Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA - Jerzy Leder

Sędziowie: SA - Zbigniew Kapiński (spr.)

SA - Marek Motuk

SA - Ewa Jethon

SO (del.) - Izabela Szumniak

Protokolant: - Aleksandra Cichocka

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej - Tomali

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2019 r.

sprawy D. P. urodz. (...) w W. s. R. i G. z d. M.

oskarżonego z art. 148 § 1 k.k. (x2), art. 278 § 1 k.k. ( x2) i art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońcę oskarżonego i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 16 października 2017 r. sygn. akt V K 199/16

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1)  uchyla orzeczenie o karze łącznej zawarte w pkt 6 wyroku,

1)  przyjmuje, że czyn zarzucany oskarżonemu w pkt IV aktu oskarżenia i przypisany w pkt 4 wyroku stanowi wykroczenie określone w art. 119 § 1 k.w. w związku z przedawnieniem karalności tego czynu i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 45 § 1 k.w. postępowanie karne w tym zakresie umarza i kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa,

2)  uchyla zawarte w pkt 8 wyroku orzeczenie oparte o art. 46 § 1 k.k. o zasądzeniu kwoty 492 zł tytułem naprawienia szkody;

I.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 88 k.k. orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe pozbawienia wolności łączy i wymierza oskarżonemu D. P. karę łączną dożywotniego pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu D. P. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 10 grudnia 2015 r. do dnia 15 stycznia 2019 r.;

III.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze zaś wydatkami obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Prokuratura oskarżyła D. P. o popełnienie łącznie pięciu czynów zakwalifikowanych z art. 148 § 1 k.k., 278 § 1 k.k. oraz art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 16 października 2017 r.:

1)  oskarżonego D. P. w ramach czynu zarzucanego w punkcie I uznał za winnego tego, że w dniu 22 maja 2015 r. w M. woj. (...) w kompleksie leśnym, działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia, dokonał zabójstwa N. V. poprzez uciskanie rękami jej szyi i uderzenie kamieniem w głowę, a w rezultacie jej uduszenie, tj. uznał oskarżonego za winnego dokonania czynu z art. 148 § 1 kk i za to na podstawie art. 148 § 1 k.k. wymierzył mu karę 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności;

2)oskarżonego D. P. w ramach czynu zarzucanego w punkcie II uznał za winnego tego, że w dniu 6 sierpnia 2015 r. w K. woj. (...) w kompleksie leśnym, działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia, dokonał zabójstwa L. R. (1) poprzez uciskanie rękami i nogą jej szyi oraz zadanie nożem rany ciętej szyi, a w rezultacie jej uduszenie, tj. uznał oskarżonego za winnego dokonania czynu z art. 148 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 148 § 1 k.k. wymierzył mu karę dożywotniego pozbawienia wolności;

3)oskarżonego D. P. uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego w punkcie III z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

4)oskarżonego D. P. uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego w punkcie IV z art. 278 § 1 k.k. przyjmując, że wartość biżuterii wynosiła nie mniej niż 492 zł i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

5)oskarżonego D. P. w ramach czynu zarzucanego w punkcie V uznał za winnego tego, że w dniu 10 grudnia 2015 r. przy ul. (...) w D. powiat (...) woj. (...) posiadał środek odurzający w postaci marihuany o masie 0,17 gram netto, tj. uznał oskarżonego za winnego dokonania czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r. i za to na podstawie art. 62 ust. 1 w/w ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności;

6)na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 88 k.k. połączył kary jednostkowe i wymierzył oskarżonemu D. P. karę łączną dożywotniego pozbawienia wolności;

7)na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego D. P. na rzecz Y. A. i A. A. kwoty po 25.000 (dwadzieścia pięć tysięcy) zł każda tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł tytułem naprawienia wyrządzonej szkody;

8)na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego D. P. na rzecz S. R. kwotę 492 (czterysta dziewięćdziesiąt dwa) zł tytułem naprawienia wyrządzonej szkody;

9)na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu D. P. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 grudnia 2015 r. do dnia 16 października 2017 r.;

