Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie, VI Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: ASR Klaudia Kłosińska

Ławnicy: Dariusz Bauer

Lucyna Lipińska

Protokolant: Iwona Wołyniec

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. D.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J.

o odszkodowanie

1.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. na rzecz K. D. kwotę 5.825,55 zł (pięć tysięcy osiemset dwadzieścia pięć złotych i pięćdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 października 2018 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. na rzecz K. D. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w J. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. kwotę 292 zł (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote) tytułem opłaty stosunkowej od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić;

4.  nadaje wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 3.495,33 zł (trzy tysiące czterysta dziewięćdziesiąt pięć złotych i trzydzieści trzy grosze).

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 października 2018 r. ( data stempla pocztowego) K. D. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. kwoty 5.833 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że pozwana spółka niesłusznie rozwiązała z nią umowę
o pracę bez wypowiedzenia, a dochodzona kwota stanowi odszkodowanie z tego tytułu ( pozew z załącznikami k. 1-26).

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa oraz
o zasądzenie od powódki kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia doszło z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych ( odpowiedź na pozew z załącznikami k.32-85).

Pismem z dnia 18 listopada 2018 r. strona powodowa zmodyfikowała żądanie pozwu
w zakresie kwoty dochodzonego roszczenia, wskazując, że odszkodowanie powinno wynieść 5.825,55 zł ( pismo k. 95-96).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska
w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 lutego 2015 r. K. D. zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. umowę o pracę na okres próbny od 5 lutego
2015 r. do 30 kwietnia 2015 r. K. D. została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze (...) zaś według umowy wynagrodzenie za pracę miało składać się z wynagrodzenia zasadniczego w kwocie 2.500 zł brutto oraz premii uznaniowej. W dniu 30 kwietnia 2015 r. strony zawarły umowę o pracę na czas określony począwszy od dnia 1 maja 2015 r. do dnia 30 kwietnia 2017 r. Warunki umowy nie uległy zmianie. W dniu 28 kwietnia 2017 r. strony zawarły kolejną umowę o pracę na okres od 1 maja 2017 r. do
31 stycznia 2018 r. Następna umowa o pracę została zawarta w dniu 23 stycznia 2018 r. na okres od 1 lutego 2018 r. do 31 października 2018 r.

( dowód: umowa k. 10, 11, 12, 13)

Średnie miesięczne wynagrodzenie K. D. wynosiło 3.495,33 zł brutto.

( dowód: zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach k. 47)

W dniu 7 września 2018 r. K. D. udała się do sklepu sieci Biedronka położonego przy ul. (...) w W. celem uzupełnienia szafy kosmetycznej produktami marki B.. Sklep położony przy ul. (...) miał istotne znaczenie dla spółki, ponieważ w tym samym budynku mieściło się Biuro Główne spółki będącej właścicielem sieci sklepów (...). W związku z tym ze względów reprezentacyjnych przywiązywano szczególną uwagę do właściwej obsługi tej placówki.

( dowód: zeznania E. H. k. 115-116 v, 117v-118, e-protokół z dnia 19.12.2018 r. (...) (...)zeznania K. D. k. 129v-130v, e-protokół z dnia 1.02.2019 r. (...)

Pracownicy dokonujący zaopatrzenia sklepu (...) w produkty marki B. musieli przestrzegać określonych procedur. Konieczne było przedstawienie dokumentu WZ, na którym znajdowała się specyfikacja wnoszonych produktów, których liczba musiała zgadzać się z liczbą towarów pozostawionych na terenie sklepu. (...) Sp. z o.o. instruowała swoich pracowników, aby zawsze zgłaszać obsłudze sklepu (...) chęć wyniesienia jakiegokolwiek towaru, w tym testerów kosmetyków, które nie były przeznaczone do sprzedaży. Wiadomości mailowe w tej sprawie były kierowane do pracowników (w tym do K. D.) w dniach 4 października 2015 r. oraz 5 kwietnia 2016 r. W praktyce kierownicy sklepu (...) nie wymagali zgłaszania wynoszenia testerów, ponieważ nie stanowiły one pełnowartościowych produktów sprzedawanych w sklepie.

