Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Sędziowie SO Anna Kozłowska-Czabańska

SO Zbigniew Szczuka (spr.)

Protokolant: Karol Szwej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2018 r. w Warszawie

sprawy z powództwa A. L.

przeciwko Krajowej Izbie Diagnostów Laboratoryjnych w W.

o uznanie porozumienia zmieniającego warunki pracy i płacy z dnia 25 lutego 2016 r. za bezskuteczne, odszkodowanie

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 października 2017 r., Sygn. akt VI P 80/16

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanej Krajowej Izby Diagnostów Laboratoryjnych w W. na rzecz powódki A. L. kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO Anna Kozłowska-Czabańska SSO Renata Gąsior SSO Zbigniew Szczuka

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z powództwa A. L. przeciwko Krajowej Izbie Diagnostów Laboratoryjnych w W. o uznanie porozumienia zmieniającego warunki pracy i płacy z dnia 25 lutego 2016 r. za bezskuteczne, odszkodowanie sygn. akt VI P 80/16 wydał w dniu 18 października 2017 r. wyrok
na podstawie którego:

1)  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 28.800 zł (dwadzieścia osiem tysięcy osiemset złotych) tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 maja 2016 r. do dnia zapłaty;

2)  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3)  nadał wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości kwoty 5.760,00 zł (pięć tysięcy siedemset sześćdziesiąt złotych);

4)  zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie kwotę 1.440,00 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu opłaty od pozwu, od której powódka była zwolniona oraz kwotę 205,08 zł (dwieście pięć złotych osiem groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

5)  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 360 zł (trzystu sześćdziesięciu złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka była zatrudniona w Krajowej Izbie Diagnostów Laboratoryjnych
w W. na podstawie umowy o pracę z dnia 31 stycznia 2015 r. na czas trwania kadencji IV Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych od 1 lutego 2015 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku Sekretarza Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych, za wynagrodzeniem 7.560 zł brutto. Umowa nie przewidywała możliwości jej wcześniejszego rozwiązania za wypowiedzeniem.

Krajowa Izba Diagnostów Laboratoryjnych działała na podstawie ustawy z dnia
27 lipca 2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej. Zgodnie z art. 5 ust 1 ustawy diagności laboratoryjni zorganizowani byli na zasadach samorządu zawodowego. Jednostką organizacyjną samorządu posiadającą osobowość prawną była Krajowa Izba Diagnostów Laboratoryjnych z siedzibą w W.. Jednym z organów Krajowej Izby Diagnostów Laboratoryjnych była Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych (KRDL) (art. 36 pkt 2 ustawy).

Upoważnionym do reprezentowania Krajowej Rady był Prezes KRDL. Organem wykonawczym Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych było Prezydium Krajowej Rady, w skład którego wchodzili Prezes KRDK i wybrani przez Krajową Radę 4 wiceprezesi, sekretarz, skarbnik i 3 członkowie, łącznie 10 osób. Scedowanie przez KRDL na Prezydium pewnych działań mogło nastąpić jedynie stosowną uchwałą. Prezesem Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych w spornym okresie była E. P. (1). Wiceprezesami wybrani zostali E. D., B. G., J. P., E. S., skarbnikiem była D. K., a członkami R. R. (1), G. S. i E. Ś..

W dniu 17 kwietnia 2015 r. strony zawarły Porozumienie zmieniające umowę o pracę zawartą w dniu 30 stycznia 2015 r. zgodnie z uchwałą nr (...) z dnia
17 kwietnia 2015 r., którym zmieniono warunki pracy i płacy powódki na kwotę 9.600 zł. Pozostałe warunki umowy o pracę pozostały niezmienione.

Między powódką, a prezesem istniały konflikty personalne, brak porozumienia.
W pracy panowała napięta atmosfera.

W dniu 14 styczniu 2016 roku prezes przedstawiła na Prezydium informacje, że zapadł wyrok w stosunku do powódki, w sprawie wykroczeniowo-skarbowej i zapytała Prezydium
o zdanie. Nie było regulacji, która by nakazywała zgłaszania przez osoby funkcyjne popełnienia wykroczenia. Powódka okazała zaświadczenie o niekaralności, w konsekwencji czego Krajowa Rada wydała oświadczenie, że uznała sprawę za zamkniętą na poziomie Izby . Prezes przekazała sprawę dalej do Komisji Etyki.

Powódce zarzucono liczne zaniedbania, które omawiano na Prezydium w lutym 2016 r. W dniu 19 lutego 2016 r. Prezydium KRDL podczas tajnej części posiedzenia podjęto uchwałę o odwołaniu powódki. Prezes omówiła dlaczego doszło do utraty zaufania względem powódki. Przedstawiono powódce zarzuty do których mogła się odnieść. Zaproponowano
by powódka sama zrzekła się funkcji, na co powódka nie wyraziła zgody.

W dniu 25 lutego 2016 r., w godzinach porannych, Prezes za pośrednictwem poczty
e-mail zwróciła się do członków Prezydium z prośbą o pilne wyrażenie zgody na zmianę wymiaru czasu pracy i wynagrodzenia powódki. Pozytywną opinię uzyskała od 6 członków (w tym jej własna) oraz jedną z poddaniem w wątpliwość zasadności pkt 4 porozumienia.
Nie otrzymała odpowiedzi od wiceprezesów J. P. i E. D..

Następnie podczas spotkania jeszcze w dniu 25 lutego 2016 r., w którym udział brała E. P. (1) – prezes, E. D. – wiceprezes, powódka, W. P. –adwokat i M. R. – prawnik, prezes przekazała powódce informację, iż Prezydium KRDL wyraziło (internetowo) pozytywną opinie co do zmiany warunków pracy i płacy sekretarza KRDL. Przedstawiono wydruki komputerowe opinii wyrażonych przez poszczególnych członków Prezydium. Prezes poinformowała, iż w przypadku nie podpisania porozumienia będzie musiała zakończyć z nią współpracę w inny sposób. Po tej informacji strony zawarły Porozumienie zmieniające warunki pracy i płacy zmieniając umowę o pracę
w ten sposób, że powódka została zatrudniona na 3/5 etatu, za wynagrodzeniem 5.760 zł.
W pkt 3 Porozumienia strony uzgodniły, że okres wypowiedzenia umowy o pracę obowiązuje zgodnie z art. 36 § 1 kodeksu pracy.

W okresie bezpośrednio poprzedzającym rozwiązanie umowy o pracę powódka otrzymywała właśnie wynagrodzenie w kwocie 5.760 zł brutto . Po zmniejszeniu wymiaru czasu pracy powódka nie otrzymała nowego zakresu obowiązków.

