Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII Ua 84/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Marcin Graczyk

Sędziowie SO Małgorzata Jarząbek (spr.)

SO Renata Gąsior

Protokolant st.sekr.sądowy Mariusz Żelazek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2018 r. w Warszawie

sprawy z wniosku P. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w W.

o zasiłek macierzyński

na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 9 sierpnia 2018 roku sygn. akt VI U 85/18

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. na rzecz odwołującej P. D. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

SSO Małgorzata Jarząbek (spr.) SSO Marcin Graczyk SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2018 r. w punkcie 1 zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 11 stycznia 2018 r., nr: (...) w ten sposób, że przyznał odwołującej się P. D. prawo do zasiłku macierzyńskiego za okres od dnia 8 grudnia
2017 r. do dnia 6 grudnia 2018 r., w punkcie 2 sprawę w zakresie roszczenia o odsetki ustawowe przekazał do rozpoznania do organu rentowego, jako właściwemu miejscowo i rzeczowo oraz w punkcie 3 zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującej kwotę 180,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd I instancji ustalił, że odwołująca w okresie od dnia 22 kwietnia 2013 r.
do dnia 31 sierpnia 2017 r. była zatrudniona w Agencji (...)
w W.. W związku z rozwiązaniem Agencji (...)
i powstaniem Krajowego Ośrodka (...), stosunek pracy odwołującej się uległ wygaśnięciu. Ubezpieczonej nie została przedstawiona propozycja zatrudnienia w nowopowstałym Krajowym Ośrodku (...). W dniu
8 grudnia 2017 r. odwołująca urodziła dziecko, a w dniu 18 grudnia 2017 r. złożyła wniosek do organu rentowego o przyznanie jej zasiłku macierzyńskiego . Decyzją z dnia 11 stycznia 2018 r., znak: (...) organ rentowy odmówił odwołującej prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres od dnia 8 grudnia 2017 r. do dnia 6 grudnia 2018 r. W uzasadnieniu wskazał, że z posiadanej dokumentacji wynika, iż ubezpieczona urodziła dziecko w dniu 8 grudnia 2017 r., a od dnia 1 września 2017r. nie podlega ubezpieczeniu chorobowemu. Zatem brak jest podstaw do przyznania jej prawa do zasiłku macierzyńskiego.

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych i aktach rentowych oraz na podstawie zeznań odwołującej się. Zeznania odwołującej były spójne i logiczne oraz korespondowały
z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Dlatego Sąd
I instancji nie znalazł podstaw do odmowy ich wiarygodności. Autentyczności i treści dokumentów nie kwestionowała żadna ze stron, toteż Sąd Rejonowy uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy w sprawie.

