Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński

Protokolant: Bożena Oblińska

w obecności oskarżyciela : Prokuratora Anny Tondera Wolińskiej

po rozpoznaniu dnia 12 marca 2019 r. na rozprawie w Legionowie sprawy :

D. K. , syna M. i A. z d. S. , ur. (...) w L.

oskarżonego o to, że :

w dniu 27 listopada 2018 r. w msc. W. , ul. (...) , woj. (...) , sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu lądowym w ten sposób , że będąc w stanie nietrzeźwości i posiadając 0,96 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu , po wejściu do autobusu marki (...) (...) o nr rej. (...) obsługującego stałą linię podmiejską „ (...)” , który zatrzymał się na przystanku , zaczął wielokrotnie uderzać pięściami w głowę kierowcę autobusu , w wyniku czego kierujący pojazdem M. R. (1) broniąc się przed napastnikiem zwolnił hamulec , co spowodowało , iż autobus ruszył , i po przejechaniu kilkunastu metrów wypadł z drogi uderzając w słup i wjeżdżając w ogrodzenie prywatnej posesji , w następstwie tego zdarzenia M. R. (1) doznał obrażeń ciała w postaci otwartej rany powłoki głowy oraz urazu barku lewego skutkujących uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia w/w pokrzywdzonego trwającym nie dłużej niż 7 dni w myśl art. 157§ 2 k.k.

tj. o czyn z art.174 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k.

1.  Oskarżonego D. K. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego że w dniu 27 listopada 2018 r. w msc. W. , ul. (...) , woj. (...) , nieumyślnie sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu lądowym w ten sposób , że będąc w stanie nietrzeźwości i posiadając I badanie 0,96 mg/l , II badanie 0,96 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu , po wejściu do autobusu marki (...) (...) o nr rej. (...) obsługującego stałą linię podmiejską „ (...)” , który zatrzymał się na przystanku , zaczął wielokrotnie uderzać pięściami w głowę kierowcę autobusu , w wyniku czego kierujący pojazdem M. R. (1) broniąc się przed napastnikiem przypadkowo zwolnił hamulec , co spowodowało , iż autobus ruszył i po przejechaniu kilkunastu metrów wypadł z drogi uderzając w słup i wjeżdżając w ogrodzenie , w następstwie tego zdarzenia M. R. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej głowy długości około 2 cm w okolicy ciemieniowej i stłuczenia barku lewego skutkujących uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia w/w pokrzywdzonego trwającym nie dłużej niż 7 dni to jest popełnienia czynu z art. 174 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 174 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje , zaś na podstawie art. 174 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 ( jednego ) roku pozbawienia wolności ;

2.  Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego D. K. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 ( trzech ) lat;

3.  Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie 1 wyroku kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu D. K. okres tymczasowego aresztowania od dnia 27 listopada 2018 r. godzina 23.20 do dnia 21 stycznia 2019 r. godz. 12:27 ;

4.  Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego D. K. do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego M. R. (1) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwoty 5000 ( pięć tysięcy ) złotych;

5.  Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. zasądza od Skarbu Państwa- Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adwokata A. B. kwotę 516,60 zł ( pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy ) tytułem nie opłaconej przez oskarżonego D. K. pomocy prawnej za obronę udzieloną z urzędu;

6.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego D. K. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 26/19

UZASADNIENIE ( w trybie art. 424 § 3 k.p.k. )

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony D. K. stanął pod zarzutem iż w dniu 27 listopada 2018 r. w msc. W. , ul. (...) , woj. (...) , sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu lądowym w ten sposób , że będąc w stanie nietrzeźwości i posiadając 0,96 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu , po wejściu do autobusu marki (...) (...) o nr rej. (...) obsługującego stałą linię podmiejską „ (...)” , który zatrzymał się na przystanku , zaczął wielokrotnie uderzać pięściami w głowę kierowcę autobusu , w wyniku czego kierujący pojazdem M. R. (1) broniąc się przed napastnikiem zwolnił hamulec , co spowodowało , iż autobus ruszył , i po przejechaniu kilkunastu metrów wypadł z drogi uderzając w słup i wjeżdżając w ogrodzenie prywatnej posesji , w następstwie tego zdarzenia M. R. (1) doznał obrażeń ciała w postaci otwartej rany powłoki głowy oraz urazu barku lewego skutkujących uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia w/w pokrzywdzonego trwającym nie dłużej niż 7 dni w myśl art. 157§ 2 k.k. to jest popełnienia czynu z art.174 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k..

