Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2019r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący - SSR Lidia Kopczyńska

Protokolant - starszy sekretarz sądowy Elżbieta Marciniak

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2019r. w Ciechanowie

sprawy z powództwa easyDEBT Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z/s w W.

przeciwko M. B.

o zapłatę

orzeka:

powództwo oddala.

UZASADNIENIE

Powód easyDEBT Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokat A. W., wniósł w dniu 6 marca 2018 r. do Sądu Rejonowego w Elblągu pozew przeciwko M. B., żądając zasądzenia na swoją rzecz kwoty 2815,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu przedmiotu umowy pożyczki pieniężnej, które to pozwana zawarła z Bankiem (...) S.A. S.A. z siedzibą w W., który wierzytelność przelał na mocy cesji na rzecz powoda. Ponadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. wskazał, że na zadłużenie strony pozwanej, stanowiące wartość przedmiotu sporu w kwocie 2815,75 zł składają się:

- 1773,57 zł – niespłacony kapitał wynikający z zawartej umowy w dniu 23 grudnia 1996 r.,

- 1042,18 zł odsetki umowne i za opóźnienie w spłacie zobowiązania.

Roszczenie stało się wymagalne w dniu 14 listopada 2013 r. na skutek rozwiązania umowy przez wierzyciela pierwotnego. Jako dowód zasadności roszczenia powód złożył wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego (pozew – k. 7-8 akt, wyciąg z ksiąg k. 9-11 akt).

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Elblągu uwzględnił powództwo w całości i w dniu 20 marca 2018 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. (nakaz - k.21 akt)

Pozwana M. B. w przepisanym terminie złożyła sprzeciwu od powyższego orzeczenia, zaskarżając je w całości. Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa ze względu na przedawnienie roszczenia (sprzeciw – k. 24-27 akt).

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 grudnia 1996 r. M. B. zawarła z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki pieniężnej. Umowa została rozwiązana w dniu 14 listopada 2013 r. (dowód: pismo k. 11 akt).

W dniu 6 grudnia 2017 r. na podstawie umowy przelewu wierzytelności U. 3 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty nabył od Banku (...) S.A. z siedzibą w W. pakiet wierzytelności. Następnie w dniu 13 grudnia 2017 r. U. 3 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty dokonał przelewu nabytych wierzytelności na rzecz easyDEBT Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.. Objęte cesją wierzytelności dotyczyły również dochodzoną pozwem wierzytelność od M. B.. Na zadłużenie strony pozwanej w kwocie 2815,75 zł składa się:

- 1773,57 zł – niespłacony kapitał wynikający z zawartej umowy w dniu 23 grudnia 1996 r.,

- 1042,18 zł odsetki umowne i za opóźnienie w spłacie zobowiązania.

(dowód: wyciąg z ksiąg k. 9 akt).

Mimo zawiadomienia o cesji wierzytelności oraz mimo wezwania do zapłaty pozwana nie uiściła dochodzonej należności. (dowód: wezwanie do zapłaty 10 akt)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów.

Prawdziwość złożonych dokumentów nie była przez pozwaną kwestionowana, ani nie budzi wątpliwości i dlatego Sąd uwzględnił wszystkie dokumenty dołączone do pozwu. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane. Jednakże przedłożone dokumenty nie są wystarczające do stwierdzenia istnienia długu i przejścia wierzytelności na powoda. Powód zobowiązany do udowodnienia roszczenia, pomimo upłynięcia zakreślonego terminu, nie złożył innych dowodów.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powód easyDEBT Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. dochodzi w niniejszej sprawie od pozwanej M. B. zapłaty należności wynikającej z umowy pożyczki z dnia 23 grudnia 1996 r. zawartej pomiędzy pozwaną a Bankiem (...) S.A. oraz na podstawie umowy cesji wierzytelności. Do pozwu nie została dołączona umowa pożyczki ani umowy cesji. W ocenie Sądu powód nie wykazał w sposób dostateczny istnienia zobowiązania pozwanej oraz przejścia uprawnień na easyDEBT Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W..

Z wyłączeniem stosunków z konsumentami, wyciąg, podpisany przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzony pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym ma moc dokumentu urzędowego (art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, Dz. U. 146, poz. 1546 z późn. zm., ).

Niniejsza sprawa dotyczy stosunków z konsumentami. Tym samym przedłożony wyciąg, z uwagi na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 11 lipca 2011 r. (syng. akt P 1/10) oraz stanowisko Sądu Najwyższego zawartego w uzasadnieniu uchwały z 7 października 2009 r. (sygn. akt III CZP 65/09) nie korzysta z mocy dowodowej dokumentu urzędowego oraz wpis do ksiąg funduszu nie rodzi domniemania istnienia wierzytelności.