10)na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa i nakazał następnie zniszczyć dowód rzeczowy opisany w Wykazie nr (...) (k. 1794) pod poz. 50 w postaci opakowania z fifką i marihuaną; dowody rzeczowe opisane w Wykazie nr 1/293/16/P (k. 1795-1797) pod poz. 1, 4, 9-12, 14- 16, 22-31, 33-34, 43-44 i 48-49 w postaci włosów, chusteczek, opakowania, prezerwatywy, wymazów, paczki po papierosach, puszek i butelek nakazał zniszczyć; na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe opisane w Wykazie nr 1/293/16/P (k. 1795-1797) pod poz. 2-3, 5-8, 13, 17, 21 i 38 w postaci spodenek, majtek, bluzki, biustonosza, sandałów, zegarka, noża, 3 kolczyków, kartek i kart oraz torebki nakazał zwrócić S. R.; dowody rzeczowe opisane w w/w Wykazie pod poz. 18-20 w postaci szczotek do włosów i zębów oraz maszynki do golenia nakazuje zwrócić A. E. R.; dowody rzeczowe opisane w w/w Wykazie pod poz. 32 i 35-37 w postaci koca, 2 nożyków i telefonu nakazał zwrócić oskarżonemu; dowody rzeczowe opisane w w/w Wykazie pod poz. 39-42 i 45-47 w postaci butów, paczki chusteczek, torebki, telefonu, majtek, pończochy, torby z butami, kolczyka i łańcuszka nakazał zwrócić Y. A. i A. A.;

11)na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego oraz prokuratora.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w części tj. w zakresie punktów 1, 2, 3 i 4 i na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

1. w zakresie punktu 1 i 2 sentencji wyroku obrazę przepisów prawa procesowego, to jest art. 7 k.p.k. mający wpływ na treść wyroku, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego polegającej na wybiórczej i tendencyjnej analizie materiału dowodowego, w szczególności zaś wyjaśnień oskarżonego D. P., zeznań świadków i innych dowodów przedstawionych i przeprowadzonych na wniosek obrony, pominięciu dowodów stawiających w wątpliwość udział oskarżonego w zarzucanych mu czynach, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego, w szczególności poprzez :

-stwierdzenie, że D. P. dokonał zabójstwa N. V., podczas gdy jedynym bezpośrednim dowodem w zakresie tego zarzutu, wskazującym na sprawstwo pozostają jego wyjaśnienia z początkowej fazy postępowania przygotowawczego, które zostały przez niego skutecznie odwołane i które to nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, przeczą bowiem temu, chociażby informacje zawarte w protokole oględzin zwłok N. V., a zaliczone do materiału dowodowego ,w szczególności informacje o ujawnionych częściach bielizny damskiej, co jednoznacznie świadczy o tym, że kobieta ta została rozebrana, bądź sama się rozebrała, a co stoi w sprzeczności z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniom oskarżonego D. P. z pierwszej fazy postępowania przygotowawczego;

-nie wyjaśnienie w sposób jednoznaczny i bezsprzeczny czasu zgonu L. R. (1) i błędne przyjęcie, w sposób dowolny czasu jej zgonu na godzinę ok. 14.35 , bez wszechstronnego wyjaśnienia innymi dowodami, zmiany zeznań przez biegłego, rozszerzającego czas zgonu L. R. (1) z 15 do 24 godzin, co ma podstawowe znaczenie dla sprawstwa oskarżonego, w świetle jego wyjaśnień złożonych do protokołu w dniu 1 sierpnia 2016 roku;

-dowolne przyjęcie, że oskarżony D. P., „ stanął stopą na jej gardle, dla pewności , że nie będzie oddychała „ ,podczas gdy obraz sekcji zwłok i wyniki badań dodatkowych nie dają podstaw do wypowiedzenia się odnośnie przyczyny zgonu L. R. (1), a w obrębie zachowanych części ciała nie stwierdzono obrażeń ani zmian chorobowych;

