Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2018 r. w Warszawie

sprawy A. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 6 lipca 2017 r. znak: (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  odstępuje od obciążenia A. B. kosztami zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 903/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 lipca 2017 r., znak:(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. odmówił ubezpieczonej A. B. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 czerwca 2017 r. ubezpieczona nie została uznana za osobę niezdolną do pracy. Rozstrzygnięcie ww. decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja z dnia 6 lipca 2017 r., znak: (...) k. 70 a.r.).

A. B. w dniu 27 lipca 2017 r. złożyła odwołanie od ww. decyzji z dnia 6 lipca 2017 r., znak: (...). W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że nie zgadza się z oceną jej stanu zdrowia, dokonaną przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS. Podkreśliła, że pomimo dostarczenia do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wszelkiej niezbędnej dokumentacji medycznej, lekarze orzecznicy zignorowali jej zły stan zdrowia, który ma wpływ na jej codzienną egzystencję. Ubezpieczona podkreśliła, że cierpi na szereg schorzeń, do których należą choroby kręgosłupa, zaburzenia o charakterze neurologicznym oraz psychiatrycznym, zaburzenia hormonalne oraz nadciśnienie tętnicze. Z tego powodu jest ona niezdolna do pracy zgodnie z posiadanym wykształceniem zawodowym i kwalifikacjami. Podkreśliła przy tym, że orzeczeniem Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności została uznana za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym na okres do dnia 19 stycznia 2020 r. ze ściśle wskazanymi ograniczeniami w sferze ruchowej. Stwierdziła, że z uwagi na swój zły stan zdrowia jest zmuszona korzystać z pomocy osób trzecich. Dodała, że w chwili obecnej, po zakończeniu leczenia sanatoryjnego, realizuje zalecenia pooperacyjne i jest w trakcie rehabilitacji. W konkluzji odwołania, ubezpieczona wniosła o przyznanie na jej rzecz prawa do dochodzonego świadczenia (odwołanie z dnia 27 lipca 2017 r. k. 1-2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. , w dniu 16 sierpnia 2017 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczona została w toku postępowania skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 27 czerwca 2017 r. nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy. Na tej podstawie, decyzją z dnia 6 lipca 2017 r., znak: (...), organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozstrzygnięcie decyzji ww. organ oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (odpowiedź na odwołanie z dnia 16 sierpnia 2017 r. k. 5 a.s.).

Ubezpieczona A. B. złożyła również odwołanie o tożsamej treści w dniu 7 sierpnia 2017 r., odnoszące się do tej samej decyzji organu rentowego z dnia 6 lipca 2017 r., znak: (...) Powyższa sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt VII U 938/17. Zarządzeniem z dnia 19 lutego 2018 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie na podstawie art. 219 k.p.c. połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawę o sygn. akt VII U 938/17 ze sprawą niniejszą (odwołanie z dnia 7 sierpnia 2017 r. k. 2-3, zarządzenie z dnia 19 lutego 2018 r. k. 51v – akta sprawy o sygn. VII U 938/17).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. B., urodzona w dniu (...), w dniu 16 listopada 2016 r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Do powyższego wniosku ubezpieczona załączyła informację dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy z której wynika, że w okresie od dnia 1 września 1987 r. do dnia 30 września 1988 r. była zatrudniona w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą na stanowisku referenta. Następnie ubezpieczona świadczyła pracę na rzecz następujących pracodawców: w okresie od dnia 17 października 1988 r. do dnia 31 maja 1990 r. na rzecz PP (...) z siedzibą w W. na stanowisku referenta, w okresie od dnia 1 czerwca 1990 r. do dnia 31 października 1991 r. na rzecz (...) Ltd. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku specjalisty, w okresie od dnia 27 kwietnia 1992 r. do dnia 25 czerwca 2001 r. na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku sekretarki/recepcjonistki, w okresie od dnia 25 czerwca 2001 r. do dnia 30 czerwca 2006 r. na rzecz (...) Sp. z.o.o. z siedzibą w W. na stanowisku sekretarki oraz w okresie od dnia 15 maja 2006 r. do dnia 14 sierpnia 2006 r. na rzecz Krajowej Agencji Handlowej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku asystentki. W okresie od dnia 1 października 2007 r. do dnia 30 listopada 2015 r. ubezpieczona prowadziła własną pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą (...) A. B. z siedzibą w W.. Decyzją z dnia 2 stycznia 2017 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od dnia 24 listopada 2016 r. do dnia 30 czerwca 2017 r. Ogólny staż pracy ubezpieczonej wynosi 22 lata, 7 miesięcy i 7 dni okresów składkowych oraz 1 rok, 1 miesiąc i 4 dni okresów nieskładkowych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił także okres brakujący do 25 lat w łącznym wymiarze 1 roku i 4 miesięcy, tj. 16 miesięcy (wniosek z dnia 16 listopada 2016 r. k. 1-4, informacja dotycząca okresów składkowych i nieskładkowych wraz z załącznikami k. 5-21, decyzja z dnia 2 stycznia 2017 r., znak: (...)k. 56-57 a.r.).

