Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Złotoryi II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Michał Misiak
Protokolant:	Paulina Kroma

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej - T. P.

po rozpoznaniu w dniu 03 kwietnia 2019 r. w Złotoryi

sprawy

B. R. (R.)

urodz. (...) w Z.

syna P. i S. z domu S.

oskarżonego o to, że:

I w miesiącu marcu 2018 roku w Z., województwa (...) uporczywie nękał swoją byłą dziewczynę M. S. poprzez ciągłe nachodzenie w miejscu zamieszkania oraz pracy zarówno w godzinach dziennych jak i nocnych, wyzywał ją słowami wulgarnymi powszechnie uznanymi za obelżywe wzbudzając w niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz groził jej wyrządzeniem przestępstwa na jej szkodę czym wzbudził w niej uzasadnioną obawę spełnienia groźby,

to jest o czyn z art. 190§1 kk i art. 190a§1 kk w zw. z art. 11§2 kk przy zastosowaniu art. 12 kk;

II w dniu 31 marca 2018 roku w Z., województwa (...) przy ul. (...) zakłócił mir domowy P. oraz M. S. w ten sposób, że wbrew ich żądaniu nie opuścił zajmowanego przez nich mieszkania

tj. o czyn z art. 193 kk;

III w dniu 31 marca 2018 roku w Z., województwa (...) przy ul. (...) wbrew żądaniu osoby uprawnionej – G. B. nie opuścił należącego do niego lokalu oraz groził jemu wyrządzeniem przestępstwa na jego szkodę czym wzbudził u niego uzasadniona obawę, że będzie ona spełniona,

tj. o czyn z art. 190§1 kk i art. 193 kk w zw. z art. 11§2 kk

IV w dniu 03 kwietnia 2018 roku w C. rejonu (...), dokonał zaboru celem przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 800 złotych na szkodę W. S.-R.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk,

V w okresie od 17 marca 2018 roku do 05 kwietnia 2018 roku w C., rejonu (...) działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał zaboru celem przywłaszczenia mienia w postaci sprzętu wędkarskiego w postaci wędki z kołowrotkiem typu spinning wartości 150 złotych, wędki typu bat wartości 70 złotych, wędki z drgającą szczytówką wartości 250 złotych oraz ubrań wartości 300 złotych powodując straty o łącznej wartości 770 złotych na szkodę P. R.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

I  uznaje oskarżonego B. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, iż czyn ten polegał na tym, że w marcu 2018 r. w Z., działając z góry powziętym zamiarem, kilkukrotnie znieważył M. S. wyzywając ją słowami wulgarnymi, takimi jak „szlauf”, „kurwa” i kwalifikując ten czyn z art. 216§1 kk w zw. z art. 12 kk skazuje go na podstawie art. 216§1 kk na karę 3 (trzy) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwadzieścia cztery) godzin miesięcznie;

II  uznaje oskarżonego B. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 193 kk i za to na podstawie tego przepisu prawnego skazuje go na karę 3 (trzy) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwadzieścia cztery) godzin miesięcznie;

III  uznaje oskarżonego B. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 190§1 kk i art. 193 kk w zw. z art. 11§2 kk i za to na podstawie art. 190§1 kk w zw. z art. 11§3 kk skazuje go na karę 5 (pięć) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwadzieścia cztery) godzin miesięcznie;

IV  uznaje oskarżonego B. R. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w punktach IV i V części wstępnej wyroku, stanowiących występki z art. 278§1 kk i art. 278§1 kk w zw. z art. 12 kk i uznając, że zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw, opisanym w art. 91§1 kk, na podstawie art. 278§1 kk w zw. z art. 91§1 kk przy zastosowaniu art. 37a kk skazuje go na karę 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwadzieścia cztery) godzin miesięcznie;

V  na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 i §3 kk łączy wymierzone oskarżonemu kary ograniczenia wolności i wymierza mu karę łączną 10 (dziesięć) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwadzieścia cztery) godzin miesięcznie;

VI  na podstawie art. 46§1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wynikającej z czynu z punktu IV części wstępnej wyroku w całości przez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonej W. S.-R. kwoty 800 (osiemset) złotych;

VII  na podstawie art. 86§3 kk w zw. z art. 72§1 pkt 5 kk zobowiązuje oskarżonego do powstrzymywania się od używania środków odurzających;

VIII  na podstawie art. 63§1 kk na poczet kary łącznej ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu zatrzymanie w dniu 31 marca 2018 r. w godzinach 05.05-14.42, co stanowi dzień zatrzymania równoważny dwóm dniom ograniczenia wolności;

IX  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. J. kwotę 723,24 złote (w tym podatek Vat) tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu;

X  na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z kosztów sądowych i nie wymierza mu opłaty.

.

Sygn. akt II K 474/18

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 423§1a kpk, sąd ograniczył uzasadnienie wyroku do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu.