Sąd I instancji zważył, że odwołanie, jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie. W ocenie Sądu Rejonowego brak było podstaw do uznania, że zniesienie Agencji (...) stanowiło likwidację pracodawcy
w rozumieniu art. 41 ( 1) § l k.p. Na mocy ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku (...) doszło do ograniczenia liczby funkcjonujących trzech agencji (...) – Agencji (...) ( (...)), Agencji (...) ( (...)) i Agencji (...) ( (...)) i tym samym powstania Krajowego Ośrodka (...) ( (...)). Zgodnie z art. 45 ust. 1 i 2 cyt. ustawy, z dniem
31 sierpnia 2017 r. zniesiono Agencję (...) i Agencję (...), a z dniem 1 września 2017 r. utworzono Krajowy Ośrodek (...). Natomiast zgodnie z art. 46 ust. 1 Krajowy Ośrodek (...)
z dniem 1 września 2017 r. z mocy prawa wstąpił w ogół praw i obowiązków znoszonej Agencji (...). W wyniku wejścia w życie wskazanej ustawy doszło do zniesienia (...). W miejsce (...) i (...) został utworzony (...), który obecnie wykonuje zadania dotychczas wykonywane przez obie agencje. Podstawowym skutkiem zniesienia tych agencji było stracenie ich bytu prawnego, jednakże nie przewiduje się z tego powodu prowadzenia procesu likwidacji tych agencji, gdyż ich zadania, a także wszelkie prawa i obowiązki zostaną przejęte z mocy ustawy odpowiednio przez istniejącą obecnie (...) oraz nowo utworzony (...). Ustawa wskazywała, że (...) z mocy prawa wstępuje w ogół praw i obowiązków znoszonych (...) i (...), z wyjątkiem praw i obowiązków związanych z wykonywaniem zadań przejmowanych przez (...). Z kolei w celu zapewnienia funkcjonowania (...), w trybie art. 51 tej ustawy, zostały podjęte czynności związane z uregulowaniem stosunków pracy z pracownikami (...). Zdaniem Sądu Rejonowego reorganizacja dokonana w jednostkach sektora publicznego z woli prawodawcy polegająca na przejęciu zadań i kompetencji w przypadku pracodawcy realizującego cele publiczne jest przejściem zakładu pracy w znaczeniu przedmiotowym rozumianym jako placówka zatrudnienia. Dokonana reorganizacja struktur w oparciu o przepisy w/w ustawy, nie stanowiła likwidacji pracodawcy
w znaczeniu art. 41 ( 1) § 1 k.p., ale z uwagi na przejęcie zadań i kompetencji (...) przez (...) była przejściem zakładu pracy na nowego pracodawcę. Nowy pracodawca kontynuuje dotychczasową działalność (...) w ramach nowej struktury organizacyjnej. W toku postępowania dotyczącego zniesienia (...) nastąpiło jego przejście na nowego pracodawcę w rozumieniu art. 3 k.p. Sytuacja, w której znalazła się odwołująca była skutkiem reformy prawodawcy w zakresie administracji rolnej. Odwołującej nie zaproponowano nowych warunków zatrudnienia, zatem w trybie art. 51 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku (...) jej stosunek pracy wygasł. W ocenie Sądu I instancji odmowa przyznania świadczenia osobie, której tytuł ubezpieczenia ustał z powodu reformy przeprowadzonej przez ustawodawcę jest niezgodne z prawem do zabezpieczenia społecznego, określonym w art. 67 ust. 1 Konstytucji. Sytuację prawną odwołującej należy porównać z sytuacją funkcjonariusza celnego, któremu w związku z powstaniem Krajowej (...) nie zaproponowano nowych warunków zatrudnienia i co za tym idzie stosunek służby jego wygasł. Ponadto, w systemie ubezpieczeń społecznych w sposób normatywny w art. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wyrażona została zasada równego traktowania ubezpieczonych. Zgodnie z ust. 1 ustawa stoi na gruncie równego traktowania wszystkich ubezpieczonych bez względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, stan cywilny oraz stan rodzinny. Przepisy te stanowią uszczegółowienie ogólnej zasady równości z art. 32 Konstytucji RP. Realizacja prawa do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę odbywa się poprzez ustawę zasiłkową, która określa warunki nabywania i wysokość świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, przysługujących osobom objętym ubezpieczeniem chorobowym, określonym w ustawie systemowej. Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że odwołująca znajduje się w mniej korzystnej sytuacji prawnej w stosunku do podmiotów wymienionych w art. 30 ust. 1 ustawy zasiłkowej oraz wymienionych w art. 11 ustawy systemowej, które podlegają ubezpieczeniu chorobowemu i otrzymują świadczenie
z tytułu urodzenia dziecka. Zasadą jest, bowiem przyznanie zasiłku macierzyńskiego
w razie urodzenia dziecka w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Zdaniem Sądu I instancji ustawodawca bez racjonalnych podstaw pozbawiłby jednak byłych pracowników, prawa do otrzymywania świadczeń z ubezpieczenia chorobowego
w razie choroby i macierzyństwa, co wprost naruszałoby wyrażone w art. 67 Konstytucji prawo obywatela do zabezpieczenia społecznego. W kontekście powołanych przepisów ustawy zasiłkowej i zasadniczej, sytuacja prawna odwołującej nie powinna różnić się od sytuacji prawnej osób niepozostających w stosunku pracy, ale wymienionych w artykule 11 ustawy systemowej. Znamienne w niniejszej sprawie pozostaje również, że ubezpieczona była w ciąży jeszcze w czasie trwania stosunku pracy. Niezależnie od powyższych rozważań prawodawca w ustawie zasiłkowej unormował uprawienia kobiet w ciąży w razie likwidacji bądź ogłoszenia upadłości pracodawcy pomimo braku tytułu do ubezpieczenia. W konsekwencji, okres pobierania takiego świadczenia w okresie po ustaniu stosunku pracy z w/w przyczyn można w drodze analogii uznać jako „tytułu do ubezpieczenia” w rozumieniu ustawy systemowej. Przeciwne założenie rodziłoby skutek pozbawienia odwołującej prawa
do zabezpieczenia społecznego po ustaniu stosunku pracy z przyczyn wskazanych w art. 51 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku (...), co stanowiłoby naruszenie art. 67 Konstytucji. Mając powyższe na uwadze, Sąd I instancji na podstawie art. 477 ( 14 )§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującej prawo do zasiłku macierzyńskiego za okres od dnia 8 grudnia 2017 r. do dnia 6 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w punkcie 2 wyroku przekazał sprawę, w zakresie roszczenia o odsetki do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi
w W.. Zgodnie z art. 464 § 1 k.p.c. odrzucenie pozwu nie może nastąpić
z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W tym wypadku sąd przekaże mu sprawę. Postanowienie sądu
o przekazaniu sprawy może zapaść na posiedzeniu niejawnym. Jeżeli jednak organ ten uprzednio uznał się za niewłaściwy, sąd rozpozna sprawę. Do właściwości sądu pracy i ubezpieczeń społecznych należy rozpatrywanie spraw z odwołania od decyzji organu rentowego, a w przypadku, gdy decyzja nie została wydana, sąd przekazuję sprawę do rozpoznania organowi rentowemu. Sąd I instancji w niniejszym postępowaniu był obowiązany do rozpoznania odwołania od decyzji odmawiającej prawa do zasiłku macierzyńskiego, nie zaś do ustalenia odsetek od tego świadczenia, gdyż kierunek i zakres postępowania sądowego wyznacza przedmiot zaskarżonej decyzji.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z ogólną regułą odpowiedzialności za wynik sprawy na podstawie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c. Sąd I instancji zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującej kwotę 180 złotych obejmującą koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. w dniu
8 października 2018 r. wywiódł apelację, zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości i zarzucając mu naruszenie przepisu prawa materialnego t.j. art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy
z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
poprzez jego błędną wykładnię polegającą
na rozszerzeniu zamkniętego katalogu podmiotów, którym przysługuje zasiłek macierzyński w razie urodzenia dziecka po ustaniu ubezpieczenia chorobowego
w okresie ciąży, gdy stosunek pracy wygasł na mocy art. 51 ust. 7 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku (...), co w konsekwencji doprowadziło do przyznania odwołującej prawa
do zasiłku macierzyńskiego w sytuacji, gdy nie była do tego uprawniona na podstawie obowiązujących przepisów. W związku z powyższym organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od odwołującej na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Zdaniem organu rentowego wskazany katalog sytuacji wymienionych w art. 30 ust. 1 ustawy, kiedy zasiłek macierzyński przysługuje w razie urodzenia dziecka po ustaniu ubezpieczenia chorobowego, jest zamknięty, a zatem stosując ten przepis nie powinno się dodawać innych przesłanek, które nie zostały wyraźnie przewidziane przez ustawodawcę, w tym min. wygaśnięcia stosunku pracy z mocy ustawy. Organ rentowy podkreślił, że sytuacje nabycia zasiłku macierzyńskiego po ustaniu tytułu do ubezpieczenia chorobowego zostały wyraźnie unormowane w ustawie o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie chorobowy i macierzyństwa. W związku z tym dalej stwierdził, że przepis art. 67 Konstytucji nie powinien być podstawą do przyznania zasiłku macierzyńskiego osobie znajdującej się w sytuacji, która nie została unormowana obowiązującymi przepisami. Organ rentowy przyjął, że działania legislacyjne podejmowane przez ustawodawcę są racjonalne, a więc jeśli chciałby rozszerzyć obowiązywanie art. 30 ust. 1 ustawy na osoby, których stosunek pracy wygasł na podstawie ustawy, to uczyniłby we właściwym akcie prawnym.

