Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Peteja-Żak (spr.)

Sędziowie: SO Marcin Schoenborn

SR del. Agnieszka Woźniak

Protokolant: Igor Ekert

przy udziale Moniki Lew Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniach: 12 czerwca 2018 r., 27 lipca 2018 r. i 28 września 2018 r.

sprawy J. G. ur. (...) w R.

syna J. i M.

oskarżonego z art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk, art. 286§1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 2 października 2017 r. sygnatura akt III K 598/14

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w punkcie 1 przyjmuje, iż wprowadzenie przez oskarżonego Sądu Okręgowego w Gliwicach w błąd co do istnienia roszczeń finansowych przysługujących mu wobec (...) Sp. z o. o. miało miejsce w związku z uprzednim wygaśnięciem roszczenia ze stosunku podstawowego, zabezpieczonego zobowiązaniem wekslowym, tj. wygaśnięciem wierzytelności z umów pożyczek z dnia 3 września 1999 r. i 19 października 1999 r. na skutek zaliczenia kwot z nich wynikających na poczet nabytych udziałów w (...)Sp. z o. o., zaś niekorzystne rozporządzenie mieniem miało dotyczyć kwoty 114.976,28 złotych,

- w miejsce rozstrzygnięcia z punktu 2 uniewinnia oskarżonego J. G. od czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia,

- uchyla rozstrzygnięcia zawarte w punktach 3, 6 i 7,

- ustala, iż rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 4 odnosi się do kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 1,

2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. N. kwotę 723,24 zł (siedemset dwadzieścia trzy złote i dwadzieścia cztery grosze) obejmującą kwotę 135,24 zł (sto trzydzieści pięć złotych i dwadzieścia cztery grosze) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

4. zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej (...) Sp. z o. o. z siedzibą w G. kwotę 1176 zł (tysiąc sto siedemdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu wydatków na ustanowienie pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym;

5. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 743,24 zł (siedemset czterdzieści trzy złote i dwadzieścia cztery grosze) i wymierza mu jedną opłatę za obie instancje w wysokości 500 zł (pięćset złotych).

Sygn. akt VI Ka 334/18

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 10 października 2018r.

(w całości)

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 2 października 2017r., w sprawie o sygn. III K 598/14, w punkcie 1 uznał oskarżonego J. G. za winnego tego, w dniu 7 czerwca 2013 r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, składając pozew o wydanie nakazu zapłaty, poprzez wprowadzenie Sądu Okręgowego w Gliwicach w sprawie I C 154/13 w błąd co do istnienia roszczeń finansowych przysługujących mu wobec spółki (...) w sytuacji, gdy roszczenia wynikające z weksli były bezpodstawne, gdyż zostały zaliczone na poczet udziałów, objętych przez niego w dniu 22 października 1999 r. w ilości 2453 w spółce (...), usiłował doprowadzić (...) sp. z o. o., będącego następcą prawnym (...), do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 114.976,98 zł. tytułem zapłaty za weksle wystawione w dniu 3 września 1999r. na kwotę 14.000 zł. oraz w dniu 20 października 1999r. na kwotę 24.000 zł., stanowiące zabezpieczenie dwóch pożyczek udzielonych przez niego (...) lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niewydanie przez Sąd wyroku uwzględniającego powództwo, tj. występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych.

W punkcie 2 uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 12 września 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, indosując – jako prezes zarządu spółki (...)– na (...) sp. z o. o. weksel wystawiony w dniu 18 września 2009r. przez prezesa zarządu (...) sp. z o. o. na rzecz (...)sp. z o. o., poprzez wprowadzenie Sądu Rejonowego w Gliwicach w sprawie o sygn. VII GNc 4911/12 w błąd co do pełnienia funkcji członka zarządu spółki (...) i posiadania tym samym uprawnień do reprezentacji tej spółki, które wygasły z dniem 30 czerwca 2008r., doprowadził (...) sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 48.000 zł., poprzez wydanie 22 listopada 2012r. przez Sąd nakazu zapłaty z przedmiotowego weksla, stanowiącego zabezpieczenie realizacji zamówienia na zakup wanien z hydromasażem złożonego przez (...) w kwocie 47.199,99 zł. i przez niego zapłaconego, tj. występku z art. 286 § 1 kk i za to na mocy art. 286 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych.

Na mocy art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego do informowania Sądu o przebiegu okresu próby.

Na mocy art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 i 2 kk orzeczone wobec oskarżonego w pkt 1 i 2 jednostkowe kary grzywny połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych.

Nadto na mocy art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przypisanym w punkcie 2 wyroku w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej, tj. (...) Sp. z o. o. kwoty 47.199,99 złotych.

Zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 1.008 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez niego w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru.

Nadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. N. kwotę 1.239,84 złotych, w tym kwotę 231,84 złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu, zaś od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 1.309,84 złotych, obciążając go równocześnie opłatą w kwocie 500 złotych.

Od niniejszego wyroku apelację wywiedli obrońca oskarżonego i oskarżony, którzy zaskarżyli wyrok w całości.

Obrońca oskarżonego zarzucił wyrokowi:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu oskarżonego winnego popełnienia czynów opisanych w punktach I i II wyroku, kiedy to prawidłowo dokonana analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż brak jest jednoznacznych dowodów dostatecznie uzasadniających twierdzenie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów,

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 4 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk i art. 424 kpk sprowadzającą się do przypisania sprawstwa oskarżonemu w wyniku jednostronnej i nieuwzględniającej wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego, przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, wydaniu wyroku skazującego wbrew zasadzie obiektywizmu, naruszeniu obowiązku dążenia do prawdy materialnej oraz błędnego uzasadnienia wyroku bez względu na zawarte w nim rozstrzygnięcia, a mianowicie poprzez przypisanie oskarżonemu w ustaleniach faktycznych i części zważeniowej, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów określonych w akcie oskarżenia, co nie znajduje jakiegokolwiek odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

W oparciu o takie zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów zabronionych.

