Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Bojakowska

Sędziowie SSO Elżbieta Zalewska-Statuch

SSO Katarzyna Powalska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko Z. T.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 5 września 2018 roku, sygnatura akt I C 628/18

oddala apelację.

Sygn. akt I Ca 493/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 05 września 2018 r w sprawie o sygn. akt I C 628/18 z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko Z. T. Sąd Rejonowy w Sieradzu zasądził od pozwanego Z. T. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwotę 39.603,58 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 37.180,14 zł od dnia 30 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2.423,44 zł od dnia 04 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądził od pozwanego Z. T. na rzecz powoda (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 559,96 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wydanie powyższego orzeczenia poprzedziły następujące ustalenia i wnioski:

Pozwany Z. T. zam. w S. przy ul. (...) w dniu 4 lipca 2016 roku zawarł z powódką (...) Bank Spółką Akcyjną w W. umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) na kwotę 38.809,83 zł. Pozwany zobowiązał się do spłaty kredytu w 72 ratach po 708,27 zł. płatnych zgodnie z harmonogramem do dnia 10. każdego miesiąca, z tym zastrzeżeniem że pierwsza rata wyrównawcza płatna do 10 sierpnia 2016 roku nie będzie wyższa niż 769,39 złotych. Zgodnie z ww. umową w związku z jej zawarciem kredytobiorca zgodził się na poniesienie kosztów prowizji bankowej w kwocie 4.152,65 złotych, składki ubezpieczeniowej z tytułu grupowego ubezpieczenia na życie i zdrowie w kwocie 4.657,18 złotych i odsetek od kapitału kredytu w kwocie 12.246,73 złotych. Kredyt miał być bowiem oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 9,45 % w stosunku rocznym. Całkowita kwota kredytu wynosiła 30.000 złotych i nie obejmowała kredytowanych kosztów kredytu, zaś całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę ustalona w dniu zawarcia umowy wynosiła 51.056,56 złotych. Zgodnie z § 11 umowy stron, kredytobiorca zobowiązał się do niezwłocznego pisemnego informowania Banku, m.in. o zmianie adresu zamieszkania lub korespondencyjnego czy miejsca zatrudnienia. Pozwany przelał na rzecz powoda tytułem spłat rat kredytu objętego pozwem łącznie 2.900,48 złotych, w tym w dniu 16 sierpnia 2016 roku - 759,21 złotych, 23 sierpnia 2016 roku - 1 złoty, 19 września 2016 roku - 708,27 złotych i 2 złote, 14 października 2016 roku - 720 złotych i 16 listopada 2016 roku 710 złotych. Pozwany zaprzestał regularnej spłaty kredytu i w dniu 22 lutego 2017 roku został wezwany przez powoda do zapłaty istniejącej zaległości w kwocie 2.132,11 zł, a w dniu 27 marca 2017 roku umowa kredytu została przez Bank wypowiedziana. Wypowiedzenie to zostało przesłane przez powoda przesyłką pocztową za potwierdzeniem odbioru na adres pozwanego w S. przy ul. (...) w dniu 28 marca 2017 roku i po dwukrotnej awizacji zwrócone do nadawcy. W dniu 29 maja 2017 roku powód w związku z wypowiedzeniem umowy kredytu objętej postępowaniem wystosował do pozwanego na ww. adres ostateczne wezwanie do zapłaty w terminie 7 dni kwot: 37.180,14 zł, 1.803,44 zł i 186,23 zł. Na dzień 29 czerwca 2017 roku roszczenia powódki wobec pozwanego z tytułu umowy kredytu nr (...) wynosiły łącznie 39.603,58 złotych, na które złożyły się:

- należność główna w kwocie 37.180,14 zł;

- odsetki za okres korzystania z kapitału w wysokości 9,45 % od dnia 12 grudnia 2016 roku do dnia 29 maja 2017 roku w kwocie 1.803,44 zł;

- odsetki za opóźnienie od kwoty niespłaconego kapitału w wysokości 14 % za okres od dnia 12 grudnia 2016 roku do dnia 29 czerwca 2017 roku w kwocie 620 zł. Pozwany w okresie od początku września do końca listopada 2017 roku podjął pracę we Francji. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów. Dokumenty te stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy, z uwagi, iż nie zostały skutecznie zakwestionowane przez żadną ze stron, co dało Sądowi możliwość ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości stanu faktycznego w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu, nie ujawniły się także żadne przesłanki nakazujące z urzędu powziąć wątpliwości o ich prawdziwości lub autentyczności.

