Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XI GC 2043/18

Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu zwyczajnym.

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w W. pozwem wniesionym do (...) w P. wniosła przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w C. o zapłatę kwoty 5000 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 września 2016 r. do dnia zapłaty tytułem części kary umownej. Powódka wniosła również o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powódka zleciła pozwanej wykonanie przewozu. Załadunek nastąpić miał dnia 29 sierpnia 2016 r., jednakże nastąpił z jednodniowym opóźnieniem, tj. dnia 30 sierpnia 2018 r. z niewyjaśnionych przez pozwaną przyczyn. Ładunek miał zostać dostarczony dnia 2 września 2016 r., jednakże w rzeczywistości ładunek dostarczono dopiero dnia 6 września 2016 roku. Przesyłka dotarła do Norwegii. Mimo wezwań pozwanej do złożenia wyjaśnień, pozwana nie ustosunkowała się do powodów opóźnienia, wobec czego powódka na skutek niedbalstwa pozwanej nałożyła na pozwaną karę umowną w łącznej kwocie 29.600 zł, przy czym niniejszym pozwem powódka dochodzi części tego roszczenia, zastrzegając możliwość dochodzenia pozostałej części kary odrębnym powództwem.

(...) w P. wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła ww. nakaz w całości, podnosząc zarzut niewłaściwości miejscowej, braku legitymacji procesowej powódki, niewykazania roszczenia co do zasady, jak i wysokości oraz z ostrożności wniosła o miarkowanie kary umownej. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, iż załadunek został przesunięty z winy załadowcy, treść zlecenia spedycyjnego nie obejmowała doręczenia ładunku dnia 2 września 2016 r., gdyż datę rozładunku oznaczono jako 2 września 2016 r. do godz. 16:00, który wypadał w piątek/5 września 2016 r. do godz. 8:00 w poniedziałek. Nadto powódka nie udźwignęła ciężaru dowodu, nie wykazując, aby na skutek ewentualnego opóźnienia w dostarczeniu ładunku doszło do szkody w majątku powódki. Pozwana podniosła nadto, iż jednodniowe opóźnienie nie miało charakteru rażącego, a nadto nie wystąpiło w okolicznościach pozwalających na przypisanie pozwanej rażącego niedbalstwa. Nadto pozwana podważyła skuteczność obciążania karą umowną, gdyż wskazane w zleceniu kary umowne są nieważne w świetle Konwencji CMR. Z ostrożności podniosła, że kara jest znacznie wygórowana, co jest sprzeczne w ocenie pozwanej z zasadą słuszności. W świetle wykonania przez pozwaną zobowiązania ewentualna kara umowna winna zostać zmiarkowana.

Postanowieniem z dnia 18 czerwca 2018 r. (...) w P. przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Powódka w odpowiedzi na sprzeciw wniosła o zawieszenie postępowania do czasu rozpoznania apelacji w sprawie XI GC 76/18, w której w odwrotnym układzie procesowym tut. Sąd zasądził kwotę przewoźnego z tytułu przedmiotowej umowy na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C., nie uwzględniając zgłoszonego przez (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w W. zarzutu potrącenia kary umownej dochodzonej niniejszym pozwem.

Na rozprawie w dniu 4 lutego 2019 r. Sąd oddalił przedmiotowy wniosek o zawieszenie niniejszego postępowania.

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 sierpnia 2016 roku na podstawie zlecenia transportowego przesłanego drogą elektroniczną (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w W. zleciła (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w C. wykonanie przewozu na trasie z W. w Polsce do B. w Norwegii. Strony umówiły się na wynagrodzenie płatne w złotych, a stanowiące równowartość 850 euro według kursu NBP na dzień poprzedzający rozładunek.

Niesporne, a ponadto dowód:

- zlecenie, karta 19, 55;

- wydruk z komunikatora, karta 20-24;

- korespondencja e-mail k. 17-18;

- dokument wywozowy k. 16;

- list CMR k. 26-29, 30;

- protokół zeznań świadka A. R. (1) w sprawie XI GC 76/18 k. 138-139;

- protokół zeznań świadka K. O. (1) w sprawie XI GC 76/18 k. 143;

- zeznania świadka M. P. (1) k. 159-160;

Zlecenie pierwotnie polegało między innymi na załadunku towaru w dniu 25 sierpnia 2016 roku i rozładunku w dniu 29 sierpnia 2016 roku. Termin załadunku na prośbę zleceniodawcy uległ przesunięciu na dzień 29 sierpnia 2016 r. Nową datę rozładunku oznaczono jako 2 września 2016 r. do godz. 16:00, który wypadał w piątek, ewentualnie na 5 września 2016 r. do godz. 8:00 (poniedziałek).

