Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: II W 135/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Mariola Adamczyk

Protokolant stażysta Agnieszka Salejko

w obecności oskarżyciela publicznego----------------

po rozpoznaniu w dniach dnia 8 stycznia 2019r. i 19 lutego 2019r. sprawy

E. F. c. K. i M. z domu K.

ur. (...) w T.

obwinionej o to, że:

W dniu 01 czerwca 2017 r. około godziny 20:35 w T., na ul. (...), na wysokości nr (...), kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), w wyniku nieprawidłowego manewru zmiany zajmowanego pasa ruchu zmusiła prawidłowo jadącego kierującego pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) do nagłego zjechania w lewą stronę celem uniknięcia i najechania na krawężnik i pas zieleni. Czynem swym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86§1 kw

orzeka:

I.  Obwinioną E. F. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu tj. wykroczenia z art. 86§1 kw i za to na podstawie art. 86§1 kw wymierza jej karę 200 (dwustu) złotych grzywny;

II.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami postępowania w kwocie 120 (stu dwudziestu) złotych.

Sygn. akt II W 135/18

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2017 roku około godziny 20:30 E. F. skręciła z ul. (...) w ul. (...) w T.. Poruszała się samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), a wraz z nią w pojeździe znajdowała się jej matka – M. F.. E. F., po wyjeździe z ul. (...), zajęła środkowy pas ruchu w kierunku centrum miasta. Z uwagi na fakt, że chciała skręcić w ul. (...), postanowiła wykonać manewr zmiany zajmowanego pasa ruchu na lewy, co zasygnalizowała włączając kierunkowskaz.

(dowody: wyjaśnienia obwinionej E. F., k. 103-104;

zeznania świadka M. F., k. 26, k.104v-105;

zeznania świadka R. K. k. 22, k. 105-105v;

zeznania świadka W. R., k. 18, k.116-116v.)

Jednocześnie lewym pasem ruchu, w tym samym kierunku, co E. F., jechał W. R.. Poruszał się pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...). E. F. tuż po włączeniu kierunkowskazu wjechała na lewy pas ruchu, nie upewniając się uprzednio czy może wykonać ten manewr w sposób bezpieczny. Nie pozostawiła W. R. miejsca do kontynuowania jazdy i na wysokości posesji nr (...) przy ul. (...), zmusiła go do nagłego zjechania w lewą stronę celem uniknięcia kolizji oraz najechania na krawężnik i pas zieleni. Wskutek powyższego zdarzenia w pojeździe marki O. (...) doszło do uszkodzenia w postaci otarcia opony przedniego lewego koła oraz wgniecenia obręczy koła przedniego lewego.

(dowody: zeznania świadka R. K. k. 22, k. 105-105v;

zeznania świadka W. R., k. 18, k.116-116v;

protokół oględzin pojazdu marki O. (...), k. 5-5v ujawniony k. 105;

płyta CD zawierająca dokumentację fotograficzną, k. 32. 65 ujawnione k. 105, 116v)

E. F. po zdarzeniu kontynuowała jazdę mimo, iż W. R. używał sygnału dźwiękowego. Zatrzymała się dopiero na ul. (...). W trakcie rozmowy pomiędzy uczestnikami kolizji E. F. zaprzeczyła, by W. R. wjechał na krawężnik i sugerowała, że uszkodzenia w obrębie przedniego lewego koła w samochodzie marki O. (...) mogły powstać wcześniej. W. R. wezwał na miejsce Policję. Funkcjonariusz Policji R. K. wysłuchał wersji zaprezentowanych przez uczestników kolizji, a następnie wraz z nimi udał się na miejsce zdarzenia, gdzie ujawnił ślady hamowania. Nadto na oponie ujawnił ślady tarcia i fragmenty trawy. Wykonał również zdjęcia uszkodzonego koła samochodu, którym kierował W. R.. Rejon przedmiotowego zdarzenia nie jest objęty monitoringiem miejskim ani osiedlowym.

