Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony R. F. ma 31 lata, jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Oskarżony posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest stolarzem. Obecnie od 18 marca 2019 r. jest zatrudniony na umowę o pracę na czas określony do dnia 17 marca 2020 r. w firmie (...) Sp. z. o.o. w B. na stanowisku montera. Z pracy tej osiąga dochód w wysokości 2.250 zł brutto, dodatkowo otrzymuje premię uznaniową. Zamieszkuje wraz z rodzicami w B.. Oskarżony posiada prawo jazdy nr (...) uprawniające do prowadzenia pojazdów silnikowych kategorii B.

(dowody: protokół przesłuchania oskarżonego k.22-22v, wyjaśnienia oskarżonego k. 62, kserokopia umowy o pracę z dnia 18 marca 2019 r. k. 70)

Oskarżony w dniu 27 października 2018 r. spożył alkohol. Tego samego dnia w godzinach wieczornych jechał samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) do B.. P. z koleżanką A. J.. Przed skrzyżowaniem dróg o nr (...) technika jazdy oskarżonego zwróciła uwagę podróżujących za nim Z. L., kierującego samochodem oraz jego współpasażerki A. D..

Oskarżony prowadząc pojazd jechał niestabilnie, przekraczał oś jezdni, technika jego jazdy groziła zderzeniem czołowym z samochodem jadącym z naprzeciwka. Z. L. zadzwonił pod numer alarmowany 112 aby powiadomić służby o swoim podejrzeniu, iż kierowca jadący przed nim samochodem prawdopodobnie znajduje się pod wpływem alkoholu. Połączył się z operatorem. Oskarżony przed miejscowością B. skręcił w prawo na (...). Z. L. zjechał z głównej drogi za oskarżonym. Na stacji zauważył stojący radiowóz, w którym znajdował się funkcjonariusz M. S. i funkcjonariuszka M. C.. Zawiadomił ich o swoich podejrzeniach. Funkcjonariusze objechali (...) i zaparkowali bezpośrednio za samochodem oskarżonego i rozpoczęli legitymowanie oskarżonego.

Funkcjonariusze Policji dokonali badania oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie urządzeniem Alkotest 7510 wykonane na miejscu zdarzenia o godz. 22:10 wykazało 1,01 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Oskarżony odmówił ponownego badania na miejscu zdarzenia, został przewieziony do Komendy Powiatowej Policji B.. Badanie urządzeniem Alkometr A2.0 wykonane w o godz. 23:03 wykazało– 1,10 mg/l, a o godz. 23:05 – 1,03 mg/l.

(dowody: protokoły badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu k. 1—3v, zeznania A. D. k. 27v, 64, M. S. k. 29v, 62v-63, Z. L. k. 36v, 63v-64, zapis monitoringu ze stancji benzynowej P. k. 38, zapis zgłoszenia interwencji k. 68)

Oskarżony będąc przesłuchany w postepowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odmówił składania wyjaśnień.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 23)

Oskarżony przesłuchiwany podczas rozprawy ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Odmówił składania wyjaśnień. Na pytanie obrońcy podał, że tego dnia jechał z B. do B. z koleżanką A. J.. Był trzeźwy, nie pił alkoholu ani tego dnia ani dnia poprzedzającego. Jak przyjechał na stację P., nie wysiadł z samochodu. W samochodzie miał dwa puszkowe 0,5 litrowe piwa. Wypił je w samochodzie. Spożył je przed podejściem do auta policjanta. Jak spożywał alkohol to jego samochód stał na parkingu stancji P.. Był unieruchomiony, a kluczyków w stacyjce nie było. Nie zamierzał tym samochodem wracać. Chciał spać w hotelu na stacji P.. Od momentu jak przyjechał na stację do momentu jak przeszedł policjant minęło 10 minut. W trakcie jazdy trasa B.- B. nie wykonywał „dziwnych” manewrów. Nie jechał „wężykiem”. Nie zjeżdżał na lewy pas ruchu.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 62-62v)

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnieniom oskarżonego nieprzyznającego się do popełnienia zarzuconego mu czynu odmówić należy wiarygodności. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzeczył on że kierował samochodem pod wpływem alkoholu nie zasługują na wiarę. Stanowią one bowiem przyjętą przez oskarżonego linię obrony mająca uchronić go od odpowiedzialności za zarzucony mu czyn. Wskazać przede wszystkim należy, iż wyjaśnienia oskarżonego we wskazanym zakresie są sprzeczne z całym zgromadzonym w niniejszym postepowaniu materiałem dowodowym.

