Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt XI GC 96/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 13 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Andrzej Muzyka

Protokolant: Weronika Szymczuk - Dąbkowska

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2019 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. S. (1)

przeciwko (...) spółce jawnej w S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda T. S. (1) na rzecz pozwanej (...) spółki jawnej w S. kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych), tytułem kosztów procesu;

III.  nakazuje pobrać od powoda T. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 192 zł (sto dziewięć dwa złote), tytułem kosztów sądowych.

SSR Andrzej Muzyka

Sygn. akt XI GC 96/18, dnia 4 marca 2019 r.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 października 2017 r. T. S. (1) wniósł przeciwko (...) spółce jawnej w S. o zapłatę kwoty 28 850 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

- 5200 zł od dnia 19 lipca 2014 r. do dnia zapłaty;

- 23 650 zł od dnia 12 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty

oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu, powód wskazał, iż strony zawarły dnia 28 marca 2014 r. umowę nr (...) o świadczenie usług dotyczącą organizacji obozu językowo-sportowego na rzecz pozwanej. Na mocy umowy powód udostępnił pozwanej miejsca w Ośrodku Szkolno- (...) w N. oraz zrealizował usługi wskazane w umowie. Z tytułu świadczonych usług, powód wystawił na rzecz pozwanej fakturę (...) nr (...) dnia 15 lipca 2014 r. z terminem płatności do dnia 18 lipca 2014 r. na kwotę 5200 zł.

Nadto zgodnie z umową, powód zobowiązał się do zarezerwowania w ww. ośrodku miejsc na II turnus obozu, którego termin przypadał na okres 3 sierpnia 2014 r. do 13 sierpnia 2014 r. Szacowana ilość uczestników wynosić miała 40 osób oraz 5 osób wchodzących w skład kadry pedagogicznej. Cena pobytu jednej osoby została ustalona na kwotę 55 zł brutto, przy czym strony ustaliły bezpłatny pobyt jednego opiekuna na każde 20 osób, wobec czego z bezpłatnego pobytu skorzystać mogło 2 opiekunów. W przypadku odstąpienia od umowy i nie odwołania zarezerwowanych miejsc, powód był uprawniony do naliczenia kary umownej w wysokości 100% wartości pobytu. Pismem z dnia 19 lipca 2014 r., które wpłynęło do powoda dnia 23 lipca 2014 r. pozwana oświadczyła o odstąpieniu od umowy, jednakże z naruszeniem 14 dniowego terminy wypowiedzenia, wobec czego powód naliczył na rzecz pozwanej karę umowną w wysokości 100% wartości pobytu tj. kwotę 23 650 zł tytułem pobytu 40 uczestników i 3 opiekunów stanowiącej iloczyn stawki 55 zł brutto oraz ilości dni, 10 dni tj. kwotę 23650 zł.

Pismem z dnia 30 lipca 2014 r. powód wezwał pozwaną do uiszczenia należności wynikającej z wystawionej faktury VAT oraz naliczonej kary umownej w terminie 7 dni od daty doręczenia, jednakże pozwana nie spełniła roszczenia.

Wnioskiem z dnia 30 listopada 2016 r. powód wystąpił do Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie o zawezwanie pozwanej do próby ugodowej, które okazało się bezskuteczne albowiem postanowieniem z dnia 27 marca 2017 r. Sąd rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział w sprawie III Co 251/16 stwierdził iż do ugody nie doszło i obciążył powoda kosztami postępowania, który nie stawił się na posiedzenie.

Nakazem zapłaty z dnia 8 listopada 207 r. Sad orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie, pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu, pozwana podniosła zarzut bezpodstawności roszczenia oraz przedawnienia roszczeń objętych pozwem. Pozwana przyznała, iż zawarła z powodem umowę dotyczącą świadczenia usług w celu organizacji obozów sportowych (tenisowych) dla dzieci i młodzieży, jednakże mimo zapewnieniom powoda i zapewnieniu przez pozwaną kadry szkoleniowej oraz opiekunów, powód w sposób nienależyty wywiązał się z zawartej umowy. Korty tenisowe nie zostały przygotowane przez powoda, który zlecił ich przygotowanie podmiotowi trzeciemu. Stan techniczny kortów wykluczał możliwość korzystania z nich w sposób nieprzerwany przez cały czas turnusu, co stanowiło naruszenie postanowień umowy. Mimo zgłoszonych zastrzeżeń i próby rozwiązania sporu sytuacja nie uległa poprawie. Po otrzymaniu wystawionej przez powoda faktury VAT, pozwana zakwestionowała jej zasadność, podnosząc iż zajęcia z języka angielskiego, których dotyczy faktura w rzeczywistości się nie odbyły. Mając na uwadze sposób współpracy stron, i niewywiązanie się z umowy przez powoda w zakresie I turnusu, pozwana odstąpiła od umowy dotyczącej realizacji II turnusu. Nadto pozwana obciążyła powoda karą umową w kwocie 24 000 zł która podlegała potraceniu z należnością wynikająca z faktury VAT nr (...) w części, w której żądanie powoda nie budziło zastrzeżeń pozwanej tj. co do kwoty 4700 zł.

Nadto biorąc pod uwagę charakter roszczeń powoda uległy one przedawnieniu, zarówno co do usług hotelowych jak i pozostałych usług na zasadach ogólnych. Finalnie złożony przez powoda wniosek o zawezwanie do próby ugodowej wobec braku woli stron zawarcia ugody, nie przerwał biegu przedawnienia.

W toku sprawy strony podtrzymały stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wiadomością e-mail z dnia 27 marca 2014 r. D. S. w imieniu (...) spółki jawnej w S. przesłała T. S. (1) propozycję umowy wskazując proponowane stawki oraz zakres usług.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 27 marca 2014 r., k. 41;

Dnia 28 marca 2014 r. w poznaniu (...) spółka jawna w S. zawarła z T. S. (1) działającym w imieniu (...) Szkoły (...) z siedzibą w poznaniu umowę o świadczenie usług dotyczącą organizacji obozu językowo-sportowego na rzecz biura podróży (pozwanej).

Przedmiotem umowy było świadczenie usług dotyczących organizacji obozu językowo –sportowego wchodzących w zakres działalności powoda na rzecz klientów pozwanej w Ośrodku (...) położonym w N.- N. (...), (...)-(...) T. w zakresie wskazanym w umowie lub jej załącznikach.