Sąd zważył, co następuje:

Wymierzając oskarżonemu B. R. kary za przypisane mu czyny, sąd, stosownie do treści art. 53 kk, wziął pod uwagę przede wszystkim stopień winy i społecznej szkodliwości tych czynów, które uznał za sytuujące się na niezbyt wysokim poziomie w przypadku czynów z punktów I-II części dyspozytywnej wyroku, a na poziomie średnim w przypadku czynów z punktów III-V części dyspozytywnej wyroku.

Wymierzając kary i wybierając ich rodzaj, sąd uznał za zasadny wybór kary ograniczenia wolności, połączonej z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne. Oskarżony obecnie odbywa karę pozbawienia wolności, wprawdzie za inne przestępstwa, ale również w niniejszej sprawie, jako, że działa na oskarżonego, spełnia ta kara, obok funkcji sprawiedliwościowej, represyjnej, także funkcję wychowawczą. Obrazowo przedstawił to w swoich zeznaniach świadek G. B., wskazując w czasie rozprawy (a przypomnieć należy, że był on jako pokrzywdzony obecny w czasie składania wyjaśnień przez B. R.), że zachowanie oskarżonego, sposób wypowiadania się uległy diametralnej zmianie w stosunku do czasu popełnienia czynu zabronionego. Sąd wziął pod uwagę bardzo młody wiek oskarżonego, mającego obecnie dopiero 21 lat i uznał, że najbardziej sprawiedliwą karą będzie kara o charakterze wolnościowym, ale poprzez obowiązek pracy (i to w takim wymiarze – 24 godziny miesięcznie, który pozwoli oskarżonemu, po opuszczeniu zakładu karnego, na wykonywanie pracy zarobkowej) dla oskarżonego dolegliwa i mająca istotny wymiar wychowawczy.

Jeśli chodzi o czyny, przypisane oskarżonemu w punktach I i II części dyspozytywnej, wypełniające znamiona ustawowe opisane, odpowiednio, w art. 216§1 kk w zw. z art. 12 kk (co zagrożone jest karą grzywny albo ograniczenia wolności) i w art. 193 kk (co zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku), sąd wziął pod uwagę, że czyny te w dużym stopniu uwarunkowane były skomplikowaną relacją uczuciową, wiążącą oskarżonego z pokrzywdzoną M. S.. Nie negując faktu wypełnienia przez oskarżonego znamion ustawowych tych czynów, a także ich dolegliwości dla pokrzywdzonych M. S. i P. S., zauważyć jednak należy, że zachowanie pokrzywdzonej M. S. wobec oskarżonego również nie było prawidłowe. Z relacji oskarżonego, jak i świadków wobec niego oraz pokrzywdzonej postronnych, wynika, że oboje cechowali się w tym okresie swojej znajomości zaburzeniami emocjonalnymi (w przypadku oskarżonego z pewnością powiązanymi z używaniem środków odurzających, a w przypadku pokrzywdzonej – prawdopodobnie), które miały wpływ na ich wzajemne zachowanie i zachowania wobec innych osób. Te zachowania były dość gwałtowne, emocjonalne i stąd, mimo znieważania pokrzywdzonej słowami bardzo dla kobiety dolegliwymi, w ocenie sądu wystarczająca będzie kara trzech miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze dwudziestu czterech godzin miesięcznie, o czym sąd na podstawie art. 216§1 kk orzekł w punkcie I części dyspozytywnej wyroku. Podobnie rzecz przedstawiała się z pewnym wpływem pokrzywdzonej na zachowanie oskarżonego w postaci naruszenia miru domowego. Jakkolwiek oskarżony powinien niezwłocznie opuścić mieszkanie, gdy zażądała tego M. S. i jej ojciec P. S., to pamiętać należy, po pierwsze, że pokrzywdzona wpuściła oskarżonego do domu dobrowolnie, po drugie, już wcześniej była dość chwiejna, kiedy to najpierw wezwała policję, a później, pomimo przyjazdu policji, zmieniła zdanie i pozwoliła oskarżonemu na pozostanie w domu. Z tego względu, zdaniem sądu, w sytuacji oskarżonego, liczącego również w tym wypadku na zmianę decyzji, nie można twierdzić o dużym natężeniu złej woli i stąd sąd uznał za sprawiedliwą karę trzech miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze dwudziestu czterech godzin miesięcznie, o czym na podstawie art. 193 kk orzekł, jak w punkcie II części dyspozytywnej wyroku.

Nieco inaczej, jeśli chodzi o stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, rzecz przedstawiała się w przypadku czynu z punktu III zarzutów aktu oskarżenia. Oskarżony tego czynu również dopuścił się na tle relacji z M. S., ale jego zasięg działania dotyczył osób z tą relacją niezwiązanych. Z tego względu, jako, że oskarżony groził G. B. i nie chciał opuścić budynku, w którym działa piekarnia, miejsce dostępne nie tylko dla pracowników, ale i klientów, to zdaniem sądu, prócz wspomnianego stopnia winy i społecznej szkodliwości, sytuujących się na poziomie średnim, również względy prewencji ogólnej przemawiały za zastosowaniem kary surowszej, niż w przypadku dwóch poprzednich przestępstw. Z tych powodów, sąd uznał za sprawiedliwą karę pięciu miesięcy pozbawienia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze dwudziestu czterech godzin miesięcznie, o czym na podstawie art. 190§1 kk w zw. z art. 11§3 kk orzekł, jak w punkcie III części dyspozytywnej wyroku.

Za najbardziej szkodliwe społecznie i najbardziej karygodne sąd uznał dokonane przez oskarżonego kradzieże, szczególnie kradzież na szkodę W. S.-R., matki swojego przyrodniego rodzeństwa. Jakkolwiek oskarżony znajdował się wtedy w trudnej sytuacji majątkowej i osobistej, to jednak kradzież przedmiotów należących do jego ojca zasługuje na negatywną ocenę, również z powodu szczególnego obowiązku moralnego ze strony dzieci wobec rodziców w postaci troski i szacunku, nawet jeśli wcześniej ojciec oskarżonego zaniedbywał swoje obowiązki rodzicielskie. Tym bardziej negatywnie ocenić należy kradzież na szkodę W. S.-R., matki jego przyrodniego rodzeństwa, o której wiedział, że ze swojej ciężkiej pracy to rodzeństwo utrzymuje, a w dodatku rodzeństwo to świadczyło mu w tajemnicy przed matką drobną pomoc, również o charakterze materialnym. Oskarżony wiedział nadto, że zabrana kwota 800 złotych, obiektywnie niezbyt wysoka, była przeznaczona na opłaty za mieszkanie i media i dla tej rodziny stanowiła pokaźną część ich miesięcznego budżetu. Z tych względów, sąd za oba te czyny, jako że stanowiły one ciąg przestępstw, opisany w art. 91§1 kk, wymierzył jedną karę w wysokości sześciu miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze dwudziestu czterech godzin miesięcznie, o czym na podstawie art. 278§1 kk w zw. z art. 91§1 kk przy zastosowaniu art. 37a kk orzekł w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku.

Mając na uwadze to, że wszystkie czyny zabronione zostały popełnione w krótkim czasie, wynikały z tej samej sytuacji życiowej oskarżonego, w części skierowane były przeciwko tym samym dobrom prawnym, sąd uznał za zasadne zastosowanie zasady bliższej zasadzie absorpcji i wymierzył oskarżonemu karę łączną dziesięciu miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze dwudziestu czterech godzin miesięcznie.

Sąd wymierzając karę łączną, o czym orzeczono w punkcie V części dyspozytywnej wyroku, jako podstawę jej wymiaru wskazał art. 85 kk, art. 86§1 i §3 kk, pomijając wskazanie art. 91§2 kk. Jakkolwiek nie jest to wskazanie precyzyjne, nie sposób twierdzić, że stanowi to obrazę prawa materialnego w rozumieniu art. 438 pkt 1 kpk, skoro art. 91§2 kk odsyła do zasad wymiaru kary łącznej, które sąd przecież zastosował.

Jako, że pokrzywdzona W. R. złożyła wniosek o naprawienie poniesionej szkody, sąd orzekł na podstawie art. 46§1 kk, jak w punkcie VI części dyspozytywnej wyroku.

Jako, że istotny wpływ na zachowanie oskarżonego, co wynika także z przeprowadzonej przez sąd opinii biegłych psychiatrów, miało zażywanie środków odurzających, sąd uznał za konieczne zobowiązanie oskarżonego do powstrzymywania się od ich używania, o czym na podstawie art. 86§3 kk w zw. z art. 72§1 pkt 5 kk orzeczono, jak w punkcie VII części dyspozytywnej wyroku.

W punkcie VIII wyroku sąd, stosownie do treści art. 63§1 kk, zaliczył oskarżonemu na poczet kary łącznej okres jego zatrzymania w sprawie.

W punkcie IX wyroku, sąd zasądził na rzecz adwokata M. J. koszty obrony, udzielonej oskarżonemu z urzędu, wobec oświadczenia obrońcy, że koszty te nie zostały mu zwrócone.

Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego, obecnie odbywającego karę pozbawienia wolności, nie mającego majątku, a po opuszczeniu zakładu karnego nie mogącego liczyć na realną pomoc rodziny, sąd uznał, że nie jest on w stanie ponieść kosztów sądowych i opłaty i zwolnił go z obowiązku ich uiszczenia, orzekając, jak w punkcie X wyroku.