Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 1584/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: praktykant Magdalena Wójcicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2018 r. w Warszawie

sprawy T. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o wysokość emerytury i ustalenie kapitału początkowego

na skutek odwołania T. S.

od następujących decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.:

z dnia 7 sierpnia 2017 r. znak: (...)

z dnia 3 października 2017r. znak: (...)

z dnia 8 listopada 2017r. znak: (...) (...)

1.  odrzuca odwołanie od decyzji z dnia 7 sierpnia 2017r. znak: (...)

2.  umarza postępowanie w zakresie odwołania od decyzji z dnia 3 października 2017r. znak: (...) w zakresie, w jakim została ona zmieniona na mocy decyzji z dnia 8 listopada 2017r. znak: (...) (...)

3.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony T. S. w dniu 26 października 2017 roku odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 3 października 2017 roku, znak: (...) (...), odmawiającej mu ponownego ustalenia kapitału początkowego oraz od decyzji z 7 sierpnia 2017 roku, przyznającej zaliczkę na poczet przysługującej emerytury.

Uzasadniając swoje stanowisko odwołujący wskazał, że od 1 września 1965 roku do 31 sierpnia 1968 roku był zatrudniony jako uczeń w (...) Zakładach Gastronomicznych – (...). Odwołujący podał, że ucząc się zawodu cukiernika-ciastkarza 3 razy w tygodniu otrzymywał wynagrodzenie wynoszące początkowo 150 zł, następnie 300 zł oraz 450 zł. Zaznaczył również, że na potwierdzenie ww. okresu zatrudnienia dysponuje wyłącznie wpisami w legitymacji ubezpieczeniowej. Odnosząc się do decyzji z dnia 7 sierpnia 2017 roku odwołujący wskazał, że stosunek pracy rozwiązał w dniu 8 sierpnia 2017 roku, a świadectwo pracy odebrał z urzędu pocztowego 1 września 2017 roku i niezwłocznie złożył je w ZUS w dniu 4 września 2017 roku. Zdaniem odwołującego okoliczność ta nie uzasadniała zawieszenia wypłaty emerytury. (odwołanie z 26 października 2017 roku, k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 23 listopada 2017 roku wniósł o umorzenie postępowania odwoławczego od decyzji z dnia 3 października 2017 roku, znak: (...) (...) w zakresie, w jakim organ rentowy decyzją z dnia 8 listopada 2017 roku, znak: (...) (...)zaspokoił roszczenie odwołującego się, a w pozostałym zakresie o oddalenie odwołania. Odnośnie odwołania od decyzji z 7 sierpnia 2017 roku, znak: (...) organ rentowy wniósł o odrzucenie odwołania na podstawie art. 477 ( 9) § 1 i 3 k.p.c.

Organ rentowy wskazał, że decyzją z 3 października 2017 roku, znak: (...)-2003, odmówił zaliczenia do stażu pracy ubezpieczonego okresu zatrudnienia młodocianego w (...) Zakładach Gastronomicznych - (...) od 1 września 1965 roku do 31 sierpnia 1968 roku, ponieważ ubezpieczony nie przedstawił żadnego dowodu z dokumentów na okoliczność świadczenia pracy w charakterze młodocianego. Po wpłynięciu odwołania wraz z nowymi dokumentami oraz ponownej analizie akt sprawy decyzją z 8 listopada 2017 roku, znak: (...) (...)organ rentowy zaliczył do stażu pracy okres zatrudnienia w charakterze młodocianego od dnia 27 września 1965 roku do dnia 2 września 1967 roku w (...) Zakładach Gastronomicznych. Organ rentowy wyjaśnił, że zaliczony okres obejmuje pierwszą (27 września 1965 roku) i ostatnią (2 września 1967 roku) datę poświadczenia o zatrudnieniu młodocianego pracownika w legitymacji ubezpieczeniowej. Organ rentowy zaznaczył, że nadal nie znajduje podstaw do zaliczenie okresów od 1 września 1965 roku do 26 września 1965 roku oraz od 3 września 1967 roku do 31 sierpnia 1968 roku. Uzasadniając swoje stanowisko w zakresie odwołania od decyzji z dnia 7 sierpnia 2017 roku organ rentowy wskazał, że przy założeniu, że najpóźniej w dniu 4 września 2017 roku została ubezpieczonemu doręczona decyzja z 7 sierpnia 2017 roku, termin na złożenie od niej odwołania został przekroczony, bowiem takie odwołanie wpłynęło dopiero w dniu 26 października 2017 roku. Organ rentowy zaznaczył, że w odwołaniu T. S. nie podał przyczyn opóźnienia w jego złożeniu. (odpowiedź na odwołanie z 23 listopada 2017 roku, k. 6 - 7 a.s.).

