Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda

Protokolant: sekr. sądowy Robert Wójcik

przy udziale prokuratora Marka Traczyka

po rozpoznaniu dnia 20 lutego 2019 r. w Warszawie

sprawy B. D. c. T. i I., ur. (...) w N.

oskarżonej o przestępstwo z art. 284 § 2 kk

P. B. s. R. i J., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 291 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego P. B. i prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 17 maja 2018 r. sygn. akt II K 567/17

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  w zakresie czynu przypisanego B. D. ustala, że przywłaszczenie nastąpiło
w dniu 1 grudnia 2010 roku i zamiast orzeczonej przy zastosowaniu art. 37a kk kary grzywny, na podstawie art. 284 § 2 kk wymierza oskarżonej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby; na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk orzeka wobec oskarżonej karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny w wysokości 10 (dziesięciu) złotych każda; na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk orzeka wobec oskarżonej obowiązek informowania sądu co 6 miesięcy o przebiegu okresu próby;

2.  w zakresie czynu przypisanego P. B. zamiast orzeczonej przy zastosowaniu art. 37a kk kary grzywny, na podstawie art. 291 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 kk
w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby; na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk orzeka wobec oskarżonego karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny w wysokości 10 (dziesięciu) złotych każda; na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek informowania sądu co 6 miesięcy o przebiegu okresu próby;

3.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.  zasądza od oskarżonej B. D. i oskarżonego P. B. na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 320 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz pozostałe koszty sądowe
w sprawie w częściach równych.

Sygn. akt VI Ka 987/17

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Na uwzględnienie zasługiwała jedynie apelacja prokuratora.

W pierwszym rzędzie podkreślić trzeba, że Sąd I instancji przeprowadził w niniejszej sprawie prawidłowe postępowanie dowodowe dążąc do wyjaśnienia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy, a zebrane dowody poddał wszechstronnej analizie nie wykraczającej poza ramy art. 7 kpk i na tej podstawie wyprowadził zasadne wnioski w przedmiocie winy oskarżonych w zakresie zarzucanych im czynów. Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd rejonowy w niniejszej sprawie znajdują pełne oparcie w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale dowodowym. Jednocześnie lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazuje, że sąd meriti dokonał całościowej i logicznej oceny zebranych dowodów. Szczegółowe i wyczerpujące uzasadnienie pozwala na prześledzenie toku rozumowania sądu I instancji, szczególnie w kwestii ocen związanych z wiarygodnością zgromadzonego materiału dowodowego i tych, na podstawie których oceniał zamiar oskarżonych. Kontrola zaprezentowanego toku rozumowania prowadzi do wniosku, że sąd rejonowy przeprowadził logiczny wywód uzasadniający przypisanie oskarżonym winy w zakresie zarzucanych im czynów.

Obrońca B. D. nie zaskarżył wyroku, a zatem zgodził się z tymi wywodami Sądu I instancji, które skutkowały przypisaniem oskarżonej czynu zarzucanego jej w akcie oskarżenia. Sąd Odwoławczy co do zasady akceptuje argumentację zaprezentowaną w tej części w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, podziela także zapatrywanie co do kwalifikacji prawnej przypisanego czynu. Natomiast zdaniem Sądu Okręgowego oskarżona dopuściła się przypisanego jej przywłaszczenia już w dniu 1 grudnia 2010 r., bowiem od tego dnia nie miała prawa rozporządzać przedmiotowym samochodem, co wykazał Sąd Rejonowy. W ocenie Sądu Odwoławczego wskazany w przypisanym czynie okres, przez który pojazd nie był oddany do dyspozycji banku nie ma znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonej, bowiem istotne jest to, kiedy nastąpiło przywłaszczenie, a nie ile trwało. Dlatego też w tym zakresie Sąd Okręgowy dokonał zmiany wyroku.