Choć przewoźnik miał zamiar przesyłkę dostarczyć bezpośrednio do odbiorcy w B., to jednak omyłkowo kierowca rozładował ją w magazynie zbiorczym L. na terenie Norwegii, z którego to miejsca przy wykonywaniu podobnych transportów przesyłki dystrybuowane są do docelowych miejsc rozładunków. Po ustaleniu tej okoliczności w dniu 5 września 2016 r. pozwany zlecił przewiezienie przesyłki z magazynu (...) do miejsca rozładunku w B.. Przesyłka została doręczona do odbiorcy 6 września 2016 roku.

Dowód:

- list CMR k. 26-29, 30;

- korespondencja elektroniczna – k. 57-63;

- protokół zeznań świadka A. R. (1) w sprawie XI GC 76/18 k. 138-139;

- protokół zeznań świadka K. O. (1) w sprawie XI GC 76/18 k. 143;

- zeznania świadka M. P. (1) k. 159-160.

Dnia 2 września 2016 r. pozwana wystawiła na rzecz powódki fakturę VAT nr (...) na kwotę 3709,60 zł tytułem usługi (...) k. P.- B., wskazując datę załadunku 29 sierpnia 2016 r. i datę rozładunku 2 września 2016 r.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k. 113;

- zeznania świadka M. P. (1) k. 159-160;

Wiadomością e-mail z dnia 5 września 2016 r. A. K. poinformował, iż z informacji otrzymanych od odbiorcy w Norwegii wynika, iż ładunek nie został doręczony do wskazanego miejsca, wobec czego zwrócił się do pozwanej o dostarczenie ładunku najpóźniej w dniu 6 września 2016 r. Powód zwrócił się do pozwanej o nadesłanie informacji z (...) w celu ustalenia miejsca rozładunku, domagając się wskazania miejsca rozładunku.

W odpowiedzi pozwana poinformowała powódkę, iż ładunek został omyłkowo rozładowany w firmie (...), zaś dnia jutrzejszego, tj. 6 września 2016 r. zostanie dostarczony na właściwy adres.

Dowód:

- korespondencja e-mail k . 33-34, 57-63;

- protokół zeznań świadka K. O. (1) w sprawie XI GC 76/18 k. 143;

- zeznania świadka M. P. (1) k. 159-160.

Pismem z dnia 5 września 2016 r. powódka poinformowała pozwaną o zastrzeżeniu uprawnienia do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych w związku z niepodstawieniem auta na załadunek oraz przekazaniem ładunku w ręce osób trzecich. Nadto wskazano, iż załadunek nastąpić miał dnia 29 sierpnia 2016 r., zaś rozładunek dnia 5 września 2016 r. do godz. 8:00. Powódka zwróciła się do pozwanej o przedstawienie pisemnego stanowiska w tej sprawie w terminie 7 dni.

Dowód:

- pismo z dnia 5 września 2016 r. k. 35, 56;

Wiadomością e-mail z dnia 6 września 2016 r. pełnomocnik powódki wezwał pozwaną do udzielenia wyjaśnień w sprawie porzucenia przesyłki i pozostawienia jej bez nadzoru oraz niedostarczenia przesyłki we wskazanym terminie.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 6 września 2016 r. k. 36.

Dnia 7 września 2016 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanej notę obciążeniową nr 0021/09/2016/ZG na kwotę 29.600 zł tytułem kary umownej za opóźnienie w dostawie na mocy pkt 8.1 oraz 8.2 zlecenia nr (...) z terminem płatności do 14 września 2016 r.

Dowód:

- nota obciążeniowa k. 37;

- zeznania świadka M. P. (1) k. 159-160.

Pismem z dnia 19 września 2016 r. pełnomocnik powódki zwrócił pozwanej fakturę VAT nr (...) za przewóz bez księgowania. Nadto poinformował pozwaną o obciążeniu jej karą umowną w kwocie 29.600 zł za opóźnienie w przewozie, tj. 500 zł za pierwszą godzinę oraz po 300 zł za pozostałe 97 godzin (łącznie 98 godzin) zgodnie z wystawioną notą obciążeniową, składając jednocześnie zarzut potrącenia wierzytelności pozwanej z wierzytelnością powódki.