D. K. ma ukończone 34 lata, jest kawalerem , nie ma nikogo na utrzymaniu , pracuje i uzyskuje dochód w kwocie 1700 zł miesięcznie , był karany ( k. 251 ), nie był leczony psychiatrycznie ani leczony odwykowo.

Oskarżony D. K. w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed Sądem przyznał się do popełnienia zrzucanego mu czynu ( k. 51 , k. 62 , k. 67 , k. 128 i k. 264 ) . W postępowaniu przygotowawczym oskarżony D. K. w swoich wyjaśnieniach opisał przebieg tego zdarzenia z dnia 27 listopada 2018 r. i powody swojego zachowania wobec pokrzywdzonego M. R. (1) ( k. 51- 52 , k. 62 , k. 67 i k. 128 ) . Natomiast na rozprawie przed Sądem oskarżony D. K. odmówił składania wyjaśnień i złożył wniosek w trybie art. 387 k.p.k. ( k. 264 ) .

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego D. K. zwłaszcza w zakresie jakim przyznał się do popełnieni zarzucanego mu czynu . W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego D. K. są jasne , dokładne i korespondują z całością w sprawie materiału dowodowego w postaci : notatki urzędowej ( k. 1-2 , k. 9- 10 ) , protokołu zatrzymania osoby ( k. 3-4 ) , protokołu użycia urządzenia kontrolno- pomiarowego ( k. 6-7 ), świadectwa wzorcowania ( k. 8 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 11-12 i k. 15 ) , protokołu oględzin pojazdu ( k. 13-14 i k. 73-76 ) , protokołu oględzin rzeczy ( k. 16 ) , karty zdarzenia drogowego ( k. 17 ), dokumentacji medycznej ( k. 36 ) , stwierdzenia tożsamości ( k. 53 i k. 59 ) , dokumentacji fotograficznej ( k. 87-88, k. 94-96 , k. 102-103 , k. 109-112 ) , faktury ( k. 132 ) , pisma (...) S.A. ( k. 133 ) , opinii odnośnie obrażeń ciała M. R. (2) ( k. 134-135 ) i pisma (...) S.A. ( k. 138-151 ) oraz z zeznań świadków : M. R. (2) ( k. 32-33 i k. 82 ) , A. S. ( k. 23 ) , M. D. ( k. 40 ) , P. B. ( k. 45 ) i S. J. ( k. 85 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę .

Sąd dał pełną wiarę zeznaniom przesłuchanym w niniejszej sprawie świadkom : M. R. (2) ( k. 32-33 i k. 82 ) , A. S. ( k. 23 ) , M. D. ( k. 40 ) , P. B. ( k. 45 ) i S. J. ( k. 85 ) jako jasnym , dokładnym i korespondującym z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z wyjaśnieniami oskarżonego D. K. w zakresie jakim ten przyznała się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony D. K. w ramach zarzucanego mu czynu został uznany za winnego tego że w dniu 27 listopada 2018 r. w msc. W. , ul. (...) , woj. (...) , nieumyślnie sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu lądowym w ten sposób , że będąc w stanie nietrzeźwości i posiadając I badanie 0,96 mg/l , II badanie 0,96 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu , po wejściu do autobusu marki (...) (...) o nr rej. (...) obsługującego stałą linię podmiejską „ (...)” , który zatrzymał się na przystanku , zaczął wielokrotnie uderzać pięściami w głowę kierowcę autobusu , w wyniku czego kierujący pojazdem M. R. (1) broniąc się przed napastnikiem przypadkowo zwolnił hamulec , co spowodowało , iż autobus ruszył i po przejechaniu kilkunastu metrów wypadł z drogi uderzając w słup i wjeżdżając w ogrodzenie , w następstwie tego zdarzenia M. R. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej głowy długości około 2 cm w okolicy ciemieniowej i stłuczenia barku lewego skutkujących uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia w/w pokrzywdzonego trwającym nie dłużej niż 7 dni to jest popełnienia czynu z art. 174 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k..