Oskarżony zarzucił wyrokowi:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a mających wpływ na jego treść:

- polegający na bezzasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że weksel z dnia 20 października 1999r. na kwotę 24.000 zł. został rozliczony, albowiem umowa pożyczki była datowana na dzień 19.10.1999r., a (...) Sp. z o. o. wystawiła jeszcze kilka weksli w ramach wzajemnych rozliczeń, zatem chodzi o różne weksle z różnych dat,

- brak ustaleń Sądu I instancji co do faktu sposobu pokrycia przez oskarżonego kapitału zakładowego w Spółce (...), mając na uwadze całokształt rozliczeń istniejących w 1999r., tj. brak ustaleń ile wpłat dokonał oskarżony, ile weksli zostało wystawionych do wzajemnych rozliczeń, poprzez nieprzeprowadzenie całościowych i kompleksowych rozliczeń umożliwiających ustalenie wpłat na poczet kapitału zakładowego, a jakie należności nie zostały rozliczone i stanowią zobowiązania (...) Sp. z o. o. wobec oskarżonego,

- brak ustaleń Sądu I instancji do relacji oskarżonego i (...) Sp. z o. o., a w konsekwencji poczynienie wiarygodnych ustaleń, kto jest dłużnikiem, a kto wierzycielem,

- brak rozważań Sądu I instancji w przedmiocie wzajemnych rozliczeń i oparcie się na wyrywkowym jej fragmencie stanu rozliczeń, tracąc z pola widzenia fakt, iż w tym okresie było wystawianych więcej weksli o tym samym nominale, a w konsekwencji brak podstaw do przypisania oskarżonemu winy,

- pominięcie, iż dokonał on sprzedaży trzech naczep do (...) Sp. z o. o., za które nigdy nie otrzymał zapłaty, bowiem (...) Sp. z o. o. nie przedstawiła dokumentu z którego wynikałby fakt dokonania rozliczeń, wystawienia weksli, pokwitowanie wydania weksli z potwierdzeniem ich odbioru przez oskarżonego bądź innych czynności, a w konsekwencji bezzasadne ustalenie, że wprowadził on w błąd Sąd Okręgowy w Gliwicach w sprawie I C 154/13 co do istnienia roszczeń finansowych przysługujących mu wobec spółki (...), bowiem roszczenia jego były zasadne,

- błędne ustalenia Sądu I instancji, iż oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, indosując – jako prezes zarządu spółki (...)– na (...)sp. z o. o., weksel wystawiony w dniu 18 września 2009r., podczas gdy nie działał on w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a działania miały na celu odzyskanie niezwróconych środków finansowych od dłużnika (...) sp. z o. o. i niedoprowadzenia do powstania straty w (...) Sp. z o. o. którą zarządzał,

- błędne ustalenia Sądu I instancji, iż zachowaniem swoim w dniu 12.09.2012r. wprowadził w błąd Sąd Rejonowy w Gliwicach w sprawie VII GNc 4911/12, bowiem dochodzone roszczenie co do zasady istniało, było zasadne i znajdowało materialne podstawy do jego dochodzenia, a w konsekwencji(...) Sp. z o. o. w G. było wierzycielem (...) Sp. z o. o., a więc brak jest znamion przestępstwa zarzucanego mu czynu,

- błędne ustalenia Sądu I instancji, iż swoim zachowaniem w dniu 12.09.2012r. wprowadził w błąd Sąd Rejonowy w Gliwicach w sprawie VII GNc 4911/12 w błąd, bowiem w tej dacie był wpisany do KRS jako prezes zarządu (...) Sp. z o. o.,

- bezpodstawne przyjęcie Sądu I instancji, iż wprowadził w błąd Sąd Rejonowy w Gliwicach w sprawie VII GNc 4911/12 w błąd i orzeczenie w pkt 7 zaskarżonego wyroku na mocy art. 46 § 1 kk orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przypisanym w punkcie 2 zaskarżonego wyroku w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego, tj. (...) Sp. z o. o. kwoty 47.199,99 złotych, podczas gdy (...) Sp. z o. o. nie jest pokrzywdzonym, lecz dłużnikiem (...) sp. z o. o. co zebrany materiał dowodowy potwierdza,

- doprowadzenie przez Sąd I instancji do sytuacji, w której na podstawie zaskarżonego orzeczenia dojdzie do bezpodstawnego wzbogacenia (...) Sp. z o. o.,

- błędne ustalenia Sądu I instancji, iż (...) Sp. z o. o. nie była w dacie dokonania indosu dłużnikiem i poniosła szkodę na skutek przypisywanego mu zachowania,

- brak ustaleń Sądu I instancji, co do okoliczności, iż weksle miały zostać zniszczone, podczas gdy nie wynika to z żadnych dokumentów, jak również z faktu, że (...) Sp. z o. o. nigdy nie zwracała się do oskarżonego z takim żądaniem,

- sprzeczne ustalenie Sądu I instancji, że działał on na niekorzyść (...) Sp. z o. o. i spowodował szkodę wobec ustaleń, że (...) Sp. z o. o. była dłużnikiem (...) Sp. z o. o.,