Na mocy umowy pozwana mogła zlecić powodowi świadczenie usług w sytuacji potwierdzenia przez powoda możliwości ich świadczenia. Powód zobowiązał się do świadczenie usług, a pozwana do zapłaty z tego tytułu ceny wynikającej z cennika (§1).

Powód zobowiązał się do rezerwacji miejsc w obiekcie dotyczącym umowy a także do realizacji wszystkich świadczeń opisanych w umowie w następujących terminach:

- I turnus 29 czerwca 2014r. – 9 lipca 2014 r.;

- II turnus 3 sierpnia 2014 r. – 13 sierpnia 2014 r.

Szacowana ilość uczestników wynosiła odpowiednio dla I turnusu 30 osób oraz 4 osoby wchodzące w skład kadry pedagogicznej, zaś dla II turnusu 40 osób oraz 5 osób wchodzących w skład kadry pedagogicznej. Strony ustaliły następujące wynagrodzenie za pobyt jednej osoby na kwoty 60 zł brutto w przypadku I turnusu oraz 55 zł brutto w przypadku II turnusu. Pozwana zobowiązała się do zapłaty za faktycznie wykorzystane miejsca hotelowe oraz zamówione usług dodatkowe (§2).

Nadto pozwana zobowiązała się między innymi do płatności w terminie, zapewnienia odpowiedniej liczby uczestników wypoczynku, opracowania programu wypoczynku, uzyskania wszelkich przewidzianych prawem zezwoleń i akceptacji władz oświatowych, zapewnienia fachowej kardy wychowawczej w liczbie odpowiadającej ilości uczestników, organizowania czasu uczestników, ponoszenia odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez uczestników oraz za uczestników (§3).

Powód zobowiązał się do zapewniania bazy noclegowej uczestników wypoczynku, zakwaterowanie uczestników w budynku ośrodka w pokojach (...)- osobowych, wszystkie pokoje o tym samym standardzie, na tym samym piętrze z łazienkami (dodatkowe wyposażenie w prysznic montowany na ścianie, kotarę prysznicową i maty antypoślizgowe), zapewnienia całodziennego wyżywienia uczestnikom wypoczynku oraz kadrze wychowawczej (4 posiłki dziennie: śniadanie, obiad, podwieczorek, kolacja), w jadalni, podwieczorek podawany do obiadu. Wszystkie dania serwowane na półmiskach do stołów lub w formie bufetu szwedzkiego, udostępnienia na życzenia pozwanej obiektów sportowych i rekreacyjnych znajdujących się na terenie ośrodka wraz z wyposażeniem do korzystania bez ograniczeń w tym:

- 2 należycie przygotowane, profesjonalne korty tenisowe o nawierzchni ceglanej z wyposażeniem, bez ograniczeń, do wyłącznej dyspozycji pozwanej (z wyłączeniem uzgodnionej liczby godzin szkolenia realizowanego na rzecz pozwanej w I turnusie);

- zaplecza sportowo-rekreacyjnego: boisko do gier zespołowych, boisko do siatkówki plażowej, siłownia kryta, kąpielisko;

- korzystanie z rowerów;

- udostepnienie S. z TV lub projektorem wyposażonym w sprzed to odtwarzania DVD;

- udostępniana świetlicy z miejscami do siedzenia i stołami, do spotkań oraz gier i zabaw;

- udostępniania stołów do gry w bilard i tenisa stołowego;

- możliwości organizowania dyskotek podczas turnusu z udostępnieniem sprzętu grającego i nagłośnienia;

- udostępnienia miejsca (magazynku) na sprzęt pozwanej, zamykanego na klucz.

Nadto powód został zobowiązany do zapewnienia na rzecz grupy uczestników:

- całodobowej obsługi medycznej;

- izolatek dla dziewczyn i chłopców;

- bezpłatnego pobytu kadry pedagogicznej (1 opiekun na 20 uczestników);

- dopełnienia formalności związanych z uzyskaniem pozytywnej opinii odpowiednich służb;

- warunków sanitarnych w tym: ciepłej i zimnej wody całodobowo;

- organizacji ogniska na zakończenie turnusu z pieczeniem kiełbasek w wyznaczonym miejscu.

Powód zobowiązał się do świadczenia usług dodatkowych, w tym nieobjętych podstawową ceną za pobyt w ośrodku wymienionych i płatnych dodatkowo:

- przeprowadzenia programu szkolenia z języka angielskiego (dla max. 20 osób), 2 godziny lekcyjne dziennie dla każdego uczestnika w optymalnych grupach (20 lekcji, 10- dniowe szkolenie), w tym 45 minut dziennie zajęć językowych z lektorek i 45 minut dziennie zajęć z native speaker- odpłatnie 120 zł/osoba za szkolenie;

- przeprowadzenia programu szkolenia z jeździectwa z instruktorem (dla mas 20 osób): 2 godziny lekcyjne dziennie dla każdego uczestnika (20 lekcji, 10-dniowe szkolenie) w tym: niezbędny sprzęt jeździecki do realizacji szkolenia- odpłatnie- 150 zł/osoba za szkolenie);

- suchy prowiant- 10 zł/osoba;

- organizacja spływu kajakowego- 20 zł/osoba. (§4)

Pozwana zobowiązała się do dokonania płatności w następujący sposób:

- I rata- zaliczka w wysokości 3000 zł w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy;

- II rata- na 8 dni przed rozpoczęciem danego turnusu, dopłata do 70% jego wartości;

- pozostała część ceny w terminie 3 dni po wykonaniu usługi.

Niedotrzymanie przez pozwaną terminów płatności po wezwaniu z wyznaczeniem 7 dniowego terminu zapłaty uprawniało powoda do odstąpienia od umowy (§5).

Stronom przysługiwało prawo do odstąpienia od umowy przed rozpoczęciem pobytu po wpłaceniu przez odstępującego odstępnego w wysokości 60% wartości zamówienia wynikającego z § 2 pkt 2 i 3. Nadto jeśli nie później niż na 14 dni od rozpoczęcia turnusu pozwana nie odwołałby zarezerwowanych miejsc, pozwana miała zapłacić powodowi karę umowną w wysokości 100% wartości pobytu za każde nie odwołane miejsce. W terminie 14 dni od rozpoczęcia turnusu pozwanej przysługiwało prawo do zmiany ilości uczestników (§ 6 ust. 2). W przypadku odstąpienia od umowy przed rozpoczęciem pobytu, odstępujący wypłaci odstępne w wysokości 60 % wartości zamówienia wynikającego z § 2 pkt 2 i 3.