Z uwagi na zbliżający się upływ terminu, na jaki zostało przyznane ubezpieczonej ww. świadczenie, w dniu 28 kwietnia 2017 r. ubezpieczona złożyła w organie rentowym wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. W toku postępowania wyjaśniającego ubezpieczona została skierowana na badanie lekarskie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 8 czerwca 2017 r. uznał, że nie jest ona niezdolna do pracy. W związku z wniesieniem przez ubezpieczoną sprzeciwu od powyższego orzeczenia, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu ubezpieczonej, wydała w dniu 27 czerwca 2017 r. orzeczenie na mocy, którego uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 8 czerwca 2017 r, k. 66, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 czerwca 2017 r. k. 67 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy w dniu 6 lipca 2017 r. wydał decyzję (znak: (...)), mocą, której odmówił ubezpieczonej A. B. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozstrzygnięcie decyzji ww. organ oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Uzasadniając swe stanowisko, organ rentowy wskazał, że ubezpieczona została w toku postępowania skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 27 czerwca 2017 r. nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy (decyzja z dnia 6 lipca 2017 r., znak:(...), k. 70 a.r.).

W związku z niekorzystną dla siebie decyzją organu rentowego, A. B. złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 27 lipca 2017 r. k. 1-2 a.s.).

W toku postępowania, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii łącznej biegłych sądowych lekarzy specjalistów: ortopedy, neurologa, psychiatry oraz lekarza chorób wewnętrznych celem ustalenia, czy odwołująca się jest zdolna, czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy zarobkowej, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała, czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, a także jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej (poprawa lub pogorszenie), to na czym ona polegała (postanowienie z dnia 20 września 2017 r. k. 12 a.s.).

W opinii z dnia 3 października 2017 r. biegła sądowa z zakresu chorób wewnętrznych dr n. med. E. R. oraz biegła sądowa z zakresu neurologii dr B. A. rozpoznały u odwołującej przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii obecnie bez istotnych powikłań neurologicznych, stan po operacji dyskopatii C5/C6 i C6-C7 w listopadzie 2016 r., nadciśnienie tętnicze dobrze kontrolowane, dyslipidemię, osteopenię oraz zaburzenia lękowo-depresyjne w wywiadzie. Po zapoznaniu się z dokumentacją zawartą w aktach sprawy biegła sądowa z zakresu chorób wewnętrznych wskazała, że przedstawione wartości ciśnienia tętniczego krwi wskazują na istnienie u badanej nadciśnienia tętniczego o charakterze łagodnym i wymagają systematycznego leczenia hipotensyjnego. Biegła zaznaczyła, że w dokumentacji nie odnotowano współistnienia powikłań narządowych nadciśnienia (sercowych, nerkowych, mózgowych). Dodała, że ze względu na zaburzenia gospodarki lipidowej wskazane jest systematyczne leczenie farmakologiczne oraz stosowanie odpowiedniej diety. Przedstawione wyniki badania densytometrycznego wskazują bowiem na istnienie zaburzeń mineralizacji kości i odpowiadają osteopenii oraz wymagają leczenia osteoporotycznego. W opinii biegłej sądowej z zakresu chorób wewnętrznych współistniejące schorzenia internistyczne wymagają systematycznego leczenia ale stopień ich zaawansowania nie sprowadza niezdolności do pracy. Z kolei w badaniu neurologicznym biegła sądowa dr B. A. nie stwierdziła niedowładów oraz obecności istotnych objawów ubytkowych oraz objawów korzeniowych. Wskazała, że zachowana jest funkcja manualna kończyn górnych i rąk. Biegła nie stwierdziła też cech objawów zespołu piramidowego oraz objawów patologicznych. Podała także, że ruchy odcinka kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego i szyjnego nie wykazują cech wzmożonego napięcia mięśni. W ocenie biegłych sądowych ww. specjalności zastosowane leczenie farmakologiczne, operacyjne i rehabilitacja pozwoliły na uzyskanie poprawy stanu zdrowia odwołującej. Biegłe stwierdziły przy tym, że rozpoznane schorzenia przebiegają z okresami zaostrzeń i remisji objawów, przez co wymagają dalszego leczenia i rehabilitacji w okresach zaostrzeń dolegliwości, ale mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy, tj. zwolnienia lekarskiego. Jednocześnie przy aktualnym stopniu zaawansowania i nasileniu objawów nie powodują znaczącego trwałego upośledzenia funkcji organizmu, nie sprowadzają też trwałej niezdolności do pracy ze względu na stan neurologiczny. W konkluzji opinii biegłe wskazały, że w dacie wydania zaskarżonej decyzji odwołująca nie spełniała przesłanek długotrwałej niezdolności do pracy w rozumieniu rentowym (opinia biegłych sądowych z zakresu chorób wewnętrznych dr n. med. E. R. oraz z zakresu neurologii dr B. A. z dnia 3 października 2017 r. k. 29-32 a.s.).

