Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2013 r.

Sąd Rejonowy w L. VII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki A. S. (1) kwotę 7 000 zł (słownie: siedem tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10.07.2012r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 2 284 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa –Kasa Sądu Rejonowego w L. kwotę 616,07 zł tytułem wydatków tymczasowo poniesionych ze środków budżetowych Sądu.

Sygn. akt VII C 1589/12

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 03 grudnia 2012 roku a skierowanym przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. powódka A. S. (1) wniosła o zasądzenie od strony pozwanej na swoja rzecz kwoty 7.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 10 lipca 2012 roku do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanego poniesionymi przez nią kosztami procesu. W uzasadnieniu żądania powódka wskazała, że w dniu 10 lutego 2012 roku w L. kierujący samochodem marki H. o numerze rejestracyjnym (...) T. O. nie zachował bezpiecznej odległości pomiędzy pojazdami, czym doprowadził do zdarzenia z samochodem marki F. o numerze rejestracyjnym (...), którym kierowała A. S. (1) Na skutek wypadku powódka doznała obrażeń ciała. Sprawca zdarzenia posiadał u pozwanego ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych aktualne na dzień zdarzenia. W wyniku wypadku powódka doznała jej ocenie urazu kręgosłupa szyjnego, urazu kręgosłupa lędźwiowego oraz urazu kręgosłupa piersiowego. W jej ocenie doznane urazu skutkują bólami i zawrotami głowy, pourazowymi szumami uszu oraz zespołem bólowym szyjnym. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła jedynie kwotę 3.000 złotych tytułem zadośćuczynienia w miejsce żądanej przez powódkę kwoty 10.000 złotych. W ocenie powódki przyznane jej świadczenie jest niewystarczające i nieadekwatne do wysokości krzywdy będącej następstwem zdarzenia szkodowego.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz obciążenie powódki poniesionymi przez stronę pozwaną kosztami postępowania w sprawie. W uzasadnieniu przyjętego stanowiska strona pozwana wskazała, że skoro w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła A. S. (1) kwotę 3.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 200 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia to świadczenia te w pełni winny rekompensować poniesioną przez powódkę krzywdę oraz szkodę. Pozwana podniosła m.in., że wykonane w dniu zdarzenia zdjęcie RTG kręgosłupa szyjnego nie wykazało zmian pourazowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

w dniu 10 lutego 2012 roku w L. kierujący samochodem marki H. o numerze rejestracyjnym (...) T. O. nie zachował bezpiecznej odległości pomiędzy pojazdami, czym doprowadził do zdarzenia z samochodem marki F. o numerze rejestracyjnym (...), którym kierowała A. S. (1) Sprawca zdarzenia posiadał u pozwanego ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych aktualne na dzień zdarzenia.

Dowód:

- akta szkodowe,

Po w/w zdarzeniu na jego miejsce przyjechało pogotowie, które przewiozło powódkę do Wojewódzkiego Szpitala (...) w L. na Szpitalny Oddział Ratunkowy. Tam powódka została poddana obserwacji, wykonano badanie RTG kręgosłupa szyjnego. Zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego, oszczędny tryb życia. Z uwagi na doskwierający ból powódka jeszcze tego samego dnia udała się do lekarza rodzinnego, który zlecił jej kurację farmakologiczną oraz kontrole w Poradni Ortopedycznej. Powódka w jej następstwie korzystała także z konsultacji w Poradni Neurologicznej oraz w Poradni Laryngologicznej. W następstwie w/w zdarzenia powódka doznała urazu kręgosłupa szyjnego, piersiowego oraz lędźwiowego, co też skutkuje m.in. ujawnieniem się zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego. Łączny z tego tytułu uszczerbek na zdrowiu wynosi 13%. W następstwie zdarzenia szkodowego powódka nie doznała urazu o charakterze laryngologicznym. Powódka co prawda po zdarzeniu szkodowym zgłaszała zawrotu głowy, w okresie poźniejszym także niedosłuch z szumem usznym obustronnym, zwłaszcza obustronnym i dyskomfortem w tych uchu w postaci głuchego dudnienia. Stanu tego nie można jednak wiązać z przebytym w dniu 10 lutego 2012 roku urazem kręgosłupa szyjnego, a to z uwagi na to, że powódka we przeszłości leczyła się z powodu alergicznego nieżytu nosa i kaszlu. Bóle i zawroty głowy oraz szumy uszne wpisują się w obraz zespołu pourazowego kręgosłupa szyjnego.