( dowód: zeznania E. H. k. 115-116 v, 117v-118, e-protokół z dnia 19.12.2018 r. (...) (...), zeznania B. S. k. 116v-117,118-118v, e-protokół z dnia 19.12.2018 r. (...) (...)zeznania K. D. k. 129v-130v, e-protokół z dnia 1.02.2019 r. (...)

K. D. przystępując w dniu 7 września 2018 r. do uzupełnienia towaru
w szafie kosmetycznej B. dysponowała dokumentem WZ, na którym znajdowało się
30 produktów. Wszystkie kosmetyki, które miała umieścić w witrynie, wniosła w koszyku, który stanowił jej własność i który zawsze po zakończeniu obowiązków pracowniczych zabierała z sobą do domu. Zadaniem K. D. było wyłożenie towarów na ekspozycję, wyczyszczenie półki kosmetycznej oraz sporządzenie dokumentacji fotograficznej. K. D. po kolei wykonywała wszystkie czynności, jednocześnie rozmawiając przez telefon. W trakcie gdy wykładała pomadki na górną lewą część witryny jeden z egzemplarzy pomadki o wartości 8,99 zł wypadł jej z ręki wprost do koszyka. Kobieta nie zwracając na to uwagi dokończyła czyszczenie ekspozycji, uzupełniła jeszcze kilka produktów, po czym wyszła ze sklepu, zabierając swój koszyk, w którym pozostała opisana wyżej pomadka.

( dowód: zapis monitoringu utrwalonego na płycie k. 103, plik oznaczony numerem 10-36-05_062, dokładny moment zdarzenia uwidoczniony na nagraniu w przedziale czasowym 01:30-02:30 min nagrania, zeznania K. D. k. 129v-130v, e-protokół z dnia 1.02.2019 r. (...)

Pracownik ochrony sklepu (...) oglądając zapis monitoringu zauważył, że K. D. wyniosła jeden z produktów. Po odtworzeniu nagrania stwierdził, że zamiast zostawienia na witrynie 30 produktów, które widniały na dokumencie WZ, w szafie kosmetycznej pozostawiono 29 sztuk towaru. Kierownik sklepu, B. S., zadzwonił w tej sprawie do przełożonej K. E. H. – która bezzwłocznie przyjechała do sklepu (...) żeby obejrzeć nagranie.

( dowód: zeznania E. H. k. 115-116 v, 117v-118, e-protokół z dnia 19.12.2018 r. (...) (...) zeznania B. S. k. 116v-117,118-118v, e-protokół z dnia 19.12.2018 r. (...) (...)zeznania K. D. k. 129v-130v, e-protokół z dnia 1.02.2019 r. (...)

K. D. była cenionym pracownikiem. Z uwagi na nienaganny przebieg dotychczasowego zatrudnienia obsługiwała mający strategiczne znaczenie z punktu widzenia jej pracodawcy sklep (...) położony przy ul. (...) w W.. K. D. dostała propozycję awansu i od dnia 10 września 2018 r. miała rozpocząć pracę na wyższym stanowisku. Przed 7 września 2018 r. K. D. wielokrotnie bywała w tym sklepie i wiedziała o zainstalowanym systemie monitoringu.

( dowód: zeznania E. H. k. 115-116 v, 117v-118, e-protokół z dnia 19.12.2018 r. 00:04:54-00:31:52, 01:27:46-01:40:03, zeznania K. D. k. 129v-130v, e-protokół z dnia 1.02.2019 r. 00:02:04-00:27:18)

W dniu 10 września 2018 r. K. D. stawiła się w pracy, aby zdać samochód służbowy i rozpocząć pracę na nowym stanowisku. Podczas spotkania z przełożoną dowiedziała się, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. rozwiązuje zawartą z nią umowę o pracę bez okresu wypowiedzenia. Kobieta otrzymała pismo, w którym jako przyczynę zakończenia stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym wskazano ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, polegające na wyniesieniu w dniu 7 września 2018 r. ze sklepu (...) przy ul. (...) w W. produktu B.. Pracodawca zdecydował nadto o wezwaniu funkcjonariuszy Policji, którzy po obejrzeniu nagrania
z monitoringu nie stwierdzili podstaw do ukarania K. D. mandatem. Kobieta uiściła kwotę 8,99 zł stanowiącą wartość brakującej pomadki.