Powództwo zostało uwzględnione w całości. Strona powodowa po przekazaniu sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Sieradzu złożyła wszystkie dowody zgłoszone w pozwie. W świetle powyższego Sąd Rejonowy uznał, iż powódka wykazała w sposób należyty swoje roszczenia oraz, że przedstawione przez nią dowody nie zostały sprekludowane. W nawiązaniu do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu nieważności umowy kredytu zawartej przez strony, Sąd uznał, że nie jest on skuteczny . Pozwany dobrowolnie i z własnej inicjatywy podpisał przedmiotową umowę, co wynika wprost z załączonych do akt odpisów tejże umowy i nie kwestionował wówczas umocowania osób, które w imieniu powódki podpisywały umowę pożyczki. Następnie otrzymał środki z tytułu kredytu i przystąpił do jego częściowej spłaty. Przystąpienie przez pozwanego do spłaty zaciągniętego zobowiązania potwierdza, zdaniem sądu a quo, iż otrzymał środki z tytułu udzielonego kredytu. Pozwany regulując kilka rat dokonał niewłaściwego uznania swojego długu i potwierdził istnienie pomiędzy nim a powódką stosunku prawnego wynikającego z zawartej umowy i wypłatę środków z kredytu. Nawet gdyby tak się nie stało to strona powodowa potwierdziła zawarcie umowy kredytu nr (...) pismem z dnia 16 sierpnia 2018 roku (k. 105). Nadto Sąd zwrócił uwagę i na tę istotną okoliczność, że kwestionowana przez stronę pozwaną umowa zawarta była w Punkcie Obsługi Klienta powodowego Banku, zatem zastosowanie będzie tu miał art. 97 k.c. zgodnie, z którym osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa.

W nawiązaniu do zarzutu dotyczącego nieudowodnienia zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia Sąd wywodził, iż dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy kredytu, a zawierając umowę pozwany w sposób swobodny i dobrowolny przyjął i zaakceptował warunki umowy, w tym obowiązek spłaty zaciągniętego kredytu w ratach miesięcznych płatnych w terminach i wysokości określonej w umowie. W związku z zaprzestaniem spłaty, powódka wypowiedziała umowę, a roszczenie w całości zostało postawione w stan wymagalności. Strona powodowa przedstawiła do akt sprawy wyciąg z ksiąg banku, z którego jednoznacznie wynika wysokość zadłużenia pozwanego i wyliczenie sumy należnych odsetek od niespłaconego kredytu — tym samym zarzut strony pozwanej o niewykazaniu wysokości dochodzonych kwot nie mógł odnieść zamierzonego skutku. Sąd Rejonowy zauważył również, że wyrokiem z dnia 15 marca 2011 roku w sprawie P 7/09 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w że art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe jest niezgodny z określonymi przepisami Konstytucji w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta. Co jednoznacznie wskazuje, że wyciąg ten nie może być w przedmiotowej sprawie dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 k.p.c, a więc nie korzysta z domniemania autentyczności i prawdziwości dokumentu urzędowego. Niemniej jednak wyciąg ten jest dokumentem prywatnym, który stanowi pełnoprawny środek dowodowy, będący podstawą ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania.

Nieskuteczny pozostaje zdaniem Sądu pierwszej instancji również zarzut braku wymagalności roszczenia. Zasadniczym dowodem na wymagalność dochodzonego roszczenia jest oświadczenie z dnia 27 marca 2017 roku w przedmiocie wypowiedzenia umowy przesłane na adres pozwanego pocztą. To na pozwanym spoczywał ciężar udowodnienia, że zgodnie z zapisami § 11 umowy informował wcześniej na piśmie bank o zmianie miejsca zamieszkania czy adresie do korespondencji i wobec przesłania przez powódkę przesyłki na wcześniejszy adres korespondencji tej nie mógł otrzymać. Takiego dowodu strona pozwana nie przeprowadziła.

