Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Chojnicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Drobińska

Protokolant: sekr. sąd. Feder P.

Oskarżyciel: st. asp. Z. M.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19.04.2017 r., 14.06.2017 r., 10.08.2017 r., 19.10.2017 r., 21.02.2018 r. i 28.03.2018 r. sprawy

M. W. (W.)

s. P. i M. z domu K.,

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

pełniąc funkcję Prezesa Zarządu w Spółce z o.o. (...) z siedziba w W. i będąc z tego tytułu osobą odpowiedzialną za całokształt spraw związanych z działalnością tej Spółki, w okresie w dniu 11 maja 2015r. w lokalu ,,(...)” przy ul. (...) w C., urządzał gry na automatach do gier: (...) nr fabr. (...), (...) nr fabr. (...), A. G. nr fabr. (...) bez wymaganego zezwolenia właściwego organu wbrew art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009r. (Dz.U. z 2009r. Nr 201, poz. 1540)

tj. o czyn z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

orzeka

I.  oskarżonego M. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia z tym ustaleniem, że urządzał gry na automatach do gier również wbrew art. 14 ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009r. (Dz.U. z 2009r. Nr 201, poz. 1540) tj. przestępstwa skarbowego z art. 107§1 kks w zw. z art. 6§2 kks w zw. z art. 9§3 kks i za to na podstawie art. 107§ 1 kks wymierza mu karę 100 (sto) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) złotych,

II.  na podstawie art. 30§5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci automatów (...) nr fabryczny (...), (...) nr fabryczny (...), A. G. nr fabryczny (...), kluczy w ilości 3 sztuk, DRZ 451/16, DRZ 452/16, DRZ 453/16, DRZ 455/16, zabezpieczonych w magazynie depozytowym (...) C.- Skarbowego (...) w G., pieniędzy w kwocie 65 zł (sześćdziesiąt pięć złotych), znajdujących się na koncie sum depozytowych (...) C.- Skarbowego (...) w G.

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) oraz pozostałe koszty sądowe.

Sygn. akt II K 184/16

UZASADNIENIE

M. W. jest Prezesem Zarządu w Spółce z o.o. (...) z siedzibą w W.. Jest zatem odpowiedzialny za całokształt spraw związanych z działalnością tej Spółki. Wymieniona spółka jest dzierżawcą automatów do gier (...) nr fabr. (...), (...) nr fabr. (...), A. G. nr fabr. (...). Urządzenia te został umieszczone w lokalu ,,(...)” przy ul. (...) w C. (informacja z KRS k.63-65, kopia umowy dzierżawy k.73-86,98-101, kopia umowy dzierżawy powierzchni k.88-90).

W dniu 11 maja 2015r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w S. dokonali kontroli w lokalu „(...)”. Dokonali sprawdzenia trzech automatów do gier (...) nr fabr. (...), (...) nr fabr. (...), A. G. nr fabr. (...) (protokół kontroli k.1-3, protokół oględzin k.4-5). W tym też dniu automaty były dostępne dla klientów, którzy podejmowali na nich grę (zeznania M. S. k.11v,450-450v) i M. K. (1) k.15v,489-489v).

Prowadzone gry miały charakter losowy, końcowy układ symboli na bębnach nie zależał od zręczności gracza. Wymienione urządzenia rozrywkowe pozwalały również graczom na uzyskanie wygranych rzeczowych w postaci środków umożliwiających prowadzenie kolejnych gier z wykorzystaniem wygranych uzyskanych w poprzednich grach. Jednocześnie też automaty umożliwiały realizację wypłat wygranych pieniężnych za pośrednictwem wbudowanego „hoppera” (opinie techniczne przez biegłego z dziedziny informatyki mgr inż. W. K. (k.514-539).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody wyżej wymienione oraz protokół kontroli (k.1-3), protokół oględzin (k.4-5,156-168), pokwitowania (k.7-10), protokół zatrzymania rzeczy (k.23-24), płyta z nagraniem (k.25), zeszyt (k.26), odpis umowy najmu (k.27-28), wypowiedzenie umowy najmu (k.29), informacja z KRS (k.63-65), kopia umowy dzierżawy (k.73-86,98-101), kopia umowy dzierżawy powierzchni (k.88-90), karta karna (k.494-502),

