Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

Sędziowie: SO Jacek Matusik

SR del. Michał Bukiewicz

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Zuzann Poźniak

przy udziale prokuratora Agaty Stawiarz

po rozpoznaniu dnia 18 lutego 2019 r.

sprawy K. R., syna J. i I., ur. (...) w W.

oskarżonego o czyn z art. 217 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 14 czerwca 2018 r. sygn. akt VIII K 578/17

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie na rzecz adw. H. M. kwotę 516,60 zł
(pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) obejmującą wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną z urzędu wraz z podatkiem VAT; koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

SSO Jacek Matusik SSO Adam Bednarczyk SSR del. Michał Bukiewicz

Sygn. akt VI Ka 1135/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 14 czerwca 2018 roku, w sprawie VIII K 578/17 K. R. został uniewinniony o d popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 6.02.2017 w W. przy ulicy (...) naruszył nietykalność cielesną A. P. (1) w ten sposób, że pomimo jej sprzeciwu trzykrotnie przytulił się do niej całym ciałem i objął rekami w pasie, biodrach i tułowiu a także dwukrotnie pocałował ją w pliczek oraz jednokrotnie pocałował w szyję tj. czynu z art. 217§1 kk

Apelację na niekorzyść korzyść od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości wywiódł Prokurator , zarzucając wydanemu rozstrzygnięciu obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. – art. 7 kpk – poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów oraz błąd w ustaleniach faktycznych , mający wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że pocałowanie przez K. R. P. w policzek w podziękowaniu za wykonaną pracę domową było gestem akceptowanym przez pokrzywdzoną i usprawiedliwionym okolicznościami, podczas gdy nie ustalono by pokrzywdzona jakimkolwiek zachowaniem dla przyzwolenie na dopuszczenie się takiego zachowania, zaś okoliczności zajścia nie usprawiedliwiały opisanego zachowania wobec małoletniej pokrzywdzonej.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji celem przeprowadzenia w całości postępowania dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Złożona w przedmiotowej sprawie apelacja okazała się bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

W opinii Sąd Odwoławczego, Sąd pierwszej instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, stosownie do wymogów art. 439 kpk.

Sąd Okręgowy po dokonaniu wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego i treści uzasadnienia , zajął stanowisko, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy oraz dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe, wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych, tak co do samego przebiegu mających miejsce zdarzeń, jak i rozstrzygając kwestie sprawstwa i winy oskarżonego. Postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z należytą starannością i poszanowaniem proceduralnych zasad obowiązujących w polskim procesie karnym, dlatego nie było w sprawie żadnych podstaw ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zebranego materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału ustaleń faktycznych w sprawie.

Rozpoczynając analizę zarzutów apelacyjnych sformułowanych przez Prokuratora w złożonym środku odwoławczym Sąd Okręgowy podkreśla, iż nie podziela stanowiska skarżącego jakoby w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia art. 7 kpk . Apelujący wskazał w tym zakresie, iż do naruszenia art. 7 kpk miało dojść w niniejszej sprawie poprzez dokonanie przez Sąd Rejonowy błędnej oceny wyjaśnień oskarżonego i dokonaniu ustaleń w oparciu o ich treść , wadliwym dokonaniu ustaleń na opinii biegłego psychologa W. G. , że A. P. (2) zmieniała przedstawioną przez siebie wersję, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, nie daje podstaw do takiego ustalenia.

Na wstępie rozważań należy zaznaczyć, iż zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów o której mowa w treści art. 7 kpk, organ procesowy ocenia dowody i wyciąga z nich wnioski według wewnętrznego przekonania, nieskrępowanego regułami prawnymi. Zasada swobodnej oceny dowodów nie oznacza jednak, iż ocena ta ma charakter dowolny, albowiem sąd powinien wyjaśnić, w jaki sposób dowody ocenił i dlaczego wyciągnął z nich takie, a nie inne wnioski dotyczące konkretnych ustaleń faktycznych. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niemożności przypisania tej cechy innym dowodom, pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wówczas, gdy jest ono poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, z uwzględnieniem zasady prawdy materialnej, zasady obiektywizmu, a także, gdy jednocześnie jest wyczerpująco oraz logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.09.2007r., sygn. akt SNO 57/07).

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji, procedując w niniejszej sprawie, spełnił wszystkie wskazane wyżej wymogi i nie popełnił błędu w ocenie dowodów i w ustaleniach faktycznych. Dyrektywy swobodnej oceny zostały przez Sąd I instancji prawidłowo uwzględnione i dano temu wyraz w uzasadnieniu orzeczenia. Oceny tej nie sposób skutecznie kwestionować, zaś polemika uzasadnienia apelacji pozbawiona jest w tym zakresie trafnych argumentów. Choć istotnie odmienna ocena dowodów korzystna dla danej strony procesowej jest naturalnie jej prawem, to nie wynika z niej jednak samo przez się, by ocena dokonana w sprawie przez Sąd orzekający charakteryzowała się dowolnością. Przeciwstawne stanowisku Sądu I instancji zarzuty są, zdaniem Sądu Okręgowego, przedstawione wybiórczo i nie odnoszą się do całości faktów wykazanych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, których ocena w całokształcie doprowadziła do wydania wyroku. Skarżący nie wykazał skutecznie, aby rozumowanie Sądu Rejonowego, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne.