Oznacza to, że samo dokonanie zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się z domniemaniem prawnym, iż wierzytelność ta istnieje, brak bowiem jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. Organy funduszu nie mają wystarczających kompetencji do zbadania, czy nabywana wierzytelność faktycznie istnieje. Należy pamiętać, że fundusze mogą nabywać wierzytelności od różnych podmiotów, a nie tylko od banków krajowych, których pozycja w zakresie wiarygodności wystawianych dokumentów jest wyższa. Nadmierne rozszerzenie domniemania wynikającego z art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. Nr 146, poz. 1546 ze zm.), prowadziłoby do pogorszenia sytuacji dłużników (lub domniemanych dłużników) względem funduszy. Regulacja przewidziana w art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. Nr 146, poz. 1546 ze zm.), stanowi wyjątek od zasady swobodnej oceny dowodów i podlega ścisłej wykładani. O ile należy przyjąć, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji (nabycia wierzytelności), o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia w świetle prawa cywilnego lub szerzej - do wykazania istnienia wierzytelności w razie zaprzeczenia przez pozwanego jej istnieniu, konieczne jest przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów.

Należy zważyć, iż zgodnie z zasadami obowiązującymi w procedurze cywilnej ciężar gromadzenia materiału procesowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Art. 6 k.c. określa reguły dowodzenia, to jest przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Przy czym Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7 poz. 76). W myśl zatem ogólnych zasad na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających jego roszczenie, a mianowicie faktu, iż pozwana jest stroną umowy kredytowej, dochodzona pozwem należność została wyliczona zgodnie z warunkami umowy oraz przejścia w drodze cesji należności na powoda. Powód nie sprostał temu obowiązkowi nie składając dowodu zawarcia umowy kredytowej ani dowodu zawarcia umowy cesji w przepisanej formie. Już więc ze względu na nieudowodnienie istnienia roszczenia, powództwo podlegało oddaleniu.

Pozwana M. B. przyznając w sprzeciwie od nakazu, że zawierała umowę pożyczki, podniosła zarzut przedawnienia roszczenia. Zarzut przedawnienia roszczenia okazał się zasadny.

Z dokumentu złożonego przez powoda wynika, że umowa pożyczki została rozwiązana 14 listopada 2013 r. (pismo k. 11 akt).

Zgodnie z art. 120. § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że „wymagalność" oznacza stan obiektywny, w którym wierzyciel ma prawną możliwość skutecznego zaspokojenia (zrealizowania) przysługującego mu roszczenia na drodze sądowej (art. 316 k.p.c.). Roszczenie staje się więc wymagalne w ostatnim dniu, w którym dłużnik może spełnić świadczenie w sposób zgodny z treścią zobowiązania. Dzień spełnienia świadczenia zgodnie z treścią zobowiązania jest oznaczony przede wszystkim w czynności prawnej, wzorcu umownym, ustawie, orzeczeniu sądu lub decyzji organu administracyjnego, ale może także wynikać z właściwości zobowiązania (art. 455 k.c.)

W niniejszej sprawie roszczenie stało się wymagalne w dniu 14 listopada 2013 r. i od tego dnia rozpoczął się bieg przedawnienia.

Art. 118 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 lipca 2018 r. przewidywał termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

W dniu 9 lipca 2018 r. weszła w życie ustawa z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz innych ustaw (Dz. U. z dnia 8 czerwca 2018 r. poz 1104). Art. 1 tej ustawy wprowadził w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025) następujące zmiany:

1) w art. 117 po § 2 dodaje się § 2 ¹ w brzmieniu:

"§ 2 ¹. Po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi."

Ustawa ta wprowadziła również nowe terminy liczenia okresu przedawnienia.

Zgodnie z art. 5 ust 1 ustawy do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. W myśl art. 5 ust 2 ustawy jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu. Zgodnie z §5 ust 4 ustawy roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat sześć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Trzyletni ogólny termin przedawnienia odnosi się do roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ponieważ w niniejszej sprawie jedną ze stron był podmiot prowadzący działalność gospodarczą, ma zastosowanie trzyletni termin przedawnienia. Ze złożonego dokumenty (k. 11 akt) wynika, że termin wymagalności roszczenia to 14 listopada 2013 r., a tym samym zgodnie z art. 118 k.c. w brzmieniu obowiązującym do 9 lipca 2018 r., roszczenie podlegało 3 letniemu przedawnieniu, które upływało w dniu 14 listopada 2016 r.

W myśl art. 123 § 1 pkt 1 k.c., bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Zgodnie z art. 124 § 2 k.c., w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed organem powołanym do egzekwowania roszczeń przedawnienie nie biegnie na nowo dopóki postępowanie nie zostanie zakończone.

W niniejszej sprawie powód nie wykazał, aby bieg przedawnienia był przerwany przez czynność zmierzającą do wyegzekwowania roszczenia od pozwanej, dlatego w dniu złożenia pozwu do Sądu: 6 marca 2018 r. roszczenie było przedawnione. Tym samym podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia jest zasadny i również powodował oddalenie powództwa.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. obciążając nimi powoda w całości, przy czym tylko powód koszty te poniósł.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w wyroku.

Zarządzenie: (...)