M. W. zarówno toku postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k.355,). Podał na rozprawie, że działalność związaną z urządzeniami do gier prowadził od pierwszej połowy 2010 roku. Przyznał również, że wiedział o tym, że ustawa nie była notyfikowania i w związku z tym nie można było stosować art.6 i 14 ustawy, ponieważ te przepisy były uznawane za techniczne. Oskarżony wiedział również o wadliwości tej ustawy, ponieważ wynikało to z pism ówczesnego Ministra Gospodarki do Ministra Finansów. Nadto oskarżony wskazał, że na przestrzeni lat sprawy były umarzane, zapadały również wyroki uniewinniające. W zakresie działalności po 3 września 2015 roku, oskarżony wyjaśnił, że opierał ją na swobodzie prowadzenia działalności gospodarczej, zagwarantowanej Konstytucją. Stanowisko prezentowane w opiniach prawnych utwierdziło oskarżonego w przekonaniu, że obowiązuje go również okres przejściowy pozwalający na dostosowanie działalności do wymogów nowej ustawy.

Sąd nie dał wiary stanowisku oskarżonego w zakresie jego nieprzyznania się do popełnienie zarzucanego mu czynu.

W sprawie została przesłuchana pracownica lokalu(...)”- K. P. (k.19v-20,463v-464), która wskazała, że podczas swojej pracy wypłacała klientom wygrane w gotówce. Zeznała, że zazwyczaj automaty wypłacały pieniądze, a ona dopłacała wskazane kwoty graczom.

Powyższe okoliczności w swoich zeznaniach potwierdzili klienci lokalu tj.: M. S. (k.11v,450-450v) i M. K. (1) (k.15v,489-489v).

W ocenie Sądu Rejonowego, zeznania wymienionych osób zasługują na przymiot wiarygodności. Są one jasne i szczere, wzajemnie się uzupełniają.

M. K. (2) (k.125v,489v-490) był osobą, z którą została zawarta umowa najmu powierzchni. W swoich zeznaniach wskazał jedynie, że nie miał świadomości, że automaty są nielegalne. Nadto w krótkim czasie po dokonaniu uzgodnień został tymczasowo aresztowany.

W ocenie Sądu Rejonowego, wypowiedzi świadka są szczere i spontaniczne.

W sprawie zostały sporządzone opinie techniczne przez biegłego z dziedziny informatyki mgr inż. W. K. (k.514-539). Biegły w swoich opiniach stwierdził, że automaty (...) nr fabryczny (...), (...) nr fabryczny (...), A. G. nr fabryczny (...) umożliwiają prowadzenie gier o charakterze losowym, końcowy układ symboli na bębnach nie zależy od zręczności gracza. Automaty te umożliwiają uzyskiwanie wygranych rzeczowych w postaci środków umożliwiających prowadzenie kolejnych gier z wykorzystaniem wygranych uzyskanych w poprzednich grach. Jednocześnie też automaty umożliwiają realizację wypłat wygranych pieniężnych za pośrednictwem wbudowanego „hoppera”.

Sąd Rejonowy uwzględnił opinie biegłego W. K. przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. Są one rzetelne, jasne, spójne i nie budzą żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Nadto opinie i wypowiedzi biegłego pozostają w zgodności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Wobec braku podstaw do kwestionowania Sąd uznał za wiarygodne pozostałe dowody zgromadzone w sprawie tj.: protokół kontroli (k.1-3), protokół oględzin (k.4-5,156-168), pokwitowania (k.7-10), protokół zatrzymania rzeczy (k.23-24), płyta z nagraniem (k.25), zeszyt (k.26), odpis umowy najmu (k.27-28), wypowiedzenie umowy najmu (k.29), informacja z KRS (k.63-65), kopia umowy dzierżawy (k.73-86,98-101), kopia umowy dzierżawy powierzchni (k.88-90), karta karna (k.494-502).