(dowody: zeznania świadka W. R., k. 18, k.116-116v;

zeznania świadka W. K., k. 22, k. 105-105v;

notatka urzędowa, k. 8 ujawniona k. 116v;

płyta CD zawierająca dokumentację fotograficzną, k. 32. 65 ujawnione k. 105, 116v)

E. F. ma 32 lata. Obecnie nie pracuje i pobiera zasiłek chorobowy z ZUS w wysokości około 2.200 zł. Jest bezdzietną panną. Rozpoznano u niej (...) przy czym w chwili popełnienia zarzucanego jej czynu miała zachowaną zarówno zdolność rozumienia jego znaczenia, jak i pokierowania swoim postępowaniem.

(dowody: dane osobopoznawcze e-protokół k.77 czas nagrania 00:03:15;

opinia sądowo-psychiatryczna k. 89-89v, 97 ujawnione k. 116v )

E. F. została obwiniona o to, że w dniu 01 czerwca 2017 r. około godziny 20:35 w T., na ul. (...), na wysokości nr(...), kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), w wyniku nieprawidłowego manewru zmiany zajmowanego pasa ruchu, zmusiła prawidłowo jadącego kierującego pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) do nagłego zjechania w lewą stronę, celem uniknięcia kolizji i najechania na krawężnik i pas zieleni. Czynem swym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86§1 kw.

Obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i złożyła obszerne wyjaśnienia (k. 103-104). Wyjaśniła, że w dniu zdarzenia objętego zarzutem wracała ze swoją matką od cioci dobrze znaną jej drogą. Podała, że z ul. (...) skręciła w prawo w ul. (...) i poruszała się środkowym pasem ruchu przez 7-10 metrów, a następnie chciała zmienić go na lewy. Obwiniona podała, że w celu wykonania powyższego manewru spojrzała w lewe boczne lusterko, a następnie włączyła lewy kierunkowskaz i zbliżyła się do krawędzi pasa, na którym się znajdowała. Według relacji E. F., wówczas zobaczyła samochód jadący z bardzo dużą prędkością, który był ponad 10 metrów od jej samochodu i w momencie kiedy to zobaczyła, usłyszała bardzo głośny pisk, przestraszyła się i odstąpiła od wykonania manewru zmiany pasa ruchu. Obwiniona podała, że kilka sekund później ten samochód ją wyprzedził, zahamował i włączył światła awaryjne, więc uznała, że ma awarię i wyminęła go, lecz ponownie ją wyprzedził i znowu zahamował awaryjnie. E. F. wyjaśniła, że w momencie, kiedy znowu go wyprzedziła, kierowca zaczął machać rękoma, lecz stwierdziła, że nie ma gdzie się zatrzymać i jechała dalej, lecz kierowca ponownie próbował ją zatrzymać. Obwiniona podała, że razem z mamą stwierdziły, że zatrzymają się na ul. (...), gdzie dowiedzą się o co chodzi kierowcy, który próbował je zatrzymać. Obwiniona wyjaśniła, że kierowca pojazdu marki O. (...) zarzucił jej, że próbowała zajechać mu drogę w wyniku czego on odbił w lewo i najechał na krawężnik w wyniku czego uszkodził felgę i oponę. Zdaniem obwinionej, znajdując się na swoim pasie ruchu miała prawo włączyć kierunkowskaz, zaś kierowca O. spanikował, bowiem poruszał się z dużą prędkością i uderzył w krawężnik. E. F. podkreśliła, że samochód, którym poruszał się W. R. był w fatalnym stanie technicznym i miał pogięte felgi. W opinii obwinionej, pokrzywdzony chciał „wyciągnąć” od niej pieniądze, a gdy na to nie przystała postanowił wezwać Policję. E. F. dodała, że w trakcie oczekiwania na przyjazd patrolu kierowca O. przyznał, że rozwozi pizzę, ciąży na nim wiele niezapłaconych mandatów. Obwiniona wyjaśniła, że po przyjeździe funkcjonariuszy Policji zarówno ona, jak i W. R. przedstawili własne wersje wydarzeń, przy czym E. F. nadmieniła, że nie wierzy, iż pokrzywdzony wjechał na pas zieleni, zdążył ja wyprzedzić i po chwili znalazł się przed jej samochodem, zaś jej matka zasugerowała, że nie było żadnego zdarzenia drogowego. Obwiniona wyjaśniła, że pokrzywdzony zaprezentował policjantowi felgę i oponę, po czym wszyscy udali się na miejsce zdarzenia, gdzie funkcjonariusz Policji ujawnił ślad przedmiotowego zdarzenia. W ocenie obwinionej nie mógł wówczas tego stwierdzić w sposób jednoznaczny, gdyż ul. (...) porusza się wiele samochodów. Dodała również, że po chwili na miejscu zdarzenia pojawił się świadek, który, w jej opinii, pozostawał pod wpływem alkoholu. Następnie, zgodnie z relacją E. F., zarówno ona, jak i pokrzywdzony zostali zbadani alkomatem, w wyniku czego stwierdzono, że są trzeźwi. Obwiniona wyjaśniła, że w trakcie rozmowy pokrzywdzony twierdził, iż spieszył się, ponieważ rozwozi pizzę. Nadto zarzuciła, że funkcjonariusz Policji nie wykonał dokumentacji fotograficznej ani nie zabezpieczył nagrania z monitoringu. Obwiniona podkreśliła, że nie przekroczyła żadną częścią pojazdu krawędzi pasa ruchu, którym się poruszała i jechała z bardzo małą prędkością.

