Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Mariola Adamczyk

Protokolant st.sekr.sądowy Katarzyna Pietrzak

w obecności oskarżyciela publicznego ---

po rozpoznaniu w dniach 8 września 2017 r., 10 kwietnia 2018 r., 27 kwietnia 2018 r., 11 maja 2018r., 21 grudnia 2018r. sprawy

T. K. (1), s. T. i P. z domu B.,

ur. (...) w R.

obwinionego o to, że:

w dniu 30 stycznia 2017r. około godz. 11:00 w T., jadąc ul. (...), na skrzyżowaniu z (...), kierując pojazdem marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...), podczas wykonywania manewru skrętu w prawo w (...)nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), jadącemu drogą z pierwszeństwem przejazdu z kierunku ul. (...) na wprost w (...), czym doprowadził do zderzenia pojazdów. Czynem swym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86§1 kw

orzeka:

I.  Obwinionego T. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. wykroczenia z art. 86§1 kw i za to na podstawie art. 86§1 kw wymierza mu karę 300 (trzystu) złotych grzywny;

II.  Zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) na rzecz adwokata T. Ł. 398,52 zł (trzysta dziewięćdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu;

III.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go w części wydatkami postępowania w kwocie 1120 zł (tysiąca stu dwudziestu złotych);

IV.  Zwalnia obwinionego od ponoszenia pozostałych wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

II W 109/18

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2017 roku około godziny 11:00 w T. na skrzyżowaniu (...)z ul. (...) doszło do kolizji drogowej. Uczestniczyły w niej pojazd D. (...) o nr. rej. (...) - kierowany przez T. K. (1) oraz pojazd S. (...) o nr. rej. (...) - kierowany przez K. K. (1). T. K. (1) jechał z rodzicami ul. (...) w kierunku ul. (...) i droga ta stanowiła drogę podporządkowaną. Na ul. (...) przy wjeździe na skrzyżowanie znajdował się znak(...)„ustąp pierwszeństwa” oraz znak (...) wskazujący przebieg drogi z pierwszeństwem przez skrzyżowanie. Natomiast K. K. (1) poruszał się sam drogą z pierwszeństwem przejazdu z kierunku Plac (...) i zamierzał jechać na wprost w (...). T. K. (1) dojeżdżając do skrzyżowania zwolnił. Kiedy K. K. (1) znajdował się na skrzyżowaniu, wówczas T. K. (1), kierujący pojazdem D. (...) wykonał manewr skrętu w prawo w (...), nie ustępując pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem S. (...). K. K. (1), z uwagi na niewielką odległość od pojazdu T. K. (1) i brak miejsca na ucieczkę przed kolizją, nie uniknął zderzenia i otarł prawym przodem S. o lewy przedni bok D.. Do zderzenia pojazdów doszło na łuku drogi - przed wjazdem w (...) i przed przejściem dla pieszych, usytuowanym zaraz po wjeździe w te ulicę. Na skutek kolizji w pojeździe D. (...) powstały zagniecenia oraz otarcia lakieru na błotniku i drzwiach przednich lewych. Natomiast w pojeździe S. (...) uszkodzeniu uległy prawy przedni błotnik, zderzak przedni z prawej strony i prawy reflektor, który został zbity.

Dowody: - częściowe wyjaśnienia obwinionego T. K. – k. 117-119v e-protokół k. 127v czas nagrania 00:14:51-01:08:22, e-protokół k. 317 czas nagrania 00:03:01- 00:19:10 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- zeznania świadka K. K. - k. 3v-4, 15v-16 e-protokół k. 154v -155 czas nagrania 00:45:22-01:54:07 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- zeznania świadka D. P. - k. 25v-26, e-protokół k. 127v -128 czas nagrania 01:15:42-01:46:38 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- kopia (...) k. 152-153 ujawniona e – protokół k. 318v czas nagrania 01:18:54 płyta z nagraniem rozprawy k. 319;