W tym stanie sprawy wina oskarżonego M. W. nie budziła żadnych wątpliwości Sądu Rejonowego i polegała na tym, że pełniąc funkcję Prezesa Zarządu w Spółce z o.o. (...) z siedziba w W. i będąc z tego tytułu osobą odpowiedzialną za całokształt spraw związanych z działalnością tej Spółki, w okresie w dniu 11 maja 2015r. w lokalu ,(...)” przy ul. (...) w C., urządzał gry na automatach do gier: (...) nr fabr. (...), (...) nr fabr. (...), A. G. nr fabr. (...) bez wymaganego zezwolenia właściwego organu wbrew art. 6 ust. 1 i art.14 ust.1 ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009r. (Dz.U. z 2009r. Nr 201, poz. 1540), czym wypełnił znamiona przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks.

Należy przy tym wyjaśnić, że odpowiedzialności z art. 107 § 1 kks podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny (art.6 i art.14 ustawy o grach hazardowych).

Przedmiotem bezpośredniego działania są: gra losowa, gra na automacie, oraz zakład wzajemny. Zgodnie z art.2 ust.1 ustawy o grach hazardowych grami losowymi są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik w szczególności zależy od przypadku, a warunki gry określa regulamin. Grami na automatach są gry o wygrane pieniężne i rzeczowe na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych i elektronicznych, w tym komputerowych, zawierające element losowości. Przy czym należy zauważyć, że gra na automacie ma „charakter losowy”, jeżeli jej wynik jest nieprzewidywalny dla grającego (wyrok SN z dnia 7 maja 2012 r., VKK 420/11, OSNKW 2012/8/85). Status takich gier mają też gry na takich urządzeniach, organizowane w celach komercyjnych, o charakterze losowym, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej (art.2 ust.3 i 5 ustawy o grach hazardowych).

Poza sporem pozostawała kwestia tego, że spółka której Prezesem jest oskarżony, nie posiadała koncesji na prowadzenie kasyna gry, ani też stosownego zezwolenia.

Istotną w przedmiotowej sprawie była kwestia notyfikacji przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych w Komisji Europejskiej w zakresie, w jakim przepisy te weszły w życie od dnia 1 stycznia 2010 roku. P. ta została ostatecznie rozstrzygnięta w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 roku (KZP 17/16, OSNKW 2017, nr 2, poz.7). W wymienionym orzeczeniu Sąd Najwyższy wskazał, że kolizja prawa krajowego z prawem unijnym w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art.91 ust.3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia nor prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 roku, ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art.107§1 kks wyłącznie przepisu art.14 ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 roku poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art.6 ust.1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art.107§1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Sąd Rejonowy w pełni podzielił stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w przywołanej wyżej uchwale. Zważywszy na okoliczności podane powyżej, Sąd uznał również, że w przedmiotowej sprawie niewątpliwie doszło do naruszenia art.6 i art.14 ustawy o grach hazardowych.

Odnosząc się do treści wyjaśnień oskarżonego M. W., Sąd Rejonowy dokonał też rozważenia, czy jego zachowanie podlega ochronie wynikającej z treści art.4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r., poz.1201). Po myśli tego przepisu podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art.6 ust.1-3 lub w art.7 ust.2 w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, mają obowiązek dostosowywania się do wymogów określonych w ustawie zmienianej w art.1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, do dnia 1 lipca 2016 roku. W ocenie Sądu Rejonowego, wymienione przepisy przejściowe dotyczą jedynie podmiotów, które w dniu wejścia w życie wymienionej ustawy tj. 3 września 2015 roku, prowadziły legalnie działalność z zakresu gier hazardowych na podstawie uzyskanej koncesji lub zezwolenia. Zatem w oczywisty sposób, okres przejściowy nie może dotyczyć działalności prowadzonej przez oskarżonego. M. W. w ramach prowadzonej działalności nie posiadał bowiem koncesji ani też stosownego zezwolenia.

W ocenie Sądu Rejonowego, podniesiony przez M. W. zarzut powagi rzeczy osądzonej, również był bezpodstawny. Do akt sprawy został załączony prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 16 grudnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 678/16. Na mocy tego wyroku M. W. został skazany za to, że będąc prezesem spółek (...) Sp. z o.o, (...) Sp. o.o., (...) sp.z o.o zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionych osób prawnych, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, wbrew art.14 ust.1 i art.23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych urządzał a następnie prowadził gry na automacie L. nr (...) w okresie od 02.03.2015 r., do 09.03.2015 r. w lokalu na Stacji Paliw A. w miejscowości D. 79a, gry na automacie U. (...) nr (...) w okresie od 01.11.2014 r. do 15.06.2015 r. w Sklepie (...) w miejscowości D. IB, gry na automatach A. (...) i H. S. nr (...) w okresie od 01.06.2015 r. do 24.06.2015 roku w Sklepie (...) w Z. 14, gry na automatach H. S. nr (...) i H. (...) w okresie od 01.06.2015 r. do 06.07.2017 r. w lokalu (...) w P. ul. (...), gry na automatach K. nr (...) oraz A. G. nr (...) w okresie od 01.06.2015 r. do 21.07.2015 r. m w lokalu w G. ul. (...) w ten sposób, że na podstawie umów najmu powierzchni zawieranych z właścicielami ww. lokali udostępniał ww. automaty do gry do eksploatacji w nim pomimo nieposiadania przez ww. spółki koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach oraz niewykonywania monopolu państwa, a także bez ich zarejestrowania przez naczelnika urzędu celnego, tj. za przestępstwo skarbowe z art.107§1 kks w zw. z art.23a ust.1 ustawy o grach hazardowych i art.6 §2 kks i art.9§3 kks. Przy dokonywaniu powyższych rozważań, należało wskazać, że przeszkoda wynikająca z art.17§1 pkt.7 kpk, polega na zakazie ponownego postępowania o inne ujawnione zachowanie sprawcy, będące elementem czynu ciągłego, stanowiącego przedmiot wcześniejszego osądzenia. Z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego w tym zakresie wynika jasno, że aby mówić o powadze rzeczy osądzonej- czyn ciągły, za który już prawomocnie skazano oraz zachowanie, które ujawniono później, muszą być objęte jednolitym zamiarem (uchwała SN z dnia 15.06.2007 r., I KZP 15/07). Zatem konieczność umorzenia postępowania karnego dotyczy wyłącznie art.12 kk, za które sprawca został prawomocnie skazany. Tymczasem treść art.12 kk i art.6§2 kks różni się między sobą. W przypadku art.12 kk konieczne jest występowanie z góry powziętego zamiaru, zaś w przypadku art.6§2 kks występuje natomiast ten sam zamiar lub wykorzystanie tej samej sposobności.

Odnosząc powyższe rozważania do treści wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 16 grudnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 678/16 stwierdzić należało, że M. W. został skazany za działanie przy wykorzystaniu tej samej sposobności, bez tego samego zamiaru. Zatem pomimo tych samych ram czasowych, nie mogło być mowy o przypadku powagi rzeczy osądzonej. Nadto należało również zwrócić uwagę na to, że warunkiem przyjęcia stanu prawomocności materialnej jest nie tylko identyczna kwalifikacja prawna czynu, czyn ten sam przedział czasowy, ale także tożsamość czynu. W przedmiotowej zaś sprawie ani miejscowość, ani też rodzaj automatów nie było tożsame.