-dowolna ocena zeznań świadka K. P. (1), poprzez uznanie jego zeznań za niewiarygodnych z uwagi na popełnienie brutalnego przestępstwa - napadu rabunkowego , całkowicie pominięcie tego fragmentu zeznań , w których świadek ten stwierdza, że początkowo postawiono mu zarzuty zabójstwa i biciem i innymi pozaprawnymi metodami policjanci z (...) W. zmuszali go do przyznania się do dokonania tego czynu;

-bezkrytyczne przyjęcie za udowodnione , bez jakiegokolwiek procesowego, wyjaśnienia okoliczności znalezienia torebki należącej do L. R. (1);

2.w zakresie punktu 3 sentencji wyroku dowolną ocenę całości materiału dowodowego, poprzez stwierdzenie, że oskarżony D. P. jest sprawcą zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 1200 złotych na szkodę N. V. podczas gdy jedynym dowodem w zakresie tego zarzutu, wskazującym na sprawstwo oskarżonego pozostają jego wyjaśnienia z początkowej fazy śledztwa, które przez niego zostały skutecznie odwołane i które to nie znajdują żadnego potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, co w efekcie skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego;

3. w zakresie punktu 4 sentencji wyroku obrazę przepisów prawa materialnego to jest art. 278 § 1 kk i z art. 119 k.w. w związku z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 roku „w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w roku 2017” poprzez przyjęcie, że inkryminowany oskarżonemu czyn stanowi występek określony art 278 § 1 k.k., podczas, gdy w dacie orzekania czyn ten stanowił wykroczenie opisane w art. 119 § 1 k.k.

Podnosząc powyższe, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego D. P. od popełnienia zarzucanych mu czynów w punkcie 1, 2 i 3 sentencji zaskarżonego wyroku, ewentualnie o uchylenie wyroku w tym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I Instancji, a w zakresie punktu 4 sentencji wyroku, o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że czyn ten, z uwagi na wartość zagarniętego mienia, stanowi wykroczenie opisane w art. 119 § 1 k.k. i umorzenie postępowania w tym zakresie z uwagi na przedawnienie karalności, zgodnie z treścią art. 45 k.k.w.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego jest zasadna jedynie w części, a mianowicie trafny jest zarzut obrazy prawa materialnego zawarty w pkt 3 petitum omawianego środka zaskarżenia i dotyczy czynu opisanego w pkt 4 zaskarżonego wyroku, natomiast w pozostałym zakresie zarzuty oraz wnioski końcowe nie są trafne i nie zasługują na uwzględnienie.

W odniesieniu do czynu opisanego w pkt 4 zaskarżonego wyroku autor apelacji zasadnie zarzucił obrazę prawa materialnego tj. art. 278 § 1 k.k. i art. 119 k.w. w związku z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 r. „w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w roku 2017” i skutecznie zakwestionował przyjęcie, że przedmiotowy czyn stanowi występek określony w art. 278 § 1 k.k., podczas gdy w dacie orzekania czyn ten stanowił wykroczenie określone w art. 119 § 1 k.w. Z akt przedmiotowej sprawy wynika, że omawiany czyn dotyczący kradzieży mienia w kwocie 492 zł dokonany w dniu 6 sierpnia 2015 r. zarówno w dacie jego popełnienia jak również w czasie skierowania aktu oskarżenia stanowił występek określony w art. 278 § 1 k.k. Natomiast w dacie orzekania przez Sąd meriti w związku z ustaleniem z dniem 1 stycznia minimalnego wynagrodzenia na kwotę 2.000 zł na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 r., przedmiotowy czyn stał się wykroczeniem określonym w art. 119 § 1 k.w. Sąd Okręgowy orzekający w przedmiotowej sprawie zapewne przez przeoczenie tego nie zauważył i skazał oskarżonego za występek z art. 178 § 1 k.k.

Należy także zauważyć, że w dacie orzekania przez Sąd odwoławczy minęło już 3 lata od popełnienia przedmiotowego wykroczenia i w związku z tym Sąd Apelacyjny na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umorzył w zakresie tego czynu postępowanie, wydatkami obciążając Skarb Państwa. Tego rodzaju rozstrzygnięcie skutkować musiało również zmianą wyroku i uchyleniem zawartego w pkt 8 orzeczenia opartego o treść art. 46 § 1 k.k. o zasądzeniu tytułem naprawienia wyrządzonej szkody kwoty 492 zł.