Odwołująca w odpowiedzi na apelację z dnia 13 listopada 2018 r. wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od organu rentowego na jej rzecz kosztów postępowania w instancji odwoławczej według norm przepisanych. Ubezpieczona wskazała, że przejęte przez nowoutworzony Krajowy Ośrodek (...) zadania i mienie pracodawcy nie przesądza o jego kontynuacji podmiotowej i przedmiotowej, która uniemożliwiałaby zastosowanie do sytuacji P. D. przepisu art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego. W ocenie odwołującej, zniesienie z dniem 31 sierpnia 2017 r. (...) skutkowało ustaniem bytu prawnego oraz podmiotu jakichkolwiek praw i obowiązków wynikających ze stosunków pracy. Ubezpieczona podkreśliła, że (...) uległa pełnej i ostatecznej likwidacji, co oznacza, że w odniesieniu do jej pracowników, których umowy o pracę wygasły z dniem 31 sierpnia 2017 r., należy stosować przepisy innych ustaw, które uzależniają przyznanie prawa do określonych świadczeń od ustania stosunku pracy na skutek likwidacji pracodawcy, w tym art. 30 ust. 1 ustawy. W ocenie odwołującej za taką wykładnią przemawia fakt, że uregulowano stosunki prawne z dotychczasowymi pracownikami (...) w ustawie z dnia 10 lutego 2017 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku (...). Ubezpieczona wskazała, że nawet w przypadku uznania, iż nie doszło do likwidacji (...), należy się zgodzić z Sądem I instancji, który stwierdził, że odmowa przyznania przez organ rentowy prawa do zasiłku macierzyńskiego stanowi naruszenie art. 67 Konstytucji, gwarantującego prawo do zabezpieczenia społecznego. Zdaniem odwołującej, znajduje się ona w dużo gorszej sytuacji niż inni pracownicy jednostek organizacyjnych administracji publicznej, których jednostki zostały zniesione a ustawodawca zdecydował się na uregulowanie ich stosunków pracy poprzez zastosowanie trybu przejścia zakładu pracy na podstawie art. 23 1 k.p.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego, jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Sąd II instancji stwierdza, że ustalenia stanu faktycznego nie stanowiły przedmiotu zaskarżenia i nie budziły wątpliwości stron postępowania. Sąd Okręgowy również podziela ustalenia Sądu I instancji, które mają odzwierciedlenie
w zebranych w niniejszej sprawie dokumentach.