W opinii z dnia 25 stycznia 2018 r. biegła sądowa z zakresu psychiatrii M. P. rozpoznała u odwołującej zaburzenia lękowo-depresyjne. Biegła wskazała, że ww. schorzenie występuje u badanej od wielu lat, zaś nasilenie objawów miało miejsce w trudnych sytuacjach życiowych i powodowało konieczność korzystania przez odwołującą z pomocy psychiatry i psychologa. Biegła zaznaczyła, że ubezpieczona systematycznie leczy się w (...), począwszy od października 2016 r. W tym czasie rozpoznano u niej epizod depresyjny, później zaburzenia lękowo- depresyjne, a ostatnio zaburzenia depresyjne nawracające. Po leczeniu uzyskano częściową poprawę w zakresie stanu zdrowia psychicznego badanej. Od września 2017 r. nastąpiło jednak pogorszenie stanu psychicznego z nasileniem objawów lękowych i depresyjnych, prawdopodobnie uwarunkowane sytuacyjnie (śmierć ojca oraz odmowa przedłużenia świadczeń rentowych przez ZUS). Z tego też względu zintensyfikowano farmakoterapię. W ocenie biegłej, w obrazie klinicznym badanej dominują objawy lękowe, a nastrój obniżony jest miernie. Z tego też względu, wnioskodawczym niewątpliwie wymaga dalszego leczenia i długoterminowej psychoterapii. Okresy nasilenia objawów mogą być bowiem leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. Mając na uwadze powyższe okoliczności biegła stwierdziła, że ze względu na stan psychiczny odwołująca nie jest osobą długotrwale niezdolną do pracy. Biegła sądowa wskazała także, że niezdolność do pracy odwołującej orzekana była dotychczas z powodu schorzeń kręgosłupa (opinia biegłej sądowej z zakresu psychiatrii M. P. z dnia 25 stycznia 2018 r. k. 44-45 a.s.).

