Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 254/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy P. M.

Protokolant: prot. sąd. A. K.

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2019 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa

małoletniego A. S. działającego przez opiekuna A. G.

przeciwko

Miastu P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12.000,00 zł (dwanaście tysięcy złotych zero groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 marca 2019 r. do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

3.  kosztami procesu obciąża pozwanego w całości i z tego tytułu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.217,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu – w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Asesor sądowy P. M.

UZASADNIENIE

Powód A. S. działający przez opiekuna prawnego A. G. (poprzednio W.) reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym pismem z dnia 27 lutego 2019 r. (nadanym listem poleconym tego samego dnia) wniósł o zasądzenie od pozwanego Miasta P. kwoty 12.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 marca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania w związku z niewywiązaniem się pozwanego z obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego na podstawie wyroku eksmisyjnego oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że jest właścicielem nieruchomości przy ul. (...) I 20B/22 w P., który zajmuje bez tytułu prawnego J. G.. Powód wskazał, że wyrokiem z dnia 21 marca 2011 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt XII C 205/10/4 Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. nakazał J. G. opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu numer (...) położonego w P. przy ul. (...) I 22B oraz orzekł o uprawnieniu J. G. do lokalu socjalnego, wstrzymując wykonanie wyroku do czasu złożenia J. G. przez Miasto P. oferty najmu lokalu socjalnego. Pozwany dotychczas nie wskazał ww. osobie lokalu socjalnego. W tej sytuacji powodowi jako właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy.

Powód podał, iż J. G. nadal zajmuje przedmiotowy lokal i nie pokrywa w żadnej części kosztów zajmowanego mieszkania ani nie płaci odszkodowania, a pozwany mimo obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego obowiązku tego przez wiele lat nie wykonał. Powód wskazał, że we wcześniejszym sprawach wysokość należnego powodowi odszkodowania określił na kwotę 1.000 zł miesięcznie, a kwota ta została przez pozwanego wprost przyznana.

Powód wskazał, iż dochodzi niniejszym pozwem od pozwanego odszkodowania związanego z niedostarczeniem lokalu socjalnego osobie uprawnionej za okres od 5 marca 2016 r. do 4 marca 2017 r., czyli za dwanaście miesięcy kalendarzowych.

Powód wskazał, że pozwany świadomość pozostawania w zwłoce miał co najmniej od dnia 11 lutego 2015 r., kiedy to otrzymał wezwanie do zapłaty, a zatem od tej daty domaga się odsetek. Z ostrożności procesowej powód wskazał, że należne odsetki winny być liczone od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanej wezwania do zapłaty z dnia 27 marca 2018 r., tj. od dnia 4 kwietnia 2018 r.

W piśmie z dnia 29 marca 2019 r., stanowiącym odpowiedź na pozew, Miasto P. reprezentowane przez pełnomocnika będącego radcą prawnym wniosło o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Argumentując swoje stanowisko pozwany podał, że to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne. Zaznaczył, że kwestionuje fakt, aby osoba uprawniona do otrzymania lokalu socjalnego zamieszkiwała w lokalu powoda w okresie objętym pozwem. Nadto pozwany podał, iż kwestionuje stawkę czynszu w wysokości 1.000 zł miesięcznie możliwego do uzyskania w okresie objętym pozwem w przypadku wynajęcia przedmiotowego lokalu. Jednocześnie pozwany zakwestionował fakt zamiaru wynajęcia przez powoda mieszkania, a także datę początkową roszczenia odsetkowego, wskazując, że roszczenie takie należeć się może najwyżej od wezwania do zapłaty, a w braku odrębnego wezwania za wezwanie takie należy uznać odpis pozwu. Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia co do należności z okresu sprzed 3 lat.

W piśmie z dnia 3 kwietnia 2019 r. strona powodowa podtrzymała żądanie pozwu, zaś co do roszczenia odsetkowego wskazano, że w sprawie występuje specyficzna sytuacja, gdyż powództwo jest oparte na stanie faktycznym trwającym od maja 2011 r. i zapadło już wiele wyroków uwzględniających powództwo. Ostatecznie wskazano, że względy słuszności oraz powtarzalność dochodzonych kwot odpowiadających sumie wartości miesięcznego czynszu za najem, stanowią wystarczające uzasadnienie aby uznać, że wymagalność odszkodowania wina być ustalona na dzień upływu terminu do zapłaty doręczonemu pozwanemu dokonanego pismem z dnia 5 lutego 2015 r.