- częściowe zeznania świadka T. K. – k. 28, 103-105v e-protokół k. 154v-155 czas nagrania 00:03:40-01:58:51, e-protokół k. 317v-318 czas nagrania 00:24:09-01:08:13 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- częściowe zeznania świadka P. K. – k. 36, e-protokół k. 154v czas nagrania 01:39:09-01:44:58 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- protokół oględzin wraz dokumentacją fotograficzną k. 17-20 ujawnione – protokół k. 318v czas nagrania 01:18:54 płyta z nagraniem rozprawy k. 319;

- płyty CD zawierające dokumentację fotograficzną – k. 42, 151 odtworzone e-protokół k. 154 v czas nagrania 01:12:27 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- dokumenty akt szkody k. 163-262 ujawnione e – protokół k. 318v czas nagrania 01:18:54 płyta z nagraniem rozprawy k. 319;

- pisemna opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego k. 269-283 ujawniona e – protokół k. 318v czas nagrania 01:18:54 i ustna opinia uzupełniająca e-protokół k. 317-318v, czas nagrania 00:02:04 - 01:15:05 płyta z nagraniem rozprawy k. 319.

Po zdarzeniu, by nie blokować przejazdu, kierujący przestawili swoje samochody. T. K. (1) zatrzymał samochód na parkingu znajdującym się po prawej stronie (...). K. K. (1), z uwagi na brak wolnego miejsca na parkingu, postawił samochód na wjeździe na teren komisariatu. Następnie kierowcy obejrzeli pojazdy i zrobili zdjęcia ich uszkodzeń. K. K. (1) oświadczył, że jest policjantem. Wówczas ojciec kierującego D. i jednocześnie właściciel tego pojazdu - T. K. (1) – poprosił, by nie wzywać policji. K. K. (1), uznając że przebieg zdarzenia był oczywisty, zgodził się na spisanie oświadczenia dla ubezpieczycieli. W tym celu obaj kierowcy udali się do pobliskiego komisariatu. Tam K. K. (1) własnoręcznie sporządził oświadczenie, zawierające dane kierujących i pojazdów oraz czas, miejsce i przyczynę zdarzenia, tj. nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu pojazdowi S. (...) przez kierującego pojazdem D. (...). Oświadczenie podpisali obaj kierujący, a z jego treścią zapoznał się także właściciel D. T. K. (1). Następnego dnia, tj. 31 stycznia 2017r. T. K. (1) – właściciel pojazdu D. – po uprzedniej rozmowie telefonicznej z K. K. (1) przyszedł do jego miejsca pracy celem podpisania sporządzonego przez siebie szkicu miejsca zdarzenia, który miał zostać dostarczony ubezpieczycielowi. Po około miesiącu, K. K. (1) dowiedział się od właściciela pojazdu S. (...) M. S., że ubezpieczyciel odmówił mu wypłaty odszkodowania, ponieważ kierujący pojazdem D., cofnął swoje oświadczenie z dnia 30 stycznia 2017r. Nadto on i właściciel pojazdu D. złożyli do ubezpieczyciela nowe oświadczenia, wskazując że sprawcą kolizji był K. K. (1), a do zdarzenia doszło już na(...) za przejściem dla pieszych, na wysokości parkingu.

Dowody: - częściowe wyjaśnienia obwinionego T. K. – k. 117-119v e-protokół k. 127v czas nagrania 00:14:51-01:08:22, e-protokół k. 317 czas nagrania 00:03:01-00:19:10 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- zeznania świadka K. K. - k. 3v-4, 15v-16 e-protokół k. 154v -155 czas nagrania 00:45:22-01:54:07 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- zeznania świadka D. P. - k. 25v-26, e-protokół k. 127v -128 czas nagrania 01:15:42-01:46:38 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- kopia (...)k. 152-153 ujawniona e – protokół k. 318v czas nagrania 01:18:54 płyta z nagraniem rozprawy k. 319;