W opinii z dnia 11 kwietnia 2018 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii M. G. rozpoznał u odwołującej dyskopatię kręgosłupa szyjnego po leczeniu operacyjnym w 2016 r. oraz dyskopatię odcinka lędźwiowego z przepukliną L5/S1. W ocenie biegłego sądowego tej specjalności analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie, pozwalają stwierdzić, że badana nie utraciła zdolności do pracy. Biegły nie stwierdził przy tym ani częściowej, ani całkowitej niezdolności do pracy. Wskazał, że wprawdzie wykonane badania obrazowe uwidaczniają zmiany dyskopatyczne kręgosłupa, ale przeprowadzone badanie ortopedyczne nie ujawnia takiej dysfunkcji narządu ruchu, w stopniu, który powodowałby niezdolność do pracy. Ruchy kręgosłupa są bowiem wykonywane z ograniczeniem w odcinku szyjnym (co jest naturalne po zastosowanym leczeniu operacyjnym), ale swobodnie. Poza tym w odcinku tułowiowym są wykonywane w prawidłowym zakresie. Biegły nie stwierdził też obiektywnych objawów zespołu bólowego kręgosłupa. Wskazał nadto, że nie są obecne również objawy neurologiczne odkręgosłupowe o charakterze podrażnieniowym lub ubytkowym, co potwierdza badanie przeprowadzone przez biegłego sądowego lekarza neurologa. Podkreślił, że w zakresie kończyn nie występuje dysfunkcja, pomimo zgłaszanych dolegliwości. Ruchy w stawach i siła mięśniowa są prawidłowe. Nie występują też objawy stanu zapalnego stawów. Chwytność i wydolność chodu jest prawidłowa. W konkluzji opinii biegły wskazał zatem, że ubezpieczona jest zdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami i umiejętnościami. Jednocześnie zaznaczył, że poprawa w sensie ortopedycznym polega na uzyskaniu wystarczająco dobrego zakresu ruchu i na nie występowaniu objawów zespołu bólowego. U badanej natomiast sprawność narządu ruchu jest w zupełności wystarczająca do wykonywania pracy umysłowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami (opinia biegłego sądowego z zakresu (...) z dnia 11 kwietnia 2018 r. k. 33-35 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 9 maja 2018 r. pełnomocnik organu rentowego nie wniósł zastrzeżeń do ww. opinii biegłych sądowych. Z kolei w piśmie procesowym z dnia 17 maja 2018 r. odwołująca nie zgodziła się z wnioskami wywiedzionymi przez biegłych sądowych powyższych specjalności, wskazując, że opinie są niewiarygodne, gdyż w dalszym ciągu jest ona leczona i posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności. Ubezpieczona na potwierdzenie swojego stanowiska dołączyła dodatkową dokumentację medyczną. Nie wniosła jednak o powołanie innych biegłych sądowych wskazanych specjalności (pismo procesowe z dnia 9 maja 2018 r. k. 42, pismo procesowe z dnia 17 maja 2018 r. k. 45-46 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy. Jednocześnie w toku sprawy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu: chorób wewnętrznych dr n. med. E. R. i z zakresu neurologii dr B. A. (k. 29-32 a.s.), z zakresu psychiatrii M. P. (k. 44-45 a.s.) oraz z zakresu (...) (k. 33-35 a.s.) celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującej. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski zawarte w sporządzonych przez biegłych sądowych opiniach należy podzielić w całości. Opinie zostały bowiem wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującej i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonej. Opinie biegłych specjalistów są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującej. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 6 lipca 2017 r., znak: (...), jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt. 3 powołanej ustawy nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2 art. 57 ustawy). W treści wskazanej powyżej regulacji zostały zatem określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt. 5 ww. ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt. 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie, co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Stosownie zaś do treści ust. 2 art. 58, okres o którym mowa w ust. 1 pkt. 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, zaś do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej. Przepis art. 58 ust. 4 stanowi natomiast, że przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z dnia 07 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczoną A. B. odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, albowiem odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił opinie wydane przez biegłych sądowych i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają poszczególnym schorzeniom ubezpieczonej. Opinie wydali po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną oraz po przeprowadzeniu przedmiotowego badania wnioskodawczyni. Zdaniem Sądu Okręgowego biegli rzeczowo uzasadnili swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawczyni schorzeń i ich wpływu na jej zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii biegłych sądowych z zakresu chorób wewnętrznych, neurologii, psychiatrii oraz z zakresu ortopedii i traumatologii jednoznacznie wynika, że występujące u odwołującej w zakresie powyższych specjalności schorzenia nie prowadzą do naruszenia sprawności jej organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie, choćby częściowej niezdolności do pracy. Wskazać należy, że przeprowadzone u wnioskodawczyni badania wykazały takie schorzenia jak: przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii obecnie bez istotnych powikłań neurologicznych, stan po operacji dyskopatii C5/C6 i C6-C7 w listopadzie 2016 r., nadciśnienie tętnicze dobrze kontrolowane, dyslipidemię, osteopenię oraz zaburzenia lękowo-depresyjne. Stwierdzić jednak należy, że rozpoznane u odwołującej schorzenia przebiegają z okresami zaostrzeń i remisji objawów, przez co wymagają dalszego leczenia i rehabilitacji w okresach zaostrzeń dolegliwości, jednak mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy, tj. zwolnienia lekarskiego. To samo dotyczy schorzeń natury psychiatrycznej, które w okresach nasilenia mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. Odnosząc się natomiast do schorzeń natury ortopedycznej to wskazać należy, że poprawa stanu zdrowia ubezpieczonej w sensie ortopedycznym polega na uzyskaniu wystarczająco dobrego zakresu ruchu i na nie występowaniu objawów zespołu bólowego. Sprawność narządu ruchu jest natomiast w zupełności wystarczająca do wykonywania pracy umysłowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Z tego też względu na podstawie analizy dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującej, jak również w wyniku przeprowadzonego badania, żaden z powołanych w sprawie biegłych sądowych nie znalazł podstaw do oceny, że odwołująca jest osobą niezdolną do pracy choćby częściowo.