Zgodnie z treścią art. 174 § 1 k.k. kto sprowadza bezpośrednie niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Natomiast zgodnie z treścią art. 174 § 2 k.k. jeżeli sprawca działa nieumyślnie, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Przedmiotem tego przestępstwa jest bezpieczeństwo w komunikacji. Przestępstwo z art. 174 k.k. należy do grupy przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Katastrofa, o której mowa wart. 174 k.k., nie musi powodować skutków o takim zasięgu, jak ta z art. 173 § 1 k.k. Chodzi tu zatem o sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwa katastrofy mogącej spowodować także zagrożenie dla życia lub zdrowia mniejszej liczby osób niż „wiele" oraz dla mienia, niezależnie od jego rozmiarów . „O ile w ruchu drogowym sytuacja stwarzająca abstrakcyjne zagrożenie nie może być utożsamiana z niebezpieczeństwem konkretnym, gdyż zawsze istnieje możliwość przedsięwzięcia szeregu manewrów, a nawet zatrzymania pojazdu, co pozwala uniknąć bezpośredniego zagrożenia i samej katastrofy, o tyle w komunikacji lotniczej takie możliwości są bardzo ograniczone, a niekiedy nawet wyłączone, w związku z czym każde poważne zakłócenie lotu kontynuowanego według ustalonego planu nabiera cech niebezpieczeństwa konkretnego, grożącego bezpośrednio katastrofą" (wyrok SN z 25.02.1971 r., I KR 225/70, OSNKW 1971/7–8, poz. 110).

Przestępstwo z art. 174 k.k. może zostać popełnione zarówno przez działanie, jak i przez zaniechanie ( niewłaściwe z zaniechania ). Ma charakter materialny. Do jego znamion należy skutek w postaci sprowadzenia bezpośredniego niebezpieczeństwa katastrofy Wydaje się trafny pogląd wyrażony na gruncie Kodeksu karnego z 1969 r., że „sprowadzenie takie polega przedmiotowo na spowodowaniu sytuacji, która niezależnie od dalszej ingerencji człowieka może w każdej chwili przekształcić się w katastrofę w ruchu lądowym" (wyrok SN z 21.05.1974 r., III KR 407/73, OSNPG 1974/10, poz. 109; por. także Stefański [w:] System, t. 8, s. 317–319). Oczywistością, wynikającą z treści art. 174 k.k., jest okoliczność, że niebezpieczeństwo to nie może być nieuniknione . Jeżeli jest nieuniknione, znaczy to, że katastrofa następuje i mamy do czynienia z realizacją znamion innego typu. Jest to przestępstwo powszechne. Jego sprawcą nie musi być uczestnik ruchu .

Ustawodawca przewidział typ umyślny w art. 174 § 1 k.k. i typ nieumyślny w art. 157 § 2 k.k. . Przestępstwo z art. 174 § 1 k.k. może zostać popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi obejmować swoim zamiarem nie sprowadzenie katastrofy, ale sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwa jej nastąpienia Należy podzielić pogląd, że „naruszenie całego szeregu i to podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym może świadczyć o umyślnym sprowadzeniu katastrofy w komunikacji” - wyrok SA w Szczecinie z 13.10.2016 r., II AKa 97/16, LEX nr 2256963) ( za Magdalena Budnik Kulik Komentarz aktualizowany do art.174 Kodeksu karnego ) .

Natomiast przepis art. 157 § 2 k.k. stanowi , iż karze podlega kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni . W treści art. 157 § 1-3 k.k. określone zostały typy spowodowania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, innego niż określony w art. 156 § 1 k.k. . Kodeks dzieli te „inne” naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na dwie kategorie, przyjmując za kryterium podziału okres trwania naruszenia narządu ciała lub rozstroju zdrowia „dłużej niż 7 dni” i „nie dłużej niż 7 dni”. Można więc na tej podstawie wyróżnić, obok ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym jest mowa w art. 156 k.k. , średni uszczerbek na zdrowiu, trwający dłużej niż 7 dni ( art. 157 § 1 k.k. ) oraz lekki uszczerbek na zdrowiu, trwający nie dłużej niż 7 dni. Podział uszczerbków na zdrowiu w art. 157 na średnie i lekkie odgrywa rolę przy kwalifikacji typów popełnionych umyślnie. W przypadku nieumyślnego spowodowania uszczerbku na zdrowiu sprawca realizuje znamiona typu z art. 157 § 3 k.k. bez względu na to, czy uszczerbek ten miał charakter średni lub lekki. Podział ten odgrywać będzie rolę także w przypadku nieumyślnego spowodowania uszczerbku, przy określeniu trybu ścigania. Przedmiot ochrony w przypadku przestępstw określonych w art. 157 § 1-3 k.k. jest zdrowie . Przestępstwa określone w art. 157 § 1-3 k.k. , popełnione w formie działania, mają charakter powszechny, tzn. mogą być popełnione przez każdego. Z uwagi na to, że są to przestępstwa skutkowe, w formie zaniechania mają charakter indywidualny - mogą być popełnione tylko przez osobę, na której ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia nastąpienia uszczerbku na zdrowiu. Skutek określony w art. 157 § 2 k.k. oddziela od skutku charakteryzującego typ czynu zabronionego opisanego w art. 157 § 1 k.k. okres trwania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia nie dłużej niż 7 dni. Dla określenia tego skutku istotna jest też granica „minimalna” , odróżniająca to przestępstwo od naruszenia nietykalności cielesnej określonego w art. 217 § 1 k.k. . Przepis art. 157 § 2 k.k. wymaga naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia. Pozostawienie na ciele nieznacznych śladów, będących wynikiem na przykład uderzenia, nie będzie spełniało warunków koniecznych do stwierdzenia skutku, o którym jest mowa w tym przepisie ( pro wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 października 1973 r. Rw 872/73, OSNKW 1973, nr 12, poz. 173). Przestępstwo określone w art. 157 § 2 k.k. może być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym.