Sąd ustalenia faktyczne niniejszej sprawy poczynił przede wszystkim na obiektywnym dowodzie w postaci zapisu z monitoringu ze (...). Z tego dowodu w sposób jednoznaczny wynika, iż oskarżony o godz. 22:01:25 wjechał na stancję benzynową, zatrzymał samochód na parkingu, a następnie znajdujący się na stacji radiowóz o godz. 22:02:45 podjechał do oskarżonego i zatrzymał się tuż za jego samochodem. Następnie oskarżony został wylegitymowany przez funkcjonariuszy policji. Zapis ten przeczy wersji zdarzenia, którą podawał oskarżony, iż pomiędzy tym jak zatrzymał samochód na parkingu stacji benzynowej, a momentem gdy podszedł do niego funkcjonariusz policji minęło około 10 minut, podczas których zdążył on spożyć alkohol w postaci dwóch 0,5 litrowych piw. W ocenie Sądu nie jest możliwe aby w okresie czasu od 22:01:25 do 22:02:45 czyli w czasie 80 sekund spożyć dwa półlitrowe puszki piwa. Sąd, wbrew twierdzeniom obrony, nie dostrzegł mankamentów owego nagrania, w postaci przerw, czy braku jakiegoś fragmentu tego zapisu. Trudno także uznać aby ktoś dokonywał jakiejkolwiek manipulacji tym zapisem. Wskazać należy, iż został on zabezpieczony od razu po ujawnieniu zdarzenia, a obecny na interwencji funkcjonariusz policji w osobie M. S. oglądał go bezpośrednio po ujawnieniu u oskarżonego alkoholu w wydychanym powietrzu aby zweryfikować podawaną przez oskarżonego wersję zdarzenia, iż spożył on alkohol już po zaparkowaniu samochodu na parkingu stancji benzynowej.

Z zapisem monitoringu korespondują zeznania przesłuchanych w niniejszej sprawie trzech świadków. Zeznania funkcjonariusza policji M. S. potwierdzają, iż od momentu gdy dowiedział, się o podejrzeniu Z. L. iż kierowca samochodu, który właśnie wjechał na stację prawdopodobnie znajduje się pod wpływem alkoholu, minęło około 1 minuty. Świadek jednoznacznie zaprzeczył, iż czas ten wyniósł 10 minut.

Z zeznaniami funkcjonariusza policji korespondują także zeznania świadków Z. L. i A. D.. Wymienieni od początku postepowania konsekwentnie utrzymywali, iż to właśnie charakterystyczna technika jazdy oskarżonego wzbudziła w nich podejrzenia, iż może on się znajdować pod wpływem alkoholu, co skłoniło Z. L. do wykonania telefonu na numer alarmowy i do zgłoszenia tego faktu. Zeznania wymienionych potwierdzają także, iż oskarżony został wylegitymowany i przebadany na stacji benzynowej bezpośrednio po tym jak zaparkował na jej parkingu. Oboje świadkowie zaprzeczyli jednoznacznie, iż pomiędzy wjazdem oskarżonego na stację benzynową, a momentem gdy podszedł do niego funkcjonariusz policji minęło 10 minut. Z. L. podał, że może na jedną minutę stracił kontakt wzrokowy z pojazdem oskarżonego bo tyle trwało objechanie przez niego stacji benzynowej (k.63v) Potwierdziła to jednoznacznie A. D..

Zeznania wymienionych odnośnie techniki jazdy oskarżonego jeszcze przed zjechaniem na stację benzynową zaprzeczają wersji podawanej przez oskarżonego, iż spożył alkohol dopiero po przyjechania na jej parking. Wymienieni konsekwentnie utrzymywali, iż na trasie S. - stacja P. oskarżony poruszał się niestabilnie, samochód jego jechał od pobocza do środka jezdni, nawet przekraczając jej oś, czy wjeżdżając bezpośrednio przed jadący z naprzeciwka samochód.

Zeznania wymienionych potwierdzone zostały zapisem zarejestrowanej rozmowy z numerem alarmowym 112, z której wynika, iż Z. L. zaniepokojony specyficzną jazdą oskarżonego połączył się z tym numerem aby zgłosić zdarzenie. Zarejestrowana rozmowa potwierdza także to, iż w momencie gdy oskarżony wjechał na stację P., świadek dostrzegł stający na niej radiowóz policyjny gdyż poinformował o tym przyjmującego zgłoszenia.

Sąd dał wiarę zeznaniom powyższych świadków. Brak bowiem powodów, dla których mieliby oni zeznawać nieprawdę na niekorzyść oskarżonego. Są to osoby zupełnie dla niego obce, nie pozostające w żadnym konflikcie, których jednie obywatelski obowiązek skłonił do przekazania swoich podejrzeń organom ściągania, a które to podejrzenia, mając na względzie protokoły badania stanu trzeźwości oskarżonego okazały się słuszne.

Czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 kk, przy czym Sąd uwzględniając wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego jednoznacznie ustalił, że oskarżony kierował samochodem w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości.

Przestępstwo z art. 178a § 1 kk polega na prowadzeniu pojazdu mechanicznego m. in. w ruchu lądowym przez osobę znajdującą się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Ustawową definicję stanu nietrzeźwości zawiera art. 115 § 16 kk, zgodnie z którym stan nietrzeźwości występuje m. in. wówczas, gdy zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg lub prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Oskarżony decydując się na jazdę samochodem w stanie nietrzeźwości, spowodował zagrożenie dla bezpieczeństwa innych uczestników ruchu, zarówno drogowego jak i pieszych. Nie bez znaczenia jest tu fakt, iż poruszał się autem po głównej drodze prowadzącej do miejscowości B., gdzie bezpośrednio przed tą miejscowością został zatrzymany oraz, iż miało to miejsce w sobotę w godzinach wieczornych, gdyż natężenie ruchu jest dość znaczne. Ponadto zamierzał pokonał dość spory bo około 20 km odcinek drogi pomiędzy B., a B.. Okoliczność ta niewątpliwie potęguje stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony.

Z tych względów wina oskarżonego nie może budzić wątpliwości. Swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona występku wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 kk.

Oceniając stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, należy mieć także na uwadze to, iż oskarżony w stan nietrzeźwości wprawił się świadomie i wiedział, że znajduje się pod jego wpływem. Siadając za kierownicę samochodu za kierownicą i mając 1,01 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, stworzył realne niebezpieczeństwo nie tylko dla siebie, ale również dla innych uczestników ruchu, co niewątpliwie winno spotkać się z stosowną represją karną. Ponadto opisywana przez świadków technika jego jazdy wskazuje, iż to zagrożenie było wysoce realne.

Na stopień winy składają się takie elementy jak możliwość rozpoznania znaczenia czynu, możliwość podjęcia decyzji odnośnie odpowiedniego zachowania, adekwatnego do sytuacji motywacyjnej w jakiej sprawca się znalazł oraz możliwość sterowania swoim postępowaniem. Zamiarem oskarżonego było dotarcie samochodem z miejscowości B. do B. czyli przejechanie odcinka około 25 km. Zatem powyższe nie mogło również skutecznie podważyć sposobu oceny społecznej szkodliwości zachowania oskarżonego.

Należy mieć na uwadze to, bezpieczeństwo w komunikacji jest dobrem szczególnie cennym, które zasługuje na specjalną ochronę prawa karnego. Skutki przestępstw drogowych są bowiem bardzo dotkliwe, stanowią ogromny problem społeczny, nie tylko w wymiarze materialnym, ale przede wszystkim w kontekście zapewnienia ochrony życia i zdrowia obywateli. Jest to jeden z podstawowych i w obecnym czasie bardzo aktualny obowiązek państwa. Jedynym ze środków do tego celu jest właśnie odpowiednio ukształtowana polityka karna.

Należy również wskazać, że przestępstwa z art. 178a k.k. zdarzają się niezwykle często w praktyce sądów i organów ścigania. Z tej właśnie przyczyny należy im się w sposób stanowczy przeciwstawić odpowiednio ukształtowaną reakcją karną. Kwestia nagminności dopuszczania się podobnych czynów zabronionych, co prawda nie jest okolicznością, która może być brana pod uwagę przy ocenie stopnia ich społecznej szkodliwości, nie oznacza to jednak, że jest całkowicie obojętna dla wymiaru kary. Wszak jednym z celów, który ma osiągnąć kara jest zapobieganie popełnianiu przestępstw, zwłaszcza tych nagminnych (por. postanowienie SN z 28.11.2008 r. V KK 161/08, Biul.PK 2009/1/83).

Kodeks karny w art. 115 § 2 k.k., który zawiera zamknięty katalog kryteriów oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, które prowadzą do wniosku, że dominujące znacznie mają okoliczności z zakresu strony przedmiotowej, do której dołączono tylko dwie przesłanki strony podmiotowej, jak postać zamiaru i motywację sprawcy. Okoliczności związane natomiast z samym sprawcą czynu, takie jak wiek, opinia, właściwości i warunki osobiste, a które wpływają na wymiar kary, zostały natomiast w kontekście oceny stopnia społecznej szkodliwości pominięte (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 r., V KK 1/08, OSNKW 2008 r., Nr 9, poz. 75).