- częściowe zeznania świadka T. K. – k. 28, 103-105v e-protokół k. 154v czas nagrania 00:03:40-01:58:51, e-protokół k. 317v-318 czas nagrania 00:24:09-01:08:13 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- częściowe zeznania świadka P. K. – k. 36, e-protokół k. 154v czas nagrania 01:39:09-01:44:58 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- kopie oświadczeń k. 8 ujawnione e – protokół k. 154v czas nagrania 01:01:29 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- kopie oświadczeń k. 9 i 11 ujawnione e – protokół k. 318v czas nagrania 01:18:54 płyta z nagraniem rozprawy k. 319;

- płyta CD zawierająca nagraną rozmowę K. K. z T. K. k. 41 odtworzona e-protokół k. 154v czas nagrania 01:12:27 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- notatka urzędowa – k. 47-47v ujawniona e – protokół k. 318v czas nagrania 01:18:54 płyta z nagraniem rozprawy k. 319;

- płyty CD zawierające dokumentację fotograficzną – k. 42, 151 odtworzone e-protokół k. 154v czas nagrania 01:12:27 płyta z nagraniem rozprawy k. 268;

- dokumenty akt szkody k. 163-262 ujawnione e – protokół k. 318v czas nagrania 01:18:54 płyta z nagraniem rozprawy k. 319.

T. K. (1) ma 62 lata, jest żonaty i ma na utrzymaniu jedno dziecko. Przebywa na rencie i pracuje w firmie (...), uzyskując średnio dochód miesięczny w wysokości ok. 2.000 zł. T. K. (1) nie leczył się psychiatrycznie i nie był karany za wykroczenia w ruchu drogowym.

Dowód: dane osobopoznawcze - k. 127, notatka urzędowa - k. 53 ujawniona e – protokół k. 318v czas nagrania 01:18:54 płyta z nagraniem rozprawy k. 319

Obwiniony T. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wskazując że do zdarzenia nie doszło na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), a kilka metrów za przejściem dla pieszych na ul. (...) Wyjaśnił, że gdy znajdował się w odległości 2-3 m od (...) zauważył z jego lewej strony pojazd osobowy, który zjeżdżał na lewą stronę ulicy. Pojazd ten znajdował się wtedy w bezpiecznej dla niego odległości, tj. około 40 m od skrzyżowania. Gdy on wjeżdżał na skrzyżowanie, to S. był od skrzyżowania około 25 m i zmniejszył prędkość. Był przekonany, że S. na skrzyżowaniu będzie skręcał w lewo. Wtedy bezpiecznie wjechał w ul. (...) Gdy opuszczał przejście dla pieszych, oddalone od skrzyżowania o 4-5 m, wówczas S. nagle przyspieszył i z dużą prędkością około 50 – 60 km/h przejechał przez skrzyżowanie i wjechał w (...) Następnie około 2 m za przejściem dla pieszych S. zrównał się z (...)w odstępie około 40 – 50 cm. Obwiniony podał, że wtedy on zwolnił do prędkości około 10 – 15 km/h i zjechał na prawo, myśląc że kierujący S. go wyprzedza. Kierowca S., jadąc równolegle z (...) zmniejszał prędkość oraz odstęp między pojazdami i cały czas patrzył w jego stronę. Obwiniony stwierdził, że wówczas zorientował się, że kierujący S. zamierza uderzyć w (...). Dlatego zjechał jeszcze bardziej w prawo, około 30 cm poza krawężnik parkingu, i zaczął zatrzymywać swój pojazd, aby nie wjechać w słup oświetleniowy. W tym momencie kierujący S. K. K. (1) wykonał gwałtowny w skręt w prawo i umyślnie prawym kołem pod kątem 35-40 stopni uderzył w przedni lewy błotnik (...). (...), ocierając się o oponę koła S., przejechał jeszcze około kilkudziesięciu centymetrów. T. K. (1) wskazał, że do uderzenia S. w(...) doszło około 7 m za przejściem dla pieszych i około 12 m za skrzyżowaniem. Obwiniony podkreślił, że o takim mechanizmie powstania uszkodzeń pojazdu (...) świadczy profil wgniecenia błotnika i brak jakichkolwiek śladów wgniecenia karoserii S., co zostało udokumentowane na zdjęciach. Dokumentacja fotograficzna świadczy - zdaniem obwinionego – że uszkodzenia S. powstały wcześniej, w innym miejscu i czasie, nie od zderzenia z pojazdem osobowym, a prawdopodobnie po zderzeniu z pojazdem niskopodłogowym lub elementem jakiejś innej maszyny. W ocenie obwinionego, fakt ten potwierdzają duże głębokie rysy na pozostałym elemencie szkła osłony reflektora, krople wody od wewnątrz osłony reflektora, fragmenty szkła wewnątrz gniazda reflektora, osunięty zderzak, brak jakichkolwiek śladów zdeformowań blacharki i brak fragmentów szkła osłony reflektora na asfalcie przy pojazdach.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim wskazują, że nie jest on sprawcą wykroczenia, a winą za zaistniałą kolizję drogową obarczają drugiego z jej uczestników – K. K. (1). W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd nie podzielił twierdzeń obwinionego co do miejsca i przebiegu przedmiotowego zdarzenia. W ocenie Sądu, zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, tj. K. K. (1) i D. P. (2), poparte innymi przeprowadzonymi w sprawie dowodami, w szczególności opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego i techniki samochodowej, kreują logiczną i spójną wersję zdarzenia, która jednoznacznie przeczy wersji przedstawionej przez obwinionego i potwierdza postawiony mu zarzut.