( dowód: pismo k. 14; zeznania E. H. k. 115-116 v, 117v-118, e-protokół z dnia 19.12.2018 r. (...) (...)zeznania K. D. k. 129v-130v, e-protokół z dnia 1.02.2019 r. (...)

K. D. w dniu 13 września 2018 r. wystosowała do prezesa B. Sp.
z o.o. z siedzibą w J. pisemne wyjaśnienia sytuacji. Wskazała, że cała sytuacja była pomyłką i przeprosiła za swoją nieuwagę, jednocześnie prosząc o zmianę trybu zakończenia stosunku pracy. Prośba kobiety nie została uwzględniona.

( dowód: pismo z dnia 13.09.2018 r. k. 17, zeznania K. D. k. 129v-130v, e-protokół z dnia 1.02.2019 r. (...)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów. Odnosząc się do osobowych źródeł dowodowych trzeba wskazać, że Sąd uznał zeznania świadków E. H. i B. S. za wiarygodne, jednak niemogące stanowić podstawy ustaleń faktycznych co do przebiegu spornego zdarzenia z dnia 7 września 2018 r. Ani przełożona K. D., ani kierownik sklepu nie byli naocznymi świadkami spornego incydentu, zaś oceny, które formułowali w tym zakresie stanowiły wyłącznie ich subiektywne spostrzeżenia. Własne zdanie na temat przebiegu wydarzenia oparli na analizie zapisu monitoringu, który w ocenie Sądu nie daje podstaw do uznania, że doszło do kradzieży. Zeznania świadków w pozostałej części Sąd uznał za miarodajne i mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Wprawdzie świadkowie prezentowali rozbieżne twierdzenia co do obowiązku raportowania wynoszenia z terenu sklepu testerów, jednak nie wpływa to na ich wiarygodność. Należy bowiem mieć na względzie, że każda z ww. osób zeznawała zgodnie ze swoją wiedzą, którą dysponowała z uwagi na zajmowane stanowisko. E. H. jako pracownik (...) Sp. z o.o. wskazywała na wewnętrzne regulacje firmy, która zalecała każdorazowe zgłaszanie kierownikowi sklepu wynoszenia nawet produktów nieprzeznaczonych do sprzedaży. Z kolei B. S. formułował twierdzenia w tym zakresie w oparciu o zajmowane przez siebie stanowisko kierownika sklepu (...) i podnosił, że kierownictwa sklepu nie interesowały testery, wobec czego nie ingerowano w to, czy pracownicy firm zewnętrznych je zabierają. W tych dwóch z pozoru przeciwstawnych twierdzeniach nie można doszukiwać się sprzeczności, a wyłącznie przejaw odmiennej polityki bezpieczeństwa prowadzonej przez dwa odrębne podmioty, tj. (...) Sp. z o.o. oraz (...) S.A., która zarządza siecią sklepów (...).