W realiach niniejszej sprawy, patrząc przez pryzmat wymienionych powyżej kryteriów, które na podstawie art. 115 § 2 k.k. decydują o stopniu społecznej szkodliwości czynu, należy stwierdzić, że czynu przypisanego oskarżonemu nie cechuje nieznaczna społeczna szkodliwość w rozumieniu art. 66 § 1 k.k.

Mając na uwadze powyższe, nie sposób uznać, że zachodzą przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania w zakresie występku z art. 178a § 1 k.k.

Niemniej ustosunkowując się do wniosku obrońcy oskarżonego należy przede wszystkim poczynić uwagę tej treści, że przywołany przez obrońcę przepis art. 66 § 1 kk zawiera rozwiązanie przyjmujące brak przestępności czynu zabronionego w razie nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości. Według przyjętego przez Kodeks Karny założenia, sędzia oceniając czyn sprawcy nie może poprzestać na stwierdzeniu, że czyn ten realizuje wszystkie znamiona typu czynu zabronionego i przejść od razu do ustalania winy, ale musi także zbadać, czy czyn ten nie zawiera atypowo niskiej społecznej ujemności, czy nie jest społecznie szkodliwy w stopniu nieznacznym lub nawet znikomym. Ustalenie stopnia społecznej szkodliwości czynu konieczne jest w każdym przypadku badania odpowiedzialności karnej. Wyższy niż znikomy stopień społecznej szkodliwości czynu przesądza o karygodności czynu zabronionego i stanowi warunek przypisania sprawcy przestępstwa (art. 1 § 2 kk). Brak znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu stanowi warunek umorzenia postępowania na zasadzie art. 17 § 1 pkt. 3 kpk, zastosowania warunkowego umorzenia postępowania (art. 66 § 1 kk) albo odstąpienia od wymierzenia kary w warunkach określonych w art. 59 kk. Stopień społecznej szkodliwości czynu sąd winien uwzględniać przy wymiarze kary (art. 53 § 1 kk). W związku z występującymi trudnościami określenia jednoznacznych wyznaczników stopnia społecznej szkodliwości czynu ustawodawca wprowadził do kodeksu karnego katalog okoliczności, które sąd winien brać pod uwagę przy jego miarkowaniu. Należy zwrócić szczególną uwagę, że wszystkie z wymienionych w tym przepisie okoliczności związane są z czynem, z jego stroną przedmiotową i podmiotową (postać zamiaru, motywacja, okoliczności czynu). Nie wpływają natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu okoliczności dotyczące sprawcy, charakteryzujące jego dotychczasowy tryb życia, warunki osobiste, właściwości, karalność, opinie o sprawcy. Okoliczności te są istotne przy doborze odpowiednich środków reakcji karnoprawnej. Nie mogą one jednak w szczególności decydować o tym, czy czyn realizujący znamiona typu czynu zabronionego jest przestępstwem, czy nie. Ustalenie tego może nastąpić wyłącznie na podstawie oceny samego czynu, a nie na podstawie oceny jego sprawcy poprzez pryzmat jego wcześniejszych zachowań. Wyłącznie cechy indywidualne czynu, konkretyzujące wymienione w przywołanym przepisie okoliczności decydują o stopniu społecznej szkodliwości czynu i tylko przy atypowym wystąpieniu okoliczności zmniejszających społeczną szkodliwość mogą spowodować, że osiągnie ona stopień nieznaczny lub znikomy wyłączający karygodność czynu. O nieznacznym lub znikomym stopniu społecznej szkodliwości czynu może decydować, np. łączne wystąpienie mniejszej wartości zaatakowanego dobra, mała szkoda wyrządzona dobru prawnemu, możliwość naprawienia szkody, sposób zachowania się sprawcy nie zasługujący na szczególne potępienie, sytuacja motywacyjna utrudniająca sprawcy podjęcie właściwiej decyzji. W myśl art. 66 § 2 kk ocena karygodności czynu dotyczy konkretnego, zindywidualizowanego czynu i niższe ustawowe zagrożenie przewidziane za wysepek z art. 178a § 1 kk samo nie implikuje stwierdzenia nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości tego rodzaju zachowań albowiem niska wysokość ustawowego zagrożenia związanego z typem czynu zabronionego jest jedną z niezbędnych przesłanek zastosowania warunkowego umorzenia postępowania.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy skonstatować, że całokształt cech indywidualizujących przypisany oskarżonemu czyn nie powoduje, że jego ujemna wartość jest, z punktu widzenia założonego przez ustawodawcę stopnia społecznej szkodliwości, nietypowa w ujęciu art. 1 § 2 kk, ani też nieznaczna w rozumieniu art. 66 § 1 kk.