Świadek K. K. (1) zeznał, że poruszał drogą z pierwszeństwem przejazdu z kierunku Plac (...) i jechał na wprost w (...). Dojeżdżając do skrzyżowania ul. (...) zobaczył jadący tą ulicą, z kierunku ul. (...), pojazd D., który zwalniał. Kiedy on znajdował się na skrzyżowaniu, kierujący D. ruszył, wjeżdżając bezpośrednio pod jego samochód . K. K. (1) wskazał, że z uwagi na brak miejsca, by uciec nie uniknął kolizji. Zaznaczył, że do zderzenia pojazdów doszło przed wjazdem w (...), przed przejściem dla pieszych, na łuku drogi. Ponieważ pojazdy blokowały wjazd w (...), poprosił kierującego D. o zjazd na parking znajdujący się przy tej ulicy za skrzyżowaniem. Ponieważ nie było więcej wolnego miejsca na parkingu, podjechał S. pod szlaban wjazdowy na teren komisariatu. Świadek zeznał, że w pojeździe D. znajdował się, poza kierowcą, pasażer, z tyłu zaś siedziała kobieta. Pasażer, który okazał się właścicielem pojazdu, prosił by nie wzywać policji. K. K. (1) dodał, że zgodził się na napisanie oświadczenia, ponieważ jest policjantem, a zdarzenie było oczywiste. W komisariacie osobiście sporządził oświadczenie, które podpisał kierowca D., wpisując informacje o kierujących pojazdami i przyczynie zdarzenia, tj. nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu przez kierującego(...). Następnie podeszli do właściciela pojazdu, który zapoznał się z treścią oświadczenia. Ani kierujący ani właściciel D. nie mieli do niego żadnych uwag. Jedynie właściciel poprosił o dopisanie, że do oświadczenia dołączono zdjęcia, co uczynił. Świadek zaznaczył też, że pasażer pojazdu D. poruszał się o kulach, wysiadł z pojazdu na chwilę i nie oglądał uszkodzeń. K. K. (1) zeznał, że szkodę ubezpieczycielowi zgłosił właściciel S. M. S.. To on, po 30 dniach poinformował go, że ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, ponieważ T. K. (1) zmienił wersję przebiegu zdarzenia, wskazując że do kolizji doszło z jego winy już na (...) na wysokości parkingu. Świadek podkreślił, że wcześniej nie wiedział, że obwiniony wycofał swoje oświadczenie z dnia 30 stycznia 2017r. Zwłaszcza, że następnego dnia po kolizji tj. 31 stycznia 2017r. ojciec obwinionego był u niego w komisariacie i nie wspomniał, że syn zmienił zdanie i odwołał oświadczenie. Także w rozmowie telefonicznej przeprowadzonej w tym dniu z ojcem kierującego D. ta informacja się nie pojawiła.