- pominięcie przez Sąd I instancji szeregu dowodów, wskazujących, iż (...) Sp. z o. o. była dłużnikiem oskarżonego i brak rozważań w tym zakresie,

- błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, iż nie pełnił on funkcji prezesa zarządu (...) Sp. z o. o. w dniu 12.09.2012r., podczas gdy jak wynika z treści postanowienia z dnia 08.10.2012 r. mandat został wygaszony z chwilą nadejścia prawomocności tegoż orzeczenia,

- pominięcie przez Sąd I instancji, że zgromadzenie wspólników (...) Sp. z o. o. sanowało jego czynności dokonane w okresie sprawowania funkcji prezesa zarządu,

- błędną ocenę przez Sąd I instancji wiarygodności A. K. (1), biorąc pod uwagę jej wybiórczą pamięć i niepamięć w kwestiach niewygodnych;

2. błędną i nieracjonalną ocenę dowodów przez Sąd I instancji na gruncie art. 7 kpk, poprzez dowolną ocenę dowodów;

3. pominięcie przez Sąd I instancji, że A. K. (1) oszukała oskarżonego i dokonała przywłaszczenia udziałów w (...) Sp. z o. o., a w konsekwencji, iż weszła w posiadanie udziałów w sposób przestępczy, co tłumaczy dlaczego nie dochodził on roszczeń od (...) Sp. z o. o. należności, gdyż przez cały czas traktował udziały jako swoją własność;

4. uniemożliwienie przez Sąd I instancji realizacji prawa do obrony, poprzez uchylanie zadawanych pytań, które zmierzały do ustalenia stanu wzajemnych rozliczeń,

5. niepowołanie biegłego do ustalenia stanu rozliczeń pomiędzy oskarżonym i (...) Sp. z o. o., albowiem w tej samej dacie było wystawionych kilka weksli o tym samym nominale, a Sąd nie przeprowadził weryfikacji, które weksle zostały zapłacone, a które nie zostały zapłacone, mając na uwadze, że kapitał zakładowy został podwyższony o kwotę 952.000 zł. i został w całości pokryty wpłatami pochodzącymi od oskarżonego;

6. brak wiarygodnych ustaleń Sądu I instancji, iż (...) Sp. z o. o. jest dłużnikiem oskarżonego;

7. nieuwzględnienie w toku przewodu sądowego informacji o fakcie podżegania przez A. K. (1) M. S. (1) do podpalenia dwóch mieszkań, jednego w G., a drugiego w P., co jest przedmiotem postępowania przygotowawczego prowadzonego przez organy ścigania, a okoliczności wskazują na motywy działania A. K. (1).

W oparciu o takie zarzuty oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od zarzucanych mu czynów, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W piśmie uzupełniającym apelację z dnia 20 lutego 2018r. wskazał na szereg innych istotnych okoliczności związanych z zarzutami, a błędnie ocenionych przez Sąd meriti (k. 893-894).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje zasługiwały częściowo na uwzględnienie, w następstwie ich wywiedzenia bowiem konieczna stała się zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. G. od czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, czego konsekwencją było uchylenie rozstrzygnięć zawartych w punktach 3, 6 i 7, nadto zaś w punkcie 1 zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonemu i przyjęcie, iż wprowadzenie przez niego Sądu Okręgowego w błąd co do istnienia roszczeń finansowych przysługujących mu wobec (...) Sp. z o. o. miało miejsce w związku z uprzednim wygaśnięciem roszczenia ze stosunku podstawowego, zabezpieczonego zobowiązaniem wekslowym, tj. wygaśnięciem wierzytelności z umów pożyczek z dnia 3 września 1999r. i 19 października 1999r. na skutek zaliczenia kwot z nich wynikających na poczet nabytych udziałów w (...)Sp. z o. o., zaś niekorzystne rozporządzenie mieniem miało dotyczyć kwoty 114.976,28 złotych.

Gdy idzie o tę zmianę ostatnią trzeba stwierdzić, iż wbrew czynionym Sądowi Rejonowemu zarzutom Sąd ten dokładnie przeprowadził postępowanie dowodowe, w trakcie którego przedsięwziął niezbędne i odpowiednie czynności celem wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności dotyczących popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 wyroku. Zgromadzone dowody w postaci zeznań świadków i wielu dokumentów poddał wnikliwej i prawidłowej analizie, a w motywach zaskarżonego orzeczenia ustosunkował się do każdego z przeprowadzonych dowodów. Wyjaśnił więc, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a także które okoliczności sprawy można na ich podstawie uznać za udowodnione. Przedstawiona przez Sąd I instancji analiza dowodów w pełni zasługiwała na uwzględnienie. Była ona spójna i uwzględniała zasady doświadczenia życiowego, w tym zawodowego. Zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego odpowiadała prawidłowości logicznego rozumowania. Nadto analiza ta nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji w sposób poprawny zastosował również przepisy prawa materialnego, dokonując prawidłowej kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu; w konsekwencji prawidłowo przypisał mu popełnienie przestępstwa wyczerpującego znamiona czynu zabronionego z art. 13 § l kk w zw. z art. 286 § 1 kk.

Przechodząc do ustosunkowania się do podniesionych przez obojga skarżących zarzutów w tym zakresie trzeba wskazać, iż apelacje te stanowią w istocie polemikę z ustaleniami Sądu I instancji, próbę zastąpienia ich własną odmienną oceną materiału dowodowego bez wykazania, jakich to uchybień w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego miał dopuścić się Sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Wbrew zatem wywodom oskarżonego, zgromadzone dowody wykazały niezbicie, że dopuścił się on w sposób umyślny przypisanego mu czynu usiłowania tzw. oszustwa procesowego (czy sądowego), działając ze świadomością nieistnienia długu w czasie składania pozwu do Sądu Okręgowego w Gliwicach w sprawie o sygn. akt I C 154/13.