O przyjęciu znacznego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu zadecydowały m.in. takie okoliczności jak: prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości ulicami o dużym natężeniu ruchu, przejechany od momentu wyjechania do momentu zatrzymania dość spory odcinek drogi, poziom stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego, który nie był zbliżony do wartości granicznych warunkujących zaistnienie przestępstwa oraz istotne zagrożenie jakie stwarzał oskarżony kierując pojazdem w stanie nietrzeźwości dla innych uczestników ruchu drogowego.

Nie zaistniała także sytuacja motywacyjna w znacznym stopniu utrudniająca oskarżonemu podjęcie właściwiej decyzji. W inkryminowanym czasie nie wystąpiła jakakolwiek nagła, choćby w pewnym stopniu usprawiedliwiająca, potrzeba kierowania pojazdem.

W konsekwencji sąd nie zgodził się z argumentami przytoczonymi przez obrońcę dla poparcia stanowiska, że przypisany oskarżonemu czyn cechuje jedynie nieznaczny stopień społecznej szkodliwości, w konsekwencji zostały wyczerpane wszystkie przesłanki zastosowania instytucji określonej w art. 66 kk. Eksponowane przez obrońcę okoliczności takie jak: niekaralność oskarżonego, podjęcie stałej pracy prowadzenie ustabilizowanego trybu życia, brak po jego stronie cech demoralizacji, a także to, iż skazanie za czyn z art. 178a § 1 kk będzie skutkowało wymierzeniem mu zakazu prowadzenie pojazdów na okres co najmniej 3 lat, a to uniemożliwi mu kontynuowanie pracy– przede wszystkim nie determinują oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu jako nie związane z nim jego stroną podmiotowo- przedmiotową, a zarazem nie sprawiają, że zaistniała sytuacja utrudniająca oskarżonemu podjęcie właściwej decyzji.

W konsekwencji skoro ujemna zawartość czynu, którego dopuścił się oskarżony nie była atypowo niska i nie osiągała poziom znikomego, czy też nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości, to istnieją podstawy do traktowania tegoż czynu jako przestępstwa.

Wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i jego winy. Przy wymiarze kary Sąd jako okoliczność łagodzącą uwzględnił dotychczasową jego niekaralność (k. 72), z drugiej zaś strony miał na uwadze wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu jakiego się dopuścił.

W ocenie Sądu dokonana analiza sylwetki oskarżonego przez pryzmat zaprezentowanych okoliczności, uprawnia do wyprowadzenia wniosku, iż wymierzona mu kara nie razi swoją surowością. Ujawnione bowiem okoliczności przemawiają jednoznacznie za uznaniem, że dla osiągnięcia w stosunku do wyżej wymienionego oskarżonego wszystkich celów kary, o których mowa w art. 53 kk wystarczającą będzie kara najłagodniejszego rodzaju, tj. kara grzywny. Wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania stanowiłoby represję karną niewspółmiernie surową i zbędną. Natomiast mając na uwadze to, iż na chwilę wydania wyroku oskarżony pracuje wymierzenie kary ograniczenia wolności nawet w formie potrącenia z wynagrodzenia także uznać należało za niecelowe.

Konkludując stwierdzić należy, iż wymierzona oskarżonemu kara jest jak najbardziej sprawiedliwa uwzględniająca zarazem wszystkie dyrektywy wymiaru kary, o których mowa w art. 53 kk. W ocenie Sądu tak ukształtowana represja karna stwarza realne możliwości osiągnięcia korzystnych efektów poprawczych w zachowaniu oskarżonego. Powinna ona zarazem wywołać w jego świadomości przeświadczenie o nieuchronności kary oraz wyrobić poczucie odpowiedzialności i poszanowania prawa. Poza tym kara tego rodzaju i w tym wymiarze będzie oddziaływała właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania tego typu przestępstw.

Na podstawie art. 42 § 2 k.k. Sąd w przedmiotowej sprawie zobligowany był do orzeczenia wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Sąd uznał, że konieczne jest wyeliminowanie oskarżonego z uczestnictwa w ruchu drogowym na okres trzech lat. Orzeczony zakaz zmusi go do przestrzegania prawa.

Sąd na podstawie art. 63 § 4 kk zaliczył na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymana oskarżonemu prawa jazdy.

Na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeczono obligatoryjne w przypadku skazania za czyn z art. 178a § 1 k.k., świadczenie pieniężne w wysokości 5.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na podstawie art. 627 kpk oraz art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd orzekł o obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów procesu uznając, że sytuacja rodzinna i majątkowa oskarżonego nie jest przeciwwskazaniem do ich zasądzenia.