Organ rentowy zgłosił zarzut naruszenia przepisu art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( Dz. U. z 2017 r., poz. 1368 z późn. zm.), zwanej dalej ,,ustawą’’, zgodnie z którym zasiłek macierzyński przysługuje również w razie urodzenia dziecka po ustaniu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli ubezpieczenie to ustało w okresie ciąży wskutek ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy.

W myśl art. 30 ust. 3 powołanej ustawy, ubezpieczonej będącej pracownicą, z którą rozwiązano stosunek pracy w okresie ciąży z powodu ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy i której nie zapewniono innego zatrudnienia, przysługuje do dnia porodu zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zauważa, że Sąd I instancji nie naruszył przepisu art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, przez "zapewnienie innego zatrudnienia" w rozumieniu art. 30 ust. 3 ustawy, należy rozumieć przedstawienie pracownicy w okresie ciąży realnej propozycji nawiązania stosunku pracy na stanowisku odpowiadającym jej kwalifikacjom zawodowym, niestanowiącym zagrożenia dla stanu ciąży i uwzględniającym jej sytuację osobistą oraz rodzinną na podstawie art. 177 § 4 k.p. W ocenie Sądu Najwyższego przy wykładaniu tego przepisu konieczne jest odwołanie się do art. 177 § 4 zdanie 3 k.p., zgodnie z którym w razie niemożności zapewnienia w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego innego zatrudnienia, pracownicy przysługują świadczenia określone w odrębnych przepisach. Sąd Najwyższy podkreślił, że jeżeli pracodawca rozwiązując z pracownicą umowę o pracę w okresie ciąży (urlopu macierzyńskiego), nie zapewni jej takiego zatrudnienia, to przysługują jej świadczenia określone w odrębnych przepisach. Takim odrębnym przepisem w rozumieniu art. 177 § 4 zdanie 3 k.p. jest oczywiście art. 30 ustawy, a świadczeniem – zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego w nim określony. ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2011r., sygn. akt II UK 374/10)