Na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2019 r. pozwany zmodyfikował swoje stanowisko podając, że nie kwestionuje okoliczności dotyczących faktu zamieszkiwania w lokalu przez byłą lokatorkę J. G., jak również zamiaru wynajęcia lokalu przez powoda, a także wysokości czynszu najmu, jaką powód mógłby uzyskać w przypadku wynajęcia lokalu na wolnym rynku. Wskazał jednocześnie, że w dalszym ciągu kwestionuje datę początkową roszczenia odsetkowego, podnosząc, że powództwo dotyczy okresu po dacie 5 marca 2016 r., z kolei 4 kwietnia 2018 r. stanowi datę doręczenia wezwania do zapłaty nie pozwanemu, lecz Zarządowi (...) Zasobów Lokalowych.

Na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2019 r. pełnomocnik powoda cofnął wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka J. G. oraz wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Sąd ustalił co następuje:

Powód A. S. jest właścicielem odrębnej własności lokalu nr (...) położonego przy ul. (...) I 20B w P., dla którego Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), które nabył w drodze spadkobrania.

dowód:

-

dokumenty zawarte w aktach VII C 420/15 tut. Sądu w postaci: odpis księgi wieczystej KW nr (...) – k. 15-19, postanowienie Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P. z dnia 28.08.2008r. sygn. I Ns 2064/08 - k. 9 oraz postanowienie Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P. z dnia 07.06.2010r. sygn. I Ns 78/10 - k. 10 – akt VII C 420/15 tut. Sądu

Wyrokiem z dnia 21 marca 2011r. Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. w sprawie XII C 205/10 nakazał, aby J. G. wydała powodowi opisany lokal, a nadto orzeczono o uprawnieniu ww. osoby do otrzymania lokalu socjalnego i nakazano wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez Miasto P. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

dowód:

-

wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P. z dnia 21.03.2011r. w aktach o sygn. XII C 205/10, k. 305, bezsporne

W okresie objętym pozwem, czyli od dnia 5 marca 2016 r. do dnia 4 marca 2017 r. J. G. zamieszkiwała w lokalu nr (...) przy ul. (...) I 20B w P.. Z tego tytułu nie zapłaciła powodowi żadnych kwot, a pozwany dotąd nie złożył oferty zawarcia najmu lokalu socjalnego. W przypadku wyprowadzenia się tej osoby, powód – przez swojego opiekuna - miał zamiar wynajęcia opisanego lokalu.

okoliczność bezsporna, a nadto: dokumenty zawarte w aktach VII C 671/18 tut. Sądu w postaci: protokół rozprawy z dnia 23 listopada 2018 r. - k. 45-46,47 akt VII C 671/18

Gdyby powód wynajął w tym okresie opisany lokal na wolnym rynku mógłby otrzymać miesięczny czynsz w kwocie 1.000 zł.

okoliczność bezsporna

Pismem z dnia 27 marca 2018 r. powód wystosował wezwanie do zapłaty kwoty 37.000 zł. Wezwanie to zostało wysłane na adres ul. (...) (...)-(...) P. do Zarządu (...) Zasobów Lokalowych i odebrane w dniu 3 kwietnia 2019 r.

dowód:

-

wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru (k. 14-16)

Odpis pozwu został doręczony pozwanej gminie M. P. w dniu 15 marca 2019 r.

dowód:

-

elektroniczne potwierdzenie odbioru (k. 30v)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów urzędowych i prywatnych, których treść ani autentyczność nie była przez strony kwestionowana. Częściowo ustalenia te zostały poczynione bez dowodu w oparciu o art. 229 k.p.c., zgodnie z którym nie wymagają również dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości, a taka sytuacja zachodziła w przedmiotowej sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się zasadne i jako takie podlegało uwzględnieniu. Sąd jedynie w części oddalił powództwo w zakresie roszczenia odsetkowego.

Roszczenie powoda znajdowało uzasadnienie w treści art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 1234 t.j., dalej: ustawa o ochronie praw lokatorów) w związku z art. 417 k.c.

