Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Gąsior – Majchrowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Rytych

st. sekr. sądowy Teresa Jędrzejczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim: Marcina Domaradzkiego i Waldemara Pasika

po rozpoznaniu w dniach: 8 stycznia 2019 roku i 21 lutego 2019 roku

sprawy:

M. K.

syna P. i M. z domu O.

urodzonego w dniu (...) w T.

oskarżonego o to, że:

W dniu 1 września 2015 roku w T., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem (...) Bank S.A. w kwocie 24.129,77 zł za pomocą wprowadzenia w błąd w ten sposób, że podczas składania w placówce banku (...) S.A. w T. przy Pl. (...) wniosku o udzielenie kredytu konsolidacyjnego nr (...), złożył nierzetelne pisemne oświadczenie dotyczące zatrudnienia i wysokości osiąganych z tego tytułu dochodów w firmie (...) z/s w B., a w rzeczywistości nie był zatrudniony w w/w firmie, co stanowiło okoliczności o istotnym znaczeniu do uzyskania przedmiotowego wsparcia finansowego, przy czym na poczet zaciągniętego kredytu wpłacił kwotę 2.278,70 zł, czym działał na szkodę banku (...) S.A. z/s we W.

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.  oskarżonego M. K. w miejsce zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 1 września 2015 roku w T., województwo (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem (...) Bank S.A. z/s we W. w kwocie 24.129,77 złotych za pomocą wprowadzenia w błąd w ten sposób, że podczas składania w placówce banku (...) S.A. w T. przy Pl. (...) wniosku o udzielenie kredytu konsolidacyjnego nr (...), złożył nierzetelne pisemne oświadczenie dotyczące zatrudnienia i wysokości osiąganych z tego tytułu dochodów w firmie (...) z/s w B., podczas, gdy w rzeczywistości nie był zatrudniony w w/w firmie, co stanowiło okoliczności o istotnym znaczeniu do uzyskania przedmiotowego wsparcia finansowego, czym działał na szkodę banku (...) S.A. z/s we W., to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  zasądza od oskarżonego M. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 454 (czterysta pięćdziesiąt cztery) złote tytułem poniesionych w sprawie wydatków i wymierza mu opłatę w wysokości 120 (sto dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt II K 188/18

UZASADNIENIE

Oskarżyciel publiczny – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim postawił oskarżonemu M. K. zarzut popełnienia czynu polegającego na tym, że :

- w dniu 1 września 2015 roku w T., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem (...) Bank S.A. w kwocie 24.129,77 zł za pomocą wprowadzenia w błąd w ten sposób, że podczas składania w placówce banku (...) S.A. w T. przy Pl. (...) wniosku o udzielenie kredytu konsolidacyjnego nr (...), złożył nierzetelne pisemne oświadczenie dotyczące zatrudnienia i wysokości osiąganych z tego tytułu dochodów w firmie (...) z/s w B., a w rzeczywistości nie był zatrudniony w w/w firmie, co stanowiło okoliczności o istotnym znaczeniu do uzyskania przedmiotowego wsparcia finansowego, przy czym na poczet zaciągniętego kredytu wpłacił kwotę 2.278,70 zł, czym działał na szkodę banku (...) S.A. z/s we W., to jest czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W toku przewodu sądowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

M. K. był zatrudniony w firmie (...) z siedzibą w B. na umowę o pracę od dnia 3 października 2013 roku do dnia 27 czerwca 2015 roku z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości najniższej krajowej około 1.200 złotych netto. Następnie od dnia 12 sierpnia 2015 roku do dnia 3 września 2015 roku był zatrudniony w firmie (...)'s G. w B. z wynagrodzeniem 1.062,89 złotych netto.