Sąd uznał, że wyjaśnienia obwinionej polegają na prawdzie jedynie w części w której dotyczą kierunku, w którym się poruszała i pasa ruchu, na którym jechała oraz faktu, iż jako pasażer jechała z nią M. F.. Za zgodne z rzeczywistością należy również uznać twierdzenie obwinionej, że zasygnalizowała zamiar wykonania manewru zmiany pasa ruchu ze środkowego na lewy, włączając kierunkowskaz, co znajduje potwierdzenie w zeznaniach W. R.. Obwiniona potwierdziła także, że W. R. poruszał się lewym pasem ruchu. Nie ulega również wątpliwości, że obwiniona zatrzymała samochód dopiero na ul. (...) oraz, że na miejsce przyjechał funkcjonariusz Policji.

W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionej stanowią jedynie jej linię obrony, która pozostaje w sprzeczności z ustaleniami poczynionymi przez Sąd w oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy. Przede wszystkim podkreślić trzeba, że obwiniona negowała fakt wykonania przez nią manewru zmiany pasa ruchu i stwierdziła, że poprzestała na włączeniu kierunkowskazu, po czym usłyszała bardzo głośny pisk, wskutek czego przestraszyła się i pozostała na środkowym pasie ruchu. Twierdzenia obwinionej w tym zakresie pozostają w sprzeczności z zeznaniami W. R., który konsekwentnie zeznawał, że obwiniona wjechała na lewy pas, nie pozostawiając mu miejsca do kontynuowania jazdy i zmusiła go do nagłego zjechania w lewą stronę. Uczestnik kolizji przyznał, że wjechał na krawężnik, ale szybko zaczął kontynuować jazdę, bowiem E. F. nie zatrzymała się na miejscu zdarzenia. Postawa E. F. wskazywała, że chciała ona uniknąć konfrontacji z drugim uczestnikiem zdarzenia, być może z uwagi na fakt, że zdawała sobie sprawę z nieprawidłowego wykonania manewru zmiany pasa ruchu. Obwiniona kwestionowała również uszkodzenia w samochodzie W. R. twierdząc, że był on w ogólnym złym stanie technicznym, „cały poobijany”. Nie ma jednak wątpliwości, że uszkodzenia ujawnione w pojeździe marki O. (...) odpowiadają przebiegowi zdarzenia przytoczonego przez W. R., który wskazał, że lewym przednim kołem wjechał na krawężnik i pas zieleni. Należy zaznaczyć, że na oponie pojazdu pokrzywdzonego ujawniono ślady trawy, co potwierdza wersję zdarzenia przez niego przedstawioną. Rodzaj i charakter uszkodzeń świadczy, w ocenie Sądu, o tym, iż mężczyzna, wbrew twierdzeniom obwinionej, nie poruszał się z nadmierną prędkością, albowiem wówczas uderzyłby w krawężnik ze znacznie większą siłą, a owe uszkodzenia byłyby bardziej rozległe. Podkreślenia wymaga, że przybyły na miejsce funkcjonariusz Policji ujawnił na ul. (...) ślady hamowania świadczące o tym, iż W. R. próbował uniknąć kolizji, do której mogłoby dojść wskutek nieostrożnego zachowania E. F..

