Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt IV Ka 865/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący :

SSO Sylwana Wirth

Protokolant :

Aneta Pawlicka

przy udziale Krzysztofa Barczyka z Urzędu Celnego w W.,

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013 roku

sprawy T. W.

oskarżonego z art. 65 § 3 k.k.s.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 18 października 2013 roku, sygnatura akt III K 748/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV Ka 865/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 października 2013 roku Sad Rejonowy w Wałbrzychu uznał oskarżonego T. W. za winnego tego, że: w dniu 5 czerwca 2013 roku przechowywał w pomieszczeniach mieszkalnych w W. przy ulicy (...) wyroby tytoniowe bez znaków akcyzy, tj. tytoń krojony zapakowany w 2 worki foliowe w ogólnej wartości 25 kg oraz 1200 sztuk papierosów o nazwie M. – stanowiące przedmiot czynu zabronionego z art. 63 kks, przez co naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy w ogólnej kwocie 16.881 zł, to jest popełnienia czynu z art. 65 § 3 kks i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 100 dziennych grzywny ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych;

Na podstawie art. 31 § 6 kks orzeczono przepadek i zniszczenie dowodu rzeczowego, zaś na podstawie art. 31 § 7 kks obciążono oskarżonego kosztami zniszczenia tytoniu.

Orzeczono ponadto o kosztach sądowych.

Wyrok powyższy zaskarżony został apelacją własną oskarżonego w części rozstrzygnięcia o karze. Apelujący zarzucił rażącą surowość orzeczonej kary grzywny i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez obniżenie grzywny do 20 stawek dziennych po 30 złotych każda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wymierzona oskarżonemu kara grzywny ustalona została w zaskarżonym wyroku na poziomie niewiele odbiegającym od minimalnej granicy ustawowego zagrożenia. Przypisane mu przestępstwo skarbowe zagrożone jest bowiem kara grzywny od 10 do 720 stawek dziennych.

Orzekając o karze, Sąd I instancji ustalił wysokość stawki dziennej również w przedmiocie minimalnym, uwzględniając tym samym regułę z art. § 3 art. 23 kks.

Nie ma zatem podstaw do stwierdzenia, że wymierzona kara jest rażąco, niewspółmiernie surowa. Z jednej bowiem strony uwzględnia ona wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i znaczny stopień winy sprawcy a z drugiej jest ona współmierna do możliwości płatniczych oskarżonego.

T. W. jest młodym człowiekiem, zdolnym do wykonywania pracy zarobkowej i takie też podejmuje, osiągając określone dochody. Oskarżony w żaden sposób nie wykazał, że jest osobą chorą, niepełnosprawną i niezdolną do wykonywania pracy. Złożone przez niego zaświadczenia lekarskie pochodzą z odległego okresu i nie wskazują, na żadne poważne schorzenie, zaś aktualnego zaświadczenia oskarżony nie przedstawił.

Fakt obowiązku alimentacyjnego nie może wpływać na konieczność obniżenia kary, ponieważ oskarżony jako przestępca powinien wliczać nieuchronność poniesienia kary w ryzyko podejmowanej działalności sprzecznej z prawem. Ponadto trzeba zaakcentować, że środków do życia nie zdobywa się na drodze przestępstwa i w żadnym razie – z powodów oczywistych – nie jest to okoliczność usprawiedliwiająca zachowanie sprawcy.

Orzeczona kara będzie dostateczną odpłatą za popełniony czyn i przestrogą dla oskarżonego na przyszłość.

Wyrok jako trafny utrzymano w mocy.