W niniejszej sprawie Sąd I instancji stwierdził, że nie ma podstaw do uznania, iż zniesienie Agencji (...)stanowiło likwidację pracodawcy w rozumieniu art. 41 1 § 1 k.p. Sąd Okręgowy uznaje to stwierdzenie za prawidłowe. Sąd Rejonowy w sposób trafny uznał, iż odmowa przyznania odwołującej prawa do zasiłku macierzyńskiego stanowiła naruszenie art. 67 ust. 1 Konstytucji, na podstawie którego obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zakres i formy zabezpieczenia społecznego określa ustawa. Przy kształtowaniu zakresu prawa do ubezpieczenia społecznego ustawodawca związany jest także wynikającym z zasady równości nakazem jednakowego traktowania świadczeniobiorców charakteryzujących się jednakową cechą istotną, mając na uwadze art. 67 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Od tak określonej zasady – w świetle ustalonego orzecznictwa TK – możliwe są odstępstwa ograniczone następującymi warunkami:

- wprowadzone przez prawodawcę różnicowania muszą być racjonalnie uzasadnione, biorąc pod uwagę cel i treść przepisów, w których zawarta jest kontrolowana norma;

- waga interesu, któremu ma służyć różnicowanie podmiotów podobnych, musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone
w wyniku różnego traktowania podmiotów podobnych;

- regulacja prawna musi znajdować podstawę w wartościach, zasadach lub normach konstytucyjnych, uzasadniających odmienne traktowanie podmiotów podobnych ( poruszone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 grudnia 2006 r., sygn. akt SK 15/06).

Uznając, że w rozpoznawanej sprawie nie doszło do likwidacji pracodawcy, sytuację ubezpieczonej determinowała jednakowa cecha istotna w porównaniu do innych świadczeniobiorców- na skutek reform przeprowadzonych w agencjach rolnych, stosunek pracy odwołującej uległ rozwiązaniu, ponieważ nie została jej przedstawiona propozycja zatrudnienia. W związku z tym należy uznać, że w tym zakresie jej sytuacja skutkująca rozwiązaniem stosunku pracy nie różniła się od sytuacji osób, których umowa o pracę uległa zakończeniu na skutek likwidacji pracodawcy. Jest oczywistym, że ubezpieczona nie miała żadnego wpływu na rozwiązanie Agencji (...), które było bezpośrednią przyczyną wygaśnięcia jej stosunku pracy. Sytuacja faktyczna, w której znalazła się odwołująca jest w istocie identyczna, jak w przypadku likwidacji pracodawcy. Sąd Okręgowy zważył, że przepis ustawy, na którego naruszenie wskazuje organ rentowy, nie obejmuje swoją dyspozycją osób, których tytuł ubezpieczenia przestał obowiązywać w wyniku reform przeprowadzonych przez ustawodawcę.

Brak w tym zakresie, sprowadzający się do braku uregulowania sytuacji osób, które znalazły się w położeniu analogicznym do położenia ubezpieczonej, upoważnia do przyjęcia, że dokonanie rozstrzygnięcia wyłącznie na podstawie przepisów ustawy zasiłkowej stanowiłoby naruszenie jednej z podstawowych zasad konstytucyjnych wyrażonej w art. 67 Ustawy zasadniczej. W ocenie Sądu doszłoby wówczas do naruszenia zasady prawa obywatela do zabezpieczenia społecznego, gdyż odwołująca byłaby gorzej traktowana w porównaniu do osób, których stosunek pracy zostaje rozwiązany z powodu likwidacji pracodawcy.

Sąd Okręgowy potwierdza ustalenia dokonane przez Sąd I instancji, iż dokonana reorganizacja struktur dotychczasowego pracodawcy ubezpieczonej nie stanowiła likwidacji pracodawcy w znaczeniu art. 41 1 § 1 k.p., ale z uwagi na przejęcie zadań i kompetencji Agencji (...) przez Krajowy Ośrodek (...) była przejściem zakładu pracy na nowego pracodawcę, który kontynuuje dotychczasową działalność (...) w ramach nowej struktury organizacyjnej.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy zważył, że sytuacja faktyczna, w której znalazła ubezpieczona, jak również opisany powyżej stan prawny uzasadnia zastosowanie do ubezpieczonej art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z tym apelacja organu rentowego podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c., o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej Sąd II instancji orzekł w punkcie 2 wyroku mając na względzie zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy zawartą w art. 98 k.p.c. Sąd Okręgowy zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującej kwotę 120,00 złotych na podstawie § 9 ust. 2 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

SSO Małgorzata Jarząbek (spr.) SSO Marcin Graczyk SSO Renata Gąsior