Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSR Anna Jachniewicz

Protokolant Agata Zielińska

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Ś.

po rozpoznaniu w dniach 04.01.2018r., 16.02.2018r., 29.03.2018r., 23.05.2018r., 04.07.2018r., 17.09.2018r., 07.11.2018r., 03.12.2018r., 16.01.2018r. na rozprawie sprawy:

Z. P. (1), syna B. i H. z domu R., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

działając w G., pełniąc w okresie od 13.06.2008 roku do dnia 08.05.2014 roku funkcję prezesa jednoosobowego zarządu spółki z o.o. (...) sp. z o.o. z siedzibą w G., ul.(...) i zajmując się z tego tytułu sprawami gospodarczymi, a w szczególności finansowymi tej spółki, działając w krótkich odstępach czasu w okresie od 28 stycznia 2009 roku do 27 stycznia 2011 roku w wykonaniu tego samego zamiaru uszczuplenia finansów publicznych, nienależnie pobrał od Dyrektora Izby Skarbowej w G. środki pieniężne w formie dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych otrzymanej przez spółkę (...) sp. z o.o. za miesiące: grudzień 2009 roku, styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień i wrzesień 2010 roku oraz za miesiąc grudzień 2010 roku w łącznej kwocie 826.274,00 zł stanowiącej dużą wartość, w wyniku nierzetelnego prowadzenia ewidencji ilościowo-wartościowej poprzez: stosowanie rozbieżnych jednostek miary w kartach kalkulacyjnych, recepturach i ewidencji ilościowo-wartościowej oraz nie wskazanie sposobu ich rozliczenia, ujęcie w ewidencji ilościowo-wartościowej surowców faktycznie nie zakupionych, zakup surowców w jednostce nie dającej podstawy do podwyższenia wartości surowców o 20 % oraz w wyniku nierzetelnego prowadzenia ewidencji sprzedaży poprzez: prowadzenie sprzedaży poza miejscem baru, nie posiadania paragonów fiskalnych i raportów sprzedaży, stosowania cen nie wynikających z kart kalkulacyjnych, czym nie wypełnił warunków do pobrania dotacji wskazanych w §2, § 4 ust. 1 – 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2006 roku w sprawie stawek, szczegółowego sposobu i trybu udzielenia i rozliczania dotacji przedmiotowych do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych (Dz.U. Nr 112, poz. 760)

a ponadto w celu uzyskania dotacji:

- posłużył się wystawionymi w okresie od 24.08.2010 roku do 22.12.2010 roku w ramach działalności gospodarczej spółki z o.o. (...) 99 (dziewięćdziesięcioma dziewięcioma) nierzetelnymi fakturami VAT RR na rzecz M. K. (1) – rolnika ryczałtowego , na łączną kwotę 118.869,35 zł na dostawę owoców i warzyw, które w rzeczywistości nie miały miejsca oraz posłużył się nierzetelnymi fakturami VAT wystawionymi w okresie od dnia 02.12.2009 roku do dnia 30.12.2010 roku przez Instytut (...) sp. z o.o. – dokumentującymi operacje gospodarcze zakupu ziemniaków i jabłek, które w rzeczywistości nie miały miejsca, oraz spowodował ich ujęcie w rejestrach zakupu prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług spółki (...) , czym spowodował nierzetelność rejestru zakupu prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług spółki (...) w zakresie w jakim ujęto powyższe faktury za okres od grudnia 2009 roku do grudnia 2010 roku ,

A nadto spowodował nierzetelne prowadzenie rejestrów sprzedaży w postaci zapisów kas rejestrujących w (...) spółki (...) w S. i W. za miesiące marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik i listopad 2009 roku, tj. o przestępstwo z art. 82 § 1 k.k.s. w zb. z art. 62 §2 k.k.s. w zb. z art. 61 §1 k.k.s. w zw. z art. 7 §1 k.k.s. w zw. z art. 6 §2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

oraz

M. K. (1), syna S. i W. z domu C., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

działając w G. w okresie od 24 sierpnia 2010 roku do 22 grudnia 2010 roku, jako rolnik ryczałtowy, w krótkich odstępach czasu i w zamiarze aby Z. P. (1) – prezes jednoosobowego zarządu spółki (...) sp. z o.o. z/s w G. wystawił w miesiącu sierpniu, wrześniu i grudniu 2010 roku w okresie od 24.08.2010 roku do 22.12.2010 roku w ramach działalności gospodarczej spółki z o.o. (...) – 99 sztuk nierzetelnych faktur VAT RR dokumentujących sprzedaż od M. K. (1) warzyw i owoców (jabłek) na rzecz spółki (...), na łączną kwotę 118.869,35 zł następujących faktur:

Lp.	Nr faktury RR	Data	Kwota w ewidencji wartościowo-ilościowej
1	(...)	2010-08-24	292,50
2	(...)	2010-08-24	882,95
3	(...)	2010-08-24	399,25
4	(...)	2010-08-24	927,55
5	(...)	2010-08-24	382,50
6	(...)	2010-08-25	481,85
7	(...)	2010-08-25	723,85
8	(...)	2010-08-25	330,60
9	(...)	2010-08-25	(...),00
10	(...)	2010-08-25	490,45
11	(...)	2010-08-25	377,80
12	(...)	2010-08-26	886,00
13	(...)	2010-08-26	496,35
14	(...)	2010-08-26	(...),50
15	(...)	2010-08-26	539,50
16	(...)	2010-08-27	389,10
17	(...)	2010-08-27	902,70
18	(...)	2010-08-27	828,95
19	(...)	2010-08-27	(...),80
20	(...)	2010-08-27	811,60
21	(...)	2010-08-28	474,40
22	(...)	2010-08-28	(...),55
23	(...)	2010-08-28	941,35
24	(...)	2010-08-28	(...),50
25	(...)	2010-08-28	977,70
26	(...)	2010-08-30	555,15
27	(...)	2010-08-30	(...),95
28	(...)	2010-08-30	(...),65
29	(...)	2010-08-30	(...),90
30	(...)	2010-08-30	(...),45
31	(...)	2010-08-31	687,30
32	(...)	2010-08-31	(...),20
33	(...)	2010-08-31	935,95
34	(...)	2010-08-31	(...),15
35	(...)	2010-08-31	962,45
36	(...)	2010-09-02	497,70
37	(...)	2010-09-02	970,25
38	(...)	2010-09-02	(...),55
39	(...)	2010-09-02	740,20
40	(...)	2010-09-04	735,90
41	(...)	2010-09-04	(...),70
42	(...)	2010-09-04	812,35
43	(...)	2010-09-04	(...),65
44	(...)	2010-09-04	659,65
45	(...)	2010-09-06	677,90
46	(...)	2010-09-06	(...),05
47	(...)	2010-09-06	(...),55
48	(...)	2010-09-06	764,60
49	(...)	2010-09-08	709,30
50	(...)	2010-09-08	941,60
51	(...)	2010-09-08	806,70
52	(...)	2010-09-08	(...),00
53	(...)	2010-09-08	696,05
54	(...)	2010-09-10	744,80
55	(...)	2010-09-10	913,20
56	(...)	2010-09-10	(...),30
57	(...)	2010-09-10	767,90
58	(...)	2010-09-13	577,10
59	(...)	2010-09-13	1070,80
60	(...)	2010-09-13	590,05
61	(...)	2010-09-13	(...),95
62	(...)	2010-09-13	704,40
63	(...)	2010-09-15	765,70
64	(...)	2010-09-15	903,15
65	(...)	2010-09-15	(...),80
66	(...)	2010-09-15	694,95
67	(...)	2010-09-20	591,25
68	(...)	2010-09-20	(...),10
69	(...)	2010-09-20	852,95
70	(...)	2010-09-20	(...),65
71	(...)	2010-09-20	825,60
72	(...)	2010-09-24	(...),40
73	(...)	2010-09-24	(...),75
74	(...)	2010-09-27	(...),10
75	(...)	2010-09-27	(...),95
76	(...)	2010-09-29	(...),80
77	(...)	2010-09-29	(...),65
78	(...)	2010-09-30	546,45
79	(...)	2010-09-30	553,65
80	(...)	2010-12-03	(...),80
81	(...)	2010-12-03	(...),40
82	(...)	2010-12-03	458,15
83	(...)	2010-12-03	(...),70
84	(...)	2010-12-03	993,00
85	(...)	2010-12-10	(...),90
86	(...)	2010-12-10	(...),25
87	(...)	2010-12-10	574,25
88	(...)	2010-12-10	2032,65
89	(...)	2010-12-10	(...),85
90	(...)	2010-12-17	(...),10
91	(...)	2010-12-17	(...),00
92	(...)	2010-12-17	466,35
93	(...)	2010-12-17	2056,65
94	(...)	2010-12-17	(...),40
95	(...)	2010-12-22	1500,70
96	(...)	2010-12-22	3020,25
97	(...)	2010-12-22	487,20
98	(...)	2010-12-22	(...),60
99	(...)	2010-12-22	975,60