W dniu 4 marca 2016 r. odbyło się kolejne, (...) Posiedzenie Prezydium, podczas którego poddano w tajnym głosowaniu kwestię rozwiązania z powódką umowy o pracę. Podczas posiedzenia prezes omówiła przyczyny utraty zaufania do powódki i szczegółowe przyczyny rozwiązania umowy o pracę wskazane następnie w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę. Prezydium wyraziło zgodę na rozwiązanie z powódką umowy o pracę
(8 głosów za i 1 wstrzymał się od głosu). Tego samego dnia pozwana złożyła powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia z powołaniem się na utratę zaufania pracodawcy do pracownika spowodowana nienależytym wykonywaniem obowiązków służbowych, jak również podejmowaniem przez pracownika działań niosących cechy naruszenia obowiązków pracowniczych, polegających na:

1.  nieusprawiedliwionym nieprzybyciu do pracy w dniach 5 i 19 października 2015 r., nieprawidłowościach w potwierdzaniu swojej obecności poprzez składanie podpisu
na liście obecności tj. naruszenie art. 100 § 1 kodeksu pracy,

2.  wymaganiu od pracownika Działu Finansów i Spraw Pracowniczych zaświadczeń niemających uzasadnienia w istniejącym stanie faktycznym w zakresie sposobu zatrudnienia sekretarza KRDL w KIDL oraz braku zajęcia wynagrodzenia,

3.  lekceważeniu poleceń służbowych i niewykonywaniu czynności mających na celu uzyskanie patronatu honorowego Prezydenta RP dla obchodów 15-lecia ustawy
o diagnostyce laboratoryjnej, w tym nieprzekazaniu wymaganych dokumentów
we wskazanym terminie, tj. do dnia 6 stycznia 2016 r. do Kancelarii Prezydenta RP,
o czym prezes KRDL powzięła informację w dniu 28 stycznia 2016 r. tj. naruszenie
art. 100 § 1 k.p.,

4.  niedozwolonym prawnie i nieakceptowanym z punktu widzenia zasad współżycia społecznego wypowiadaniu opinii i ocen naruszających dobre imię prezesa KRDL
m. in. w dniu 20 stycznia 2016 r. w L. podczas spotkania z delegatami na (...) tj. naruszenie art. 100 § 2 pkt 4 k.p. (obowiązek dbania o dobro zakładu pracy)
z art. 100 § 2 pkt 6 (obowiązek przestrzegania zasad współżycia społecznego) oraz obowiązku lojalności wobec pracodawcy,

5.  rażącym naruszeniu obowiązujących przepisów wewnętrznych KIDL i KRDL, w tym
§ 4 i § 8 ust 2 lit k regulaminu organizacyjnego KRDL, nieuzgodnionych z prezesem KRDL, w tym wysyłanie oficjalnych wystąpień bez uzgodnienia ich treści z prezesem tj. naruszenie obowiązku art. 100 § 2 pkt 4 k.p z art. 100 § 2 pkt 6 k.p oraz obowiązku lojalności wobec pracodawcy,

6.  naruszeniu obowiązujących przepisów wewnętrznych KIDL i KRDL tj. § 19 ust 2 lit d Regulaminu Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych polegającym na nie przygotowaniu projektu stanowiska Prezydium KRDL w sprawie odrzucenia projektu rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie uznania dziedzin diagnostyki laboratoryjnej za priorytetowe tj. naruszenie obowiązku z art. 100 § 2 pkt 4 k.p
z art. 100 § 2 pkt 6 k.p. oraz obowiązku lojalności wobec pracodawcy,

7.  wyniesienie mienia KIDL, bez zgody prezesa KRDL i Dyrektora ds. Finansów
i Rozwoju KIDL, w postaci karafek do wody, o czym prezes KRDL została poinformowana w dniu 26 stycznia 2016 r., tj. naruszenie art. 100 § 2 pkt 2 k.p (obowiązek chronienia mienia pracodawcy),

8.  utajnieniu przed prezesem KRDL faktu ukarania prawomocnym wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Rykach II Wydział Karny za umyślne wykroczenie skarbowe
tj. naruszenie obowiązku z art. 100 § 2 pkt 4 k.p (obowiązek dbania o dobro zakładu pracy)

9.  wprowadzeniu w błąd bezpośredniego przełożonego poprzez to, że na pytanie prezesa KRDL czy nie jesteś karana? zaprzeczyła po czym w dniu 14 stycznia 2016 r. przedstawiła Prezydium KRDL oryginał prawomocnego wyroku tj. naruszenie obowiązku z art. 100 § 2 pkt 4 k.p z art. 100 § 2 pkt 6 k.p oraz obowiązku lojalności wobec pracodawcy,

10.  naruszenie pkt 10 regulaminu miejsc noclegowych KIDL poprzez wniesienie do pokoju noclegowego ważnych dla sekretarza KRDL dokumentów.

Pozwana zawarła pouczenie o terminie, miejscu i sposobie wniesienia odwołania
do Sądu Pracy. Następnie został z powódką rozwiązany stosunek korporacyjny. Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych podjęła w dniu 15 kwietnia 2016 r. uchwałę nr (...) w sprawie odwołania z funkcji Sekretarza Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych.

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym dokumentów złożonych przez strony oraz na podstawie zeznań świadków i stron.

Sąd Rejonowy nie czynił ustaleń na podstawie zeznań świadków M. L., A. T. i B. A. bowiem nie zeznawali oni na okoliczności związane z trybem rozwiązania umowy o pracę czy formalnych warunków podjęcia uchwały w sprawie wypowiedzenia powódce warunków pracy umowy o pracę oraz wypowiedzenia powódce umowy o pracę. Dalszych świadków Sąd Rejonowy słuchał na okoliczności towarzyszące wypowiedzeniu powódce warunków umowy o pracę oraz rozwiązaniu umowy o pracę oraz czy była wymagana zgoda na wypowiedzenie powódce warunków umowy oraz rozwiązanie umowy o pracę z powódkę wyrażona przez Krajową Radę Diagnostów Laboratoryjnych.
Sąd Rejonowy nie czynił ustaleń na podstawie dalej przesłuchanych świadków, w zakresie innym niż zeznali, że nie mieli wiedzy na temat wydania przez KRDL stosownej zgody
na piśmie, tj. B., R. S. (1), M. K., M. F., E. S., A. K. (1), M. R., J. R., E. B., A. K. (2), B. D. i R. S. (2).

Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadek K. Ż., w zakresie formalnych aspektów rozwiązania z powódką umowy o pracę i zmiany warunków pracy i płacy.
Sąd Rejonowy dał wiarę także zeznaniom świadka W. M. bowiem korespondowały one z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Pozostali świadkowie - członkowie Rady i Prezydium, zeznający w sprawie, nie mieli wiedzy czy Rada wydała zgodę na rozwiązanie umowy o pracę mimo, że byli jej członkami.

Sąd Rejonowy również dał wiarę zeznaniom powódki w zakresie w jakim korespondowały z ustalonym stanem faktycznym w sprawie, w tym przede wszystkim
w zakresie w jakim zeznała, że nie zapadła pisemna zgoda Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych na rozwiązanie z nią umowy o pracę. W ocenie Sądu Rejonowego zeznania powódki były spójne i logiczne, korespondowały z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Jednocześnie Sąd Rejonowy nie dał wiary zeznaniom pozwanej
w zakresie w jakim pozostawały one w sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie na zakończenie stosunku pracy z powódką.

