Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Anna Zawadka

Protokolant: protokolant sądowy Izabela Frankowicz

przy udziale prokuratora Jerzego Kopcia

po rozpoznaniu dnia 22 stycznia 2019 r. w Warszawie

sprawy A. K. syna W. i E. ur. (...) w W.

oskarżonego o czyny z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 224 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 28 listopada 2017 r. sygn. akt III K 27/16

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie na rzecz adw. A. W. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przyjmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa

VI Ka 371/18

UZASADNIENIE

A. K., został oskarżony o to, że:

I. W dniu 22 października 2015r. w W. w trakcie przejazdu tramwajem linii (...)na wysokości przystanku o nazwie (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) o nr (...) o wartości 1000 zł, poprzez wyrwanie go z ręki pokrzywdzonej, powodując tym starty na szkodę K. P., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278§ 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

II. W dniu 25 czerwca 2015r. w W. w trakcie przejazdu tramwajem linii (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci złotego łańcuszka wraz z przywieszką, poprzez zerwanie go z szyi pokrzywdzonej, czym spowodował straty o łącznej wartości 1000zł na szkodę P. S., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

III. W dniu 07 czerwca 2015r. w W. w trakcie przejazdu tramwajem linii (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci złotego łańcuszka o wartości 2000zł, poprzez zerwanie go z szyi pokrzywdzonej, czym spowodował straty o wartości 2000zł na szkodę Z. G., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278§ 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

IV. W dniu 07 kwietnia 2015r. w W. w trakcie przejazdu tramwajem linii (...) jadącym w kierunku (...) na wysokości przystanku (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonu komórkowego marki (...) o nr (...) o wartości 550zł wraz z etui z tworzywa sztucznego o wartości 30zł, poprzez wyrwanie go pokrzywdzonej z ręki czym spowodował straty o łącznej wartości 580zł na szkodę A. G., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278§ 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

V. dniu 03 kwietnia 2015r. w W. w trakcie przejazdu tramwajem linii (...) jadącym w kierunku (...) na wysokości przystanku tramwajowego (...) lub (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonu komórkowego marki (...) koloru limonkowego o nr (...) o wartości 1000zł wraz z kartą SIM sieci (...), poprzez wyrwanie go pokrzywdzonej z ręki, czym spowodował straty o wartości 1000 zł, na szkodę. D. K., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278§ 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

VI. W dniu 28 lutego 2015r. w W. w trakcie przejazdu tramwajem linii (...) jadącym kierunku (...) na wysokości przystanku tramwajowego (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) o nr (...) o wartości 600zł poprzez wyrwanie go pokrzywdzonej z ręki, czym spowodował straty o wartości 600zł na szkodę K. M. (1), przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278§ 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

VII. W dniu 24 lutego 2015r. w W. w trakcie przejazdu tramwajem linii (...) jadący w kierunku (...) na wysokości przystanku tramwajowego (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) (...) o nr (...) o wartości 1000 zł poprzez wyrwanie go pokrzywdzonej z ręki, czym spowodował straty o wartości 1000 zł, na szkodę M. G., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

VIII. Działając czynem ciągłym w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem w okresie od 06.12.2014r. do 10.01.2015r. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci paliwa ze Stacji Paliw (...) S.A. i (...) w ten sposób, że:

−

w dniu 06 grudnia 2014r. zatankował na Stacji Paliw (...) S.A. przy ul. (...) w W. paliwo (...) 95 w ilości 60,27 l o wartości 298,94 zł do zbiorników umieszczonych wewnątrz samochodu marki R. (...) i nie zapłacił za zatankowane paliwo,

−

w dniu 06 grudnia 2014r. działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną dotychczas osobą zatankował na Stacji Paliw (...) S.A. przy Al. (...) w W. paliwo (...) 98 w ilości 36,74 l o wartości 186,27 zł do zbiornika samochodu marki R. (...) i nie zapłacił za zatankowane paliwo,

