Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant: st. sekr. sąd. Aneta Dybikowska

w obecności Asesora Prokuratury Rejonowej w G.- Iwony Kobus

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2019 roku

sprawy:

R. Ł.

s. W. i M. z d. W.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że: w dniu 28 lipca 2018 r., na J. T. prowadził pojazd mechaniczny w ruchu wodnym, skuter marki K. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym o godz. 16:19 - 0,94 mg/l i o godz. 16:21 - 0,86 mg/l

tj. o czyn z art. 178a§1 kk

1.  Ustalając, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne na podstawie art. 66§1 i 2 kk, art. 67§1kk postępowanie karne wobec R. Ł. warunkowo umarza na okres próby 2 (dwa) lat od daty uprawomocnienia się wyroku, zobowiązując R. Ł. na podstawie art. 67§3 kk w zw. z art. 39 pkt.7 kk do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 5000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

2.  Na podstawie art. 67§3kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk orzeka w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu wodnym na okres 2 (dwa) lat.

3.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 100,00 (sto) złotych i obciąża go kosztami sądowymi w pozostałym zakresie w kwocie 100 (sto) złotych.

Sygn. akt IIK 19/19

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 lipca 2018 r., R. Ł., na J. T. prowadził pojazd mechaniczny w ruchu wodnym, tj. skuter marki K. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym o godz. 16:19 - 0,94 mg/l i o godz. 16:21 - 0,86 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów: wyjaśnień R. Ł. (k. 33-34, 38-40, 52-55), zeznań A. K. (k. 9), Ł. K. (k. 11), protokołu użycia alkometru (k. 6).

R. Ł. przyznał się do winy, potwierdzając, że na J. T. prowadził skuter wodny, wyjaśnił kiedy spożywał alkohol ( wyjaśnienia k. 33-34, 38-40, 52-55).

W ocenie Sądu przyznanie się oskarżonego do winy należy uznać za w pełni wiarygodne, albowiem znajduje ono swoje odzwierciedlenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, koresponduje z zeznaniami A. K. (k. 9) i Ł. K. (k. 11). Dodatkowo stan nietrzeźwości oskarżonego został potwierdzony o wyniki badania alkometrem (k. 6). Powyższe dowody są spójne, wzajemnie się uzupełniają i brak jest w ocenie Sądu podstaw, by podważać ich wiarygodność. Z dowodów tych w sposób bezsprzeczny wynika, że R. Ł., w dniu 28 lipca 2018 r., na J. T. prowadził pojazd mechaniczny w ruchu wodnym, tj. skuter marki K. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym o godz. 16:19 - 0,94 mg/l i o godz. 16:21 - 0,86 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, w konsekwencji swoim postępowaniem wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 178a§1 kk.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, iż wina i sprawstwo R. Ł. w zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu nie budzi żadnych wątpliwości.

Fakt popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu z winy umyślnej, także nie budzi wątpliwości. Oskarżony – dorosła osoba- powinien zdawać sobie sprawę, że może znajdować się pod wpływem alkoholu, skoro w przeddzień zdarzenia go spożywał, a zatem w tych okolicznościach powinien powstrzymać się przed kierowaniem skuterem po jeziorze. Stwierdzić wobec tego należy, że sprawca działał co najmniej z zamiarem ewentualnym - wprawdzie nie chciał popełnić czynu zabronionego, ale przewidując realną możliwość jego popełnienia, godził się na to.

Okoliczności popełnienia przez R. Ł. przedmiotowego czynu nie budzą żadnych wątpliwości.

W myśl art. 66 § 1 kk, Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Zgodnie z §2 tego artykułu warunkowe umorzenie możliwe jest w przypadku sprawców przestępstw, które zagrożone są karą pozbawienia wolności nie wyższą, niż 5 lata.

W świetle analizy zebranych dowodów, o jakich była mowa wyżej, nie budzą wątpliwości okoliczności popełnienia przez R. Ł. zarzuconego mu przestępstwa z art. 178a§1 kk, zagrożonego karą do 2 lat pozbawienia wolności, a także karą grzywny lub ograniczenia wolności.

Nie ma definicji ustawowej, która definiowałaby słowo "znaczny". Kodeks karny jednoznacznie wskazuje na stopniowalność społecznej szkodliwości (art. 53 § 2 k.k. - "uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu"), jak też na poszczególne progi stopniowalności społecznej szkodliwości. Dolną minimalną granicą dla uznania zachowania za przestępne jest wyższy niż "znikomy stopień społecznej szkodliwości" ( art. 1 § 2 k.k.). Przesłanką zastosowania warunkowego umorzenia postępowania karnego jest z kolei stopień społecznej szkodliwości, który nie jest znaczny ( art. 66 § 1 k.k.). W tym ostatnim przypadku uważa się, że pewnym pomocniczym kryterium jest górna granica zagrożenia za przestępstwo, która nie może przekroczyć 3 lat, a w niektórych przypadkach lat 5 ( art. 66 § 2 i 3 k.k.). Kryterium stopnia społecznej szkodliwości, który "nie jest znaczny" używa też ustawodawca w art. 59 k.k., gdzie między innymi od tego uzależniona jest możliwość odstąpienia od wymierzenia kary. Podkreśla się w literaturze, że określenie "nie jest znaczny" nie ma tego samego znaczenia, co termin "nieznaczny", obejmując swoim zakresem i wypadki o "średnim" stopniu społecznej szkodliwości (tak A. Zoll (w:) K. Buchała, A. Zoll, Kodeks..., s. 481, Bogdan Grzegorz, Ćwiąkalski Zbigniew, Kardas Piotr, Majewski Jarosław, Raglewski Janusz, Szewczyk Maria, Szuster Sergiusz, Wróbel Włodzimierz, Zoll Andrzej, Komentarz, Zakamycze 2004, Komentarz do art.94 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1-116 k.k., Zakamycze, 2004, wyd. II, Stan prawny: 2004.07.01) .

R. Ł. jest sprawcą przestępstwa formalnego. Sposób i okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu nie charakteryzowały się czymś wyjątkowym. Trudno doszukać się w zamiarze sprawcy, czy jego motywacji cech na tyle szczególnych, które specjalnie wyróżniałyby przedmiotowy czyn.

Zauważyć należy, że w sytuacji, o której mowa w przedmiotowym przepisie, chodzi o konkretny czyn już popełniony, a nie tylko o ustawowe zagrożenie. Z tego też względu przedmiotem oceny jest nie hipotetyczny stopień społecznej szkodliwości danej kategorii zachowań opisanych w typie czynu zabronionego, lecz konkretnego czynu zabronionego.

W świetle powyższego, w ocenie Sądu wina i społeczna szkodliwość czynu, którego dopuścił się R. Ł. nie są znaczne. Zdaniem Sądu przedmiotowe przestępstwo, nie należy tym samym do kategorii „poważniejszych występków”.

Oskarżony nigdy dotąd nie wszedł w konflikt z prawem. Dotychczasowy sposób jego życia każe twierdzić, że przedmiotowy czyn był jedynie wynikiem lekkomyślności oskarżonego. R. Ł. nigdy wcześniej nie był karany ( karta karna k. 122), przyznał się do winy. Z zachowania R. Ł. na posiedzeniu wywnioskować należy, że sam fakt występowanie w charakterze oskarżonego wpłynął na niego wychowawczo. Oskarżony wielokrotnie w toku całego postępowania karnego wyrażał żal i skruchę za swój czyn, bardzo przeżywał fakt toczącego się przeciwko niemu postępowania i odpowiadania przez Sądem. Nadmienić należy także, że R. Ł. jest (...) (...), (...)w (...)transportowym. Dotychczasowa służbowa wojskowa oskarżonego przebiegała wzorowo, swoje obowiązki wykonywał sumiennie, za co otrzymywał wyróżnienia i nagrody, nigdy nie był karany ( k.58- 61, 79-91), cieszy się bardzo dobra opinią przełożonych (k. 113). W tej sytuacji wymierzenie sprawcy kary, nie pozostałoby bez wpływu na przyszłość oskarżonego – przekreślałoby możliwość dalszej pracy R. Ł. w zawodzie, dalszej kariery wojskowej. Zdaniem Sądu, dolegliwości związane z wymierzeniem oskarżonemu nawet najniższej kary, przekraczałyby stopień zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Mając na uwadze przywołane okoliczności, w ocenie Sądu, przedmiotowe zdarzenie uznać należy za jednorazowy wybryk w życiu R. Ł., zdarzenie incydentalne o przypadkowym charakterze.

W świetle powyższego, uznając, że wina i społeczna szkodliwość czynu, jakiego dopuścił się R. Ł. nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania, będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa - Sąd na podstawie art. 66§1 i 2 kk, art. 67§1kk postępowanie karne wobec R. Ł. warunkowo umarzył na okres próby 2 (dwa) lat od daty uprawomocnienia się wyroku i zobowiązał go na podstawie art. 67§3 kk w zw. z art. 39 pkt.7 kk do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 5000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Zważywszy, że oskarżony będzie mógł nadal pracować w zawodzie - wysokość świadczenia, do zapłaty którego został zobligowany, na pewno nie przekracza zdolności finansowych sprawcy i jednocześnie, obowiązek ten wpłynie na oskarżonego wychowawczo i poprawczo.

Działając w oparciu o treść art. 67§3kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk Sąd orzekł w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu wodnym na okres 2 (dwa) lat, mając na uwadze stopień zawartości alkoholu w organizmie oskarżonego oraz konieczność w związku z tym wyeliminowania R. Ł., jako prowadzącego pojazdy mechaniczne w ruchu wodnym, na wskazany okres, w celach wychowawczych i poprawczych.

Zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 100,00 (sto) złotych i obciążając go kosztami sądowymi w pozostałym zakresie w kwocie 100 (sto) złotych, orzeczono stosownie do treści art. 629 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).