Apelację od powyższego wyroku w ustawowym terminie wywiódł pełnomocnik pozwanego Z. T., który zaskarżył orzeczenie w całości i zarzucił mu:

I.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału, wskutek naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c., które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny oraz w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego, w odniesieniu do dowodów z dokumentów na okoliczność istnienia roszczenia, a tym samym zasadności całego powództwa, ustalenie że pomimo braku udowodnienia roszczenia podstawowego jakim jest dowód uruchomienia kredytu Sąd I instancji uznał że i tak pozwany jest zobowiązany względem umowy i że powód udowodnił w ten sposób kwotę roszczenia,

II.  przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik sprawy poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 232 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. wobec ustalenia stanu faktycznego w zakresie ustalenia wysokości roszczenia powoda na podstawie przedłożonego dokumentu w postaci umowy, wyciągu z ksiąg bankowych, który to wyciąg nie jest wiarygodnym źródłem dowodowym, dokumentów prywatnych jak i braku dowodu uruchomienia kredytu i uznaniu, że skoro pozwany nie dokonywał wpłat to stanowiło to podstawę ustalenia roszczenia powoda w konkretnej wysokości podczas gdy dowód ten był kwestionowany przez stronę pozwaną, a brak jest jakichkolwiek innych dowodów potwierdzających uruchomienie i ustalających właściwą kwotę roszczenia gdyż brak uruchomionej kwoty kredytu poza oświadczeniami powoda kwestionowanymi przez stronę pozwaną, co bezzasadnie doprowadziło do błędnego przyjęcia, iż strona powodowa udowodniła swoje roszczenie co do wysokości, podczas gdy nie wykazała precyzyjnie należnej kwoty wynikającej ze stosunku zobowiązaniowego będącego przedmiotem niniejszej sprawy, zwłaszcza, że w tym zakresie nie zgłosiła dowodu z opinii biegłego ds. rachunkowości, który wyliczyłby prawidłową wysokość roszczenia,

III.  przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 207 § 6 k.p.c. i art. 217 § 2 i 3 k.p.c. poprzez zezwolenie powodowi na złożenie dalszych wniosków dowodowych w sytuacji gdy powód jako profesjonalista w branży finansowej powinien mieć wyższy standard staranności jego fachowości, a tym samym winien z należytą starannością przygotować pozew i załączyć do niego podstawowe dokumenty i dowody. Pozwolenie powodowi na uzupełnienie dowodów w późniejszym okresie zachwiało równowagą na niekorzyść będącego i tak słabszą stroną konsumenta tj. pozwanego, w sytuacji gdy, strona powodowa nie przygotowała starannie pozwu pod względem materiału dowodowego, gdyż uważała że pozwany nie złoży sprzeciwu. Wiedząc że powód nienależycie przygotował materiał dowodowy Sąd podjął inicjatywę w celu dopuszczenia dodatkowego materiału dowodowego po czasie. Także podjął inicjatywę w celu rozstrzygnięcia na korzyść powoda. Warto zważyć fakt iż powód dwukrotnie uzupełniał materiał dowodowy tzn. pismem procesowym z dnia 9-07-2018r. A także pismem z dnia 27-08-2018r. Pozwany zarzuca również fakt iż prawidłowo przygotowany materiał dowodowy tzn. uwierzytelnione kopie dokumentów wpłynęły do Sądu rejonowego w Sieradzu tuż przed wydaniem orzeczenia tzn. precyzując 27 sierpnia 2018r. a tym samym Sąd I Instancji pomógł powodowi, który od razu powinien złożyć prawidłowo przygotowany materiał dowodowy.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty pełnomocnik pozwanego Z. T. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postepowania postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika pozwanego Z. T. nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu.