W następstwie zdarzenia szkodowego, tak bezpośrednio po nim jak i aktualnie, musi prowadzić oszczędny tryb życia. Bezpośrednio po zdarzeniu szkodowym powódka nosiła przez okres 1 miesiąca kołnierz ortopedyczny. Korzystała i korzysta nadal ze środków farmakologicznych uśmierzających ból. Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe powódka nie była w stanie wykonywać prostych czynności życia codziennego, zwłaszcza wymagających wysiłku fizycznego. Stąd w okresie po wypadku czynności domowe oraz związane z pielęgnacja dziecka wykonywał jej maż. Powódka korzystała także ze zwolnienia lekarskiego. Aktualnie powódka pracuje, z tym że odczuwa nadal ból związany z wymuszoną pozycja ciała. Powódka jest kosmetyczką. Powódka w następstwie zdarzenia zrezygnowała z uprawniania sportu(ćwiczenia aerobowe, jazda na nartach). W przypadku jazdy samochodem odczuwa lęk.

Dowód:

- historia choroby powódki z (...) w L.- k. 47,

- historia choroby powódki z Wojewódzkiego (...) w L.- k. 55-57,

- opinia biegłego z zakresu otolaryngologii i foniatrii wraz z opinia uzupełniającą -k. 67-70, k. 91-91v,

- opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii- k. 118-119,

- opinia biegłego z zakresu neurologii-k 156-161

- przesłuchanie powódki A. S. (1)- k. 37-38,

Powódka zgłosiła pozwanemu szkodę oraz roszczenie o zapłatę kwoty 10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 74,85 złotych tytułem kosztów leczenia w dniu 30 marca 2012 roku. Decyzją z dnia 18 kwietnia 2012 roku strona pozwana wypłaciła powódce kwotę 3.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 200 złotych tytułem odszkodowania. W/w stanowisko strona pozwana podtrzymała decyzja z dnia 09 lipca 2012 roku.

Dowód:

- akta szkodowe

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

W sprawie pozostawało bezspornym, że sprawca zdarzenia któremu uległa powódka w dniu 10 lutego 2012 roku był ubezpieczony z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanego. Wątpliwości nie budzą ani okoliczności zdarzenia, ani odpowiedzialność sprawcy, a także brak przyczynienia się powoda do przedmiotowego zdarzenia. Istota sporu prowadzała się w zasadzie do ustalenia następstwa zdarzenia szkodowego na zdrowiu powódki i ewentualnej krzywdy jaką ona doznała na skutek kolizji, a dalej wysokości zadośćuczynienia.

Na wstępie wymaga przytoczenia art. 822 k.c. statuujący odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczyciela. Jego odpowiedzialność sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Szczegóły tej odpowiedzialności są unormowana w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz.1152). Według art. 36 ust. 1 tej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. Zgodnie natomiast z art. 34 ust. 1 tej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani - na podstawie przepisów prawa cywilnego - do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odpowiedzialność tą reguluje również ustawa z dnia 22 maja 2003 r. działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 124, poz. 1151).

Zgodnie z treścią art. 436 kc w zw. z art. 435 kc samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Według zaś art. 361 § 1 kc, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. W myśl natomiast art. 361 § 2 kc naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Szkoda majątkowa jest to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by istniał gdyby to zdarzenie nie nastąpiło. Chodzi o utratę lub zmniejszenie aktywów bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Z przepisu art. 361 § 2 kc wynika obowiązek pełnej kompensacji szkody.

W orzecznictwie i w doktrynie przyjęte jest, ze za szkodę powstałą w wyniku ruchu pojazdu mechanicznego odpowiadają in solidum posiadacz (kierowca) tego pojazd i ubezpieczyciel, przy czym poszkodowany może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, iż odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. W świetle zaś art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie o którym mowa w w/w przepisie obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Są to zarówno koszty leczenia, nabycia protez i innych koniecznych aparatów. Nadto w świetle art. 362§2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Sąd może przyznać nadto poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne, ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawaną jednorazowo. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy, wobec czego utrata zdolności do pracy zarobkowej może mieć wpływ na wysokość zadośćuczynienia tylko o tyle, o ile łączy się z poczuciem krzywdy spowodowanej niemożnością wykonywania wybranego i wyuczonego zawodu. Krzywdą w rozumieniu art. 445 k.c. będzie z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienia fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że Sąd procedując w zakresie zadośćuczynienia za punkt wyjścia uznał przede wszystkim ustalenie rzeczywistych następstw zdarzenia jakiemu uległa powódka- od ich skali zależy bowiem nie tylko ustalenie związku przyczynkowego pomiędzy zdarzeniem a leczeniem i rehabilitacja w/w , ale także wysokość zadośćuczynienia przyjmując w uproszczeniu, że im więcej urazów tym wiesza krzywda powoda.

