Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2019 roku w S.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.,

przeciwko G. M.,

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt I C 1720/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko G. M. domagał się zasądzenia kwoty 6.150,57 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 5.890,27 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 260,30 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód twierdził, iż wierzytelność objęta żądaniem pozwu wynika z umowy elastycznej pożyczki ratalnej zawartej z pozwanym w dniu 7 stycznia 2017 roku na kwotę 3.422,83 złote. Umowa ta została zawarta za pośrednictwem pośrednika kredytowego działającego w imieniu i na rzecz powoda. Zgodnie z procedurą związaną z udzielaniem przez powoda pożyczek zawieranych przy udziale pośrednika kredytowego klient w pierwszej kolejności składa wniosek o pożyczkę i taki wniosek pozwany złożył w dniu 7 stycznia 2017 roku. We wniosku tym klient wskazuje niezbędne dane osobowe, kwotę i okres spłaty pożyczki. We wniosku tym znajdują się też oświadczenia klienta potwierdzające otrzymanie projektu umowy oraz zapoznanie się z jej treścią. Po dokonaniu czynności weryfikacyjnych przewidzianych w art. 9 ust. 1-3 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim następuje uruchomienie środków we wnioskowanej wysokości oraz ich wypłacenie na rachunek bankowy wskazany przez klienta we wniosku o pożyczkę. W przedmiotowej sprawie opisana powyżej procedura została zastosowana wobec pozwanego i w dniu 7 stycznia 2017 roku kwota pożyczki wskazana we wniosku przez pozwanego została przekazana na rachunek bankowy pozwanego. Zgodnie z zawartą umową pozwany był zobowiązany do zwrotu kapitału pożyczki wraz z odsetkami umownymi w wysokości wskazanej w umowie oraz prowizją w miesięcznych ratach w terminie do dnia 14 stycznia 2018 roku. Pozwany nie dokonał żadnej wpłaty na poczet zawarte umowy pożyczki.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdziwszy brak podstaw do wydania nakazu zapłaty postanowieniem z dnia 9 października 2018 roku przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Szczytnie jako sądu właściwości ogólnej pozwanego.

Pozwany G. M. zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na termin rozprawy, nie złożył odpowiedzi na pozew i nie zajął żadnego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na fakt, że pozwany pomimo prawidłowego wezwania nie stawił się na rozprawę i nie złożył odpowiedzi na pozew, Sąd wydał wyrok zaoczny.

Zgodnie z treścią art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W przypadku wydania wyroku zaocznego przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W oparciu o wyżej wskazany przepis sąd - jeżeli nie ma uzasadnionych wątpliwości - zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Utrwalony w judykaturze i niekwestionowany w nauce jest pogląd, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo. Zatem nawet w przypadku braku wypowiedzenia się pozwanego, co do okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie (niewdanie się pozwanego w spór), okoliczności te nie będą mogły zostać uznane za prawdziwe, jeżeli będą istniały uzasadnione wątpliwości, co do ich prawdziwości bądź celu ich przytoczenia, bądź też roszczenie okaże się niezasadne w świetle obowiązujących przepisów prawa.

Twierdzenia pozwu uznaje się za budzące uzasadnione wątpliwości, m.in. w sytuacji, gdy dowody i twierdzenia przedstawione przez powoda są niekompletne, pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego czy są sprzeczne ze złożonymi przez powoda dokumentami. W sprawie niniejszej, strona pozwana nie zaprzeczyła istnieniu wierzytelności, bowiem nie zajęła w ogóle stanowiska w sprawie, to jednakże w ocenie Sądu przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne budzą uzasadnione wątpliwości, co uniemożliwiało wydanie wyroku zaocznego uwzględniającego roszczenie w oparciu o twierdzenia faktyczne pozwu.

Podstawa faktyczna zawarta w twierdzeniach pozwu jest sprzeczna ze złożonymi dokumentami. Otóż, powód w uzasadnieniu pozwu wskazał, że podstawą żądania sformułowanego w pozwie jest umowa pożyczki zawarta między stronami w dniu 7 stycznia 2017 roku. W liście dowodów zawartej w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód wymienił: wniosek o pożyczkę z dnia 7 stycznia 2017 roku, umowę pożyczki z dnia 7 stycznia 2017 roku, potwierdzenie przelewu z dnia 7 stycznia 2017 roku. Po przekazaniu sprawy przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie do Sądu Rejonowego w Szczytnie powód reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego nie przedłożył żadnego z wyżej wskazanych dowodów. Przedłożył umowę elastycznej pożyczki ratalnej z dnia 7 lipca 2016 roku, wniosek o pożyczkę z dnia 7 lipca 2016 roku, potwierdzenie przelewu kwoty 1.900 złotych w dniu 28 grudnia 2016 roku, potwierdzenie przelewu kwoty 4.000 złotych w dniu 7 lipca 2016 roku. Powód nie udowodnił tym samym, że strony zawarły umowę pożyczki w dniu 7 stycznia 2017 roku, która to umowa miała być, zgodnie z twierdzeniem pozwu, podstawą żądania sformułowanego pozwie.

Zgodnie z ogólną normą wyrażoną w art. 3 k.p.c. to na stronach procesu ciąży obowiązek dokonywania czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, to strony zobowiązane są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. W obecnym kształcie procesu cywilnego ustawowo podkreślono jego kontradyktoryjny charakter, czego potwierdzeniem są regulacje zawarte w art. 232 k.p.c. oraz art. 6 k.c.. Ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania, to one są dysponentami toczącego się procesu i mają obowiązek przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne. W rozpatrywanej sprawie to na powodzie ciążył obowiązek wykazania legitymacji procesowej czynnej, zasadności powództwa i wysokości dochodzonego roszczenia. To powód obowiązany był udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa tj. okoliczności prawo tworzące. Powód nie przedstawił natomiast żadnych dowodów, które zostały przez niego wskazane w liście dowodów złożonych w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Podkreślić w tym miejscu należy, że zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności, Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, zwłaszcza wtedy gdy strona reprezentowana jest przez pełnomocnika profesjonalnego (wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96).

Reasumując, powództwo podlega oddaleniu, ponieważ powód nie udowodnił, by przysługiwała mu względem pozwanego wierzytelność w kwocie dochodzonej pozwem. Wobec nieprzedłożenia przez powoda jakichkolwiek dowodów, w tym umowy pożyczki zawartej pomiędzy stronami w dniu 7 stycznia 2017 roku, Sąd na podstawie art. 720 k.c. i art. 6 k.c. powództwo oddalił.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda,

3.  przedłożyć za 14 dni lub z apelacją

S., dnia 11 marca 2019 roku