Kontrola instancyjna nie wykazała uchybień przepisom prawa procesowego oraz zarzucanych przez stronę apelującą błędów dotyczących gromadzenia i oceny materiału dowodowego. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach, a ich prawna ocena w kontekście weryfikacji żądania strony pozwanej i zarzutów oparta na logicznym rozumowaniu i zasadach doświadczenia życiowego zasługuje na jednoznaczną aprobatę. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Odnosząc się w kolejności do podniesionych zarzutów, stwierdzić należy, że nietrafiony okazał się zarzut naruszenia prawa procesowego, to jest normy art. 233 § 1 k.p.c. W tym względzie należy przypomnieć, że w świetle utrwalonych poglądów judykatury i piśmiennictwa prawniczego, nie jest wystarczającym uzasadnieniem zarzutu błędnych i niepełnych ustaleń faktycznych sprawy, a więc normy art. 233 § 1 k.p.c. i przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji. Skarżący ma obowiązek wykazania naruszenia przez sąd paradygmatu oceny wynikającego ze wskazanego przepisu (a zatem wykazania, że sąd a quo wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów – grupy dowodów). Apelujący temu zadaniu nie sprostał. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokonując ustaleń faktycznych przedstawił wywód w zakresie oceny zaprezentowanych dowodów, a w szczególności złożonych dokumentów, wskazując w jakiej części i z jakich przyczyn dał im wiarę. Wbrew sugestii skarżącego strona powodowa przedstawiła do akt sprawy dokumenty, z których w sposób bezsporny wynika istnienie dochodzonego roszczenia, w postaci wyciągu z ksiąg bankowych, z którego jednoznacznie wynika wysokość zadłużenia pozwanego i wyliczenie sumy należnych odsetek od niespłaconego kredytu. Treść załączonego do pozwu wyciągu z ksiąg rachunkowych banku zawiera wszelkie dane niezbędne do identyfikacji umowy, z której dochodzone pozwem roszczenie, szczegółowo określając kwotę roszczenia i wysokość należnych odsetek. Co istotne treść w/w dokumentu jest spójna z postanowieniami łączącej strony umowy oraz z zestawieniem należności i spłat, a także potwierdzeniem złożenia dyspozycji przelewu. Nadto podkreślić w tym miejscu należy za Sądem I instancji, że pozwany regulując kilka rat sam dokonał niewłaściwego swojego długu. Tym samym podejmując czynność faktyczną stanowiącą realizację postanowień umowy Z. T. potwierdził istnienie stosunku prawnego pomiędzy nim a powódką oraz przekazanie w ramach umowy kredytu konsumpcyjnego środków finansowych, co stara się w swej zakwestionować strona pozwana. Co znamienne pozwany na etapie przed sądowym w żaden sposób nie kwestionował wypłaty środków kredytu bądź ich części. Podjął się spłaty kredytu w ratach, w wysokości i terminach wskazanych w umowie kredytu. Strona pozwana koncentruje się na zarzucie nieprzedłożenia przez powoda dowodu wypłaty środków kredytu, zupełnie pomijając iż powód przedłożył szereg dokumentów, takich jak umowa kredytu, harmonogram i zestawie wpłat, wezwania do zapłaty, wypowiedzenia umowy kredytu wraz z dowodem awizowania, wyciągu z ksiąg banku, rozliczenia kredytu. Wszak są to dokumenty prywatne to jednak wszystkie rozpatrywane łącznie i skorelowane ze sobą stanowią spójną oraz logiczną całość. Wreszcie jednak do odpowiedzi na apelację dołączono dokument w postaci potwierdzenia złożenia dyspozycji przelewu, wskazujący datę przekazania środków na 5 lipca 2016 r., z identyfikacją oznaczenia przedmiotowej umowy kredytowej i kwotą zbieżną z wysokością udzielonego kredytu.

