Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2019 r. w Lublinie

sprawy M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty rodzinnej

na skutek apelacji M. B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 6 lutego 2018 r. sygn. akt VIII U 2005/16

oddala apelację.

Małgorzata Pasek Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Elżbieta Czaja

III AUa 315/18

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 20 sierpnia 2015 r. odmówił M. B. przyznania prawa do renty rodzinnej po zmarłym w dniu (...)ojcu Z. G. (1).

Powołując się na art. 65 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 39/04, poz. 353 ze m.) organ rentowy stwierdził, że renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń, natomiast Z. G. (1) nie miał ustalonego prawa do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, nie spełniał również warunków do przyznania renty. Zgon, który miał miejsce w dniu(...) nastąpił bowiem po upływie 18 miesięcy od ustania ostatniego ubezpieczenia (30 kwietnia 2012 r.). Nie został również udokumentowany co najmniej 5-letni okres składkowy i nieskładkowy przypadający w ostatnim 10-leciu przed dniem zgonu tj. od (...)do (...)- udokumentowano 2 lata i 10 miesięcy okresów ubezpieczenia.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Lublinie złożył wnioskodawca M. B. podkreślając, że zmarły Z. G. (1) do 2010 r. prowadził działalność gospodarczą, od której odprowadzane były stosowne składki. Następnie w okresie przypadającym na 5 lat przed śmiercią pobierał rentę z ośrodka pomocy społecznej (okres nieskładkowy) w okresach od l grudnia 2010 roku do 30 września 2011 roku oraz od l maja 2012 rok do 30 czerwca 2014 roku. Oznacza to, że okres nieskładkowy wynosił co najmniej 36 miesięcy. Tymczasem, z treści uzasadnienia decyzji odmownej Zakładu, wynika, że udokumentowany okres składkowy i nieskładkowy wynosił jedynie 2 lata i 5 miesięcy, w związku z powyższym, niezbędne jest ponowne przeprowadzenie postępowania dowodowego celem ustalenia spełnienia wymaganego przez ustawę okresu składkowego i nieskładkowego w ostatnim dziesięcioleciu przed ustaniem zdolności do pracy.

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 6 lutego 2018 roku oddalił odwołanie. Sąd Okręgowy ustalił, że Z. G. (1) urodzony (...) w okresie od 1 września 1975 r. do 18 lipca 1978 r. pracował jako uczeń w Zakładach (...) – 2 lata, 10 miesięcy i 18 dni. W okresie od 1 grudnia 1978 roku do 1 czerwca 1983 roku był uprawniony do renty inwalidzkiej. W okresie od 1 listopada 1989 r. do 31 marca 2010 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą W związku z tym opłacił składki na ubezpieczenie społeczne za następujące okresy: od 1 listopada 1989 r. do 31 stycznia 1991 r., od 5 listopada 1991 r. do 31 lipca 1994 r., od 1 marca 1996 r. do 10 marca 1996 r., od 1 grudnia 2006 r. do 28 lutego 2009 r. Za lata od 1 sierpnia 1994 r. do 30 września 1994 r. nie uiścił składek z uwagi na przedawnienie, od 1 stycznia 1995 r. do 1 stycznia 1995 r., od 1 kwietnia 1995 r. do 29 lutego 1996 r., od 1 sierpnia 1997 r. do 31 grudnia 1998 r. organ rentowy dokonał umorzenia należności składkowych. W czasie od stycznia 1999 r. do listopada 2006 r. nie zgłosił faktu podlegania ubezpieczeniu społecznemu i nie dokonał opłaty składek. Ojciec wnioskodawcy przebywał w Areszcie Śledczym w K. i był tam zatrudniony na podstawie umowy o pracę od 12 maja 2003 r. do 28 października 2003 r. Podobnie jeśli chodzi o Zakład Karny w C. – 5 października 2007 r. – 12 listopada 2007 r. Na podstawie umowy o pracę był zatrudniony od 31 grudnia 1998 r. do 6 lutego 1999 r. w Areszcie Śledczym w W. i od 6 kwietnia 1999 r. do 10 maja 1999 r. w Areszcie Śledczym w L. Z. G. (1) był także zatrudniony w Zakładzie Karnym w B. od 5 października 2007 r. do 12 listopada 2017 r. Wszystkie wymienione okresy, jak również wynikające ze złożonych świadectw pracy zostały uwzględnione przez ZUS do ogólnego okresu ubezpieczenia, wynoszącego łącznie 10 lat, 3 miesiące i 2 dni.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza kardiologa, celem wskazania, czy stan zdrowia ojca wnioskodawcy pozwalał na przyjęcie częściowej niezdolności do pracy jeszcze przed datą zgonu. Biegła w opinii z 25 listopada 2016 r. rozpoznała: przewlekłą niewydolność serca (...) frakcję wyrzutową serca(...)– 15%, udar niedokrwienny mózgu – ognisko niedokrwienne w pniu mózgu – most po stronie prawej, zaniki mięśniowe dłoni lewej, stan po inplantacji kardiowertera-defibrylatora (...), nieutrwalony częstoskurcz komorowy w wywiadzie, stan po usunięciu śledziony i nerki lewej po wypadku motocyklowym w 1978 r., w planie przeszczep serca. Dokumentacja medyczna wskazuje, że Z. G. (1) miał bardzo uszkodzone serce, chorował na kardiomiopatię rozstrzeniową – nieznaczna etiologia. Schorzenie to powoduje upośledzenie kurczliwość serca i maksymalne obniżenie funkcji wyrzutowej serca. Taka sytuacja oznacza, że pacjent w końcowych okresach życia jest niezdolny do żadnych wysiłków. Występują groźne zaburzenia rytmu, głównie komorowe -częstoskurcze komorowe i migotanie komór powodujące utratę przytomności i w efekcie zgon. U Z. G. (1) doszło do wytworzenia skrzeplin w jamach serca i do zatoru w tętnicach mózgu, co spowodowało udar mózgu. Tego typu stan rzeczy występował u ojca wnioskodawcy już 12 lipca 2009 r. (pierwsza hospitalizacja) i z tą datą należało go uznać za całkowicie niezdolnego do pracy.

