Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda

Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Zuzanna Poźniak

po rozpoznaniu dnia 26 listopada 2018 r.

sprawy K. L., syna W. i G., ur. (...)

w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 a k.w. w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Praw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. 2002 Nr 170 poz. 1393)

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 15 stycznia 2018 r. sygn. akt IV W 1312/17

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; koszty postępowania odwoławczego przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

VI Ka 454/18

UZASADNIENIE

K. L. został obwiniony o to, że w dniu 5 maja 2017 roku, ok. godz. 13:00 w W. na drodze publicznej, jadąc ulicą (...) od strony Ronda (...) w kierunku ul. (...), wykroczył przeciwko przepisom określonym w § 27 ust. 1 RMI oraz SWiA w sprawie ZSD w ten sposób, że kierując samochodem marki S. o nr rej. (...), jechał z prędkością 93 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość 60 km/h, wynikającą ze znaku pionowego B-33 o 33 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a kw w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. 2002 Nr 170 poz. 1393).

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 15 stycznia 2018 r. sygn.. akt IV W 1312/17 uniewinnił K. L. od popełniania zarzucanego mu czynu; na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżyciel publiczny zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść obwinionego. Na podstawie art. 103 § 1, 2 i 4 kpow zarzucił wyrokowi:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę uznania, że „Zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie w sposób nie budzący wątpliwości tylko jednej wersji zdarzenia, zgodnej z treścią wniosku o ukaranie. Zważywszy na występujące rozbieżności pomiędzy treścią wyjaśnień obwinionego, a treścią zeznań świadków Ł. D. i G. S. w zestawieniu z treścią pisemnej opinii biegłego W. L. (1), odnośnie istotnych z punktu widzenia zarzucanego obwinionemu czynu okoliczności zdarzenia z dnia 05 maja 2017 r. i w konsekwencji brak możliwości uznania zeznań ww. świadków za wiarygodny i przekonujący materiał dowodowy…”

2) obrazę zasady swobodnej oceny dowodów polegającą na przekroczeniu jej granic i dokonaniu oceny dowodów w sposób dowolny, wybiórczy i wbrew wskazaniom wiedzy, w tym wiedzy specjalnej z zakresu prawa o ruchu drogowym oraz zasadzie logicznego rozumowania

3) w oparciu o art. 427 § 2 i 2 kpk w zw. z art. 109 § 1 kpsow wniósł o nieuznanie opinii biegłego W. L. (1) jako podstawy wydania orzeczenia oraz powołanie biegłego posiadającego kompetencje w pełnym zakresie związane z wiedzą na temat sposobu użytkowania oraz obsługi urządzeń służących do pomiaru prędkości typu UltraLyte na okoliczność ustalenia, czy obwiniony dopuścił się naruszenia przepisów prawa polegającego na przekroczeniu dozwolonej prędkości z pominięciem autorskich wykładni stanu faktycznego, jakich dokonał biegły powołany w sprawie oraz na okoliczność weryfikacji prawidłowości dokonania pomiaru prędkości, z jaką poruszał się obwiniony.

W konkluzji oskarżyciel publiczny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego jest bezzasadna i tym samym nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy przeprowadził w sprawie niniejszej prawidłowe postępowanie dowodowe dążąc do wyjaśnienia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy. Zebrane dowody poddał wszechstronnej analizie zgodnej z regułami art. 7 kpk podając w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, którym z nich daje wiarę i dlaczego. Ustalenia faktyczne w sprawie niniejszej znajdują pełne oparcie w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale dowodowym, a w ich świetle brak jest podstaw do uznania winy K. L. w zakresie zarzucanego mu wykroczenia.

Wbrew twierdzeniom skarżącego zawartym w apelacji Sąd I instancji dokonał wnikliwej i wszechstronnej oceny zarówno wyjaśnień obwinionego, jak i zeznań występujących w sprawie świadków oraz opinii biegłego. Przekonująco przy tym wykazał, dlaczego w świetle tych dowodów nie znalazł wystarczających podstaw do przyjęcia, że K. L. przekroczył dopuszczalna prędkość.

W apelacji oskarżyciela publicznego trudno doszukać się jakichkolwiek argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zebranych dowodów i wyciągnięte na tej podstawie wnioski. Bazuje ona jedynie na kwestionowaniu opinii biegłego W. L. (1) i to w sposób, który nie zawiera rzeczowych argumentów, a stanowi jedynie wyraz subiektywnego przekonania skarżącego co do kwalifikacji tego biegłego. W ocenie Sądu Odwoławczego podniesione w apelacji okoliczności nie mogą w sposób skuteczny podważyć rzetelności opinii sporządzonej przez W. L. (1), a tym samym brak jest podstaw do powoływania innego biegłego. Poza tym skarżący zdaje się nie zauważać, że kluczową kwestią dla rozstrzygnięcia sprawy było ustalenie, czy urządzenie służące do pomiaru prędkości było prawidłowo użytkowane przez świadka Ł. D.. W tym zakresie Sąd I instancji przeprowadził bardzo staranne, wnikliwe i wszechstronne rozważania w pisemnych motywach wyroku, natomiast skarżący poprzestał w apelacji na stwierdzeniu, że świadek ten mógł używać jedynie niefortunnie niektórych pojęć. Tego typu argumentacja podważająca ustalenia i wnioski Sądu Rejonowego co do kluczowej kwestii w żadnym razie nie może być skuteczna.

Reasumując – w ocenie Sądu Odwoławczego brak jest podstaw do kwestionowania oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji, która została przeprowadzona w sposób logiczny, zgodny z doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy, a jednocześnie kompleksowy i wszechstronny. Wniesiona apelacja nie zawiera argumentów, które mogłyby skutecznie podważać rozważania Sądu Rejonowego w tym zakresie, a także rzetelność opinii wydanej przez biegłego W. L. (1). Tym samym brak jest podstaw do jej uwzględnienia.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.