Dowód:

- pismo z dnia 19 września 2019 r. k. 39;

Pismem z dnia 29 września 2016 r. nadawca ładunku złożył powódce reklamację usługi transportowej z zamówienia (...) z dnia 25 sierpnia 2016 r., wskazując, iż odbiorca ładunku obciążył spółkę (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W. karą umowną w kwocie 4500 zł. Z treści pisma wynikało, iż opóźnienie wynikało z opóźnienia w odbiorze, albowiem konstrukcja miała zostać załadowana dnia 29 sierpnia 2016 r. lecz faktyczny jej załadunek nastąpił dnia 30 sierpnia 2016 r., odprawa w Ś. nastąpiła dopiero dnia 1 września 2016 r., konstrukcja została rozładowana dnia 2 września w innym miejscu niż wskazane w zamówieniu, zaś w dniu 5 września 2016 r. po ustaleniu lokalizacji błędnego rozładunku, konstrukcja została ponownie załadowana i przewieziona do miejsca przeznaczenia, wobec czego rozładunek nastąpił dnia 6 września 2016 r.

Dowód:

- pismo z dnia 29 września 2016 r. k. 38;

- protokół zeznań świadka A. R. (1) w sprawie XI GC 76/18 k. 138-139.

Dnia 30 września 2016 r. powódka wystawiła na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 5615,44 zł tytułem usługi spedycji międzynarodowej.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k. 114.

Dnia 3 października 2016 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła na rzecz powódki notę obciążeniową nr S19 002/10/16 na kwotę 4500 zł tytułem kary umownej w związku z opóźnieniem dostawy konstrukcji stalowej do Norwegii zam. (...).

Dowód:

- nota obciążeniowa nr S19 002/10/16 k. 115;

- protokół zeznań świadka K. O. (1) w sprawie XI GC 76/18 k. 143.

Dnia 20 października 2016 r. powódka wystawiła na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. dokument kompensaty nr (...) kwoty 4500 zł wynikającej z noty obciążeniowej nr S19 002/10/16 z kwotą 4500 zł z wystawionej przez powódkę faktury (...).

W dniu 9 listopada 2016 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przelała na rzecz powódki kwotę 1115,44 zł tytułem FV (...).

Dowód:

- kompensata nr (...) k. 116;

- potwierdzenie przelewu z dnia 9 listopada 2016 r. k. 117.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w pierwszym rzędzie na podstawie przywołanych wyżej dokumentów, w tym wydruków korespondencji elektronicznej pomiędzy stronami. Zawarcie umowy przewozu nie było kwestionowane przez stronę pozwaną, przy czym w sprawie ustalono, że według zmienionych warunków umowy przewozu przesyłka miała dotrzeć do odbiorcy między 2 a 5 września 2016 roku, a zatem do dnia 5 września 2016 roku. Wynika to nie tylko z treści samego dokumentu zlecenia, gdzie figurują obie daty po ukośniku (k. 19, przy czym nie ulega wątpliwości, że data „5.08.2016 r.”, zamiast „5.09.2016”, stanowi omyłkę pisarską), ale przede wszystkim z poprzedzającą zawarcie tego zlecenia korespondencji stron na komunikatorze (...) (k. 22, w której świadek M. P. uzgodniła z K. O. daty piątek/poniedziałek, gdyż „tak będzie bezpieczniej”, a K. O. wysłał poprawione zlecenie). Natomiast z późniejszej korespondencji stron (k. 23) wynika, że powódce zależało na dostarczeniu towaru do piątku 2.09.2016 r., a nawet do czwartku (tj. 1.09.2016 r.), gdyż K. O. tak „wstępnie powiedział nadawcy, ale to już on miał się przed nim tłumaczyć”. Istotne jest, że powódka nie konsultowała z pozwaną wcześniejszego dostarczenia towaru, co także znajduje swój wyraz w korespondencji ze świadkiem M. P. („Niepotrzebnie obiecał pan dostawę do piątku bez konsultacji z nami” - k. 23). Sąd uznał za szczere i prawdziwe zeznania świadka M. P. (1), które były spójne z treścią zgromadzonych w sprawie ww. dokumentów, w szczególności z korespondencją elektroniczną stron. W zakresie przyczyn rozładowania przesyłki w magazynie (...) świadek wiarygodnie i racjonalnie wyjaśniła, że rozładowanie takie było skutkiem zwykłej omyłki kierowcy. Świadek w ocenie sądu zgodnie z prawdą zeznała, że przesyłki nie wydano podmiotowi trzeciemu, ale złożono ją w magazynie przeładunkowym wraz z innymi towarami przewożonymi jednym transportem oraz że podała powodowi przyczyny niedostarczenia przesyłki w terminie i położenie przesyłki. Świadek przy tym logicznie wytłumaczyła, że data rozładunku towaru na wystawionej przez pozwaną fakturze, tj. 2.09.2016 r., stanowi omyłkę pisarską pozwanej w dacie. Niesporne natomiast było to, że przesyłka dotarła do odbiorcy w dniu 6 września 2016 roku, a zatem z jednodniowym opóźnieniem w stosunku do ustalonego przez Sąd terminu rozładunku.