Sąd Okręgowy orzekł, że zgodnie z art. 65 cyt. ustawy FUS renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Przy ocenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy przyjmuje się, że osoba zmarła była całkowicie niezdolna do pracy. Na mocy art. 57 ww. ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełniał łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy

2. posiada wymagany okres ubezpieczenia tj. 5 lat w 10-leciu do dnia powstania niezdolności do pracy lub do dnia zgonu

3. niezdolność do pracy (zgon) powstała w czasie ubezpieczenia nie później niż w ciągu 18 miesięcy ustania tych okresów ( zgodnie z ust. 2 powyższego art. warunek ten nie jest wymagany od osoby, która została uznana za całkowicie niezdolną do pracy, posiada 5-letni okres ubezpieczenia w 10-leciu do dnia powstania niezdolności do pracy lub zgonu oraz ogólny okres ubezpieczenia wynoszący 30 lat dla mężczyzny.)

Z. G. (1) na dzień zgonu nie miał ustalonego prawa do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, nie spełniał również warunków do przyznania renty. Zgon, który miał miejsce w dniu (...) nastąpił bowiem po upływie 18 miesięcy od ustania ostatniego ubezpieczenia (30 kwietnia 2012r.). Nie został również udokumentowany co najmniej 5-letni okres składkowy i nieskładkowy przypadający w ostatnim 10-leciu przed dniem zgonu tj. od (...) do (...) - udokumentowano 2 lata i 10 miesięcy okresów ubezpieczenia.

Odnosząc się do zarzutów sformułowanych w odwołaniu przez pełnomocnika wnioskodawcy Sąd Okręgowy podniósł, że okres zasiłku stałego który otrzymywał zmarły Z. G. (1) z Miejskiego Ośrodka(...)nie jest ani okresem składkowym (art. 6) ani nieskładkowym (art. 7) w myśl cytowanych przepisów ustawy emerytalnej, nie może być zatem uwzględniony w stażu pracy ubezpieczonego. Do stażu pracy Z. G. (1) został uwzględniony okres prowadzenia działalności gospodarczej od 1 grudnia 2006 r. do 28 lutego 2009 r. Wskazać należy, że sama okoliczność zgłoszenia rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej i jej zakończenia do (...) nie ma znaczenia dla sprawy, istotne jest czy ubezpieczony odprowadzał z tego tytułu składki na ubezpieczenie społeczne.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie wskazuje, że na dzień wydania zaskarżonej decyzji ojciec skarżącego udowodnił ogółem 9 lat, 1 miesiąc i 26 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Natomiast po uzupełnieniu dokumentów w zakresie ubezpieczenia (z zakładów karnych) okres pracy zwiększył się do 10 lat 3 miesięcy i 2 dni. Zgodnie z powołanym art. 57 § 4 ustawy FUS przyjmuje się, że ubezpieczony w dacie zgonu był osobą niezdolną całkowicie do pracy. W niniejszej sprawie okres 5 lat ubezpieczenia Z. G. (1) należy rozpatrywać w 10-leciu między (...)a (...)oraz między 12 lipca 2009 r. (data początkowa całkowitej niezdolności do pracy ustalona przez biegłą a 12 lipca 1999 r. Z. G. (1) wykazał 2 lata i 10 miesięcy ubezpieczenia społecznego, natomiast w drugim 2 lata i 7 miesięcy.