Sąd za w pełni wiarygodną uznał nadto relację przedstawioną przez przesłuchaną
w charakterze strony K. D.. Analizując treść jej zeznań Sąd nie dopatrzył się niespójności bądź niejasności, które dyskwalifikowałyby ich przydatność dla poczynionych
w sprawie ustaleń faktycznych. Wręcz przeciwnie, przedstawiona przez nią wersja wydarzeń w pełni koresponduje z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z kluczowym dla rozstrzygnięcia zapisem monitoringu. Przebieg spornego zdarzenia został zarejestrowany na nagraniu, które na płycie CD jest zapisane w pliku oznaczonym numerem 10-36-05_062 (wprawdzie przebieg pracy powódki zarejestrowano również w pliku 40-35-13_339, jednak z uwagi na umiejscowienie kamery względem szafy z kosmetykami na nagraniu nie jest widoczny istotny moment całego zdarzenia). Na nagraniu wyraźnie widać, jak K. D. podchodzi do szafy B. z koszykiem, w którym znajdują się kosmetyki. Następnie kobieta wykonuje szereg czynności związanych z wykładaniem towarów, czyszczeniem ekspozycji i sporządzaniem dokumentacji fotograficznej. W ocenie Sądu na nagraniu widać, że wszystkie czynności są wykonywane przez K. D. niejako automatycznie (co nie może dziwić biorąc pod uwagę fakt, że powódka przez kilka lat wykonywała dokładnie te same obowiązki), a w międzyczasie kobieta rozmawia przez telefon. Zarówno świadkowie, jak i pełnomocnik pozwanej spółki, z przekonaniem podnosili, że na nagraniu (newralgiczny fragment nagrania został zarejestrowany w przedziale 1:30-2:30) widać, że K. D. celowo upuszcza, a następnie ukrywa i zabiera pomadkę. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie podziela tych ocen, będących wyłącznie subiektywnym przekonaniem osób oglądających nagranie. Bez wątpienia kamery zarejestrowały fakt, że jeden z kosmetyków zostaje upuszczony przez K. D. (2 minuta 16 sekunda nagrania), która następnie schyla się do koszyka, z którego wyciąga ściereczki, wkłada do niego dokumenty i kontynuuje pracę. Nie sposób wszak uznać, aby utrwalone kadry stanowiły podstawę do przyjęcia, że powódka celowo upuściła i wyniosła pomadkę. W pierwszej kolejności warto podkreślić, że powódka wiedziała o tym, że na terenie sklepu zainstalowane są kamery monitoringu, a zatem była świadoma, że każdy jej ruch jest rejestrowany. Na nagraniu widać, że K. D. podczas wykonywania obowiązków zachowywała się normalnie, nie przejawiała nietypowych ruchów jak choćby nerwowego rozglądania się czy prób zasłonięcia koszyka albo szafy z towarami. Wręcz przeciwnie, jej zachowanie jest naturalne, a kobieta poza wykładaniem towaru zajęta jest prowadzoną rozmową telefoniczną. Warto również dodać, że wartość spornej pomadki wynosi 8,99 zł. Wprawdzie nie jest to kluczowe, jednak dodatkowo wzmacnia wiarygodność argumentacji powódki twierdzącej, że całe zajście miało charakter omyłki. Analizując całą sytuację trudno bowiem przypisać powódce motyw, dla którego miałaby ryzykować swoją – nienaganną do tej pory - karierę zawodową dla wzbogacenia się o wartość przedmiotu, który można nabyć za kwotę 8,99 zł. Zestawienie wszystkich przedstawionych
w toku postępowania dowodów, w tym przede wszystkim nagrania oraz zeznań powódki, prowadzą do wniosku, że nie można uznać, aby całe zajście miało charakter umyślnego działania. Dalsze kroki podjęte przez pozwaną spółkę, obejmujące m. in. rozwiązanie umowy o pracę z powódką bez okresu wypowiedzenia i nieuwzględnienie jej pisemnych wyjaśnień sprawy były następstwem kategorycznych i w ocenie Sądu nieuprawnionych wniosków wyciągniętych z analizy dowodowego nagrania.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się nadto na dowodach z dokumentów przedłożonych do akt sprawy. Żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności
i rzetelności, zaś Sąd z urzędu nie znalazł przyczyn skutkujących koniecznością wyłączenia ich z puli wiarygodnego materiału dowodowego. W tym miejscu należy odnieść się do przedkładanych przez strony dowodów mających na celu wykazać wysokość wynagrodzenia rzeczywiście otrzymywanego przez powódkę, tj. złożonego przez stronę pozwaną zestawienia składników płac oraz przedstawionego przez stronę powodową wydruku z konta K. D.. Sąd dokonując ustaleń w zakresie należnego odszkodowania nie poczynił ustaleń na podstawie ww. dokumentów, opierając się w tym zakresie wyłącznie na zaświadczeniu
o zatrudnieniu i zarobkach wystawionym przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J.. Pełnomocnicy stron w toku rozprawy oświadczyli, że nie kwestionują ww. dokumentu. Jak zaś stanowi § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. 2017.927 t.j.), w celu obliczenia odszkodowania przysługującego pracownikowi w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z naruszeniem przepisów prawa pracy stosuje się zasady obowiązujące przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Zasady te zostały szczegółowo określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. 1997, poz. 2, nr 14). Skoro zatem strony nie kwestionowały prawidłowości wyliczeń zawartych w zaświadczeniu o zatrudnieniu
i wynagrodzeniach ( k. 47) to nie budzi wątpliwości, że to właśnie ten dokument jest właściwym środkiem dowodowym służącym do ustalenia wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia powódki.