−

w dniu 22 grudnia 2014r. działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną dotychczas osobą zatankował na Stacji Paliw (...) S.A. przy ul. (...) w W. paliwo (...) 98 w ilości 39,68 l o wartości 199,99 zł do zbiornika samochodu marki R. (...) i nie zapłacił za zatankowane paliwo,

−

w dniu 05 stycznia 2015r. działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną dotychczas osobą zatankował na Stacji Paliw (...) S.A. przy ul. (...) w W. paliwo PB 95 w ilości 21,19 1 o wartości 100,02 zł do zbiornika samochodu marki R. (...) i nie zapłacił za zatankowane paliwo,

−

w dniu 05 stycznia 2015r. zatankował na Stacji Paliw(...) G. przy ul. (...) w W. paliwo (...) 95 w ilości 38,78 l o wartości 181,49 zł do zbiornika samochodu marki R. (...) i nie zapłacił za zatankowane paliwo,

−

w dniu 10 stycznia 2015r. zatankował na Stacji Paliw (...) S.A. przy ul. (...) w W. paliwo (...) 98 w ilości 20,59 l o wartości 101,30 zł do zbiornika samochodu marki R. (...) i nie zapłacił za zatankowane paliwo,

działając tym na szkodę (...) S.A. i (...) z siedzibą w H. i powodując łączną sumę strat w wysokości 1 068,01 zł, przy czym czynu tego dokonał przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

IX. W dniu 09 czerwca 2015r. w W. w tramwaju linii nr (...) na przystanku (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) o numerze (...) wraz z kartą SIM sieci P. o numerze abonenckim (...) o łącznej wartości ok. 1 700 zł na szkodę M. S., przy czym czynu tego dokonał przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

X. W dniu 29 sierpnia 2015r. w W. na ulicy (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci złotego łańcuszka o wartości 1200 zł na szkodę A. B., przy czym czynu tego dokonał przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

XI. W dniu 10 października 2015r. w W. w tramwaju linii nr (...) na przystanku (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) o numerze (...) wraz z kartą S1M o łącznej wartości art. 1 000 zł na szkodę D. C., przy czym czynu tego dokonał przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

XII. W dniu 10 października 2015r. w W. stosował wobec funkcjonariuszy Policji st. post. P. B. i sierż. S. S. przemoc w postaci szarpania za umundurowanie służbowe i uderzania rękami i nogami w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej legitymowania.

tj. o czyn z art. 224 § 2 kk

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi -Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 28 listopada 2017r. w sprawie III K 27/16

I.  Oskarżonego A. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Oskarżonego A. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  Oskarżonego A. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie III i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  Oskarżonego A. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie IV i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  Oskarżonego A. K. uniewinnił od popełnienia czynów opisanych w punktach V, VI i VII;

VI.  Oskarżonego A. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie VIII i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  Oskarżonego A. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie IX i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  Oskarżonego A. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie X i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

IX.  Oskarżonego A. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XI i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

X.  Oskarżonego A. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XII i za to na podstawie art. 224 § 2 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

XI.  Na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XII.  Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22 października 2015 roku do dnia 01 marca 2016 roku oraz od dnia 14 lipca 2015r. od godziny 13.05 do dnia 15 lipca 2015r. do godziny 14.45 i od dnia 07 kwietnia 2015 roku od godziny 19.40 do dnia 09 kwietnia 2015 roku do godziny 12.50;

XIII.  Na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej Z. G. obowiązek naprawienia szkody w kwocie 2.000 (dwa tysiące) złotych;

XIV.  Na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek przez pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych (...) na k. 1091 pod poz. od 1 do 9;

XV.  Na podstawie art. 230 § 2 kpk orzekł zwrot pokrzywdzonemu S. S. dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych (...) na k. 1091 pod poz. 10 oraz oskarżonemu A. K. dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych na k. 1091 pod poz. 11;

XVI.  Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. H. D. kwotę 1357,92 (tysiąc trzysta pięćdziesiąt siedem 92/100) złotych brutto w tym 23 % VAT z tytułu obrony z urzędu oskarżonego;