W przypadku niewywiązania się przez powoda z zobowiązań określonych w umowie, w szczególności w przypadku niezapewnienia bazy noclegowej wskazanym uczestnikom oraz niezapewnienia wyżywienia, niezapewnienia możliwości korzystania z obiektów rekreacyjnych i sportowych zwłaszcza kortów tenisowych, w sposób nielimitowany, bez ograniczeń, powód zapłaci na rzecz pozwanej kare umową w wysokości 60% wartości zamówienia wynikającego z §2 pkt 1, 2 i 3 niezależnie od wysokości poniesionej szkody.

Niezależnie od nałożenia a powoda kar umownych w przypadkach wskazanych powyżej pozwana mogła od umowy odstąpić bez zachowania okresu wypowiedzenia i ponoszenia kosztów. Niedotrzymanie przez pozwana terminów zapłaty uprawniało powoda po wcześniejszym wezwaniu do zapłaty z 7 dniowym terminem płatności do odstąpienia bez wypłaty odstępnego. W przypadku niezapewnienia przez powoda wystarczającej ilości miejsc dla uczestników obozu, pozwana była uprawniona do odstąpienia bez kosztowo od umowy i zapłaty kary umownej w wysokości odstępnego.

Wypłacenie kary umownej nie wykluczało dochodzenia przez pozwaną odszkodowania do wysokości faktycznie poniesionych start (§6).

Dowód:
- umowa nr (...) z dnia 28 marca 2014 r. k. 5-7;

- zeznania T. S. (1) k. 146-148;

- zeznania D. F. (pop. S.) k. 148-151;

Wiadomością e-mail z dnia 28 marca 2014 r. D. S. zwróciła się do powoda o przesłanie skanu podpisanej umowy, która została przesłana tego samego dnia.

Dowód:

- korespondencja e-mail z dnia 28 marca 2014 r. k. 42;

Pozwana na stronie Internetowej (...) zamieściła oferty obozów dla I i II turnusu, wskazując szczegółowe warunki oferowane przez powoda.

Dowód:

- wydruk ofert k. 28-31;

- zaznania świadka K. M. k. 84-86;

Dnia 23 czerwca 2014 r. powód zawarł umowę o świadczenie usług (...).

Dowód:

- umowa z dnia 23 czerwca 2014 r. k. 77;

K. M., pełniąca funkcje kierownika obozu, sporządzała notatki z dziennego przebiegu obozu.

Dnia 28 czerwca 2014 r. po dotarciu na miejsce obozu, została poinformowana przez trenera M. R., iż korty tenisowe są w złym stanie technicznym, kort był porośnięty mchem, linie boczne kortu wystawały zaś korty były bardzo wysuszone a powierzchnia była nierówna. Po zgłoszeniu zastrzeżeń osobom znajdującym się na terenie ośrodka, obsługa była zdziwiona zgłoszonymi problemami, zaś osoba odpowiedzialna bezpośrednio za stan kortów miała pojawić się na miejscu dopiero w poniedziałek tj. dnia 30 czerwca 2014 r. Nadto początkowo pojawił się problem umiejscowienia magazynku na sprzęt, który finalnie został rozwiązany. Lektor języka angielskiego nie mówił po polsku co dla obsługi było „małym problemem” z którym lektor miał sobie poradzić, cześć pokoi które miały być udostępnione na rzecz pozwanej była już zajęta, zaś miały zostać przygotowane dnia następnego.

Po zgłoszeniu kolejnych zastrzeżeń co do stanu kortów, w ośrodku pojawiła się ekipa odpowiedzialna na ich stan, wskazując, że korty są w złym stanie i przeprowadzą prace przywracające stan kortów w nocy i w dniu następnych do godz. 15:00.

Dnia 30 czerwca 2014 r. K. M. zgłosiła zastrzeżenia co do osoby lektora, który nie mówił po polsku, znacznie utrudniało zajęcia w najmłodszej grupie językowej. Lektor w połowie lekcji poddał się i zlecił dalsze prowadzenie zajęć praktykantkom. Po pojawieniu się kolejnej praktykantki, lektor nie miał pomysłów na zajęcia, więc zlecił ich prowadzenie i organizację praktykantce.

Dnia 4 lipca 2014 r. z uwagi na wysoka temperaturę, linie na kortach zaczęły się podnosić, utrudniając prowadzenie zajęć, albowiem ich uczestnicy potykali się o linie co groziło urazem. Mimo ponownego zgłoszenia zastrzeżeń, sytuacja nie została rozwiązań zaś stosunku między opiekunami a pracownikami ośrodka się zaogniły. Finalnie po rozmowie z jednym z pracowników podjęto decyzję o możliwości zdemontowania linii.

Dnia 5 lipca 2014 r. dokonano demontażu linii w obecności jednego z pracowników który nie zgłaszał zastrzeżeń.

Dnia 9 lipca 2014 r. w dniu wyjazdu pracownik ośrodka zakomunikował, iż zaginęły 2 piłki do siatkówki i koszykówki, domagając się przeszukania pojazdów i uczestników turnusu. Mimo złej atmosfery przebiegu spotkania finalnie piłki odnalazły się w recepcji ośrodka.

Dowód:

- notatki K. M. wraz z dokumentacją fotograficzna k. 32-40;

- zaznania świadka K. M. k. 84-86;

- zeznania świadka M. R. k. 86-88;

- zeznania świadka B. K. k. 106v.-107;

- zeznania świadka W. K. k. 107v-108;

- zeznania świadka J. C. k. 155-154;

- zeznania T. S. (1) k. 146-148;

- zeznania D. F. (pop. S.) k. 148-151;

W dniach 1 i 2 lipca 2014 r. strony prowadziły ustalenia co do rozliczenia kosztów zakwaterowania praktykantów oraz opiekunów. Strony doszły do porozumienia.

Dowód:

- korespondencja e-mail k. 44-45;

Wiadomością e-mail z dnia 4 lipca 2014 r. D. S. poinformowała N. S. o złym stanie technicznym kortów co powoduje, iż niemożliwe jest prowadzenie przez pozwaną szkolenia tenisowego i zajęcia zostaną wstrzymane, powód nie wywiązuje się z łączącej strony umowy. Wobec czego zobowiązała powoda do jak najszybszego udostępnienia kortów w odpowiednim stanie technicznym.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 4 lipca 2014 r. k. 46;

Wiadomością e-mail z dnia 9 lipca 2014 r. D. S. w związku z brakiem reakcji powoda przesłała kopię pisma wysłanego również poczta tradycyjną.