W dniu 1 września 2015 roku w T. przy Pl. (...) w (...) Bank S.A. M. K. zawarł umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...) w której udzielono mu kredytu w wysokości 25.404,17 złotych, a w celu zawarcia w/w umowy przedłożył do wniosku o udzielenie kredytu konsolidacyjnego kwestionariusz personalny, w którym podał, że jego miesięczne dochody netto wynoszą 2.400 złotych z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę w firmie prywatnej J. W. w B. ul. (...), gdzie wówczas nie był już zatrudniony. M. K. był zobowiązany do spłaty na rzecz banku 32.916,50 złotych w 60 ratach po 548,61 złotych, przy czym kwota kapitału kredytu (strata banku) wyniosła 24.129,77 złotych. Umowa ta została skonsolidowana (połączona) z trzema innymi umowami jedną z (...) Bank S.A. o numerze (...), drugą z (...) Agricole o numerze (...) oraz trzecią z (...) Agricole o numerze (...). W wyniku skonsolidowanej umowy na konto banku wpłynęła kwota 2278,70 złotych. Raty zaprzestano spłacać w lutym 2016 roku. Ostatnia zaś wpłata po długiej przerwie została zarejestrowana w dniu 22 grudnia 2017 roku w wysokości 70,18 złotych.

Nakazem zapłaty z dnia 14 marca 2017 roku w sprawie I Nc 650/17 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim zobowiązał M. K. do zapłaty na rzecz (...) Bank S.A. z siedzibą we W. kwotę 26.793,85 złotych z odsetkami.

( zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa k. 1

centralna informacja Krajowego Rejestru Sądowego k.2-2v

kserokopia umowy o kredyt konsolidacyjny NR (...) k.11-13

kwestionariusz personalny dot. M. K. k.14

wniosek o udzielenie kredytu konsolidacyjnego dot. M. K. k.15

deklaracja objęcia ochroną ubezpieczeniową dot. M. K. k.16

szczegółowa umowa ubezpieczenia nr (...) indywidualne ubezpieczenie na życie dot. M. K. k.17-18, 49-50

pismo J. W. k.37

pismo z (...) Oddział w S. k.42-43

dokumentacja z (...) Bank S.A. k. 51

protokół oględzin wraz z załącznikami k.64-73

pismo z D.'s G. k. 75

kserokopia świadectwa pracy k. 139

zeznania świadka J. W. k. 45-46, k. 142v.143

zeznania świadka A. T. k. 26-27, k. 142

zeznania świadka K. D. k. 29-30, k. 159v.-160)

M. K. ma 38 lat, jest rozwiedziony, posiada na utrzymaniu troje dzieci w wieku 19, 15 i 11 lat - obowiązek alimentacyjny w wysokości 830 złotych na troje dzieci. Legitymuje się wykształceniem średnim technicznym, z zawodu technik mechanik samochodowy. Pracuje dorywczo – np. w warsztacie samochodowym, miesięczny dochód ok. 1000 zł. z prac dorywczych, pomagają mu rodzice, którzy są emerytami. Opuścił Zakład Karny 14.09.2018r., bez majątku.

(dane osobopoznawcze – k. 82, k. 140 v.)

M. K. nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Jest uzależniony od alkoholu. Nie stwierdzono u niego uzależnienia od narkotyków. W czasie zarzucanego mu czynu był w stanie rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem.

(opinia sądowo – psychiatryczna k. 151)

M. K. był uprzednio karany.

(dane o karalności – k. 58-59;

odpis wyroku w sprawie II K 497/16 Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. II Wydział Karny z dnia 16 listopada 2016r. k.61-62

odpis wyroku w sprawie IV K 50/17 Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydział Karny Odwoławczy z dnia 21 lutego 2017r. k.63)

W toku postępowania przygotowawczego w dniu 1 marca 2018 roku M. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w 2015 roku faktycznie pracował u W.. Poprosił pracodawcę o zaświadczenie o zarobkach i zatrudnieniu, ponieważ chciał wziąć kredyt z banku. Pracodawca własnoręcznie wystawił mu zaświadczenie i je przedłożył. Zaświadczenie było zgodne z faktycznym wynagrodzeniem jakie otrzymywał za pracę.