XVII.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

1/ Obrońca oskarżonego w zakresie czynów opisanych w punktach I, III , X i XI zaskarżył wyrok w odniesieniu do kary zarzucając wymierzenie oskarżonemu kar jednostkowych bez warunkowego zawieszenia ich wykonania, na skutek nierozważenia aktualnej postawy życiowej oskarżonego, który założył własną rodzinę i podjął stałą pracę zarobkową, co stanowi rażące naruszenie prawa procesowego mogącego mieć wpływ na treść wyroku tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 424 § 1 kpk polegające na nierozważeniu całości zebranego materiału dowodowego.

2/ wyrok w zakresie czynów z pkt II, IV, VIII, IX i XII obrońca zaskarżył w zakresie uznania winy oskarżonego w całości, zarzucając rażące naruszenie prawa procesowego tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 424 § 1 kpk polegające na orzekaniu jedynie na podstawie fragmentów materiału dowodowego, a pominięcie dowodów, które wskazują co najmniej na nie dające się usunąć wątpliwości winy oskarżonego.

W konkluzji obrońca oskarżonego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w ten sposób, aby :

a/ wykonanie kar pozbawienia wolności orzeczonych za przestępstwa opisane w pkt I, III, IX i XI Sąd warunkowo zawiesił, poddając ich wykonanie pod dozór kuratora sądowego,

b/ uniewinnił oskarżonego od popełnienia przestępstw opisanych w wyroku w pkt II, IV, IX i XII.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest niezasadna i nie zasługiwały na uwzględnienie zawarte w niej wnioski.

Na wstępie podnieść należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, całość tych okoliczności wnikliwie i wszechstronnie rozważył, uwzględniając przy tym zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego za przypisane mu przestępstwa. Prawidłowe są również kary jednostkowe orzeczone za poszczególne przestępstwa i kara łączna pozbawienia wolności.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do argumentów obrońcy oskarżonego, który zakwestionował ustalenia stanu faktycznego i ocenę dowodów prowadzących do przypisania oskarżonemu winy w odniesieniu do czynów z pkt II, IV, VIII, IX i XII.

Analiza treści wyjaśnień oskarżonego złożonych na etapie postępowania przygotowawczego (k.238-239,881,890,945,965,999,1010) w odniesieniu do czynów przypisanych mu w punkcie II, IV, VIII, IX i XII w powiązaniu z zeznaniami pokrzywdzonych P. S., A. G. i M. S. oraz świadków K. M. (2), M. Ł., P. B. i S. S., a także w powiązaniu z dowodami w postaci protokołu okazania wizerunku (k.110-111), zdjęć z nagrań monitoringu w tramwajach oraz na stacjach paliw (k.846,849,854,860,870,873,921-924), wskazuje jednoznacznie, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu przestępstw.

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy rozważył wszystkie zebrane dowody i nie poprzestał na ocenie jedynie fragmentów materiału dowodowego. Zarzut obrońcy jest tylko i wyłącznie polemiczny jeśli weźmie się pod uwagę, iż okolicznością potwierdzającą popełnienie przez oskarżonego przypisanego mu czynu z pkt II są nie tylko te wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się do winy i chciał dobrowolnie poddać się karze za ten czyn na etapie postępowania przygotowawczego (k.115-116), ale przede wszystkim zeznania pokrzywdzonej P. S., która w trakcie okazania tablicy poglądowej (k.109) rozpoznała oskarżonego A. K. na zdjęciu po rysach twarzy i kształcie uszu, jako sprawcę zerwania w tramwaju złotego łańcuszka z jej szyi (k.110-111 załącznika nr 2). Wskazać należy, iż tego samego dnia po złożeniu wyjaśnień przez oskarżonego na policji tj. w dniu 15.07.2015r. oskarżony został zwolniony po zatrzymaniu dnia poprzedniego (k.93v), a zatem miał możliwość utrwalenia i zbadania ewentualnych śladów pobicia, jeżeli jakiekolwiek posiadał. Ponadto tego samego dnia została wykonana tablica poglądowa (k.118) z 4 zdjęciami całej sylwetki oskarżonego w różnych ujęciach, ubranego w koszulkę z krótkim rękawem i krótkie spodenki. Na tych zdjęciach nie widać żadnych obrażeń na ciele oskarżonego po rzekomym pobiciu przez policję. Dodatkowo oskarżony nie przedłożył żadnej obdukcji lekarskiej ani zdjęć, które miał rzekomo sobie wykonać po pobiciu przez policję, a zatem wersję oskarżonego odnośnie wymuszenia przez policjantów przyznania się do winy za pomocą przymusu fizycznego, uznać należy jedynie za przyjętą linię obrony, która nie została poparta żadnym dowodem.