Biorąc pod uwagę powyższe, w realiach niniejszej sprawy jako uzasadniony jawi się wniosek, że E. F. nieprawidłowo wykonała manewr zmiany pasa ruchu, a tym samym zmusiła prawidłowo jadącego W. R. do nagłego zjechania w lewą stronę, celem uniknięcia kolizji. Obwiniona zasygnalizowała zamiar wykonania manewru, a następnie wjechała na lewy pas jezdni, nie upewniając się uprzednio czy może wykonać ten manewr w sposób bezpieczny. Tym samym przeciwne twierdzenia obwinionej nie polegają na prawdzie i stanowią jedynie próbę uwolnienia się przez nią od odpowiedzialności. Ubocznie należy dodać, że miejsce w którym doszło do zdarzenia nie jest objęte monitoringiem, więc jego pozyskanie nie było możliwe.

M. F. jest matką obwinionej i w momencie zdarzenia objętego zarzutem znajdowała się w pojeździe, który prowadziła E. F.. W swoich zeznaniach (k. 26, k. 104v-105) świadek w całości potwierdziła wersję wydarzeń zaprezentowaną przez obwinioną. M. F. podkreśliła, że widziała, iż w samochodzie pokrzywdzonego znajdowały się pizzę i pokrzywdzony mówił, że spieszył się do klientów. Zaznaczyła, że funkcjonariusz Policji, który przyjechał na miejsce był niegrzeczny i m.in. straszył obwinioną zatrzymaniem prawa jazdy. Świadek wskazała, że usłyszała pisk opon pomiędzy pierwszym, a drugim przejściem dla pieszych, patrząc z kierunku wyjazdu z ul. (...), na wysokości zatoczki, lecz nie widziała jadącego lewym pasem samochodu. Dodała również, że pojazd ten trzykrotnie wyprzedzał je m.in. z lewej strony i zaznaczyła, że nie widziała, by wjechał na krawężnik. Zwróciła również uwagę, że na miejscu zdarzeniu znaleźli się po półtorej godziny.

Z uwagi na fakt, iż treść zeznań M. F. pokrywa się z wyjaśnieniami obwinionej Sąd ocenił je w analogiczny sposób. Zdaniem Sądu świadek chciała uprawdopodobnić wersję wydarzeń zaprezentowaną przez córkę, która, jak wskazano wyżej, nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Podobnie, jak w stosunku do wyjaśnień obwinionej, depozycje świadka są zgodne z rzeczywistością jedynie co do bezspornych kwestii takich jak kierunek i pas ruchu, którym poruszały się samochodem marki V. (...).