Natomiast za chybione i bezpodstawne uznać należy pozostałe zarzuty i wnioski zawarte w przedmiotowej apelacji. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd meriti nie dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. mającej polegać na wybiorczej i tendencyjnej analizie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego D. P., zeznań świadków i innych dowodów przedstawionych i przeprowadzonych na wniosek obrony. Bezpodstawne jest również stanowisko autora apelacji, że Sąd Okręgowy pominął dowody stawiające w wątpliwość udział oskarżonego w zarzucanych mu czynach.

Analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku prowadzi bowiem do jednoznacznego wniosku, że Sąd Okręgowy dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy i oceny wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy i z tej oceny wysnuł logiczne i prawidłowe wnioski. Dotyczy to również wyjaśnień składanych przez oskarżonego D. P. składanych na poszczególnych etapach postępowania. Wnikliwa analiza oraz ocena tego dowodu zawarta jest na str. 10 – 21 uzasadnienia wyroku i zdaniem Sądu odwoławczego nie budzi ona żadnych zastrzeżeń w aspekcie zasady zawartej w art. 7 k.p.k. Sąd meriti dokonał bowiem analizy i oceny przedmiotowego dowodu mającego zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy także we wzajemnym powiązaniu z pozostałymi dowodami i uznać należy, że ocena Sądu Okręgowego nie zawiera błędów natury faktycznej, logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i z tego względu zasługuje na pełną akceptację ze strony Sądu Apelacyjnego.

Zasadnie bowiem Sąd I instancji uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego złożone w dniu 10 grudnia 2015 r., w których przyznał się do dokonania zabójstw N. V. i L. R. i w sposób szczegółowy opisał przebieg obu zdarzeń oraz swoje zachowanie wobec pokrzywdzonych.

Następnego dnia po złożeniu tych wyjaśnień D. P. będąc przesłuchiwany w toku posiedzenia Sądu w przedmiocie tymczasowego aresztowania również przyznał się do popełnienia obu zarzucanych mu zabójstw i oświadczył, że nie chce nic dodać do tego, co powiedział w Prokuraturze.

Podkreślić także należy, że treść wyjaśnień składanych przez oskarżonego znalazła odzwierciedlenie w wizjach lokalnych w miejscach dokonania obu zbrodni, które odbyły się 11 grudnia 2015 r. Podczas nich oskarżony D. P. w sposób swobodny i przekonujący – o czym świadczy analiza nagrań – wskazał okoliczności i przebieg dokonanych przez siebie zabójstw oraz kradzieży. Opis obu zdarzeń jest bardzo szczegółowy i przekonujący i świadczy w sposób jednoznaczny o tym, że oskarżony dokonał zarzucanych mu czynów bowiem znał i podał tego rodzaju szczegóły zdarzeń, które nie mogły być znane osobie, która w popełnieniu tych czynów nie uczestniczyła. Wyklucza to jako wiarygodną wersję prezentowaną przez oskarżonego w kolejnych wyjaśnieniach składanych 19 kwietnia 2016 r., 1 sierpnia 2016 r. oraz przed Sądem w toku rozprawy, jak również stanowisko skarżącego, że oskarżony przyznał się do zarzucanych mu czynów na skutek nacisków i zachowania policjantów. Zasadnie również uznano, że na sprawstwo oskarżonego wskazują zeznania M. Ł. oraz pozostałe dowody szczegółowo przeanalizowane i wskazane w uzasadnieniu wyroku.