Na rozprawie w dniu 08 stycznia 2019 roku M. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i stwierdził, że nie chciał nic wyłudzić. Przedstawił dokument, że pracował u pana W. przez pomyłkę. W tym okresie nadużywał alkoholu. Problem z alkoholem trwa ok. 4-5 lat. Miał też kredyt w innym banku, chciał żeby płacić jedną ratę, żeby tamten kredyt był spłacony i spłacać w tym banku, a dodatkowo chciał wziąć gotówkę. Na tych dokumentach są moje podpisy. Nie dokładnie czytał te dokumenty, ale czytał je. Nie dokładnie pamięta swoją wizytę w tym banku. Kojarzy, że ten kredyt zaciągał. W tej chwili nie pamięta, czy był zatrudniony w firmie (...), w ogóle to był zatrudniony w tej firmie. Na pewno jakoś w tym okresie tam pracował. Bank przelał na poczet tamtego kredytu kwotę ok. 12.000 zł. Spłacał raty po zaciągnięciu tego kredytu konsolidacyjnego dopóki mógł. Rozszedł się z małżonką, był rozwód. W grudniu 2015r. zaczęła się separacja, a rozwód był w grudniu 2016r. Po panu W. następna praca była u panaR., gdzie stracił pracę przez alkohol. Pracował w firmie (...) od 30 sierpnia do 03 września 2015r. W dacie zaciągania kredytu pracował, ale nie pamięta, czy to w tym czasie była ta firma (...), ona była po pracy u pana W.. Miał w okresie próbnym najniższą krajową. Jest też możliwe, że wykonywał prace dorywcze u pana W., a oficjalne miał zatrudnienie w firmie (...). Poszedł po kredyt, bo chciał ratować, to co się sypie, chodzi o rodzinę. Chodziło o kredyty do spłacenia.

(wyjaśnienia oskarżonego M. K. – k. 78-81, k. 140v.-141v.)

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd opierał się na zgromadzonym w sprawie i pozytywnie ocenionym materiale dowodowym. W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy zarówno w postaci dowodów osobowych, jak i nieosobowych wskazuje, iż oskarżony M. K. dopuścił się przypisanego mu przestępstwa. Wprawdzie oskarżony stanowczo zaprzeczył swemu sprawstwu i nie przyznał się do stawianego mu zarzutu, niemniej jednak Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, albowiem nie polegają na prawdzie.

W związku z tym, ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadków, a mianowicie J. W. (właściciela firmy (...)), A. T. (zastępcy kierownika (...) Bank S.A. z siedzibą w T.) i K. D. (pracownika (...) Bank S.A.). Z logicznych, wzajemnie ze sobą korespondujących i co do zasady nie zawierających istotnych rozbieżności depozycji wyżej wymienionych świadków, którym Sąd przyznał walor wiarygodności wynika, iż to M. K. w dniu 1 września 2015 roku w T., złożył nieprawdziwe pisemne oświadczenia, iż pracuje w firmie (...) i otrzymuje uposażenie w kwocie 2.400 złotych netto, podczas gdy w tym czasie był zatrudniony na umowę o pracę w firmie (...)'s G. w B. z wynagrodzeniem 1.062,89 złotych netto, co skutkowało udzieleniem mu kredytu 24.129,77 złotych.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom M. K., w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu twierdząc, że w tym czasie nadużywał alkoholu i wskazał przez pomyłkę zatrudnienie u J. W. i uposażenie w kwocie 2.400 złotych, nie było jego zamiarem wyłudzenie czegokolwiek, przyjmując, że stanowią one nieudolną realizację przyjętej linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Za nie budzące wątpliwości i wiarygodne Sąd uznał pozostałe dowody nieosobowe znajdujące się w aktach sprawy, między innymi te, do których odwołał się czyniąc ustalenia faktyczne, a mianowicie zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, informację Krajowego Rejestru Sądowego, kserokopię umowy o kredyt konsolidacyjny NR (...), kwestionariusz personalny dot. M. K., wniosek o udzielenie kredytu konsolidacyjnego dot. M. K., deklarację objęcia ochroną ubezpieczeniową dot. M. K., szczegółową umowę ubezpieczenia nr (...) indywidualne, ubezpieczenie na życie dot. M. K., pismo z (...) Oddział w S., kserokopię świadectwa pracy dot. M. K., opinię sądowo – psychiatryczną, blankiet spłaty kredytu (...) Bank S.A. we W.. Dowody te zostały sporządzone przez kompetentne organy i podmioty w przepisanej przez prawo formie i nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a i ich treść nie budziła wątpliwości.