Zeznania W. R. (k.18, k.116-116v), który był uczestnikiem zdarzenia, stanowiły podstawę ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd. Jego szczegółowa relacja dotycząca przebiegu zdarzenia była logiczna, jasna, spójna i konsekwentna. Świadek wskazał, że poruszał się ul. (...) skrajnym lewym pasem ruchu w kierunku centrum miasta, gdy nagle kierująca pojazdem marki V. włączyła kierunkowskaz i wjechała ze środkowego pasa ruchu, nie pozostawiając mu miejsca do kontynuowania jazdy, wskutek czego wjechał na krawężnik i uszkodził koło. Świadek podkreślił, że obwiniona nie zatrzymała się po zdarzeniu mimo, iż dawał jej sygnały światłami, więc zaczął za nią jechać. W. R. zaznaczył, że gdy doszło pomiędzy nimi do rozmowy obwiniona sugerowała, że niczego sobie nie uszkodził, bowiem pojechał za nią. W ocenie Sądu nie ma podstaw, by podważać wiarygodność powyższej wersji wydarzeń, zwłaszcza, że w ramach oględzin dokonanych przez funkcjonariusza Policji na ul. (...) ujawniono ślady hamowania oraz uszkodzenia w pojeździe marki O. (...), a na samej oponie fragmenty trawy, które to ślady – zdaniem sądu - odpowiadały przedstawionemu przez niego przebiegowi wydarzeń. Bez wątpienia w wyniku najechania na krawężnik mogło dojść do wgniecenia metalowej obręczy koła i otarcia opony pojazdu. Nie ma również podstaw, by uznać, że W. R. poruszał się z większą niż dozwolona prędkość, albowiem gdyby tak było, w wyniku nagłego zjechania w lewą stronę uszkodzenia w jego pojeździe byłyby bardziej poważne czy też wjechałby dalej na pas zieleni, a nie tylko lekko najechał na krawężnik, co pozwoliło mu w zasadzie natychmiast ruszyć za obwinioną. Z kolei okoliczności takie jak miejsce zdarzenia czy kierunek jazdy pokrywają się z wyjaśnieniami obwinionej. W tym zakresie dodać należy, że drobne nieścisłości w relacji zdarzeń nie dyskwalifikują zeznań tego świadka jako wiarygodnego dowodu w sprawie. Jest oczywiste, że świadek składając zeznania w okresie bliższym zdarzeniu, lepiej pamiętał jego przebieg i dokładniej formułował swoje spostrzeżenia, zaś zeznając przed Sądem nie pamiętał wszystkich szczegółów zdarzenia.

Sąd dał w całości wiarę zeznaniom świadka R. K. (k. 22, k.105-105v), który jest funkcjonariuszem Policji i w ramach swoich obowiązków służbowych przyjechał do uczestników zdarzenia, objętego zarzutem w niniejszej sprawie. W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że jego relacja była spójna i logiczna oraz pokrywała się z wersją przedstawioną przez pokrzywdzonego. Świadek ten jest osobą dla obwinionej i pokrzywdzonego obcą, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące jego służby i opisał czynności przez niego podejmowane. Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić zeznaniom funkcjonariusza Policji wiarygodności. Świadek nie miał powodu, aby działać na niekorzyść obwinionej i wskazał m.in., że na miejscu zdarzenia pojawił się jego naoczny świadek oraz, że ujawnił ślad na krawężniku pomiędzy dwoma przejściami dla pieszych znajdującymi się za skrzyżowaniem z ul. (...). Wskazać należy, iż na rozprawie sądowej nie pamiętał on już uszkodzeń do jakich doszło w wyniku przedmiotowego zdarzenia w pojeździe marki O. (...) oraz nie potrafił określić, który z uczestników zdarzenia opisywał, że obwiniona zmieniła pas ruchu ze środkowego na lewy, co jest wytłumaczalne - w świetle zasad doświadczenia życiowego - z uwagi na znaczny upływ czasu i ilość przeprowadzanych przez niego w tym okresie interwencji i czynności służbowych.

W ocenie Sądu nie ma podstaw, by podważać wnioski zawarte w opinii sądowo-psychiatrycznej dotyczącej obwinionej (k. 89-89v), albowiem jest ona klarowna, pełna i w swoich wnioskach czytelna, a nadto została sporządzona przez osobę legitymującą się odpowiednimi kwalifikacjami zawodowymi.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w toku postępowania dokumentom w postaci notatki urzędowej, szkicu ogólnoorientacyjnego, protokołów oględzin pojazdów, dokumentacji fotograficznej znajdującej się na płytach CD, bowiem zostały sporządzone zgodnie z przepisami przez uprawnione do tego osoby, a strony postępowania nie podważały ich autentyczności i prawdziwości ich treści.