Pismem z dnia 8 lipca 2014 r pozwana w związku z bierną postawa powoda przedstawiła stanowisko poznanej w tej sprawie, wskazując na uchybienia po stronie ośrodka, opisując wszystkie napotkane w związku z realizacją usług problemu wnosząc o ustosunkowanie się i podjęcie działań wobec zaplanowanego II turnusu.

W wiadomości zwrotnej, N. S. poinformowała D. S., iż ustosunkują się do pisma i prześle odpowiedź.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 9 lipca 2014 r. k. 47;

- pismo z dnia 8 lipca 2014 r. k. 48-49;

- wiadomość e-mail z dnia 9 lipca 2014 r. k. 50

Dnia 15 lipca 2014 r. powód wystawił na rzecz pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 5200 brutto tytułem zakwaterowania i wyżywienia w kwocie 4120 zł brutto oraz zajęć z języka angielskiego z lektorem w kwocie 1080 zł brutto, z terminem płatności do dnia 18 lipca 2014 r.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k. 8;

W. e-mail z dnia 17 lipca 2014 r. N. S. poinformowała D. S., iż T. S. (2) nie zajmie stanowiska w sprawie na tym etapie, tj. przed zaplanowanym II turnusem. Nadto zwróciła się o potwierdzenie rezerwacji złożonej na termin 3-13 sierpnia 2013 r. i o wskazanie liczby uczestników oraz kadry oraz ilości uczestników na szkolenie jeździeckie.

W odpowiedzi, pozwana wniosła o merytoryczne ustosunkowanie się do argumentów i zarzutów podniesionych we wcześniejszych pismach, przesyłając ponowie kopię pisma z dnia 17 lipca 2014 r. w którym ustosunkowała się do działań pracowników ośrodka oraz poinformowała o obciążeniu powoda karą umowną w związku z nienależytym wykonaniem umowy w wysokości 10 000 zł przy czym pozwana nadal weryfikowała koszty ewentualnej straty.

Dowód:

- korespondencja e-mail z dnia 17 lipca 2014 r. k. 51-53;

- pismo z dnia 17 lipca 2014 r. k. 55

Dnia 19 lipca 2014 r. D. S. przesłała ponownie wiadomością e-mail pismo zawierające stanowisko pozwanej z dnia 17 lipca 2014 r.,

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 19 lipca 2014 r. k. 56;

Pismem z dnia 19 lipca 2014 r. pozwana w związku z nieprawidłowościami zaistniałymi w trakcie pobytu w ośrodku powoda, uczestników I turnusu, niewywiązanie się przez powoda z zobowiązań wskazanych w umowie oraz braku reakcji na kolejne zgłoszenia i pisma w tym przedmiocie, oświadczyła o wypowiedzeniu umowy z dnia 28 marca 2014 r. nr 3/03/2014 w związku z §6 ust. 5 i 6 umowy tj. niezapewnienia bazy noclegowej wskazanym uczestnikom oraz niezapewnienia wyżywienia, niezapewnienia możliwości korzystania z obiektów rekreacyjnych i sportowych zwłaszcza kortów tenisowych, w sposób nielimitowany, bez ograniczeń, powód zapłaci na rzecz pozwanej kare umową w wysokości 60% wartości zamówienia wynikającego z §2 pkt 1, 2 i 3 niezależnie od wysokości poniesionej szkody korzystając z prawa do odstąpienia od umowy bez zachowania terminu wypowiedzenia i ponoszenia kosztów.

Dowód:

- pismo z dnia 19 lipca 2014 r. k. 9;

Wiadomością e-mail z dnia 23 lipca 2014 r. D. S. zwróciła się do N. S. o potwierdzenie otrzymania poprzednich wiadomości oraz kierowanie wszelkiej korespondencji bezpośrednio na jej adres. Nadto zwróciła się do pozwanej o kontakt w sprawie w celu dalszych wyjaśnień.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 23 lipca 2014 r., k. 57;

Wiadomością e-mail z dnia 25 lipca 2014 r D. S. zwróciła N. S. otrzymaną fakturę VAT nr (...) kwestionując pozycję nr 4 faktury w związku z nieodbyciem się zajęć z języka angielskiego z udziałem lektora, oświadczając o nieuznaniu faktury oraz wnosząc o jej korektę.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 25 lipca 2014 r. k. 58;

Pismem z dnia 30 lipca 2014 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty łącznej kwoty 28.850 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 5200 zł od dnia 19 lipca 2014 r. do dnia zapłaty w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Nadto powód wezwał pozwaną do naprawienia szkody wyrządzonej w trakcie wykonywania umowy, polegającej na zdemontowaniu z używanych przez pozwaną kortów tenisowych należących do (...) w P. plastikowych linii.

Na wskazaną kwotę składały się kwoty 5200 zł tytułem wystawionej faktury VAT oraz kwota 23.650 zł tytułem kary umownej stanowiąca 100% wartości pobytu za każdego uczestnika 40 osób + 3 opiekunów, przy stawce 55 zł brutto za 10 dni turnusu.

Dowód:

- pismo z dnia 30 lipca 2014 r. wraz z dowodem doręczenia k. 10-11;

Pismem z dnia 7 sierpnia 2014 r. pełnomocnik pozwanej poinformował pełnomocnika powoda o braku podstaw do uznania roszczenia skierowanego w piśmie z dnia 30 lipca 2014 r. i uznaniu go za bezpodstawne. Nadto wskazał na niewywiązanie się przez powoda z umowy w postaci niezapewnienia właściwego stanu kortów tenisowych wykluczającego prowadzenie zajęć, niezapewnienie kadry dla potrzeb prowadzenia zajęć z języka angielskiego a także niezapewnienie całodobowej dostawy ciepłej wody.

Nadto w związku z powyższym pozwana obciążyła powoda kara umowną w wysokości 24.000 zł dokonując potracenia wierzytelności z wierzytelnością powoda w wysokości bezspornej tj. co do kwoty 4700 zł. Wobec czego wezwał powoda do zapłaty pozostałej kwoty 19.300 zł w terminie 7 dni. Pismo zostało podpisane przez pełnomocnika adwokata M. D. (1) wysłane na adres pełnomocnika M. D. (2).