Przechodząc do rozważań nad zasadnością powództwa Sąd Rejonowy zważył,
że zasługiwało ono na częściowe uwzględnienie.

W zakresie roszczenia o uznanie porozumienia zmieniającego umowę o pracę z dnia
25 lutego 2016 r. za bezskuteczne Sąd Rejonowy zważył, iż zgodnie z twierdzeniami powódki decyzję w tym przedmiocie podjęła - zamiast uchwały KRDL - prezes KRDL, która nie miała uprawnień do zmiany warunków pracy i płacy pracowników funkcyjnych. Strony wiązała umowa o pracę zawarta na czas określony – na czas trwania kadencji IV Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych (4 lata), w której nie przewidziano możliwości jej wcześniejszego rozwiązania za wypowiedzeniem.

Sąd Rejonowy podzielił stanowisko powódki oraz poglądy powołanego przez nią orzecznictwa Sądu Najwyższego, zgodnie z którym strony mogą w okresie trwania umowy
o pracę na czas określony, dłuższy niż 6 miesięcy, przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem. Brzmienie art. 33 k.p. nie określa jedynego terminu do wprowadzenia dopuszczalności takiej klauzuli
w momencie zawierania umowy, ale wskazuje że ustawodawca w ogóle dopuścił możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę na czas określony pod warunkiem, że została zawarta na czas dłuższy niż 6 miesięcy. Strony mogą zatem modyfikować treść umowy na czas określony także w formie aneksu do umowy. Przenosząc te poglądy na tło niniejszej sprawy Sąd Rejonowy zważył, że porozumienie polega na zgodnej woli obu stron, a powódka zgodziła się na przyjęcie zaproponowanych jej warunków i nie uchyliła się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli. Wobec tego w ocenie Sądu Rejonowego pozwany skutecznie dokonał zmiany warunków umowy o pracę z dnia 30 stycznia 2015 r., która to umowa nie przewidywała możliwości wcześniejszego rozwiązania umowy o prace
za wypowiedzeniem. Zmiany dokonał w ten sposób, że poza zmianą wysokości wynagrodzenia i wymiaru czasu pracy dodał zapis o możliwości rozwiązania wcześniejszego umowy o pracę za wynagrodzeniem począwszy od 25 lutego 2016 r.

W zakresie roszczenia powódki o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie ze stanowiskiem pozwanej decyzja
o zmniejszeniu etatu powódce nie została arbitralnie i samodzielnie podjęta przez Prezes KRDL, lecz została poddana pod głosowanie członkom Prezydium KRDL na odległość
- za pośrednictwem poczty elektronicznej. Powódka wyraziła zgodę na zmianę warunków pracy i płacy, podpisała również porozumienie w niniejszej kwestii. Także wypowiedzenie
z dnia 4 marca 2016 r. zostało złożone zgodnie z przepisami jako decyzja dwóch członków Prezydium KRDL. Podczas posiedzenia Prezydium odbyło się tajne głosowanie, w wyniku którego większość członków opowiedziało się za wypowiedzeniem umowy o pracę powódce. Z kolei powódka zarzuciła, że porozumienie odbyło się z naruszeniem obowiązujących procedur, gdyż zgodnie z § 8 umowy z dnia 30 stycznia 2015 r. zawartej między powódką
a pozwaną ustalone warunki umowy obowiązywały do czasu ich ewentualnej zmiany przez Krajową Radę Diagnostów Laboratoryjnych, co w ocenie powódki oznacza wyrażenie zgody przez przedmiotowy organ.

W ocenie Sądu Rejonowego mimo uznania, że porozumienie zmieniające warunki pracy i płacy zostało skutecznie zawarte między stronami należało mieć na uwadze,
że porozumienie zmieniające nie powinno zmierzać do rozwiązania definitywnego umowy
o pracę, co miał miejsce w przedmiotowej sprawie. Zdaniem Sądu Rejonowego z uwagi
na konflikt personalny taki skutek właśnie miało mieć wprowadzenie zapisu o możliwości wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem. Między innymi z tych względów oświadczenie złożone powódce z 4 marca 2016 r. w postaci rozwiązania umowy
o pracę, tj. dokonane kilka dni po zmianie warunków umowy, ocenione zostało przez
Sąd Rejonowy jako niezgodne z prawem.

Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 52 ustawy o diagnostyce laboratoryjnej pracodawca nie może bez zgody Krajowej Rady wypowiedzieć lub rozwiązać umowy o pracę ani wypowiedzieć warunków pracy i płacy diagnoście laboratoryjnemu pełniącemu funkcję z wyboru w organach samorządu, w czasie jej pełnienia oraz w okresie jednego roku po ustaniu kadencji. Zdaniem Sądu Rejonowego przepis ten znajdywał zastosowanie do powódki, która była diagnostą laboratoryjnym i pełniła funkcję z wyboru sekretarza, do której została wybrana przez Krajową Radę. Pozwana nie przedstawiła zgody Krajowej Rady na wypowiedzenie umowy o pracę powódce, bowiem pisemna zgoda nie została wydana. Przesłuchani w sprawie członkowie Rady i Prezydium nie potwierdzili jakoby Rada wydała zgodę w formie uchwały.

Sąd Rejonowy zaznaczył, że zgodnie z § 23 ust 1 statutu Krajowej Izby Diagnostów Laboratoryjnych prezes Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych jest upoważniony
do reprezentowania KRDL. Według art. 46 ust 3 ustawy organem wykonawczym KRDL jest Prezydium Krajowej Rady. Prezydium stanowią Prezes Krajowej Rady i wybrani przez Krajową Rade wiceprezesi, sekretarz, skarbnik i członkowie. Pozwana twierdziła,
że ww. przepis nie ma zastosowania do przypadków, gdy pracodawcą jest Krajowa Izba Diagnostów Laboratoryjnych, której organem jest Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych. W ich przypadku decyzje podejmuje Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych jako organ KIDL, przy czym przy wykonywaniu czynności wobec pracowników nie – diagnostów jest reprezentowana przez Prezesa KRDL. W przypadku sekretarza ochrona trwa przez rok po zakończeniu kadencji. Sposób podejmowania decyzji przez pracodawcę w sprawach zawierania zmiany i rozwiązywania umów o pracę z osobami pełniącymi funkcję KRDL został precyzyjnie określony w uchwale Nr (...).
Sąd Rejonowy nie podzielił stanowiska pozwanej w tej kwestii. Zgodnie z Regulaminem Działania Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych § 16 ust 1 Prezydium KRDL może podejmować uchwały w trybie pisemnym w głosowaniu jawnym lub tajnym albo przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość.
Ust. 2 ww. przepisu stanowi, że podjęcie uchwały przez Prezydium KRDL w trybie przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość wymaga uprzedniego przedstawienia projektu uchwały wszystkim członkom Prezydium. Przyjmuje się,
że konieczne jest przedstawienie uchwały wszystkim członkom Prezydium oraz
że przedstawienie uchwały nastąpi drogą elektroniczną przy użyciu skrzynek poczty elektronicznej udostępnioną przez KIDL, za potwierdzeniem odbioru, z zachowaniem przepisów dotyczących ochrony danych osobowych.