Strony do zakończenia postępowania podtrzymały zgłoszone stanowiska. Jednocześnie odwołujący wskazywał konsekwentnie, że nie zgadza się z nie uwzględnieniem przez organ rentowy przy ponownym ustaleniu kapitału początkowego okresów od 1 września 1965 roku do 26 września 1965 roku oraz od 3 września 1967 roku do 31 sierpnia 1968 roku, co Sąd uznał za rozszerzenie odwołania również o decyzję z 8 listopada 2018 roku, znak: (...) (...). ( protokół rozprawy z 11 września 2018 roku, k. 45 – 46 a.s.)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony T. S. urodził się w dniu (...). W roku szkolnym(...) uczęszczał do pierwszej klasy (...) Szkoły (...) w W. uczył się zawodu ciastkarza. W roku szkolnym (...) kontynuował naukę w drugiej klasie. Ukończył Technikum (...) im. gen. Z. w W. i uzyskał tytułu technika piekarstwa w zakresie specjalności technologia piekarstwa. W okresie nauki zawodu ubezpieczony od 27 września 1965 roku do 2 września 1967 roku pracował w (...) Zakładach Gastronomicznych – (...). (świadectwa szkolne, k. 16 a.s., świadectwo ukończenia technikum, k. 16 a.s., karty 2 i 7 legitymacji ubezpieczeniowej, k. nienumerowana tom I akt kapitałowych).

W dniu 11 lipca 2017 roku T. S. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do powyższego wniosku dołączył informację dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych. ( wniosek o emeryturę wraz z informacją o okresach składkowych i nieskładkowych, k. nienumerowana tom I a.e.)

W związku ze złożeniem przez T. S. wymienionego wniosku, decyzją z 20 lipca 2017 roku, znak: (...) (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. ponownie ustalił wartość kapitału początkowego ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999 roku na kwotę 51.393,10 zł. Do ustalenia wysokości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego wynosząca 1.015,41 zł, ustaloną w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, wynoszącego 83,17% przez kwotę bazową 1.220,89 zł, okresy składkowe w wymiarze 8 lat, 4 miesięcy i 26 dni, okresy nieskładkowe w wymiarze 9 dni, współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego w wysokości 46,39%, a także średnie dalsze trwanie życia w wymiarze 209 miesięcy. Do obliczenia podstawy kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. od 1 stycznia 1989 roku do 31 grudnia 1998 roku (decyzja z 20 lipca 2017 roku, znak: (...) (...) k. nienumerowana akt kapitałowych, obliczenie wwpw kapitału początkowego, k. nienumerowana akt kapitałowych).

W wyniku rozpoznania wniosku z 11 lipca 2017 roku, organ rentowy decyzją z 7 sierpnia 2017 roku, znak: (...) przyznał T. S. zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od 7 sierpnia 2017 roku, tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury. Wysokość emerytury została ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej, tj. przy uwzględnieniu kwoty składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji, w wysokości 324.011,03 zł, kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 188.984,53 zł oraz średniego dalszego trwania życia w wymiarze 209,90 miesięcy. Emerytura obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej wyniosła 2.444,00 zł. Organ rentowy poinformował odwołującego, że wypłata emerytury podlega zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie przez niego zatrudnienia oraz zwrócił się o dostarczenie prawidłowego numeru konta bankowego. (decyzja z 7 sierpnia 2017 roku, znak:(...), k. nienumerowana tom I a.e.)

W dniu 8 sierpnia 2017 roku odwołujący rozwiązał stosunek pracy ze spółką (...), w której pracował na stanowisku kierowcy autobusu od 22 stycznia 2014 roku. Świadectwo pracy odebrał z urzędu pocztowego w dniu 1 września 2017 roku. ( świadectwo pracy, k. nienumerowana tom I a.e., zeznania ubezpieczonego w charakterze strony, k. 45 – 46 a.s.)

T. S. w dniu 4 września 2017 roku wskazał prawidłowy numer konta bankowego oraz złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury. Do wniosku odwołujący załączył świadectwo pracy z 8 sierpnia 2017 roku wydane przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w I.. ( wniosek zmianę danych, k. nienumerowana tom I a.e., wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia, k. nienumerowana tom I a.e., świadectwo pracy, k. nienumerowana tom I a.e.)