Dowód:

- pismo z dnia 7 sierpnia 2014 r. wraz z dowodem nadania k. 59-63;

Wnioskiem z dnia 30 listopada 2016 r. nadanym dnia 1 grudnia 2016 r. powód wystąpił o zawezwanie pozwanej do próby ugodowej wskazując na wartość przedmiotu sporu 28 850 zł.

Na rozprawie wyznaczonej dnia 27 marca 2017 r. w przedmiocie postępowania polubownego, nie stawił się powód ani jego pełnomocnik, stawił się zaś pełnomocnik pozwanej, wobec czego postanowieniem wydanym dnia 27 marca 2017 r. Sad Rejonowy Szczecin-Centrum w S. III Wydział Cywilny w sprawę III CO 251/16 stwierdził, iż do ugody nie doszło oraz obciążył powoda kosztami postępowania w kwocie 257 zł.

Dowód:

- wniosek z dnia 30 listopada 2016 r. wraz z dowodem nadania k. 12-13;

- zawiadomienie o posiedzeniu k. 14;

- protokół rozprawy z dnia 27 marca 2017 r. k. 15;

- postanowienie z dnia 27 marca 2017 r. (III Co 251/16) k. 16;

Sad zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Podstawę roszczenia powód wywodził z umowy o świadczenie usług, do której stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Dlatego podstawą żądania powoda jest przepis art. 734 § 1 k.c. oraz przepis art. 735 k.c. Zgodnie z treścią tych przepisów przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

Okoliczności zawarcia umowy przez strony nie były sporne. Spór dotyczył w istocie sposobu realizacji przez strony umowy co w konsekwencji doprowadziło do nałożenia przez strony kar umownych, odpowiednio w wysokości 23.650 zł przez powoda na pozwaną oraz 24000 zł przez pozwana na rzecz powoda oraz potrącenie wierzytelności pozwanej z wierzytelnością bezsporna powoda w kwocie 4700 zł.

Powód roszczenie wywodził z łączącej strony umowy, na mocy której wystawił na rzecz pozwanej fakturę VAT tytułem świadczonych usług, w tym usług językowych, a finalnie wobec niepotwierdzenia przez pozwaną rezerwacji dla II turnusu w umownym terminie oraz odstąpienia przez pozwana od umowy w zakresie ww. turnusu obciążył pozwaną karą umową.

Pozwana kwestionowała roszczenie powoda co do zasady jak i co do wysokości, podnosząc zarzut niewłaściwego wykonania umowy, nie zapewnienia odpowiednich warunków technicznych kortów oraz niewywiązanie się przez powoda z obowiązku świadczenia usług językowych w zakresie objętym umową. Nadto pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na przedłożonych przez strony dokumentach oraz zeznaniach świadków i stron.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia należało stwierdzić, iż jest on w pełni zasadny.

Z uwagi na treść Art. 750 k.c. zarzut przedawnienia wywiedziony wobec roszczenia strony powodowej podlegał badaniu z uwzględnieniem przepisów o zleceniu, w szczególności zaś – treści art. 751 k.c.

Stosownie do treści art. 751 k.c. roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków przysługujące osobom, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami danego rodzaju przedawniają się z upływem lat dwóch.

Przepis art. 751 k.c. jest przepisem szczególnym wobec art. 118 k.c. Wprowadza on dla wskazanych w nim roszczeń z umowy zlecenia oraz umów o świadczenie usług, nieuregulowanych innymi przepisami, krótszy – dwuletni termin przedawnienia. W pozostałym zakresie roszczenia z umowy zlecenia, a także z umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami (art. 750 k.c.), podlegają przedawnieniu z upływem terminów wskazanych w art. 118 k.c. (por. uwagi do art. 118). Szczególny – dwuletni termin przedawnienia określony w art. 751 k.c., dotyczy wszelkich wskazanych w nim roszczeń, również tych, które są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Nadto w zakresie świadczonych usług hotelowych przez powoda w postaci noclegu i wyżywienia zastosowanie znajduje przepis art. 851 k.c. zgodnie z którym roszczenia powstałe w zakresie działalności przedsiębiorstw hotelowych z tytułu należności za dostarczone mieszkanie, utrzymanie i usługi oraz z tytułu wydatków poniesionych na rzecz osób, które korzystają z usług takich przedsiębiorstw, przedawniają się z upływem lat dwóch. Przepis ten stosuje się odpowiednio do przedsiębiorstw gastronomicznych.

Strona powodowa starała się odeprzeć podniesiony zarzut przedawnienia przez pozwaną poprzez wskazanie, iż dnia 30 grudnia 2016 r. złożyła wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, który przerwał bieg przedawnienia.

Zgodnie z art. 123 ust. 1 k.p.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

W ocenie Sadu w rozpoznawanej sprawie nie doszło do przerwania biegu przedawnienia, albowiem zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia z dnia 27 lipca 2018 r. V CSK 384/17, nieodpowiednie wykorzystywanie uprawnienia procesowego do wystąpienia z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej, polegające na złożeniu tego wniosku do sądu wyłącznie w celu uzyskania przerwy biegu przedawnienia, a nie – co najmniej także – w celu realizacji roszczenia w drodze ugody, należy rozważać jako czynność procesową sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 3 KPC), a konkretnie podtyp takiej czynności, tj. czynność procesową, której dokonanie stanowi nadużycie uprawnienia do jej dokonania. Sprzecznie z dobrymi obyczajami – w znaczeniu procesowym – działa i jednocześnie nadużywa uprawnienia procesowego wierzyciel, który występuje z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej nie w celu realizacji swojego roszczenia w drodze zawarcia ugody, lecz chcąc wyłącznie wydłużyć okres jego zaskarżalności przez doprowadzenie do przerwy biegu przedawnienia. Sprzeczność wniosku o zawezwanie do próby ugodowej z dobrymi obyczajami (art. 3 KPC), która ma miejsce w razie, gdy wierzyciel nadużywa uprawnienia do wystąpienia z nim do sądu, dyskwalifikuje tę czynność oraz musi skutkować tym, że niedopuszczalne jest prowadzenie na jego podstawie postępowania pojednawczego.