W niniejszej sprawie oskarżony konsekwentnie skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień, a zatem podstawę czynienia ustaleń faktycznych stanowiły zeznania świadków (A. K., H. G., A. K., M. S., a nawet częściowo G. K., potwierdzający w jednej ze swoich relacji okoliczność wnoszenia pożyczek do spółki jako sposobu pokrycia kapitału – k. 743), w zestawieniu ze zgromadzonymi obszernie dokumentami, dołączonymi do sprawy także i przez oskarżonego. Konsekwentne i rzeczowe zeznania wymienionych świadków A. K., H. G., A. K. oraz M. S. dowodzą, w jaki sposób - po udzieleniu przez oskarżonego (...) z siedzibą w G. dwóch pożyczek w łącznej kwocie 38.000 złotych - zostały pokryte przez niego nowoutworzone udziały w podwyższonym kapitale zakładowym spółki (...) Sp. z o. o. Treść aktu notarialnego z dnia 22 października 1999r. bezspornie dowodzi, iż oskarżony objął wówczas 2453 udziały o wartości 100 złotych każdy, czyli o łącznej wartości 245.300,00 złotych, przy czym w zamian za wniesienie do spółki wymagalnych wierzytelności pieniężnych w stosunku do niej – bliżej określonych w załącznikach numer 1, 2 i 3 do uchwały – w kwocie nominalnej i o wartości 86.382,41 złotych otrzymał 863 udziały w podwyższonym kapitale o łącznej wartości 86.300,00 złotych (§ 2 pkt 2 i 3 aktu notarialnego w związku z jego załącznikami nr 1, 2 i 3 – spis wierzytelności wykupionych w kwocie 48.382,41 zł., dwie umowy pożyczki – k. 3-5, 6-7, 8-10), na pokrycie zaś pozostałych 1591 udziałów oskarżony dokonał wpłaty w gotówce (oświadczenie (...)Sp. z o. o. w G. o dokonaniu wpłat na podwyższony kapitał zakładowy wraz z oświadczeniem J. G. o objęciu udziałów – akt notarialny z dnia 1 grudnia 1999r. - k. 11-13). Analiza załączonych dokumentów dowodzi zatem, iż na kwotę wnoszonych do spółki wymagalnych wierzytelności pieniężnych w stosunku do niej składały się – poza kwotą 48.382,41 zł., jako połową wierzytelności wykupionych przez Biuro (...) s. c. i wyłączonych z majątku tej spółki – kwoty udzielonych pożyczek przez oskarżonego (tj. kwota 48.382,41 zł. plus 38.000 zł. łącznie z tytułu pożyczek). Powyższe w całości koresponduje z relacjami świadków A. K. i H. G., a także A. K. i M. S., którzy zbieżnie i logicznie przedstawiali sposób pokrycia przez oskarżonego udziałów w podwyższonym kapitale spółki.

Zdaje się potwierdzać także i powyższe okoliczności dokument przedstawiony do akt sprawy przez samego oskarżonego o nazwie (...) 30.11.00 (k. 144), wynika bowiem z niego bezsprzecznie, że udziały oskarżonego i M. E. zostały pokryte częściowo wymagalnymi wierzytelnościami pieniężnymi w stosunku do spółki, a przez oskarżonego także i wierzytelnościami z tytułu udzielonych dwóch pożyczek pieniężnych. Pozostałe dołączone przez J. G. pisma i dokumenty dowodzą natomiast jedynie tego, iż między spółkami (...) s. c. a spółką (...) istniały na co najmniej przestrzeni lat 1999-2002 wzajemne rozliczenia, co potwierdza treść pism z dnia 30 listopada 2000r. i 9 sierpnia 2002r. (k. 139, 145), umowa cesji wierzytelności z dnia 30 listopada 1999r. (k. 140), w końcu rozliczenie należności i zobowiązań z (...) wraz z fakturami wystawionymi na spółkę (...) tytułem zakupu przez nią cysterny i dwóch naczep za łączną kwotę ponad 568.464 zł. oraz związanym z tym wekslem (k. 138, 146, 658-660). Dokumenty te nie wpłynęły jednak w żaden sposób na zmianę oceny okoliczności związanych ze wskazanym wyżej sposobem rozliczenia kwoty udzielonych pożyczek między oskarżonym a spółką (...), dotyczą one bowiem innych zobowiązań między tymi podmiotami (tj. zaległościami z tytułu zapłaty za w/w pojazdy), niezwiązanymi z przedmiotem niniejszej sprawy.