Przechodząc z kolei do apelacji obrońcy P. B., to w istocie stanowi ona w przeważającej części polemikę z prawidłowo ustalonym przez Sąd Rejonowy stanem faktycznym i dokonaną oceną materiału dowodowego. W swojej apelacji skarżący zasadniczo podnosi, że oskarżony był zapewniany przez oskarżoną i jej męża o prawidłowych spłatach rat za przedmiotowy samochód. Podzielając argumenty Sądu I instancji, który nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego o jego niewiedzy co do faktycznej sytuacji związanej z płaceniem rat, wskazać trzeba na okoliczności, które zupełnie pomija obrońca w apelacji. Przecież z dokumentów pojazdu jasno wynikało, jaka jest jego sytuacja prawna, co oskarżonego jako osobę pilotującą pożyczkę powinno skłaniać do dołożenia wszelkiej staranności w wyjaśnieniu, czy istotnie oskarżona jest uprawniona do dysponowania pojazdem, który był zastawem umowy pożyczki. Także dalsze postępowanie oskarżonego wskazuje na bezprawność jego działań związanych z przedmiotowym samochodem. Po jego odebraniu od M. K. bez żadnego porozumienia z oskarżoną zawarł umowę użyczenia tego pojazdu wpisując dane osoby, która faktycznie jej nie podpisała. Jednocześnie nie chciał oskarżonej zwrócić pojazdu. Dlatego też Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania kwalifikacji prawnej ustalonego zachowania oskarżonego. Przedmiotem niniejszego postępowania jest zarzut stawiany oskarżonemu, a zatem Sąd Okręgowy nie widzi potrzeby analizowania zachowania M. K. pod kątem odpowiedzialności karnej za paserstwo. Tym bardziej, że argumentacja zaprezentowana w apelacji bazuje na skrócie faktycznym i myślowym, a nie na rzetelnej analizie zachowania tego świadka.

Natomiast odnosząc się do zarzutu z pkt. I apelacji zauważyć trzeba, że zmiana daty przywłaszczenia pojazdu przez oskarżoną nie wpływa na ocenę prawną przypisanego zachowania oskarżonego. Nawet, gdyby pozostał okres przywłaszczenia przypisany oskarżonej w zaskarżonym wyroku to fakt, że oskarżony przyjął pojazd zanim nastąpiło zakończenie okresu przywłaszczenia nie uwalnia go od odpowiedzialności z art. 291 § 1 k.k. Wynika to z faktu, że od 1 grudnia 2010 r. to przywłaszczenie miało miejsce, a zatem już od tej daty mamy do czynienia z przestępstwem. Zatem dla odpowiedzialności karnej P. B. nie ma znaczenia, że przyjął przedmiotowy samochód przed zakończeniem wskazanego okresu przywłaszczenia, które w tej koncepcji należałoby potraktować trwałe przestępcze zachowanie oskarżonej. Dlatego też Sąd Odwoławczy nie podzielił zapatrywania przedstawionego w tym zarzucie, a tym samym uznał, że dokonana zmiana daty czynu oskarżonej nie ma w realiach sprawy niniejszej wpływu na sytuację prawną oskarżonego.

Reasumując - z tych wszystkich względów sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania oceny dowodów, a przez to też samych ustaleń faktycznych sądu I instancji. W ich świetle wina oskarżonych i kwalifikacja prawne przypisanych im czynów nie budzą żadnych wątpliwości.

Natomiast sąd odwoławczy nie mógł odmówić słuszności apelacji prokuratora. Uzasadnienie Sądu I instancji nie pozostawia żadnych wątpliwości, że w odniesieniu do obojga oskarżonych ocenił jako znaczny stopień szkodliwości społecznej przypisanych im czynów. W przypadku oskarżonej jej zachowanie ocenił na zasługujące na jednoznaczne potępienie i dezaprobatę. Dlatego też trudno podważać zawarte w apelacji prokuratora argumenty co do rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonej. Tym bardziej, że brak jest w jej przypadku przekonujących okoliczności łagodzących, które usprawiedliwiałyby choćby w minimalnym stopniu jej zachowanie. Co do oskarżonego podnieść trzeba, że nie był to jego pierwszy konflikt z prawem karnym (vide – k. 408). Ponadto także w jego przypadku trudno doszukać się okoliczności łagodzących. Nie widząc potrzeby powielania argumentów podniesionych w apelacji prokuratora Sąd Okręgowy uznał je za przekonujące i dlatego zmienił rozstrzygnięcie co do kary zgodnie z wnioskami apelacji, nie podzielając zapatrywań skarżącego jedynie co do długości okresu próby żądanego dla oskarżonej. W ocenie Sądu Odwoławczego dwuletni okres próby będzie w tym przypadku wystarczający dla miarodajnej oceny procesu resocjalizacji oskarżonej. Wymierzone przez Sąd Odwoławczy kary są adekwatną reakcją na przestępcze zachowanie oskarżonych i w rzeczywisty sposób powinny ich skłonić do przestrzegania porządku prawnego. Akceptując wskazaną w apelacji prokuratora wysokość grzywień Sąd Okręgowy brał pod uwagę możliwości majątkowe oskarżonych. Nałożony na nich obowiązek także powinien mieć realny wpływ na przebieg okresu próby.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 635 kpk nie widząc wystarczających podstaw do zwolnienia oskarżonych od ich uiszczenia. .

Z tych wszystkich względów sąd okręgowy orzekł jak w wyroku.