Zważyć zatem należy, iż w zakresie kwestionowanej przez skarżącego oceny zeznań wyjaśnień oskarżonego Sąd Okręgowy w całości podziela argumentacje poczynioną w uzasadnieniu Sądu I instancji, nie widząc jednocześnie potrzeby czynienia ponownej analizy tożsamych okoliczności. Dla wyeliminowania wątpliwości skarżącego wskazać jedynie należy, iż Sąd Rejonowy wskazał w jakiej części nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego a w jakiej brak było podstaw do ich zakwestionowania z uwagi na brak dowodów przeciwnych, wykluczających jednoznacznie przedstawianą wersję. Wbrew twierdzeniom zawartym w środku odwoławczym sam fakt, iż wyjaśnienia oskarżonego są niekonsekwentne nie może prowadzić do dokonania na tej podstawie ustaleń co do sprawstwa oskarżonego w sytuacji , gdy dowód oskarżenia w postaci zeznań bezpośredniego świadka A. P. (1) z przyczyn podanych w uzasadnieniu nie jest w stanie potwierdzić stawianego przez oskarżyciela zarzutu. Twierdzenie Prokuratora, że nie ma podstaw do podważania wiarygodności pokrzywdzonej jest całkowicie chybione i pomija celowo cały szereg okoliczności dotyczących oceny zeznań tego świadka zawartej w szerokim uzasadnieniu Sądu Rejonowego , w tym wskazujących na sprzeczności z zeznaniami A. D. i P. C. oraz sprzeczności i niekonsekwencje w wersji pokrzywdzonej.

Sąd Okręgowy podziela także ocenę opinii psychologicznych wywołanych w sprawie dotyczących A. P. (1) , w tym sporządzoną przez W. G. a dokonaną przez Sąd Rejonowy . Podkreślić należy, że Sąd dokonywał własnych ustaleń faktycznych, własnej oceny dowodów i w żaden sposób biegli nie wyręczyli sądu w tym obowiązku. Oczywistym jest, że wziąwszy pod uwagę wnioski opinii wywołanej dla potrzeb oceny dowodu Sąd dokonał ustaleń faktycznych wynikłych z całokształtu procesu przeprowadzenia samego dowodu podstawowego, dowodu służącego jego ocenie oraz wymaganej dla nich analizy. Nie jest błędem Sądu przywołanie dowodu z treści opinii psychologicznych przy wyjaśnianiu na jakich dowodach sąd się oparł przy ustalaniu stanu faktycznego.

Ustosunkowując się do kolejnego zarzutu sformułowanego w apelacji Prokuratora należy wskazać, iż zdaniem Sądu Okręgowego, brak jest również możliwości uznania aby zaistniały podstawy do przyjęcia by ustalone zachowanie w postaci pocałowania przez oskarżonego A. P. (1) w policzek w podziękowaniu za wykonane pracy domowe było gestem nieakceptowanych przez pokrzywdzoną, nie było usprawiedliwione okolicznościami i stanowiło to naruszenie jej nietykalności w rozumieniu art. 217§1 kk . Argumentacja odwołująca się do wieku pokrzywdzonej , braku zdolności do wyrażenia zgody na naruszenie nietykalności, braku pełnej świadomości działania jedynie stwarza potencjalną możliwość przyjęcia braku akceptacji na takie zachowanie ale w żaden sposób na poziomie graniczącym z pewnością. Nadto uznanie realizacji znamion czynu z art. 217§1kk wymagałoby to przyjęcia po stronie oskarżonego świadomości braku zgody i udowodnienia mu tego z wykluczeniem innego przebiegu procesu myślowego. W niniejszej sprawie takie warunki nie zachodzą a ustalenia jakich oczekuje prokurator stanowią jedynie domniemania na podstawie których w żaden sposób nie można dokonać potwierdzenia trafności zarzutu. Rolą Prokuratora jest wykazanie realizacji znamion strony podmiotowej i przedmiotowej czynu a nie Sądu. Oczekiwanie, że Sąd ma wykazać, że dotyk był niechciany czy nieakceptowany jako warunku uniewinnienia oskarżonego jest nieuprawnione i w żaden sposób nie może skutkować przyjęciem trafności wersji oskarżenia. Twierdzenie, że pokrzywdzona znalazła się w chwilowej zależności od oskarżonego jest dowolne i sprzeczne z własnymi spostrzeżeniami prokuratora we wcześniejszej części apelacji co do swobody postępowania pokrzywdzonej , gdzie przywołuje, że to oskarżony „godził się” na jej pobyt, wykonywanie czynności domowych a nawet wychodził z nią do sklepu. Pozostała argumentacja Prokurator dotycząca oceny pocałunku jako takiego w kontekście naruszenia nietykalności jest zbyt abstrakcyjna, pozbawiona odniesienia do okoliczności sprawy i nie może prowadzić do innych wniosków niż przyjęte przez Sąd Rejonowy.

Mając na uwadze powyżej poczynioną argumentację Sąd Okręgowy nie uwzględniając złożonej w sprawie apelacji, utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie.

W przedmiocie kosztów obrony z urzędu Sąd Odwoławczy orzekł zaś na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Kosztami procesu należało obciążyć Skarb Państwa na podstawie art. 636§1 kpk.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł, jak w sentencji.

SSO Jacek Matusik SSO Adam Bednarczyk SSR (del) Michał Bukiewicz