Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 9 czerwca 2017 roku powód M. D., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...), domagał się od strony pozwanej (...). P., P. (...) spółka z o.o. spółki komandytowej we W. zasądzenia kwoty 12438,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że zawarł ze stroną pozwaną umowę o roboty budowlane. Po wykonaniu wszystkich robót (i ich odebraniu) powód wystawił faktury VAT, z których dwie ostatnie nie zostały zapłacone, mimo wezwania do zapłaty. W odpowiedzi strona pozwana złożyła oświadczenie o obniżeniu wynagrodzenia z uwagi na istniejące wady. W ocenie powoda zgłaszane przez stronę pozwaną ewentualne wady nie miały związku z wystawionymi fakturami, a ponadto strona pozwana nie wykazała, z czego wynikała potrącona kwota.

W dniu 18 sierpnia 2017 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądzono kwotę dochodzoną pozwem oraz 2573 zł kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Przyznała, że zawarła z powodem umowę wskazaną w pozwie oraz że powód wykonał prace objęte fakturami VAT. Zarzuciła jednak, że powód wykonał wadliwie część zleconych prac (ułożył kafle podłogowe mimo wyraźnej różnicy w kolorystyce) i w związku z tym strona pozwana złożyła oświadczenie o obniżeniu należnego powodowi wynagrodzenia o kwotę 11037 zł netto (13575,51 zł brutto).

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty powód w całości podtrzymał żądanie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 listopada 2016 roku (...). P., P. (...) spółka z o.o. spółka komandytowa we W. (inwestor) zawarła z M. D., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) (wykonawcą), umowę o roboty budowlane, której przedmiotem było wykonanie prac wykończeniowych w nieruchomości położonej w B. przy ul. (...) (wraz z dostawą materiałów budowlanych niezbędnych do wykonania zamówienia).

Zakres przedmiotu umowy obejmował roboty wymienione w załączniku nr 1.

W przypadku konieczności wykonania dodatkowych prac wykonawca miał poinformować o tym inwestora, który z kolei miał podjąć decyzję co do ich zlecenia (w drodze pisemnego aneksu do umowy). W przypadku natomiast braku zgody inwestora na wykonanie prac dodatkowych wykonawca mógł odmówić kontynuowania prac, jeżeli ich dalsza realizacja byłaby sprzeczna z przepisami prawa lub zasadami wiedzy technicznej, i na tej podstawie odstąpić od umowy z przyczyn leżących po stronie inwestora.

Przekazanie placu budowy miało nastąpić do dnia 28 listopada 2016 roku i miało zostać potwierdzone podpisanym przez obie strony protokołem zdawczo-odbiorczym. Wykonanie prac miało nastąpić do dnia 14 lutego 2017 roku.

Termin wykonania umowy mógł zostać przedłużony za porozumieniem stron i bez konieczności zapłaty kar umownych przez wykonawcę jedynie w przypadku siły wyższej, zlecenia wykonania prac dodatkowych, dostarczenia z opóźnieniem materiałów przez inwestora oraz wystąpienia przestojów w pracy z winy inwestora.

Wartość powierzonych robót została ustalona na kwotę 50500 zł netto. Płatność wynagrodzenia miała następować na podstawie faktur VAT wystawianych co czternaście dni na kwoty adekwatne do postępu prac, który miał być oceniany na podstawie częściowych protokołów odbiorów, spisywanych po upływie każdego czternastodniowego okresu, począwszy od dnia 28 listopada 2016 roku. Wypłata wynagrodzenia miała następować przelewem w terminie 7 dni od przekazania przez wykonawcę faktury za zrealizowane roboty.

W przypadku zlecenia prac dodatkowych wykonawca miał przedstawić wycenę robót dodatkowych do akceptacji, która miała być podstawą do zawarcia aneksu do umowy. Inwestor zobowiązał się także do wypłacania zaliczek na materiały budowlane w uzgodnionej wysokości, adekwatnej do realizowanego etapu budowy.

Wykonawca zobowiązał się do zapewnienia we własnym zakresie dostaw materiałów zawartych w projekcie budowlanym, zgodnie z potrzebami wynikającymi z projektu, po uzgodnieniu z inwestorem, architektem i kierownikiem budowy.

Wykonawca zobowiązał się wykonać przedmiot umowy z należytą starannością, zgodnie z obowiązującymi przepisami, normami technicznymi, standardami, zasadami sztuki budowlanej, dokumentacją projektowo-techniczną, etyką zawodową oraz postanowieniami umowy.

Odbiór końcowy obiektu (w formie protokołu odbioru) miał nastąpić w ciągu siedmiu dni od daty zakończenia robót. Wady stwierdzone przy odbiorze miały zostać usunięte przez wykonawcę w ciągu czternastu dni od daty zakończenia odbioru końcowego. Odebranie robót bez zastrzeżeń miało być podstawą do wystawienia przez wykonawcę faktury końcowej za wykonane roboty budowlane.

W przypadku gdyby wykonawca realizował roboty objęte umową bez należytej staranności, niezgodnie z zasadami sztuki budowlanej, normami, obowiązującymi przepisami, zasadami BHP, dokumentacją projektowo-techniczną lub sprzecznie z umową inwestor miał prawo nakazać wykonawcy zaprzestanie wykonywania robót lub odstąpić od umowy.

Wszelkie zmiany umowy wymagały zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności.

(dowód: bezsporne;

umowa o roboty budowlane wraz z załącznikiem – k. 6-11)

W aneksach do umowy z dnia 25 listopada 2016 roku, zawartych w dniach 20 grudnia 2016 roku oraz 27 lutego 2017 roku, strony rozszerzyły zakres wykonywanych prac oraz zwiększyły wysokość należnego wynagrodzenia. Termin zakończenia robót został przesunięty ostatecznie do dnia 11 marca 2017 roku.

(dowód: bezsporne;

aneksy do umowy – k. 12-16)

Pomimo zawartych w umowie zapisów dotyczących dostarczania materiałów to inwestor (a nie wykonawca) dokonał zamówienia i dostarczenia kafli potrzebnych do wykonania robót budowlanych (wyłożenia posadzek oraz schodów). Osobą odpowiedzialną za zamówienie tych kafli był pracownik inwestora W. P..

Początkowo inwestor zamówił ilość kafli na podstawie wyliczeń wskazanych przez architekta w projekcie. Następnie (wskutek częściowo błędnych wyliczeń oraz rozszerzenia zakresu robót) inwestor dwukrotnie domawiał kolejne partie kafli (tego samego rodzaju od tego samego producenta), choć za drugim razem u innego sprzedawcy.

(dowód: bezsporne;

dokumentacja fotograficzna k. 48-54;

zeznania świadka P. J. (1) z dnia 7.12.2018 roku [0:03-0:46];

zeznania świadka W. P. z dnia 7.12.2018 roku [0:46-1:12];

zeznania świadka J. Z. z dnia 7.12.2018 roku [1:12-1:40];

przesłuchanie powoda z dnia 7.12.2018 roku [1:40-2:21])

Prace realizowane przez wykonawcę były nadzorowane przez pracowników inwestora. Po ułożeniu kafle zostały zabezpieczone położonymi na nich kartonami. Dodatkowo wszędzie było dużo pyłu. Na początku marca 2017 roku (już po położeniu wszystkich kafli, odkryciu kartonów, oczyszczeniu kafli z pyłu budowlanego i ich umyciu przed fugowaniem) okazało się, że poszczególne kafle różniły się odcieniami.

W dniu 22 marca 2017 roku odbył się odbiór wykonanych prac (w tym ułożonych kafli). W trakcie odbioru kwestia kolorystyki ułożonych kafli nie była przedmiotem rozmów stron (nie zgłaszano w tym zakresie żadnych zastrzeżeń).

(dowód: zeznania świadka P. J. (1) z dnia 7.12.2018 roku [0:03-0:46];

zeznania świadka W. P. z dnia 7.12.2018 roku [0:46-1:12];

przesłuchanie powoda z dnia 7.12.2018 roku [1:40-2:21])

Prace dotyczące ułożonych kafli zostały zafakturowane i zapłacone.

Producent kafli nie uwzględnił reklamacji złożonej przez inwestora z uwagi na to, że kafle wyprodukowane w różnych odstępach czasowych mogły nieznacznie różnić się kolorystyką.

(dowód: bezsporne;

zeznania świadka P. J. (1) z dnia 7.12.2018 roku [0:03-0:46];

zeznania świadka W. P. z dnia 7.12.2018 roku [0:46-1:12];

przesłuchanie powoda z dnia 7.12.2018 roku [1:40-2:21])

W dniu 18 kwietnia 2017 roku wykonawca wystawił fakturę VAT nr (...), w której obciążył inwestora kwotą 7190 zł netto (8843,70 zł brutto) z tytułu prac wykończeniowych. Termin zapłaty określono na dzień 25 kwietnia 2017 roku.

W tym samym dniu (18 kwietnia 2017 roku) wykonawca wystawił także fakturę VAT nr (...), w której obciążył inwestora kwotą 2922,95 zł netto (3595,23 zł brutto) z tytułu prac wykończeniowych. Termin zapłaty określono na dzień 25 kwietnia 2017 roku.

(dowód: bezsporne;

faktury VAT – k. 17-18)

W dniu 11 maja 2017 roku został sporządzony protokół końcowy odbioru przedmiotu umowy o roboty budowlane z dnia 25 listopada 2016 roku, w którym przyjęto roboty budowlane z tym zastrzeżeniem, że kafle podłogowe zostały ułożone mimo wyraźnej różnicy w kolorystyce pomiędzy dostarczonymi partiami.

Jednocześnie inwestor wyznaczył wykonawcy termin 14 dni na usunięcie powyższej wady pod rygorem naliczenia kar umownych.

Według treści protokołu uczestniczyli w nim członkowie zarządu komplementariusza inwestora (P. M. i J. P.), którzy go podpisali, oraz dodatkowo pracownicy J. Z. i P. J. (2).

Wykonawca, któremu przedłożono protokół do podpisu w dniu 15 maja 2017 roku, odmówił jego podpisania wskazując, że nie zgadza się z zastrzeżeniami dotyczącymi niewłaściwego ułożenia kafli.

(dowód: bezsporne;

protokół z dnia 11.05.2017 roku – k. 55-56;

zeznania świadka P. J. (1) z dnia 7.12.2018 roku [0:03-0:46];

zeznania świadka J. Z. z dnia 7.12.2018 roku [1:12-1:40];

przesłuchanie powoda z dnia 7.12.2018 roku [1:40-2:21])

W piśmie z dnia 17 maja 2017 roku pełnomocnik wykonawcy wezwał inwestora do zapłaty kwoty 12438,93 zł (kwoty dochodzonej pozwem) w terminie do dnia 23 maja 2017 roku.

W piśmie z dnia 19 maja 2017 roku pełnomocnik wykonawcy ponownie zakwestionował protokół odbioru z dnia 11 maja 2017 roku.

W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty (w piśmie z dnia 29 maja 2017 roku) inwestor złożył oświadczenie o obniżeniu należnego wykonawcy wynagrodzenia o kwotę 11037 zł netto wobec nieprawidłowego położenia przez niego kafli podłogowych (mimo istnienia wyraźnej różnicy w kolorystyce dwóch partii dostarczonego materiału).

(dowód: bezsporne;

wezwanie do zapłaty z dowodem nadania – k. 19-20;

pismo z dnia 19.05.2017 roku – k. 57;

pismo z dnia 29.05.2017 roku – k. 21-23)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Bezsporny w niniejszej sprawie był fakt zawarcia przez strony umowy o roboty budowlane, której przedmiotem było wykonanie prac wykończeniowych w nieruchomości położonej w B. przy ul. (...). Bezsporne było właściwie także to, że powód co do zasady wykonał umowę (choć sporna była jakość wykonania kafli podłogowych w zakresie kolorystyki). Istota niniejszego sporu sprowadzała się natomiast do tego, czy należne powodowi wynagrodzenie powinno ulec obniżeniu (a jeśli tak, to o jaką kwotę).

Trzeba w tym miejscu przede wszystkim przypomnieć, że postępowanie cywilne ma charakter kontradyktoryjny, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły zawartej w art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Podkreślić należy, że zasady art. 6 k.c. i 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć także należy, że nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76). Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem Sądu, z którego to prawa powinien szczególnie ostrożnie korzystać, tak by swym działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu. Faktycznie działanie Sądu z urzędu powinno ograniczać się tylko do sytuacji, gdy strona działa bez fachowego pełnomocnika i dodatkowo jest nieporadna. Z zasady nie dotyczy to więc przedsiębiorcy, którego profesjonalizm powinien obejmować także sferę funkcjonowania w obrocie prawnym.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zgodnie z ogólną regułą, wyrażoną w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Wskazana zasada oznacza, że powód składając pozew powinien udowodnić fakty, które w jego ocenie świadczą o zasadności powództwa. Udowodnienie faktów może nastąpić przy pomocy wszelkich środków dowodowych przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego. Nie ulega także wątpliwości, że co do zasady to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń zawartych w pozwie, bowiem to on domaga się zapłaty i powinien udowodnić zasadność swojego roszczenia. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być jednak pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie. W zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii faktycznych i prawnych ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei – na pozwanym.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że w niniejszej sprawie co do zasady to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia istnienia dochodzonego roszczenia. W ocenie Sądu powód co do zasady wykazał, że należy mu się zapłata wynagrodzenia za wykonanie umowy. Jednocześnie strona pozwana przyznała, że zawarła z powodem umowę oraz nie kwestionowała (poza kwestią kolorystyki kafli), że powód ją wykonał. Skoro zatem strona pozwana przyznała istnienie dochodzonego roszczenia oraz podniosła zarzut obniżenia należnego wynagrodzenia (wskutek istnienia wad), to w tym zakresie (obniżenia wynagrodzenia i jego wysokości) ciężar dowodu spoczywał na stronie pozwanej.

Strony niniejszego procesu łączyła umowa o roboty budowlane. Zgodnie z art. 647 k.c. przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. Zgodnie natomiast z art. 656 §1 k.c. do skutków opóźnienia się przez wykonawcę z rozpoczęciem robót lub wykończeniem obiektu albo wykonywania przez wykonawcę robót w sposób wadliwy lub sprzeczny z umową, do rękojmi za wady wykonanego obiektu, jak również do uprawnienia inwestora do odstąpienia od umowy przed ukończeniem obiektu stosuje się odpowiednio przepisy o umowie o dzieło.

Uchylenie art. 637 k.c. (z dniem 25 grudnia 2014 roku) spowodowało zniesienie istniejącej autonomicznej (częściowo) regulacji odpowiedzialności przyjmującego zamówienie z tytułu rękojmi za wady dzieła. Po tej zmianie zawarte w art. 656 k.c. odesłanie do przepisów o rękojmi za wady dzieła prowadzi do dalszego odesłania (art. 638 §1 k.c.) nakazującego odpowiednie stosowanie przepisów o rękojmi przy sprzedaży.

Zgodnie z art. 638 §1 k.c. do odpowiedzialności za wady dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży. Odpowiedzialność przyjmującego zamówienie jest wyłączona, jeżeli wada dzieła powstała z przyczyny tkwiącej w materiale dostarczonym przez zamawiającego.

Należy w tym miejscu podkreślić, że bezsporny pomiędzy stronami był fakt dostarczenia spornych kafli przez inwestora (stronę pozwaną). Już zatem tylko z tej przyczyny oświadczenie strony pozwanej o obniżeniu należnego powodowi wynagrodzenia było bezskuteczne. Przepis art. 638 §1 zdanie drugie k.c. wyłącza bowiem odpowiedzialność przyjmującego zamówienie z tytułu rękojmi, jeżeli ewentualna wada dzieła powstała z przyczyny tkwiącej w materiale dostarczonym przez zamawiającego. Dotyczy to zarówno wad prawnych, jak i fizycznych. Istotne dla wyłączenia odpowiedzialności jest tylko to, aby wystąpienie wady było spowodowane jedynie właściwościami dostarczonego materiału. Nie można bowiem uznać, że doszło do wyłączenia odpowiedzialności przyjmującego zamówienie w sytuacji, kiedy na przykład nietypowy materiał dostarczony przez zamawiającego wymagał odpowiedniego i standardowego dla dzieła danego rodzaju wykonawstwa czy też użycia.

Trzeba w tym miejscu także wskazać, że wyłączenie odpowiedzialności z tytułu rękojmi z uwagi na wystąpienie wady powstałej z przyczyny tkwiącej w materiale dostarczonym przez zamawiającego jest niezależne od tego, czy przyjmujący zamówienie wypełnił ciążące na nim obowiązki wynikające z art. 634 k.c., zgodnie z którym jeżeli materiał dostarczony przez zamawiającego nie nadaje się do prawidłowego wykonania dzieła albo jeżeli zajdą inne okoliczności, które mogą przeszkodzić prawidłowemu wykonaniu, przyjmujący zamówienie powinien niezwłocznie zawiadomić o tym zamawiającego.

Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy (biorąc pod uwagę zarówno fakt mimo wszystko nieznacznej różnicy w kolorze kafli, jak również warunki panujące na obiekcie, w tym ilość pyłu budowlanego oraz przykrycie ułożonych kafli kartonami) powód nawet przy zachowaniu należytej staranności nie był w stanie w chwili wykonywania prac jednoznacznie stwierdzić, że dostarczany mu partiami przez stronę pozwaną materiał różnił się kolorystyką.

Ponadto zgodnie z art. 556 §1 k.c. w zw. z art. 638 k.c. i art. 656 k.c. przyjmujący zamówienie (wykonawca) jest odpowiedzialny względem zamawiającego (inwestora), jeżeli przedmiot umowy ma wadę zmniejszającą jego wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z jego przeznaczenia, jeżeli przedmiot umowy nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił zamawiającego, albo jeżeli został zamawiającemu wydany w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Zgodnie zaś z art. 560 §1 k.c. w zw. z art. 638 k.c. i art. 656 k.c. jeżeli przedmiot umowy ma wady, zamawiający (inwestor) może od umowy odstąpić albo żądać obniżenia wynagrodzenia. Zamawiający (inwestor) może także żądać usunięcia wady, wyznaczając w tym celu przyjmującemu zamówienie (wykonawcy) odpowiedni termin z zagrożeniem, że po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu od umowy odstąpi (art. 561 §2 k.c. w zw. z art. 638 k.c. i art. 656 k.c.).

W przypadku zatem stwierdzenia przez inwestora wad przedmiotu umowy przysługują mu alternatywne uprawnienia. Może on odstąpić od umowy, żądać obniżenia umówionego wynagrodzenia lub żądać usunięcia stwierdzonych wad.

Do rękojmi za wady przy umowie o roboty budowlane mają odpowiednie zastosowanie także przepisy dotyczące obowiązku zawiadomienia o wadzie (art. 563 k.c.). Zamawiający (inwestor) będący przedsiębiorcą powinien zatem powiadomić przyjmującego zamówienie (wykonawcę) o wadzie fizycznej niezwłocznie po jej stwierdzeniu. Brak tego aktu staranności powoduje utratę uprawnień z tytułu rękojmi, chyba że przyjmujący zamówienie (wykonawca) wiedział o wadzie albo zapewnił zamawiającego (inwestora), że wady nie istnieją (art. 564 k.c.).

Przyjmujący zamówienie (wykonawca) nie odpowiada wreszcie za wady, o których zamawiający (inwestor) wiedział w chwili odbioru dzieła, chyba że wykonawca zapewnił, iż wady nie istnieją, lub też je podstępnie zataił (art. 557 §2 k.c. w zw. z art. 638 k.c. i art. 656 k.c.).

Jak już wyżej wskazano, skoro strona pozwana podniosła zarzut obniżenia należnego powodowi wynagrodzenia (wskutek istnienia wad przedmiotu umowy), to w tym zakresie (obniżenia wynagrodzenia i jego wysokości) ciężar dowodu spoczywał właśnie na stronie pozwanej.

Trzeba w tym miejscu jednak wskazać, że na poparcie zarzutu obniżenia należnego powodowi wynagrodzenia strona pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów. Nie ulega przy tym wątpliwości, że powód już w pozwie zakwestionował uprawnienie strony pozwanej do obniżenia wynagrodzenia (oraz kwotę tego obniżenia).

Należy przy tym podkreślić, że złożone przez stronę pozwaną oświadczenie o obniżeniu wynagrodzenia z dnia 29 maja 2017 roku było jedynie dokumentem prywatnym w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Podkreślić przy tym należy, że z takim dokumentem nie wiąże się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2000 roku, I CKN 804/98, LEX nr 50890). Powszechnie przyjmuje się zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, że dokument prywatny nie korzysta z domniemania prawdziwości zawartych w nim oświadczeń, a każda osoba mająca w tym interes prawny może twierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu (tak na przykład Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 kwietnia 1982 roku, III CRN 65/82, LEX nr 8414). Dokument przedstawiony przez stronę pozwaną mógłby być uznany za wiążący jedynie w przypadku jego niekwestionowania przez stronę przeciwną. Sąd może bowiem wyrokować także w oparciu o treść dokumentów prywatnych, ale jedynie w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi. Tymczasem (jak wyżej wspomniano) powód już w pozwie zakwestionował możliwość obniżenia przez stronę pozwaną wynagrodzenia, a strona pozwana nie przedstawiła żadnych dodatkowych dowodów na tę okoliczność (strona pozwana zresztą nie wyjaśniła nawet w sposób dostateczny, z czego właściwie wynikały kwoty wskazane w oświadczeniu o obniżeniu wynagrodzenia).

Tym samym strona pozwana nie zaoferowała Sądowi żadnego dowodu, który pozwoliłby na zweryfikowanie prawidłowości sporządzonego zestawienia (szacunkowej wyceny) wskazanego w oświadczeniu o obniżeniu wynagrodzenia, a także ocenę, czy kwota obniżonego wynagrodzenia została wyliczona prawidłowo (została ustalona we właściwej wysokości). Skutki braku dowodów na powyższą okoliczność niewątpliwie ponosi strona pozwana, gdyż to ona domagała się obniżenia należnego powodowi wynagrodzenia i powinna udowodnić zasadność zgłoszonego przez siebie zarzutu.

Biorąc wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę należy zatem stwierdzić, że w ocenie Sądu powód wykonał przedmiot umowy i tym samym nabył prawo do żądania zapłaty wynagrodzenia. Strona pozwana zarzuciła wprawdzie, że należne powodowi wynagrodzenie powinno zostać obniżone, jednak okoliczności tej w żaden sposób nie udowodniła (zarówno co do zasady, jak i co do wysokości).

Ustalając stan faktyczny i wydając rozstrzygnięcie Sąd oparł się na dowodach z dokumentów dołączonych przez strony oraz zeznaniach świadków i przesłuchaniu powoda. Właściwie wszystkie powyższe zeznania były co do zasady wiarygodne, a ewentualne nieścisłości i niedokładności wynikały prawdopodobnie z upływu czasu i ostatecznie nie miały wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy.

Zgodnie z art. 481 §1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Roszczenie o zapłatę odsetek powstaje zatem od chwili, w której dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W niniejszej sprawie termin spełnienia świadczenia wynikał zarówno z treści zawartej umowy, jak również z treści wystawionych przez powoda faktur VAT, czego strona pozwana zresztą w żaden sposób nie kwestionowała. Tym samym powodowi należały się odsetki ustawowe zgodnie ze zgłoszonym żądaniem.

Skoro zatem powód wykazał istnienie swojego roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za wykonanie przedmiotu umowy o roboty budowlane w kwocie 12438,93 zł (wraz z ustawowymi odsetkami), a strona pozwana nie udowodniła, aby skutecznie skorzystała z uprawnień wynikających z rękojmi, to na podstawie art. 647 k.c. w zw. z art. 656 k.c., art. 638 k.c., art. 556 k.c., art. 557 k.c., art. 560 k.c., art. 563 k.c. i art. 481 §1 k.c. oraz łączącej strony umowy orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Mając na względzie wynik sprawy powodowi należał się zatem zwrot kosztów procesu, na które złożyły się opłata sądowa od pozwu w wysokości 300 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3600 zł, ustalone zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w niniejszej sprawie.