Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 355/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu posiedzeniu niejawnym w dniu 23 lutego 2018 r. w Warszawie

sprawy G. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania G. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 20 lutego 2017 r., znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 lutego 2017 r., znak: (...),Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. , działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ponownie ustalił wysokość kapitału początkowego ubezpieczonej G. S. na dzień 1 stycznia 1999 r. na kwotę w wysokości 35.902,02 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od dnia 1 stycznia 1989 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 35,70%. Podstawa wymiaru kapitału początkowego została ustalona w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, wynoszącego 35,70% przez kwotę 1.220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w ustawie powołanej w części I decyzji. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że do ustalenia wartości kapitału początkowego nie uwzględnił okresu od dnia 3 listopada 1980 r. do dnia 14 listopada 1991 r. wskazując, że w tym okresie czasu ubezpieczona była zatrudniona w wymiarze czasu pracy niższym niż ½ pełnego wymiaru, a także okresów od dnia 1 sierpnia 1992 r. do dnia 31 sierpnia 1992 r., od dnia 1 sierpnia 1993 r. do dnia 31 sierpnia 1993 r. i od dnia 1 sierpnia 1994 r. do dnia 31 sierpnia 1994 r. wskazując, że w tych okresach czasu ubezpieczona przebywała na urlopie bezpłatnym (decyzja z dnia 15 lutego 2017 r., znak: (...) – dokumentacja zgromadzona w tomie II a.r.).

Następnie decyzją z dnia 20 lutego 2017 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał ubezpieczonej G. S. prawo do emerytury od dnia 15 lutego 2017 r., tj. od osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. Organ rentowy wskazał, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty, będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Do obliczenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił kwotę składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji (37.954,55 zł), kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego (123.785,57 zł) oraz średnie dalsze trwanie życia (249,90 miesięcy). Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej: (37.954,55 zł + 123.785,57 zł)/249,90 = 647,22 zł. Wysokość świadczenia po waloryzacji od dnia 1 marca 2017 r. wyniosła do wypłaty 650,07 zł (decyzja z dnia 20 lutego 2017 r., znak: (...) – dokumentacja zgromadzona w tomie I a.r.).

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła w dniu 21 marca 2017 r. ubezpieczona G. S. , domagając się jej zmiany poprzez ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego i doliczenie nieuwzględnionego dotychczas okresu zatrudnienia od dnia 3 listopada 1980 r. do dnia 14 listopada 1991 r. w Ośrodku (...) na stanowisku instruktora fotografii. Ubezpieczona nadmieniła, że u byłego pracodawcy stosowane były zasady określone w § 5 ust. 4 zarządzenia Nr 99 Ministra Kultury i Sztuki z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie zasad wynagradzania i warunków zatrudnienia pracowników ww. placówki oświatowej (Dz. U. MKiS z 1975 r., Nr 1 poz. 2) (odwołanie z dnia 21 marca 2017 r. k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 24 marca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie. Powołując się na treść art. 6 ust. 2 pkt. 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS organ rentowy wskazał, że za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. następujące okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenia społeczne albo, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia na obszarze Państwa Polskiego w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy. Organ rentowy zaznaczył, że z uwagi na fakt, że odwołująca w okresie od dnia 3 listopada 1980 r. do dnia 14 listopada 1991 r. była zatrudniona w wymiarze 40 godzin miesięcznie (1/4 etatu), a więc w wymiarze niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, brak było podstaw do uwzględnienia powyższego okresu, jako okresu składkowego przy ustalaniu wartości kapitału początkowego. Na tej podstawie organ rentowy stwierdził, że zaskarżona decyzja jest prawnie oraz faktycznie uzasadniona (odpowiedź na odwołanie z dnia 24 marca 2017 r. k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona G. S., ur. w dniu (...) ma wykształcenie średnie. W 1977 r. ubezpieczona ukończyła naukę w (...) Liceum Ogólnokształcącym (...) w W.. Po ukończeniu szkoły średniej, ubezpieczona rozpoczęła naukę w Technikum (...) w W. na kierunku realizacja i eksploatacja filmowo -telewizyjna (technik urządzeń audiowizualnych). W dniu 3 listopada 1980 r. ubezpieczona zawarła umowę o pracę ze S. N. – Dyrektorem (...) Domu Kultury (...)z siedzibą w W. przy ul. (...) na stanowisku instruktora fotograficznego. Wymiar czasu pracy ubezpieczonej został określony na 40 godzin miesięcznie ze stawką wynagrodzenia w wysokości 30,00 zł za godzinę pracy, co dało miesięczne wynagrodzenie w wysokości 1.200,00 zł. Do zakresu obowiązków ubezpieczonej na ww. stanowisku pracy należało przedstawianie założeń programowych i artystycznych pracy z zespołem, przedstawianie planów pracy na następne miesiące, a także prowadzenie bieżących zapisów w dzienniku zajęć oraz imiennych wykazów uczestników zajęć (kwestionariusz osobowy, umowa o pracę z dnia 3 listopada 1980 r., zakres obowiązków – dokumentacja zgromadzona w aktach osobowych odwołującej).