W kontekście omawianego zarzutu oraz wywodów skarżącego zawartych w apelacji, Sąd odwoławczy pragnie zaznaczyć, że aprobuje w pełni stanowisko Sądu Okręgowego odnośnie sposobu oceny wyjaśnień oskarżonego oraz pozostałych dowodów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie. Sąd meriti na str. 21 swojego uzasadnienia w sposób logiczny i przekonujący stwierdził, że oskarżony D. P. przyznał się nie jeden raz, ale kilkakrotnie podczas śledztwa. Ponadto nie przesłuchiwali go funkcjonariusze Policji ale prokurator i Sąd Rejonowy na posiedzeniu w przedmiocie tymczasowego aresztowania. Nagranie przebiegu przesłuchiwania z 10 grudnia 2015 r. jednoznacznie świadczy o tym, że oskarżony wypowiadał się swobodnie, szczegółowo, logicznie i płynnie, stosownie do wysokiego poziomu swojej inteligencji, nie okazując większych emocji. Nikt nie wywierał na niego niedopuszczalnej presji i gdyby chciał zgłosić jakiekolwiek zastrzeżenia, to znalazłoby się to w protokole i nagraniu.

Ponadto D. P. nie posiadał żadnych widocznych obrażeń. Zatem późniejsze negowanie przez oskarżonego swoich wcześniejszych wyjaśnień pod wpływem przemocy fizycznej i gróźb ze strony policjantów zasadnie zostało uznane przez Sąd meriti za naiwne i nieprzekonujące.

Dokładna analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku dowodzi również, że Sąd Okręgowy dokonał analizy i oceny wszystkich dowodów mającej znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy i żadnego z nich nie pominął. Natomiast jeżeli określonym dowodom, jak w przypadku wyjaśnień oskarżonego składanych od dnia 19 kwietnia 2016 r. Sąd meriti nie dał wiary, to jest oczywiste, że dowody uznane za niewiarygodne nie stały się podstawą ustaleń faktycznych, gdyż Sąd czyni ustalenia faktyczne tylko w oparciu o dowody ocenione jako przekonujące i wiarygodne. Nie oznacza to jednak, że takie postępowanie Sądu narusza określone przepisy prawa procesowego w tym art. 410 k.p.k.

Zasadnie również stwierdził Sąd Okręgowy, że na sprawstwo oskarżonego wskazują także inne dowody omówione przez Sąd na str. 17 – 21, dotyczy to w szczególności śladów DNA oskarżonego, które znajdowały się na miejscu zabójstwa i na zwłokach L. R.. Profil DNA oznaczony dla D. P. i spokrewnionych z nim w linii męskiej mężczyzn jest zgodny w zakresie układów systemu J – Filer z profilem DNA ustalonym dla próbki ze sklepienia pochwy ofiary. W toku postępowania odwoławczego biegła A. F., która wydała opinie z zakresu badań genetycznych potwierdziła treść wniosków zawartych w opiniach znajdujących się w aktach sprawy i wyjaśniła w sposób przekonujący wszystkie kwestie, które mogły budzić wątpliwości po analizie jedynie przedmiotowych opinii pisemnych i wniosków w nich zawartych.

Obrońca oskarżonego zarzucił również Sądowi meriti, że nie został wyjaśniony w sposób jednoznaczny i bezsprzeczny czas zgonu L. R. (2), dowolne przyjęcie, że oskarżony D. P. „stanął stopą na jej gardle, dla pewności, że nie będzie oddychała”, dowolną ocenę zeznań świadka K. P. (1) oraz bezkrytyczne przyjęcie za udowodnione, bez jakiegokolwiek procesowego wyjaśnienia okoliczności znalezienia torebki należącej do L. R.. Odnośnie zeznań świadka K. P. (1) to zasadnie uznano, że okoliczności, iż oskarżony D. P. podczas pobytu z nim w celi nie przyznawał się do popełnienia zabójstwa nie są kwestionowane. Natomiast podnoszona kwestia dotycząca rzekomego zachowania policjantów z (...) W. wobec K. P. (2) nie może mieć znaczenia dla oceny wyjaśnień składanych przez oskarżonego. Pozostałe kwestie podniesione przez autora apelacji zostały przez Sąd Okręgowy wyjaśnione w sposób przekonujący w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody w tym także opinie biegłych, analizy nagrań monitoringu oraz połączeń i lokalizacji telefonów. W oparciu o te dowody Sąd zasadnie przyjął, że do zabójstwa L. R. doszło około godz. 13.50 – 14.40.