Odnośnie czynu z pkt IV to dowodami przemawiającymi za winą oskarżonego A. K. są nie tylko wyjaśnienia oskarżonego w których przyznał się do winy (k.238-239), lecz także zeznania pokrzywdzonej A. G. (k.178-179a załącznik nr 2), która rozpoznała swój telefon wyrwany jej przez sprawcę kradzieży w tramwaju i zabezpieczony przez policjantów po odrzuceniu przez oskarżonego w trakcie pościgu w P.. Przede wszystkim zaś dowodem znacznie obciążającym oskarżonego są zeznania dwóch funkcjonariuszy policji K. M. (2) (k.217-218 załącznik nr 2) i M. Ł. (k.285-286 załącznik nr 2), którzy brali udział w działaniach obserwacyjno-zasadzkowych i widzieli jak oskarżony wyrwał telefon z ręki pokrzywdzonej, wybiegł z tramwaju i uciekł do parku S.. Obaj funkcjonariusze policji niezwłocznie ruszyli w pościg za uciekającym mężczyzną i osobą zatrzymaną w trakcie tego pościgu był oskarżony A. K.. Podczas próby zatrzymania doszło do szarpaniny i policjanci musieli użyć środków przymusu bezpośredniego i obezwładnić oskarżonego, który szarpał się i kopał nogami. Z protokołu zatrzymania oskarżonego w dniu 07.04.2015r. (k.176v) wynika, że po zatrzymaniu został poddany badaniom przez lekarza w Szpitalu na ul. (...) w W.. Stwierdzono u niego widoczne obrażenia na twarzy, otarcia i opuchnięcia, które mogły powstać w trakcie zatrzymania, ale także zasinienia w obu pachwinach prawdopodobnie od nakłucia igłą. Oskarżony podczas składanych wyjaśnień przyznał, że od wielu lat jest uzależniony od heroiny i kradł kobietom telefony w tramwajach aby mieć pieniądze na narkotyki (k.239). Powyższa okoliczność znalazła potwierdzenie w opinii sądowo-psychiatrycznej (k.166-174) z której wynika, że rozpoznano u oskarżonego uzależnienie od heroiny i leków uspokajających. Ten stan psychiczny A. K. w odniesieniu do zarzucanych mu czynów nie znosił, ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynów i zdolności pokierowania swoim postępowaniem. Stan psychiczny oskarżonego pozwala mu uczestniczyć w czynnościach postępowania sądowego, jest on zdolny do samodzielnego i swobodnego prowadzenia obrony.

Odnośnie czynu VIII to dowodami przemawiającymi za winą oskarżonego A. K. są wyjaśnienia oskarżonego w których trzykrotnie przyznał się do winy i opisał, że użytkował samochód marki R. (...) koloru bordowego, do którego przyczepiał gumką znalezione tablice rejestracyjne, podjeżdżał na stacje i kradł paliwo, bo nie miał pieniędzy na jego zakup (k.881,890,999). Podkreślić należy, iż w trakcie posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania oskarżony przed sądem także przyznał się do tego czynu i wówczas nie podnosił, aby przyznanie do winy zostało na nim wymuszone biciem przez policjantów (k.1009-1010). Wskazać także należy, iż wyjaśnienia oskarżony złożył w dniu zatrzymania tj. 30.06.2015r. i bezpośrednio po złożeniu wyjaśnień oskarżony został zwolniony (k.875v). W protokole zatrzymania nie odnotowano żadnych widocznych obrażeń na odkrytych częściach ciała oskarżonego. Gdyby jednak doszło -tak jak twierdzi oskarżony- do jego pobicia podczas zatrzymania, to oskarżony mógł złożyć zażalenie i domagać się zbadania przez sąd zasadności, legalności oraz prawidłowości jego zatrzymania, a takich działań nie podjął.