W tej sytuacji nie sposób twierdzić, by oskarżony, składając pozew w Sądzie Okręgowym w Gliwicach o zapłatę kwoty 114.976,28 zł. tytułem zapłaty za dwa weksle na łączną kwotę 38.000 zł. wraz z ustawowymi odsetkami, nie był świadomy tego, że dług spółki względem niego już nie istnieje. Świadczy o tym treść załączonych dokumentów, łącznie z jego oświadczeniem złożonym przed notariuszem o objęciu udziałów, a także treść zeznań świadków, potwierdzających sposób pokrycia udziałów w podwyższonym kapitale spółki. Jest prawdą oczywiście, iż realizacja obu umów pożyczki była zabezpieczona poprzez wystawienie weksli, te jednak zostały rozliczone przez spółkę (...) w drodze objęcia przez oskarżonego udziałów w spółce. Trzeba zatem wskazać, iż w opisanych wyżej realiach sprawy oskarżonemu, jako posiadaczowi weksli, który był pierwszym wierzycielem, przysługiwało w stosunku do wystawcy ( spółki (...) jako następcy prawnego (...) zarówno roszczenie ze stosunku podstawowego, jak i z weksla, jednak mógł on tylko raz uzyskać zaspokojenie swojej wierzytelności i do niego należał wybór roszczenia. Wygaśnięcie stosunku podstawowego, a więc rozliczenie obu pożyczek we wskazany sposób, uniemożliwiało dochodzenie przez oskarżonego wierzytelności wekslowych, a wygaśnięcie zobowiązania wekslowego, w sposób prowadzący do zaspokojenia wierzyciela, spowodowało wygaśnięcie zabezpieczonych wekslami wierzytelności (por. wyrok SN z dnia 28 IV 2016r., V CSK 519/15). Nie można mieć także żadnych wątpliwości, iż oskarżony, składając pozew do Sądu Okręgowego, miał na celu uzyskanie nakazu zapłaty z weksli wystawionych na kwoty 14.000 zł. i 24.000 zł., odpowiednio w datach 3 września 1999r., 20 października 1999r., a nie z innych, wystawianych w innym czasie przez oskarżonego czy podmioty spółek prawa handlowego. Podnoszone natomiast przez skarżącego w jego osobistej apelacji okoliczności dotyczące wzajemnych rozliczeń między nim a (...) spółki (...), sposobu pokrycia wpłat w podwyższonym kapitale spółki, a objętym przez inne osoby, a także te odnoszące się do konfliktu oskarżonego z A. K. (1) i M. S. (1) nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie i jako takie słusznie nie zostały uwzględnione przez Sąd meriti.

W tej sytuacji słusznie Sąd Rejonowy przypisał oskarżonemu usiłowanie przestępstwa oszustwa tzw. procesowego. Zachodzi ono wówczas, gdy na podstawie fałszywych dowodów przedstawionych przez sprawcę w toku postępowania sądowego dochodzi do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pozwanego na podstawie wyroku sądowego zasądzającego roszczenie. Sąd wydający orzeczenie działa wówczas pod wpływem błędu, w który został wprowadzony przez oskarżonego (por. wyrok SN z dnia 13 XII 2006r., V KK 104/06, OSN w Sprawach Karnych 2006, nr 1, poz. 2427; wyrok SN z dnia 16 XII 2015r., V KK 194/15, Prokuratura i Prawo 2016, nr 3, poz. 4; wyrok SA w Szczecinie z dnia 7 XII 2016r., II AKa 26/16, Lex nr 2295168). W momencie składania pozwu oskarżony był świadomy tego, że określona w pozwie kwota mu się nie należy, powództwo zaś zostało oddalone w związku z podniesionym zarzutem przedawnienia roszczeń oraz wadliwością czynności procesowej uznania roszczeń, którą to czynność oskarżony – jako prokurent spółki (...) wykonał sam z sobą (akta I C 154/13).

Mając tak zatem zgromadzony materiał dowodowy dotyczący pierwszego z zarzutów, słusznie Sąd Rejonowy czynił ustalenia faktyczne w oparciu o relacje wskazanych wyżej świadków oraz zebrane obszernie dokumenty w zakresie ustalenia odpowiedzialności oskarżonego, dowody te bowiem wzajemnie się uzupełniają, potwierdzając winę i sprawstwo oskarżonego. Skarżący w żadnej mierze zatem nie podważyli w tej części prawidłowości pewnych ustaleń Sądu Rejonowego. To, że były one niekorzystne dla oskarżonego nie oznacza, iż Sąd I instancji uchybił regule wyrażonej w art. 4 czy 7 kpk, jak starał się wykazać obrońca, przywołując istniejący między oskarżonym i świadkami konflikt. Sąd nie naruszył żadnych przepisów prawa procesowego, w tym i także podnoszonego przez oskarżonego prawa do obrony, na co wskazuje szczegółowa treść zapisów w protokołach rozpraw, oddających w pełni ich przebieg.

Wina oskarżonego w świetle zebranego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, podobnie jak i kwalifikacja prawna zastosowana przez Sąd I instancji, uwzględniająca zachowanie sprawcy. Rozważania prawne, jakie w tym względzie przeprowadził Sąd Rejonowy są w całości godne podzielenia. Sąd odwoławczy, jedynie doprecyzowując opis czynu przypisanego oskarżonemu, zmienił go poprzez przyjęcie, iż wprowadzenie przez oskarżonego Sądu Okręgowego w błąd co do istnienia roszczeń finansowych przysługujących mu wobec (...) Sp. z o. o. miało miejsce w związku z uprzednim wygaśnięciem roszczenia ze stosunku podstawowego, zabezpieczonego zobowiązaniem wekslowym, tj. wygaśnięciem wierzytelności z umów pożyczek z dnia 3 września 1999r. i 19 października 1999r. na skutek zaliczenia kwot z nich wynikających na poczet nabytych udziałów w (...)” Sp. z o. o. (o czym była obszernie mowa powyżej), zaś niekorzystne rozporządzenie mieniem miało dotyczyć kwoty 114.976,28 złotych (omyłkowo określonej w wyroku za oskarżycielem na kwotę 114.976,98 złotych).

Równocześnie Sąd kontrolujący nie znalazł najmniejszych podstaw do zakwestionowania rozstrzygnięcia o karze w omawianym zakresie.