Wbrew twierdzeniom powódki o udzielonym upuście z tytułu wykonanej usługi, Sąd na podstawie złożonych w sprawie dokumentów w postaci noty obciążeniowej, kompensaty oraz wyciągu rachunku ustalił, że powódka została obciążona przez kontrahenta karą umowną w kwocie 4.500 złotych z tytułu opóźnienia w dostawie, którą faktycznie uiściła.

Sąd oddalił wnioski dowodowe powódki o przesłuchanie w charakterze świadków A. R. i K. O., zważywszy że Sąd dysponował już protokołami ich zeznań z akt sprawy XI GC 76/18, w której to sprawie zostali oni przesłuchani na tożsame okoliczności, a nadto świadkowie wnosili o przesłuchanie w drodze odezwy sądowej, co niewątpliwie spowodowałoby znaczne przedłużenie postępowania. Sąd natomiast zaliczył w poczet materiału dowodowego protokoły ich zeznań, traktując ten dowód w zasadzie li tylko posiłkowo, zważywszy że istotne okoliczności w niniejszej sprawie zostały dostatecznie wyjaśnione pozostałymi przywołanymi wyżej dowodami. Sąd ponadto oddalił wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka G. P., uznając ten dowód za nieprzydatny dla rozstrzygnięcia, o czym będzie mowa niżej, a nadto spóźniony i zmierzający do wydłużenia postępowania, wobec faktu, że powód mógł ten dowód powołać już w pozwie, przewidując linię obrony pozwanej znaną mu z procesu w sprawie XI GC 76/18.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie i jako takie podlegało oddaleniu w całości.

Powódka wywodzi swoje roszczenie z umowy zawartej z pozwaną. Była to umowa przewozu, której elementy istotne określa art. 774 k.c., w myśl którego przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do przewiezienia, za wynagrodzeniem, osób lub rzeczy, a szczegółowe prawa i obowiązki stron reguluje Konwencja genewska o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z 19 maja 1956 r. (Dz.U. 1962 Nr 49 poz. 238). Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 konwencji akt ten stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

Powódka dochodzi należności w kwocie 5.000 zł tytułem części kary umownej w kwocie 29.600 złotych. Miała to być kara za opóźnienie w dostawie naliczona na podstawie pkt 8.1 i pkt 8.2 zlecenia, co wynika wprost z treści noty obciążeniowej jak na k. 37 oraz z przyjętych obliczeń rzekomego opóźnienia w wymiarze 98 godzin. W niniejszej sprawie przyjęto, że doszło do jednodniowego opóźnienia w przewozie.

Według art. 17 ust. 1 konwencji przewoźnik odpowiada m. in. za opóźnienie dostawy, zaś zgodnie z art. 19 konwencji opóźnienie terminu dostawy ma miejsce m. in. wówczas, kiedy towar nie został dostarczony w umówionym terminie. W sprawie ustalono, że przesyłka dotarła do odbiorcy w dniu 6 września 2016 roku, według zaś zmienionych warunków umowy przewozu miała tam dotrzeć do dnia 5 września 2016 roku. Ładunek ostatecznie dotarł do miejsca rozładunku z jednodniowym opóźnieniem, a brak jest twierdzeń odnośnie jego uszkodzenia. W zakresie przyczyn rozładowania przesyłki w magazynie (...) ustalono, że rozładowanie w magazynie przeładunkowym było skutkiem zwykłej omyłki kierowcy. Art. 23 ust. 5 stanowi, że w razie opóźnienia dostawy, jeśli osoba uprawniona udowodni, ze wynikła stąd dla niej szkoda, przewoźnik obowiązany jest zapłacić odszkodowanie, które nie może przewyższyć kwoty przewoźnego. Natomiast z art. 41 ust. 1 wynika, że nieważna i pozbawiona mocy jest każda klauzula, która pośrednio lub bezpośrednio naruszałaby postanowienia niniejszej Konwencji.