Decyzją z 3 października 2017 roku, znak: (...) (...), organ rentowy odmówił odwołującemu ponownego ustalenia wartości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku, ponieważ okres zatrudnienia od 1 września 1965 roku do 31 sierpnia 1968 roku (...) Zakładach Gastronomicznych – (...) nie został wystarczająco udokumentowany. ( decyzja z 3 października 2017 roku, znak: (...) (...) k. nienumerowana akt kapitałowych)

Kolejną decyzją z tej samej daty, t.j. z dnia 3 października 2017 roku, znak: (...), organ rentowy ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury od 1 września 2017 roku tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o podjęcie wypłaty wraz ze świadectwem pracy. Wysokość emerytury została ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej, tj. przy uwzględnieniu kwoty składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji w wysokości 324.896,55 zł, kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 188.984,53 zł oraz średniego dalszego trwania życia w wymiarze 209,90 miesięcy. Emerytura obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej wyniosła 2.448,22 zł. (decyzja z 3 października 2017 roku, znak: (...) k. nienumerowana tom I a.e.)

T. S. odwołał się od decyzji odmawiającej ponownego ustalenia kapitału początkowego z 3 października 2017 roku, znak: (...) (...) oraz od decyzji z 7 sierpnia 2017 roku, znak: (...), przyznającej zaliczkę na poczet przysługującej emerytury. Do odwołania odwołujący załączył legitymację ubezpieczeniową oraz świadectwa szkolne. (odwołanie z 26 października 2017 roku, k. 2 a.s.).

W wyniku wniesionego odwołania organ rentowy po raz kolejny przeanalizował dokumentację odwołującego i decyzją z 8 listopada 2017 roku ponownie ustalił kapitał początkowy. Kapitał początkowych na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniósł 60.695,69 zł. Do ustalenia wysokości kapitału początkowego, organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego, ustaloną w decyzji z dnia 20 lipca 2017 roku, okresy składkowe w wymiarze 10 lat, 4 miesięcy i 2 dni, okresy nieskładkowe w wymiarze 9 dni, współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego w wysokości 52,57% oraz średnie dalsze trwanie życia w wymiarze 209 miesięcy. Ponownie ustalając kapitał początkowy organ rentowy uwzględnił do stażu pracy okres zatrudnienia w charakterze młodocianego od 27 września 1965 roku do 2 września 1976 roku w (...) Zakładach Gastronomicznych – (...). Jako nieudowodnione organ rentowy uznał jednak nadal okresy zatrudnienia od 1 września 1965 roku do 26 września 1965 roku oraz od dnia 3 września 1967 roku do 31 sierpnia 1968 roku. (decyzja z 8 listopada 2017 roku, znak: (...) (...), k. nienumerowana akt kapitałowych)

Decyzją z 9 listopada 2017 roku, znak: (...) organ rentowy przeliczył emeryturę odwołującego od 1 września 2017 roku i ustalił ją na kwotę 2.611,19 zł. (decyzja z 9 listopada 2017 roku, znak:(...), k. nienumerowana tom I a.e.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, aktach rentowych odwołującego oraz w oparciu o zeznania odwołującego złożone w charakterze strony. Zdaniem Sądu, powołane wyżej dokumenty, w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy. Odnośnie wiarygodności zeznań ubezpieczonego na temat okresu zatrudnienia w (...) Zakładach Gastronomicznych – (...) Sąd uznał je za zasługujące na uwzględnienie jedynie w tym zakresie, w jakim mają one potwierdzenie w dokumentach, odmawiając im mocy dowodowej w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie T. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z 3 października 2017 roku, znak: (...) (...) podlegało umorzeniu w zakresie, w jakim organ rentowy zaspokoił roszczenie odwołującego decyzją z dnia 8 listopada 2017 roku, znak: (...) (...) W pozostałym zakresie odwołanie od decyzji z 3 października 2017 roku, znak: (...) (...) oraz od decyzji z dnia 8 listopada 2017 roku jako niezasadne podlegało oddaleniu. Natomiast odwołanie od decyzji z dnia 7 sierpnia 2017 roku, znak: (...)podlegało odrzuceniu na podstawie art. 477 ( 9) § 1 i 3 k.p.c.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zajął się odwołaniem T. S. od decyzji z 3 października 2017 roku, znak: (...) (...) którą organ rentowy odmówił odwołującemu ponownego ustalenia kapitału początkowego z uwzględnieniem okresu zatrudnienia od 1 września 1965 roku do 31 sierpnia 1968 roku w (...) Zakładach Gastronomicznych – (...). Zgodnie z treścią art. 477 ( 13) k.p.c. zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji przed rozstrzygnięciem sprawy przez sąd – przez wydanie decyzji uwzględniającej w całości lub w części żądanie strony – powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części. Umorzeniu podlegało zatem postępowanie, w części dotyczącej uwzględnienia przy ustalaniu wysokości kapitału początkowego odwołującego, okresu zatrudnienia od 27 września 1965 roku do 2 września 1967 roku w (...) Zakładach Gastronomicznych – (...). Z uwagi na fakt, iż roszczenie w tej części zostało zaspokojone na mocy decyzji z 8 listopada 2017 roku, znak: (...) (...) Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie.