Zarzut rażącej surowości kary może być zasadny tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk (zob. wyrok SN z dnia 14 XI 1973r., III KR 254/73, OSNPG 1974/3-4/51).

Sąd Rejonowy właściwie ustalił stopień zawinienia oskarżonego i wymierzył mu kary adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, według swojego uznania i w granicach przewidzianych przez ustawę. W pisemnych motywach uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób szczegółowy uwzględnił całokształt okoliczności mający wpływ na wymiar kary, biorąc pod uwagę wszystkie dyrektywy jej orzekania. Kary pozbawienia wolności i grzywna wymierzone oskarżonemu zatem w sposób należyty spełniają swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wypełniając wymogi prewencji ogólnej i w zakresie społecznego oddziaływania. Słusznie Sąd meriti ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu na poziomie znacznym z uwagi na charakter dobra naruszanego przestępstwem, działanie z niskich pobudek, bo z chęci uzyskania korzyści majątkowej. Słusznie także Sąd meriti uwzględnił uprzednią niekaralność oskarżonego jako okoliczność łagodzącą. Wymierzona obok kary pozbawienia wolności grzywna jawi się jako kara społecznie akceptowalna, spełniając swe cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec sprawcy, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nie można zapominać bowiem tu o celu, jaki przyświecał działaniom oskarżonego, jakim było osiągnięcie korzyści majątkowej. Także i wysokość stawki dziennej uwzględnia należycie sytuację majątkową sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne; wszak jest on osobą zdrową, zdolną do zarobkowania, posiadającą wykształcenie i zawód, prowadzącą działalność gospodarczą, stąd kwota ustalonej stawki dziennej na 20 złotych nie rażi w żadnej mierze nadmierną surowością.

Sąd Rejonowy poczynił także prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie okoliczności mających wpływ na wymiar kary, a poczynione przez ten Sąd ustalenia uzasadniają w ocenie Sądu Okręgowego przekonanie co do pozytywnej prognozy, o której mowa w art. 69 § 1 kk. Przekonują zwłaszcza Sąd Okręgowy zaprezentowane w pisemnych motywach wyroku wywody, odnoszące się do przyjęcia przez Sąd I instancji pozytywnej prognozy kryminologiczno – społecznej w stosunku do oskarżonego, a tym samym do zastosowania art. 69 § 1 kk i warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Nie tylko zatem w niniejszej sprawie została spełniona przesłanka formalna – kara orzeczona została w wymiarze nie przekraczającym 1 roku pozbawienia wolności, ale także zaistniały pozostałe wymogi niezbędne do zastosowania tego środka probacyjnego. Zgodzić się należy z Sądem orzekającym, iż wcześniejsza niekaralność oskarżonego, ustabilizowany tryb życia, posiadanie zawodu i stałej pracy zarobkowej, zostały w sposób dostateczny uwzględnione w momencie oceny możliwości uzyskania spodziewanego efektu zapobiegawczego kary, o jakim mowa w przytoczonym przepisie. Zapobieżenie powrotowi do przestępstwa jest minimalnym zadaniem kary, ale wystarczającym dla oceny, czy należy zastosować warunkowe zawieszenie wykonania kary. Kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat także w ocenie Sądu odwoławczego ma szansę na realizację celów w zakresie zapobiegawczego oddziaływania na sprawcę i w tym kontekście musi być uznana za zasadną. Konkludując, Sąd Okręgowy uznał zatem, że wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w takiej formie pozostanie wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary. Cele prewencji indywidualnej bez wątpienia spełnione zostaną przez orzeczenie takiej kary, w szczególności zaś tak wymierzona kara zapobiec powinna powrotowi oskarżonego do przestępstwa. Możliwość wykonania w okresie 2 lat próby warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy powinna skutecznie odwieść oskarżonego od popełniania kolejnych przestępstw, w tym zwłaszcza tych skierowanych przeciwko mieniu.

W związku ze zmianą zaskarżonego wyroku w zakresie jego punktu 2 – uchylono równocześnie rozstrzygnięcia zawarte w punktach 3 i 6 (wymierzenie kar łącznych), uznając jedynie za zasadny środek orzeczony w oparciu o przepis art. 72 § 1 pkt 1 kk.; nadto ustalono, iż rozstrzygnięcie z punktu 4, dotyczące warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, odnosi się do kary orzeczonej w punkcie 1 wyroku.

Sąd Okręgowy zmienił natomiast rozstrzygnięcie z punktu 2 wyroku uniewinniając oskarżonego J. G. od czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia.

Sąd Rejonowy prawidłowo co prawda ustalił, że oskarżony J. G. w dniu 12 września 2012r. indosując weksel własny zupełny, wystawiony przez (...) Sp. z o. o. w G. na (...) – działając jako prezes zarządu spółki (...) sp. z o. o. w G. nie był uprawniony do działania w imieniu tejże spółki. Właściwie także Sąd Rejonowy przyjął, że wspomniany weksel zabezpieczać miał zwrot kwoty w wysokości 47.199,99 zł., którą to J. G. przekazał spółce (...) sp. z o. o. w G. na zakup dwóch wanien z hydromasażem. Prawidłowo również ustalił Sąd Rejonowy, że oskarżony J. G. miał pełną świadomość, że wygasł jego mandat do pełnienia funkcji prezesa zarządu w dniu 30 czerwca 2008r. (na co wskazuje treść postanowień Sądu Rejonowego w Gliwicach z 17 listopada 2010r. i 8 października 2012r. - k. 158, 181) i po tym dniu nie był już legitymowany do działania w imieniu dotychczas reprezentowanej przez siebie spółki. Dodatkowo w toku rozprawy apelacyjnej ustalono, iż oskarżony został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 18 stycznia 2011r., sygn. akt III K 148/04, za przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, o czym wiedział, uczestnicząc w rozprawie, w trakcie publikacji wyroku oraz na rozprawie odwoławczej przed Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu w dniu 16 listopada 2001r., sprawa o sygn. II AKa 282/11. Utracił zatem zdolność do pełnienia funkcji prezesa zarządu w spółce z chwilą uprawomocnienia się wyroku skazującego za przestępstwo ex lege, nawet bez konieczności orzekania o tym zakazie w wyroku (wyrok SA w Gdańsku z dnia 19 IX 2014r., I ACa 51/14, Lex nr 1526954). Zasadnie przyjął również Sąd Rejonowy, że na podstawie przedmiotowego weksla Sąd Rejonowy w Gliwicach w sprawie VII GNc 4911/12 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym.

