Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2019 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda K. K. (1) kwotę 100.000 (sto tysięcy) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 lipca 2017 r. do dnia zapłaty,

II oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.917 (pięć tysięcy dziewięćset siedemnaście) zł tytułem kosztów procesu,

IV nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Olsztynie kwotę 4.500 (cztery tysiące pięćset) zł tytułem kosztów sądowych.

SSO Ewa Oknińska

Sygn. akt I C 725/18

UZASADNIENIE

Powód K. K. (1) domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 100.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 lipca 2017 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 19 września 2004 r. w wyniku wypadku komunikacyjnego śmierć poniosła jego matka B. O., będąca pasażerem samochodu osobowego marki Ł.. Powoda łączyła z matką silna więź emocjonalna i uczuciowa. Utrata ukochanej osoby wpłynęła negatywnie na stan psychiczny powoda. Brak prawidłowo funkcjonującego środowiska rodzinnego oraz wsparcia jakie dawała matka, sprawiły, że powód stracił sens życia, nie potrafił odnaleźć się w nowej rzeczywistości. U powoda nadal utrzymuje się żal i smutek po śmierci matki, często odczuwa obciążające wspomnienia wypadku z poczuciem bezradności, wściekłości i smutku. Pozwany odmówił wypłaty zadośćuczynienia, wskazując na zawartą w dniu 01 września 2009 r. ugodę. W ocenie strony powodowej zawarta ugoda jest nieważna, gdyż reprezentujący małoletniego K. K. (1) opiekun prawny przekroczył zakres zwykłego zarządu. Brak wymaganej zgody sądu opiekuńczego skutkuje nieważnością czynności prawnej. Ponadto ugoda dotyczyła wyłącznie odszkodowania, którego wysokość strony ustaliły na kwotę 30.000 zł, zatem zrzeczenie się roszczeń nie dotyczyło zadośćuczynienia, a wyłącznie roszczeń odszkodowawczych. Uznanie, że kwota 30.000 zł zaspokaja w całości roszczenia powoda stanowi nadużycie prawa oraz jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Wątpliwym jest również, aby ówczesny pełnomocnik powoda umocowany był do zrzeczenia się wszelkich roszczeń. (k. 4-11).

W odpowiedzi na pozew, pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzez kosztów procesu według norm przepisanych.

Strona pozwana zakwestionowała zasadność dochodzonego roszczenia, podnosząc zarzut powagi rzeczy ugodzonej z uwagi na zawarcie ugody w dniu 1 września 2009 r. Na podstawie powyższej ugody powód otrzymał kwotę 30.000 zł z tytułu odszkodowania, ponadto złożył oświadczenie, że wraz z zapłatą powyższej kwoty zrzeka się wobec pozwanego wszelkich roszczeń wynikających ze zdarzenia z dnia 19 września 2004 r., zarówno roszczeń istniejących w chwili zawierania ugody, jak i mogących powstać w przyszłości. Pozwany zakwestionował także roszczenie co do wysokości. W jego ocenie roszczenie zostało zaspokojone na podstawie ugody, w wyniku której powód otrzymał kwotę 30.000 zł. Od dnia zdarzenia upłynęło około 15 lat, przez co ujemne doznania powoda związane ze śmiercią matki uległy naturalnemu osłabieniu. Powód w pozwie nie wskazał do naruszenia jakich dóbr doszło w niniejszej sprawie, zatem nie wykazał zasadności roszczenia. Odnosząc się do roszczenia o odsetki, ubezpieczyciel podniósł, że jest ono niezasadne, ponadto odsetki należą się od dnia wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 września 2004 r. na trasie W. – P., gmina G. K. F. naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Kierując samochodem osobowym marki Ł., który był holowany przez pojazd marki P., nagle zjechała na lewo, doprowadzając do zderzenia z (...). W wyniku zdarzenia śmierć poniosły K. F. i pasażerka pojazdu marki Ł. – B. O..

Postanowieniem z dnia 22 grudnia 2004 r. umorzono śledztwo w sprawie wypadku z uwagi na śmierć sprawcy.