Sąd dał wiarę zeznaniom K. K. (1), albowiem są one jasne, logiczne i spójne. Sąd nie znalazł jakichkolwiek powodów mogących osłabić wiarygodność zeznań tego świadka. Wprawdzie K. K. (1) był uczestnikiem przedmiotowej kolizji, to jednak sam ten fakt nie może przekreślać jego zeznań jako obiektywnego i wiarygodnego świadka. Sąd uznając depozycje K. K. (1) za wiarygodne uwzględnił, że jego zeznania w zasadniczej kwestii, dotyczącej miejsca i przebiegu kolizji, znajdują potwierdzenie w opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu ruchu drogowego i techniki samochodowej. Nadto korespondują one z zeznaniami świadka D. P. (2) oraz zgromadzonymi w toku postępowania dowodami. Sąd dokonując bowiem oceny zeznań K. K. (1), czynił to przez pryzmat innych dowodów. W części dotyczącej wizyty T. K. (1) – ojca obwinionego – w dniu 31 stycznia 2017r. w komisariacie, zeznania świadka znajdują oparcie w treści rozmowy nagranej z nim, kiedy pełnił obowiązki (...)

Za wiarygodną Sąd uznał opinię złożoną przez biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego M. A., zarówno zasadniczą pisemną, jak i ustną uzupełniającą, bowiem została ona sporządzona przez osobę kompetentną, dysponującą niezbędną wiedzą fachową, zgodnie ze wskazaniami wiedzy opartymi i dlatego nie budzi wątpliwości Sądu.

Na podstawie badania uszkodzeń widocznych na pojazdach oraz przeprowadzonej analizy czasowo – przestrzennej, biegły przedstawił mechanizm powstania kolizji stwierdzając, że pojazdy zderzyły się zgodnie z wersją kierującego S. – K. K. (1). Biegły zestawiając wzajemne uszkodzenia, graficznie wskazał ustawienie pojazdów w chwili kolizji podając, że pojazdy w momencie kontaktowania się ze sobą były ustawione pod kątem ostrym, około 50º. Biegły wskazał, że uszkodzenia pojazdu S., które są bardzo dobrze widoczne na dokumentacji fotograficznej, znajdują się na prawym przedzie, począwszy od górnej krawędzi błotnika przedniego prawego, a kończąc na dolnej części spojlera przedniego. Natomiast uszkodzenia D. w postaci silnych zagnieceń i otarć lakieru, znajdują się na błotniku przednim lewym i drzwiach przednich lewych. Zadaniem biegłego, takie uszkodzenia (...), wbrew temu co twierdzi jego kierujący, nie mogły powstać od opony koła, lecz są wynikiem otarcia się prawego przodu S. o lewy bok (...). Biegły na dowód tego, za pomocą programu komputerowego (...) dokonał zestawienia sylwetek pojazdów uczestniczących w kolizji, wykazując, że tylko przy ustawieniu pojazdów pod kątem zbliżonym do 50º stopni, można uzyskać odwzorowanie rzeczywistych uszkodzeń na pojazdach. Dla innego ustawienia pojazdów względem siebie, nie można znaleźć pokrycia miejsc uszkodzonych czyli powstanie uszkodzeń takich, jakie doznały pojazdy na skutek przedmiotowej kolizji, będzie niemożliwe. Biegły stanowczo stwierdził, że nie jest możliwe, aby analizowane uszkodzenia powstały w okolicznościach przedstawionych przez kierowcę (...). Zaznaczył, że w przypadku jazdy równoległej i zbliżaniu się prawego przodu S. do boku D., na co wskazuje kierujący D., musiałyby ulec rozbiciu lusterka zewnętrzne pojazdów. A takich uszkodzeń, co słusznie podkreśla biegły, nie stwierdzono. Nadto, trafnie biegły zauważył, że przód S. ma obły kształt. Gdyby kierujący S. - jak twierdzi obwiniony – jechał równolegle w stosunku do jego pojazdu i ciągle zmniejszał odstęp, to na przedzie S. nie mogłyby postać takie uszkodzenia, które zostały udokumentowane na zdjęciach.