W judykaturze utrwalone jest stanowisko, że wniosek o zawezwanie do próby ugodowej – w swych granicach podmiotowych i przedmiotowych – jest czynnością, o której mowa w art. 123 § 1 pkt 1 KC, ponieważ zmierza bezpośrednio do dochodzenia roszczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 1964 r., II CR 675/63, OSNCP 1965, nr 2, poz. 34, z dnia 25 listopada 2009 r., II CSK 259/09, z dnia 10 stycznia 2017 r., V CSK 204/16, z dnia 20 lipca 2017 r., I CSK 716/16, z dnia 14 grudnia 2017 r., V CSK 154/17, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2014 r., V CSK 586/13, i z dnia 10 kwietnia 2018 r., II CSK 694/17). Skutek przerwy biegu przedawnienia w rezultacie złożenia wniosku o zawezwanie do próby ugodowej następuje niezależnie od tego, czy ugoda została zawarta, czy też do jej zawarcia nie doszło (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 2014 r., V CSK 274/13). Skutek ten może jednak upaść w razie, gdy wniosek o zawezwanie do próby ugodowej został zwrócony albo odrzucony bądź nastąpiło umorzenie postępowania pojednawczego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 2014 r., V CSK 274/13).

W reakcji na wypadki korzystania z wniosku o zawezwanie do próby ugodowej wyłącznie w celu uzyskania skutku przerwy przedawnienia, a nie w celu rzeczywistej realizacji roszczenia, w judykaturze pojawił się pogląd, że wniosek o zawezwanie do próby ugodowej nie stanowi czynności bezpośrednio zmierzającej do dochodzenia roszczenia w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 1 KC, gdy jego celem jest tylko wydłużenie okresu zaskarżalności wierzytelności przez doprowadzenie do przerwy biegu przedawnienia. W tym ujęciu – niezależnie od tego, czy jest to pierwszy wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, czy kolejny – sąd ma zawsze zbadać, czy jest to czynność, która potencjalnie może doprowadzić do realizacji roszczenia i jaki jest jej rzeczywisty cel (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2016 r., III CSK 50/15, z dnia 10 stycznia 2017 r., V CSK 204/16, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2018 r., II CSK 694/17; zob. również odniesiony do kolejnego wniosku o zawezwania do próby ugodowej wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2016 r., V CSK 365/15). Badanie to następuje w procesie, w którym dochodzone jest roszczenie objęte wcześniej wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2016 r., III CSK 50/15, z dnia 10 stycznia 2017 r., V CSK 204/16), przy ocenie zarzutu przedawnienia podniesionego przez dłużnika i może skutkować uznaniem, że wniosek o zawezwanie do próby ugodowej nie spowodował przerwy biegu przedawnienia albo że wywołanie tej przerwy przez skorzystanie z wniosku o zawezwanie do próby ugodowej było nadużyciem prawa podmiotowego (por. wyrok Sąd Najwyższego z dnia 10 stycznia 2017 r., V CSK 204/16).

Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej jest czynnością procesową wszczynającą postępowanie pojednawcze (art. 184 - 186 KPC). Kwalifikowanie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej jako czynności, która jest dokonywana przed sądem bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 1 KC, oznacza, że każdy wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, który spowodował wszczęcie i przeprowadzenie postępowania pojednawczego, przerywa bieg przedawnienia roszczenia objętego wezwaniem, bez względu na to, czy w wyniku tego postępowania doszło do zawarcia ugody, czy też ugoda nie została zawarta. W myśl art. 123 § 1 pkt 1 KC bowiem każda czynność przed sądem przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia przerywa bieg przedawnienia. Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej nie spowoduje przerwy biegu przedawnienia tylko wtedy, gdy został zwrócony (np. na skutek nieuzupełnienia jego braków formalnych, art. 130 § 2 w związku z art. 13 § 2 KPC), odrzucony (np. z powodu braku jurysdykcji krajowej, por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2014 r., III CZP 3/14, OSNC 2015, nr 2, poz. 16) bądź wywołane nim postępowanie pojednawcze zostało umorzone (np. wskutek cofnięcia zawezwania, art. 355 § 1 w związku z art. 13 § 2 KPC). Jeżeli wniosek o zawezwanie do próby ugodowej spowodował wszczęcie i przeprowadzenie postępowania pojednawczego, to wywołał również skutek określony w art. 123 § 1 pkt 1 KC. Nie ma w tym wypadku miejsca na badanie w późniejszym procesie o roszczenie objęte wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej celu, którym kierował się wierzyciel, gdy wystąpił z tym wnioskiem. Decydujące jest to, że sąd przeprowadzając postępowanie pojednawcze potraktował wniosek o zawezwanie do próby ugodowej zgodnie z jego funkcją, tj. jako czynność procesową, która zmierzała do podjęcia próby ugodowej, i uznał go za dopuszczalny, podejmując stosowne czynności.

Nie oznacza to, że dopuszczalne jest korzystanie z wniosku o zawezwanie do próby ugodowej wyłącznie w celu uzyskania skutku przerwy biegu przedawnienia, a nie w celu rzeczywistej realizacji roszczenia. Zagadnienie to wymaga jednak oceny nie w postępowaniu, w którym dochodzone jest roszczenie objęte wcześniej wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej, lecz w postępowaniu pojednawczym, prowadzonym na skutek tego wniosku.

Sytuacja, w której wierzyciel występuje z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej nie w celu realizacji roszczenia w drodze zawarcia ugody, lecz jedynie w celu spowodowania przerwy biegu przedawnienia, nie jest analogiczna do sytuacji, w której wierzyciel pozywa dłużnika o zapłatę wierzytelności w warunkach, w których czynienie przezeń użytku z wierzytelności stanowi nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 KC). Wystąpienie z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej wyłącznie w celu spowodowania przerwy biegu przedawnienia, a nie w celu realizacji roszczenia w drodze ugody, stanowi przypadek nieodpowiedniego wykorzystywania uprawnienia procesowego, jakkolwiek pożądany, ale nieuczciwie realizowany skutek ma charakter materialnoprawny. Wytoczenie z kolei powództwa o zapłatę w warunkach, w których realizacja wierzytelności stanowi nadużycie prawa podmiotowego, służy dochodzeniu roszczenia. Dyskwalifikacji podlega wtedy czynienie użytku z prawa podmiotowego (żądanie zapłaty), nie ma zaś znaczenia to, czy można jednocześnie mówić o tym, że nieodpowiednio jest wykorzystywane także uprawnienie procesowe do wytoczenia powództwa.