W ocenie Sądu Rejonowego pod rygorem nieważności uchwała Prezydium podjęta przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość winna zostać sporządzona
na piśmie i podpisana przez wszystkich członków prezydium KRDL biorących udział
w głosowaniu ze wskazaniem głosu za i przeciw wstrzymuję się na kolejnym posiedzeniu KRDL. Uchwała taka nie została podjęta, a opinie wyrażające zgodę na rozwiązanie umowy
o pracę z powódką nie zostały wyrażone przez wszystkich członków Prezydium.
Sąd Rejonowy uznał, że wypowiedzenie umowy o pracę wymagało zgody KRDL i nie można było z nią rozwiązać umowy o pracę bez jej zgody, ponieważ pełniła rolę sekretarza
i podlegała ochronie również w okresie jednego roku po ustaniu kadencji. W konsekwencji Sąd Rejonowy zważył, że z przyczyn formalnych umowa o pracę z powódką została rozwiązana niezgodnie z prawem.

Sąd Rejonowy nie badał merytorycznie zasadności, prawdziwości i rzeczywistości przyczyn wskazanych w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę z uwagi na fakt,
iż pracodawca wypowiadając umowę zawartą na czas określony nie ma obowiązku uzasadnienia dokonania wypowiedzenia. Zgodnie z art. 30 § 4 kodeksu pracy w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nie określony lub
o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Umowa łącząca strony nie była umową na czas nieokreślony, jej rozwiązanie nie nastąpiło również bez wypowiedzenia. Pozwany nie miał zatem obowiązku uzasadnienia wypowiedzenia poprzez wskazanie jego przyczyny, gdyż wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nie jest objęte obowiązkiem uzasadnienia, co znajduje również potwierdzenie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 grudnia 2008 r., sygn. P 48/07. Nie może być zatem kwestionowany fakt, że w zakresie, w jakim wypowiedzenie dotyczy umowy zawartej na czas oznaczony nie jest konieczne wskazanie podstawy faktycznej dokonania jej wypowiedzenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powódki odszkodowanie w wysokości odpowiadającej trzymiesięcznemu wynagrodzeniu, zgodnie z zaświadczeniem o zarobkach.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. oraz § 2 pkt. 5 i § 9 ust. 1 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, mając na względzie treść uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 24 lutego 2011r., I PZP 6/10 oraz z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., II PZ 3/12. O zasądzeniu od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Z kolei o rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekał na podstawie art. 477 ² § 1 kodeksu postępowania cywilnego.

Apelację od powyższego wyroku złożyła w dniu 7 grudnia 2017 r. (data prezentaty na biurze podawczym) strona pozwana, zaskarżający rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w części co do punktów 1, 3, 4 i 5. Pozwana zarzuciła skarżonemu wyrokowi naruszenie:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów i ustalenie, że zgoda KRDL
na wypowiedzenie pracy z powódką nie była wyrażona, podczas gdy za KRDL działały w tym zakresie upoważnione organy i osoby, a więc zgoda była przez nie wyrażona
i w konsekwencji była zgodą KRDL;

2.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego
w sprawie i pominięcie i jego istotnej części i ustalenie, że w sprawie wypowiedzenia powódce umowy o pracę powinna była zapaść uchwała KRDL mimo że do akt sprawy złożono uchwałę nr (...) z której wynika, żę w kompetencje w tym zakresie zostały scedowane na Prezesa KRDL, który po uzyskaniu pozytywnej opinii Prezydium KRDL mógł samodzielnie wypowiedzieć umowę o pracę powódce i błędne uznanie,
że zgoda KRDL nie została udzielona i tym samym naruszono procedurę wypowiadania umów o pracę;

3.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolne a nie swobodne ustalenie, że § 16 ust. 1 Regulaminu Działania KRDL ma zastosowanie również do opinii wydawanych przez Prezydium KRDL, kiedy z jego treści wynika, że odnosi się ono jedynie do uchwał a nie opinii tego organu, a więc nie ma zastosowania do opinii Prezydium KRDL;

4.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego
i przyjęcie, że opinie wyrażające zgodę na rozwiązanie umowy o pracę nie zostały wyrażone przez wszystkich członków Prezydium KRDL, podczas gdy opinie były wyrażane w sprawie treści porozumienia zmieniającego, a w przypadku wypowiedzenia umowy o pracę odbyło się głosowanie tajne członków Prezydium, co doprowadziło
do błędnego ustalenia, że przy wypowiedzeniu umowy o pracę popełniono błędy formalne;

5.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów dokonaną w oparciu o część
a nie o całość materiału dowodowego polegającą na pominięciu fragmentu dowodu
z przesłuchaniu strony pozwanej odnośnie głosowania internetowego w zakresie
w jakim wskazała, że wszyscy członkowie Prezydium KRDL byli poinformowani
o głosowaniu, było zachowane kworum i większość członków wyraziła opinię pozytywną i w konsekwencji nieustalenie, że procedura w tym przypadku została dochowana oraz błędne przyjęcie, że powinna w tej sprawie zapaść uchwała;

6.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów dokonaną w oparciu o część
a nie całość materiału dowodowego polegającą na niezgodnym z treścią dowodu
w postaci e-maila E. D. z dnia 25 lutego 2016 r. ustaleniu, że ww. nie zagłosowała i tym samym zostały naruszone procedury formalne, podczas gdy
z wiadomości tej wynika, że ww. wzięła udział w głosowaniu i wyraziła zgodę
na zawarcie z powódką wypowiedzenia zmieniającego;

7.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w odmowie przyznania wiarygodności i mocy dowodowej części zeznań pozwanej, reprezentowanej przez E. P. (2), a w konsekwencji błędne ustalenie bezpośredniej przyczyny zawarcia porozumienia zmieniającego oraz ustalenie, że doszło do błędów formalnych w procedurze wypowiedzenia powódce umowy
o pracę;

8.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nie uznanie mocy dowodowej zeznań E. S.
a w konsekwencji błędne przyjęcie, że nie dochowano warunków formalnych związanych z rozwiązaniem umowy o pracę powódce;

9.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez ocenę zeznań A. L. jako wiarygodnych
i korespondujących w całości ze zgromadzonym materiałem dowodowym, podczas gdy ich dokładna ocena wskazuje, że są one stronnicze, nie korespondują z dokumentami zgromadzonymi w sprawie, zeznaniami świadków i pozwanej, a powódka sama się częściowo z nich wycofała;

10.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zeznań świadka K. Ż. i błędne ustalenie, że powinna być powzięta uchwała KRDL w sprawie rozwiązania stosunku pracy z powódką, podczas gdy ocena tego dowodu prowadzi do wniosku, że świadek nie zeznawała na okoliczności związane z procedurą wypowiadania umów o pracę oraz dokonane ustalenie nie wynika z treści tych zeznań;