Zdaniem opiniującego, także wskazane przez obwinionego miejsce zderzenia pojazdów, wyklucza możliwość powstania rzeczywistych uszkodzeń na obu pojazdach. Jak wskazał biegły, jezdnia ma w tym miejscu szerokość 5,2 m. Nawet przyjmując, że miejsca parkingowe wydzielone z jezdni po lewej stronie byłyby wolne (choć w realiach przedmiotowego zdarzenia jawi się to jako małe realne, co potwierdza dokumentacja fotograficzna odcinka (...) wykonana w czasie zbliżonym do dnia zaistnienia kolizji) to w ocenie biegłego, nie było możliwości uzyskania pozycji zderzeniowej pojazdów. W wersji przedstawionej przez obwinionego, aby w S. mogły powstać takie uszkodzenia jak rzeczywiście powstały, pojazd ten musiałby wyjechać z placu budowy, co przy obecności płotu byłoby to niemożliwe. Natomiast dla wersji zdarzenia opisanej przez kierującego S., czyli zajechanie drogo przez (...) na skrzyżowaniu, powstanie uszkodzeń jak w rzeczywistości było możliwe. Biegły w opinii przedstawił graficznie wzajemne ustawienie pojazdów, zarówno w wersji podawanej przez obwinionego, jak i pokrzywdzonego. Porównując te grafiki, Sąd nie miał wątpliwości, że wnioski biegłego co do możliwości powstania wzajemnych uszkodzeń pojazdów i wykluczenie wersji obwinionego były poprawne (str. 7-11 opinii). Biegły przeanalizował również przebieg zdarzenia przed zaistnieniem kolizji podawany przez obwinionego i jego ojca - świadka T. K. (1). W tej wersji, gdy obwiniony wjeżdżał w(...)to pojazd S. znajdował się w odległości ok. 25 m od skrzyżowania i zmniejszał prędkość. Po czym gwałtownie przyspieszył do 60 km/h, przejechał przez skrzyżowanie i wjechał w (...) by następnie w odległości ok. 2 m za przejściem dla pieszych zrównać się z D. i jechać tak jak on z prędkością ok. 15 km/h. Biegły, po przeprowadzeniu analizy czasowo – przestrzennej w programie (...) (...) (...) stwierdził, że wykonanie takich manewrów, tj. najpierw przyspieszenie do 60 km/h, a za chwilę zwolnienie do 15 km/h na odcinku drogi (...) m, jest fizycznie niemożliwe dla pojazdu S. (...) z (...) (...), który nie jest pojazdem (...), mającym ogromne przyspieszenia i opóźnienia hamowania. Biegły obliczył, że dla wykonania takich manewrów kierujący S. potrzebowałby minimalnego odcinka 69 m, a według obwinionego i jego pasażera, miał do dyspozycji 25 m.

Dlatego zdaniem biegłego, wersja przedstawiona przez kierowcę D. (...) nie znajduje potwierdzenia, zarówno w kwestii możliwości powstania uszkodzeń obu pojazdów, jak i możliwości przebiegu kolizji. Z kolei wersja kierującego S. jest zgodna z analizą wzajemnego położenia wynikającego z umiejscowienia i rodzaju uszkodzeń obu pojazdów w chwili zderzenia. We wnioskach końcowych opinii biegły stwierdził, że przyczyną zdarzenia było sprzeczne z zasadami ruchu drogowego postępowanie kierującego D., który wjeżdżając na drogę z pierwszeństwem, nie udzielił pierwszeństwa przejazdu S. i zajeżdżając mu drogę, doprowadził do zderzenia pojazdów. Biegły zaznaczył, że kierujący S. w realiach zaistniałej sytuacji drogowej nie miał możliwości uniknięcia zdarzenia, w przeciwieństwie do kierującego D., który taką możliwość posiadał, gdyby zatrzymał samochód przed wjazdem na skrzyżowanie i ruszył w momencie, gdy droga była wolna. W uzupełniającej ustnej opinii biegły odpowiedział na pytania i zastrzeżenia wyrażone przez obwinionego, jego obrońcę i oskarżyciela posiłkowego (ojca obwinionego), podtrzymując jednocześnie wnioski opinii zasadniczej i stwierdzając wprost, że wersja kierującego D. i jego pasażera jest nieprawdopodobna.