Warunki konieczne do spełnienia w sprawie o ustalenie prawa do renty określają przepisy art. 57 i art. 58 ust. l i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.
U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.). Przy stosowaniu tych norm należy
jednak odróżnić rozpatrywanie uprawnień ubezpieczonego uznanego za częściowo niezdolnego do pracy od tego, który jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. W pierwszym przypadku niezbędne jest wykazanie przez taką osobę warunków określonych przez art. 57 ustawy do których zaliczyć należy przede wszystkim (poza oczywiście stwierdzeniem niezdolności do pracy w obu przypadkach), okresu składkowego i nieskładkowego - 5 letniego w 10-leciu liczonym wstecz od daty powstania niezdolności do pracy, lub od daty złożenia wniosku art. 58 ust. l pkt. 5 i ust. 2). Drugi warunek to ten, aby niezdolność do pracy powstała w trakcie ubezpieczenia lub nie później niż w trakcie 18 miesięcy od zakończenia tego okresu (art. 57 ust. 1 pkt. 3 ustawy). W tych przypadkach (przy częściowej niezdolności do pracy) bez większego znaczenia pozostaje ogólny staż pracy ubezpieczonego. Nieco odmiennie kształtuje się sytuacja osoby uznanej za całkowicie niezdolną do pracy jak w niniejszej sprawie, która nie spełnia warunków określonych w powołanych przepisach prawa - art. 57 ust. l pkt l i 2 oraz art. 58 ust. 2 ustawy. Oznacza to, że przy uznaniu ubezpieczonego za całkowicie niezdolnego pracy, powinien on wykazać jedynie ogólny okres ubezpieczenia (kobieta 20 lat, mężczyzna 25 lat).

Ustalenie prawa do renty w takim przypadku nie jest więc uzależnione od tego aby całkowita niezdolność do pracy powstała w okresie ubezpieczenia lub w trakcie 18 miesięcy po jego ustaniu. Nie jest również wymagane posiadanie 5 - letniego okresu ubezpieczenia w obu w 10 - leciach (art. 58 ust. l pkt 5 i ust. 2 ustawy). Omówione zagadnienie znajduje swoje uzasadnienie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (wyrok z 25 listopada 2005 r. sygn. I UK 67/08 OSNP 2006/19-20/308 oraz uchwała Sądu Najwyższego wydana w składzie 7 sędziów w dniu 23 marca 2006 r. sygn. I UZP 5/05, OSNP 2006/19-20/305).

Jak wynika z ustaleń poczynionych w sprawie koniecznym do uzyskania prawa do renty rodzinnej byłoby wykazanie przez Z. G. (1) warunku posiadania ogólnego ubezpieczenia w liczbie 25 lat na dzień zgonu ((...).), bowiem w tej dacie był on osobą całkowicie niezdolną do pracy. Taki warunek nie został spełniony, nawet w sytuacji hipotetycznego przyjęcia przez Sąd okresu zatrudnienia w (...) od (...) do (...) (10 lat).

Ten okres po zsumowaniu z ustalonym niezaskarżoną decyzją z 27 czerwca 2017 r. daje tylko 20 lat 3 miesiące i 2 dni, a nie wymagane 25 lat. Z akt ZUS Oddziału w L. jak też w G. wynika, w sposób nie budzący wątpliwości, że Z. G. (2) przez szereg lat nie opłacał składek w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt. 5 w zw. z art. 13 pkt. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585 ze zm.), obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność gospodarczą, w okresie od dnia rozpoczęcia do dnia zaprzestania jej wykonywania z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Na podstawie art. 8 ust. 6 za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się osobę prowadzącą tą działalność na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych. Natomiast art. 9 ust. 5 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2007 r. stanowił, że osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą mające ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy podlegają dobrowolnie ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu.

Z. G. (1) nie występował do ZUS z wnioskiem o objęcie takimi ubezpieczeniami w czasie pobierania renty. (Okresy w których brak opłaty składek to również te wymienione na wstępie) co do których zobowiązanie uiszczenia składek uległo przedawnieniu jak i te, co do których umorzono obowiązek zapłaty. Taka sytuacja powoduje bowiem wygaśnięcie zobowiązania, co jest równorzędne z nieuiszczeniem należności za dany okres.