Odnośnie zaś przyczyny zgonu L. R. to z protokołu sądowo – lekarskich oględzin zwłok oraz opinii biegłej S. T. wynika, że L. R. posiadała rozległy ubytek tkanek miękkich jamy ustnej i szyi bez ewidentnych cech przeżyciowości. Biegła stwierdziła również, że ubytek tkanek nosi ślady działania jakiś zwierząt. Nie stwierdzono zmian urazowych prowadzących do zgonu i w obrębie zachowanych części ciała nie stwierdzono zmian chorobowych, które tłumaczyłyby przyczynę śmierci. Ubytek tkanek w obrębie szyi i dna jamy ustnej ma charakter pośmiertelny i nie można wykluczyć według biegłej, że zgon pokrzywdzonej mógł być spowodowany obrażeniami narządów szyi.

Zatem podnoszenie wątpliwości w tym zakresie przez obrońcę oskarżonego odnośnie braku obrażeń na szyi i gardle związanych z postawieniem stopy przez oskarżonego na gardle ofiary jest całkowicie bezpodstawne z uwagi na stwierdzony ubytek tkanek miękkich jamy ustnej i szyi.

Została również w sposób prawidłowy wyjaśniona kwestia związana z brakiem obrażeń na czaszce N. V. po uderzeniu jej kamieniem przez oskarżonego. Biegły M. F. w sposób jasny i przekonujący wskazał, że uderzenie kamieniem w głowę ofiary mogło nie pozostawić jakichkolwiek śladów na kościach czaszki, a nie można było ustalić obrażeń tkanek miękkich z uwagi na procesy rozkładowe.

Bezpodstawne jest również kwestionowanie przez skarżącego okoliczności znalezienia torebki należącej do L. R. (1). Ustalenia w tym zakresie poczyniono bowiem na podstawie wyjaśnień oskarżonego, który stwierdził w tym zakresie, że torebkę pokrzywdzonej wyrzucił przy rozlewni paliw w W. po wyjęciu z niej 2 paczek papierosów, zaś resztę jej zawartości wyrzucił do śmieci w domu.

W odniesieniu zaś do zarzutu zawartego w pkt 3 apelacji to stwierdzić należy, że ustalenia dotyczące zaboru przez oskarżonego kwoty 1.200 zł na szkodę N. V. zostały dokonane w oparciu o wyjaśnienia D. P., który opisał w sposób szczegółowy przebieg zdarzenia w tym okoliczności dotyczące zaboru pieniędzy od pokrzywdzonej. Bezpodstawne jest więc twierdzenie skarżącego, że wyjaśnienia oskarżonego zostały skutecznie przez niego odwołane.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd odwoławczy uznał, że brak jest podstaw aby kwestionować ustalenia faktyczne w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 1, 2 i 3 zaskarżonego wyroku, gdyż mają one pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie. Zatem kwestionowanie tych ustaleń przez autora apelacji jest całkowicie bezpodstawne i nie może być uznane za skuteczne w sytuacji gdy nie przedstawił on żadnych merytorycznych i przekonujących argumentów podważających te ustalenia.

Należy także uznać, że orzeczone wobec oskarżonego kary zarówno jednostkowe jak i kara łączna nie noszą cech rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd Okręgowy w końcowej części pisemnych motywów zaskarżonego wyroku w sposób logiczny i przekonujący przedstawił swoje stanowisko w omawianym zakresie i wykazał, że orzeczone kary jednostkowe są adekwatne do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości i charakteru przypisanych mu czynów i w należyty sposób uwzględniają pozostałe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

Zasadnie również stwierdzono, że kara dożywotniego pozbawienia wolności jest jedyną karą łączną możliwą i celową do wymierzenia oraz, że tego rodzaju karę Sąd wymierzałby także jako karę łączną, gdyby kary jednostkowe wyniosły po 25 lat pozbawienia wolności. Stanowisko Sądu Okręgowego w tym zakresie jest trafne, przekonujące i zasługuje na pełną akceptację ze strony Sądu odwoławczego.

O kosztach sądowych orzeczono zaś na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. mając na uwadze zarówno sytuację materialną oskarżonego jak również wymiar orzeczonej wobec niego kary łącznej.

Sąd Apelacyjny mając na uwadze powyższe orzekł jak w wyroku.