Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Tekieli

Protokolant: Łukasz Mirkowski

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w J. J. Ł.

po rozpoznaniu w dniu 29.01.2019 r.

sprawy G. Z. ur. (...) w K.

s. S., J. z domu B.

oskarżonego z art. 244 kk i art. 180a kk w związku z art. 11 § 2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 2 lipca 2018 r. sygn. akt II K 517/18

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego G. Z.;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 80 zł.

Sygn. akt VI Ka 594/18

UZASADNIENIE

G. Z. oskarżony został o to że:

W dniu 3 stycznia 2018 roku w J. woj. (...) na ul. (...) kierował na drodze publicznej pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Złotoryi w sprawie o sygnaturze II K 609/17 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres jednego roku, jednocześnie nie stosując się do wydanej przez Starostwo Powiatowe w J. decyzji nr (...)z dnia 10.03.2011 o cofnięciu uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii (...), (...) (...), (...)

tj. o czyn z art. 244 k.k. i art.180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 2 lipca 2018 r. w sprawie II K 517/18:

I.uznał oskarżonego G. Z. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 244 k.k. i art.180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat;

III. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 130 złotych, w tym na podstawie art. 2 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu 60 zł. opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego G. Z. stawiając zarzuty:

1.błędu ustaleń faktycznych polegający na zasadniczo chybionym przyjęciu przez sąd, iż ujawnione w sprawie okoliczności, a w szczególności rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności, cechują się znacznym stopniem szkodliwości oraz stopniem winy, które dają łącznie podstawę dla orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności, kiedy to swobodna i wszechstronna ocena ujawnionych w sprawie faktów daje zgoła odmienny wynik kwantyfikatorów z art. 53 k.k.;

2.rażącej niewspółmierności kary orzeczonej względem oskarżonego, a to skazanego przez Sąd I instancji na 3 miesiące bezwzględnego pozbawienia wolności, której wykonanie w świetle prawidłowych ustaleń faktycznych będzie rażąco niesprawiedliwe zarówno ze względu na zasady prewencji szczególnej jak i ogólnej bowiem jedynie kara o charakterze nieizolacyjnym może stanowić usprawiedliwioną tj. przeciwstawną czynowi sprawcy odpłatę.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia co do istoty tj. w pkt I części dyspozytywnej wyroku poprzez zastąpienie wyrażenia „wymierza mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności” wyrażeniem „na podstawie art. 37a k.k. wymierza mu karę grzywny liczonej po 150 stawek dziennych każda po 60 zł.”.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący w apelacji wskazał, że zaskarża wyrok Sądu I instancji „w całości”, jednakże z jej treści wynika, że kwestionuje on tylko orzeczoną wobec oskarżonego karę, w szczególności wymierzenie mu kary 3 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności. W tym kontekście skarżący kwestionuje wysokość stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i stopnia zawinienia przyjęte przez Sąd I instancji. Zważywszy na powyższe odnośnie sprawstwa i winy oskarżonego stwierdzić jedynie należy, że poczynione przez Sąd I instancji w tym zakresie ustalenia są prawidłowe, podobnie jak kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu.

W kwestii stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia oskarżonego wskazać należy, że oskarżony G. Z. był wielokrotnie karany przez sądy nie tylko w Polsce ale także na terenie Niemiec, w tym w kraju dwukrotnie za przestępstwa z art. 180a k.k. i dwukrotnie w Niemczech za przestępstwa przeciwko zasadom bezpieczeństwa w ruchu i za ucieczkę z miejsca wypadku drogowego ( dane o karalności k. 38 – 40 ). Za każdym razem oskarżonemu wymierzane były nieizolacyjne kary grzywny. Ostatni wyrok za popełnienie przestępstwa z art. 180a k.k., którym jednocześnie orzeczono wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku wydany został w dniu 22 listopada 2017 r. a uprawomocnił się 30 listopada 2017 r. ( sprawa II K 609/17 Sądu Rejonowego w Złotoryi, odpis wyroku k.23 ), zaś przestępstwo w niniejszej sprawie oskarżony popełnił w dniu 3 stycznia 2018 r., a więc niewiele ponad 2 miesiące od uprawomocnienia się poprzedniego wyroku. Uprawnione jest więc ustalenie Sądu I instancji wyartykułowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że oskarżony jest osobą niepoprawną, wręcz zdemoralizowaną, mającą lekceważący stosunek do przestrzegania zasad porządku prawnego, wobec której nieskuteczne były dotychczas orzekane kary nieizolacyjne. W ocenie Sądu Okręgowego rację miał Sąd I instancji przyjmując, że zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu jak i stopnia zawinienia oskarżonego przemawiają obecnie za wymierzeniem mu krótkoterminowej kary bezwzględnego pozbawienia wolności i kara 3 miesięcy pozbawienia wolności nie jest rażąco surowa.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego G. Z..

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 80 zł ( 60 zł opłata za II instancję + 20 zł ryczałt za doręczenia ).