Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2018 r. w Gdyni

sprawy z powództwa M. N. i J. N.

przeciwko M. S. (1)

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego M. S. (1) na rzecz powoda M. N. kwotę 1 250 zł. (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 maja 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  Zasądza od pozwanego M. S. (1) na rzecz powoda J. N. kwotę 1 250 zł. (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 maja 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

III.  W pozostałym zakresie oddala powództwo;

IV.  Zasądza od pozwanego M. S. (1) solidarnie na rzecz powodów M. N. i J. N. kwotę 1 399,40 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania;

V.  Zasądza od pozwanego M. S. (1) na rzecz powoda J. N. kwotę 214,56 zł. tytułem zwrotu kosztów podróży;

VI.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego M. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 1 411,14 zł. tytułem nieuiszczonych kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Powodowie M. N. i J. N. wnieśli w dniu 1 grudnia 2015 r. pozew przeciwko M. S. (1) o zapłatę solidarnie kwoty 2 500,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 7 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty i kosztami postępowania, wskazując, że zakupili od pozwanego używany samochód marki F. (...) z 2001 r. za cenę 2 500,00 zł, w którym bezpośrednio po zakupie zaczęły ujawniać się problemy techniczne, o których pozwany nie poinformował powodów i podstępnie je zataił, w związku z czym powodowie odstąpili od umowy sprzedaży i wezwali pozwanego do zwrotu uiszczonej ceny.

(pozew – k. 15-16v)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i podniósł, że w momencie sprzedaży pojazdu nie istniała żadna z wad wskazywanych przez powodów, poza awarią systemu (...), której pozwany nie ukrywał, zaś powodowie twierdzili, iż nie zgłaszają w tym zakresie żądnych zastrzeżeń. Pozwany podniósł, że powodowe nie wykazali, aby pozwany posiadał wiedzę o wskazywanych przez nich wadach pojazdu oraz aby wady te podstępnie przed nimi zataił.

(odpowiedź na pozew – k. 35-37v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 marca 2015 r. między M. S. (1) (sprzedającym) a J. N. i M. N. (kupującymi) zawarta została umowa sprzedaży pojazdu marki F. (...) (rok produkcji 2001) o nr rej. (...) i nr VIN (...) za kwotę 2 500,00 zł. W § 4 umowy kupujący oświadczyli, że zapoznali się ze stanem technicznym pojazdu i nie zgłaszają do niego zastrzeżeń oraz że w związku z tym strony wyłączają uprawnienia kupujących do dochodzenia roszczeń z tytułu wad pojazdu ujawnionych po dniu zakupu. W imieniu J. N., na podstawie upoważnienia, umowę zawarł jego syn K. N..

(niesporne, nadto: umowa z dnia 28.03.015 r. – k. 21, zeznania świadka K. N. - k. 108-109, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 01:04:29-01:25:00, zeznania powoda M. N. - k. 170, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:02:31-00:16:35, zeznania powoda J. N. - k. 171, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:16:37-00:27:11)

W/w pojazd został nabyty kilka dni wcześniej (w dniu 24 marca 2015 r.) przez M. S. (1) od D. W. za kwotę 1 000,00 zł. Cena sprzedaży wynikała z problemów technicznych, o których D. W. poinformowała M. S. (1), tj. o uszkodzonej przepustnicy i gaśnięciu pojazdu w czasie jazdy. Przed zawarciem umowy M. S. (1) odbył jazdę próbną, w czasie której pojazd zgasł.

(dowody: umowa z dnia 24.03.2015 r. - k. 60, zeznania świadka D. W. - k. 104-105, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 00:02:24-00:20:00)

W imieniu M. S. (1) sprzedażą w/w pojazdu zajmował się M. Ż.. Przed zawarciem umowy sprzedaży M. Ż. nie informował M. N. oraz towarzyszących mu K. N. i S. S. o jakichkolwiek wadach pojazdu poza palącą się kontrolką (...).

(dowody: zeznania świadka M. Ż. - k. 75-77, nagranie z dnia 02.06.2016 r., 00:05:14-00:31:38 i k. 109-110, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 01:30:41-01:43:39, zeznania świadka S. S. - k. 107-108, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 00:43:56-01:04:19, częściowo zeznania świadka K. N. - k. 108-109, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 01:04:29-01:25:00, częściowo zeznania powoda M. N. - k. 170, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:02:31-00:16:35)

Przed zawarciem umowy sprzedaży M. N. wykonał jazdę próbną w/w pojazdem i nie stwierdził żadnych usterek.

(niesporne, nadto: zeznania świadka S. S. - k. 107-108, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 00:43:56-01:04:19, zeznania świadka K. N. - k. 108-109, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 01:04:29-01:25:00, zeznania powoda M. N. - k. 170, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:02:31-00:16:35)

Przed zawarciem umowy sprzedaży M. N. nie przeprowadził badania technicznego pojazdu.

(niesporne, nadto: zeznania świadka M. Ż. - k. 75-77, nagranie z dnia 02.06.2016 r., 00:05:14-00:31:38 i k. 109-110, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 01:30:41-01:43:39, zeznania świadka K. N. - k. 108-109, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 01:04:29-01:25:00, zeznania powoda M. N. - k. 170, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:02:31-00:16:35)

Po zawarciu umowy, w drodze powrotnej, pojazd prowadził M. N. i w czasie jazdy nie stwierdził w nim żadnych usterek.

(dowody: zeznania świadka K. N. - k. 108-109, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 01:04:29-01:25:00, zeznania świadka S. S. - k. 107-108, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 00:43:56-01:04:19, częściowo zeznania powoda M. N. - k. 170, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:02:31-00:16:35)

Przy ponownym uruchomieniu pojazdu silnik wibrował i falowały obroty, a woda w zbiorniku wyrównawczym gotowała się i nie było jej w układzie chłodzenia silnika, w związku z czym M. N. i J. N. oddali pojazd do warsztatu samochodowego G. Z. w celu wykonania jego oględzin.

(niesporne, nadto: zeznania świadka K. N. - k. 108-109, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 01:04:29-01:25:00, zeznania świadka S. S. - k. 107-108, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 00:43:56-01:04:19, zeznania powoda M. N. - k. 170, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:02:31-00:16:35, zeznania powoda J. N. - k. 171, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:16:37-00:27:11)

Przy ponownym uruchomieniu pojazdu M. N. i J. N. zauważyli, że kontrolka silnika jest zaklejona. Po zdjęciu naklejki okazało się, że kontrolka silnika pali się.

(dowody: zeznania świadka K. N. - k. 108-109, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 01:04:29-01:25:00, zeznania powoda M. N. - k. 170, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:02:31-00:16:35, zeznania powoda J. N. - k. 171, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:16:37-00:27:11)

G. Z., po dokonanych oględzinach pojazdu, stwierdził wyciek oleju ze skrzyni biegów oraz niedziałający (...), a także, że w zbiorniku płynu chłodniczego znajduje się bardzo ciemny i zatłuszczony płyn chłodniczy, a po krótkiej pracy silnika ciśnienie wzrasta, co wskazywałoby na uszkodzoną uszczelkę pod głowicą. G. Z. stwierdził też, że silnik pracuje nierówno, zarówno na zimnym, jak i na rozgrzanym silniku oraz że wyświetla się kontrolka sygnalizująca usterkę elektryczną lub elektroniczną. W ocenie G. Z. dokładne stwierdzenie usterek wymagało rozłożenia silnika, a ich usunięcie - poniesienia przez M. N. i J. N. znacznych kosztów.

(niesporne, nadto: notatka G. Z. – k. 21v, zeznania świadka G. Z. - k. 105-106, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 00:20:08-00:43:23, zeznania powoda M. N. - k. 170, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:02:31-00:16:35, zeznania powoda J. N. - k. 171, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:16:37-00:27:11)

Po dokonaniu przez G. Z. powyższych ustaleń M. N. skontaktował się telefonicznie z M. Ż. i poinformował go o stwierdzonych usterkach pojazdu. M. Ż. powiedział, że zwróci uiszczoną cenę sprzedaży pojazdu oraz odbierze pojazd od M. N.. Następnie M. Ż. przestał odbierać telefony od M. N.. M. N. i J. N. nie kontaktowali się bezpośrednio z M. S. (1).

(dowody: wydruk połączeń dla numeru telefonu powoda M. N. – k. 62-65, częściowo zeznania świadka M. Ż. - k. 75-77, nagranie z dnia 02.06.2016 r., 00:05:14-00:31:38 i k. 109-110, nagranie z dnia 10.11.2016 r., 01:30:41-01:43:39, zeznania powoda M. N. - k. 170, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:02:31-00:16:35, zeznania powoda J. N. - k. 171, nagranie z dnia 30.03.2017 r., 00:16:37-00:27:11)

Pismem z dnia 7 kwietnia 2015 r. pełnomocnik M. N. i J. N. złożył M. S. (1) oświadczenie o odstąpieniu od umowy sprzedaży samochodu marki F. (...) zawartej w W. w dniu 28 marca 2015 r. i wezwał go do zwrotu ceny za zakupiony samochód w wysokości 2 500,00 zł w terminie 7 dni od otrzymania przedmiotowego pisma. Jako podstawę odstąpienia wskazano ukryte wady fizyczne zakupionego samochodu, które ujawniły się w zaledwie kilka godzin po zawarciu umowy z dnia 28 marca 2015 r.

(niesporne, nadto oświadczenie o odstąpieniu od umowy – k. 22-22v)

Pismem z dnia 24 kwietnia 2015 r. pełnomocnik M. S. (1) poinformował pełnomocnika M. N. i J. N., że przesłane odstąpienie od umowy sprzedaży samochodu marki F. (...) jest nieskuteczne i nie wywołuje skutków prawnych, gdyż M. S. (1) nie ukrywał żadnych wad sprzedawanego pojazdu oraz umożliwił Panom N. zapoznanie się ze stanem technicznym i prawnym. Pełnomocnik wskazał, że w § 4 umowy skutecznie zrzekli się roszczeń z tytułu rękojmi i nie mogą obecnie skutecznie odstąpić od umowy.

(niesporne, nadto pismo pełnomocnika pozwanego z dnia 24.04.2015 r. – k. 24)

W dniu zawarcia umowy sprzedaży pojazdu marki F. (...) o nr VIN (...), tj. w dniu 28 marca 2015 r., pojazd posiadał następujące wady wynikające z jego wieloletniej eksploatacji: niesprawności w układzie (...) (hamulcowym), uszkodzenie uszczelki pod głowicą silnika, nierównomierna praca silnika wynikająca z uszkodzenia przepustnicy. Uszkodzenie uszczelki pod głowicą silnika i uszkodzenie przepustnicy są wadami istotnymi, uniemożliwiającymi normalną eksploatację pojazdu.

(dowód: opinia biegłego sądowego M. R. – k. 195-200 i k. 223 - nagranie z dnia 15.02.2018 r., 00:01:54-00:22:34)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w toku postępowania, które nie budziły zastrzeżeń Sądu co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, a ponadto ich wiarygodność – za wyjątkiem notatki podpisanej przez G. Z. dotyczącej przeprowadzonych oględzin spornego pojazdu - nie była kwestionowana przez pozwanego, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Odnośnie w/w notatki wskazać natomiast należy, że świadek G. Z. wyjaśnił w swoich zeznaniach okoliczności jej sporządzenia oraz potwierdził, iż dotyczy ona spornego pojazdu i została sporządzona po oględzinach przeprowadzonych niedługo po jego nabyciu przez powodów. Tym samym w ocenie Sądu nie było podstaw do uznania tego dokumentu za niewiarygodny i niemający mocy dowodowej. Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd miał również na względzie opinię biegłego sądowego M. R. (o której szerzej w dalszej części uzasadnienia). Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnoszą do sprawy żadnych nowych, istotnych okoliczności.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd miał ponadto na względzie zeznania świadków zawnioskowanych przez strony oraz zeznania stron, które ograniczone zostały do zeznań powodów, gdyż pozwany - prawidłowo wezwany - nie stawił się na rozprawie i nie złożył zeznań. Zeznania te składane były na okoliczność ustalenia, jaki był stan techniczny spornego pojazdu w dacie sprzedaży, tj. w dniu 28 marca 2015 r., oraz bezpośrednio po sprzedaży, a w przypadku zeznań świadka M. Ż. (w tym zeznań uzupełniających) - również na okoliczności związane ze sprzedażą pojazdu, ustalenia w jaki sposób doszło do sprzedaży, jaki był przebieg rozmów z powodami (zarówno przed dokonaniem sprzedaży jak i po) oraz jak długo trwały oględziny pojazdu w dniu sprzedaży i w jaki sposób przebiegały.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków D. W., G. Z. i S. S. jako logicznym, konsekwentnym i spójnym z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek D. W. w sposób szczegółowy przedstawiła stan spornego pojazdu w dacie jego sprzedaży pozwanemu, tj. w dniu 24 marca 2015 r., oraz wynikające z tego stanu przyczyny dokonania sprzedaży i ustalenia niskiej ceny sprzedaży. Świadek w sposób wiarygodny zdaniem Sądu zeznała również, że poinformowała pozwanego o wadach pojazdu, których istnienie potwierdziła przeprowadzona przez pozwanego jazda próbna. Świadek G. Z. potwierdził w swoich zeznaniach wady pojazdu stwierdzone przez niego podczas oględzin pojazdu dokonanych już po jego nabyciu przez powodów, wyjaśniając jednocześnie okoliczności sporządzenia notatki wskazującej przedmiotowe wady i potwierdzając, że notatka ta dotyczy pojazdu będącego przedmiotem sporu między stronami. Zeznania świadka dotyczące stanu pojazdu w dniu sprzedaży oraz niedługo po sprzedaży znalazły przy tym potwierdzenie w szczególności w opinii biegłego sądowego M. R.. Zeznania świadka S. S. były natomiast spójne z zeznaniami pozostałych osób obecnych przy sprzedaży pojazdu, tj. powoda M. N. i świadka K. N. (za wyjątkiem stanu hamulców), zwłaszcza co do stanu pojazdu w dniu sprzedaży, w tym przeprowadzonej jazdy próbnej, jak również z zeznaniami powoda J. N. co do stanu pojazdu po jego ponownym uruchomieniu.

W zakresie zgodnym z zeznaniami świadka S. S. oraz powodów co do stanu pojazdu w dniu sprzedaży i po sprzedaży Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka K. N., za wyjątkiem wskazywanych przez niego problemów z hamulcami i koniecznością ich wymiany, gdyż okoliczności tych nie potwierdza pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zeznania świadka G. Z., który dokonywał oględzin pojazdu już po jego sprzedaży, oraz opinia biegłego sądowego M. R.. W tym samym zakresie oraz z tych samych powodów Sąd uznał za wiarygodne zeznania powoda M. N..

Zeznania powoda J. N. Sąd uznał natomiast za wiarygodne w całości. Powód w sposób zgodny z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym przedstawił przyczyny i okoliczności złożenia podpisu pod umową sprzedaży w jego imieniu przez K. N., a także stan pojazdu po jego ponownym uruchomieniu w domu powodów. Powód w sposób logiczny przedstawił również okoliczności i przyczyny oddania pojazdu do oględzin G. Z.. Sąd nie znalazł więc podstaw do odmowy dania wiary tym zeznaniom.

Jedynie w części Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. Ż., tj. co do przebiegu sprzedaży, przebiegu oględzin pojazdu i jazdy próbnej przed zawarciem umowy sprzedaży, a także przebiegu rozmów z powodem M. N. przed sprzedażą pojazdu, podczas których świadek nie poinformował kupujących o wadach pojazdu, poza palącą się kontrolką (...), co zresztą nie było kwestionowane przez powoda oraz towarzyszących mu K. N. i S. S.. Za niewiarygodne zaś Sąd uznał zeznania świadka dotyczące braku wiedzy o wadach pojazdu. Mając na wzgardzie fakt, iż świadek zawodowo zajmuje się sprzedażą pojazdów (k. 66), nie sposób uznać, że nie wiedział, jaki jest rzeczywisty stan techniczny pojazdu powierzonego mu do sprzedaży przez pozwanego. Sąd nie dał też wiary zeznaniom świadka co do przebiegu rozmów z powodami już po sprzedaży pojazdu. Wielokrotne kontakty telefoniczne powodów ze świadkiem (próby kontaktu) wynikają wprost z przedłożonego przez powoda wydruku połączeń z numeru telefonu powoda M. N. na nr (...), który - jak wynika z zeznań powoda M. N. – był podany w ogłoszeniu o sprzedaży spornego pojazdu i poprzez który powód umówił się na spotkanie, na którym doszło do zawarcia umowy sprzedaży, a nadto ze spójnych ze sobą zeznań powodów, którzy szczegółowo przedstawili treść rozmów prowadzonych z M. Ż. dotyczących stwierdzonych wad pojazdu.

W niniejszej sprawie powodowie domagali się zasądzenia od pozwanego kwoty 2 500,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami postępowania, powołując się na łączącą strony umowę sprzedaży samochodu marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...) i nr VIN (...) zawartą w dniu 28 marca 2015 r., na podstawie której pozwany sprzedał powodom w/w samochód za kwotę 2 500,00 zł. Powodowie domagali się od pozwanego zwrotu uiszczonej ceny wskazując, że wobec ujawnienia się już kilka godzin po zawarciu umowy wad fizycznych pojazdu odstąpili oni od umowy łączącej ich z pozwanym, gdyż w ich ocenie pozwany podstępnie wady te zataił. Poza sporem między stronami pozostawał fakt zawarcia w/w umowy oraz fakt, iż samochód został wydany powodowi M. N. przez M. Ż. (zajmującego się w imieniu pozwanego sprzedażą pojazdu) bez podania informacji o jego wadach, za wyjątkiem palącej się kontrolki (...). Poza sporem pozostawał również fakt, że przed zawarciem umowy powodowie nie przeprowadzili badania technicznego samochodu, a w czasie jazdy próbnej nie stwierdzili żadnych usterek oraz że przy ponownym uruchomieniu pojazdu już po jego zakupie stwierdzili, że silnik wibrował i falowały obroty, a woda w zbiorniku wyrównawczym gotowała się i nie było jej w układzie chłodzenia silnika. Pozwany powoływał się z kolei na zapis § 4 umowy, zgodnie z którym powodowie oświadczyli, że zapoznali się ze stanem technicznym pojazdu i nie zgłaszają do niego zastrzeżeń oraz że w związku z tym strony wyłączają uprawnienia kupujących do dochodzenia roszczeń z tytułu wad pojazdu ujawnionych po dniu zakupu. Pozwany zarzucał, że powodowe nie wykazali, aby pozwany posiadał wiedzę o wskazywanych przez nich wadach pojazdu oraz aby wady te podstępnie przed nimi zataił i wskazywał, że w dacie sprzedaży pojazdu nie istniała żadna z wad wskazywanych przez powodów, poza w/w awarią systemu (...).

Wobec powyższych zarzutów pozwanego Sąd – na sporną w sprawie okoliczność ustalenia, czy stan pojazdu F. (...) o nr VIN (...) w dacie zakupu, tj. w dniu 28 marca 2015 r., był zgodny z treścią umowy i wolny od wad, a jeśli posiadał wady, to jakie to były wady i czy były one istotne – przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu mechaniki samochodowej M. R. ( postanowienie – k. 190).

Biegły w celu sporządzenia opinii przeprowadził analizę dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, w tym zeznań powodów i świadków. Biegły zwrócił przy tym uwagę, że dla sporządzenia opinii nieprzydatne byłoby przeprowadzanie przez niego oględzin pojazdu, gdyż po dwóch latach od jego zakupu nie można byłoby odtworzyć jego stanu technicznego w dniu sprzedaży. Na podstawie przeprowadzonej analizy biegły ustalił, że w dacie sprzedaży spornego pojazdu posiadał on następujące wady wynikające z wieloletniej eksploatacji: niesprawności w układzie (...) (hamulcowym), uszkodzenie uszczelki pod głowicą silnika, nierównomierna praca silnika wynikająca z uszkodzenia przepustnicy, przy czym dwie ostatnie wady to wady istotne, uniemożliwiające normalną eksploatację pojazdu.

W ocenie Sądu opinia biegłego sporządzona w niniejszej sprawie jest wiarygodna w całości i stanowi podstawę do ustalenia stanu technicznego pojazdu w dniu jego zakupu przez powodów, w tym istnienia jego wad fizycznych. Opinia ta stanowi pełnowartościowy dowód na powyższą okoliczność przede wszystkim dlatego, iż została ona sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z zakresu mechaniki samochodowej. W ocenie Sądu biegły poprawnie zanalizował stan faktyczny, prawidłowo zgromadził materiały potrzebne do wydania opinii i sporządził ją uwzględniając wszystkie aspekty sprawy. Zdaniem Sądu złożona opinia jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, stąd nie ma podstaw do kwestionowania wniosków w niej zawartych.

Do powyższej opinii zarzuty wnieśli jednak powodowie. Wskazywali oni, że rozważania biegłego dotyczące zakupu pojazdu bez przeprowadzenia badania technicznego, pomimo braku dostatecznej wiedzy technicznej o tym modelu pojazdu, wykraczają poza zakres opinii. Z zarzutem tym należy się zgodzić, jednakże w ocenie Sądu nie miał on żadnego wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Powodowie zarzucali powyższej opinii również, że nie sposób zgodzić się z tezą biegłego, iż brak jest podstaw do wnioskowania, że stwierdzone wady pojazdu były w dniu jego sprzedaży celowo ukryte przez sprzedawcę, gdyż o celowym ukrywaniu stanu technicznego pojazdu świadczy m.in. wprowadzenie do układu chłodniczego płynu, który przeciwdziałał czasowemu nagrzaniu silnika.

W związku z powyższym zarzutem powodów Sąd przeprowadził dowód z zeznań biegłego sądowego M. R. na okoliczność ustaleń zawartych w sporządzonej przez niego opinii pisemnej. W odpowiedzi na zarzuty powodów biegły wyjaśnił, że nie zna takiego środka, którym można zamaskować skutki uszkodzenia uszczelki pod głowicą silnika, natomiast są takie płyny, które przy mikronieszczelnościach chłodnicy powodują jej uszczelnienie, ale to nie dotyczy uszczelki pod głowicą silnika. Biegły powtórzył również, za opinią pisemną, że stwierdzone przez niego wady w postaci uszkodzenia uszczelki pod głowicą silnika oraz nierównomiernej praca silnika wynikającej z uszkodzenia przepustnicy, istniejące w dacie sprzedaży pojazdu, są wadami istotnymi.

W ocenie Sądu złożone przez biegłego w formie zeznań wyjaśnienia dotyczące sporządzonej opinii i zarzutów powodów co do jej treści są wyczerpujące i wystarczające dla uznania - wraz z ustaleniami wynikającymi z opinii pisemnej, że w dacie sprzedaży spornego pojazdu, tj. w dniu 28 marca 2015 r., jego stan techniczny nie był zgodny z treścią umowy sprzedaży zawartej między stronami oraz że pojazd posiadał w tej dacie wady fizyczne wynikające z wieloletniej eksploatacji w postaci: niesprawności w układzie (...), uszkodzenia uszczelki pod głowicą silnika oraz uszkodzonej przepustnicy powodującej nierównomierną pracę silnika, przy czym dwie ostatnie wady to wady istotne, uniemożliwiające normalną eksploatację pojazdu.

Wobec powyższych ustaleń wskazać należy, że zgodnie z art. 556 k.c. sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną, a zgodnie z art. 558 § 1 k.c. strony mogą odpowiedzialność z tytułu rękojmi rozszerzyć, ograniczyć lub wyłączyć. Wyłączenie odpowiedzialności pozwanego za wady spornego pojazdu wystąpiło w niniejszej sprawie poprzez zapis § 4 umowy łączącej strony, zgodnie z którym kupujący oświadczyli, że zapoznali się ze stanem technicznym pojazdu i nie zgłaszają do niego zastrzeżeń oraz że w związku z tym strony wyłączają uprawnienia kupujących do dochodzenia roszczeń z tytułu wad pojazdu ujawnionych po dniu zakupu. Wskazać jednak należy, że zgodnie z § 2 w/w art. 558 k.c. wyłączenie lub ograniczenie odpowiedzialności z tytułu rękojmi jest bezskuteczne, jeżeli sprzedawca zataił podstępnie wadę przed kupującym.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie doszło do podstępnego zatajenia przez pozwanego wad fizycznych spornego pojazdu, stwierdzonych w w/w opinii biegłego. Na okoliczność tą wskazuje przede wszystkim fakt, iż pozwany nabył sporny pojazd kilka dni przed zawarciem umowy sprzedaży z powodami od D. W., która poinformowała go o wadach pojazdu w postaci uszkodzonej przepustnicy i gaśnięcia silnika w czasie jazdy, a które to wady skłoniły D. W. do podjęcia decyzji o sprzedaży pojazdu oraz do ustalenia niskiej ceny jego sprzedaży, tj. 1 000,00 zł. Świadek D. W. w sposób wiarygodny w ocenie Sądu przedstawiła powyższe okoliczności sprzedaży pojazdu pozwanemu, a ponadto wskazała, że przed zawarciem umowy z pozwanym odbył on jazdę próbną, podczas której silnik zgasł. Oczywistym jest więc, że pozwany posiadał wiedzę o złym stanie technicznym pojazdu, który następnie za kilka dni sprzedał powodom. Zeznania świadka D. W., którym - co istotne – pozwany w żaden sposób nie zaprzeczył i nie zakwestionował ich wiarygodności, jednoznacznie wskazują więc, że przekazane powodom przez działającego w imieniu pozwanego M. Ż. informacje o dobrym stanie technicznym pojazdu były niezgodne ze stanem rzeczywistym. W tym miejscu na marginesie zwrócić należy jeszcze uwagę, że zajmujący się sprzedażą spornego pojazdu M. Ż. zawodowo zajmuje się sprzedażą pojazdów i zdaniem Sądu powinien wiedzieć, w jakim stanie technicznym jest sprzedawany przez niego pojazd (nawet jeśli nie uzyskał w tym zakresie żadnych informacji od pozwanego) i o stanie tym informować potencjalnych kupujących. Wskazać również należy, że o podstępnym zatajeniu przez pozwanego wad pojazdu - oprócz zeznań D. W. – świadczy również w ocenie Sądu fakt, iż pozwany sprzedał powodom pojazd za cenę 2,5-krotnie wyższą niż cena, jaką zapłacił za niego cztery dni wcześniej. Biorąc pod uwagę wiedzę pozwanego o wadach pojazdu oraz ustalenie ceny pojazdu na kwotę 2 500,00 zł (wobec ceny zakupu przez pozwanego, tj. 1 000,00 zł) uznać należy, że sprzedając pojazd powodom pozwany kierował się chęcią uzyskania znacznego zysku w krótkim czasie z pominięciem elementarnych zasad uczciwości i rzetelności. W tych okolicznościach niewiarygodne są zdaniem Sądu twierdzenia pozwanego, iż sporny pojazd kupił od D. W. dla swojej żony, a decyzja o wystawieniu go na sprzedaż po kilku dniach wynikała z faktu, iż nie spodobał się on żonie pozwanego.

Skoro więc pozwany – jak wykazano wyżej – zataił podstępnie przed powodami rzeczywisty stan pojazdu w chwili jego sprzedaży, tj. fakt, że pojazd ten posiadał wady fizyczne, w tym wady istotne, uniemożliwiające jego normalną eksploatację, zawarty w umowie łączącej strony zapis wyłączający odpowiedzialność pozwanego z tytułu rękojmi za wady fizyczne stwierdzone po dacie sprzedaży jest nieskuteczny - zgodnie z art. 558 § 2 k.c. Powodowie mieli więc prawo, na podstawie art. 560 § 1 k.c., do odstąpienia od umowy zawartej z pozwanym oraz do domagania się od niego zwrotu uiszczonej ceny - na podstawie art. 494 § 1 k.c., zwłaszcza że pozwany - zawiadomiony przez powodów o ujawnionych wadach - nie usunął tych wad ani nie wymienił pojazdu na wolny od wad. Tym samym roszczenie powodów dochodzone w niniejszej sprawie było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie tak co do zasady, jak i co do wysokości żądanej należności głównej (która to wysokość nie była kwestionowana przez pozwanego).

Za niezasadne Sąd uznał natomiast żądanie zapłaty odsetek ustawowych od należności głównej od dnia 7 kwietnia 2015 r. Jak wynika z akt sprawy w dacie tej sporządzone zostało przez pełnomocnika powodów oświadczenie o odstąpieniu od umowy sprzedaży zawartej w dniu 28 marca 2015 r. W treści oświadczenia wskazano natomiast termin zwrotu przez pozwanego uiszczonej ceny pojazdu określony jako 7 dni od otrzymania pisma zawierającego przedmiotowe oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Wymagalność roszczenia powodów o zwrot uiszczonej ceny przypadała więc najwcześniej pierwszego dnia po upływie w/w 7-dniowego terminu. Wobec zaś nieprzedstawienia przez powodów żadnego dowodu wskazującego na datę otrzymania przez pozwanego powyższego oświadczenia Sąd uznał za zasadne ustalenie tej daty na dzień 24 kwietnia 2015 r., tj. dzień sporządzenia przez pełnomocnika pozwanego odpowiedzi na oświadczenie powodów o odstąpieniu od umowy. Wobec tak ustalonej daty początkowej naliczania 7-dniowego terminu zapłaty uznać należało, że pozwany winien był zwrócić powodom uiszczoną cenę pojazdu do dnia 2 maja 2015 r. (dzień 1 maja 2015 r. jest dniem ustawowo wolnym od pracy), tak więc odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie powodowie mogą się domagać dopiero od dnia 3 maja 2015 r.

Sąd zatem w pkt. I wyroku, na podstawie art. 560 § 1 k.c. w zw. z art. 494 § 1 k.c. w zw. z art. 558 § 2 k.c., zasądził od pozwanego na rzecz powoda M. N. kwotę 1 250,00 zł, a na podstawie art. 481 k.c. zasądził również odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty od dnia 3 maja 2015 r. do dnia zapłaty. W pkt. II wyroku, na podstawie w/w przepisów, Sąd zasądził natomiast od pozwanego na rzecz powoda J. N. kwotę 1 250,00 zł, a na podstawie art. 481 k.c. zasądził również odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty od dnia 3 maja 2015 r. do dnia zapłaty. W tym miejscu wskazać należy, że Sąd zasądził żądaną przez powodów kwotę w częściach równych, tj. po połowie na rzecz każdego z nich, z uwagi na fakt, że powodowie są współwłaścicielami spornego pojazdu, a wobec niewskazania, w jakich częściach przysługuje im prawo własności, należało uznać, że w częściach równych i w takiej części zasądzić zwrot uiszczonej ceny.

W pkt. III wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie na podstawie art. 481 k.c. a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. i uznając, że powodowie ulegli tylko co do nieznacznej części swojego żądania (tj. co do części żądania zapłaty odsetek od należności głównej), obciążył pozwanego w całości kosztami procesu.

W związku z powyższym w pkt. IV wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1 oraz § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.) – obowiązującego w dacie wniesienia pozwu w niniejszej sprawie, Sąd zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 1 399,40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, na którą składają się: kwota 100,00 zł z tytułu uiszczonej i należnej opłaty sądowej od pozwu (nadpłacona kwota 25,00 zł zostanie zwrócona przez Sąd), kwota 68,00 zł z tytułu czterech opłat skarbowych od pełnomocnictw udzielonych przez każdego z powodów adw. M. S. (2) i pełnomocnictw substytucyjnych udzielonych r. pr. M. K., kwota 600,00 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwota 31,40 zł z tytułu poniesionych przez powodów kosztów korespondencji kierowanej do Sądu w niniejszej sprawie (zgodnie ze spisem kosztów złożonym w dniu 15 lutego 2018 r.). Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika powodów o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości, gdyż w ocenie Sądu charakter niniejszej sprawy nie jest szczególnie skomplikowany, zaś wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy nie wykracza poza zwyczajny wkład pracy zawodowego pełnomocnika związany z prowadzeniem spraw o podobnym charakterze. Sąd nie uwzględnił również wniosku pełnomocnika powodów o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem na pięciu rozprawach w łącznej kwocie 750,00 zł, gdyż koszty te nie stanowią niezbędnych kosztów procesu, o których mowa w art. 98 § 3 k.p.c., a ponadto ustalenia między stroną a jej pełnomocnikiem dotyczące wynagrodzenia za prowadzenie sprawy, w tym za uczestnictwo pełnomocnika w rozprawach sądowych, nie są wiążące dla Sądu.

W pkt. V wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda J. N. kwotę 214,56 zł z tytułu zwrotu kosztów podróży poniesionych przez powoda w związku z jego osobistym stawiennictwem na rozprawie, na której był przesłuchiwany w charakterze strony. Sąd nie uwzględnił natomiast wniosku powoda M. N. o przyznanie kosztów dojazdu na rozprawę w dniu 30 marca 2017 r., gdyż koszty te dotyczyły przejazdu powoda na trasie T. (Niemcy) – G., zaś w toku sprawy powód nie wskazał adresu w T. w Niemczech jako swojego nowego miejsca zamieszkania.

W pkt. VI wyroku, na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 300), Sąd nakazał natomiast ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 1 411,14 zł tytułem nieuiszczonych kosztów postępowania w postaci wypłaconych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa: kosztów podróży do Sądu świadka D. W. (125,37 zł), kosztów podróży do Sądu świadka K. N. (250,74 zł), kosztów zwrotu utraconego zarobku w związku ze stawiennictwem w Sądzie świadka K. N. (77,20 zł), kosztów podróży do Sądu świadka S. S. (317,60 zł), kosztów zwrotu utraconego zarobku w związku ze stawiennictwem w Sądzie świadka S. S. (81,26 zł), części wynagrodzenia biegłego za sporządzenie opinii pisemnej w sprawie (399,62 zł) oraz kosztów stawiennictwa biegłego na rozprawie i wydania ustnej opinii uzupełniającej (159,35 zł).