11.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zeznań świadka W. M.
i ustalenie, że zgoda KRDL nie została udzielona, mimo że zeznania tego świadka były sprzeczne z materiałem dowodowym w sprawie a jego wiedza co do procedur obowiązujących KRDL i Prezydium KRDL była ograniczona, gdyż miał jedynie status obserwatora przy tym organie;

12.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie zeznań świadków A. T., M. L., E. S., R. S. (1), B. P. oraz pozwanej w zakresie,
w jakim zeznania te wskazywały na niezgodne z zasadami współżycia społecznego działania powódki, co powinno skutkować uznaniem jej odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę za niezgodnego z zasadami współżycia społecznego’

13.  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku podstawy faktycznej rozstrzygnięcia dowodów, na których Sąd Rejonowy się oparł i przyczyn, dla których odmówił mocy dowodowi z przesłuchania w pozwanej, co uniemożliwia weryfikację toku rozumowania Sądu Rejonowego;

14.  art. 52 ust. 1 ustawy o diagnostyce laboratoryjnej poprzez błędną wykładnię i błędne ustalenie hipotezy normy prawnej w nim zawartej, a w konsekwencji przyjęcie,
że ma zastosowanie także do pracodawcy KIDL, pomijając cel wprowadzenia tego przepisu;

15.  art. 50 § 4 k.p. poprzez błędne zastosowanie i zasądzenie na rzecz powódki kwoty
w wysokości wyższej niż wynikająca z zawartego porozumienia zmieniającego warunki pracy i płacy powódki;

16.  art. 3 ¹ § 1 k.p. poprzez niezastosowanie i błędne przyjęcie, że Prezes KRDL nie była upoważniona do wypowiedzenia powódce umowy o pracę;

17.  § 5 ust. 1 Regulaminu Pracy przyjętego uchwałą KRDL nr (...) w zw. z art. 9 k.p. poprzez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie, żę była potrzebna dodatkowa zgoda KRDL na wypowiedzenie powódce umowy o pracę;

18.  art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli zwartych w porozumieniu o zmianie warunków pracy i płacy,
a w konsekwencji ustalenie, że celem jego zawarcia było rozwiązanie stosunku pracy
z powódką, podczas gdy z materiału dowodowego w postaci zeznań E. P. (1)
nie wynika, aby taki był cel jej zawarcia, gdyż decyzja o rozwiązaniu stosunku pracy zapadła dopiero po szantażu Prezes pozwanej raportem detektywa prywatnego, co miało miejsce po zawarciu porozumienia;

19.  art. 8 k.p. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy zachowanie powódki względem pracodawcy jak i w zakładzie pracy naruszało zasady współżycia społecznego.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu
za obie instancje oraz o orzeczenie o obowiązku zwrotu przez powódkę na rzecz pozwanej świadczenia w wysokości 5.760 zł spełnionego na podstawie skarżonego wyroku co do którego nadano rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu apelacji pozwana szczegółowo odniosła się do powyższych zarzutów, wskazując między innymi, że głównym
i zasadniczym błędem Sądu Rejonowego jest wyjście z założenia, że w przypadku wypowiedzenia umowy o pracę zawartej z powódką była wymagana zgoda KRDL w formie uchwały, która została wyrażona. Zdaniem pozwanej art. 52 ust. 1 ustawy o diagnostyce laboratoryjnej nie ma zastosowania w przypadku, gdy pracodawcą jest KRDL, a funkcją tego przepisu nie jest ochrona przed pracodawcą ani samorządem zawodowym. Ponadto przepis ten nie stanowi o uchwale KRDL, tylko o zgodzie, nie precyzując w jakiej formie ma być wyrażona. Kompetencja w zakresie czynności związanych z kwestiami zatrudnienia pracowników w KRDL została scedowana uchwałą KRDL na Prezesa KRDL oraz Prezesa
i Prezydium KRDL, czego ustalenia Sąd Rejonowy zaniechał. Należy mieć na uwadze,
że Prezydium KRDL jest organem wykonawczym KRDL i działa w jego imieniu w sprawach określonych jej uchwałą, za wyjątkiem ustalania budżetu, co oznacza, że zarówno Prezydium, jak i Prezes KRDL działają w ramach tego organu i w jego imieniu. Kompetencja w zakresie wszelkich czynności związanych z zatrudnieniem osób pełniących funkcję z wyboru zostały w ocenie pozwanej scedowane na Prezesa KRDL na mocy uchwały nr (...) z dnia
17 kwietnia 2015 r., co znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków niezasadnie pominiętych przez Sąd Rejonowy

W odpowiedzi na apelację z dnia 14 lutego 2018 r. powódka wniosła o oddalenie apelacji pozwanej w całości oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania za II instancję według norm przepisanych.

W uzasadnieniu ww. pisma powódka wyraziła stanowisko, zgodnie z którym pozwana nie wykazała, aby Sąd Rejonowy uchybił zasadzie swobodnej oceny zebranego materiału dowodowego czy też naruszył przepisy prawa materialnego. Odniosła się również
do poszczególnych zarzutów apelacji wskazując m. in., że zgodnie z pkt 8 umowy o pracę zawartej między stronami warunki umowy obowiązują do czasu ich ewentualnej zmiany przez KRDL, co oznacza wymóg uzyskania zgody KRDL na zmianę warunków umowy lub jej wcześniejsze rozwiązanie, która powinna by wyrażona w formie uchwały.
Wbrew twierdzeniom pozwanej nie można uznać, aby wskazywane przez nią uchwały dotyczyły wyrażenia zgody na dokonanie takich zmian, gdyż dotyczyły innych kwestii, takich jak np. aspektów fiskalnych. Z Regulaminu Pracy obowiązującego w KRDL Prezes KRDL jest co prawda podmiotem właściwym z zakresu prawa pracy, jednakże stosownie
do udzielonego upoważnienia, którego Prezes nie posiadała w zakresie koniecznym
do wypowiedzenia powódce umowy o pracę. Ponadto nietrafne są wywody pozwanej co do tego, że § 16 Regulaminu KRDL nie miały zastosowania w niniejszej sprawie, zaś brak zgody KRDL na wprowadzenie zmiany w postaci możliwości wcześniejszego rozwiązania umowy, jak również brak uchwały KRDL na rozwiązanie umowy z powódką sprawiły, że rozwiązanie umowy nastąpiło z naruszeniem prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej była niezasadna. W ocenie Sądu Okręgowego wniesiony przez pozwanego środek zaskarżenia nie zawierał zarzutów skutkujących zmianą lub uchyleniem skarżonego wyroku. W sprawie nie zachodziły również okoliczności, które Sąd Okręgowy winien był wziąć pod uwagę z urzędu. Sąd Rejonowy dokonał właściwych ustaleń stanu faktycznego i prawidłowo zastosował cytowane przepisy, co prowadziło do wydania trafnego rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne
i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku,
nie zachodzi zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania (zob. orzeczenia Sądu Najwyższego: postanowienie z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97, wyrok z dnia
12 stycznia 1999 r., I PKN 521/98, wyrok z dnia 15 maja 2007 r., V CSK 37/07).