W ocenie Sądu, opinia sporządzona przez biegłego M. A., jest jasna, czytelna i pełna. Sposób rozumowania biegłego zawarty w opinii jest logiczny, a jego wnioski, poparte stosowną analizą, pozwalają Sądowi właściwie ocenić zaistniałe zdarzenie z punktu widzenia mechanizmu przebiegu kolizji, przyczyn i możliwości jej uniknięcia. Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek powodów mogących podważyć tę opinię i dlatego w całości ją podzielił, przyjmując że do zaistnienia zdarzenia przyczyniło się wyłącznie zachowanie kierującego D., który nie respektując zasad ruchu drogowego i znaków drogowych, nie udzielił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem S..

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania D. P. (2), ponieważ są one logiczne, spójne i korespondują z twierdzeniami K. K. (1). Należy podkreślić, że D. P. (2) nie był naocznym świadkiem samego zderzenia pojazdów S. i D., a jedynie ich pokolizyjnego ustawienia. Jego zeznania potwierdzają wersję K. K. (1) co do miejsca, w którym doszło do zderzenia pojazdów i znajdują oparcie w opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. Fakt obecności świadka na miejscu zdarzenia potwierdzają zapisy w(...) Policji T. – Ś., z których wynika, że D. P. (2) chwilę po kolizji opuścił komisariat i wrócił do pracy po ok. 10 minutach. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności mogących podważyć obiektywność zeznań tego świadka.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków T. K. (3) (oskarżyciela posiłkowego) i P. K. (2) z tych samych powodów, jak w przypadku obwinionego. Warto zauważyć, że relacja T. K. (1) odnośnie miejsca i przebiegu przedmiotowego zdarzenia jest zbliżona, a w niektórych szczegółach wręcz identyczna, jak w wyjaśnieniach obwinionego. Dlatego nie ma potrzeby przytaczania depozycji tego świadka. Tak jak w przypadku obwinionego, Sąd całkowicie wykluczył wersję przedstawioną przez oskarżyciela posiłkowego, zarówno w kwestii możliwości powstania uszkodzeń obu pojazdów, jak i możliwości przebiegu kolizji. W tym zakresie zeznania świadka są niejasne, nielogiczne, sprzeczne z zeznaniami K. K. (1) i przede wszystkim nie znajdują oparcia w opinii biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego M. A., którą szczegółowo omówiono powyżej. Podobnie należy ocenić zeznania P. K. (2), zwłaszcza w części dotyczącej miejsca na drodze, w którym według świadka doszło do kolizji pojazdów.

Sąd dał wiarę dokumentom ujawnionym i zaliczonym w poczet materiału dowodowego, albowiem ich treść jest jasna i czytelna. Nadto dokumenty te zostały sporządzone przez kompetentne osoby, po przeprowadzeniu stosownych czynności oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami i nie budzą wątpliwości Sądu.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż wina obwinionego T. K. (1) w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86§1 kw została wykazana.

