Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSO Juliusz Ciejek

Protokolant: p.o. sekr. sąd. Anna Kosowska

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2018 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)we W.

przeciwko M. A.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej M. A. na rzecz powoda (...)we W. kwotę 221.805 (dwieście dwadzieścia jeden tysięcy osiemset pięć) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 maja 2017 r. do dnia zapłaty, z tym, że przyznaje pozwanej prawo powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności do nieruchomości położonej w M., dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie prowadzi księgę wieczystą nr (...),

II. umarza postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 224.652 zł 71 gr (dwieście dwadzieścia cztery tysiące sześćset pięćdziesiąt dwa złote siedemdziesiąt jeden groszy),

III. w pozostałym zakresie powództwo oddala,

IV. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.496 zł 32 gr (dziesięć tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt sześć złotych trzydzieści dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 503/18

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2017 r. (...)z siedzibą we W. złożył pozew, w którym to domagał się zasądzenia od pozwanej M. A. na swoją rzecz kwoty 469.260,66 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty, w tym: kwoty 199.017,79 zł – tytułem należności głównej, tj. tytułem pozostałego do spłaty kapitału pożyczki, kwoty 270.242,87 zł – tytułem skapitalizowanych odsetek umownych, z czego: 251.398,88 zł – tytułem odsetek umownych naliczonych przez poprzednika prawnego powoda do dnia zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności i 18.843,99 zł – tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez powoda od kwoty należności głównej po dniu zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu. Ponadto wnosił o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że jego poprzednika prawnego - (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. łączyła z M. A. umowa pożyczki hipotecznej. Jedną z rzeczowych form jej zabezpieczenia były – hipoteka umowna zwykła w kwocie 207.228 zł i hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 45.590,16 zł, ustanowione na nieruchomości należącej do pozwanej, która jest położona w M., dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie prowadzi księgę wieczystą KW nr (...). P. nie wywiązała się z ciążącego na niej zobowiązania terminowego dokonywania spłat w wysokościach ustalonych w umowie. W związku z tym powód wskazał, że wierzyciel pierwotny wypowiedział umowę, stawiając całą należność w stan natychmiastowej wymagalności. Dalej podał, że również po przeniesieniu wierzytelności na jego rzecz pozwana w dalszym ciągu jej nie spłacała. Do dnia wniesienia pozwu mimo stosownych wezwań do dobrowolnego spełnienia świadczenia, nie zostało ono uregulowane. (k. 3-7)

Sąd uwzględnił powództwo w całości zgodnie z treścią pozwu i w dniu 29 maja 2017 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. (k. 103)

Na skutek przywrócenia terminu do złożenia sprzeciwu od w/w nakazu zapłaty, M. A. zaskarżyła go w całości, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

Dalej podniosła zarzut przedawnienia roszczenia w części obejmującej skapitalizowane odsetki za okres powyżej 3 lat wstecz, licząc od dnia złożenia pozwu. Wskazała również, że powód nie wskazał, w jaki sposób obliczył kwotę należności głównej oraz skapitalizował odsetki. Powyższe spowodowało, że nie ma ona możliwości sprawdzenia i zweryfikowania poprawności jego obliczeń. Następnie podała, że wątpliwości, co do zasadności roszczenia budzi jej zdaniem również fakt, że powód w złożonej do akt sprawy dokumentacji wskazywał różną wysokość jej zadłużenia. (k. 218, 131-132v)

W toku procesu pismem z dnia 10 września 2018 r. powód cofnął powództwo bez zrzeczenia się roszczenia w zakresie żądania zasądzenia kwoty 224.652,71 zł wraz z dalszymi odsetkami za opóźnienie. Jak również wskazał, że aktualnie wnosi o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 244.607,95 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, w tym: kwoty 199.017,79 zł – tytułem należności głównej, tj. tytułem pozostałego do spłaty kapitału pożyczki, (mieszczącej się w kwocie hipoteki umownej zwykłej), kwoty 45.590,16 zł – tytułem skapitalizowanych odsetek (mieszczących się w kwocie hipoteki umownej kaucyjnej), z czego: 26.746,17 zł – tytułem odsetek naliczonych przez poprzednika prawnego powoda od kwoty należności głównej w okresie po dniu wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego tj. 2 czerwca 2009 r. do dnia zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności, tj. 16 grudnia 2015 r., wg. stopy procentowej równej czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP i 18.843,99 zł – tytułem odsetek za opóźnienie naliczonych przez powoda od kwoty należności głównej po dniu zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności, tj. 16 grudnia 2015 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu, tj. 24 kwietnia 2017 r. wg. stopy procentowej równej stopie procentowej odsetek ustawowych za opóźnienie. Ponadto wnosił, o zaostrzenie przez Sąd stronie pozwanej prawa powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na jej ograniczoną odpowiedzialność do nieruchomości położonej w miejscowości M., dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie prowadzi księgę wieczystą nr (...). (k. 237-242)

W piśmie z dnia 13 września 2018 r. pozwana nie sprzeciwiła się częściowemu cofnięciu pozwu. (k. 244-244v)

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 19 grudnia 2006 r. M. A. zawarła z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki hipotecznej nr (...) (...), która następnie zmieniła swój nr na (...) (...). Na mocy tej umowy bank udzielił jej pożyczki w kwocie 207.228 zł z przeznaczeniem na dowolny cel. W postanowieniu § 6 pkt 1 umowy strony ustaliły, że bank będzie pobierał odsetki od pożyczki wg. zmiennej stopy procentowej, w stosunku rocznym, której wysokość była ustalana w dniu rozpoczynającym pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej, jako suma stawki referencyjnej i stałej marzy. Dalej w § 18 pkt 4 umowy ustaliły, że bank będzie uprawniony do naliczania do zadłużenia przeterminowanego odsetek umownych za opóźnienie, które opiewały na wysokość czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Stosowanie zaś do treści § 12 umowy, pożyczka miała zostać spłacana w miesięcznych ratach annuitetowych. Natomiast zgodnie z postanowieniem § 11 umowy zabezpieczeniem jej spłaty było m.in. oświadczenie pożyczkobiorczyni o poddaniu się egzekucji oraz hipoteka umowna zwykła w kwocie 207.228 zł oraz hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 45.590,16 zł na nieruchomości należącej do pożyczkobiorczyni, położonej w M., składających się z działek gruntu nr (...) dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie, IV Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr (...).

(bezsporne, w tym dowód: umowa pożyczki hipotecznej nr (...) (...) z dnia 19 grudnia 2006 r. – k. 18-25, aneks nr (...) z dnia 19 lutego 2007 r, do w/w umowy – k. 26, odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) – k. 267-273)

Brak spłaty zobowiązania skutkował wystawieniem przez (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 2 czerwca 2009 r. bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...). Zadłużenie strony pozwanej na dzień jego wystawienia opiewało na kwoty: 201.065,12 zł tytułem należności głównej oraz 41.251,38 zł tytułem odsetek za okres korzystani z kapitału liczone od dnia 11 grudnia 2008 r. do dnia 1 czerwca 2009 r.

(dowód: bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) z dnia 2 czerwca 2009 r. – k. 30) Sąd Rejonowy w Mrągowie postanowieniem z dnia 14 lipca 2009 r. nadał w/w tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności w sprawie o sygn. (...).

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 14 lipca 2009 r. w sprawie o sygn. akt (...) w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu – k. 31)

W dniu 27 listopada 2009 r. między (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W., a M. A. została zawarta umowa ugody. W jej treści strony ustaliły, że zadłużenie wobec w/w banku z tytułu umowy pożyczki nr (...) (następnie nr (...) (...)) wynosi 261.697,25 zł, w tym kapitał – 201.065,12 zł oraz odsetki obliczone do dnia 22 listopada 2009 r. w kwocie 60.632,13 zł. Strony uznały ten dług za bezsporny i wymagalny. Jak również ustaliły, że bankowi przysługiwać będą dalsze odsetki naliczane od dnia 23 listopada 2009 r. wg. zmiennej stopy procentowej w stosunku rocznym, której wartość była ustalona, jako suma stawki referencyjnej i stałej marzy w okresie obowiązywania umowy. Dotychczasowe warunki prawnego zabezpieczenia spłaty zadłużenia, wskazanego w treści umowy pożyczki pozostały dalej w mocy. Dłużniczka ponadto zobowiązała się spłacać zadłużenie od dnia 1 grudnia 2009 r. do dnia 1 listopada 2010 r. w miesięcznych ratach w wysokości po 2.200 zł.

(dowód: umowa ugody z dnia 27 listopada 2009 r. – k. 27-28, historia operacji na kontrakcie kredytowym – k. 256-258)

W dniu 13 kwietnia 2010 r. bank odstąpił od umowy ugody, z powodu utrzymujących się zaległości w spłacie rat przez M. A.. Zgodnie z § 12 pkt 3 umowy ugody w dniu następnym po dniu doręczenia zawiadomienia o odstąpieniu od umowy zobowiązanie pozwanej wobec banku stało się w całości wymagalne. Wobec wygaśnięcia umowy ugody, strony z powrotem obowiązywały postanowienia umowy pożyczki. (§ 12 pkt 5 umowy ugody).

(dowód: odstąpienie z dnia 13 kwietnia 2010 r. od umowy ugody z dnia 27 listopada 2009 r. – k. 29)

Dysponując tytułem wykonawczym pożyczkodawca złożył do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Mrągowie A. P. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko dłużniczce. Wobec wyegzekwowania jedynie części świadczenia pieniężnego opiewającego na kwotę 20.185,53 zł oraz stwierdzenia bezskuteczności dalszej egzekucji, Komornik w sprawie o sygn. akt (...)postanowieniem z dnia 16 marca 2015 r. umorzył to postępowanie.

(dowód: postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Mrągowie A. P. z dnia 16 marca 2015 r. w sprawie o sygn. akt (...) w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego – k. 32-33)

W dniu 16 grudnia 2015 r. pomiędzy (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W., a (...)z siedzibą we W. doszło do zawarcia umowy przelewu w/w wierzytelności hipotecznej.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 16 grudnia 2015 r. wraz z załącznikami, w tym z wyciągiem z wykazu wierzytelności – k. 34-96v, potwierdzenie zapłaty ceny – k. 97)

Na wniosek strony powodowej, w księdze wieczystej nr (...) dokonano zmiany wpisu wierzyciela hipotecznego przez wpisanie powoda, jako wierzyciela w miejsce dotychczasowego, tj. (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W..

(dowód: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...)- k. 267-273)

Pismem z dnia 24 marca 2017 r. (...) z siedzibą we W. wezwała M. A. do dobrowolnego spełnienia świadczenia lub też o kontakt w celu porozumienia się w zakresie spłaty należności.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 24 marca 2017 r. – k. 97a-97av)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wywiedzione przez powoda podlegało uwzględnieniu jedynie w części, tj. w zakresie kwoty 221.805 zł, zaś w zakresie kwoty 22.802,95 zł należało je oddalić, jako nieudowodnione. Natomiast w zakresie żądania zapłaty kwoty 224.652,71 zł postępowanie zostało umorzone, albowiem w tym zakresie nastąpiło cofniecie powództwa w rezultacie podniesionego zarzutu przedawnienia roszczenia.

(...)z siedzibą we W., opierając swoje roszczenie o art. 720 § 1 k.c., domagał się zasądzenia od M. A. kwoty 469.260,66 zł tytułem spłaty pożyczki zaciągniętej przez wymienioną w (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W., którego powód stał się następcą prawnym w wyniku przelewu wierzytelności hipotecznej.

Pozwana nie kwestionowała faktu istnienia zadłużenia z tytułu udzielonej jej pożyczki oraz faktu nabycia wierzytelności przez powoda, podnosząc w pierwszej kolejności zarzut przedawnienia roszczenia z art. 118 k.c. w części obejmującej skapitalizowane odsetki za okres powyżej 3 lat wstecz, licząc od dnia złożenia pozwu, zaś w drugiej kolejności zakwestionowała wyliczenie dochodzonego przez powoda roszczenia.

Przed odniesieniem się do postawionych zarzutów uprzednio należy wskazać, że powód w piśmie z dnia 10 września 2018 r. częściowo cofnął pozew, tj. w zakresie żądania zasądzenia kwoty 224.652,71 zł wraz z dalszymi odsetkami za opóźnienie bez zrzeczenia się roszczenia. Pozwana w piśmie z dnia 13 września 2018 r. powyższemu się nie sprzeciwiła. Sąd nie stwierdzając występowania w niniejszej sprawie przesłanek z art. 203 § 4 k.p.c. postanowił umorzyć postępowanie w tej części, o czym orzekł w pkt. II sentencji wyroku działając na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 i 4 k.p.c.

Przedawnienie:

Jak wskazano na wstępie, ostatecznie powód swoje roszczenie wywodził przeciwko pozwanej, jako dłużnikowi rzeczowemu. Pozwana, bowiem udzieliła zabezpieczenia hipotecznego spłaty zaciągniętej przez siebie pożyczki hipotecznej nr (...) (...) (następnie nr (...) (...)) z dnia 19 grudnia 2006 r.

Zgodnie z przepisem art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece ((...)w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy, którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka). Do powstania hipoteki niezbędny jest wpis w księdze wieczystej ( art. 67 u.k.w.h.), co w niniejszej sprawie bezsprzecznie nastąpiło.

Przez ustanowienie hipoteki powstaje odpowiedzialność rzeczowa każdoczesnego właściciela nieruchomości polegająca na tym, że wierzyciel może dochodzić zaspokojenia swojej wierzytelności z przedmiotu hipoteki do wysokości oznaczonej sumy pieniężnej (sumy hipoteki), do tej wysokości, bowiem ogranicza się odpowiedzialność dłużnika hipotecznego.

W sprawie bezsporne było istnienie po stronie powodowej wierzytelności przysługującej przeciwko pozwanej wynikającej z niespłacenia udzielonej jej pożyczki przez (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W.. Rację miała jednak pozwana podnosząc, że roszczenie o zapłatę, w części nie chronionej hipoteką, przedawniło się – czego sam powód nie kwestionował. Zgodnie z art. 118 k.c., art. 117 § 2 k.c. i art. 120 § 1 k.c. termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata i liczy się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, a po upływie tego terminu dłużnik może uchylić się od spełnienia świadczenia. Co prawda przepis art. 117 k.c. od 9 lipca 2018 r. zmienił brzmienie, jednakże tylko w zakresie podstawowego terminu przedawnienia roszczenia, który uległ skróceniu z 10 do 6 lat. Jeśli chodzi o roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej – jak w niniejszym przypadku - termin ten nadal wynosi, tak jak dotychczas 3 lata. Roszczenie banku o zwrot udzielonej pożyczki, które nabył powód, ma niewątpliwie związek z prowadzeniem działalności gospodarczej. Nie ma przy tym znaczenia, kim był pożyczkobiorca – przedsiębiorcą czy konsumentem (analogicznie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 kwietnia 2008 r., (...))

W realiach niniejszej sprawy podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia, – choć zasadny – nie mógł prowadzić do obezwładnienia roszczenia powoda w całości. Dochodzona przez niego wierzytelność została, bowiem zabezpieczona hipoteką umowną zwykłą w kwocie 207.228 zł oraz hipoteką umowną kaucyjną do kwoty 45.590,16 zł na nieruchomości, której właścicielką jest pozwana. Zgodnie zaś z art. 77 u.k.w.h. przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. W zdaniu drugim cytowanego przepisu, wprawdzie stwierdza się, że nie stosuje się go do roszczeń o świadczenia uboczne, jednakże na nieruchomości pozwanej ustanowiona została hipoteka kaucyjna. Zgodnie zaś z art. 104 u.k.w.h. w brzemieniu obowiązującym w chwili ustanowienia hipoteki, hipoteka kaucyjna zabezpiecza odsetki oraz koszty postępowania mieszczące się w sumie wymienionej we wpisie hipoteki. Wyłączone zostało, zatem wobec hipoteki kaucyjnej ograniczenie ze zdania drugiego art. 77 u.k.w.h. Jak długo natomiast hipoteka kaucyjna figuruje w księdze wieczystej, wierzyciel może liczyć na zaspokojenie odsetek z nieruchomości (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 marca 2012 r., (...)).

Mając powyższe na uwadze, uwzględniając, iż ostatecznie powództwo w niniejszej sprawie oparto na odpowiedzialności rzeczowej pozwanej, przedawnienie roszczeń nie wyłączyło jej odpowiedzialności, a jedynie ograniczyło ją, zgodnie z art. 319 k.p.c., do obciążonej nieruchomości.

Udowodnienie należności:

Wbrew twierdzeniu powódki, wskazać należy, że powód uczynił w przeważającym zakresie zadość swemu obowiązkowi przytoczenia faktów i dowodów na poparcie swoich twierdzeń, zaś ciężar wykazania, iż udowodniona przez powoda należność w rzeczywistości nie istnieje np. z uwagi na jej spłacenie, został przerzucony na pozwaną.

Przede wszystkim należy wskazać, że wysokość należności głównej, tj. pozostałej do spłaty kwoty kapitału pożyczki, wynikała wprost z pisma z dnia 13 kwietni 2010 r., będącego jednocześnie oświadczeniem o odstąpieniu od umowy ugody oraz wezwaniem do zapłaty, które było ostatnim pismem skierowanym do pozwanej przez pierwotnego wierzyciela. Powyższe wynika również z treści historii na kontrakcie kredytowym. Pozwana podnosiła, że jej wątpliwości sprowadza fakt, że powód w złożonej do sprawy dokumentacji wskazywał różną wysokość zadłużenia pozwanej (umowa ugody, odstąpienie od umowy ugody, bankowy tytuł egzekucyjny, wezwanie do zapłaty, historia na kontrakcie kredytowym). Tym niemniej powyższe wynika z faktu, że dokumenty te są przedłożone są z różnego okresu czasu, tj. z tego, kiedy pozwana dokonywała jeszcze na poczet zaciągniętego zobowiązania spłaty pożyczki wpłat, kiedy wierzycielem był bank, jak również wówczas, kiedy wierzycielem był już powód. Przy czym nie w każdym z pism załączonych do akt sprawy jego autor rozbija dochodzoną kwotę, na poszczególne pozycje, tj. na wartość pozostałej do spłaty kwoty kapitału pożyczki oraz na wartość odsetek. W pismach tych często jest podana jedna jedyna kwota zbiorcza. Natomiast, jeśli chodzi o możliwość dochodzenia odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia to wynika ona z treści umowy pożyczki, jak również wprost z treści art. 481 k.c. Sąd nie miał natomiast do wszystkich przedłożonych do akt sprawy dokumentów żadnych zastrzeżeń, zarówno w zakresie ich autentyczności, jak również w zakresie ich treści. Na ich podstawie – uznając za wiarygodne, ustalił prezentowany wyżej stan faktyczny.

Strona pozwana kwestionując dokonane przez powoda rozliczenia, nie sprostała – w przeważającej części - udowodnieniu swoich twierdzeń, iż roszczenie powoda mu nie przysługuje w dochodzonej przez niego wysokości. Nie przytoczyła żadnych okoliczności i dowodów celem wykazania, że należność dochodzona przez powoda została spłacona. Zaniechała wszelkiej inicjatywy dowodowej, zaprzestając jedynie na kwestionowaniu twierdzeń pozwu, co do wysokości. Nie przedstawiła ona żadnych własnych wyliczeń istniejącego zadłużenia, jak również nie podała, w jakim konkretnie zakresie nie zgadza się z kwotami wskazanymi przez powoda. Nie podjęła inicjatywy dowodowej, chociażby poprzez złożenie wniosku o poprowadzenie dowodu biegłego z zakresu rachunkowości. Poza tym, w umowie ugody zawartej z bankiem uznała w całości, jako bezsporne i wymagalne swoje zadłużenie, a także nie kwestionowała wystawionego przez poprzednika prawnego powoda bankowego tytułu egzekucyjnego, któremu Sąd nadał klauzulę wykonalności i nie sprzeciwiła się prowadzonej na jego podstawie egzekucji. Tym samym ograniczenie obrony pozwanej jedynie do kwestionowania dowodów na poparcie twierdzeń strony powodowej, nie może być uznane przez Sąd za obronę skuteczną.

Sąd jedynie w zakresie twierdzenia pozwanej, że powód nie uwzględnił w swoich obliczeniach okoliczności, że Komornik Sądowy w toku postępowania egzekucyjnego wyegzekwował od niej kwotę 20.185,53 zł za zasadne. Powyższe było spowodowane m in. faktem, iż mimo zobowiązania przez Sąd na pierwszym terminie rozprawy pełnomocnika powoda do wyjaśnienia w terminie 14 dni, w jaki sposób rozliczono sumę wyegzekwowaną w postępowaniu egzekucyjnym, do następnej rozprawy wyjaśnienia te nie zostały złożone na piśmie. Zaś pełnomocnik substytucyjny będący na rozprawie wskazała jedynie ogólnikowo, że rozliczenie tej kwoty zostało zaliczone na odsetki i koszty. Nie była jednak ona w stanie określić, w jakiej kwocie i na które z tych świadczeń. Nie przedłożył rozliczenia odsetek i kosztów. Tak samo nie umiała się odnieść skąd pochodzą i jaka jest podstawa dochodzenia wykazywanych przez siebie w dokumencie stanowiącym historię operacji na kontrakcie kredytowym kwot - 84,75 zł, 2.500 zł i 24.45 zł tytułem spłaty kosztów obsługi oraz 8,22 zł tytułem innych bliżej nieustalonych (z powodu nie rozwinięcia skrótu przez powoda, który to jest zamieszczony w historii operacji na kontrakcie kredytowym) kosztów.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie I sentencji wyroku, na podstawie przepisu art. 720 k.c. w związku z powołanymi przepisami zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 228.805 zł, jako sumę wykazanych należności, chronionych hipotecznie, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie – w myśl art. 481 § 1 i 2 k.c. – od dnia 10 maja 2017 r. do dnia zapłaty oraz przyznał pozwanej prawo powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności do nieruchomości położonej w M., dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Natomiast w zakresie żądania zapłaty 22.802,95 zł oddalił powództwo, jako nieudowodnione, o czym orzekł w pkt. III sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. , dokonując ich rozdzielenia w oparciu o wzajemny obrachunek i ocenę Sądu. Sąd do kosztów należnych stronom nie uwzględnił kosztów oddalonych zażaleń i wniosków – w tym wniosku o zabeezpieczenie.

Powód żądał zasądzenie w niniejszej sprawie kwoty 469.260,66 zł, Sąd zasądził na jego rzecz od pozwanej natomiast kwotę 221.805 zł. Powyższe oznacza, że powód wygrał niniejszą sprawę w 47,3 %, natomiast pozwana w 52,7 %.

Powód poniósł następujące koszty: opłata sądowa od pozwu – 23.464 zł, wynagrodzenie pełnomocnika - 10.800 zł (wg. stawek na dzień wniesienia pozwu), opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł, opłata za klauzulę - 6 zł, do kosztów tych zaliczono dodatkowo wynagrodzenie pełnomocnika powoda w postępowaniu zażaleniowym – w kwocie 2.700 zł, które powód wygrał - zażalenie strony przeciwnej oddalono.

Koszty, jakie poniosła pozwana w niniejszej sprawie to: wynagrodzenie pełnomocnika - 10.800 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie - 17 zł, do kosztów tych zaliczono dodatkowo wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w postępowaniu zażaleniowym – w kwocie 2.700 zł i kwotę 300 zł opłaty od zażalenia, które pozwana wygrała - zażalenie strony pozwanej uwzględniono. Do kosztów poniesionych przez pozwaną nie uwzględniono natomiast wynagrodzenia jej pełnomocnika w postępowaniu zażaleniowym - 2.700 zł i opłaty od zażalenia – 300 zł, które oddalono, a nadto opłaty od wniosku pozwanej o zabezpieczenie – 300 zł, który to wniosek oddalono.

Po zsumowaniu kwot uwzględnionych po obu stronach, przemnożeniu ich o procent w jakim strony obroniły swoje racje i zbilansowaniu należnych im kwot, na podstawie wskazanego wyżej przepisu, zasądzono na rzecz powoda od pozwanej tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 10.496 zł 32 gr jak w pkt. IV sentencji wyroku.