W świetle całokształtu materiału dowodowego i ustalonego na jego podstawie stanu faktycznego Sąd przyjął, że wina obwinionej została wykazana należycie.

Czyn z art. 86§1 kw popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wykroczenie określone w art. 86§1 kw ma charakter powszechny i materialny, a więc może je popełnić każdy uczestnik ruchu drogowego zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Skutkiem jest realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018r. poz. 1990 ze zm.) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Szczególna ostrożność jest to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie - art. 2 pkt 22 cytowanej ustawy. Szczególna ostrożność jest jedną z zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, której zachowanie jest powinnością każdego uczestnika ruchu, nie jest pojęciem abstrakcyjnym, lecz konkretnym. Przez zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego należy rozumieć zagrożenie dla uczestników ruchu lub innych osób albo ich mienia. Nie ma tutaj znaczenia rodzaj skutków, jakie mogą powstać w wyniku zrealizowania się zagrożenia.

W ocenie Sądu, obwiniona E. F. swoim zachowaniem wypełniła znamiona wykroczenia z art. 86§1 kw.

Obwiniona w trakcie wykonywania manewru zmiany zajmowanego pasa ruchu powinna była bacznie obserwować sytuację na drodze. W pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, że rozważne i ostrożne prowadzenie pojazdu polega na przedsięwzięciu przez kierowcę wszystkich tych czynności, które według obiektywnej oceny są niezbędne dla zapewnienia optymalnego bezpieczeństwa ruchu w danej sytuacji, oraz na powstrzymywaniu się od czynności, które według tejże oceny mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć. (Uchwała 7 sędziów SN z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74 (OSNKW 1975, nr 3-4, poz. 33). Stan taki jest uzależniony od: znajomości przepisów ruchu drogowego, odpowiedniej kondycji psychicznej i fizycznej w czasie jazdy, odpowiedniego stanu technicznego pojazdu, opanowania sztuki kierowania pojazdem, zdolności przewidywania i prawidłowego reagowania podczas jazdy. Względy praktyczne zatem zadecydowały o wypracowaniu zasady "należytej ostrożności" jako najwłaściwszej z punktu widzenia bezpieczeństwa ruchu drogowego. "Każdy kierowca jest obowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością, a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także do powstrzymywania się od czynności, które mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć" (wyrok SN z dnia 16 lipca 1976 r., VI KRN 135/76, OSNKW 1976, nr 10-11, poz. 130; W. Kotowski, Komentarz do ustawy Prawo o ruchu drogowym, ABC 2011, Lex Nr 102462). Tym wymogom obwiniona w niniejszej sprawie nie sprostała. W ocenie Sądu zagrożenie, o którym mowa w przepisie art. 86§1 kw, w niniejszej sprawie realnie istniało, albowiem na skutek zachowania obwinionej doszło do nagłego zjechania pojazdu marki O. (...) w lewą stronę, celem uniknięcia kolizji oraz najechania na krawężnik i pas zieleni. Sytuacja zagrożenia powstała wskutek nieprawidłowego wykonania manewru zajmowanego pasa ruchu przez obwinioną.