Zgodnie z treścią art. 11 § 2 k.k. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Przepis ten określa zasady orzekania w sytuacjach tzw. zbiegu przepisów ustawy, to znaczy w sytuacji , gdy ten sam czyn wyczerpuje znamiona więcej niż jednego przepisu ustawy karnej . W przepisie tym ustanowiono zasadę kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy , który polega na tym , że gdy ten sam czyn wyczerpuje znamiona więcej niż jednego przepisu stawy karnej , sprawca zostaje skazany na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

W powyższej sprawie oskarżony D. K. wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa z art. 174 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisanego w pkt. 1 wyroku . Oskarżony D. K. w dniu 27 listopada 2018 r. w miejscowości W. na ul. (...) , woj. (...) , nieumyślnie sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu lądowym . Działanie oskarżonego D. K. polegało na tym iż będąc w stanie nietrzeźwości i posiadając I badanie 0,96 mg/l , II badanie 0,96 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu , po wejściu do autobusu marki (...) (...) o nr rej. (...) obsługującego stałą linię podmiejską „ (...)” , który zatrzymał się na przystanku , zaczął wielokrotnie uderzać pięściami w głowę kierowcę autobusu M. R. (1) . W wyniku takiego działania oskarżonego D. K. kierujący pojazdem M. R. (1) broniąc się przed oskarżonym przypadkowo zwolnił hamulec , co spowodowało , iż autobus ruszył i po przejechaniu kilkunastu metrów wypadł z drogi uderzając w słup i wjeżdżając w ogrodzenie . W następstwie tego zdarzenia w zdarzenia pokrzywdzony M. R. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej głowy długości około 2 cm w okolicy ciemieniowej i stłuczenia barku lewego skutkujących uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia w/w pokrzywdzonego trwającym nie dłużej niż 7 dni . Fakt ten wynika wprost z opinii sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu chirurgii M. R. (3) z dnia 15 grudnia 2018 r. . Z opinii tej wynika iż wyniku tego zdarzenia pokrzywdzony M. R. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej głowy długości około 2 cm w okolicy ciemieniowej i stłuczenia barku lewego skutkujących uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia w/w pokrzywdzonego trwającym nie dłużej niż 7 dni w myśl art. 157 § 2 k.k. ( k. 134-135 ). Działanie oskarżonego D. K. polegało na sprowadzeniu niebezpieczeństwa katastrofy zachowaniem opisanym wyżej , które naruszało powszechnie akceptowane reguły ostrożności. Należy wskazać, że granica pomiędzy przestępstwem z art. 174 § 1 k.k. popełnionym w zamiarze ewentualnym a nieumyślnym przestępstwem z art. 174 § 2 k.k. jest niezwykle płynna i jako taka często bardzo trudno uchwytna, wymagając identyfikacji w ramach szczegółowej analizy niepowtarzalnych okoliczności konkretnej sprawy. Fakt popełnienia przez oskarżonego D. K. zarzucanego mu czynu z art. 174 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisanego w pkt. 1 wyroku wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci w notatki urzędowej ( k. 1-2 , k. 9- 10 ) , protokołu zatrzymania osoby ( k. 3-4 ) , protokołu użycia urządzenia kontrolno- pomiarowego ( k. 6- 7 ), świadectwa wzorcowania ( k. 8 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 11-12 i k. 15 ) , protokołu oględzin pojazdu ( k. 13-14 i k. 73-76 ) , protokołu oględzin rzeczy ( k. 16 ) , karty zdarzenia drogowego ( k. 17 ), dokumentacji medycznej ( k. 36 ) , stwierdzenia tożsamości ( k. 53 i k. 59 ) , dokumentacji fotograficznej ( k. 87-88, k. 94-96 , k. 102-103 , k. 109-112 , faktury ( k. 132 ) , pisma (...) S.A. ( k. 133 ) , opinii odnośnie obrażeń ciała M. R. (2) ( k. 134-135 ) i pisma (...) S.A. ( k. 138-151 ) oraz z zeznań świadków : M. R. (2) ( k. 32-33 i k. 82 ) , A. S. ( k. 23 ) , M. D. ( k. 40 ) , P. B. ( k. 45 ) i S. J. ( k. 85 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę w zakresie jakim Sąd dał im wiarę . Należy wskazać iż oskarżony D. K. w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed Sądem przyznał się do popełnienia zrzucanego mu czynu i złożył w sprawie wyjaśnienia z których wynika wprost iż popełnił on czyn z art. 174 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisany w pkt. 1 wyroku ( k. 51- 52 , k. 62 , k. 67, k. 128 i k. 264 ).