W zakresie, w jakim ZUS nie podzielił stanowiska T. S., a więc odnośnie jego zatrudnienia od 1 września 1965 roku do 26 września 1965 roku oraz od dnia 3 września 1967 roku do 31 sierpnia 1968 roku w (...) Zakładach Gastronomicznych – (...), odwołanie podlegało rozpoznaniu. Sąd badając, czy wskazany okres pominięty przez organ rentowy, powinien być przyjęty do wyliczenia kapitału początkowego, wziął pod uwagę, że w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412) w § 22 ust. 1 wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności:

1.  legitymacja ubezpieczeniowa;

2.  legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

We wskazanym przepisie wymienione zostały środki dowodowe, ale wyliczenie nie ma jednak charakteru wyczerpującego, gdyż jest poprzedzone zapisem „w tym w szczególności”. To z kolei oznacza, że także inne dokumenty, poza wskazanymi w przepisie, mogą potwierdzać dany okres zatrudnienia.

Za okresy składkowe zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 17grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 roku okresy zatrudnienia młodocianych na obszarze Państwa Polskiego na warunkach określonych przepisach obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1975 roku. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2000 roku, sygn. akt II UKN 349/99 OSNP 2001/11/398 przy ustalaniu okresu składkowego na podstawie art. 2 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 z późn. zm.) należy badać spełnienie warunków określonych w przepisach o zatrudnieniu młodocianych, obowiązujących w okresie wskazanym przez zainteresowanego jako okres zatrudnienia. Ubezpieczony domagał się zaliczenia do stażu pracy okresu od 1 września 1965 roku do 26 września 1965 roku oraz od dnia 3 września 1967 roku do 31 sierpnia 1968 roku. Zatrudnienie młodocianych w tym okresie było uregulowane ustawą z dnia 2 lipca 1958 roku o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. Nr 45, poz. 226 z późn. zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 15 lipca 1961 roku o rozwoju systemu oświaty i wychowania (Dz. U. Nr 32, poz. 160). Przed ta zmianą dopuszczalne było zatrudnianie młodocianych, którzy ukończyli 14 lat, natomiast na mocy ustawy zmieniającej wprowadzono zakaz zatrudniania młodocianych przed ukończeniem 15 lat.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 28 marca 2013 roku, sygn. akt III AUa 1362/12 (LEX nr 1311958) wskazał, że dla wykazania, że dany okres stanowi okres składkowy, o którym mowa w art. 6 ust. 2 pkt 3 ustawy emerytalnej bezwzględnie wymaganym jest przedstawienie dokumentów potwierdzających fakt zatrudnienia przez zakład pracy w celu przyuczenia do zawodu na podstawie indywidualnej umowy o pracę i wymogu tego nie może zastąpić powoływanie się wyłącznie na okoliczność nauki w zasadniczej szkole zawodowej dla pracujących niezależnie od tego, iż wśród wymienionych w świadectwie ukończenia przez ubezpieczonego zasadniczej szkoły przedmiotów podano także praktyczną naukę zawodu. W innym wyroku z 15 lutego 2011 roku, III AUa 1731/10 Sąd Apelacyjny w Katowicach zważył, że okresy zatrudnienia młodocianych na warunkach określonych w przepisach obowiązujących przed 1 stycznia 1975 roku są okresami składkowymi, o jakich mowa w art. 6 ust. 2 pkt 3 ustawy emerytalnej, których uznania nie warunkuje ukończenie przez zatrudnionego 15 roku życia, a jedynie wykonywanie pracy na podstawie indywidualnej umowy o naukę zawodu.