Oprócz wyjaśnień oskarżonego dowodem potwierdzającym sposób dokonania kradzieży paliwa przez kierowcę samochodu tej marki i koloru są zeznania pracowników stacji benzynowych na których oskarżony tankował samochód i odjeżdżał nie uiszczając zapłaty. Wprawdzie pracownicy stacji benzynowych nie byli w stanie rozpoznać oskarżonego na rozprawie z uwagi na znaczny upływ czasu, a w toku postępowania przygotowawczego nie okazano świadkom M. J. (1), M. J. (2), A. Z. i M. J. (3) tablic poglądowych z wizerunkiem oskarżonego, ani nie przeprowadzono okazania osoby oskarżonego. Tym niemniej dowodem bezpośrednio obciążającymi oskarżonego są zdjęcia z nagrań monitoringu (k.846,849,854,860,864,870,873) na których widać wyraźnie sylwetkę mężczyzny ubranego w charakterystyczną szarą kurtkę z kapturem oraz ciemnymi ściągaczami przy rękawach i w pasie, a na niektórych zdjęciach widać nawet rysy twarzy sprawcy kradzieży paliwa. Nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, iż osobą na zdjęciach uzyskanych z nagrań monitoringu jest oskarżony A. K..

Odnośnie czynu IX to dowodem przemawiającym za winą oskarżonego A. K. jest nie tylko przyznanie się do winy w trakcie składania wyjaśnień przed prokuratorem (k.963-966), lecz także zeznania pokrzywdzonej M. S. (k.906 załącznik nr 2) oraz protokół oględzin płyty nagrania monitoringu z kamer umieszczonych w tramwaju, gdzie oskarżony wyrwał telefon z rąk pokrzywdzonej (k.920) i zdjęcia z tego nagrania (k.921-924). Na zdjęciach widać wyraźnie twarz i sylwetkę oskarżonego ubranego w charakterystyczną dwukolorową bluzę. Kamery zarejestrowały moment wyrwania telefonu z rąk siedzącej w tramwaju kobiety, a także szarpaninę ofiary ze sprawcą na przystanku. Dodać należy, iż oskarżony A. K. w trakcie składania wyjaśnień przed prokuratorem rozpoznał siebie na okazanym zdjęciu (karta 921), które pierwotnie znajdowało się na karcie 26. Wcześniejszy numer tej karty, przed zmianą numeracji stron wynikającą z połączenia kilku spraw prowadzonych przeciwko oskarżonemu, widoczny jest w lewym dolnym rogu zdjęcia na karcie 921.

Wskazać należy, iż podczas składania wyjaśnień przed prokuratorem w dniu 1 września 2015r. oskarżony nie podnosił aby został pobity przez policję podczas zatrzymania i wówczas chciał dobrowolnie poddać się karze. Z protokołu zatrzymania oskarżonego (k.930) wynika, że godzinę po zakończeniu przesłuchania w dniu 1 września 2015r. oskarżony został zwolniony, a zatem nic nie stało na przeszkodzie aby zgłosił się do lekarza i zrobił obdukcję celem udokumentowania śladów pobicia. Tymczasem w protokole zatrzymania odnotowano: zdrowy, brak śladów na odkrytych częściach ciała (k.930v). Powyższe okoliczności przekonują, iż wersja o wymuszeniu wyjaśnień poprzez użycie przemocy fizycznej była jedynie linią obrony oskarżonego.