Nieodpowiednie wykorzystywanie uprawnienia procesowego do wystąpienia z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej, polegające na złożeniu tego wniosku do sądu wyłącznie w celu uzyskania przerwy biegu przedawnienia, a nie – co najmniej także – w celu realizacji roszczenia w drodze ugody, należy rozważać jako czynność procesową sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 3 KPC), a konkretnie podtyp takiej czynności, tj. czynność procesową, której dokonanie stanowi nadużycie uprawnienia do jej dokonania (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2013 r., III CZP 78/13, OSNC 2014, nr 9, poz. 87, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2016 r., V CSK 649/15, OSNC 2017, nr 3, poz. 37). Sprzecznie z dobrymi obyczajami – w znaczeniu procesowym – działa i jednocześnie nadużywa uprawnienia procesowego wierzyciel, który występuje z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej nie w celu realizacji swojego roszczenia w drodze zawarcia ugody, lecz chcąc wyłącznie wydłużyć okres jego zaskarżalności przez doprowadzenie do przerwy biegu przedawnienia.

Sprzeczność wniosku o zawezwanie do próby ugodowej z dobrymi obyczajami (art. 3 KPC), która ma miejsce w razie, gdy wierzyciel nadużywa uprawnienia do wystąpienia z nim do sądu, dyskwalifikuje tę czynność oraz musi skutkować tym, że niedopuszczalne jest prowadzenie na jego podstawie postępowania pojednawczego. W przeciwnym przypadku sąd nie tylko usankcjonowałby nadużycie uprawnienia procesowego pozwalając na przeprowadzenie postępowania pojednawczego, lecz dopuściłby również do tego, że osiągnięty zostałby nieuczciwy cel nadużycia w postaci przerwy biegu przedawnienia roszczenia. W takiej sytuacji brak również po stronie wierzyciela – nadużywającego uprawnienia procesowego do wystąpienia z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej – godnego ochrony interesu prawnego, gdyż na ochronę nie zasługuje interes wyrażający się w korzystaniu z uprawnienia procesowego wyłącznie w celu innym niż ten, dla którego takie uprawnienie zostało ustanowione przez ustawodawcę.

Mając na uwadze zabrany materiał dowodowy w sprawie, w szczególności treść protokołu z dnia 27 marca 2017 r. niestawiennictwo strony powodowej na posiedzeniu w przedmiocie zawezwania do próby ugodowej nie może zostać potraktowana jako działanie w celu rzeczywistej realizacji roszczenia w konsekwencji skuteczna czynność procesowa skutkująca przerwaniem biegu przedawnienia, a jako czynność procesowa sprzeczna z dobrymi obyczajami, w konsekwencji nie prowadząc w ocenie Sądu do przerwania biegu przedawnienia.

Nie ulega wątpliwości, iż powód dochodził roszczenia na podstawie zawartej z pozwą umowy o świadczenie usług, na podstawie wystawionej faktury VAT nr (...) której termin płatności upłynął dnia 18 lipca 2014 r. oraz kary umownej, której termin płatności upłynął zgodnie z łączącym strony stosunkiem prawym po upływie 7 dni od dnia doręczenia wezwania do zapłaty tj. 11 sierpnia 2014 r.

Zatem, roszczenie powoda uległo przedawnieniu odpowiednio w dniu 19 lipca 2016 r. w zakresie faktury VAT nr (...) oraz z dniem 12 sierpnia 2016 r. w zakresie naliczonej kary umownej. W niniejszej sprawie przekroczenie terminu przedawnienia wynosiło ponad rok. Tymczasem, powód nie wskazał, aby istniały przeszkody do dochodzenia wynagrodzenia przed upływem terminu przedawnienia, zaś wierzyciel z racji będący podmiotem profesjonalnym powinien posiadać wiedzę co do konsekwencji opóźnienia w dochodzeniu roszczenia.

Przyjęcie 3 –letniego (art. 118 kc) okresu przedawnienia nie zmienia rozstrzygnięcia w sprawie. Wobec tego, że zawezwanie do próby ugodowej jak wskazano wyżej nie doprowadziło do przerwy biegu przedawnienia. Należność z faktury VAT nr (...) której termin płatności upłynął dnia 18 lipca 2014 r. przedawniłaby się w dniu 19 lipca 2017 r. A należność z kary umownej, której termin płatności upłynął zgodnie z łączącym strony stosunkiem prawym po upływie 7 dni od dnia doręczenia wezwania do zapłaty tj. 11 sierpnia 2014 r. przedawniłaby się z dniem 11 sierpnia 2017 r.

Z uwagi na powyższe powództwo podlegało oddaleniu.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że powód dochodził należności z dwóch podstaw.

Kwoty 5.200 zł z tytułu faktury VAT (...) wystawionej w związku z wykonaniem umowy z dnia 3.03.2014 r.

Umowa została jednak wykonana jedynie w części. Pozwana podniosła zarzut, że kwota 500 zł nie jest należna (5200 z faktury, k. 8 – 4700 zł, którą to kwotą jako wierzytelność z którą dokonano potrącenia, wskazał pozwany). W tym zakresie zarzut był zasadny. Powód nie zapewnił bowiem 45 minut dziennie zajęć językowych z lektorem i 45 minut dziennie zajęć językowych z native spikerem, co czego był zobowiązany na podstawie umowy łączącej strony. Tymczasem brak było na turnusie lektora, albowiem J. J. był na obozie jako neative speaker (co potwierdził powód oświadczeniem na rozprawie w dniu 31 stycznia 2019 r.). Za lektorów nie sposób uznać studentów, którzy mieli praktyki na obozie. W ocenie Sądu zgoda na osoby, które nie mają jeszcze wymaganych uprawnień do nauczania innych musiałaby być wskazana w treści umowy. Pozwana musiałaby być poinformowana przed jej zawarciem, że zajęcia z języka angielskiego przeprowadzą studenci. Powyższe w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Powódka nie wykonała w tym zakresie umowy.

Co do 5200 zł kwoty powództwo zostało oddalone z uwagi na podniesiony skutecznie zarzut przedawnienia, w tym co do kwoty 500 zł również oraz z uwagi na podniesiony zarzut niewykonania umowy. W fakturze (k. 8) zajęcia z angielskiego są wycenione na kwotę 1080 zł. Stanowisko pozwanego, który wycenił niewykonanie umowy przez powoda na kwotę 500 zł, wobec braku lektora i zatrudnienia przez powoda neative speaker, uznać należy za korzystne dla strony powodowej i logiczne. Możliwe bowiem było również twierdzenie, że w całości nie doszło do prawidłowego wykonania umowy w zakresie nauczania języka (tj. co do kwoty 1080 zł), które miało w założeniu być kompilacją lekcji z neative speakerem i lektorem, a tego typu połączenie nie doszło do skutku.