Przede wszystkim podkreślić należy, iż w przepisie art. 297 § 1 k.k. czynność sprawcza polega na przedłożeniu podrobionego, przerobionego, poświadczającego nieprawdę albo nierzetelnego dokumentu albo nierzetelnego, pisemnego oświadczenia dotyczącego okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia. Przy czym, przedkładanie oznacza wszelkie działania polegające na składaniu dokumentów lub pisemnych oświadczeń, oddawaniu ich do przejrzenia lub oceny, a także inne formy występowania z dokumentami lub oświadczeniami w stosunku do osoby lub organu (por. A. Wąsek, R. Zawłocki: Kodeks karny. Część Szczególna. Komentarz do artykułów 222-316. Tom II, 2010, C.H.Beck, Wyd. 4; [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks karny. Komentarz praktyczny, Oficyna, 2007, wyd. II).

Fałszywe lub stwierdzające nieprawdę dokumenty albo nierzetelne pisemne oświadczenia muszą dotyczyć okoliczności istotnych dla uzyskania kredytu, pożyczki bankowej, gwarancji, akredytywy lub innego wymienionego w art. 297 § 1 k.k. wsparcia finansowego, elektronicznego instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego. Należy to oceniać na podstawie odpowiednich przepisów dotyczących warunków funkcjonowania wymienionych instytucji (por. [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV). W ujęciu art. 297 § 1 k.k. oszustwo jest przestępstwem umyślnym o charakterze kierunkowym. Sprawca bowiem musi wiedzieć, że przedkłada fałszywe lub poświadczające nieprawdę dokumenty, lub złożyć nierzetelne pisemne oświadczenie w celu uzyskania pożyczki bankowej, kredytu lub innego świadczenia, elektronicznego instrumentu płatniczego albo zamówienia publicznego, o których mowa w tym przepisie (por. [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV).

Stosownie zaś do treści art. 286 § 1 k.k. odpowiada za oszustwo ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd (oszustwo czynne) albo wyzyskania błędu tej osoby (oszustwo bierne). Wprowadzenie w błąd oznacza, że sprawca swoimi podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy, zaś wyzyskanie błędu polega na wykorzystaniu przez sprawcę już istniejących, niezgodnych z rzeczywistością, opinii lub wyobrażeń osoby pokrzywdzonej. Ponadto osoba oszukana dobrowolnie oddaje mienie sprawcy, a nie traci mienia wbrew swej woli (zob. wyr. SN z 27.10.1986 r., II KR 134/86, OSNPG 1987, Nr 7, poz. 80). Przy oszustwie z art. 286 § 1 k.k. od strony przedmiotowej tego przestępstwa wymagane jest wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania pokrzywdzonego, oraz doprowadzenie tymi sposobami innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Zaistnienie tego drugiego elementu – doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonego lub innej osoby stanowi warunek konieczny przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. (zob. wyrok SA w Rzeszowie z 12.11.1992 r., II AKr 105/92, OSA 1993, Nr 10; wyrok SA w Łodzi z 28.10.1999 r., AKa 139/99, Biul. SA 1999, Nr 9; wyrok SA w Katowicach z 19.10.2006 r., II AKa 145/06, L.). Tak, więc, aby można było przyjąć popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., Sąd powinien, dokonując analizy strony podmiotowej, ustalić na podstawie przeprowadzonych dowodów, że sprawca obejmował swoim bezpośrednim i kierunkowym zamiarem nie tylko wprowadzenie w błąd (wyzyskanie błędu itp.) i działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ale także, iż w momencie działania mającego na celu uzyskanie świadczenia obejmował swym bezpośrednim i kierunkowym zamiarem, że osoba rozporządzająca mieniem czyni to z niekorzyścią dla siebie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2003 r., II KK 9/03, LEX nr 83773).

