Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 1610/18

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Bogusław Glinka

Protokolant: Joanna Bobrowska

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2018 roku na rozprawie

sprawy z powództwa N. Hurtowni (...), (...) Spółki z o.o. w W.

przeciwko P. K.

o zapłatę 123,40 zł

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Powód N. Hurtownia (...), (...) półka z o.o. W W. wniósł o zasądzenie od pozwanej P. K. kwoty 123,40 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

Na uzasadnienie żądania wskazał, że umową z dnia 28.08.2015 r. Gmina B. zbyła na rzecz powoda pakiet wierzytelności, obejmujących opłaty taryfowe i dodatkowe z tytułu korzystania przez osoby fizyczne ze środków transportu organizowanego przez Gminę B., bez ważnego biletu. Należność stwierdzona jest raportem z kontroli uznaną przez adresatów. Raport z kontroli stanowi jednocześnie wezwanie do zapłaty i należność powinna być uregulowana w dniu kontroli określonym w raporcie. Wśród nabywanych wierzytelności znajduje się wierzytelność dochodzona od pozwanej, ustalona na podstawie raportu z kontroli nr (...) w kwocie 123,40 zł.

Pozwana nie stawiła się na rozprawę w dniu 27 września 2018 r. nie wnosiła o rozpoznanie sprawy w jej nieobecności i nie składała uprzednio żadnych wyjaśnień. Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego wydał wyrok zaoczny.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28.08.2015 r. powód zawarł z Gminą B. umowę zbycia wierzytelności w ilości (...) na łączną kwotę 351 292,20 zł, obejmujących należności z tytułu korzystania przez osoby fizyczne ze środków transportu, organizowanego przez Gminę B., bez ważnego biletu. W załączniku nr 1 do umowy pod poz. 986 ujęta jest wierzytelność do P. K. w wysokości 123,40 zł wynikająca z mandatu o nr (...). Pozwana P. K. w trakcie kontroli biletów w autobusie linii 15 na trasie P.-D. w dniu 18 stycznia 2013 r. nie posiadała ważnego biletu na przejazd, w związku z czym wystawiony został Raport z kontroli przez kontrolera firmy (...), podpisany przez pozwaną, obejmujący należność za przewóz w kwocie 3,40 zł oraz opłatę dodatkową za jazdę bez ważnego biletu w wysokości 120 zł.

Dowód: umowa nr (...). (...).2.2015 z dnia 28.08.2015 r.

Raport z kontroli z 18.03.2013 r.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Powód wprawdzie wykazał legitymację procesową czynną w niniejszej sprawie i istnienie roszczenia w chwili wytoczenia powództwa, jednak Sąd obowiązany był uwzględnić upływ terminu przedawnienia z urzędu, bowiem zgodnie z brzmieniem art. 117 § 2 1 k.c. „Po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.” Powyższy przepis dodany został ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw i wszedł w życie 9 lipca 2018 r. Zgodnie z art. 5 ust. 4 ww. ustawy nowelizującej kodeks cywilny „Roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.”

Zgodnie z art. 77 ust. 1 ustawy prawo przewozowe roszczenia dochodzone na podstawie ustawy lub przepisów wydanych w jej wykonaniu przedawniają się z upływem roku. Z art. 33a ust. 3 ustawy prawo przewozowe „W razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty.” Zatem należności za przewóz i opłata dodatkowa przedawniły się w styczniu 2014 r. i obecnie nie mogą być już dochodzone. Powód nabywając pakiet wierzytelności kupował już wierzytelność przedawnioną. Osoby korzystając z publicznego transportu zbiorowego posiadają status konsumenta, o jakim mowa w art. 22 1 k.c., bowiem umowa o korzystanie ze środka komunikacji zostaje zawarta np. poprzez samo zajęcie miejsca w środku transportu przedsiębiorcy transportowego (art. 16 ust. 1 ustawy prawo przewozowe).

Mając powyższe argumenty na względzie Sąd orzekł jak sentencji wyroku zaocznego.