Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie

w składzie:

Przewodniczący SSR Lidia Merska

Protokolant Marta Kornacka

w obecności oskarżyciela publicznego --------------------

po rozpoznaniu w dniach 24.01 2019 r., 8.02.2019 r., na rozprawie

sprawy przeciwko D. U.

synowi S. i T. z d. G.

ur. (...) w G.

obwinionego o to, że: W dniu 28 lipca 2018 roku około godziny 18:50 na ulicy (...) w miejscowości P. powiat (...), prowadząc samochód osobowy marki N. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu dla kierującego samochodem osobowym marki A. o nr rej. (...), zmuszając kierującego do gwałtownego hamowania, w wyniku czego zjechał on na krawężnik i chodnik znajdujący się po prawej stronie uszkadzając prawą przednią oponę

tj. o czyn z art. 97 kw

1.  Obwinionego D. U. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24§1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych.

2.  Na podstawie art. 119§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania

Sygn. akt V W 182/18

UZASADNIENIE

Dnia 28 lipca 2018r około godziny 18.50 w P. ulicą (...) jechał samochodem osobowym marki A. o nr rej. (...) kierowca – D. C. wspólnie z pasażerką – D. B.. Na ulicy, po przeciwnej stronie dla ich kierunku ruchu był zaparkowany pojazd marki A. (...) o nr rej. (...), w miejscu objętym zakazem postoju. Zza tego nieprawidłowo zaparkowanego pojazdu wyjechał na przeciwny pas jezdni, tym po którym poruszał się D. C., kierowca (...) o nr rej. (...) – D. U., który jechał wspólnie z pasażerem – J. W.. W tym momencie, aby uniknąć zderzenia D. C. odbił kierownicą pojazdu w prawo, tak że wjechał kołami na krawężnik i chodnik. W aucie D. C. zniszczeniu uległa prawa przednia opona. Początkowo D. C. nie wiedział, że opona został uszkodzona, a zatrzymał pojazd ponieważ we wstecznym lusterku zauważył, że kierowca tego drugiego pojazdu się zatrzymał. Kierowcy oraz pasażerowie wysiedli z obu aut, D. C. zrobił zdjęcia swoim telefonem komórkowym. D. U. wskazał, że zaparkowane auto jest w miejscu gdzie jest zakaz postoju, wyszedł właściciel auta - T. Ż. - i z nim rozmawiał D. C.. Z miejsca zdarzenia odjechał D. U. przed przybyciem policji. Na miejsce zdarzenia przyjechał patrol policji w składzie – (...) i M. K..

T. Ż. w sprawie o sygn. akt VW 143/18 wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie został skazany za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 92§1kw – nie zastosowanie się do znaku zakaz postoju.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej k. 1, dokumentacji fotograficznej k. 12 – 14, zeznań świadków: D. C. k. 50v – 51v, D. B. k. 51v – 52, częściowo wyjaśnień obwinionego k. 50v oraz zeznań J. W. k. 52 – 52v.

Obwiniony D. U. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że to kierujący jadący z naprzeciwka – D. C. - jechał za szybko i przed nieprawidłowo zaparkowanym pojazdem, zjechał na chodnik po prawej stronie, a jak zjeżdżał to uszkodził koło. Natomiast obwiniony czekał za tym nieprawidłowo zaparkowanym, aż będzie mógł go ominąć. Jego wersję potwierdził również świadek J. W.. Zdaniem Sądu wersja zdarzeń przedstawiona przez obwinionego i jego kolegę jest niewiarygodna w świetle zeznań D. C. i D. B.. Świadkowie zgodnie podali, że to obwiniony wyjechał zza nieprawidłowo zaparkowanego auta na ich pas ruchu i dlatego D. C. wjechał na chodnik po prawej stronie. Sąd ocenił ich zeznania jako wiarygodne, ponieważ nie sposób przyjąć by powodem najechania na krawężnik była nadmierna prędkość. Zupełnie naturalnym zachowaniem kierowcy jest, że jeśli widzi przeszkodę na swoim pasie ruchu, to podejmuje manewr obronny. W tym przypadku było to zjechania na prawą stronę, w miejsce gdzie był wjazd na posesję, a później chodnik i krawężnik. Gdyby obwiniony nie próbował wyminąć nieprawidłowo zaparkowanego auta, to D. C. spokojnie przejechałby swoim pasem ruchu na wprost. Ponadto świadkowie opisali zachowanie J. W. po tym jak ponownie przyjechał na miejsce zdarzenia już ze swoją córką, kiedy rozmawiał telefonicznie z dyżurnym KPP w W.. Rozmowa ta została zarejestrowana, a Sąd zapoznał się z jej stenogramem – k. 61 – 63. J. W. używał słów wulgarnych, domagał się obecności policjantów którzy przeprowadzili czynności, a sam też stwierdził „pouczenie za takie coś dać” – k. 62. Ten dowód potwierdza również, że zeznania świadków – D. C. i D. B. są wiarygodne. Zdaniem Sądu wyjaśnienia obwinionego są tylko przyjętą przez niego linią obrony, z tymże w świetle zeznań świadków niewiarygodną. Świadkowie składali zeznania będąc pouczonymi o obowiązku mówienia prawdy, a zeznania te wzajemnie się uzupełniają.

Reasumując powyższe dowody Sąd doszedł do przekonania, iż obwiniony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu, którego dopuścił się z winy umyślnej, w zamiarze bezpośrednim. Obwiniony doskonale zdawał sobie sprawę, że na jego pasie ruchu znajduje się przeszkoda – pojazd nieprawidłowo zaparkowany – ale nie zatrzymał się przed przeszkodą, tak aby ją bezpiecznie ominąć, nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi jadącemu z naprzeciwka swoim pasem ruchu. To obwiniony jako kierowca pojazdu był obowiązany podejmować manewry na drodze bezpiecznie, z należytą starannością tak aby nie zagrażać bezpieczeństwu innym uczestnikom ruchu.

Odpowiedzialności za czyn z art. 97 kw podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 poz. 1260 r. z późn. zm.) lub przepisom wydanym na jej podstawie. Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym - kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.

Wymierzona obwinionemu kara grzywny w kwocie 300zł jest karą adekwatną do wagi popełnionego czynu, odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości i zawinienie obwinionego. Nie jest to kara nadmiernie wygórowaną bądź szczególnie dotkliwa. Obwiniony utrzymuje się z prac dorywczych, utrzymuje syna w wieku 15 lat, a sam deklaruje, że osiąga dochód w wysokości 1500zł miesięcznie.

Wysokość należnych kosztów ustalono na podstawie §3 pkt 1 i §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017r (Dz. U. poz. 2467) w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…)). Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz.U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.).