Podzielić też należy pogląd, że konieczna jest kumulatywna kwalifikacja przestępstwa na podstawie przepisów art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., ale tylko jeżeli sprawca, przedkładając fałszywe lub stwierdzające nieprawdę dokumenty albo składając nierzetelne pisemne oświadczenia, wyłudził kredyt lub bankową pożyczkę pieniężną, działając w z góry powziętym zamiarze ich niespłacenia. Kwalifikacja taka bowiem oddaje w pełni kryminalną zawartość przestępstwa, sprawca bowiem wypełnił znamiona oszustwa (art. 286§1 k.k.), działając w sposób określony w art. 297 § 1 k.k. (por. [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV).

Przenosząc powyższe rozważania prawne na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, iż dokonane ustalenia dowodzą, że oskarżony M. K. swoim działaniem, zmierzał do dokonania oszustwa, zrealizował wprowadzenie w błąd poprzez wykreowanie mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy, tj. iż jest pracownikiem firmy (...) z siedzibą w miejscowości B. i otrzymuje w związku z tym uposażenie w wysokości 2400 złotych netto, a także poprzez własnoręczne podpisanie kwestionariusza personalnego i umowy o kredyt, na skutek czego doszło do doprowadzenia (...) Bank S.A. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 24.129,77 złotych.

W aspekcie powyższego, Sąd uznał oskarżonego M. K. za winnego tego, że w dniu 1 września 2015 roku w T., województwo (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem (...) Bank S.A. z/s we W. w kwocie 24.129,77 złotych za pomocą wprowadzenia w błąd w ten sposób, że podczas składania w placówce banku (...) S.A. w T. przy Pl. (...) wniosku o udzielenie kredytu konsolidacyjnego nr (...), złożył nierzetelne pisemne oświadczenie dotyczące zatrudnienia i wysokości osiąganych z tego tytułu dochodów w firmie (...) z/s w B., podczas, gdy w rzeczywistości nie był zatrudniony w w/w firmie, co stanowiło okoliczności o istotnym znaczeniu do uzyskania przedmiotowego wsparcia finansowego, czym działał na szkodę banku (...) S.A. z/s we W., a tym samym zachowanie oskarżonego wyczerpało dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że przypisany oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony. W ustalonym bowiem stanie faktycznym oskarżony mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które z uwagi na osobowość oskarżonego mogłyby wpływać ograniczająco na możliwość jego zachowania się w sposób zgodny z prawem, czy też okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Wszak z pisemnej opinii biegłych lekarzy psychiatrów jednoznacznie wynika, że oskarżony nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Z opinii biegłych lekarzy psychiatrów jednoznacznie wynika, że oskarżony w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał zdolność rozumienia jego znaczenia i zdolność pokierowania swoim postępowaniem. Jednocześnie stwierdzono u niego uzależnienie od alkoholu, lecz nie stwierdzono uzależnienia od narkotyków. W ocenie Sądu opinia ta jest jasna, pełna, kompletna i nie zawiera sprzeczności, a także spełnia wszystkie wymogi, o jakich mowa w treści art. 201 k.p.k. Nadto pochodzi od osób fachowych i bezstronnych nie zainteresowanych korzystnym rozstrzygnięciem na rzecz którejkolwiek ze stron procesu.Ponadto, w ocenie Sądu, przypisany oskarżonemu czyn był bezprawny, a stopień jego społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu Sąd miał w szczególności na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra, okoliczności popełnienia czynu, a mianowicie działanie z zamiarem bezpośrednim. Zważywszy na powyższe Sąd uznał, że zachowanie oskarżonego jest bezprawne, karalne, karygodne, zawinione i jako takie stanowi przestępstwo.

