Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2019 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. we W.

przeciwko J. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. we W. kwotę 45.093,02 złotych (czterdzieści pięć tysięcy dziewięćdziesiąt trzy 02/100 złotych) z odsetkami umownymi od kwoty 41.909,57 złotych w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie od dnia 27 marca 2018 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 564,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1488/18 r.

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. w pozwie wniesionym w dniu 29 marca 2018 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko J. S. domagał się zasądzenia kwoty 45.093,02 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie naliczonymi od kwoty 41509,57 złotych od dnia 27 marca 2018 roku do dnia zapłaty. Nadto, domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów sądowych wysokości 564 zł złotych.

W uzasadnieniu pozwu twierdził, że w dniu 19 lutego 2015 roku udzielił pozwanemu kredytu na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) w wysokości 65.853,66 zł a pozwany zobowiązany był do spłaty kredytu zgodnie z harmonogramem spłat. Pozwany nie wywiązał się z umowy w związku z czym całość zadłużenia stała się wymagalna z dniem 23.03.2018r. Zadłużenie nie zostało spłacone mimo wezwania do zapłaty. Dług skalda się z należności głównej w kwocie 41509,57 zł , odsetek w kwocie 3513,45 zł oraz kosztów, opłat i prowizji w kwocie 70,- zł.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 11 maja 2018 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt (...)

Pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty , w którym zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu twierdził, że roszczenia powoda są niezasadne i nie zostały udowodnione, gdyż powód nie przedłożył oryginałów dokumentów. Zaprzeczył twierdzeniom powoda zarzucając, że nie zawierał z powodem umowy pożyczki, nie otrzymał od powoda żadnej kwoty pożyczki a z „ostrożności procesowej” zarzucił, że umowa nie została podpisana przez osoby uprawnione do składnia oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych powoda i dlatego jest nieważna. Podniósł zarzut braku wymagalności roszczenia i braku skutecznego wypowiedzenia umowy.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 12 lipca 2018 roku przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Szczytnie jako sądu właściwości ogólnej pozwanego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 19 lutego 2015 roku na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) powód udzielił pozwanemu pożyczki gotówkowej na okres do dnia 18.02.2020r. . Kwotę pożyczki określono w umowie na 50.000 zł, prowizję za udzielnie pożyczki na 4.000 zł opłata za ochronę ubezpieczeniową na 11.853,66 zł . Oprocentowanie na 7,94 % w stosunku rocznym przy czym zastrzeżono, że oprocentowanie nie może być wyższe niż odsetki maksymalne. Pożyczką miała zostać spłacona zgodnie z harmonogramem w 60 miesięcznych ratach do 18-go każdego miesiąca. Umowa została zawarta z pozwanym J. S. przez pośrednika kredytowego T. C.. Wypłata kwoty pożyczki nastąpiła w dniu 20.02.2015r. w formie przelewu sumy 50.000 ,- zł na koto pozwanego wskazane w umowie . Pozwany pożyczki nie zwrócił. Dokonywał on częściowych spłat w różnych terminach i wysokości. Obliczenie wysokości zadłużenia, w tym kwoty naliczonych odsetek zostały wykazane przez powoda w Wyciągu z ksiąg rachunkowych Banku z dnia 26.03.2018 r. Zadłużenie to wynosiło na dzień 26.03.2018r. - 45.093,02zł w tym należność główna 41509,57 zł , odsetki za okres od dnia 19.02.2015 r. do dnia 26.03.2018r - 3.513,45 zł oraz koszty opłaty i prowizje – 70 zł.

W dnu 18 stycznia 2018r. powód wypowiedział pozwanemu umowę .

( dowód: umowa pożyczki z dnia 19 lutego 2015 roku nr (...) – k. 37, wypowiedzenie umowy z dnia 18.0.2018r. wraz z dowodem nadania – k. 33,34, Wyciąg z ksiąg rachunkowych Banku z dnia 26.03.2018r. – k. 29,30, potwierdzenie przelewu z dnia 20.02.2015r. – k. 52)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Roszczenia powoda znajduję pełne oparcie w przedłożonych dowodach. Powód przedłożył oryginał umowy pożyczki gotówkowej z dnia 19.02.2015 nr (...) jaką zawarł z pozwanym J. S.. Z umowy wynika wprost treść zobowiązania pozwanego a w szczególności wysokość pożyczki , prowizji i kosztów ubezpieczenia pożyczki, warunki i termin spłaty. Powód przedłożył ponadto potwierdzenie przelania na konto pozwanego wskazane w umowie pożyczki sumy 50.000 zł w dniu 20.02.2015 r. Dowody te w sposób oczywisty i bezpośredni wskazują na fakt zawarcia umowy pożyczki przez pozwanego a treść dokumentów na których widnieją podpisy pozwanego jest oczywista. Na konto pozwanego przelał przy tym powód w dniu 20.05,.2015r. kwotę 50.000 zł .

W tym kontekście zarzuty pozwanego są całkowicie chybione i w sposób oczywisty bezzasadne.

Zgodnie z przepisem art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (t.j. Dz.U.2018 r., poz.2187), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepisowi temu odpowiada treść art. 232 k.p.c. według którego strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, w niniejszej sprawie, że na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia istnienia dochodzonego roszczenia, zaś na stronie pozwanej – wobec podnoszonych zarzutów – ciężar udowodnienia iż nie zawarł on umowy bądź też że przedłożona przez powoda umowa jest nieważna Powód sprostał ciężarowi dowodowemu a pozwany nie sprostał, gdyż ograniczył się jedynie do ogólnikowych zarzutów ( w zasadzie treść sprzeciwu ma charakter blankietowy i nie odnosi się do żadnych konkretnych faktów).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że wyciąg z ksiąg bankowych, który zgodnie z art. 95 ust. 1a ustawy z 1997 roku Prawo bankowe w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego, przewidzianej w art. 244 k.p.c., stanowi dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c. i podlega ocenie razem z wszystkimi innymi dowodami, w myśl reguł wynikających z art. 233 k.p.c. Zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego prawidłowo i zgodnie z kompetencją ustawową banku wynikającą z art. 95 ust. 1 ustawy z 1997 roku Prawo bankowe wyciągu z ksiąg rachunkowych kredytodawcy nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przed bank wynika fakt zawarcia umowy jej wysokość i ustalone przez strony warunki spłaty (wyrok SA w Gdańsku z dnia 7 lutego 2018 roku, I ACa 278/17) Pozwany w żaden sposób zapisów zawartych w tym wyciągu nie podważał, a zapisy w nim zawarte pokrywają się z pozostałymi dokumentami przedłożonymi przez powoda.

Reasumując, materiał dowodowy przedstawiony przez powoda w sposób niewątpliwy wskazuje, że żądanie pozwu jest uzasadnione tak co do zasady, jak i co do wysokości.

Wobec powyższego, Sąd na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe w zw. z art. 481 § 2 k.c. uwzględnił żądanie pozwu w całości

Na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę kosztów procesu z ograniczeniem do wysokości żądanej przez powoda.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować

2.  odpis odręczyć pozwanemu,

3.  za 14 dni lub z apelacją

S., 13 marca 2019 roku