Na podstawie decyzji Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz Ministerstwa Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 5 kwietnia 1982 r. w sprawie podwyżki płac pracowników upowszechniania kultury zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych resortu kultury i sztuki, Dyrektor (...) Domu Kultury mgr S. N. przyznał ubezpieczonej wynagrodzenie w kwocie 70,00 zł za godzinę pracy wskazując jednocześnie, że wymiar czasu pracy wynosi 40 godzin miesięcznie. Następnie na mocy aneksu do umowy z dnia 30 października 1984 r. w oparciu o decyzję MKiSZ w sprawie regulacji płac pracowników upowszechniania kultury zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych resortu kultury i sztuki, pracodawca przyznał ubezpieczonej wynagrodzenie w kwocie 100,00 zł miesięcznie przy zachowaniu dotychczasowego wymiaru czasu pracy, wynoszącego 40 godzin miesięcznie. Ostatecznie na mocy aneksu z dnia 17 września 1992 r., z dniem 1 czerwca 1992 r. pracodawca przyznał ubezpieczonej wynagrodzenie zasadnicze według II kategorii, tj. 23.500,00 zł za efektywnie przepracowaną godzinę pracy. W dniu 8 czerwca 1989 r. ubezpieczona ukończyła 3-letnie Wyższe Studium Fotografii Centralnego Ośrodka (...) w W. (angaż z dnia 10 maja 1982 r., aneks do umowy z dnia 30 października 1984 r. i nast., dyplom z dnia 8 czerwca 1989 r., angaż z dnia 17 września 1992 r. - dokumentacja zgromadzona w aktach osobowych odwołującej).

W dniu 26 czerwca 2000 r. Dyrektor (...) Domu Kultury (...)z siedzibą w W. wypowiedział w stosunku do ubezpieczonej umowę o pracę z dnia 3 listopada 1980 r. w części dotyczącej regulaminu wynagradzania wprowadzonego zarządzeniem Dyrektora Ośrodka (...) z dnia 2 września 1996 r. z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30 września 2000 r. Po upływie wskazanego okresu wypowiedzenia, tj. od dnia 1 października 2000 r. dotychczasowy pracodawca zaproponował ubezpieczonej nowe warunki umowy o pracę według regulaminu wynagradzania z dnia 1 lipca 2000 r. wprowadzonego Zarządzeniem Dyrektora (...) Nr (...) z zaznaczeniem, że pozostałe warunki umowy nie ulegną zmianie. W związku z powyższym w dniu 2 lutego 2004 r. strony podpisały nową umowę o pracę na czas nieokreślony, w której określiły, że ubezpieczona zostanie zatrudniona na stanowisku starszego instruktora w wymiarze czasu pracy, wynoszącym ½ etatu, tj. 4 godziny dziennie według harmonogramu czasu pracy za wynagrodzeniem zasadniczym według grupy 14 w kwocie 730,00 zł brutto plus dodatek stażowy określony według § 7 zarządzenia, tj. w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego. Powyższy stosunek pracy ustał w dniu 15 marca 2005 r. na mocy porozumienia stron, tj. zgodnie z art. 30 § 1 ust. 4 Kodeksu Pracy (wypowiedzenie warunków umowy o pracę z dnia 26 czerwca 2000 r., umowa o pracę z dnia 2 lutego 2004 r., świadectwo pracy z dnia 17 marca 2005 r. - dokumentacja zgromadzona w aktach osobowych odwołującej).