Przy wymiarze kary na niekorzyść oskarżonego M. K. Sąd uwzględnił przede wszystkim jego uprzednią, dwukrotną karalność, w tym za przestępstwo przeciwko mieniu (przy czym to skazanie nastąpiło już po dokonaniu czynu będącego przedmiotem osądu w niniejszej sprawie), oraz znaczną wartość mienia, które wyłudził wskutek oszukańczych zabiegów.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do wniosku, że karą adekwatną do winy i stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu przestępstwa będzie wymierzona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. W tym miejscu, zważyć należy, iż zgodnie z art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Tymczasem oskarżony M. K. w czasie popełnienia przestępstwa był już uprzednio skazany na karę pozbawienia wolności.

Zatem, w ocenie Sądu nie ma podstaw do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, jak również w ocenie Sądu nie istnieje żadna pozytywna prognoza kryminologiczna pozwalająca na uznanie, że orzeczenie kary grzywny, albo kary ograniczenia wolności na zasadzie art. 37a k.k. spełniłoby wobec niego przede wszystkim cele zapobiegawcze.

Rozstrzygnięciu takiemu sprzeciwia się przede wszystkich fakt uprzedniej, dwukrotnej karalności oskarżonego w tym za przestępstwo przeciwko mieniu. Trzeba mieć też na uwadze, iż oskarżony już dwukrotnie nadużył zaufania Sądów i ponownie popełnił czyn o wysokim stopniu społecznej szkodliwości. Tym samym, dał dowód tego, że nie zasługuje na kolejną szansę. M. K. nie skorzystał z dotychczasowych szans i doprowadził do sytuacji, w której bezrefleksyjnie dopuścił się oszustwa. Zdaniem Sądu oskarżony nie zasługuje na kolejną szansę, albowiem w sposób świadomy i permanentny lekceważy obowiązujące przepisy dopuszczając się kolejnego przestępstwa. Okoliczności te nie pozwalają na postawienie wobec oskarżonego kolejnej pozytywnej prognozy kryminologicznej. Na tle dotychczasowej drogi życiowej oskarżonego widoczny jest trwały ślad nieposzanowania porządku prawnego, przejawiający się w podejmowaniu przestępczych działań wymierzonych przeciwko jednemu z najdalej chronionych praw, jak mienie innych osób.

Również względy społeczne oddziaływania kary przemawiają przeciwko stosowaniu wobec oskarżonego dobrodziejstwa kary o charakterze wolnościowym. Społeczne oddziaływanie kary jako jeden z celów kary jest podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Oznaczają przede wszystkim potrzebę wymierzenia takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12.01.2006 r., II Aka 290/05, LEX nr 168034).

W kontekście powyższego, w ocenie Sądu tylko izolacyjna kara pozbawienia wolności daje szansę, aby proces resocjalizacji zakończył się powodzeniem i oskarżony został wdrożony do przestrzegania prawa. Kara izolacyjna pozwoli mu dokonać gruntownej analizy swojego postępowania i umożliwi zrozumienie nieopłacalności popełniania przestępstw. Wymierzona kara obok funkcji prewencyjnej i wychowawczej, spełnia także rolę represyjną wobec oskarżonego. W ocenie Sądu odbycie kary pozbawienia wolności winno wywołać u oskarżonego przekonanie, że popełnianie przestępstw spotyka się z adekwatną do winy i społecznej szkodliwości czynu reakcją państwa, co skutkować będzie w przyszłości obawą naruszenia prawa przed ponowną koniecznością izolacji. Będzie również stanowiło dla niego swego rodzaju przestrogę przed popełnianiem podobnych przestępstw w przyszłości. Wymierzona oskarżonemu kara spełnia również funkcję prewencji generalnej wobec społeczeństwa stanowiąc ostrzeżenie przed konsekwencjami naruszania norm prawno – karnych. Sąd wymierzając karę, liczył się ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, i miał na uwadze, że wymierzane kary muszą dawać społeczeństwu gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości.

W oparciu o art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego M. K. na rzecz Skarbu Państwa tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem w sprawie kwotę 454 złote.

Wysokość opłaty w kwocie 120 złotych Sąd ustalił w oparciu o treść art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).