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego D. K. nie budzą wątpliwości .

Wymierzając oskarżonemu D. K. karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.

Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego D. K. czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez oskarżonego dobra jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji i zdrowie ludzkie . Za okoliczność obciążającą Sąd uznał również fakt iż oskarżony D. K. był już kilkakrotnie karany ( k. 251 ) .

W powyższej sprawie Sąd nie stwierdził istnienia okoliczności łagodzących wobec oskarżonego D. K. .

Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonemu D. K. za czyn z art. 174 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. na podstawie art. 174 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. karę 1 ( jednego ) roku pozbawienia wolności . Orzeczona wobec oskarżonego D. K. kara 1 roku pozbawienia wolności spełnia wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiadają stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Winny spełnić wobec oskarżonego funkcję wychowawczą i powstrzymać go w przyszłości od popełnienia podobnych czynów. Na wymiar kary miał wpływ sposób działania oskarżonego D. K. podczas popełnienia zarzucanego mu czynu . Ponadto oskarżony D. K. był już karany w tym za czyn z art. 177 § 2 k.k. co miało wpływ na wymiar kary pozbawienia wolności. Wobec treści art. 69 § 1 i 2 k.k. i faktu iż oskarżony D. K. był skazywany na karę pozbawienia wolności ( k. 251 ) w niniejszej sprawie można było wymierzyć oskarżonym D. K. tylko bezwzględną karę pozbawienia wolności . Należy zauważyć iż tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności może skłonić oskarżonego D. K. do refleksji nad swoim zachowaniem i powstrzymać go od popełnienia w przyszłości podobnych przestępstw. Kara ta winna spełnić przede wszystkim wobec oskarżonego D. K. funkcję represyjną .

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie 1 wyroku kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu D. K. okres tymczasowego aresztowania od dnia 27 listopada 2018 r. godzina 23.20 do dnia 21 stycznia 2019 r. godz. 12:27.

Orzekając wobec oskarżonego D. K. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 ( trzech ) lat , Sąd postąpił zgodnie z dyspozycją art. 42 § 2 k.k. . Sąd uznał bowiem , iż okres 3 lat jest wystarczający dla spełnienia roli represyjnej wobec oskarżonego. Tylko ten środek karny spełni wobec oskarżonego funkcję prewencyjną i wychowawczą oraz zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Ponadto ten środek karny winien wyeliminować przez okres jego obowiązywania zagrożenie jakie stanowi oskarżony dla innych uczestników ruchu drogowego.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego D. K. do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego M. R. (1) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwoty 5000 ( pięć tysięcy ) złotych. Sąd uznał iż kwota te są adekwatna biorąc pod uwagę rodzaj krzywd doznanych przez pokrzywdzonego M. R. (1) , stopień zawinienia oskarżonego oraz wysokość jego dochodów .

Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. Sąd zasądził od Skarbu Państwa- Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adwokata A. B. kwotę 516,60 zł ( pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy ) tytułem nie opłaconej przez oskarżonego D. K. pomocy prawnej za obronę udzieloną z urzędu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił oskarżonego D. K. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych biorąc pod uwagę dochody oskarżonego .

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.

Należy ponadto podnieść iż mimo że oskarżony D. K. w trybie art. 422 § 1 k.p.k. złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia co do całości wyroku Sąd sporządził uzasadnienie tego wyroku zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k. . Zgodnie treścią art. 424 § 3 k.p.k. w wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu albo o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 uzasadnienie powinno zawierać co najmniej wyjaśnienie podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.