W tym miejscu wskazać należy, że w wyroku z dnia 3 lutego 2010 r. (II PK 192/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd musi zwrócić się do biegłego, jeśli dojdzie do przekonania, że okoliczność mająca istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy może zostać wyjaśniona tylko w wyniku wykorzystania wiedzy osób mających specjalne wiadomości. W takim przypadku dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową ani wnioskowaniem na podstawie innych ustalonych faktów. Natomiast w wyroku z dnia 3 listopada 2009 r. (I UK 138/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd nie może samodzielnie dokonać ustalenia dotyczącego stanu zdrowia i stopnia naruszenia sprawności organizmu pod kątem zachowania lub braku zdolności do pracy. Ponadto w wyroku z dnia 03 września 2009 r. (II UK 30/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że gdy sprawa wymaga wiadomości specjalnych, to sąd nie może rozstrzygać wbrew opinii biegłych sądowych. Zdaniem Sądu oceny powyższej w niczym nie mogło zmienić przekonanie ubezpieczonej o złym stanie jej zdrowia. Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, subiektywne przekonanie strony o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do świadczenia rentowego, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia, stwierdzony w toku postępowania, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 października 1968 r., III PRN 66/68).

Rozpoznając niniejszą sprawę, Sąd miał także na uwadze, że odwołująca posiada orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności, który został ustalony na okres do dnia 19 stycznia 2020 r. W kwestii relacji pomiędzy orzeczonym stopniem niepełnosprawności, a niezdolnością do pracy wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy (por. uzasadnienie wyroku z dnia 11 marca 2008 r. sygn. I UK 286/07, uzasadnienie wyroku z dnia 04 lutego 2010 r. sygn. III UK 60/09) wskazując, że niepełnosprawność nie jest tożsama z niezdolnością do pracy. Dominująca linia orzecznicza w tej materii odnosi się do art. 5 pkt. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, na mocy którego ustawodawca przewidział traktowanie orzeczeń lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do pracy na równi z orzeczeniem niepełnosprawności, w stopniu odpowiednim do rodzaju niezdolności do pracy. Jednocześnie brak ustawowej regulacji przewidującej analogiczną sytuacji w drugą stronę, tj. pozwalającej na traktowanie orzeczenia o niepełnosprawności jako tożsamego z orzeczeniem o niezdolności do pracy. Sytuacja ta wynika m.in. z nieco innych przesłanek orzeczenia niezdolności do pracy i niepełnosprawności, innego trybu orzekania w tych sprawach oraz różnicy w zakresie celów, którym te orzeczenia mają służyć. W tym stanie rzeczy należało stwierdzić, że fakt istnienia umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie miał wpływu na zmianę decyzji organu rentowego.

Reasumując, omawiane schorzenia w ich obecnym nasileniu nie dają podstaw do orzeczenia choćby częściowej niezdolności do pracy u wnioskodawczyni. Sąd Okręgowy, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznał zatem, iż brak jest podstaw do uznania odwołującej za osobę niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 powołanej ustawy. Uwzględniając powołaną argumentację, Sąd Okręgowy orzekł o oddaleniu odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. (pkt. 1 wyroku).

W pkt. 2 wyroku Sąd Okręgowy odstąpił od obciążania odwołującej A. B. kosztami zastępstwa procesowego strony przeciwnej. Swoje stanowisko Sąd uzasadnia sytuacją życiową oraz stanem majątkowym strony, które oceniane są przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. W powyższych okolicznościach obciążanie strony odwołującej kosztami postępowania byłoby rażąco niezgodne z zasadami słuszności. Przepis art. 102 k.p.c. powinien być stosowany w wyjątkowych wypadkach. Na kanwie niniejszej sprawy należy uznać, iż okoliczności niniejszej sprawy mają charakter wypadku szczególnie uzasadnionego, pozwalającego na zastosowanie instytucji zwolnienia od kosztów sądowych.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć odwołującej.

M.St.