Argumentacja skarżącej skupiała się na zakwestionowaniu przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia stanowiska Sądu Rejonowego co do formalnej prawidłowości spornego rozwiązania z powódką umowy o pracę. W ocenie pozwanej Sąd Rejonowy niezasadnie przyjął, że do wypowiedzenia powódce umowy o pracę konieczne było wyrażenie przez KRDL zgody w formie uchwały, zaś zarówno Prezes KRDL, jak i Prezydium KRDL nie posiadały scedowanych im kompetencji w zakresie podejmowania decyzji w sprawach pracowniczych. Ponadto zgodnie z twierdzeniami pozwanej Sąd Rejonowy błędnie ustalił,
że w przypadku wypowiedzenia powódce umowy o pracę doszło do nieprawidłowości natury formalnej, gdyż z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wskazywane nieprawidłowości nie tylko nie miały miejsca, lecz również w istocie nią miały prawa wystąpić, gdyż wypowiedzenie odbyło się zgodnie z obowiązującymi przepisami.
W kontekście powyższego pozwana podniosła szereg zarzutów naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa procesowego oraz prawa materialnego. Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania stwierdził jednak, że żaden z podniesionych przez pozwaną zarzutów nie mógł zostać uznany za zasadny.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wziął pod rozwagę podniesione przez skarżącą zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa procesowego, które
w przeważającej większości dotyczyły dokonania oceny materiału dowodowego w sposób nieprawidłowy z perspektywy zasady swobodnej oceny dowodów określonej w art. 233 § 1 k.p.c., a więc w sposób dowolny, zamiast swobodny, sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego lub logicznego rozumowania, jak również w sposób stronniczy.
Zasada swobodnej oceny dowodów wyrażona w powyższym przepisie polega
na rozumowaniu w oparciu o wymogi wyznaczone przepisami prawa procesowego, doświadczeniem życiowym oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98). Swobodna ocena dowodów nie może być równoznaczna z ich dowolną oceną, tj. taką, która nie znajduje oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy lub jest nielogiczna albo też sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego
(zob. wyroki Sądu Najwyższego z 5 sierpnia 1999 r., sygn. akt II UKN 76/99 czy też
19 czerwca 2001 r., sygn. akt II UKN 423/00). Dokonując analizy materiału dowodowego sąd powinien prowadzić taki tok rozumowania, na skutek którego dojdzie do sformułowania logicznie poprawnych wniosków składających się w jedną spójną całość, zgodną z doświadczeniem życiowym. Podniesienie skutecznego zarzutu naruszenia przez sąd swobodnej oceny dowodów wymaga więc udowodnienia, że powyższa okoliczność nie zachodzi, konieczne jest więc wskazanie nieprawidłowości procesu myślowego przeprowadzonego przez sąd do których doszło przy przyjęciu kryteriów oceny dowodów lub stosowania kryteriów oceny podczas analizy dowodów. Nieprawidłowości powinny mieć charakter obiektywny, to jest niezależny od indywidualnych doświadczeń życiowych
i poglądów stron. Odnosząc powyższe rozważania do zarzutów podniesionych w apelacji
Sąd Okręgowy, w zakresie wytyczonym granicami zaskarżenia, nie dopatrzył się nieprawidłowości ani w ustalonym przez Sąd Rejonowy stanie faktycznym, ani w ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Materiał dowodowy zebrany w postępowaniu przed sądem I instancji należało uznać za obszerny i wystarczający do wydania w sprawie orzeczenia zgodnego ze stanem faktycznym. Sąd Rejonowy przeprowadził dowody z zeznań licznych świadków posiadających informacje odnośnie okoliczności wypowiedzenia powódce umowy o pracę, regulaminów, uchwał oraz innych dokumentów przedłożonych zarówno przez powódkę, jak i pozwaną, a także akt osobowych powódki. Natomiast zarzuty podniesione przez stronę pozwaną miały co do zasady charakter polemiczny i opierały się na subiektywnej interpretacji zgromadzonego w toku postępowania przez Sądem I instancji materiału dowodowego. Co prawda w treści apelacji pozwana przytacza konkretne ustalenia Sądu Rejonowego wskazując przykładowo, że ocena dowodów dokonana przez ten Sąd była błędna, dowolna czy też pozbawiona przymiotu wszechstronności, jednakże samo takie twierdzenie nie może skutkować uznaniem, że do wskazane przez stronę powodową nieprawidłowości w procesie myślowym faktycznie miały miejsce. Samo bowiem przytoczenie w apelacji odmiennej, własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie może być uznane za wystarczające do podważenia dokonanych przez
Sąd I instancji ustaleń faktycznych oraz ich oceny i znaczenia jako przesłanek rozstrzygnięcia sprawy i nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (por. wyroki Sądu Najwyższego
z 3 września 1969 r., PR 228/69 nie publ., z dn. 7 stycznia 2005 r., IV CK 387/04,
z 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03).

Na tle powyższego zdaniem Sądu Okręgowego nie było podstaw do stwierdzenia zasadności zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 328 § 2 k.p.c. Zaznaczenia wymaga, że zarzut naruszenia ww. przepisu może odnieść skutek tylko wtedy, gdy z uwagi na wadliwość uzasadnienia, nie poddaje się ono kontroli instancyjnej, to jest wtedy, gdy treść uzasadnienia uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny, zrozumienia toku rozumowania sądu, który doprowadził do wydania orzeczenia, gdy sfera motywacyjna pozostaje nieujawniona bądź niezrozumiała lub gdy zawarte w nim rozważania pozostają całkowicie bez związku z rozpoznawaną sprawą. Tylko bowiem w takim przypadku uchybienie
art. 328 § 2 k.p.c. może być uznane za mogące mieć wpływ na wynik sprawy (zob. wyroki Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 5 maja 2017 r., I ACa 956/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 maja 2017 r. III AUa 1256/16). Innymi słowy, zarzut naruszenia ww. przepisu może być usprawiedliwiony jedynie w wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu całkowicie lub w decydującej części uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2007 r.,
V CSK 115/07). Taka okoliczność w ocenie Sądu Okręgowego nie zachodzi jednak w niniejszej sprawie, gdyż w uzasadnieniu skarżonego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy części przedstawił motywy swoich rozstrzygnięć oraz dowody, na których się oparł, a tym samym skarżone rozstrzygnięcie poddaje się kontroli instancyjnej.