Nieważność takich klauzul nie pociąga za sobą nieważności pozostałych postanowień umowy. Te uregulowania oznaczają, że o ile chodzi o przewozy podlegające Konwencji CMR odpowiedzialność odszkodowawcza przewoźnika za opóźnienie w przewozie jest ściśle związana z poniesioną przez uprawnionego szkodą, której wysokość uprawniony musi udowodnić. Jest to konstrukcja odmienna i korzystniejsza dla przewoźnika niż konstrukcja kary umownej, która stanowi zryczałtowane odszkodowanie, niezależne od wysokości poniesionej szkody i nie wymagające wykazania faktu poniesienia szkody. Z racji art. 41 ust. 1 Konwencji postanowienie umowy, zakładające obowiązek zapłaty kary za opóźnienie w dostawie, jako sprzeczne z treścią art. 23 ust 5 Konwencji, musi być uznane za nieważne.

Powódka powoływała się przy tym na fakt obciążenia jej przez kontrahenta karą umowną w kwocie 4.500 złotych, którą faktycznie uiściła. Niezależnie od tego, że kara zastrzeżona w zleceniu transportowym w zakresie, w jakim odnosi się do opóźnienia rozładunku, jest sprzeczna z postanowieniami Konwencji CMR, to w przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu powódka nie wykazała skutecznie poniesienia szkody w ww. kwocie.

Na tę okoliczność powódka przedłożyła wprawdzie dokument noty wystawionej przez (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 3 października 2016 roku na kwotę 4.500 złotych tytułem kary umownej w związku z opóźnieniem dostawy konstrukcji. Powódka przedstawiła również dokumenty, z których wynika, że wystawiła wobec (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością fakturę na kwotę 5.615,44 złotych, wystawiła kompensatę 4500 złotych i różnicę w kwocie 1.115,44 złotych (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zapłaciła. Na podstawie ww. dokumentów księgowych nie sposób ustalić podstawy naliczenia jakiejkolwiek kary umownej. Dopiero analiza pierwotnego stosunku zobowiązaniowego (umowy między (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością a powodem) dałaby możliwość ustalenia zasadności obciążania powoda karą. Sam fakt bezkrytycznej zapłaty nie może automatycznie obciążać pozwanej, która nie ma możliwości ustalenia, na jakiej zasadzie (i czy w ogóle zasadnie, wobec treści art. 41 ust. 1 Konwencji) dokonano pomniejszenia wynagrodzenia powódki. Znamienne jest natomiast, że z korespondencji stron (k. 23) wynika, że powódce zależało na dostarczeniu towaru do piątku 2.09.2016 r., a nawet do czwartku (tj. 1.09.2016 r.). Z treści korespondencji elektronicznej można zatem domniemywać, że powódka ustaliła z nadawcą wcześniejszy termin dostawy, i to bez konsultacji z pozwanym, przy czym to pracownik powódki K. O. „miał się już z tego tłumaczyć” przed nadawcą. Powódka była zatem świadoma, że może ponieść z tego tytułu negatywne konsekwencje. Niemniej jednak to powódka odpowiadała wobec nadawcy za swoje zawinione działania.

Dla porządku należy wskazać, że dnia 29 listopada 2018 r. w sprawie z powództwa P. spółki z organiczną odpowiedzialnością w C. przeciwko powódce tut. Sąd zasądził na rzecz pozwanej tytułem przewoźnego z przedmiotowej umowy kwotę 3694,80 zł wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 3 listopada 2016 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie oraz zasądził koszty procesu od powódki na rzecz pozwanej w kwocie 1017 zł (vide odpis wyroku z dnia 29 listopada 2018 r. wraz z uzasadnieniem w sprawie XI GC 76/18 jak na k. 118-127). Wyrok ten jest nieprawomocny i został zaskarżony apelacją powódki (pozwanej w tamtej sprawie). Sąd oddalił wniosek powódki o zawieszenie niniejszego postępowania do czasu rozpoznania apelacji w przywołanej sprawie, mając na uwadze, że niniejszym powództwem dochodzi jedynie części kary umownej nałożonej na pozwaną w kwocie ogółem 29.600 zł, w.p.s., a zatem i zaskarżenia w tamtej sprawie jest niższa, to jest odpowiada kwocie dochodzonej pozwem w sprawie XI GC 76/18. Nade wszystko wynik w sprawie niniejszej nie jest uzależniony od wyniku tamtej sprawy (ocena zarzutu potrącenia), wobec przyjęcia, że zastrzeżenie kary umownej w świetle Konwencji CMR jest nieważne.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z uwagi na fakt, iż powódka przegrała sprawę w całości, na rzecz pozwanej zasądzono od powódki koszty w całości. Na poniesione przez pozwaną koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie wraz z opłatą skarbową w kwocie 17 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)