T. S. urodził się w dniu w dniu (...)i w dniu (...)roku skończył 15 lat i dopiero od tej daty można by ewentualnie mówić o wykonywaniu przez niego pracy na warunkach określonych w przepisach o zatrudnieniu młodocianych w rozumieniu art. 2 ust. 2 pkt 3 ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw. Organ rentowy prawidłowo jednak zaliczył odwołującemu okres zatrudnienia przed ww. datą 15 urodzin uwzględniając daty widniejące w legitymacji ubezpieczeniowej.

Podstawą zaliczenia okresów zatrudnienia młodocianego do okresów składkowych jest nawiązanie stosunku pracy (umowy o naukę zawodu lub w celu przygotowania zawodowego) pomiędzy młodocianym a pracodawcą (zob. wyroki Sądu Apelacyjnego w Katowicach: z dnia 13 czerwca 2006 roku, III AUa 250/05, Biul. SAKa 2007, nr 1; z dnia 14 czerwca 2006 r., III AUa 457/05, Biul. SAKa 2007, nr 1; z dnia 14 czerwca 2006 roku, III AUa 455/05, Biul. SAKa 2007, nr 1), a zatem okresy zatrudnienia młodocianych przed dniem 1 stycznia 1975 roku (tekst jedn.: dniem wejścia w życie kodeksu pracy, w którym uregulowano kwestie zatrudniania młodocianych) mogą być traktowane jako okresy składkowe tylko w razie spełnienia warunków określonych w przytoczonych aktach prawnych. (por. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1999 roku, II UKN 593/98 OSNAPiUS 2000, Nr 12, poz. 485)

W toku niniejszego postępowania odwołujący poza świadectwami ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej oraz technikum nie przedstawił takiego dowodu, który świadczyłby, że zawarł on z (...) Zakładami Gastronomicznymi – (...) umowę o pracę w celu przyuczenia do zawodu na cały okres nauki w zasadniczej szkole zawodowej. Odwołującemu udało się udowodnić jedynie okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy wynikający z wpisów legitymacji ubezpieczeniowej. Na okoliczność świadczenia pracy w okresach od dnia 1 września 1965 roku do dnia 26 września 1965 roku oraz od dnia 3 września 1967 roku do 31 sierpnia 1968 roku nie przedstawił jednak jakiegokolwiek dokumentu. W orzecznictwie podnosi się, iż obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony, które mają obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego. W wyroku z 17 grudnia 1996 roku, sygn. akt I CKU 45/96 (OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76 z glosą A. Zielińskiego, Pal. 1998, nr 1-2, s. 204 i nast.) Sąd Najwyższy stwierdził, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego zmienionych ustawą z 1 marca 1996 roku o zmianie kodeksu postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 189) obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Należy dodatkowo zaznaczyć, że w sprawie, w której przedmiotem jest prawo do świadczenia emerytalnego lub wysokość tego świadczenia, wymaga się dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych oraz precyzyjnych, potwierdzających czy uprawdopodobniających w stopniu graniczącym z pewnością nie tylko fakt zatrudnienia, ale i pozostałe okoliczności związane ze świadczeniem pracy i wysokością uzyskiwanego wynagrodzenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 22 lutego 2018 roku, III AUa 598/17). Jeżeli zatem odwołujący wykazałby wiarygodnym środkiem dowodowym, że zawarł jako młodociany z ww. zakładem pracy umowę o przyuczenie do zawodu to możliwe byłoby uwzględnienie całego żądanego okresu, który przypadał na okres nauki w zasadniczej szkole zawodowej, przy ustalaniu kapitału początkowego. W ocenie Sądu Okręgowego odwołujący w toku niniejszego postępowania takiego dowodu nie przedstawił.

Reasumując odwołujący nie wykazał okoliczności, które umożliwiłyby ponowne ustalenie kapitału początkowego zgodnie z jego żądaniem. Nie wskazał ani dowodów z dokumentów, ani z zeznań świadków, ani w żaden inny sposób nie wykazał, że był zatrudniony w (...) Zakładach Gastronomicznych – (...) przez dłuższy okres niż od 27 września 1965 roku do dnia 2 września 1967 roku.