W myśl art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Zgodnie natomiast z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Dla dochodzenia odszkodowania od jednostki samorządu terytorialnego koniecznym jest zatem wykazanie bezprawności działania lub zaniechania gminy, poniesienia szkody oraz adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem gminy a poniesioną szkodą.

W sprawie znajdują nadto zastosowanie ogólne reguły dotyczące kompensaty szkody w mieniu oraz koncepcji związku przyczynowego ujęte w art. 361 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Naprawienie szkody obejmuje tym samym straty, które poszkodowany poniósł ( damnum emergens) oraz korzyści, które mógłby osiągnąć ( lucrum cessans), gdyby szkody mu nie wyrządzono. Ustalenie kosztów w postaci utraconych korzyści jest wprawdzie hipotetyczne, jednak szkoda taka musi być wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, aby uzasadniała przyjęcie w świetle zasad doświadczenia życiowego, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że powód jest i w okresie objętym żądaniem pozwu był właścicielem spornego lokalu mieszkalnego. Okoliczność ta wynika z przedłożonego odpisu księgi wieczystej oraz odpisów postanowień o stwierdzeniu nabycia spadku po T. S. i M. S., fakt ten zresztą nie był kwestionowany przez pozwanego. Powód wykazał nadto, iż w lokalu tym zamieszkiwała w czasokresie objętym pozwem babcia powoda - J. G., będąca osobą uprawnioną do otrzymania lokalu socjalnego na mocy wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P. z dnia 21 marca 2011 r. wydanego w sprawie XII C 205/10. Powyższe okoliczności wynikające z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy VII C 671/18 nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Pozwany, pomimo swojego obowiązku, nie dostarczył J. G. lokalu socjalnego. J. G. jednocześnie nie wpłacała na rzecz powoda żadnego odszkodowania z tytułu korzystania z lokalu – odszkodowaniem takim nie okazały się bowiem dokonywane przez nią wpłaty na rzecz banku, które nie mają związku z odszkodowaniem za zamieszkiwaniem w tym lokalu. Okoliczność ta wynikała z dokumentu w postaci protokołu zeznań świadka znajdującego się w aktach sprawy VII C 671/18 i nie była kwestionowana przez strony niniejszego procesu.

Zajmowanie lokalu w okresie objętym pozwem przez osobę trzecią, w stosunku do której prawomocnie orzeczono eksmisję z jednoczesnym wstrzymaniem do czasu złożenia przez gminę M. P. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, uniemożliwiło powodowi wynajęcie lokalu na wolnym rynku, a tym samym uzyskanie z tego tytułu korzyści majątkowej w postaci czynszu najmu.

W toku procesu nie był również kwestionowany podniesiony przez stronę powodową fakt, iż powód miał zamiar wynająć przedmiotowy lokal na wolnym rynku. Z uwagi na fakt, iż Miasto P. nie dostarczyło lokalu socjalnego osobie do tego uprawnionej, a osoba ta zamieszkiwała oraz nadal zamieszkuje w przedmiotowym lokalu, uniemożliwiło to powodowi wynajęcie lokalu na wolnym rynku i uzyskanie z tego tytułu czynszu wolnorynkowego. Okoliczności te przyznał nadto na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2019 r. pełnomocnik pozwanego (k. 48).

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że przedmiotowy lokal mógłby zostać wynajęty na wolnym rynku. Ustalenie to jest wysoce prawdopodobne w oparciu o zasady doświadczenia życiowego. Fakt położenia spornego lokalu w dużym mieście, jakim jest P., będącym ponad półmilionową aglomeracją, w którym znajduje się wiele uczelni oraz siedzib dużych przedsiębiorstw, w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego skutkuje uznaniem, że powód bez problemu mógłby wynająć ów lokal i uzyskiwać za jego wynajem czynsz wolnorynkowy. Wskazuje na to duże zapotrzebowanie na kwatery i mieszkania wynajmowane nie tylko przez kilkadziesiąt tysięcy studentów, ale także przez pozostałe osoby pracujące w P. lub po prostu zaspokajające swoje potrzeby mieszkaniowe przez najem. Z uwagi na powyższe, także i sporny lokal w sytuacji jego opróżnienia z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością zostałyby przez powoda wynajęty.

Mając na uwadze powyższe, uznać należało, że bezprawne zaniechanie pozwanego polegające na niedostarczeniu J. G. lokalu socjalnego całkowicie uniemożliwia wynajęcie przez powoda lokalu będącego jego własnością i w konsekwencji uzyskanie korzyści w postaci wolnorynkowego czynszu. Tym samym zaniechanie Miasta P. pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z utraceniem przez powoda zysku w postaci czynszu najmu.

W okresie od 5 marca 2016 r. do 4 marca 2017 r. powód mógłby na wolnym rynku uzyskać ze spornego lokalu miesięczny czynsz najmu w wysokości 1.000 zł, co daje łączną kwotę 12.000 zł. W tym miejscu wskazać należy, iż pozwany przyznał wysokość czynszu najmu możliwego do uzyskania przez powoda na wolnym rynku.

O żądaniu odsetkowym Sąd orzekł mając na uwadze treść art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którego treścią jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. W myśl art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do zapłaty. Odsetki od kwoty 12.000,00 zł zasądzono jednak dopiero od dnia 16 marca 2019 r, tj. po dniu doręczeniu pozwu Miastu P.. Niezasadnym przeto okazało się żądanie powoda w zakresie roszczenia odsetkowego już od dnia 5 marca 2016 r., jak również od dnia 4 kwietnia 2018 r.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że sam fakt wydania wyroku eksmisyjnego, w którym orzeczono o uprawnieniu byłego lokatora do otrzymania lokalu socjalnego, nie oznacza, że automatycznie gmina, która jest obowiązana taki lokal dostarczyć, pozostaje w opóźnieniu w zapłacie odszkodowania z tym związanego. Podobnie rzecz się przedstawia z sytuacją, jaka miała miejsce w przedmiotowej sprawie, w której strona powodowa wcześniej wzywa gminę o zapłatę odszkodowania za pewien okres. Zdaniem Sądu wezwanie takie może wskazywać na wymagalność skonkretyzowanego roszczenia, tj. co do kwoty i okresu odszkodowania, którego domaga się właściciel lokalu. Gmina musi zostać każdorazowo wezwana do zapłaty przez właściciela, gdyż mogą wystąpić sytuacje np. dobrowolnej wyprowadzki byłego lokatora lub uiszczenia przez niego odszkodowania, która to sytuacja zwalniałaby gminę z dalszej odpowiedzialności. Trudno więc uznać, aby gmina zawsze obowiązana była uiszczać odszkodowanie na rzecz właściciela bez uprzedniego wezwania do zapłaty za konkretny okres. Nie można przeto było uznać, by wezwanie do zapłaty dokonane przez pozwanego pismem z dnia 5 lutego 2015 r. wywarło skutek także dla należności przyszłych i było tym samym niejako „blankietowe”.

Strona powodowa przedstawiła nadto wezwanie do zapłaty odszkodowania za okres objęty niniejszym postępowaniem z dnia 27 marca 2018 r. Powyższe pismo zostało doręczone na adres Zarządu (...) Zasobów Lokalowych, który to podmiot jest odrębnym podmiotem od pozwanego w niniejszej sprawie Miasta P..

Wskazać należy, że na mocy uchwały nr (...) Rady Miasta P. z dnia 21 maja 2013 r., z dniem 30 września 2013 r. samorządowy zakład budżetowy Miasta P. - Zarząd (...) Zasobów Lokalowych, przekształcił się w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością pod nazwą Zarząd (...) sp. z o.o.

Podkreślenia wymaga, że działalność Zarządu (...) Zasobów Lokalowych jako zakładu budżetowego określała uchwała nr XVIII/195/III/99 Rady Miasta P. z dnia 29 lipca 1999 r. w sprawie utworzenia zakładu budżetowego pod nazwą Zarząd (...) Zasobów Lokalowych oraz reorganizacji Urzędu Miasta P.. Z § 4 ww. uchwały wynikało, że przedmiotem działalności Zakładu było gospodarowanie komunalnym zasobem lokalowym, który stanowiły: mieszkaniowy zasób gminy oraz lokale o innym przeznaczeniu będące własnością albo współwłasnością gminy (ust. 1). Gospodarowanie komunalnym zasobem lokalowym polegało na wykonywaniu funkcji właścicielskich, a w szczególności na wynajmowaniu lokali oraz zawieraniu innych umów cywilno-prawnych dotyczących korzystania z budynków, budowli i lokali (ust. 2 d). W uzasadnieniu uchwały wskazano, że Zakład ten miał realizować w imieniu Miasta P. funkcje właścicielskie w stosunku do zasobów lokalowych, w zakresie gospodarowania lokalami mieszkalnymi i pozostałymi, dbałości o stan techniczny i prawidłową eksploatację budynków, budowli, lokali i związanej z nimi infrastruktury, reprezentowanie Miasta we wspólnotach mieszkaniowych oraz opracowywanie założeń polityki czynszowej. Koncepcja zakładu budżetowego umożliwiała przede wszystkim skupienie w jednej jednostce organizacyjnej wszystkich zagadnień związanych z gospodarowaniem komunalnym zasobem lokalowym oraz pełniejszą kontrolę wykorzystywania środków publicznych.

Zarząd (...) Zasobów Lokalowych był samorządowym zakładem budżetowym Miasta P. do dnia 30 września 2013 r. Na mocy uchwały nr (...) Rady Miasta P. z dnia 21 maja 2013 r., z dniem 30 września 2013 r. zlikwidowany został samorządowy zakład budżetowy działający pod nazwą Zarząd (...) Zasobów Lokalowych, w celu jego przekształcenia w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (t.j. Dz. U. 2011, nr 45, poz. 236) organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może, w drodze uchwały, zdecydować o likwidacji samorządowego zakładu budżetowego w celu zawiązania spółki akcyjnej albo spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przez wniesienie na pokrycie kapitału spółki wkładu w postaci mienia samorządowego zakładu budżetowego pozostałego po jego likwidacji. Zgodnie z ustępem 2 tego artykułu, mienie pozostałe po likwidacji samorządowego zakładu budżetowego może być także wniesione do zawiązanej przez jednostkę samorządu terytorialnego spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, o których mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym.

Podkreślić należy, że regulacja zamieszczona w art. 22 ustawy o gospodarce komunalnej nie jest ani typowym przekształceniem jednego podmiotu w drugi, ani nie jest typowym przykładem sukcesji uniwersalnej. Zaliczyć ją należy do grupy szczególnych przypadków przekształcenia, które, choć konstrukcyjnie z różnych względów przekształceniami nie są, to mają być traktowane jako przekształcenia z woli ustawodawcy. Przekształcenie komunalnego zakładu budżetowego w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością de facto jest bowiem utworzeniem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością „na bazie” mienia istniejącego wcześniej zakładu budżetowego. Podkreślić jednak trzeba, że przy przekształceniu zakładu budżetowego, wymagane jest wniesienie majątku zakładu do spółki tytułem aportu. Wykluczone jest automatyczne przypisanie spółce z ograniczoną odpowiedzialnością prawa do całego mienia likwidowanego komunalnego zakładu budżetowego, w każdym bowiem wypadku należy ustalić, czy konkretny składnik mienia likwidowanego zakładu został wniesiony do tworzonej spółki (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2017 r., sygn. III CZP 81/17, ww.sn.pl).

Należy podkreślić, że (...) spółka z o.o. może aktualnie wykonywać uprawnienia właścicielskie, jedynie w stosunku do tych lokali czy nieruchomości, które zostały wniesione do spółki. Skoro bowiem sukcesja uniwersalna dotyczyła jedynie praw i obowiązków, a nie dotyczyła mienia, zaś z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o finansach publicznych wynika, że przeznaczenie mienia będącego dotychczas w zarządzie jednostki budżetowej winno zostać dokładnie określone przez organ gminy, to z powyższego należy wysnuć wniosek, że nie można a priori przyjmować, iż wszystkie nieruchomości i lokale, którymi do tej pory zarządzał (...) jako zakład budżetowy, zostały wniesione do spółki z o.o. (...) mienia, jaki stał się własnością (...) sp. z o.o. winien więc zostać dokładnie określony, albowiem nie nastąpiła tu sukcesja uniwersalna.