W czasie wykonywania manewru zmiany zajmowanego pasa ruchu obwiniona zobowiązana była do właściwej obserwacji drogi i dostosowania zachowania do warunków oraz sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Mogła ona wykonać powyższy manewr wyłącznie wtedy, gdy jej zachowanie nie stwarzało zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W szczególności wykonanie powyższego manewru nie mogło powodować utrudnień dla innych uczestników ruchu drogowego, którzy posiadali pierwszeństwo przed pojazdem kierowanym przez obwinioną. Zasady wykonywania manewru zmiany pasa ruchu uregulowane zostały w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zmiana pasa ruchu wymaga od kierującego pojazdem szczególnej ostrożności (upewnienie się, że manewr ten nie spowoduje zajechania drogi innemu kierującemu) oraz ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać – art. 22 ust. 1 i 4 powołanej ustawy. Gdyby obwiniona zachowała tego rodzaju ostrożność zauważyłaby poruszający się z pierwszeństwem na lewym pasie, w bliskiej odległości samochód i dokonałaby prawidłowej oceny możliwości wykonania manewru zmiany pasa ruchu. W konsekwencji nie doprowadziłaby kierującego pojazdem marki O. (...) do nagłego zjechania w lewą stronę i najechania na krawężnik oraz pas zieleni.

Jak wskazano wyżej, stwierdzone naruszenia zasad prawa ruchu drogowego, których dopuściła się obwiniona, pozostawały w związku przyczynowym z zachowaniem prawidłowo jadącego pokrzywdzonego, który został zmuszony do nagłego zjechania w lewą stronę celem uniknięcia kolizji. Obwiniona jako osoba dorosła, przeszkolona jako kierowca w zakresie przepisów z zakresu ruchu drogowego, znała przepisy ruchu drogowego. Legitymuje się też niezbędnym doświadczeniem w kierowaniu pojazdami, albowiem posiada prawo jazdy od kilkunastu lat.

Zgodnie z art. 6 kw, wykroczenie może być popełnione zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Analizując niniejszą sprawę należało stwierdzić, że w okolicznościach zdarzenia obwiniona nie miała zamiaru popełnienia wykroczenia z art. 86§1 kw, popełniła je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w zaistniałych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego wykroczenia mogła przewidzieć, a więc zgodnie z art. 6§2 kw dopuściła się zarzucanego jej czynu działając z winy nieumyślnej.

Wymierzając obwinionej karę za popełnione wykroczenie Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz w art. 24§1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranej. Należy nadmienić, że wykroczenie z art. 86§1 kw zagrożone jest wyłącznie karą grzywny. W odczuciu społecznym kara ta może się jawić jako nadmiernie niska, jednak zdaniem Sądu nie zachodziły dodatkowe okoliczności obciążające obwinioną, zaś okoliczność łagodzącą stanowi fakt, że E. F. nie była uprzednio karana za wykroczenia drogowe. W ocenie Sądu, wymierzona kara spełni swe cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także cele w zakresie jej społecznego oddziaływania. Nie bez znaczenia przy wymiarze kary miał fakt, że obwiniona aktualnie jest osobą bezrobotną i utrzymuje się z zasiłku chorobowego. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na podstawie art. 86§1 kw, wymierzył E. F. karę 200 złotych grzywny. Tak określona kara stanowi właściwą reakcję wymiaru sprawiedliwości na popełnione wykroczenie. Ma ona uświadomić sprawcy, że łamanie ustalonych reguł ostrożności spotyka się z odpowiednią reakcją. Sąd uwzględnił, że zdarzenie nie wywołało poważniejszych następstw i jego społeczna szkodliwość nie była na tyle wysoka, by konieczne było wymierzenie obwinionej grzywny w wyższym wymiarze.

Sąd rozstrzygnął o kosztach postępowania na podstawie art. 119§1 kpw oraz art. 616 kpk w zw. z art. 121§1 kpw, nakładając na obwinioną obowiązek uiszczenia opłaty w kwocie 30 złotych oraz obciążył ja zryczałtowanymi wydatkami za postępowania w kwocie 120 złotych. Zdaniem Sądu, nie zachodziły po stronie obwinionej szczególne okoliczności, w postaci trudnej sytuacji osobistej lub majątkowej, które uzasadniałby zwolnienie jej od obowiązku poniesienia kosztów postępowania. Obwiniona uzyskuje miesięczny dochód w wysokości około 2.200 zł i nie posiada nikogo na utrzymaniu.