Sąd ustalił, co następuje:

Roszczenie powódki należało uznać za zasadne.

Podstawę żądania strony powodowej stanowił art. 56 § 1 w zw. z art. 58 w zw. z art. 59 Kodeksu pracy. Zgodnie z powołanymi regulacjami, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje przy tym
w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy
o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia.
W razie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę zawartej na czas określony
z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie, jeżeli upłynął już termin, do którego umowa miała trwać, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu.

Aby ocenić zasadność dochodzonego roszczenia konieczne było ustalenie, czy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. istotnie rozwiązała z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie. Katalog podstaw stanowiących podstawę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika został zawarty w art. 52 kp. Jedną z przyczyn takiego trybu zakończenia stosunku pracy jest ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 kp). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, wskazana w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia przyczyna stanowiąca podstawę rozwiązania umowy musi być rzeczywista
i konkretna (por. m. in. uchwałę pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 czerwca 1985 r. III PZP 10/85, OSNCP 1985, z. 11, poz. 164 i wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 4 grudnia 1997 r. I PKN 419/97, OSNP 1998, z. 20, poz. 598), a nadto musi uzasadniać rozwiązanie w tym trybie. Co istotne, nie każde naruszenie obowiązków pracowniczych uzasadnia rozwiązanie umowy o pracę w nadzwyczajnym i dla pracownika niezwykle dolegliwym trybie określony w art. 52 kp (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1998 r. I PKN 570/97, OSNAPiUS 1999/5 poz. 163, wyrok Sądu Najwyższego z dnia
2 czerwca 1997 r. I PKN 193/97, OSNAPiUS 1998 r., z. 9, poz. 269). Ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 kp musi być spowodowane przez pracownika świadomie, w sposób przez niego zawiniony
i stanowić zagrożenie dla interesów pracodawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
9 marca 2010 r. I PK 175/09 LEX nr 585689, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2005 r. II PK 305/4, Prawo Pracy 2005 nr 10, str. 34).

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie ziściły się przesłanki określone w art. 52 § 1 pkt 1 kp, a zatem rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało dokonane z naruszeniem przepisów. W piśmie wręczonym K. D. w dniu
10 września 2018 r. wskazano, że przyczyną zakończenia stosunku pracy jest ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych polegające na wyniesieniu w dniu 7 września 2018 r. ze sklepu (...) przy ul. (...) w W. produktu B.. Skoro rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia uzasadnia tylko ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, to nieumyślne wyniesienie pojedynczego produktu pracodawcy nie może być kwalifikowane jako przewinienie tak karygodne, aby uzasadniało wdrożenie najbardziej dotkliwego dla pracownika trybu rozwiązania umowy o pracę. Wprawdzie ustawodawca nie sprecyzował w Kodeksie pracy pojęcia zawinionego naruszenia obowiązków pracowniczych, jednak nie budzi wątpliwości, że przy ustaleniu ciężkości ich naruszenia winien być brany pod uwagę stopień winy pracownika, intensywność i jej nasilenie (umyślność lub rażące niedbalstwo – por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
21 listopada 1999 r., I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000/20/746), intencje pracownika czy też pobudki jego działania.

Zdaniem Sądu wyłącznie ustalenie, że K. D. celowo wyniosła kosmetyk, chcąc dokonać szkody w mieniu pracodawcy, lub też dopuściła się rażącego niedbalstwa, narażając go na straty, uzasadniałoby zastosowanie przez pracodawcę trybu określonego w art. 52 kp. Samo ustalenie, że w szafie z kosmetykami brakowało jednej sztuki towaru, która została wyniesiona przez powódkę ze sklepu, mogłoby wprawdzie uzasadniać rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, jednak brak podstaw do kategorycznego przypisania jej umyślności wyklucza zwolnienie dyscyplinarne.

Jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie wykazano, aby K. D. faktycznie chciała przywłaszczyć sobie pomadkę. W jej postępowaniu nie sposób też dopatrzeć się rażącego niedbalstwa, nacechowanego wysokim stopniem naganności. Analizując przedłożone w toku postępowania dowody Sąd doszedł do przekonania, że całe zdarzenie miało charakter niefortunnej omyłki, która wprawdzie nie powinna mieć miejsca, jednak nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Skoro zatem doszło do rozwiązania umowy o pracę z naruszeniem przepisów, to zasadność roszczenia o odszkodowanie nie budzi wątpliwości.

Wysokość świadczenia została przy tym ustalona na podstawie art. 58 kp, zgodnie
z którym odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia. Okres wypowiedzenia
w przypadku powódki wynosiłby zgodnie z art. 36 § 1 pkt pkt 3 kp 3 miesiące ponieważ jej staż pracy w pozwanej spółce przekraczał łącznie 3 lata. Ostatnia z umów łączących strony została zawarta w dniu 23 stycznia 2018 r. na okres od 1 lutego 2018 r. do 31 października 2018 r. Nie budzi zaś wątpliwości, że do umów zawartych od dnia 22 lutego 2016 r. stosuje się przepisy o wypowiedzeniu w brzmieniu obowiązującym od tego dnia. Odmiennie niż
w przypadku umów na czas określony, trwających w dniu 22 lutego 2016 r., w odniesieniu do umów tego rodzaju zawartych poczynając od tego dnia, brak jest przepisu przejściowego wyłączającego okresy zatrudnienia sprzed tego dnia do ustalenia długości okresu wypowiedzenia. Wynika stąd, że okresy zatrudnienia u danego pracodawcy przed dniem
22 lutego 2016 r. również podlegają zaliczeniu do okresu zatrudnienia wyznaczającego okres wypowiedzenia umowy na czas określony zawartej poczynając od tego dnia (por.
K. J., E. M., Komentarz aktualizowany do kodeksu pracy , LEX 2018).

Jednocześnie mając na względzie treść art. 58 kp, odszkodowanie nie mogło przekraczać wynagrodzenia, jakie przysługiwałoby powódce do czasu, do którego umowa miała trwać, tj. do dnia 31 października 2018 r. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia miało miejsce w dniu 10 września 2018 r., a zatem odszkodowanie przysługuje powódce w wysokości wynagrodzenia za okres 11-30 września 2018 r. oraz październik 2018 r. Jako podstawę do obliczeń zgodnie z treścią § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. 2017.927 t.j.) w zw.
z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. 1997, poz. 2, nr 14) przyjęto przeciętne miesięczne wynagrodzenie powódki w kwocie 3.495,33 zł wskazane w niekwestionowanym przez strony zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniach (k. 47). Zasądzone ostatecznie odszkodowanie wyniosło zatem zgodnie z żądaniem pozwu kwotę 5.825,55 zł (pełne wynagrodzenie za październik powiększone o kwotę przysługującą za wrzesień wyliczoną w następujący sposób: 3.495,33 zł: 30 dni = 116,511; 116,51x20 dni = 2.330,22). Na marginesie należy dodać, że wbrew twierdzeniom pełnomocnika pozwanej świadczenia pieniężne, choćby i nazywane „premią uznaniową”, a wypłacane pracownikowi systematycznie, w regularnych odstępach czasu, za zwyczajne wykonywanie obowiązków służbowych, jest składnikiem wynagrodzenia za pracę (por. orzeczenie Sądu Najwyższego
z dnia 5 grudnia 2016 r., III PK 30/16, OSNP 2018/2/15).

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu zasądzając je od dnia doręczenia pozwu, tj. od dnia 15 października 2018 r. do dnia zapłaty. Ustawowe odsetki od odszkodowania przysługującego pracownikowi z tytułu niezgodnego
z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia stają się bowiem wymagalne
w dniu doręczenia pracodawcy odpisu pozwu zawierającego żądanie zapłaty tego odszkodowania (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2006 r., I PK 112/06, publ. Pr. Pracy 2007/5/27).

W punkcie 2 orzeczenia Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 kpc
w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października
2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, uznając powódkę za stronę wygrywającą proces. W punkcie 3 wyroku nakazano ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 292 zł tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 w z. z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2018.300 t.j.). O rygorze natychmiastowej wykonalności w zakresie kwoty nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki orzeczono na podstawie art. 477 ² § 1 kpc.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.