Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2019 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko A. J.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od pozwanej A. J. na rzecz powoda Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę 210,00 zł (słownie: dwieście dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 77/19

UZASADNIENIE

Powód – Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew do elektronicznego postępowania upominawczego przeciwko A. J. o zapłatę kwoty 1.121,92 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że jest profesjonalnym podmiotem działającym na rynku wierzytelności masowych i na podstawie umowy cesji z dnia 23 lutego 2018 roku zawartej z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. nabył wierzytelność przysługującą przeciwko dłużnikowi. Podkreślił, że pozwany był związany z (...) Sp. z o.o. umową kredytu gotówkowego/pożyczki gotówkowej o nr (...) z dnia 16 września 2017 roku, której nie uregulował pomimo upływu terminu wyznaczonego do spłaty. Dlatego też poprzednik prawny powoda wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty niespłaconych rat kapitałowych wymagalnych na dzień wystosowania wezwania. Pozwany nie uregulował zaległego zobowiązania wówczas poprzednik prawny powoda ponownie wystosował wezwanie do zapłaty z jednoczesnym wypowiedzeniem umowy kredytu/pożyczki przy zachowaniu 30 dniowego terminu wypowiedzenia. Zapłata od pozwanego nie nastąpiła.

Powód podkreślił, że pozwany został poinformowany o przelewie wierzytelności na rzecz powoda i jednocześnie zobowiązany do spłaty zadłużenia na rzecz nowego wierzyciela.

Całkowite zadłużenie przy uwzględnieniu wszelkich wpłat dokonanych na dzień wniesienia niniejszego pozwu wynosi kwotę 1.121,92 złotych i obejmuje kwotę 1.000,00 złotych tytułem należności głównej wynikającej z wartości niespłaconego kapitału udzielonej pożyczki, 118,50 złotych tytułem należności odsetek umownych liczonych przez powoda od następnego dnia po dacie cesji, tj. 24 lutego 2018 roku do dnia poprzedzającego złożenie niniejszego pozwu od kwoty należności głównej zgodnie z zawartą umową pomiędzy (...) sp. z o.o. a pozwanym oraz kwotę 3,42 zł tytułem odsetek umownych i karnych naliczonych przez zbywcę do dnia 24 stycznia 2018 roku zgodnie z zawartą umową pomiędzy (...) sp. z o.o. a pozwanym.

Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2019 roku, wydanym w sprawie VI N-ce (...), Sad Rejonowy L. stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Pozwana – A. J. stawiła się na termin rozprawy i przyznała, że faktycznie zawarła umowę z poprzednikiem prawnym powoda. Oświadczyła jednocześnie, iż na poczet zobowiązania w dniu 28 marca 2019 roku uiściła kwotę 1.143,84 zł oraz na tę okoliczność przedłożyła dowód wpłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 września 2017 roku pozwana A. J. zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której otrzymała do dyspozycji kwotę 2.000,00 złotych. Spłata pożyczki miała nastąpić do dnia 16 października 2017 roku.

przyznane nadto dowód z innych środków dowodowych: umowa ramowa pożyczki z dnia 16 września 2017 roku k. 25 – 37v.

W związku z nieterminową spłatą zobowiązania pozwana A. J. w dniu 25 marca 2019 roku zawarła z powodem porozumienie o spłacie zadłużenia, które na dzień 26 marca 2019 roku wynosiło sumę 1.143,84 zł. Spłata zadłużenia miała nastąpić do dnia 27 marca 2019 roku. Pozwana A. J. uregulowała zobowiązanie w dniu 28 marca 2019 roku.

przyznane, por. dowód: porozumienie k. 47, przelew z rachunku k. 48.

Sąd zważył co następuje:

W przedmiotowej sprawie pozwana A. J. uznała roszczenie powoda zarówno co do zasady, jak i wysokości. Jednocześnie wskazała, że w dniu 25 marca 2019 roku zawarła z powodem porozumienie, na podstawie którego zobowiązała się uregulować na rzecz powoda kwotę 1.143,84 złotych do dnia 27 marca 2019 roku. Wskazała również, że kwotę objętą porozumieniem uregulowała w dniu 28 marca 2019 roku i na tę okoliczność przedłożyła dowód uiszczenia tej sumy na rzecz powoda.