Opisany stan faktyczny oraz rozważania prawne nie mogą uzasadniać stanowiska pełnomocnika wnioskodawcy jakoby wydanie przez ZUS zaświadczenia o niezaleganiu ojca skarżącego w opłacie składek i udzielenie przez bank kredytu było równoznaczne z opłaceniem należności składkowych.

Zaświadczenie nie jest aktem administracyjnym czyli aktem stosowania prawa, aktem woli, lecz czynnością faktyczną, aktem wiedzy, który może wywołać skutki prawa, ale nie jest to głównym jego celem. Przy pomocy zaświadczenia organ administracji publicznej stwierdza, co mu wiadome, nie rozstrzyga jednak żadnej sprawy wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 30 maja 2006 r. III AUa 418/06 (apel. W-wa 2007/4/16, OSA 2008/12/40).

Od tego wyroku apelację wniósł wnioskodawca M. B. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał:

1.  naruszenie przepisów postępowania ,tj. art.233 § 1 kpc poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym ocenę materiału odwodowego, polegające na przyjęciu, że Z. G. (1) przez szereg lat nie opłacał składek na ubezpieczenie społeczne, podczas gdy kompletność i rzetelność dokumentów zakresie uwzględnionych okresów składkowych budzi wątpliwości;

2.  naruszenie przepisów postępowania – art.244 § 1 kpc w związku z art.233 § 1 kpc poprzez błędną ocenę dowodów z zaświadczeń o niezaleganiu w składek, polegające na uznaniu, że zaświadczenie nie jest aktem administracyjnym, podczas gdy stanowi dokument urzędowy;

3.  naruszenie prawa materialnego art.58 ust.4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przez błędną jego wykładnię i przyjęcie, że koniecznym warunkiem uzyskania prawa do renty było wykazanie 25 lat składkowych, podczas gdy wystarczające było wykazanie 5 lat w dziesięcioleciu poprzedzającym powstanie niezdolności; oraz art.57 ust.1 pkt 3 ustawy przez przyjęcie, że niezdolność do pracy powstała po upływie 18 mieleccy od ustania okresu ubezpieczenia, podczas gdy powstała po upływie 5 miesięcy od dnia ustania ubezpieczenia.

Wnosił o zmianę wyroku przez uwzględnienie odwołania i przyznanie prawa do renty rodzinnej oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny nie stwierdza zarzucanego naruszenia prawa procesowego, ani materialnego przez Sąd Okręgowy. Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy bardzo wnikliwie ocenił materiał dowodowy przeprowadzając postępowanie dowodowe w celu ustalenia wszystkich możliwych wariantów celu wykazania, że zmarły Z. G. (1) spełniałby przesłanki do uzyskania prawa do jakiegokolwiek świadczenia rentowego. W tym celu poszukiwał po całej Polsce we wszystkich zakładach karanych, w których kiedykolwiek przebywał zmarły, informacji o jego ewentualnym zatrudnieniu i podleganiu ubezpieczeniu oraz ustalał inną aniżeli data zgonu datę powstania niezdolności do pracy, co być może umówiłoby wykazanie spełniania przesłanek wymaganych do renty. Wszystkie te działania Sądu nie doprowadziły jednak do pozytywnego ustalenia okresów składkowych i nieskładkowych zmarłego i nie potwierdziło, że w jakimkolwiek dziesięcioleciu spełniałby przesłankę wymaganych 5 lat okresów ubezpieczenia. Apelujący nie ma racji dowodząc, że zaświadczenie o niezaleganiu składek stanowi dowód opłacenia składek na ubezpieczenia społeczne. Takie zaświadczenie było wydane zmarłemu, ale nie potwierdza ono opłacania składek ani nie wskazuje w jakich okresach takie składki były wnoszone. Na dzień wystawiania zaświadczenia organ rentowy nie badał, czy z w jakim okresie istniał obowiązek odprowadzania składek ani czy były zostały one opłacone. Sąd Okręgowy prawidłowo orzekł, że zaświadczenie o niezaleganiu w opłacaniu składek nie jest dowodem na ich opłacenie, ani też nie stanowi podstawy do kwestionowania przedstawionego przez organ rentowy, a niezakwestionowanego przez wnioskodawcę wykazu okresów ubezpieczenia zmarłego. Należy też zauważyć, co pominął Sąd w swoich ustaleniach, że zmarły Z. G. (1) ubiegał się o przyznanie prawa do renty w 2010 roku i decyzją z dnia 13 kwietnia 2010 roku organ rentowy odmówił mu prawa do świadczenia z uwagi na nielegitymowanie się wymaganym 5 letnim okresem ubezpieczenia w ostatnim dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy (12 lipca 2009 roku), ponieważ udowodnił jedynie 2 lata, 3 miesiące i 5 dni okresów ubezpieczenia. W toku postępowania odwoławczego prowadzonego przed Sadem Okręgowym w Gdańsku Z. G. (1) nie podważył tych ustaleń i wyrokiem tego Sądu z dnia 4 października 2010 roku jego odwołanie zostało oddalone, a wniesiona przez niego apelacja nie został uwzględniona - wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2011 roku Sąd Apelacyjny w Gdańsku w sprawie III AUa 1789/10 ją oddalił. W tej sytuacji prawomocny wyrok Sądu stoi na przeszkodzie ponownego badaniu spełniania przesłanek do świadczenia przed datą 3 sierpnia 2011 roku. Wnioskodawca w obecnym postępowaniu nie wskazał żadnych nowych okoliczności, co do opłacenia przez zmarłego składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej a które nie byłyby wykazane przez Z. G. (1) w postępowaniu w sprawie o rentę.