Sąd przyjął, iż działanie obwinionego wyczerpało znamiona wykroczenia z art. 86§1 kw, ponieważ w dniu 30 stycznia 2017r. około godz. 11:00 w T. na skrzyżowaniu ul. (...) z (...) kierując pojazdem marki D. (...) o nr rej (...), podczas wykonywania manewru skrętu w prawo, w wyniku nieustąpienia pierwszeństwa przejazdu, doprowadził do zderzenia z pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 86§1 kw, karze grzywny podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Obwiniony swoim zachowaniem naruszył przepisy art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2018r. poz. 1280 ze zm). Zgodnie z art. 3 ust.1 cytowanej ustawy, kierujący pojazdem jest obowiązany zachować ostrożność i unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku drogowego, ruch ten utrudnić oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Z kolei art. 5 ust. 1 stanowi, że każdy uczestnik ruchu jest obowiązany stosować się do znaków drogowych. Obwiniony nie zachował ostrożności i nie zastosował się do znaku drogowego(...)„ustąp pierwszeństwa” usytuowanego na ul. (...), którą się poruszał, przed skrzyżowaniem z(...) W realiach zaistniałej sytuacji drogowej T. K. (1) zlekceważył zasadę pierwszeństwa przejazdu i wjeżdżając na skrzyżowanie z drogi podporządkowanej zajechał drogę kierującemu S. K. K. (1), poruszającemu się drogą z pierwszeństwem przejazdu, doprowadzając do kolizji pojazdów. Manewr obwinionego był nie tylko nieprawidłowy, ale również niebezpieczny i stwarzający zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 86§1 kw, Sąd wymierzył mu karę 300 złotych grzywny. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył fakt, że zachowanie obwinionego spowodowało zagrożenie bezpieczeństwa nie tylko K. K. (1), ale także jego rodziców, którzy poruszali się razem z nim w pojeździe. Jako okoliczność łagodząca Sąd potraktował fakt uprzedniej niekaralności obwinionego za wykroczenia w ruchu drogowym. Sąd przy wymiarze kary wziął pod uwagę także sytuację materialną i rodzinną obwinionego. Obwiniony osiąga dochód w wysokości około 2.000 złotych miesięcznie i na utrzymaniu ma córkę.

W ocenie Sądu kara wymierzona obwinionemu jest adekwatna do stopnia winy obwinionego, stopnia społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunków osobistych sprawcy. Sąd uznał również, iż kara ta jest wystarczająca do osiągnięcia wobec obwinionego celów zapobiegawczych i wychowawczych, a także uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

O kosztach postępowania sąd rozstrzygnął na podstawie art. 119§1 kpw oraz art. 616 kpk w zw. z art. 121§1 kpw. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty sądowej oraz obciążył go w części wydatkami postępowania w kwocie 1120 zł. Według tych przepisów, w razie skazania od obwinionego sąd zasądza opłatę na rzecz Skarbu Państwa, zryczałtowane wydatki i należności, o których mowa w art. 118§1 pkt 1 i 2, na rzecz Skarbu Państwa. Wysokość opłat określona jest w ustawie z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r. Nr 49 poz. 223 ze zm.). Zgodnie z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 cytowanej ustawy, skazany w pierwszej instancji na karę grzywny obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 10%. Wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017r. (Dz. U. z 2017r. poz. 2467). § 3 tego rozporządzenia stanowi, że wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia przed Sądem pierwszej instancji wynosi od jednego obwinionego w postępowaniu zwyczajnym 100 zł, zaś zgodnie z §2 wysokość zryczałtowanych wydatków ponoszonych w toku czynności wyjaśniających wynosi 20 zł. W niniejszej sprawie Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. Biegły za złożenie opinii pisemnej i ustnej zażądał wynagrodzenia w łącznej kwocie 1732,49 zł. Uwzględniając treść powołanych powyżej przepisów oraz biorąc pod uwagę sytuację materialną obwinionego, Sąd postanowił obciążyć obwinionego kwotą 1000 zł stanowiącą większą część wynagrodzenia przyznanego biegłemu, zwalniając go jednocześnie od uiszczenia pozostałej kwoty.

O kosztach obrońcy z urzędu orzeczono na podstawie §4 ust. 1 i 3, §17 ust. 2 pkt 2 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016r. poz. 1714 ze zm.). W tym miejscu należy zaznaczyć, że wskazana w pkt II wyroku kwota 398,52 zł stanowi kwotę brutto, przy czym określenia tego omyłkowo nie zawarto w rozstrzygnięciu i będzie ono przedmiotem sprostowania.