Z powyższych prawidłowych ustaleń wyciągnął jednak Sąd Rejonowy błędne wnioski. Brak jest bowiem jakichkolwiek powodów, aby uznać, że działając w powyższy sposób oskarżony wypełnił znamiona zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia czynu.

J. G. został bowiem oskarżony o to, że w dniu 12 września 2012r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, indosując – jako prezes zarządu spółki (...)– na (...)sp. z o. o. weksel wystawiony w dniu 18 września 2009r. przez prezesa zarządu (...) sp. z o. o. na rzecz (...) sp. z o. o., poprzez wprowadzenie Sądu Rejonowego w Gliwicach w sprawie VII GNc 4911/12 w błąd co do pełnienia funkcji członka zarządu spółki (...) i posiadania tym samym uprawnień do reprezentacji tej spółki, które wygasły z dniem 30 czerwca 2008r., doprowadził (...) sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 48.000 zł, poprzez wydanie 22 listopada 2012r. przez Sąd nakazu zapłaty z przedmiotowego weksla, stanowiącego zabezpieczenie realizacji zamówienia na zakup wanien z hydromasażem złożonego przez (...) w kwocie 47.199,99 zł. i przez niego zapłaconego, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk. Trzeba bowiem pamiętać, że o niekorzystności rozporządzenia mieniem przesądzać ma ocena tegoż rozporządzenia z perspektywy interesów osoby, która tego rozporządzenia dokonała lub też innej pokrzywdzonej osoby. Prawdą jest też, że powstanie szkody w mieniu nie jest warunkiem koniecznym uznania rozporządzenia mieniem za niekorzystne. Jednakże podstawą oceny czy w danym przypadku faktycznie doszło do niekorzystnego rozporządzenia jest porównanie sytuacji pokrzywdzonego istniejącej bezpośrednio przed dokonaniem rozporządzenia oraz sytuacji po dokonaniu tej czynności przez oszukanego. Ocena czy doszło do niekorzystnej zmiany tej sytuacji w konsekwencji rozporządzenia mieniem, dokonywana powinna być na podstawie kryteriów obiektywnych (por. wyrok SN z dnia 30 VIII 2000r., V KKN 267/00; wyrok SN z dnia 26 II 1998r., IV KKN 351/97, Prok i Pr. - wkł. 1998, nr 11-12, poz.4; wyrok SA w Łodzi z dnia 29 I 2001r., II AKa 74/01, Prok i Pr. - wkł. 2002, nr 10, poz. 16).

W realiach niniejszej sprawy nie sposób uznać, że mamy do czynienia z taką właśnie sytuacją. Bezsporne jest bowiem, że nastąpiło przesunięcie majątkowe ze spółki (...) do spółki (...), albowiem J. G. przekazał tejże spółce środki na zakup wanien z hydromasażem. Fakt ten nie był kwestionowany. Na zabezpieczenie zwrotu tejże kwoty tj. należności spółki (...) wystawiony został w dniu wyżej opisanym (prawidłowo 18 listopada 2009r.) weksel zupełny opatrzony klauzulą bez protestu. Podpisując przedmiotowy weksel reprezentant spółki (...) musiał mieć świadomość, że może on stać się przedmiotem obrotu, albowiem z treści weksla w żaden sposób nie wynika, że zamiarem stron było wyłączenie możliwości przeniesienia wierzytelności wekslowej na inną osobę. Stąd też w dniu 12 września 2012r. spółka (...), działając przez J. G., dokonując indosu zbyła wierzytelność z tego weksla na spółkę (...), a (...)wezwało spółkę (...) do wykupu weksla. Spółka (...) na żądanie indosatariusza nie zapłaciła sumy wekslowej, w związku z czym E. wystąpiła do Sądu Rejonowego w Gliwicach z pozwem o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla. W toku postępowania w sprawie o sygn. VII GNc 4911/12 w ramach zarzutu nie została podniesiona kwestia nieprawidłowej reprezentacji indosanta, co więcej, w ogóle nie wniesiono zarzutów związanych z indosem czy z umową podstawową i nakaz zapłaty uprawomocnił się. Podkreślić należy w tym miejscu, że z treści weksla wynika, że dokonany przez J. G. w imieniu spółki (...) indos odpowiada przepisom prawa wekslowego. Indos został bowiem podpisany we właściwym miejscu, przez osobę podającą się za Prezesa Zarządu, z użyciem pieczęci spółki, użyto w nim właściwej formuły indosowanej. W tej sytuacji kwestia badania prawidłowości reprezentacji indosanta przy składaniu podpisu w imieniu spółki mogłaby się pojawić wtedy, gdyby w odpowiednim czasie pozwana spółka – tj. (...) sp. z o. o. w G. skutecznie zakwestionowała prawidłowość reprezentacji przy dokonaniu indosu, czego jednak nie uczyniła. Nie wniosła także o wstrzymanie wykonalności doręczonego jej nakazu. Z powyższego wynika, że spółka (...) sp. z o. o. w G. w żaden sposób nie kwestionowała długu wekslowego, który wszak cały czas istniał. To bowiem bezsprzecznie spółka (...) była dłużnikiem oskarżonego i spółki (...), którą on reprezentował, nie zaś odwrotnie, co podkreślał słusznie w środku odwoławczym sam oskarżony.