Odnośnie czynu z pkt XII to dowodem przemawiającym za winą oskarżonego są zeznania świadków S. S. (k. 1035-1036 załącznik nr 2) i P. B. (k.1039-1040 załącznik nr 2)- dwóch funkcjonariuszy policji, którzy dokonali zatrzymania oskarżonego. Z zeznań tych świadków wynika, że pełnili wówczas służbę w patrolu zmotoryzowanym w umundurowaniu służbowym i drogą radiową otrzymali informację o dokonaniu przestępstwa w wyniku którego został utracony telefon. Otrzymali także rysopis sprawcy. W trakcie penetracji P. zauważyli mężczyznę, który odpowiadał rysopisowi sprawcy. Mężczyzna na ich widok zdjął czapkę i schował jakiś przedmiot za pasek. Podczas próby wylegitymowania mężczyzna zaatakował funkcjonariuszy kopiąc i uderzając ich rękoma, był bardzo agresywny i funkcjonariusze musieli użyć środków przymusu bezpośredniego oraz gazu łzawiącego. W trakcie interwencji została uszkodzona koszula służbowa S. S., której rozdarcie widoczne na zdjęciu (k.1047) uwidocznia natężenie użytej przez oskarżonego przemocy fizycznej wobec funkcjonariuszy. Przy zatrzymanym wówczas A. K. znaleziono telefon S. (...) (k.1031), który został tego dnia skradziony D. C. (czyn XI). Oskarżony A. K. przyznał się do kradzieży tego telefonu (k.1066), ale nie przyznał się do stosowania przemocy wobec policjantów w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej legitymowania. Wyjaśnił, że to policjanci rzucili się na niego i zaczęli go dusić, skuto go kajdankami i został popsikany gazem w twarz (k.1066).

Pokrzywdzona D. C. rozpoznała oskarżonego jako sprawcę kradzieży telefonu (k.1048-1050 załącznik nr 2), ale nie widziała momentu zatrzymania oskarżonego. A. K. przesłuchany przez prokuratora zaprzeczył aby szarpał policjantów za umundurowanie służbowe, stwierdził, że nie uderzał ich rękami i nogami (k.1076). Tymczasem duże rozdarcie na koszuli służbowej funkcjonariusza S. S. przeczy tej wersji wyjaśnień oskarżonego ( protokół oględzin i zdjęcie z k.1045,1047). Obaj funkcjonariusze policji nie mieli powodu aby bezzasadnie pomówić oskarżonego o stosowanie wobec nich przemocy w postaci szarpania za umundurowanie oraz zadawania uderzeń rękami i nogami. Wbrew więc argumentom skarżącego ujawnione dowody w sposób jednoznaczny obciążają oskarżonego A. K..

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku potwierdza, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie, zaś zgromadzone dowody ocenił zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosku, iż oskarżony dopuścił się przypisanych mu występków, a Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania wskazanych w pkt 2/ apelacji obrońcy.