Wskazać należy, że obowiązek gminy dostarczenia lokalu socjalnego ma charakter publicznoprawny. Przesłanka bezprawności działania gminy jest związana z wiedzą gminy o wyniku procesu, w którym zapadł wyrok eksmisyjny stwierdzający istnienie uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Bezprawność polegająca na zaniechaniu wykonania obowiązku ustawowego, stwierdzonego wyrokiem, może być przypisana gminie jedynie pod warunkiem ustalenia, że gmina o takim obowiązku wiedziała. Ustalenie daty, w której gmina dowiedziała się o treści prawomocnego wyroku eksmisyjnego nie jest wystarczające do przyjęcia, że niezłożenie w tej dacie oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego jest działaniem bezprawnym. Ocena, czy miało miejsce bezprawne zaniechanie wykonania obowiązku przez gminę, powinna obejmować także rozważenie indywidualnie w każdej sprawie możliwości podjęcia wymaganych czynności już z chwilą uzyskania informacji o treści wyroku (wyr. SN z 13.5.2015 r., V CA 2/15, L.).

Zgodnie z § 1 ust. 3 uchwały nr (...) Rady Miasta P. z dnia 21 maja 2013 r., spółka przejmie należności i zobowiązania likwidowanego Zakładu. Użycie czasownika w czasie przyszłym „przejmie”, a nie teraźniejszym - „przejmuje” wskazuje na to, że owo przejęcie miało nastąpić już po powstaniu spółki, nie zaś na mocy samej uchwały o jej powstaniu. Powyższe twierdzenie zasadne jest także w świetle art. 12 ust. 6 i 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885), które stanowią, że likwidując jednostkę budżetową organ gminy może postanowić o utworzeniu jednostki o innej formie organizacyjno - prawnej i jednocześnie może zadecydować o przejęciu należności i zobowiązań likwidowanej jednostki budżetowej przez nowo utworzoną jednostkę. Mając zatem na uwadze treść ww. przepisu oraz treść § 1 ust. 3 ww. uchwały, zdaniem Sądu, powód musiałaby wykazać, że zobowiązania dochodzone od pozwanego Miasta P. zostały przejęte przez spółkę (...). Powód jednak tej okoliczności nie wykazał. Jednocześnie wskazać należy, że od chwili likwidacji samorządowego zakładu budżetowego i zawiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, (...) Sp. z o.o. stanowi odrębny od Miasta P. podmiot. Powodowa spółka nie przedłożyła żadnych dokumentów ani nawet nie podniosła twierdzeń na okoliczność, że Zarząd (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, któremu doręczone zostało wezwanie do zapłaty z dnia 27 marca 2018 r. była podmiotem tożsamym z pozwaną Gminą M. P. czy podmiotem zobowiązanym do zapłaty odszkodowania.

W tym stanie rzeczy uznać należało, ze takie wezwanie w rozumieniu art. 455 k.c. nastąpiło dopiero z momentem doręczenia pozwanemu pozwu co nastąpiło dnia 15 marca 2019 r. Z uwagi na powyższe należało przyjąć, że odsetki od kwoty 12.000,00 zł należne są powodowi od dnia 16 marca 2019 r, tj. po dniu doręczeniu pozwu Miastu P., w związku z czym w punkcie 2. wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, tj. w części roszczenia odsetkowego od dnia 5 marca 2016 r. do daty doręczenia pozwanemu odpisu pozwu.

Niezasadny okazał się zarzut przedawnienia. Roszczenie dochodzone pozwem jako naprawienie szkody przedawnia się zgodnie z art. 442 1 § 1 k.c. z upływem lat trzech.

W myśl zaś art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Wreszcie stosownie do art. 112 k.c. termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu.

Według art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c., bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Powód dochodził należności za okres od dnia 5 marca 2016 r. do dnia 4 marca 2017 r. Pozew został zaś złożony w dniu 27 lutego 2019 r., a przeto przed upływem okresu 3 lat od najwcześniejszego dnia wskazanego pozwem (tj. 5 marca 2015 r.). Złożenie pozwu przerwało bieg terminu przedawnienia.

Kosztami procesu Sąd obciążył pozwanego w całości na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. Zgodnie z brzmieniem tego ostatniego przepisu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W niniejszej sprawie powód uległ nieznacznie, bowiem jedynie co do kwoty części roszczenia odsetkowego. Na koszty strony powodowej złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 600,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika wynoszące 3.600 zł oraz kwota 17 zł stanowiąca równowartość opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Koszty wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

Asesor sądowy P. M.