W dniu 14 kwietnia 2004 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wpłynął wniosek ubezpieczonej G. S. o ustalenie kapitału początkowego. W kwestionariuszu dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych ubezpieczona wskazała okres zatrudnienia w Ośrodku (...) z siedzibą w W. od dnia 3 listopada 1980 r. Do wniosku załączył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez ww. pracodawcę. Decyzją z dnia 15 lutego 2017 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ponownie ustalił wysokość kapitału początkowego ubezpieczonej G. S. na dzień 1 stycznia 1999 r. na kwotę w wysokości 35.902,02 zł. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że do ustalenia wartości kapitału początkowego nie uwzględnił okresu od dnia 3 listopada 1980 r. do dnia 14 listopada 1991 r. wskazując, że w tym okresie czasu ubezpieczona była zatrudniona w wymiarze czasu pracy niższym niż ½ pełnego wymiaru, a także okresów od dnia 1 sierpnia 1992 r. do dnia 31 sierpnia 1992 r., od dnia 1 sierpnia 1993 r. do dnia 31 sierpnia 1993 r. i od dnia 1 sierpnia 1994 r. do dnia 31 sierpnia 1994 r. wskazując, że w tych okresach czasu ubezpieczona przebywała na urlopie bezpłatnym (wniosek z dnia 14 kwietnia 2004 r., decyzja z dnia 15 lutego 2017 r., znak: (...) – dokumentacja zgromadzona w tomie II a.r.).

W dniu 2 lutego 2017 r. ubezpieczona złożyła w organie rentowym wniosek o emeryturę. Do powyższego wniosku G. S. załączyła kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy, w tym świadectwo pracy z dnia 17 marca 2005 r. z którego wynika, że ubezpieczona w okresie od dnia 3 listopada 1980 r. do dnia 28 lutego 1995 r. była zatrudniona w Ośrodku (...) z siedzibą w W. w wymiarze 40 godzin miesięcznie, natomiast w okresie od dnia 1 marca 1995 r. do dnia 15 marca 2005 r. świadczyła pracę na rzecz ww. pracodawcy w wymiarze, wynoszącym ½ etatu. W treści ww. dokumentu wskazano także, że w okresie powyższego zatrudnienia ubezpieczona wykonywała pracę na stanowisku instruktora ds. fotografii (od dnia 3 listopada 1980 r. do dnia 28 lutego 1995 r.) oraz na stanowisku starszego instruktora (od dnia 1 marca 1995 r. do dnia 15 marca 2005 r.). Ponadto w okresach: od dnia 1 sierpnia 1982 r. do dnia 31 sierpnia 1982 r., od dnia 24 września 1986 r. do dnia 17 października 1986 r., od dnia 1 sierpnia 1987 r. do dnia 31 sierpnia 1987 r., od dnia 31 sierpnia 1989 r. do dnia 30 września 1989 r., od dnia 31 lipca 1991 r. do dnia 31 sierpnia 1991 r., od dnia 1 sierpnia 1992 r. do dnia 31 sierpnia 1992 r., od dnia 1 sierpnia 1993 r. do dnia 31 sierpnia 1993 r. oraz od dnia 1 sierpnia 1994 r. do dnia 31 sierpnia 1994 r. ubezpieczona korzystała z urlopów bezpłatnych (wniosek z dnia 2 lutego 2017 r. wraz z załącznikiem k. 1-11, świadectwo pracy z dnia 17 marca 2005 r. k. 13-15, tom I a.r.).