które to faktury nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, pomógł Z. P. (1) w ich wystawieniu przez to, że udostępnił swoje dane osobowe do tych faktur oraz podpisał je jako osoba uprawniona do ich otrzymania,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 20 §2 k.k.s. w zw. z art. 62 §2 k.k.s. w zw. z art. 6 §2 k.k.s.

I.  Oskarżonego Z. P. (1) w ramach zarzucanego mu przestępstwa uznaje za winnego tego, że działając w G. i pełniąc funkcję prezesa jednoosobowego zarządu spółki z o.o. (...) sp. z o.o. z siedzibą w G., ul.(...) i zajmując się z tego tytułu sprawami gospodarczymi, a w szczególności finansowymi tej spółki, w krótkich odstępach czasu w okresie od 24 sierpnia 2010 roku do 27 stycznia 2011 roku, w wykonaniu zamiaru uszczuplenia finansów publicznych, nienależnie pobrał od Dyrektora Izby Skarbowej w G. środki pieniężne w formie dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych otrzymanej przez spółkę (...) sp. z o.o. za miesiące sierpień, wrzesień i grudzień 2010 roku w kwocie łącznej 70.465,75 zł, wystawiając w tym celu w ramach działalności gospodarczej spółki z o.o. (...) 99 nierzetelnych faktur VAT RR na rzecz M. K. (1) – rolnika ryczałtowego , na łączną kwotę 118.869,35 zł na dostawę owoców i warzyw:

Lp.	Nr faktury RR	Data	Kwota w ewidencji wartościowo-ilościowej
1	(...)	2010-08-24	292,50
2	(...)	2010-08-24	882,95
3	(...)	2010-08-24	399,25
4	(...)	2010-08-24	927,55
5	(...)	2010-08-24	382,50
6	(...)	2010-08-25	481,85
7	(...)	2010-08-25	723,85
8	(...)	2010-08-25	330,60
9	(...)	2010-08-25	(...),00
10	(...)	2010-08-25	490,45
11	(...)	2010-08-25	377,80
12	(...)	2010-08-26	886,00
13	(...)	2010-08-26	496,35
14	(...)	2010-08-26	(...),50
15	(...)	2010-08-26	539,50
16	(...)	2010-08-27	389,10
17	(...)	2010-08-27	902,70
18	(...)	2010-08-27	828,95
19	(...)	2010-08-27	(...),80
20	(...)	2010-08-27	811,60
21	(...)	2010-08-28	474,40
22	(...)	2010-08-28	(...),55
23	(...)	2010-08-28	941,35
24	(...)	2010-08-28	(...),50
25	(...)	2010-08-28	977,70
26	(...)	2010-08-30	555,15
27	(...)	2010-08-30	(...),95
28	(...)	2010-08-30	(...),65
29	(...)	2010-08-30	(...),90
30	(...)	2010-08-30	(...),45
31	(...)	2010-08-31	687,30
32	(...)	2010-08-31	(...),20
33	(...)	2010-08-31	935,95
34	(...)	2010-08-31	(...),15
35	(...)	2010-08-31	962,45
36	(...)	2010-09-02	497,70
37	(...)	2010-09-02	970,25
38	(...)	2010-09-02	(...),55
39	(...)	2010-09-02	740,20
40	(...)	2010-09-04	735,90
41	(...)	2010-09-04	(...),70
42	(...)	2010-09-04	812,35
43	(...)	2010-09-04	(...),65
44	(...)	2010-09-04	659,65
45	(...)	2010-09-06	677,90
46	(...)	2010-09-06	(...),05
47	(...)	2010-09-06	(...),55
48	(...)	2010-09-06	764,60
49	(...)	2010-09-08	709,30
50	(...)	2010-09-08	941,60
51	(...)	2010-09-08	806,70
52	(...)	2010-09-08	(...),00
53	(...)	2010-09-08	696,05
54	(...)	2010-09-10	744,80
55	(...)	2010-09-10	913,20
56	(...)	2010-09-10	(...),30
57	(...)	2010-09-10	767,90
58	(...)	2010-09-13	577,10
59	(...)	2010-09-13	1070,80
60	(...)	2010-09-13	590,05
61	(...)	2010-09-13	(...),95
62	(...)	2010-09-13	704,40
63	(...)	2010-09-15	765,70
64	(...)	2010-09-15	903,15
65	(...)	2010-09-15	(...),80
66	(...)	2010-09-15	694,95
67	(...)	2010-09-20	591,25
68	(...)	2010-09-20	(...),10
69	(...)	2010-09-20	852,95
70	(...)	2010-09-20	(...),65
71	(...)	2010-09-20	825,60
72	(...)	2010-09-24	(...),40
73	(...)	2010-09-24	(...),75
74	(...)	2010-09-27	(...),10
75	(...)	2010-09-27	(...),95
76	(...)	2010-09-29	(...),80
77	(...)	2010-09-29	(...),65
78	(...)	2010-09-30	546,45
79	(...)	2010-09-30	553,65
80	(...)	2010-12-03	(...),80
81	(...)	2010-12-03	(...),40
82	(...)	2010-12-03	458,15
83	(...)	2010-12-03	(...),70
84	(...)	2010-12-03	993,00
85	(...)	2010-12-10	(...),90
86	(...)	2010-12-10	(...),25
87	(...)	2010-12-10	574,25
88	(...)	2010-12-10	2032,65
89	(...)	2010-12-10	(...),85
90	(...)	2010-12-17	(...),10
91	(...)	2010-12-17	(...),00
92	(...)	2010-12-17	466,35
93	(...)	2010-12-17	2056,65
94	(...)	2010-12-17	(...),40
95	(...)	2010-12-22	1500,70
96	(...)	2010-12-22	3020,25
97	(...)	2010-12-22	487,20
98	(...)	2010-12-22	(...),60
99	(...)	2010-12-22	975,60

którymi to fakturami posłużył się, uwzględniając je w ewidencji ilościowo – wartościowej surowców, która służyła do obliczenia dotacji, a które to surowce nie zostały w rzeczywistości zakupione, przestępstwo to kwalifikuje z art. 82 § 1 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. i za to, przy zastosowaniu art. 2 § 2 k.k.s. , art. 7 § 2 k.k.s. , na podstawie art. 82 § 1 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych po 60 (sześćdziesiąt) złotych każda stawka;

II.  Oskarżonego M. K. (1) uznaje za winnego popełnienia przestępstwa zarzucanego mu aktem oskarżenia i za to, przy zastosowaniu 2 § 2 k.k..s. , art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s., na podstawie art. 62 § 2 k.k.s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 120 (sto dwadzieścia) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda stawka;

III.  Na mocy art. 24 § 1 k.k.s. w zw. z art. 23 § 3 k.k.s. za karę grzywny orzeczoną wobec oskarżonego Z. P. (1) w punkcie 1 wyroku czyni w całości odpowiedzialną posiłkowo spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.;

IV.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. 633 k.p.k. z art. 113 § 1 k.k.s. obciąża oskarżonych kosztami postępowania: od Z. P. (1) w kwocie 1250 (tysiąc dwieście pięćdziesiąt) złotych, w tym 1200 (tysiąc dwieście złotych) opłaty, a od M. K. (1) w kwocie 650 (sześćset pięćdziesiąt) złotych, w tym 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 970/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Spółka (...) Sp. z o.o. została założona w dniu 29.05.2008 r. Jedynym właścicielem (udziałowcem) kontrolowanej spółki (...) Sp. z o.o. była spółka (...) S.A., której prezesem, a wcześniej prokurentem był M. C. (1).