(dowód z akt sprawy karnej: postanowienie z dnia 22 grudnia 2004 r.- k. 197)

Powód K. K. (1) urodził się w dniu (...) Matka powoda wychowywała go i sprawowała nad nim opiekę. S. O.wyrokiem z dnia 27 maja 1998 r. rozwiązał przez rozwód małżeństwo rodziców powoda, wykonywanie władzy rodzicielskiej nad K. K. (1) powierzył matce, zaś ojca pozbawił władzy rodzicielskiej. Powód i jego matka zamieszkiwali razem. Łączyła ich silna więź. B. O. pomagała synowi odrabiać lekcje, organizowała mu wolny czas, zabierała do kina. Ok 2002 r. B. O. zawarła związek małżeński z C. O.. Powód wraz z matką zamieszkali wraz z C. O. w innej miejscowości. Tworzyli zgodną rodzinę. C. O. uczestniczył w wychowaniu powoda.

(dowód: skrócony odpis aktu urodzenia powoda – k. 30, wyrok z dnia 27 maja 1998 r., sygn. akt (...) – akta szkody – k. 157, zeznania świadka M. M. – k. 182 v. – 183, zeznania świadka P. M. – k. 183 – 183 v., przesłuchanie powoda – k. 183v. – 184).

Informację o śmierci matki, przekazała powodowi M. M. (siostra B. O.). Powód płakał, otrzymał leki uspokajające. Przez dłuższy czas niedowierzał, że jego matka nie żyje.

Postanowieniem z dnia 25 października 2004 r. ustanowiono opiekę prawną dla K. K. (2), obowiązki opiekuna prawnego powierzono dziadkom powoda: G. i J. małżonkom R.. Powód zamieszkał wówczas razem z dziadkami. Pomoc przy opiece nad K. K. (1) świadczyła również M. M.. Ojczym C. O. po 2 latach od zdarzenia zerwał kontakt z powodem.

Po zdarzeniu, u babci powoda stwierdzono nowotwór. Przez okres 2,5 roku babcia leżała w domu chora, amputowano jej nogi. Po śmierci babci, M. M. wraz z mężem przejęła opiekę prawną nad powodem.

Powód nie chciał chodzić do szkoły, opuścił się w nauce. Narastał w nim bunt, nie chciał rozmawiać o matce. Razem z kolegami wybijał szyby, malował ściany. Został umieszczony w młodzieżowym ośrodku wychowawczym, jego ciocia chciała, żeby ukończył szkołę. K. K. (1) z każdej placówki uciekał, nie ukończył też szkoły. Za dokonanie kradzieży z włamaniem został skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Z uwagi na niewykonywanie obowiązków w okresie próby (powód nie stawiał się na wezwania kuratora), zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności. Powód odbył 4 lata i 5 miesięcy kary pozbawienia wolności, zakład karny opuścił w 2017 r.

Powód ma 6 letnią córkę, z którą utrzymuje kontakt. Obecnie ma partnerkę, z którą planuje wspólne życie. Powód traktuje M. M. jak matkę, składa jej życzenia na Dzień Matki. Jednakże powód nie pogodził się ze śmiercią matki, nadal przeżywa jej śmierć, płacze, gdy się o niej wspomina.

(dowód: postanowienie z dnia 25 października 2004 r. – akta szkody- k. 157, zeznania świadka M. M. – k. 182 v. – 183, zeznania świadka P. M. – k. 183 – 183 v., przesłuchanie powoda – k. 183 v. – 184).

W dniu 20 stycznia 2009 r. (...) Spółka z o.o. działające w imieniu K. K. (1) wystąpiło o zapłatę 30.000 zł tytułem odszkodowania w związku ze śmiercią matki na podstawie art. 446 § 3 k.c. Pełnomocnictwo w imieniu małoletniego zostało udzielone przez opiekuna prawnego G. R..

W dniu 1 września 2009 r. pozwany i opiekun prawny powoda G. R. działającą w imieniu małoletniego K. K. (1) zawarli ugodę.

Zgodnie z zawartą ugodą pozwany zobowiązał się wypłacić poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 30.000 zł. W § 2 ugody poszkodowany złożył oświadczenie, że wraz z wypłatą odszkodowania, wszelkie roszczenia odszkodowawcze z tytułu szkody z dnia 19 września 2004 r. wobec ubezpieczyciela i innych osób, którym pozwany udziela ochrony ubezpieczeniowej w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zarówno obecne jak i mogące powstać w przyszłości, uznaje za zaspokojone w całości i nie będzie z tego tytułu podnosić żadnych roszczeń w przyszłości.

W S.nie toczyła się sprawa z wniosku opiekunów prawnych K. K. (1) o wyrażenie zgody na zawarcie powyższej ugody. Postanowieniem S. z dnia 29 kwietnia 2009 r. udzielono J. R. zgody na rozporządzenie majątkiem K. K. (1) w ten sposób, że zezwolono na odebranie odszkodowania od ubezpieczyciela.

(dowód: pełnomocnictwo – k. 27, ugoda – k. 26, pismo S. z dnia 31 lipca 2017 r. – k. 29, informacja z S. z dnia 12 marca 2019 r. – k. 180, postanowienie z dnia 29 kwietnia 2009 r. – k. 9 akt (...))

Pismem z dnia 19 czerwca 2017 r. (doręczonym pozwanemu w dniu 26 czerwca 2017 r.) powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią matki. W odpowiedzi na powyższe, pozwany odmówił wypłaty świadczenia. W treści pisma z dnia 28 czerwca 2017 r. pozwany wskazał, że roszczenie powoda zostało zaspokojone w całości, powołując się na ugodę z dnia 1 września 2009 r.

(dowód: pismo powoda z dnia 19 czerwca 2017 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 16-18, pismo pozwanego z dnia 28 czerwca 2017 r. - k. 25)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle ustalonego stanu faktycznego, powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zasadniczej części.

W niniejszej sprawie powód dochodził tytułem zadośćuczynienia kwoty 100.000 zł. Strona pozwana kwestionowała wywiedzione powództwo zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, podnosząc m.in. zarzut powagi rzeczy ugodzonej.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do najdalej idącego zarzutu, a mianowicie zarzutu powagi rzeczy ugodzonej. Ugoda zawarta w imieniu małoletniego dziecka przez jego przedstawiciela ustawowego - opiekuna prawnego, mała charakter zarówno przysparzający, ale jednocześnie rozporządzający, albowiem G. R. w imieniu K. K. (1) zdecydowała się przyjąć od ubezpieczyciela kwotę 30.000 zł tytułem odszkodowania. Jednocześnie w imieniu małoletniego dziecka oświadczyła, że wraz z wypłatą odszkodowania, wszelkie roszczenia odszkodowawcze z tytułu szkody z dnia 19 września 2004 r. wobec ubezpieczyciela i innych osób, którym pozwany udziela ochrony ubezpieczeniowej w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zarówno obecne jak i mogące powstać w przyszłości, uznaje za zaspokojone w całości i nie będzie z tego tytułu podnosić żadnych roszczeń w przyszłości.

W ocenie Sądu pozbawienie małoletniej osoby dochodzenia wszelkich innych roszczeń wynikających z tytułu zdarzenia z dnia 19 września 2004 r., jest czynnością o charakterze rozporządzającym. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 lutego 1999 r. stwierdził, że czynności dyspozycyjne podejmowane przez rodziców w imieniu małoletnich dzieci, takie jak zawarcie ugody w sprawach wykraczających poza bieżącą administrację majątkiem dziecka, a więc między innymi w sprawach o dział spadku, znoszenie współwłasności, czy w sprawie należnego dziecku odszkodowania należą do kategorii czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu w rozumieniu art. 101 § 3 k.r.o. Akty takie wymagają zatem zezwolenia sądu opiekuńczego. Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela ustawowego, w sprawach przekraczających zwykły zarząd, bez zezwolenia sądu opiekuńczego jest nieważna (por. III CKN 1202/98). Jest to czynność bezwzględnie nieważna, jako sprzeczna z art. 58 § 1 k.c. U podłoża art. 101 § 3 k.r.o. leży dobro małoletniego dziecka i ochrona jego interesów majątkowych (por. SN z dnia 5 marca 1962 r., 4 CR 578/61, OSNCP 1963 z. 6, poz. 12, postanowienie z dnia 9 września 1997 r., I CKU 13/97, postanowienie z dnia 12 grudnia 1997 r., III CKU 92/97).

W ocenie Sądu, zawarcie ugody zawierającej zrzeczenie się wszelkich roszczeń w mieniu K. K. (1) przez jego opiekuna prawnego, należy ocenić, jako czynność przekraczającą zwykły zarząd majątkiem małoletniej w rozumieniu art. 101 § 3 k.r.o. Czynność ta w istocie zagrażała majątkowym interesom powoda, gdyż pozbawiała go zadośćuczynienia, którego mogłaby dochodzić od strony pozwanej. Zatem ugoda z dnia 1 września 2009 r. zgodnie z art. 58 § 1 k.c. jest nieważna.

Ustalenie zatem nieważności ugody z dnia 1 września 2009 r. otwiera drogę do rozważań na temat zasadności wywiedzionego przez powoda powództwa.

Podstawą prawną dochodzonego roszczenia stanowi art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów powszechnych jak i stanowiskiem Sądu Najwyższego podstawę prawną dochodzenia zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej w wypadku, gdy zdarzenie wywołujące szkodę miało miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r., tj. przed wprowadzeniem art. 446 § 4 k.c. jest art. 448 w zw. z art. 23 i 24 k.c. (por. m.in. uchwały SN z dnia 13 lipca 2011r., sygn. akt III CZP 32/11, OSNC 2012/1/10 i z dnia 22 października 2010r., sygn. akt III CZP 76/10, LEX nr 604152).

Ponadto wypada z całą stanowczością podkreślić, że dla określenia odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela, obok zdarzenia, konieczne jest ustalenie pozostałych przesłanek odpowiedzialności, a więc szkody i związku przyczynowego między działaniem sprawcy wypadku komunikacyjnego a powstaniem szkody. Przepis art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych ogólnikowo powołuje się na szkodę i nie dokonuje rozróżnienia w zależności od materialnego czy też niematerialnego jej charakteru, a z uwagi na fakt, że nie zawiera w tej kwestii żadnej regulacji, znajdą zastosowanie ogólne reguły dotyczące kompensaty szkody w mieniu i na osobie oraz koncepcji związku przyczynowego, w szczególności ujęte w przepisach art. 361 k.c. oraz art. 444-448 k.c.

W orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym są uznawane za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. Trudno byłoby znaleźć argumenty sprzeciwiające się zaliczeniu do tego katalogu także więzi rodzinnych. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej (art. 18 i 71 Konstytucji, art. 23 k.r.o.). Skoro dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 k.c. jest kult pamięci osoby zmarłej, to tym samym może nim być także więź między osobami żyjącymi. Nie ma zatem przeszkód do uznania, że szczególna więź emocjonalna między członkami rodziny pozostaje pod ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia z dnia 14 stycznia 2010 r., IV CK 307/09 (nie publ.) uznał, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dóbr osobistych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c.

Prawo do życia w pełnej rodzinie i utrzymania więzi emocjonalnej stanowi dobro osobiste podlegające ochronie prawnej. Niemniej jednak nie każdą więź emocjonalną niejako automatycznie należy zaliczyć do katalogu dóbr osobistych, lecz jedynie taką, której zerwanie powoduje ból, cierpienie i rodzi poczucie krzywdy, a ciężar wykazania, że tego rodzaju więź emocjonalna ze zmarłym istniała, spoczywa na osobie dochodzącej roszczenia na podstawie art. 448 k.c. Tym samym ciężar wykazania, że tego rodzaju więź emocjonalna ze zmarłym istniała, zawsze spoczywa na osobie dochodzącej roszczenia na podstawie art. 448 k.c.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że śmierć B. O. doprowadziła do naruszenia dóbr osobistych powoda w postaci prawa do życia w rodzinie wraz z matką, utrzymywania więzi z matką oraz prawa do opieki, pomocy i wsparcia ze strony matki.

W judykaturze przyjmuje się, że na rozmiar krzywdy, rozumianej w tym zakresie również jako naruszenie dóbr osobistych w postaci naruszenia więzi rodzinnych mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, wiek pokrzywdzonego (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 maja 2013 r., w sprawie I ACa 127/13). Podobnie wskazywał również Sąd Najwyższy, m.in. w wyroku z dnia 7 marca 2014 r., sygn. akt IV CSK 374/13 stwierdzając, że na rozmiar krzywdy mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne, wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, wiek zarówno zmarłego, jak i pokrzywdzonego.

Dokonując oceny roszczenia o zadośćuczynienie, Sąd przede wszystkim miał na względzie, że w dacie śmierci powód miał 11 lat. Matka była dla niego najważniejszą osobą w jego życiu, łączyła ich silna więź, matka była dla powoda wsparciem.

Utrata bliskiej osoby zawsze w psychice człowieka pozostawia bolesny ślad, tym bardziej, że powód w wyniku zdarzenia utracił najbliższą mu osobę. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków M. M. i P. M. oraz zeznania powoda. Zeznania wymienionych osób odnosiły się do więzi, jaka łączyła powoda ze zmarłą matką, wzajemnych relacji oraz rozmiaru i charakteru cierpień powoda wynikłych wskutek śmierci matki. W toku postępowania nie ujawniono żadnych okoliczności, które pozbawiałyby wiarygodności zeznań świadków, tak w zakresie, w jakim świadkowie potwierdzali prawidłowość i bliskość relacji powoda z matką, jak również wystąpienie krzywdy wywołanej utratą tak bliskiej osoby.

Powód doświadczył silnej tęsknoty za matką, poczucia smutku, żalu, nadal prezentuje wzmożoną płaczliwość (na rozprawie składając zeznania płakał, nie był w stanie uczestniczyć w przesłuchaniu świadków). Ponadto po śmierci matki ujawnił istotne problemy wychowawcze.

Sąd nie miał wątpliwości, że powód na skutek śmierci matki doznał szczególnie dotkliwą krzywdę. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że powód po zdarzeniu miał początkowo wsparcie ze strony dziadków. Ponadto wsparcia udzielała M. M.. Jednakże śmierć matki dla dziecka w wieku szkolnym stanowi traumę w istocie rzutującą na całe dalsze jego życie. Należy również wskazać, że powód po utracie matki utracił kontakt z ojczymem. Po ciężkiej chorobie zmarła jego bracia. Powód zatem jako dziecko doświadczył kolejnego traumatycznego przeżycia.

Mając na uwadze wszystkie okoliczności, należy wskazać, że żądana kwota 100.000 zł jest odpowiednią sumą zadośćuczynienia, adekwatną do rozmiaru krzywdy. Podnieść również należy, że mimo, że wypadek był w 2004 r., powód nadal przeżywa śmierć matki. W 2017 r. opuścił zakład karny i próbuje ułożyć sobie życie na nowo.

W tym miejscu odnosząc się do stanowiska pozwanego, że roszczenie zostało zaspokojone na podstawie ugody z dnia 1 września 2009 r., na podstawie której powód otrzymał kwotę 30.000 zł tytułem odszkodowania wskazać należy, że nie zasługuje ono na podzielenie. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem odszkodowanie z art. 446 § 3 kodeksu cywilnego nie obejmowało zadośćuczynienia za krzywdę, lecz niekorzystne zmiany w sytuacji materialnej najbliższych członków rodziny zmarłego. Zakresem odszkodowania z art. 446 § 3 k.c. objęte są również zmiany w sferze dóbr niematerialnych, które rzutują na ich sytuację materialną. Odszkodowanie pełniło zatem funkcję odszkodowania za szkodę materialną, a nie szkodę niematerialną jaką jest krzywda. To, że zadośćuczynienie za krzywdę nie było objęte odszkodowaniem, wynika z ugody, w której przyznano odszkodowanie, ponadto powód w piśmie z dnia 14 stycznia 2009 r. żądał kwoty 30.000 zł na podstawie art. 446 § 3 k.c. (wydruk z akt szkody – k. 177)

Od kwoty 100.000 zł należało zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie na podstawie art. 817 §1 kc w zw. z art. 481 §1 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392). W postępowaniu likwidacyjnym powód w dniu 26 czerwca 2017 r. zgłosił żądanie zapłaty 100.000 zł. Odsetki przysługują zgodnie z art. 817 § 1 k.c., tj. od następnego dnia po upływie 30-dniowego terminu od zawiadomienia, tj,. od dnia 27 lipca 2017 r. Wskazać należy, że roszczenie w piśmie było sprecyzowane i umotywowane, a rozmiar krzywdy doznanej przez powoda istniejący w chwili zgłoszenia szkody, uzasadniał spełnienie świadczenia przez pozwanego.

Z tych przyczyn orzeczono jak w pkt I i II wyroku.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w pkt III wyroku na podstawie art. 100 k.p.c., mając na względzie wynik procesu. Sąd włożył na pozwanego obowiązek poniesienia wszystkich kosztów procesu, albowiem powód uległ jedynie co do nieznacznej części żądania ( jedynie w zakresie odsetek). Powód poniósł następujące koszty procesu: wynagrodzenie pełnomocnika i opłaty od pełnomocnictwa, łącznie 5.417 zł, opłatę sądową od pozwu 500 zł, łącznie 5.917 zł.

W pkt IV wyroku Sąd orzekł o obowiązku zwrotu kosztów sądowych w oparciu o art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. Do rozliczenia pozostały koszty sądowe obejmujące kwotę 4.500 zł (opłata od pozwu od uiszczenia, której powód był zwolniony). Powód w nieznacznym stopniu przegrał sprawę, zatem kosztami sądowymi należało obciążyć pozwanego.

Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSO Ewa Oknińska