Niemożliwym jest przy tym uznanie, że to J. G. miał wprowadzić w błąd Sąd Rejonowy w Gliwicach w toku postępowania w sprawie VII GNc 4911/12. W pierwszej kolejności dlatego, że pozew został złożony przez spółkę(...) sp. z o. o. w G. reprezentowaną przez prezesa zarządu tejże spółki (...). Brak jest przy tym uzasadnienia dla przyjęcia, że działał on za namową oskarżonego czy też w porozumieniu z nim (vide zeznania W. M.). (...) sp. z o. o. w G., jako posiadacz weksla, na którego indosowano weksel, było legitymowane formalnie do dochodzenia praw z weksla. Stąd też Sąd Rejonowy, wobec niewystąpienia przez pozwaną spółkę – (...) sp. z o. o. w G. – z zarzutami od nakazu zapłaty, nie badał legitymacji osoby reprezentującej indosanta, tym bardziej, że zgodna była ona z danymi ujawnionymi w Krajowym Rejestrze Sądowym. Do badania takiej legitymacji do reprezentacji zobligowany nie był także indosatariusz. Trzeba bowiem przypomnieć, że w związku z brzmieniem art. 15 ust. 3 ustawy o z dnia 20 sierpnia 1997r. o Krajowym Rejestrze Sądowym osoba trzecia nie może kwestionować ważności czynności prawnej dokonanej przez osobę, która jest wpisana do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym jako członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, tylko na tej podstawie, że osoba ta w chwili dokonywania tej czynności nie była już członkiem zarządu. Jednocześnie, z całą stanowczością podkreślić należy, że w wyniku indosu rozszerzony zostaje krąg dłużników wekslowych, ponieważ indosant – w braku odmiennego zastrzeżenia – odpowiada za przyjęcie i za zapłatę weksla. Stąd też nie można przyjąć, że dokonując indosu, nawet będąc nieuprawnionym J. G. doprowadził spółkę (...) do niekorzystnego rozporządzenia jej mieniem poprzez wydanie nakazu zapłaty z dnia 22 listopada 2012r. Także i dlatego, że w żaden sposób nie można uznać, że poprzez samo wydanie nakazu zapłaty doszło do rozporządzenia mieniem. Nie można też doszukać się tego, w jaki sposób swoim działaniem oskarżony poprzez wydanie nakazu zapłaty miał doprowadzić do pogorszenia sytuacji majątkowej spółki (...), tym bardziej, że w przypadku, gdy po wezwaniu do wykupu weksla zapłaciłaby ona żądaną sumę, sprawa z pewnością nie zostałaby skierowana na drogę postępowania sądowego, jak również z uwagi na to, że dokonując indosu poszerzył krąg dłużników wekslowych. Nawet rozważając powyższą kwestię poprzez pryzmat uregulowania zawartego w art. 8 prawa wekslowego, odnoszącego się do rzekomego przedstawicielstwa, przyjąć należy, za Sądem Najwyższym, że rzekomy przedstawiciel, który podpisał weksel w imieniu innej osoby, odpowiada osobiście tylko wtedy, gdy podpisana przez niego osoba podpis ten zakwestionuje i odmówi zapłaty sumy wekslowej (tak orzeczenie SN z dnia 25 października 1929 r., III 2 C 227/29, Z. O.. SN 1929).

W tej sytuacji w ocenie Sądu odwoławczego nie zostały zrealizowane znamiona czynu zabronionego zarzucanego oskarżonemu, czego konsekwencją musiała być zmiana zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie J. G. od czynu z art. 286 § 1 kk.

Jest oczywistym także i dla Sądu Okręgowego, iż jako niezasadne, bo pozbawione podstawy prawnej, jest orzeczenie oparte o przepis art. 46 § 1 kk, na mocy którego oskarżony miałby mieć obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej swoim działaniem na rzecz pokrzywdzonej spółki (...). Wszak to ten ostatni podmiot był konsekwentnie przez cały czas dłużnikiem, czego nikt nie kwestionował w tym postępowaniu, a zatem ewentualna zapłata przez J. G. na rzecz spółki (...) ponownie kwoty 47.199,99 zł. prowadziłaby z całą pewnością do stanu bezpodstawnego wzbogacenia tejże spółki. Konieczne stało się zatem także uchylenie punktu 7 zaskarżonego wyroku.

Mając to wszystko na uwadze i uznając zaskarżony wyrok za prawidłowy i słuszny w pozostałej części, Sąd II instancji utrzymał go w mocy.

Zasądził nadto Sąd Okręgowy od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego koszty nieopłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, obejmujące także kwotę podatku VAT. Kierując się ogólnymi zasadami z art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk zasądzono nadto od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 1176 zł. tytułem zwrotu wydatków na ustanowienie pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym, oraz na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 743,24 zł. i wymierzono mu jedną opłatę za obie instancje w kwocie 500 złotych.