W rozpoznaniu powyższego wniosku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. decyzją z dnia 20 lutego 2017 r., znak: (...), przyznał G. S. prawo do emerytury od dnia 15 lutego 2017 r., tj. od osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. Organ rentowy wskazał, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty, będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Do obliczenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił kwotę składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji (37.954,55 zł), kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego (123.785,57 zł) oraz średnie dalsze trwanie życia (249,90 miesięcy). Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej: (37.954,55 zł + 123.785,57 zł)/249,90 = 647,22 zł. Wysokość świadczenia po waloryzacji od dnia 1 marca 2017 r. wyniosła do wypłaty 650,07 zł (decyzja z dnia 20 lutego 2017 r., znak: (...) – dokumentacja zgromadzona w tomie I a.r.).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego, ubezpieczona G. S. złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie. W treści odwołania ubezpieczona domagała się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego i doliczenie nieuwzględnionego dotychczas okresu zatrudnienia od dnia 3 listopada 1980 r. do dnia 14 listopada 1991 r. w Ośrodku (...) na stanowisku instruktora fotografii (odwołanie z dnia 21 marca 2017 r. k. 2 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach niniejszej sprawy, jak również w aktach emerytalno- rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd Okręgowy oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie G. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 29 lutego 2017 r., znak: (...) jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 1 § 1 kodeksu postępowania cywilnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 155 ze zm.) Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony i zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów, Sąd uznał, że okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne. Spór nie dotyczył faktów lecz prawa, wobec czego Sąd na podstawie art. 148 1 § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

W niniejszej sprawie spór dotyczył uwzględnienia (przy ponownym ustaleniu wysokości świadczenia emerytalnego odwołującej), jako okresu składkowego, okresu zatrudnienia ubezpieczonej G. S. od dnia 3 listopada 1980 r. do dnia 14 listopada 1991 r. w Ośrodku (...) na stanowisku instruktora fotografii. Organ rentowy wskazywał bowiem, że z uwagi na fakt, że odwołująca w okresie od dnia 3 listopada 1980 r. do dnia 14 listopada 1991 r. była zatrudniona w wymiarze 40 godzin miesięcznie (1/4 etatu), a więc w wymiarze niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, brak było podstaw do uwzględnienia powyższego okresu, jako okresu składkowego przy ustalaniu wartości kapitału początkowego, a następnie świadczenia emerytalnego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na treść 6 ust. 2 pkt. 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. zgodnie, z którym za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. następujące okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenia społeczne albo, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia na obszarze Państwa Polskiego w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy.

W tym miejscu wskazać należy, że przepisy art. 112 oraz 113 powołanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 138 z późn. zm.) przewidują ponowne ustalenie wysokości świadczenia poprzez doliczenie nieuwzględnionych dotychczas w wymiarze świadczenia okresów składkowych lub nieskładkowych, zaś art. 111 ww. ustawy przez ponowne przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia. Zgodnie zaś z art. 114 ust. 1 ww. ustawy prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Jednocześnie w myśl art. 114 ust. 1a ww. ustawy przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji okaże się, że przedłożone dowody nie dawały podstaw do ustalenia prawa do emerytury lub renty albo ich wysokości.

Stosownie do treści art. 6 ust. 2 pkt. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. następujące okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne: zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia: na obszarze Państwa Polskiego - w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tych okresach pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy albo rentę chorobową. Zgodnie natomiast z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 października 2011 r. (Dz. U. z 2011 r., Nr 237. poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie, którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