Ponadto w niniejszej sprawie podkreślenia wymagał charakter znamion strony podmiotowej przestępstwa, albowiem delikty karnoskarbowe z art. 107 k.k.s. są karalne w razie ich umyślnego popełnienia w obu postaciach zamiaru – bezpośrednim i ewentualnym /por. komentarz G.Łabuda z 2009 r. do tego przepisu/. Zamiar bezpośredni musi być ponadto zabarwiony chęcią osiągnięcia korzyści majątkowej z organizowania zbiorowego uczestnictwa w grze losowej, grze na automacie lub zakładzie wzajemnym.

Oskarżony M. W., jako osoba odpowiedzialna za całokształt spraw związanych z działalnością tej Spółki, z całą pewnością znała tekst ustawy o grach hazardowych. Nawet z wyjaśnień M. W. można wyciągnąć wniosek, że zdawał on sobie doskonale sprawę z istniejącej rozbieżnej linii orzecznictwa dotyczącej urządzania i prowadzenia gier na automatach. Śledził bieżące doniesienia w tym zakresie. Tym bardziej, że działalność prowadził od 2010 roku i była ona źródłem jego utrzymania. W ocenie Sądu Rejonowego, zachowanie oskarżonego wskazuje jednoznacznie, że wykorzystywał on istnienie rozbieżnych poglądów w zakresie legalności prowadzenia gier, dla uzyskania korzyści majątkowej oraz kontynuowania przestępczej działalności. Fakt umieszczenia aż trzech automatów do gier w niewielkiej miejscowości na P.- poza siedzibą spółki, w ocenie Sądu Rejonowego, świadczy wręcz o sprycie oskarżonego. Nadto oskarżony w chwili popełnienia czynu zarzuconemu mu w niniejszym postępowaniu, był już skazany nieprawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku- Białej z dnia 14 października 20104 roku, sygn. akt III K 241/14, za przestępstwo skarbowe z art.107§1 kks. Wiedział zatem, że w toczących się postępowaniach zapadają nie tylko wyroki uniewinniające. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie w żadnej mierze nie mogły zatem umniejszyć jego winy umyślnej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy na podstawie art. art. 107§ 1 kks wymierzył oskarżonemu karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł. Na podstawie art. 30§5 kks orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci automatów (...) nr fabryczny (...), (...) nr fabryczny (...), A. G. nr fabryczny (...), kluczy w ilości 3 sztuk, DRZ 451/16, DRZ 452/16, DRZ 453/16, DRZ 455/16, zabezpieczonych w magazynie depozytowym (...) C.- Skarbowego (...) w G., pieniędzy w kwocie 65 zł, znajdujących się na koncie sum depozytowych (...) C.- Skarbowego (...) w G..

Przy wymiarze tej kary Sąd Rejonowy miał na względzie dyrektywy wymiaru tej kary wskazane w art.23§3 kks. Oskarżony jest osobą dojrzałą- ma 44 lata, która zna obowiązujące normy prawne i konsekwencje ich naruszania. Jest kawalerem i ma na utrzymaniu jedno dziecko. Jest prezesem spółki, zarabia miesięcznie około 10.000 zł.

Powyższe fakty skłoniły Sąd Rejonowy ku przekonaniu, że orzeczona kara grzywny będzie stanowiła dla niego wystarczającą dolegliwość. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował krótki czas popełnienia przestępstwa skarbowego.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności obciążających.

W ocenie Sądu Rejonowego, wymierzona kara grzywny wpłynie na oskarżonego wychowawczo i zabiegnie powrotowi do popełnienia czynu zabronionego.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art.627 kpk w zw. z art.113§1 kks i art.2 ust.1 pkt.2, ust.2 oraz art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 roku, nr 49, poz. 223 z późn. zm.).