Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Tomasz Kalsztein

Protokolant Anita Zięba

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko J. J.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej J. J. na rzecz powoda (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 19.956,82 zł (dziewiętnaście tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej J. J. na rzecz powoda (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 3.917 zł (trzy tysiące dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości.

Sygn. akt VIII C 1401/18

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2017 roku powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą
w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej J. J. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 19,956,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwaną kwoty z tytułu zawartej z powodem w dniu
18 września 2012 roku umowy pożyczki nr (...). Wobec braku terminowego regulowania wpłaty przez pozwaną powstałe z tego tytułu zadłużenie stało się z dniem 3 sierpnia 2016 roku wymagalne. Pomimo wystosowanego wezwania do zapłaty pozwana nie spłaciła swojego zadłużenia. (pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-3v)

W dniu 2 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził w sprawie brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi. (postanowienie k. 4 )

Następnie powód uzupełnił braki pozwu po przekazaniu sprawy z e.p.u. i podtrzymał powództwo w całości.

W dniu 25 maja 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Nakaz ten zaskarżyła sprzeciwem w całości pozwana, która powołała się na zasadę zakazu podwójnego karania, bowiem w tej samej sprawie prowadzonej pod sygn. akt I C 10/17 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 15 marca 2017 roku umorzył postępowanie w sprawie. (nakaz zapłaty k. 35, sprzeciw k. 43-46)

W dalszym toku postępowania pełnomocnik powoda podtrzymał swoje stanowisko
w sprawie.

Na rozprawie w dniu 12 stycznia 2019 roku nie stawiła się żadna ze stron, zawiadomienia o terminie rozprawy doręczono w prawidłowy sposób. (protokół rozprawy k. 130, zawiadomienia k. 128-129)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana J. J. w dniu 18 września 2012 roku zawarła z powodem umowę nr (...) o kredyt konsolidacyjny, na mocy której bank udzielił pozwanej kredytu gotówkowego w wysokości 31.509,76 zł, na warunkach i zasadach ściśle określonych
w umowie. Pozwana wykorzystała przyznany jej kredyt.

Pozwana nie wywiązała się z warunków umowy i nie spłaciła w terminie całości przyjętego na siebie zobowiązania, na skutek czego powód w piśmie z dnia 10 czerwca 2016 roku dokonał wypowiedzenia umowy o pożyczkę/kredyt konsolidacyjny nr (...). Wezwania do zapłaty skierowane do pozwanej pozostało bezskuteczne. (umowa kredytu wraz z dyspozycją uruchomienia k. 64-71, harmonogram spłaty k. 72- 72v, formularz informacyjny kredytu konsumpcyjnego k. 73-78, wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem nadania k. 81-82v, wezwania do zapłaty z potwierdzeniami nadania k. 83-86, pismo informujące o stanie zadłużenia k. 87, historia rachunku pozwanej k. 88-125, okoliczności bezsporne)

W wyciągu z ksiąg bankowych dnia 29 grudnia 2017 roku, zawierającym pieczęć banku oraz podpis upoważnionego pracownika, wobec pozwanej J. J. wskazano wymagalne zadłużenie w łącznej kwocie 19.956,82 zł. (wyciąg z ksiąg bankowych k. 126, okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwana nie zapłaciła kwoty dochodzonej przedmiotowym powództwem. (okoliczność bezsporna)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie niesporne były twierdzenia faktyczne powoda o tym, że pozwana zawarła z nim umowę nr (...), w ramach którego pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną, którą to kwotę pozwana zobowiązała się zwrócić na warunkach określonych w umowie. Pozwana J. J. nie wywiązała się z warunków umowy, wskutek czego niespłacona kwota stała się wymagalna.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty powołała się na zasadę zakazu podwójnego karania wskazując, że ta sprawa była prowadzona pod sygn. akt I C 10/17 przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa I Wydział Cywilny, który postanowieniem z dnia 15 marca 2017 roku umorzył postępowanie w sprawie.

W orzecznictwie ugruntował się pogląd, że postanowienie o umorzeniu całego postępowania w sprawie może posiadać przymiot tylko prawomocności formalnej (niezaskarżalność w toku instancji), natomiast nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej, nie stoi zatem na przeszkodzie ponownemu przeprowadzeniu postępowania w tej sprawie ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2003 r., II UK 163/03, Legalis nr 235645). Toteż w ocenie Sądu umorzenie postępowania nie powoduje, że dana sprawa uzyskuje charakter sprawy osądzonej, bowiem w orzeczeniu tym sąd jedynie stwierdza, że z uwagi na zajście określonych w Kodeksie postępowania cywilnego sytuacji – wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne, a taka właśnie sytuacja miała miejsce w przywołanych
w sprzeciwie przez pozwaną okolicznościach, bowiem w sprawie I C 10/17 prowadzonej przez I Wydziałem Cywilnym tut. Sądu na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. umorzono postępowanie w sprawie.

Na podstawie zebranego materiału dowodowego w ocenie Sądu bezspornie wynika, iż strona powodowa udowodniła zasadność powództwa, w tym jego wysokość, bowiem w toku niniejszego postępowania załączyła do pozwu niezbędne dowody, tj. umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...), dyspozycję uruchomienia kredytu, harmonogram spłaty, wypowiedzenie umowy z potwierdzeniem nadania, wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania, historię operacji rachunku pozwanej wraz z wyciągiem z ksiąg bankowych należycie, podpisane przez upoważnionego pracownika wraz z pieczęcią banku. Tym samym powód udokumentował swoje roszczenie w stosunku do pozwanej załączonymi do pozwu dokumentami i wykazał zasadność dochodzonego roszczenia.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w ocenie Sądu, dowiodło, że pozwana nie dokonała spłaty zaciągniętego zobowiązania z tytułu umowy kredytowej nr (...).

W tym miejscu koniecznym jest podkreślenie, że zgodnie z przepisem art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Zgodnie ze stanowiskiem, jakie Sąd Najwyższy przedstawił w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (w sprawie I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/ 76), zadaniem Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

Jak już wskazano wyżej, powód wykazał swoje roszczenie w stosunku do pozwanej załączonymi do pozwu dokumentami, a pozwana, choć w treści sprzeciwu pozwana zakwestionowała zasadność roszczenia, to jednak nie przedstawiła w tym zakresie żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń i w żaden sposób ich nie umotywowała (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), nie stawiła się również na rozprawie w dniu 8 stycznia 2019 roku,
w konsekwencji twierdzenia pozwanej Sąd uznał za gołosłowne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanej J. J. na rzecz powoda (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą
w W. kwotę 19.956,82 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia 29 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody
i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.).

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.917 zł. Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że żądanie powoda zostało uwzględnione w całości. Powód wygrał spór w 100 %, a pozwana przegrała w 100 %. Pozwana winna zatem zwrócić powodowi koszty niezbędne poniesione w celu dochodzenia jego słusznych praw (art. 98 § 2 k.p.c.).

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji