Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Andrzej Kurzych

Protokolant st. sekr. sąd. Anna Czerniawska

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2019 roku w Toruniu na rozprawie

sprawy z powództwa M. T.

przeciwko Państwowemu Gospodarstwu (...) w W. i Urzędowi Marszałkowskiemu Województwa (...) w T.

o dodatkowe wynagrodzenie roczne

I.  zasądza solidarnie od pozwanych Państwowego Gospodarstwa (...) w W. i Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w T. kwotę 3.945,78 zł (trzy tysiące dziewięćset czterdzieści pięć złotych siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem dodatkowego wynagrodzenia rocznego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

II.  nadaje wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 4.483,00 zł (cztery tysiące czterysta osiemdziesiąt trzy złote),

III.  nakazuje pobrać solidarnie od pozwanych kwotę 100,00 zł (sto złotych) tytułem opłaty, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy.

SSR Andrzej Kurzych

IV P 418/18

UZASADNIENIE

Powódka M. T. wniosła do tutejszego Sądu pozew o zasądzenie solidarnie od pozwanych Państwowego Gospodarstwa (...) w W. i Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w T. na jej rzecz kwoty 3 945,78 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2018 r.

W uzasadnieniu pozwu m.in. wskazała, że przez cały rok 2017 była pracownikiem Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w T., zatrudnionym na podstawie umowy o pracę. Podmiot ten, jako jednostka budżetowa , zobowiązany jest do stosowania ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. z 2018 r., poz. 1872; dalej jako ustawa o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym). Za rok 2017 r. nie otrzymała wynagrodzenia rocznego (tzw. trzynastki). Marszałek Województwa wykonywał zadania wynikające z przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. z 2017 r., poz. 1121) w zakresie gospodarki wodnej. W dniu 1 stycznia 2018 r. weszła w życia ustawa z dnia 20 lipca 2017 r. - Prawo wodne (Dz.U. z 2018 r., poz. 2268 ze zm.), co sprawiło, że pracownicy zatrudnieni uprzednio w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...) w T., którzy zajmowali się tymi zadaniami, przechodzili do nowoutworzonej jednostki - Państwowego Gospodarstwa (...). W konsekwencji powódka z dniem 1 stycznia 2018 r. stała się pracownikiem Państwowego Gospodarstwa (...), wykonującym pracę w Zarządzie Zlewni w T. - jednostce organizacyjnej Wód Polskich. Na podstawie art. 542 ust. 4 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. - prawo wodne do przejścia pracowników urzędu marszałkowskich do Wód Polskich przepis art. 23 ¹ k.p. stosuje się odpowiednio. Jako pracownik Urzędu Marszałkowskiego z dniem 29 grudnia 2017 r. po godzinie 15.00 nabyła prawo do tzw. trzynastki. Za zapłatę tego wynagrodzenia, jako powstałego przed dniem 1 stycznia 2018 r. solidarną odpowiedzialność ponosi dotychczasowy oraz nowy pracodawca. Żaden z pozwanych nie wypłacił powódce wymagalnego z dniem 1 kwietnia 2018 r. wynagrodzenia. Pracodawcy nie kwestionowali prawa do wynagrodzenia tzw. trzynastki co do zasady ani wysokości, wskazali jedynie, że nie są oni obowiązani do jego wypłaty. Pozwany Urząd Marszałkowski argumentował, że powódka uregulowania należności powinna oczekiwać od Państwowego Gospodarstwa (...). Obecny pracodawca poinformował natomiast, że stosownego uregulowania sprawy i wypłaty tzw. trzynastki powinna oczekiwać od poprzedniego pracodawcy.

Pozwany - Urząd Marszałkowski Województwa (...) w T. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu przyznał, że powódka przez cały rok 2017 była jego pracownikiem. Wskazał m. in., że Państwowe Gospodarstwo (...) jako następca prawny pozwanego Urzędu jest zobowiązany do zaspokojenia roszczeń powódki albowiem zobowiązanie to stało się wymagalne po dniu 31 marca 2018 r. - w czasie gdy powódka była już pracownikiem Państwowego Gospodarstwa (...).

Pozwany - Państwowe Gospodarstwo (...) w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości wskazując, że pracownik nabywa prawo do dodatkowego wynagrodzenia rocznego po przepracowaniu roku kalendarzowego u danego pracodawcy, a wynagrodzenie to jest płatne do końca pierwszego kwartału roku kalendarzowego następującego po roku, za który przysługuje wynagrodzenie. Pracodawcą w momencie nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego był (...) we W. w likwidacji (podano omyłkowo, gdyż chodzi o Urząd Marszałkowski Województwa (...) w T.).

Sprawa była rozpoznawana na podstawie przepisów o postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił co następuje:

Powódka M. T. była zatrudniona w pozwanym Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...) w T. od 1 października 2008 r. jako podinspektor, od dnia 1 października 2009 r. jako inspektor, od 1 lipca 2013 r. jako główny specjalista w Departamencie (...) i Geologii w Wydziale Ochrony (...).

Do obowiązków powódki należało wykonywanie zadań z zakresu gospodarki wodnej, które leżały zgodnie z ustawą Prawo wodne z 2001 r. w kompetencjach samorządu województwa. Jej głównym zadaniem były czynności związane z wyznaczaniem obszarów i granic aglomeracji, a więc czynności, o których mowa w art. 43 ust. 2a ustawy Prawo wodne z 2001 r. Przygotowywała w tym zakresie projekty uchwał Sejmiku Województwa. Czynności te zajmowały jej około 80% czasu pracy. Otrzymywała też na bieżąco zadania związane z gospodarką wodno – ściekową.

(dowody:

⚫

umowa o pracę - k. 3B akt osobowych,

⚫

pismo z 11.09.2009 r. – k. 20B akt osobowych,

⚫

pismo z 03.06.2013 r. – k. 47B akt osobowych,

⚫

w zakresie zadań powódki – fakty bezsporne)

Z dniem 1 stycznia 2018 r. weszła w życie ustawa Prawo wodne z 2017 r. Na podstawie art. 525 ust. 2 tej ustawy powołano do życia Państwowe Gospodarstwo (...) w W..

Z dniem wejścia w życie ustawy Wody Polskie wykonują zadania dotychczasowego Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej, dotychczasowych dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej oraz marszałków województw związane z utrzymaniem wód oraz pozostałego mienia Skarbu Państwa związanego z gospodarką wodną, a także inwestycjami w gospodarce wodnej (art. 526 ustawy). Należności, zobowiązania, prawa i obowiązki Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej będącego państwową jednostką budżetową oraz regionalnych zarządów gospodarki wodnej będących państwowymi jednostkami budżetowymi stają się odpowiednio należnościami, zobowiązaniami, prawami i obowiązkami Wód Polskich (art. 527 ustawy).

Ustawa uregulowała również sytuację prawą pracowników tych podmiotów, które wykonywały zadania związane z gospodarką wodną. Zgodnie z art. 542 ustawy do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy marszałkowie województw oraz kierownicy wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania marszałków województw określone w przepisach ustawy uchylanej w art. 573 opracują i przekażą ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej oraz właściwym wojewodom wykazy pracowników tych urzędów i jednostek organizacyjnych, uwzględniając zakres wykonywanych dotychczas czynności (ust. 1). W wykazach, o których mowa w ust. 1, nie ujmuje się pracowników, którym będą powierzone zadania inne niż zadania marszałków województw określone w przepisach ustawy zmienianej w art. 505 oraz w przepisach ustawy uchylanej w art. 573 (ust. 2). Do dnia wejścia w życie ustawy marszałkowie województw oraz kierownicy wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych zawiadamiają pracowników urzędów i jednostek organizacyjnych o treści wykazów w formie pisemnej (ust. 3). Z upływem miesiąca od dnia zawiadomienia pracowników urzędów i jednostek organizacyjnych o treści wykazów pracownicy tych urzędów i jednostek organizacyjnych wymienieni w wykazach stają się z mocy prawa pracownikami:

1)  Wód Polskich albo

2)  właściwych urzędów wojewódzkich, jeżeli wykonują zadania związane z utrzymywaniem wojewódzkich magazynów przeciwpowodziowych .

(okoliczności bezsporna)

W dniu 28 listopada 2018 r. powódka została poinformowana, że została ujęta w wykazie, o którym mowa w art. 542 ust. 1 ustawy Prawo wodne z 2017 r. W konsekwencji z dniem 1 stycznia 2018 r. powódka z mocy prawa stała się pracownikiem Państwowego Gospodarstwa (...).

Protokołem z dnia 8 stycznia 2018 r. Urząd Marszałkowski przekazał akta osobowe powódki Państwowego Gospodarstwu (...) w związku z przejęciem zadań.

Porozumieniem z dnia 31 stycznia 2018 r. Państwowe Gospodarstwo (...) i powódka zmieniły z dniem 1 lutego 2018 r. umowę o pracy powierzając powódce stanowisko głównego specjalisty w D. Wód Wodnoprawnych w Zarządzie Zlewni w T. w wymiarze 1 etatu, wskazując jako miejsce wykonywania pracy: Zarząd Zlewni w T., oraz ustalając wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 3.500 zł brutto miesięcznie oraz dodatek za wieloletnią pracę.

W Zarządzie Zlewni w T. powódce powierzono obowiązki związane z wydawaniem pozwoleń wodnoprawnych. Nie zajmowała się tymi zadaniami podczas pracy w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...). Zadania w zakresie pozwoleń wodnoprawnych zgodzenie z ustawą Prawo wodne z 2001 r. należały do starosty, marszałka województwa lub dyrektora regionalnego zarządu (art. 140 ustawy z 2001 r.).

(odwody:

⚫

pismo z 28.11.2017 r. - k. 75B akt osobowych,

⚫

protokół z 08.01.2018 r. – k. 84B akt osobowych,

⚫

porozumienie z 31.01.2018 r. – k. 83B akt osobowych,

⚫

w zakresie zadań powódki – fakty bezsporne)

Powódka do dnia 1 kwietnia 2018 r. nie otrzymała dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2017 r. Opiewało ono na kwotę 3.945,78 zł.

(dowody:

⚫

pismo z 03.07.2018 r. – k. 86B akt osobowych)

Powódka wezwała Marszałka Województwa (...) o zapłatę solidarnie na jej rzecz dodatkowego wynagrodzenia rocznego za rok 2017 r.

Pismem z dnia 5 czerwca 2018 r. Urząd Marszałkowski Województwa (...) odmówił zapłaty, nie kwestionując prawa powódki do wynagrodzenia rocznego za rok 2017 co do zasady, a wskazując jedynie, że w jego ocenie podmiotem zobowiązanym do zapłaty jest nowy pracodawca Państwowe Gospodarstwo (...).

Pismem z dnia 6 czerwca 2018 r. Państwowe Gospodarstwo (...) odmówiły zapłaty wskazując, że w ocenie tego pracodawcy podmiotem zobowiązanym do zapłaty jest poprzedni pracodawca.

(dowody:

⚫

pismo z dnia 06.06.2018 r. - k. 7 akt,

⚫

pismo z dnia 05.06.2018 r. - k. 11 akt)

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak przy ekwiwalencie za urlop wynosiło 4.483,00 zł.

(dowody:

⚫

zaświadczenie – k. 27 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był bezsporny. Postępowanie dowodowe ograniczyło się do przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których autentyczność i wiarygodność nie była przez strony kwestionowana. W szczególności poza sporem było, że powódka przepracowała cały rok 2017 r. w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...) w T., a od 1 stycznia 2018 r. jej pracodawcą było Państwowe Gospodarstwo (...). Nie było też kontrowersji w zakresie wysokości przysługującego powódce dodatkowego wynagrodzenia rocznego.

Spór pomiędzy stronami sprowadzał się do zagadnienia prawnego - ustalenia pracodawcy zobowiązanego do zapłaty na rzecz powódki dodatkowego rocznego wynagrodzenia za rok 2017 (tzw. trzynastki): czy obowiązek ten obciąża Urząd Marszałkowski Województwa (...) w T., czy też Państwowe Gospodarstwo (...).

Zgodnie z art. 2 ustawy o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego.

W art. 5 ustawodawca określił sposób i termin wypłaty przedmiotowego wynagrodzenia. Wynagrodzenie roczne jest wypłacane z wyodrębnionych na ten cel środków na wynagrodzenia (ust. 1). Termin zapłaty określono w ten sposób, że wynagrodzenie roczne wypłaca się nie później niż w ciągu pierwszych trzech miesięcy roku kalendarzowego następującego po roku, za który przysługuje to wynagrodzenie (ust. 2).

Treść cytowanych przepisów pozwala na odróżnienie kwestii nabycia prawa do wynagrodzenia (art. 2), oraz kwestię terminu płatności wynagrodzenia (art. 5 ust. 2). Należy uznać, że prawo do wynagrodzenia nabywa się po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego. Termin płatności wynagrodzenia został natomiast odsunięty w czasie - pracodawca winien wynagrodzenie wypłacić z upływem pierwszych trzech miesięcy następnego roku kalendarzowej – tj. najpóźniej w dniu 31 marca następnego roku. Po upływie tego terminu roszczenie pracownika o wypłatę zaległego wynagrodzenia rocznego, jako niewypłaconego w terminie, staje się wymagalne, a pracodawca obowiązany do wypłaty wynagrodzenia popada w opóźnienie.

Zagadnieniem wstępnym w niniejszej sprawie było określenie daty powstania prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego. Data wymagalności tego roszczenia nie budzi natomiast wątpliwości, gdyż wynika ona wprost z ustawy. Na gruncie przedmiotowej sprawy oznacza to, że roszczenie o zapłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego stało się wymagalne dnia 1 kwietnia 2018 r.

W prawie pracy od długiego czasu niekwestionowana jest zasada, według której pracownik nabywa prawo do świadczenia uzależnionego od przepracowania określonego czasu w ostatnim dniu tak oznaczonego terminu (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 21 maja 1991 r., I PZP 16/91, OSNCP 1992/1/10; wyrok z 19 grudnia 1996 r., I PKN 47/96, OSNAPiUS 1997/17/310 i uchwała z dnia 1 lutego 2000 r., III ZP 20/99, OSNAPiUS 2000/13/501 - wprost odnosząca się do dodatkowego wynagrodzenia rocznego). Należy więc uznać, że pracownik nabywa prawo do dodatkowego wynagrodzenia z omawianej ustawy w ostatnim dniu roku, za który świadczenie to przysługuje.

Kierując się tą zasadą przyjąć należało, że prawo powódki do tego wynagrodzenia, a jednocześnie zobowiązanie pracodawcy z tego tytułu powstało więc w dniu 31 grudnia 2017 r. Zobowiązanie to obciążało poprzedniego pracodawcę powódki, tj. Urząd Marszałkowski Województwa (...) w T.. Powódka wówczas nie mogła jednak żądać zapłaty świadczenia, gdyż nie było ono jeszcze wtedy wymagalne.

W ocenie Sądu, obowiązek zapłaty dodatkowego wynagrodzenia rocznego spoczywał również na aktualnym pracodawcy powódki Państwowym Gospodarstwie (...), co wynikało z art. 23 ¹ § 2 k.p. w związku z art. 542 ust. 5 ustawy z 2017 r.

Zauważyć należy, że powódka na mocy art. 542 ust. 4 ustawy z 2017 r. stała się z dniem 1 stycznia 2018 r. pracownikiem Państwowego Gospodarstwa (...), podmiotu, który został powołany na podstawie art. 525 ust. 2 ustawy z 2017 r.

Wskazany transfer pracowniczy wiązał się z nową strukturą organów administracji odpowiedzialnych za gospodarkę wodami. Do wejścia w życie ustawy z 2017 r. zadania związane z szeroko rozumianą gospodarką wodną wykonywały nie tylko jednostki państwowe (Krajowy oraz regionalne zarządy gospodarki wodnej), ale też poszczególni marszałkowie województwa samodzielnie albo utworzone przez nich jednostki samorządowe. Wraz z wejściem w życie ustawy z 2017 r. Wody Polskie przejęły zadania dotychczasowego Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej, dotychczasowych dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej oraz marszałków województw związane z utrzymaniem wód oraz pozostałego mienia Skarbu Państwa związanego z gospodarką wodną, a także inwestycjami w gospodarce wodnej, co wprost wynika z art. 526.

Wody Polskie stały się również ogólnym następcą prawnym, jednakże wyłącznie w zakresie państwowych jednostek gospodarki wodnej. Artykuł 527 ustawy z 2017 r. wskazuje bowiem jednoznacznie, iż ogólne następstwo prawne dotyczy wyłącznie jednostek państwowych, a nie jednostek samorządowych. Brak jest natomiast analogicznej regulacji prawnej w stosunku do pracowników zatrudnionych urzędach marszałkowskich i samorządowych jednostkach organizacyjnych.

Przedstawione zmiany kompetencyjne i organizacyjne determinowały konieczność wprowadzenia regulacji precyzujących status pracowników, którzy realizowali zadania, o których mowa a art. 526 ustawy z 2017 r. Ustawa w sposób odrębny określiła zasady przejęcia przez Wody Polskie pracowników regionalnych zarządów gospodarki wodnej (art. 539 ustawy z 2017 r.), pracowników Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej oraz jednostek organizacyjnych utworzonych przez Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej (art. 540 ustawy z 2017 r.) oraz pracowników samorządowych jednostek organizacyjnych realizujących dotychczasowe zadania marszałków województw (art. 542 ustawy z 2017 r.).

Mechanizm przejścia, wedle założeń ustawodawcy wyrażonych w art. 542 ustawy z 2017 r., w pierwszej kolejności polegał na zidentyfikowaniu tych pracowników urzędów marszałkowskich i wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych, którzy realizowali zadania marszałków województw określone w przepisach ustawy Prawo wodne z 2001 r. Należy zwrócić uwagę, że ustawodawca we wskazanym przepisie nie różnicuje tych zadań ani ich nie kategoryzuje, lecz posługuje się jednolitą formułą zadań określonych w przepisach ustawy z 2001 r. Oznacza to, że dyspozycją art. 542 ust. 1 – 4 ustawy z 2017 r. nie jest objęte zagadnienie, który podmiot i w jakim zakresie będzie następnie te zadania wykonywał. Inaczej mówiąc, nawet sytuacja, w której określone zadanie uległoby wygaszeniu, co oczywiście w praktyce nie jest możliwe, nie uchylałaby konieczności stosowania art. 542 ust. 1 ustawy z 2017 r.

Uwaga ta ma istotne znaczenie na gruncie niniejszej sprawy, gdyż zasadnicza część zadań, którą wykonywała powódka do 31 grudnia 2017 r. odnosiła się do wyznaczania obszarów i granic aglomeracji, a więc czynności, o których mowa w art. 43 ust. 2a ustawy z 2001 r. Od 1 stycznia 2018 r. uchwał w tym przedmiocie nie wydaje sejmik województwa, lecz rady właściwych gmin, o czym stanowi art. 87 ustawy Prawo wodne z 2017 r. Jak już wskazano okoliczność ta nie oddziałuje na dobór pracowników do przejścia do Państwowego Gospodarstwa (...), gdyż z punktu widzenia art. 542 ust. 1 ustawy z 2017 r. znaczenie ma jedynie to, że są to zadania objęte ustawa z 2001 r., które dotychczas wykonywane były przez marszałka województwa.

Dalszym krokiem było sporządzenie wykazów pracowników wskazanych pracowników urzędów i jednostek organizacyjnych, którzy realizowali zadania marszałków województw określone w przepisach ustawy z 2001 r. W wykazach tych marszałkowie województw oraz kierownicy wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych ujmowali jedynie tych pracowników, którzy byli „przekazywani” do Państwowego Gospodarstwa (...). Możliwe było pominięcie pracowników, którym powierzone zostały zadania inne niż zadania marszałków województw określone w przepisach ustawy z 2001 r. Taka regulacja oznacza, że wykonywanie przez pracownika przed dniem 1 stycznia 2018 r. zadań wynikających z ustawy z 2001 r. skutkowała wprawdzie przejściem pracownika z mocy prawa do Państwowego Gospodarstwa (...), lecz tylko wtedy, gdy marszałek województwa uznał, że nie jest możliwe albo nie jest celowe powierzenie danemu pracownikowi innych zadań leżących w jego kompetencjach.

Kolejnym działaniem było powiadomienie o treści wykazów zainteresowanych pracowników w formie pisemnej, co powinno nastąpić do dnia wejścia w życie ustawy (ust. 3). Od daty zawiadomienia biegł jednomiesięczny termin, z upływem którego pracownik wymieniony w wykazie stawał się z mocy prawa pracownikiem Wód Polskich albo właściwych urzędów wojewódzkich, jeżeli wykonują zadania związane z utrzymywaniem wojewódzkich magazynów przeciwpowodziowych (ust. 4).

Podkreślić należy, że kontynuacja po dniu 31 grudnia 2017 r. stosunku pracy pracownika, który dotychczas realizował zadania z ustawy z 2001 r. i wymieniony został w wykazie nie zależała od spełnienia dalszych warunków. W szczególności ustawodawca nie uzależnił jej od woli pracownika lub od przekazania jakiegokolwiek majątku. Jak już wcześniej wskazano, jej warunkiem nie było również przejście konkretnego zadania realizowanego przez danego pracownika do Państwowego Gospodarstwa (...) albo do właściwego urzędu wojewódzkiego.

Zgodnie z ust. 5 przywołanego artykułu do powyższej zmiany pracodawcy z mocy prawa przepis art. 23 ¹ k.p. stosuje się odpowiednio. Właściwe określenie zakresu zastosowania tego przepisu na gruncie niniejszej sprawy wymaga zbadania celu wprowadzenia tej konstrukcji prawnej w nim uregulowanej na grunt przekształceń, o których mowa w art. 542 ustawy z 2017 r.

Zauważyć wstępnie należy, że bez wyraźnego zadekretowania ustawodawcy nie byłoby możliwe stosowanie art. 23 ¹ k.p. w odniesieniu do zmiany pracodawcy w trybie wskazanego przepisu. Przepis art. 23 ¹ k.p. konstytuuje normę ius cogens, a zatem ani pracodawca, ani pracownik nie mogą swoim działaniem wykluczyć jej stosowania. Zaistnienie stanu rzeczy opisanego § 1, tj. przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę wywołuje skutek w postaci zmiany pracodawcy przy zachowaniu tożsamości treści stosunku pracy. Na gruncie art. 542 ustawy z 2017 r. zmiana pracodawcy nie jest wyłącznie uzależniona od wystąpienia wskazanego zdarzenia, gdyż może być unicestwiona poprzez pominięcie danego pracownika w wykazie. W sposób oczywisty dekomponuje to normę art. 23 ¹ k.p.

Kolejną kwestią, bardziej doniosłą, jest to, że w ujęciu ogólnym art. 542 ust. 1 ustawy z 2017 r. nie zakłada przejścia zidentyfikowanego zakładu pracy lub jego części. Jakkolwiek w publicznej sferze zatrudnienia zadania mają szczególne znaczenie przy ocenie, czy doszło do transferu, to nie stanowią one same w sobie o zachowaniu tożsamości przejmowanej jednostki (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 11 kwietnia 2013 r., I PK 247/12, OSNP 2014/7/97 i z 14 maja 2012 r., II PK 228/11, OSNP 2013/9-10/108 i cytowane w jego uzasadnieniu wcześniejsze orzecznictwo; z 23 maja 2012 r., I PK 200/11, OSNP 2013/5-6/52; uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 28 marca 2013 r., III PZP 1/13, OSNP 2014/4/51). Zważywszy, że jednostki organizacyjne wykonujące prerogatywy władzy publicznej są z reguły konstytuowane przez czynnik personalny w postaci zorganizowanej grupy pracowników, której wyznaczono wspólne zadania oraz przyznano kompetencje umożliwiające wykonywanie obowiązków, o przejściu takiej jednostki z zachowaniem jej tożsamości będzie co do zasady decydowało przejęcie większości pracowników (w sensie liczby i kwalifikacji) wykonujących dane zadanie. Z art. 542 ustawy z 2017 r. nie wynika, iż chodzi w tym przypadku o przejęcie zadań i wykonujących je pracowników w takim właśnie rozumieniu. Na podstawie tego przepisu doszło do przejścia do Państwowego Gospodarstwa (...) określonego zasobu kadrowego, który wykonywał zadania z ustawy z 2001 r. Ustawodawca nie zakładał jednak, że pozwoli on na zorganizowaną realizację zadań, które nałożyła na Państwowe Gospodarstwo (...) ustawa z 2017 r. Przepis art. 542 ustawy z 2017 r. nie zawiera przecież wskazań, które powaliłyby na bliższą jego charakterystykę, np. w zakresie jego liczebności i kompetencji przejmowanych pracowników. Konieczne zatem było wprowadzenie regulacji mającej na celu jego uporządkowanie, lecz dopiero po występowaniu zdarzenia w postaci zmiany pracodawcy. Wyraża się to w możliwości zaproponowania pracownikom nie później niż z upływem miesiąca od dnia zmiany pracodawcy nowych warunków pracy lub płacy (ust. 10), z uwzględnieniem zakresu dotychczasowych obowiązków pracowników oraz zakresu obowiązków, które będą realizowane na nowych stanowiskach pracy.

Rekapitulując, przedstawione rozważania prowadzą do wniosku, że bez wyraźnej regulacji ustawowej nie byłoby możliwe stosowanie art. 23 ¹ k.p. Państwowe Gospodarstwo (...) na podstawie ustawy z 2017 r. przejęło wynikające z niej zadania, lecz nie towarzyszyło temu przejęcie zorganizowanej grupy pracowników, która mogła je wykonywać.

W ocenie Sądu, ratio legis regulacji zamieszczonej w art. 542 ust. 5 ustawy z 2017 r. opiera się na dwóch założeniach. Po pierwsze, przepis art. 542 ust. 4 ustawy z 2017 r. gwarantuje jedynie kontynuację stosunków pracy, lecz nie określa, jaka jest ich treść od dnia 1 stycznia 2018 r. Konieczne zatem było wprowadzenie regulacji, która zapewnia stabilność treści stosunku pracy po przekształceniu podmiotowym po stronie pracodawcy. Taką funkcję spełnia właśnie art. 23 ¹ k.p.

Po drugie, brak odesłania do art. 23 ¹ k.p. wywoływałby istotne problemy interpretacyjne w zakresie odpowiedzialności za zobowiązania powstałe przed 1 stycznia 2018 r. Właśnie po to ustawodawca wyraźnie wskazał, że art. 23 ¹ k.p. ma odpowiednie zastosowanie, aby uciąć spekulacje związane z ustalaniem czy w przedmiotowej sprawie doszło do przejścia za pracownikiem zakładu pracy lub jego części. Ustawodawca chciał zagwarantować pracownikom, których obejmą zmiany związane ze strukturą ustroju wodnego, że ich warunki zatrudnia nie ulegną zmianie oraz że ich sytuacja prawna nie będzie zależała od dowolnej interpretacji ogólnie obowiązujących przepisów prawa przez poszczególne podmioty. Pamiętać należy, że w ustawie z 2017 r. brak jest przepisu, który w zakresie zadań realizowanych przez marszałków województwa rozstrzygałby w sposób stanowczy kwestię następstwa prawnego na wzór regulacji zamieszczonej w art. 527 ustawy z 2017 r.

W przedmiotowej sprawie problem odpowiedniego stosowania art. 23 ¹ k.p. koncentrował się na zastosowaniu § 2 tego przepisu. W myśl tego przepisu za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie. Jak już wskazano, na tle przekształceń uregulowanych w art. 542 ustawy z 2017 r. nie da się wyodrębnić zakładu pracy lub jego części. Zaistniała natomiast sytuacja, w której zadania wynikające z ustawy z 2001 r. zostały wyłączone z kompetencji starostów, marszałków województw oraz dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej oraz na podstawie przepisów ustawy z 2017 r. przesunięte do innych organów, w zdecydowanej większości do jednostek organizacyjnych Wód Polskich. Ustawodawca powiązał wskazane przesunięcia kompetencyjne z możliwością przejścia pracowników, którzy dotychczas te zadania realizowali, ale tylko, jak wynika z art. 542 ust. 4 ustawy z 2017 r., do Wód Polskich lub właściwych urzędów wojewódzkich, jeżeli wykonują zadania związane z utrzymywaniem wojewódzkich magazynów przeciwpowodziowych. Taki stan rzeczy co do zasady nie odpowiada dyspozycji art. 23 ¹ § 2 k.p., lecz w drodze odpowiedniego stosowania tego przepisu możliwe i uzasadnione jest potraktowanie na analogicznych zasadach jak przejścia części zakładu pracy zdarzenia w postaci wyłączenia z mocy prawa zadań z kompetencji marszałków województw i przesunięcia ich do innych podmiotów, przede wszystkim do Państwowego Gospodarstwa (...). W ten sposób osiągnięty zostanie przedstawiony wcześniej cel odesłania zamieszczonego w art. 542 ust. 4 ustawy z 2017 r., polegającym przede wszystkim na ustabilizowaniu treści stosunku pracy przejmowanych pracowników oraz uniknięcie problemów dotyczących odpowiedzialności za zobowiązania powstałem przed dniem 1 stycznia 2018 r.