Sąd odwoławczy nie podzielił również zarzutu pozwanego naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik sprawy poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 232 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. wobec ustalenia stanu faktycznego w zakresie ustalenia wysokości roszczenia powoda na podstawie przedłożonego dokumentu w postaci umowy, wyciągu z ksiąg bankowych, który to wyciąg nie jest wiarygodnym źródłem dowodowym. Odnosząc się do mocy prawnej wyciągu z ksiąg bankowych należy podkreślić, iż Trybunał Konstytucyjny istotnie w wyroku z dnia 15 marca 2011 roku, sygn. akt P 7/09 (Dz. U. z 2011, nr 72, poz. 388) stwierdził, że art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, w zakresie, w jakim nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Niemniej zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem powstałym na kanwie powyższego orzeczenia wyciągi z ksiąg bankowych stanowią dokumenty prywatne (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 lutego 2014 r. I ACa 290/13), którym należy przypisać moc dowodową (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 czerwca 2016 r. I ACa 1758/15). Do wyciągu z ksiąg bankowych należy zatem zastosować art. 245 k.p.c. wedle, którego dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Mając to na uwadze Sąd nie znalazł podstaw, aby zakwestionować prawdziwość, czy autentyczność przedłożonego dowodu. Na marginesie należy wskazać, że wyciąg z ksiąg bankowych został wystawiony przez bank, którego czynnościom należy przypisać cechę wiarygodności, jako instytucji zaufania publicznego. Nadto raz jeszcze podkreślić należy, że dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych, którego moc dowodową kwestionuje strona pozwana, w pełni koreluje z innymi przedłożonymi przez stronę powodową dowodami m.in. w postaci umowy łączącej strony, jak również ze złożonymi przez stronę powodową dokumentami dotyczącymi szczegółowego rozliczenia umowy kredytu.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji nie uchybił również, przepisom prawa procesowego tj. art. 207 § 6 k.p.c. i art. 217 § 2 i 3 k.p.c. poprzez zezwolenie powodowi na złożenie dalszych wniosków dowodowych w sytuacji gdy powód jako profesjonalista w branży finansowej powinien mieć wyższy standard staranności jego fachowości, a tym samym winien z należytą starannością przygotować pozew i załączyć do niego podstawowe dokumenty i dowody. W odpowiedzi na tak sformułowany zarzut podnieść należy, że fakt rozpoznawania niniejszej sprawy pierwotnie w elektronicznym postępowaniu upominawczym rzutował na przebieg postępowania dowodowego, jako że w pozwie składanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód powinien jedynie wskazać dowody na poparcie swoich twierdzeń, bez potrzeby ich dołączenia (art. 505 ³²§1 k.p.c.). Nadto przypomnieć trzeba, że zgodnie ze stanowiskiem judykatury powód nie musi przewidywać do czasu podniesienia przez stronę pozwaną zarzutów wszystkich możliwych wariantów przebiegu postępowania rozpoznawczego, wszelkich możliwych zarzutów strony pozwanej i jej przyszłych środków obrony. W sprawie o zapłatę potrzeba powołania przez powoda kolejnych dowodów w celu wykazania zasadności żądania i jego wysokości powstaje z reguły dopiero po zakwestionowaniu przez pozwanych zgłoszonych dowodów zgłoszonych w pozwie. Od powoda - zobowiązanego do wykazania roszczenia - nie można wymagać, by wskazywał już w pozwie dowody i twierdzenia, które zakładałyby określoną obronę strony pozwanej i jej stanowisko w kwestii braku istnienia stosunku prawnego będącego podstawą roszczenia. O tym więc, czy zaistniała potrzeba późniejszego zgłoszenia dowodów decydować mogą okoliczności związane z tokiem danej sprawy przepisy o prekluzji nie mogą być stosowane zbyt formalistycznie kosztem możliwości merytorycznego rozpoznania sprawy (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2008 r., III CSK 292/07, nie publ.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2006 r., V CSK 55/06). W niniejszej sprawie strona powodowa przedstawiła wszelkie konieczne twierdzenia i dowody na ich poparcie niezwłocznie po przekazaniu sprawy do Sądu Rejonowego w Sieradzu, zaś potrzeba składania kolejnych pism procesowych oraz dostarczania kolejnych dowodów była odpowiedzią powoda na działania pozwanego, który podnosił nowe zarzuty w sprawie.

Z tych też względów apelację pełnomocnika pozwanego należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c.