Za nietrafny w ocenie Sądu Okręgowego należało uznać argument pozwanej, zgodnie
z którym art. 52 ust. 1 u.d.l. nie miał zastosowania w stosunku do powódki. Zgodnie z treścią tego przepisu pracodawca nie może, bez zgody Krajowej Rady, wypowiedzieć lub rozwiązać umowy o pracę ani wypowiedzieć warunków pracy i płacy diagnoście laboratoryjnemu pełniącemu funkcję z wyboru w organach samorządu, w czasie jej pełnienia oraz w okresie jednego roku po ustaniu kadencji. Zdaniem Sądu Okręgowego nie może być żadnych wątpliwości co do tego, że cytowana wyżej regulacja ochronna obejmowała powódkę
w momencie przedłożenia jej wypowiedzenia umowy o prace. Powódka pełniła funkcję Sekretarza KRDL, a więc funkcję z wyboru z organie samorządowym, co oznacza,
że do podjęcia zgody o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę konieczna była decyzja KRDL, a więc zarówno Prezesa, jak i Prezydium. Takie rozumienie komentowanego przepisu, wbrew twierdzeniom pozwanego, nie stanowi wykładni rozszerzającej, bowiem
art. 52 ust. 1 u.d.l. ma charakter ogólny, a ustawodawca nie sprecyzował w nim o którego pracownika pełniącego funkcję w ramach samorządu chodzi. Brak zatem podstaw
do dokonywania rozróżnienia pracownika pełniącego funkcję w samorządzie, o którym mowa w art. 52 ust. 1 u.d.l., na takiego, który w ramach tego samorządu jest zatrudniony oraz
na innych, co pozwany zdaje się sugerować. Stosowanie analogii do regulacji przewidzianych w art. 32 ustawy o związkach zawodowych, o ile faktycznie dotyczy podobnej kwestii (ochrony pracownika pełniącego funkcję), nie jest zasadne, gdyż czym innym jest samorząd zawodowy tworzony w ramach pracodawcy, którego celem jest dbanie o interes pracowników zatrudnianych przez tego pracodawcę pracowników, czym innym zaś gwarancja aktywnej działalności przez osobę funkcyjną działającą w ramach samorządu.

W konsekwencji powyższego pozwana mając zamiar wypowiedzenia powódce umowy o pracę powinna była w pierwszej kolejności uzyskać zgodę KRDL na dokonanie tej czynności zgodnie z dyspozycją art. 52 ust. 1 u.d.l. Przepis ten nie normuje w jakiej formie zgoda ta powinna zostać udzielona, wobec czego w ocenie Sądu Okręgowego konieczne jest odwołanie się do stosownych przepisów wewnętrznych, którymi w tym przypadku były przepisy Regulaminu działania KRDL przyjętego na podstawie uchwały KRDL z dnia (...) z dnia 9 stycznia 2015 r. Przepisy ww. Regulaminu nie przewidują zaś innej formy podejmowania decyzji przez KRDL niż podjęcie uchwały. Co prawda pozwana powoływała się na pominięcie przez Sąd Rejonowy zeznań świadków co do procedur związanych
z podejmowaniem decyzji w sprawach pracowniczych pracowników chronionych
na podstawie art. 52 ust. 1 u.d.l. oraz formalności związanych z przekazaniem kompetencji przez KRDL. W ocenie Sądu jest to o tyle nietrafne, że regulacje w tym zakresie przewiduje zarówno ustawa o diagnostyce laboratoryjnej, jak i Regulamin działania KRDL i na podstawie tych aktów w pierwszej kolejności konieczne było dokonanie stosownych ustaleń w zakresie obowiązującej procedury, jaką pozwana miała zastosować przy wypowiedzeniu powódce umowy o pracę. Wskazane przez pozwaną w treści apelacji osoby, w tym reprezentujące pozwaną, w swoich zeznaniach wyrażały jedynie własne przekonanie co do interpretacji tych przepisów i w ocenie Sądu Okręgowego w obliczu posiadania przepisów ww. aktów prawnych nie można nadawać zeznaniom świadków w tym zakresie mocy wiążącej, skoro w sprawie były dostępne dokładnie określone procedury.

W toku postępowania oraz w treści apelacji pozwana wskazał, że w niniejszej sprawie doszło do scedowania przez KRDL na Prezesa i Prezydium KRDL kompetencji w zakresie spraw pracowniczych, w tym rozwiazywania stosunku pracy, jednakże w ocenie Sądu Okręgowego okoliczność ta w świetle powyższego była niewystarczająca. Scedowanie kompetencji w sprawach pracowniczych na Prezesa czy Prezydium KRLD nie wyłącza bowiem obowiązku przewidzianego w art. 52 ust. 1 u.d.l. W tym zakresie Sąd Okręgowy miał również wątpliwości tego rodzaju, że zgodnie z art. 46 ust. 4 u.d.l. zakres działań Prezydium KRDL, wykonywanych w imieniu KRDL, określa uchwała, co oznacza, że do regulacji zakresu działań (ich zwiększenia lub zmniejszenia), jakie Prezydium KRDL może podejmować w imieniu KRDL konieczne jest podjęcie uchwały. Pozwana błędnie interpretuje, że za podstawę scedowania kompetencji w zakresie rozwiazywania stosunku pracy należy przyjąć treść uchwały z dnia 17 kwietnia 2015 r. nr (...) czy też uchwały nr (...). Uchwała nr (...) dotyczy wynagradzania z tytułu pełnienia funkcji
z wyboru w KIDL. W treści tej uchwały ustalono wynagrodzenie dla wymienionych w niej stanowisk Prezesa, Sekretarza, Rzecznika Dyscyplinarnego i Przewodniczącego Zespołu Wizytatorów KRDL. W § 2 wskazano, że liczba niezbędnych etatów (funkcji z wyboru),
ich wymiar oraz formę pełnienia w KIDL funkcji z wyboru ustala Prezes KRDL po uzyskaniu pozytywnej opinii Prezydium KRDL. W ocenie Sądu z powyższego nie można jednak interpretować przekazania kompetencji Prezesa lub Prezydium KRDL do wypowiadania pracownikom dotychczasowych warunków pracy i płacy bądź do rozwiązywania umowy
o pracę, a wnioski pozwanej w tym zakresie są zbyt daleko idące. Przepisy te należy interpretować ściśle, mając na względzie również podstawę prawną powołaną w uchwale
(art. 47 pkt 5 i 10 u.d.l.), z której wynika, że ww. uchwała została wydana w celu dokładniejszego uregulowania kwestii kompetencyjnych KRDL wskazanych w art. 47 ustawy od diagnostyce laboratoryjnej; w przypadku ww. uchwały były to kwestie związane
z uchwalaniem budżetu Krajowej Rady i zatwierdzanie sprawozdań z jego wykonania oraz rozpatrywanie wniosków Komisji Rewizyjnej (pkt. 5) oraz ustalaniem zasad gospodarki finansowej samorządu (pkt 10). Słusznie więc twierdzi strona powodowa, że uchwała
ta dotyczy w istocie kwestii fiskalnych lub ewentualnie organizacyjnych, związanych m. in. ustaleniem liczby niezbędnych etatów, nie stanowi zaś jednoznacznego scedowania przez KRDL kompetencji do podejmowania decyzji w sprawach pracowniczych takiej rangi,
jaką cechuje się wypowiedzenie warunków pracy lub umowy o pracę. Z kolei uchwała
nr (...) dotyczyła przyjęcia Regulaminu Pracy w KIDL, w którego § 5 ust. 1 przewidziano, że podmiotami właściwymi w sprawach z zakresu prawa pracy są:
Prezes KRDL, Dyrektor Biura oraz inne wyznaczone do tego osoby, stosownie do zakresu udzielonego im upoważnienia. Nawet jednak gdyby przyjąć, że Prezes KRDL na podstawie
§ 5 ust. 1 Regulaminu Pracy KIDL była upoważniona do podejmowania decyzji w sprawach pracowniczych obejmujących również decyzje o rozwiązaniu umowy o pracę z danym pracownikiem, to na podstawie tak ujętego scedowania kompetencji przez KRDL nie można przyjąć, że Prezes KRDL mogła samodzielnie i autonomicznie, bez uzyskania uprzedniej zgody KRDL naruszać regulacji ochronnej przewidzianej w art. 52 ust. 1 u.d.l., której powódka podlegała.