Sąd Rejonowy dokonał trafnych ustaleń w sprawie, a zgromadzone dowody, szczegółowo wskazane w pisemnym uzasadnieniu, miały tak jednoznaczny i kompletny charakter, że ustalony na ich podstawie przebieg inkryminowanych zdarzeń nie budził żadnych wątpliwości.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił również okoliczności wskazane przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które przemawiały za przyjęciem odpowiedzialności oskarżonego za popełnione czyny kradzieży z art. 278 § 1 k.k. w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k. oraz za popełniony czyn z art. 224 § 2 k.k. Samo przypisanie oskarżonemu powrotu do przestępstwa jest prawidłowe i wynika z odpisu wyroku łącznego Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 15 listopada 2011r. w sprawie o sygn. IV K 375/11 (k.894-896), którym to A. K. wymierzono karę łączną 4 lata i 4 miesiące pozbawienia wolności w wyniku połączenia m.in. kary jednostkowej orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w sprawie IX K 880/08 za popełnienie przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. A. K. odbywał karę łączną 4 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności w dniach od 06.05.2010r. do 26.01.2013r.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, iż A. K. dopuścił się przypisanych mu w pkt I, II, III, IV, VIII, IX , X i XI czynów z art. 278 § 1 k.k., w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej za przestępstwo podobne do przestępstwa, których dopuścił się w okolicznościach niniejszej sprawy. Oskarżony popełnił więc przestępstwa kradzieży w warunkach recydywy w rozumieniu art. 64 § 1 k.k., dlatego też należało je zakwalifikować z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do kwestionowania wymiaru jednostkowych kar pozbawienia wolności, orzeczonych wobec A. K. za przestępstwa przypisane w wyroku, ani kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy, które nie są rażąco niewspółmiernie surowe. Byłyby takie dopiero wówczas gdyby w odczuciu społecznym były karami niesprawiedliwymi, a takiej oceny nie sposób wyprowadzić w realiach niniejszej sprawy. W odniesieniu do przypisanych czynów nie można zapominać, że przestępstwa te nie miały charakteru incydentalnego zdarzenia, lecz szeregu powtarzających się i rozciągniętych w czasie zachowań, które były przemyślane, realizowane z premedytacją i w sposób zuchwały. Oskarżony atakował kobiety w ciągu dnia, w miejscach publicznych (w tramwaju, na ulicy) i dokonywał kradzieży na tzw. „wyrwę” zrywając złote łańcuszki z szyi oraz wyrywając telefony z ręki. Nie można też uznać, aby oskarżony miał uzasadnione i racjonalne powody do takich zachowań, bowiem jedyną motywacją oskarżonego było zdobycie pieniędzy na zakup narkotyków. Tymczasem oskarżony A. K. jak wynika z pisemnego oświadczenia matki (k.1263) gdyby tylko zechciał mógł zostać zatrudniony w jej firmie transportowej na stanowisku spedytora. Zamiast tego wolał napadać na kobiety, a mając zdecydowaną przewagę fizyczną nad ofiarami i działając z zaskoczenia, skutecznie pozbawiał ich wartościowych przedmiotów. Oskarżony robił to z premedytacją, gdyż jak wynika z jego wyjaśnień był przekonany o własnej bezkarności: „Nikt nigdy nie zatrzymał mnie, ludzie nawet na to nie reagują, ewentualnie te kobiety coś krzykną.” – k. 239.

Kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone za przestępstwa przypisane oskarżonemu uwzględniają zuchwały sposób jego działania oraz częstotliwość, a także krzywdę jaką oskarżony wyrządził pokrzywdzonym. W tej sytuacji kary 6 miesięcy (czyn IV), 8 miesięcy (czyny I, II, VIII, X, XI, XII) i 10 miesięcy (czyny III i IX ) pozbawienia wolności, wymierzone za wskazane czyny nie mogą zostać uznane za nadmiernie surowe. Należy bowiem pamiętać, że kary zostały wymierzone bliżej dolnych granic zagrożenia, skoro ustawodawca przewiduje za kradzież karę od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, a popełnienie przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Zdaniem Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie w zakresie kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu przez Sąd Rejonowy, jest w pełni adekwatne zarówno do stopnia winy jak i społecznej szkodliwości czynów, jakich się dopuścił. Wymierzenie tejże kary poprzedzone zostało, ze strony Sądu pierwszej instancji, właściwą oceną i uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na jej intensywność. Przekonuje o tym obszerna argumentacja przytoczona - na ten temat - w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, którą należało uznać za trafną. Stąd też Sąd Okręgowy w zupełności podziela rozważania Sądu meriti, że tak orzeczona kara – w swym całokształcie - uwzględnia wszystkie dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 k.k. Jest więc karą adekwatną i sprawiedliwą, czyli karą, która bilansuje zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące i taka też w ocenie Sądu Okręgowego została wymierzona podsądnemu.

Suma zatem tych wszystkich okoliczność, a także bacząc na stopień demoralizacji oskarżonego oraz uprzednią jego karalność słusznie doprowadziła Sąd Rejonowy do uznania, iż kara wymierzona zaskarżonym wyrokiem jest karą zasłużoną.