Zgodnie z przepisem art.65 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 roku, poz.1270) warunkiem ogólnym powstania prawa do renty rodzinnej jest określony status osoby zmarłej w chwili śmierci. Status ten wyraża się ustalonym prawem do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, względnie spełnianiem wymogów do uzyskania jednego z tych świadczeń. Bezsporną okolicznością jest, że zmarły ojciec wnioskodawcy w chwili zgonu nie był uprawniony do emerytury ani do renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a ponadto, że nie spełniał warunków do uzyskania prawa do emerytury, bowiem nie osiągnął wieku emerytalnego.

Istotą sprawy było zatem ustalenie, czy zmarły Z. G. (1) spełniał warunki wymagane przez przepis art.57 ust.1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Warunki te to:

1. uznanie za niezdolnego do pracy;

2. posiadanie wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego;

3. powstanie niezdolności do pracy w czasie trwania ubezpieczenia lub nie później niż 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia.

Postępowanie dowodowe nie potwierdziło, aby zmarły w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem zgonu legitymował się wymaganym w myśl art.58 ust.1 i 2 powołanej ustawy okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącym 5 lat, natomiast prawomocne jest ustalenie Sądu Okręgowego w Gdańsku, że również w dziesięcioleciu przed dniem powstania niezdolności do pracy Z. G. (1) nie wykazał wymaganego okresu ubezpieczenia.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne i prawne dokonane przez Sąd Okręgowy. Sąd Okręgowy przeprowadził szczegółowe i wnikliwe postępowanie dowodowe oraz ocenił cały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokładnie wypowiedział się co do wszystkich dowodów, jak również wyjaśnił przystępnie podstawę prawną rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów ustawy, przy czym omówił wszystkie możliwe warunki wymagane do uzyskania prawa do renty dla osoby uznanej za całkowicie niezdolną do pracy.

Apelacja nie zawiera żadnych merytorycznych zarzutów odnoszących się do wydanego przez Sąd Okręgowy wyroku poza ponownym przytoczeniem uwag na temat wagi dowodowej zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek. Przytaczane przez skarżącego zarzuty odnoszące się do wyliczenia okresów składkowych zmarłego przez organ rentowy, co ma potwierdzać, że zmarły mógł legitymować się okresem ubezpieczenia nieuwzględnionym przez organ rentowy, są bezzasadne. Należy przypomnieć, że ciężar udowodnienia spełnienia przez zmarłego przesłanek do nabycia prawa do świadczenia spoczywał na skarżącym.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia praw materialnego – przepisy powyżej przytoczone zostały przez Sąd Okręgowy prawidłowo zastosowane. Podnoszony zarzut naruszenia przepisu art.58 ust.4 ustawy jest niezrozumiały – przepis ten stanowi, że warunek legitymowania się wymaganym 5 letnim okresem ubezpieczenia w ostatnim dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy lub przed zgłoszeniem wniosku nie jest wymagany od osoby uznanej za całkowicie niezdolną do pracy i legitymującej się 30 letnim okresem składkowym. Sąd nie usiłował badać tego warunku, z uwagi na to, że - co jest bezsporne - w całym okresie ubezpieczenia zmarły legitymował się jedynie okresem niewiele przewyższającym 10 l t. Sąd badał zatem spełnienie podstawowych przesłanek – czyli poszukiwał 5 letniego okresu ubezpieczenia w ostatnim dziesięcioleciu przed zgonem lub przed powstaniem niezdolności do pracy.

Z tych względów i na mocy powołanym przepisów oraz art.385 KPC Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.