Z uwagi na to Sąd przyjął za opiniującym w sprawie biegłymi z zakresu ortopedii oraz neurologii, iż w następstwie zdarzenia szkodowego powódka doznała uszczerbku na zdrowiu w wysokości 13%, na który to uszczerbek składa się urazy kręgosłupa szyjnego skutkujące zespołem bólowym. Sporządzone przez w/w biegłych opinie są jasne, kompletne i nie zawierają sprzeczności, przez co stanowić mogą podstawę ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie tak skutków medycznych zdarzenia szkodowego, w tym wysokości uszczerbku na zdrowiu powódki..

Nadto w następstwie zdarzenia j.w. powódka poddana została diagnostyce lekarzy specjalistów, rehabilitacji. Na skutek m.in. dolegliwości bólowych koniecznym okazała się przeprowadzenie serii zabiegów rehabilitacyjnych oraz masaży.

Powyższe okoliczności w ocenie procedującego w sprawie Sądu rzutują na wysokość przyznanego powódce zadośćuczynienia w łącznej kwocie 7.000 złotych, która to kwota uwzględnia przyznane w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w wysokości 3.000 złotych.

Sąd rozstrzygając w tym zakresie miał przy tym na uwadze, że przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada umiarkowania wyrażająca się w uwzględnieniu wszystkich okoliczności oraz skutków doznanego kalectwa (wyrok SN z dnia 3 maja 1972 r., I CR 106/72, Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez 2001/8 str. 4). Zadośćuczynienie z art. 445 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach. Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być nadto dokonane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a m.in. również wieku poszkodowanego i czasu trwania jego cierpień.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia powódka doznała 13% uszczerbku na zdrowiu, przebyła leczenie i rehabilitację. To wszystko sprawia, że zasądzona kwota jest adekwatna do doznanej przez powoda krzywdy.

Powódce od zasądzonego świadczenia należą się również odsetki ustawowe. Zgodnie z art. 817 § 1 kc ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powyższa regulacja jest koherentna tak z treścią art. 455 k.c. oraz w poglądem judykatury, a dalej z poglądem przedstawicieli piśmiennictwa w w/w zakresie. Wskazuje się, że skoro świadczenie z czynów niedozwolonych, jest świadczeniem bezterminowym, zobowiązany to jego spełnienia, w tym także ubezpieczyciel, winien spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. W realiach przedmiotowej sprawy na w/w niezwłoczność należy patrzeć przez pryzmat art. 817§1 k.c. Z chwilą wezwania do zapłaty( co powoduje przekształcenie zobowiązania bezterminowego w terminowe) oraz z upływem terminu do spełniania świadczenia, w tej sprawie z upływem 30 dni od daty wezwania, dłużnik- tu pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem danego świadczenia. Orzekając w tym przedmiocie Sąd miał na uwadze żądanie powódki w tym zakresie oraz odpowiednio datę zgłoszenia roszczenia powoda stronie pozwanej oraz datę wydania decyzji przyznającej zadośćuczynienie oraz ostateczne stanowisko pozwanej w sprawie wyrażone w piśmie pozwanego z dnia 09 lipca 2012 roku.

Rozstrzygnięcie z pkt II sentencji wyroku znajduje oparcie w art. 98 k.p.c. Powód wygrał niniejsze postępowania w 100 %, a zatem na jego żądanie należą się jemu poniesione przez niego koszty. Zasądzone koszty uwzględniają poniesione przez powódkę koszty sądowe w łącznej kwocie 1.050 złotych, opłatę skarbową za udzielone pełnomocnictwo w wysokości 34 złotych, a także koszty zastępstwa prawnego ustalone w oparciu o §6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w kwocie 1.200 złotych. Łączne koszty procesu poniesione przez powódkę to zatem kwota 2.284 złotych.

Rozstrzygnięcie z pkt III sentencji wyroku znajduje uzasadnienie w treści art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa koszty sądowe to kwota 616,07 złotych ma którą to składa się wydatkowane kwoty tytułem wynagrodzenia dla opiniujących w sprawie biegłych, a niepokryte z zaliczki uiszczonej przez powoda w wysokości 700 złotych( suma kwot 40,61 złotych oraz 575,46 złotych).

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji