Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st. sekr. sąd. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela publicznego KPP w G. - asp. szt. Sylwestra Piotrowicz

po rozpoznaniu w dniu 07 marca 2019 roku sprawy

N. Ż.

córki J. i M. z d. L.

ur. (...) w G.

obwinionej o to, że: W dniu 13 listopada 2018 roku około godz. 16.00 w G. na ul. (...), prowadząc samochód osobowy marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i podejmując manewr omijania pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie zachowała należytej ostrożności, nie upewniła się, czy ma odpowiednią ilość miejsca do wykonania manewru, w wyniku czego zmusiła jadącego z naprzeciwka kierowcę pojazdu V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) do gwałtownego hamowania i zjechania maksymalnie do prawej krawędzi jezdni oraz doprowadziła do zderzenia z omijanym pojazdem V. (...), czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 86§1kw

1.  Obwinioną N. Ż. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje ją na karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

2.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty i obciąża ją pozostałymi kosztami postępowania w wysokości 120 ( sto dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt II W 27/19

UZASADNIENIE

W dniu 07 marca 2019 roku, w sprawie sygn. akt IIW 27/19, zapadł przeciwko N. Ż. wyrok, mocą którego obwinioną uznano za winną popełnienia czynu z art. 86§1 kw i na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw, Sąd skazał ją na karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd kierował się ogólnymi jej dyrektywami zawartymi w art. 33§1 - 4 kw, jak również treścią art. 24§1 i 3 kw, mając na uwadze m. in. stopień zawinienia obwinionej, społecznej szkodliwości czynu, stopień i wagę naruszonych obowiązków, warunki osobiste, majątkowe sprawcy.

Odpowiedzialność na podstawie art. 86 § 1 kw ponosił sprawca, który poprzez zachowanie nienależytej ostrożności powoduje realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czyli groźbę wypadku drogowego czy innego niebezpieczeństwa mogącego prowadzić do kolizji drogowej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym - uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie.

N. Ż. prowadząc samochód osobowy marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i podejmując manewr omijania pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie zachowała należytej ostrożności i nie upewniła się, czy ma odpowiednią ilość miejsca do wykonania manewru - zmusiła jadącego z naprzeciwka kierowcę pojazdu V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) do gwałtownego hamowania i zjechania maksymalnie do prawej krawędzi jezdni oraz doprowadziła do zderzenia z omijanym pojazdem V. (...). Tym samym obwiniona nie tylko spowodowała realne i konkretne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, ale również spowodowała skutek w postaci kolizji pojazdów. Zachowanie N. Ż. stanowiło zagrożenie nie tylko dla mienia, ale przede wszystkim dla zdrowia i życia i innych uczestników ruchu drogowego. Obwiniona naruszyła podstawowe, elementarne zasady obowiązujące w ruchu drogowym, a jej zachowanie mogło doprowadzić do bardziej poważnych skutków. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż po zaistniałym darzeniu N. Ż. w sposób wulgarny odniosła się do kierowcy V. (...), lekceważąc zaistniałe zdarzenie i jego skutki.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd przyjął dotychczasową niekaralność obwinionej.

N. Ż. pozostaje w zatrudnieniu, pobierając wynagrodzenie w kwocie 2700 złotych. Nikogo nie ma na utrzymaniu.

W świetle przytoczonych okoliczności, zdaniem Sądu, orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej, nie przekracza także zdolności finansowych obwinionej. Kara ta również stanowić będzie dla niej – zgodnie z założeniami, jakie niesie za sobą każda kara- pewną dolegliwość.

Zasądzając od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty i obciążając ją pozostałymi kosztami postępowania w wysokości 120 ( sto dwadzieścia) złotych, Sąd kierował się treścią art. 119§1 kpw.