Dlatego, w ocenie Sądu, z uwagi na zastosowaną w art. 542 ust. 5 ustawy z 2017 r. konstrukcję odesłania do odpowiedniego stosowania art. 23 ¹ k.p. uzasadnione jest stwierdzenie, że w przedmiotowym stanie faktycznym spełnione zostały przesłanki zastosowania wprost art. 23 ¹ § 2 k.p., statuującego zasadę solidarnej odpowiedzialności dotychczasowego i nowego pracodawcy za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, które powstały przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę. Zobowiązanie do wypłaty dodatkowego wynagrodzenia tzw. trzynastki powiązane jest z momentem nabycia prawa do tego świadczenia. Jak już wskazano powyższej, prawo do tego świadczenia powstało przed przejściem części zakładu pracy na nowego pracodawcę - z dniem 31 grudnia 2017 r. Tym samym w sprawie znajdowała zastosowanie wprost zasada solidarnej odpowiedzialności za zapłatę tego świadczenia przez dotychczasowego i nowego pracodawcę.

Na marginesie należy wskazać, że argumentacja pozwanego Urzędu, że skoro art. 23 ^{( 1)} k.p. znajduje jedynie „odpowiednie” zastosowanie, to z uwagi na fakt, że nie doszło do przejścia „części zakładu pracy” przepis ten w ogóle nie będzie miał zastosowania, choć nie jest logicznie wykluczona, to jednak była chybiona. Odpowiednie stosowanie przepisu oznacza konieczność przeprowadzenia odpowiednich zabiegów adaptacyjnych, a dopiero gdy nie jest to możliwe (wydaje się, że granicą jest wykładnia contra legem) należy odmówić jego stosowania (J. Nowacki, Odpowiednie stosowanie przepisów prawa, PiP 1964, nr 3). Na gruncie niniejszej sprawy przedstawione działania interpretacyjne nie dekomponowały jednak normy art. 23 ^{( 1 )}§ 2 k.p. tak dalece. Pozwoliły ona na przyjęcie, że wskazany przepis pod względem jurydycznym i funkcjonalnym jest zdatny do zastosowania.

Nie miał również racji pozwany PGW Wody Polskie, wskazując, że nie ma podstaw faktycznych i prawnych do wypłaty wynagrodzenia ze środków tego podmiotu. Nie jest rzeczą Sądu badać faktyczne możliwości płatnicze podmiotów obowiązanych do zapłaty wynagrodzenia, skoro art. 23 ¹ k.p. wprost statuuje solidarną odpowiedzialność obu podmiotów, chroniąc w ten sposób interesy pracownika.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie sąd orzekł po myśli art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Termin zapłaty dodatkowego wynagrodzenia rocznego został określony w ustawie najpóźniej na dzień 31 marca 2018 r. Tym samym, w dniu następnym 1 kwietnia 2018 r. pozwani pozostawali w opóźnieniu.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 96 ust. 1 pkt 4 i 97 w zw. z art. 113 i art. 28 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 300 ze zm. ) oraz w oparciu o art. 98 k.p.c. i art. 105 § 2 k.p.c.

Według art. 477 ² § 1 k.p.c. zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, Sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Na podstawie tego przepisu Sąd nadał wyrokowi w punkcie II rygor natychmiastowej wykonalności w całości do kwoty średniego miesięcznego wynagrodzenia powódki wynikającej z zaświadczenia na k. 27 akt.