zarzutem jeździł swoim samochodem i parkował we wskazanych miejscach. Nie sposób jednak zgodzić się z obwinionym w zakresie, w jakim twierdzi on, że w dniu 8 października 2017 r. parkował on w miejscu, gdzie nie obowiązywał zakaz zatrzymywania się, ani w zakresie, w jakim twierdzi, że w dniu 21 listopada 2017 r. zaparkował w miejscu oddalonym od postoju taksówek.

Głównym dowodem przemawiającym za winą J. G. są zdjęcia wykonane przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej w dniu każdego ze zdarzeń. Fotografie, zarówno w wersji dołączonej do akt na etapie czynności sprawdzających, jak i te same, tylko powiększone, złożone przez oskarżyciela publicznego na rozprawie, są wyraźne i dobrze ukazują kontekst. Na k. 2 i 38 widać samochód obwinionego (dobrze widoczne oznaczenie marki i numer rejestracyjny), stojący dwoma przednimi kołami na miejscu przeznaczonym na trawnik (ze względu na brak roślinności nie postawiono zarzutu z art. 144 kw), a dwoma tylnymi kołami na chodniku. Jest również widoczny znak drogowy B-36, tj. zakaz zatrzymywania się, wraz z tabliczką T-25b, oznaczająca kontynuację zakazu na odcinku przed i za znakiem. Na zdjęciach na k. 12, 39, 40 widać samochód obwinionego stojący na miejscu parkingowym przynależącym do postoju taksówek. Zarówno tablica rejestracyjna samochodu jak i znaki informujące o początku i końcu miejsca postojowego taksówek są wyraźnie na zdjęciach widoczne. Opisane powyżej fotografie stanowią załączniki do notatek służbowych strażników miejskich (k. 1, 11). Notatki te dokumentują okoliczności, w których wykroczenia drogowe zostały ujawnione. Są to dokumenty, wytworzone przez funkcjonariuszy w związku z pełnieniem obowiązków służbowych i nie ma, w ocenie Sądu, powodów, by w jakikolwiek sposób kwestionować ich wiarygodność i rzetelność.

Obwiniony przedłożył do akt wydruki z map, dostępnych w Internecie z zaznaczeniem miejsc, gdzie parkował swoim samochodem w dniach objętych zarzutem. Dowody te mają jednak jedynie wtórne znaczenie względem zdjęć. Na mapie z widokiem ulicy (...) (k. 36), obwiniony zaznaczył miejsce postoju swojego pojazdu znacznie dalej od postoju taksówek niż wynika to z fotografii, nadto niezasadnie jako miejsce postoju taksówek wskazał pas jezdni.

J. G. zarzucono popełnienie dwóch czynów, wypełniających znamiona ustawowe wykroczenia z art. 92 § 1 kw. Odpowiedzialności z tego tytułu podlega, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Przedmiotem ochrony w powołanym wyżej przepisie jest porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym.

Podmiotem wykroczenia może być każdy uczestnik ruchu – czy to kierowca czy pieszy. Strona podmiotowa czynu zakłada, co do zasady, umyślność działania, nie można jednak wykluczyć nieumyślności, gdy sprawca źle ocenił np. czas potrzebny na wykonanie przejazdu przez skrzyżowanie lub nie dostrzegł w porę jakiegoś znaku.

W niniejszej sprawie, nie ulega wątpliwości, że obwiniony zdawał sobie sprawę z obowiązującym na danych odcinkach znaków drogowych, jednakże przyjęta przez niego interpretacja tychże znaków, nie znajduje oparcia w przepisach ustawy z dn. 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym ani w przepisach Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

W odniesieniu do pierwszego z zarzucanych czynów, obwiniony zdaje się nie zauważać, że pod znakiem zakazu zatrzymywania się, była umieszczona tabliczka z wizerunkiem pionowej strzałki zakończonej grotem z obu stron, określona w ww. Rozporządzeniu jako tabliczka T-25b, co oznacza, zgodnie z §28 ust. 7 pkt 2 Rozporządzenia, kontynuację zakazu, wyrażonego znakiem na obszar zarówno przed, jak i za znakiem.

W zakresie drugiego czynu, nie można zgodzić się z obwinionym, jakoby postój taksówek dotyczył jedynie pasa jezdni. Zgodnie z definicją legalną, zawartą w art. 2 pkt 30 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, postój pojazdu oznacza unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające dłużej niż 1 minutę. Zgodnie z art. 46 ust. 1. ww. ustawy, zatrzymanie i postój pojazdu są dozwolone tylko w miejscu i w warunkach, w których jest on z dostatecznej odległości widoczny dla innych kierujących i nie powoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub jego utrudnienia. Kierujący może zatrzymać pojazd na jezdni, ustawiając go jak najbliżej krawędzi i równolegle do niej, może się również zatrzymać na chodniku, jeżeli szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m. Zgodnie z §53 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, znak D-19 „postój taksówek” oznacza miejsce przeznaczone na postój taksówek, z wyjątkiem taksówek zajętych. Analiza wyżej wymienionych reguł ruchu drogowego w połączeniu z analizą zdjęć i map, przedstawiających fragment ulicy (...) w W., prowadzić musi do wniosku, że postój taksówek w tym miejscu dotyczy fragmentu chodnika, a nie pasa jezdni, jak twierdzi obwiniony. Gdyby bowiem taksówki miały dokonywać postoju na jezdni, utrudniłyby ruch na niej i ograniczyłyby widoczność tuż przed skrzyżowaniem ulicy (...) z ulicą (...). Na znajdujących się w aktach sprawy fotografiach wyraźnie widać, że S., należąca do obwinionego została zaparkowana na chodniku pomiędzy znakami oznaczającymi początek i koniec postoju taksówek.

Reasumując, należy uznać, że jako osoba kierująca pojazdem, J. G., zdawał sobie sprawę, a przynajmniej powinien był zdawać sobie sprawę, że parkuje swój samochód w miejscach do tego nieprzeznaczonych.

Sprawca wykroczenia z art. 92 § 1 kw podlega karze grzywny albo karze nagany. Grzywna według kodeksu wykroczeń wynosi najmniej 20 zł, najwięcej 5000 zł. Zgodnie z art. 9 § 2 kw, jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów.

W ocenie Sądu, grzywna w kwocie 400 zł odpowiada dyrektywom wymiaru kary z art. 33 kw. Wymierzając karę, Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Orzeczona grzywna nie mogła mieć charakteru czysto symbolicznego, gdyż obwiniony popełnił dwa, następujące po sobie, podobne czyny i musi mieć świadomość nie można lekkomyślnie parkować samochodu w miejscach do tego nieprzeznaczonych, gdyż w ten sposób utrudnia się ruch innych użytkownikom drogi. Z drugiej strony, karę grzywny w takiej wysokości nie sposób uznać za nadmiernie dolegliwą, tym bardziej, że obwiniony jest osobą stosunkowo dobrze zarabiającą.

Sąd zasądził od obwinionego koszty postępowania w wysokości 100 zł na rzecz Skarbu Państwa i 20 zł na rzecz (...) W. na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Natomiast na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Sąd wymierzył opłatę w wysokości 1/10 grzywny, tj. 40 zł.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.