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 kpc sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1983 roku, III CRN 188/83, OSNC 1984, nr 4, poz. 60). Istotnym jest przy tym, iż mimo, że Sąd jest związany uznaniem powództwa, to obowiązany jest jednak dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W doktrynie zauważono, że ocena, czy zachodzi niedopuszczalność uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Wskutek uznania przewodniczący zamyka rozprawę (art. 224 § 1 kpc) i wydaje tzw. wyrok z uznania, uwzględniający powództwo w zakresie objętym uznaniem.

Mając na uwadze wskazany przez powoda stan faktyczny i wysokość dochodzonego roszczenia, Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, aby uznanie powództwa było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego bądź zmierzało do obejścia prawa.

Należy jednakże podkreślić, że skoro pozwana A. J. spełniła świadczenie po doręczeniu pozwu, a powód nie cofnął powództwa, to zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa samo zaspokojenie roszczenia bez cofnięcia pozwu wywołuje skutki materialnoprawne, prowadzące do oddalenia powództwa z powodu jego bezzasadności. Nie zachodzi bowiem przeszkoda merytoryczna w rozpoznaniu sprawy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2014 roku, sygn. akt III CZP 110/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1999 roku, sygn. akt III CKN 936/98 niepubl.). Tak więc zapłata w toku sporu, z wolą zaspokojenia roszczenia powoda, powoduje wygaśnięcie dochodzonego roszczenia skutkujące odpadnięciem podstawy do uwzględnienia powództwa.

Istotnym jest również, że powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, nie wypowiedział się zarówno co do treści złożonych przez pozwaną oświadczeń, jak i przedstawionych przez nią na tę okoliczność dowodów w postaci porozumienia oraz przelewu kwoty wskazanej w tym porozumieniu. Dlatego też Sąd mając na uwadze wyniki całej rozprawy, uznał te fakty za przyznane (art. 230 kpc).

W konsekwencji wobec nieistnienia wierzytelności w przedmiotowej sprawie powództwo należało oddalić w całości, o czym Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 i 3 kpc, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Na wynik sprawy z reguły wskazuje porównanie części żądania uwzględnionego w rezultacie ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy z częścią żądania, które zostało oddalone. W wypadku, gdy po wniesieniu pozwu nastąpi zapłata dochodzonej w pozwie sumy, która była wymagalna w chwili wytoczenia powództwa, to stronę pozwaną należy uznać za stronę przegrywającą sprawę i to bez względu na to, czy zapłata nastąpiła przed czy po doręczeniu pozwu. W takiej sytuacji nie można bowiem traktować powoda, który nie cofnął skutecznie pozwu, na równi ze stroną przegrywającą proces i obciążać go obowiązkiem zwrotu kosztów na rzecz pozwanego. Przeciwnie, to pozwanego należy uważać za przegrywającego sprawę, od którego powód może żądać zwrotu kosztów procesu (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2010 r. sygn. akt V CZ 1/10, z dnia 6 listopada 1984 r. sygn. akt IV CZ 196/84 oraz z dnia 21 lipca 1951 r. sygn. akt C 593/51).

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że strona pozwana A. J. dokonała wpłaty należności już po wniesieniu pozwu. Zatem w dniu złożenia pozwu roszczenie strony powodowej nadal pozostawało niezaspokojone, a zatem poniesione przez nią koszty na dochodzenie jej praw przed sądem uznać należało za niezbędne i celowe, a więc uzasadniające ich zasądzenie od strony pozwanej w oparciu o przepis art. 98 k.p.c.

W niniejszej sprawie na koszty procesu składa się opłata stała od pozwu w wysokości 30,00 złotych oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w wysokości 180,00 złotych, zgodnie z żądaniem profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zgłoszonym w pozwie.

Wobec powyższego zasadnym było orzec jak w punkcie 2 sentencji.