Podzielić również należało stanowisko Sądu Rejonowego co do nieprawidłowości natury formalnej, jakie wystąpiły przy podejmowaniu decyzji o zmianie warunków pracy
i płacy powódce. Zgodnie z § 16 ust. 2 i 3 Regulaminu działania KRDL podjęcie uchwały przez Prezydium KRDL w trybie przy wykorzystywaniu środków porozumiewania się
na odległość wymaga uprzedniego przedstawienia projektu uchwały wszystkim członkom Prezydium. Przyjmuje się, że przedstawienie projektu uchwały nastąpi droga elektroniczną przy użyciu skrzynek poczty elektronicznej udostępnioną przez KIDL za potwierdzeniem odbioru, z zachowaniem przepisów dotyczących ochrony danych osobowych. Pod rygorem nieważności uchwała Prezydium podjęta przy wykorzystaniu środków porozumienia się
na odległość, winna być sporządzona na piśmie i podpisana przez wszystkich członków Prezydium KRDL biorących udział w głosowaniu ze wskazaniem głosu „za”, „przeciw”, „wstrzymuję się” na kolejnym posiedzeniu Prezydium KRDL. Powyższe oznacza, że podjęcie przez Prezydium KRDL uchwały wymagało późniejszego jej sporządzenia na piśmie
i podpisania przez wszystkich członków Prezydium, co w niniejszej sprawie nie nastąpiło.
Co się tyczy samego głosowania to o ile faktem jest, iż stwierdzenie Sądu Rejonowego
w ustaleniach faktycznych, że E. D. nie wzięła udział w głosowaniu które odbyło się droga elektroniczną, było nieprawidłowe, gdyż pozwana przedłożyła wiadomość e-mail od ww. osoby do akt sprawy (k. 116 a.s.) i w tym zakresie można uznać zarzut pozwanej za zasadny, jednakże w ocenie Sądu Okręgowego okoliczność ta nie miała ostatecznie znaczenia, gdyż nie wpływała na skądinąd prawidłową konkluzję Sądu Rejonowego zgodnie z którą nie wszyscy członkowie Prezydium KRDL wzięli w nim udział, brak bowiem wiadomości potwierdzającej udział w głosowaniu wiceprezesa KRDL J. P..

Sąd Rejonowy uznał, że porozumienie w sprawie zmiany warunków pracy i płacy
w zakresie wprowadzającym do umowy o pracę łączącej powódkę z pozwaną możliwość jej rozwiązania za wypowiedzeniem przy zachowaniu okresów przewidzianych w art. 36 § 1 k.p. miało w istocie na celu umożliwienie pozwanej wypowiedzenia tejże umowy.
Pozwana zaprzeczyła temu, wskazując, że Sąd Rejonowy błędnie interpretował wolę strony, gdyż decyzja o rozwiązaniu umowy została podjęta po tym, jak powódka miała szantażować Prezes KRDL raportem prywatnego detektywa. W ocenie Sądu Okręgowego argumentacja
ta nie jest jednak przekonywująca i podzielił stanowisko Sądu I instancji w tym zakresie. Wskazać należy, że wskazane przez pozwaną przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę dotyczą sytuacji, które miały miejsce jeszcze przed zawarciem porozumienia zmieniającego, takich jak np. wypowiadanie opinii i ocen naruszających dobre imię prezesa KRDL
na spotkaniu w dniu 20 stycznia 2016 r., wyniesienie mienia, nieusprawiedliwione nieobecności w październiku 2015 roku niewykonywaniu czynności mających na celu uzyskanie patronatu honorowego Prezydenta RP dla obchodów 15-lecia ustawy o diagnostyce laboratoryjnej. Okoliczności te były pozwanej znane jeszcze przed zawarciem porozumienia, w żadnej zaś z przyczyn nie powoływano się na szantaż, jakiego powódka miała się dopuścić. Bezspornie zaś powódka i Prezes KRDL pozostawały w konflikcie personalnym,
co uwzględniając powyższe okoliczności może stanowić podstawę do stwierdzenia,
że zamiarem pozwanej przy zawieraniu porozumienia było w istocie umożliwienie wypowiedzenia powódce umowy o pracę. Na kwestię szantażu pozwana powoływała się również w zakresie zarzutu nadużycia przez powódkę praw podmiotowych w oparciu
o art. 8 k.p., która to kwestia zdaniem pozwanej nie była rozważana przez Sąd Rejonowy, przy czym wskazać należy, że ocena, czy w konkretnym przypadku ma zastosowanie
ww. przepisu i w jakim zakresie, a także oddalenie powództwa (w całości lub części) z uwagi na sprzeczność żądania z zasadami współżycia społecznego jest możliwe w granicach swobodnego uznania sędziowskiego, po uwzględnieniu całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 11 września 1961 r. 1 CR 693/61,
z dnia 9 lutego 2007 r., I BP 15/06, postanowienie Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2014 r.,
I PK 183/13). W ocenie Sądu Okręgowego nawet w przypadku stwierdzenia, że powódka dopuszczała się zachowań o charakterze potencjalnie niezgodnym z zasadami współżycia społecznego nie wykluczało to konieczności stosowania przez pozwaną procedur regulujących proces decyzyjny w zakresie zmiany warunków pracy powódki czy też wypowiedzenia jej umowy o pracę, tym bardziej, że ze względu na pełniona funkcję powódka była pracownikiem podlegającym ochronie wynikającej z art. 52 ust. 1 u.d.l.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że skarżone rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego było w pełni zasadne i odpowiada prawu zarówno
pod kątem oceny materiału dowodowego, ustaleń faktycznych, jak i rozważań prawnych.
Z kolei skarżąca nie wykazała zasadności prezentowanej linii argumentacyjnej i nie przedstawiła zarzutów mogących kwestionowanych wyrok Sądu Rejonowego wzruszyć. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanej jako niezasadną, o czym orzekł w punkcie 1 wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego w drugiej instancji Sąd Okręgowy orzekł
w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę w wysokości ustalonej na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) aktualnych na dzień wniesienia apelacji.

SSO Anna Kozłowska-Czabańska SSO Renata Gąsior SSO Zbigniew Szczuka (spr.)

(...)