Kwota 23.650 zł jest kwotą z tytułu kary umownej naliczonej na podstawie § 6 ust. 2 umowa nr (...).

Zgodnie z umową drugi turnus miał trwać 10 dni (od dnia 3 sierpnia 2014 r. do dnia 13 sierpnia 2014 r.). Na turnus miało przyjechać 40 uczestników + 3 opiekunów. Mnożąc to przez kwotę 55 zł daje to kwotę 23650 zł.

Powódka powołała się na to, że pozwana później niż na 14 dni od rozpoczęcia turnusu nie odwołała zarezerwowanych miejsc.

Rozpoczęcie turnusu było zaplanowane na dzień 3 sierpnia 2014 r., zatem ostateczny termin na odwołanie zarezerwowanych miejsc upływał w dniu 20 lipca 2014 r.

Pismo spółki pozwanej wpłynęło do T. S. (1) dopiero w dniu 23 lipca 2014 r., wobec czego powódka wykazała spełnienie przesłanek z §6 ust. 2 umowy.

Przy czym powódka powołała się na pismo z dnia 19 lipca 2014 r. które w ocenie Sądu nie miało charakteru pisma odwołującego rezerwację w rozumieniu §6 pkt 2 umowy.

Pismo z dnia 19 lipca 2014 r. było bowiem odstąpienie od umowy w rozumieniu §6 ust. 5 i 6, które zostało skutecznie dokonane.

Wskazać bowiem należy, że przy wykonaniu umowy powód naruszył § 4 ust. 1 lit c pkt 1 umowy w zakresie przygotowania prawidłowego kortów tenisowych. W tym zakresie Sąd poczynił ustalenia zgodne z twierdzeniami pozwanego. W sprawie nie został przeprowadzony dowód z opinii biegłego, o który strony nie wnioskowały (art. 278 § 1 kc). Niemniej treść zeznań świadków opisanych w stanie faktycznym sprawy oraz dokumentacja zdjęciowa (k. 33-39) przedstawiająca stan kortów w ocenie sadu przemawia na rzecz twierdzeń o nieprawidłowym ich przygotowaniu, dotyczy to w szczególności wypadających linii oraz trawy rosnącej na kortach.

Ponadto powód nie zapewnił w trakcie turnusu zgodnej z umową liczby osób nauczających język angielski. Zgodnie z umową szkolenie obejmowało 2 godziny lekcyjne dziennie, w tym 45 minut zajęć z lektorem i 45 minut zajęć z native speakerem (§ 4 ust. 2 umowy).

Powyższe w ocenie Sądu upoważniała pozwaną do odstąpienia od umowy na podstawie przytoczonego postanowienia z § 6 ust. 5 i 6 umowy.

Choć w umowie zastrzeżono możliwość odstąpienia od umowy, to nie wskazano jego skutków. Umowę Sąd zakwalifikował jako umowę starannego działania. Przyjął, że strony w istocie przez odstąpienie od umowy rozumiały wypowiedzenie umowy (ze skutkami na przyszłość). Fakt stosowania zamiennie pojęcia odstąpienie od umowy i wypowiedzenie, wynika z samej treści § 6 pkt 6. Stosownie, do którego podano, że „odstąpienie” może nastąpić bez zachowania okresu „wypowiedzenia” i ponoszenia kosztów. Tym samym skoro pismem z dnia 19 lipca 2014 r. skutecznie wypowiedziała umowę („odstąpiła od umowy”) zgodnie z §6 ust. 5 i 6 żądanie powoda oparte na § 6 ust. 2 nie zasługiwało na uwzględnienie.

W umowie strony nie zastrzegły w § 5 i 6 terminu dla skutecznego „odstąpienia od umowy”. Wobec tego pozwana miała uprawnienie do odstąpienia w każdym czasie.

Przy czym powyższe uprawnienie w ocenie Sądu wywołuje skutek taki jak „wypowiedzenie”, tj. na przyszłość.

Wobec powyższego powództwo o zapłatę kwoty 23.650 zł zostało oddalone z uwagi na podniesiony zarzut przedawnienia oraz z uwagi na fakt skutecznego wypowiedzenia umowy przez pozwaną.

Odnosząc się do podniesionego zarzutu potrącenia 498 § 1 kpc wskazać należy, że zarzut ten nie był skuteczny. Oświadczenie o potrąceniu zostało złożone w piśmie z dnia 7 sierpnia 2014 r. (k. 59). O ile pełnomocnik M. D. (3) ma umocowanie do składania oświadczeń materialnoprawnych (k. 26) o tyle pełnomocnik M. D. (2) nie ma umocowania do ich przyjmowania. Ma umocowanie jedynie do składania tego typu oświadczeń (k. 4). Oświadczenie o potrąceniu z pisma z dnia 7 sierpnia 2014 r. (k. 59) nie było więc skutecznie złożone. Nie można domniemywać pełnomocnictw w zakresie składania i przyjmowania oświadczeń materialnoprawnych. Natomiast co do zasady uprawnienie do naliczenia kary umownej z § 6 pkt 5 pozwana miała. Strona powodowa nie wykonała bowiem umowy w zakresie §4 ust. 1 pkt 1 lit. c oraz § 4 ust. 2 umowy. Obie wierzytelności były pieniężne, zaskarżalne. Powódka i pozwana była wzajemnie dłużnikami i wierzycielami. Wierzytelność z tytułu kary umownej była wymagalna. Wysokość tej należności w umowie oscyluje na kwotę 60 % wartości zamówienia wynikającego z § 2 pkt 1, 2 i 3, tj. (24.000 zł).

Zarzut dotyczący braku ciepłej wody w ocenie Sądu nie został wykazany, nie miał więc znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Ewentualne przerwy w dostawie ciepłej wody nie miały charakteru stałego.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku. Z uwagi na fakt, iż powód sprawę przegrał w całości na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasądzono od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu, na które składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda i opłata od pełnomocnictwa o czym orzeczono w pkt II.

W pkt III wyroku Sąd obciążył powoda kosztem stawiennictwa świadka B. K., przyznamy postanowieniem z dnia 19 września 2018 r. i pokrytym tymczasowo przez Skarb Państwa Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie z sum budżetowych.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

(...)

Sygn. akt XI GC 96/18, dnia 4 marca 2019 r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)