Zarówno kary wymierzone oskarżonemu A. K. za poszczególne czyny, jak i karę łączną 3 lat i 6 miesięcy należy uznać za prawidłową reakcję prawno- karną na popełnione przez niego przestępstwa. Nie ma racji obrońca podnosząc, że sąd I instancji podczas ustalania wymiaru kary skupił się wyłącznie na okolicznościach przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a pominął, że oskarżony podjął stałą pracę, założył rodzinę i dotrzymał złożonego w tej sprawie zobowiązania i od wszczęcia postępowania w sprawie nie wszedł w kolizję z prawem.

Sąd Rejonowy wymierzając karę łączną pozbawienia wolności słusznie zastosował zasadę asperacji i wziął pod uwagę stosunkowo bliski związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy przestępstwami popełnionymi w przeważającej większości przeciwko mieniu w bliskim odstępie czasowym.

W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności podniesione przez obrońcę nie zostały w żaden sposób udowodnione. Oskarżony A. K. przesłuchany na rozprawie odnośnie danych osobo-poznawczych podał, że jest kawalerem, nie posiada dzieci ani nikogo na utrzymaniu i sam pozostaje na utrzymaniu rodziców. Z aktualnych danych o karalności wynika, że był karany 10- krotnie za różnego rodzaju przestępstwa, w tym także za przestępstwa przeciwko mieniu (k.1362-1363). W tych okolicznościach argumentację obrońcy należy uznać za chybioną. Natomiast podjęcie pracy przez oskarżonego, brak popełnienia kolejnego przestępstwa czy założenie rodziny, nie mogą skutkować obniżeniem kar pozbawienia wolności, które tylko nieznacznie przekraczają dolną granicę kary przewidzianej za przestępstwa.

Wbrew zatem twierdzeniom skarżącego, w realiach przedmiotowej sprawy kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego, a ponadto będzie odpowiednią reakcją wymiaru sprawiedliwości w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Należy wskazać, że oskarżony jest osobą, która lekceważy powszechnie obowiązujące normy zachowania i dopuszcza się kolejnych przestępstw w poczuciu całkowitej bezkarności. Dziewięciu występków dopuścił się będąc sześciokrotnie skazany za przestępstwa różnego rodzaju, a po dokonaniu tych przestępstw popełnił kolejne, gdyż obecnie zaś jest już osobą 10 – krotnie skazaną za przestępstwa różnego rodzaju. Wielokrotność skazań świadczy o tym, że na wychowanie oskarżonego w warunkach wolnościowych jest już za późno i dla osiągnięcia wobec niego wychowawczych i prewencyjnych celów kary konieczne jest wymierzenie mu bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Brak jest bowiem pozytywnej prognozy, że oskarżony w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego w przypadku obniżenia kary do wymiaru minimalnego tj. 2 lat i warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

Reasumując brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. W ocenie sądu odwoławczego tylko kara bezwzględnego pozbawienia wolności wymierzona w niniejszym postępowaniu powstrzyma oskarżonego przed powrotem na drogę przestępstwa w przyszłości. Orzeczona wobec oskarżonego kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie nosi cech rażącej niewspółmierności, byłaby taką dopiero wówczas gdyby w odczuciu społecznym była karą niesprawiedliwą, a takiej oceny nie sposób wyprowadzić w realiach niniejszej sprawy, jeśli się uwzględni uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego za różne przestępstwa. Kara musi bowiem spełniać oprócz zadań prewencji indywidualnej również zadania prewencji generalnej. Kara jest jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie pożądanych postaw ( vide wyrok SA w Gdańsku z dnia 13 lipca 2017 roku, sygn. akt II AKa 156/17, LEX 2375017).

Wobec powyższego nie znajdując przesłanek do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Ponadto zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, że ze względu na odbywanie kary pozbawienia wolności w innej sprawie, nie będzie w stanie ich uiścić.

O kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.