W świetle ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego nie może budzić wątpliwości, że ubezpieczona w okresie od dnia 3 listopada 1980 r. do dnia 14 listopada 1991 r. była zatrudniona w Ośrodku (...) na stanowisku instruktora fotografii w wymiarze ¼ etatu. Dopiero w dniu 26 czerwca 2000 r. Dyrektor (...) Domu Kultury (...)z siedzibą w W. wypowiedział w stosunku do ubezpieczonej umowę o pracę z dnia 3 listopada 1980 r. w części dotyczącej regulaminu wynagradzania wprowadzonego zarządzeniem Dyrektora Ośrodka (...) z dnia 2 września 1996 r. z zachowaniem 3-miesiecznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30 września 2000 r. Po upływie wskazanego okresu wypowiedzenia, tj. od dnia 1 października 2000 r. dotychczasowy pracodawca zaproponował ubezpieczonej nowe warunki umowy o pracę według regulaminu wynagradzania z dnia 1 lipca 2000 r. wprowadzonego Zarządzeniem Dyrektora (...) Nr (...) z zaznaczeniem, że pozostałe warunki umowy nie ulegną zmianie. W związku z powyższym w dniu 2 lutego 2004 r. strony podpisały nową umowę o pracę na czas nieokreślony, w której określiły, że ubezpieczona zostanie zatrudniona na stanowisku starszego instruktora w wymiarze czasu pracy, wynoszącym ½ etatu, tj. 4 godziny dziennie według harmonogramu czasu pracy za wynagrodzeniem zasadniczym według grupy 14 w kwocie 730,00 zł brutto plus dodatek stażowy określony według § 7 zarządzenia, tj. w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego. Wniosek o pozostawaniu w zatrudnieniu w wymiarze czasu pracy, wynoszącym ¼ etatu wynika zatem z poczynionej przez organ rentowy analizy dowodów z autentycznych dokumentów, którymi Zakład Ubezpieczeń Społecznych dysponował w toku postępowania wyjaśniającego.

Ponadto Sąd Okręgowy zważył, że odwołująca w toku postępowania odwoławczego nie złożyła żadnych wniosków dowodowych na okoliczność jej zatrudnienia w wymiarze przekraczającym ½ etatu w spornym okresie czasu. Analizując zgromadzone w sprawie dowody Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że dają one podstawy do poczynienia pewnych ustaleń, co do okresu zatrudnienia ubezpieczonej w Ośrodku (...) z siedzibą w W., tj. daty początkowej i końcowej tego zatrudnienia, charakteru świadczonej pracy oraz wymiaru czasu pracy, co z kolei ma istotne znaczenie przy ustalaniu kapitału początkowego, a następnie wysokości świadczenia emerytalnego. W rozpoznawanej sprawie zostały bowiem przedstawione dowody z dokumentów osobowo-pracowniczych w postaci umów o pracę, świadectwa pracy, angaży, zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, które pozwoliły na dokonanie ustaleń istotnych dla jej rozstrzygnięcia. Również organ rentowy, na podstawie posiadanych danych był w stanie potwierdzić okres ubezpieczenia, a przez to zatrudnienia ubezpieczonej u ww. pracodawcy z uwzględnieniem do jej stażu pracy poszczególnych okresów składkowych i nieskładkowych w oparciu o obowiązujące przepisy prawne. Trudno jest zatem dać wiarę ubezpieczonej, że przez cały sporny okres pracowała w wymiarze, co najmniej ½ etatu, skoro przeczy temu również dokumentacja płacowa, z której wynikało, że w okresie, którego ta dokumentacja dotyczyła, ubezpieczona pobierała wynagrodzenie adekwatne do wymiaru czasu pracy, który wynosił ¼ etatu. Zatem prawidłowo organ rentowy przyjął, że do ogólnego stażu pracy można ubezpieczonej zaliczyć jedynie te okresy, w których zgodnie z zachowaną dokumentacją pracowniczo-płacową była ona zatrudniona, jak również uzyskiwała wynagrodzenie odpowiadające, co najmniej połowie etatu. Po dokonaniu analizy dokumentów znajdujących się w aktach emerytalno-rentowych ubezpieczonej, Sąd Okręgowy nie stwierdził także nieprawidłowości w zakresie wyliczenia przez organ rentowy wysokości przyznanej emerytury. Sąd Okręgowy uznał, że dokumenty zgromadzone w aktach emerytalno-rentowych ubezpieczonej w sposób miarodajny potwierdzają wysokość otrzymywanego przez nią wynagrodzenia, jak również liczbę przebytych przez nią okresów składkowych i nieskładkowych. Brak jest również dowodów przeciwnych pozwalających na podważenie wiarygodności zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, na którym oparł się Zakład Ubezpieczeń Społecznych, wydając decyzję o przyznaniu prawa do świadczenia i ustaleniu jego wysokości.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ( 14) § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie ubezpieczonej G. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 20 lutego 2017 r., znak: (...), o czym orzekł w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)