W świetle tak poczynionych ustaleń, Sąd Okręgowy wywiódł, że zaskarżone decyzje organu rentowego w zakresie nieuwzględnienia okresów zatrudnienia od 1 września 1965 roku do 26 września 1965 roku oraz od dnia 3 września 1967 roku do 31 sierpnia 1968 roku są trafne i z tych względów na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie w pozostałym zakresie, o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

Odnosząc się do odwołania od decyzji z dnia 7 sierpnia 2017 roku Sąd uznał, że odwołujący uchybił terminowi do jego wniesienia. Zgodnie z art. 477 9 § 1 k.p.c. odwołania od decyzji organów rentowych lub orzeczeń wojewódzkich zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności wnosi się na piśmie do organu lub zespołu, który wydał decyzję lub orzeczenie, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ lub zespół, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji lub orzeczenia. W myśl art. 477 9 § 3 k.p.c., sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. Oznacza to, że w odrębnym postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w odniesieniu do odwołania wszczynającego postępowanie sądowe, nie są stosowane ogólne reguły postępowania o przywrócenie terminu, przewidziane w art. 168 i n. k.p.c. Sąd z urzędu dokonuje nie tylko sprawdzenia zachowania przez stronę terminu do wniesienia odwołania, ale także - w przypadku stwierdzenia opóźnienia - ocenia jego rozmiar oraz przyczyny. Sąd ma dyskrecjonalną możliwość potraktowania spóźnionego odwołania tak, jakby zostało wniesione w terminie. Może tego dokonać pod warunkiem uznania, że przekroczenie terminu nie jest nadmierne oraz że nastąpiło z przyczyn niezależnych od skarżącego i stosownie do oceny tych okoliczności odwołanie odrzuca albo nadaje mu bieg.

Decyzja z dnia 7 sierpnia 2017 roku została wysłana do odwołującemu listem zwykłym, a sam ubezpieczony nie zaprzeczył, że została mu ona skutecznie doręczona. W dniu 4 września 2017 roku złożył do organu rentowego wniosek o wypłatę emerytur do którego dołączył świadectwo pracy, nie wnosząc odwołania od decyzji z dnia 7 sierpnia 2017 roku. Tym samym mimo, świadomości, że zbliżającego upływu terminu do wniesienia odwołania od decyzji z dnia 7 sierpnia 2017 roku T. S. zdecydował się wnieść je po upływie miesięcznego terminu, odwołując się jednocześnie od decyzji z 3 października 2017 roku. Wprawdzie Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14 lutego 1996 roku, sygn. akt II URN 63/95 (OSNAPiUS 1996 Nr 17, poz. 256) przyjął, że pojęcie niezależnych od strony przyczyn uchybienia terminowi jest sformułowaniem szerszym od „braku winy strony” w rozumieniu art. 168 § 1 k.p.c. i pozwala na uwzględnienie także niektórych przyczyn zawinionych, to jednak zdaniem Sądu Okręgowego okoliczności rozpoznawanego przypadku stanowczo nie usprawiedliwiają opóźnienia ubezpieczonego. Z przepisu art. 477 9 § 3 k.p.c. jednoznacznie wynika, że do przywrócenia terminu niezbędne jest spełnienie obu warunków - przekroczenie terminu nie może być nadmierne, a jego przyczyna musi być niezależna od odwołującego się. Odwołujący podnosił, że przebywał za granicą w okresie 10 sierpnia 2018 roku do 14 sierpnia 2018 roku jednak po powrocie do kraju miał jeszcze czas na wniesienie odwołania od decyzji z dnia 7 sierpnia 2017 roku w terminie. Dodatkowo nawet jeśli przyjąć, że odwołujący odebrał świadectwo pracy w dniu 1 września 2017 roku to niezrozumiałym jest dlaczego odwołanie od decyzji z 7 sierpnia 2017 roku wniósł dopiero 26 października 2017 roku, a więc nadal przekraczając miesięczny termin do wniesienia odwołania, który w tym przypadku upływał w 1 października 2017 roku. Zatem mimo, iż przekroczenie terminu nie było nadmierne, ubezpieczony nie wykazał aby przekroczenie to było od niego niezależne. Z uwagi na powyższe ubezpieczony nie dołożył należytej staranności, aby terminowo wnieść środek odwoławczy od decyzji ww. organu rentowego.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy odrzucił odwołanie ubezpieczonego od decyzji z dnia 7 sierpnia 2017 roku, znak: (...), o czym orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć odwołującemu.