Z. P. (1) od założenia (...) Sp. z o.o. i przez cały inkryminowany okres (a potem aż do 8.05.2014r.) pełnił funkcję prezesa jednoosobowego zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.. Zajmował się sprawami gospodarczymi spółki, w szczególności finansowymi, autonomicznie podejmował kluczowe decyzje w sprawach spółki. (...) Sp. z o.o. do 2011 roku był M. C. (1), a następnie A. F..

Przedmiotem działalności spółki była m.in. produkcja artykułów spożywczych i napojów, sprzedaż detaliczna żywności i napojów, przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych. Spółka (...) prowadziła sprzedaż posiłków z wykorzystaniem dotowanych surowców w barach w: S., G., T., W..

W okresie od grudnia 2009 r. do grudnia 2010 r. spółka otrzymała przekazaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w G. dotację przedmiotową w wysokości 826.274,00 zł do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych. Spółka (...) złożyła do Dyrektora Izby Skarbowej w G. wnioski o udzielenie przedmiotowych dotacji wraz z rozliczeniami przedmiotowych dotacji, które podpisał prezes zarządu spółki Z. P. (1).

W okresie od 5.07.2012 r. do 31.07.2013 r. inspektor kontroli skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w G. przeprowadził postępowanie kontrolne w spółce (...) w zakresie kontroli rzetelności i zgodności z prawem gospodarowania środkami publicznymi za okres od grudnia 2009 roku do grudnia 2010 roku.

Po przeprowadzeniu czynności kontrolnych przez (...) w G. w spółce (...) został sporządzony wynik kontroli z dnia 23.08.2013 roku, materiał dowodowy wraz z ustaleniami przekazano Dyrektorowi Izby Skarbowej w G., który w dniu 14.02.2014 roku wydał dla spółki decyzję nr (...), w której określono spółce przypadające do zwrotu kwoty dotacji przedmiotowych do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych za okres od grudnia 2009 roku do września 2010 r. za grudzień 2010 roku, jako nienależnie pobranych w łącznej kwocie 826.274,00 zł, albowiem w toku kontroli stwierdzono nierzetelne prowadzenie ewidencji ilościowo – wartościowej oraz nierzetelne prowadzenie ewidencji sprzedaży.

Powyższa decyzja Dyrektora Izby Skarbowej została utrzymana decyzją Ministra Finansów z dnia 13 maja 2014 roku nr (...).3 (...).

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 20 stycznia 2015 roku, sygn. akt VSA/Wa 1596/14 skarga spółki (...) na decyzję Ministra Finansów została oddalona.

W oparciu o powyższe ustalenia finansowy organ postępowania przygotowawczego w dniu 16.07.2014 r. wszczął śledztwo w sprawie o przestępstwo skarbowe polegające na narażeniu finansów publicznych na uszczuplenie poprzez nienależne pobranie dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych za okres od grudnia 2009 r. do września 2010 r. i za grudzień 2010 r. w kwocie 826.274,00 zł – stanowiącej dużą wartość, otrzymanej przez (...) Sp. z o.o., w wyniku wystawienia w okresie od 24.08.2010 roku do 22.12.2010 roku w ramach działalności gospodarczej spółki (...) nierzetelnych faktur VAT RR na rzecz M. K. (1) – rolnika ryczałtowanego, na łączną kwotę 118.869,35 zł oraz w wyniku posłużenia się nierzetelnymi fakturami VAT wystawionymi w okresie od dnia 2.12.2009 roku do dnia 20.12.2010 roku poprzez Instytut (...) Sp. z o.o. – dokumentujących operacje gospodarcze zakupu artykułów spożywczych, warzyw i owoców, które w rzeczywistości nie miały miejsca, a których ujęcie w rejestrach zakupu prowadzonych dla celów podatku od towaru i usług spółki (...) spowodowało nierzetelność rejestrów w tym zakresie za okres od grudnia 2009 roku do grudnia 2010 roku a nadto nierzetelne prowadzenie rejestrów sprzedaży w postaci zapisów kas rejestrujących spółki (...) za okres od grudnia 2009 roku do grudnia 2010 roku.

W wyniku śledztwa Urząd Kontroli Skarbowej ustalił, iż spółka (...) stosowała rozbieżne jednostki miary w kartach kalkulacyjnych, recepturach i ewidencji oraz nie wskazała sposobu ich przeliczania, nie przechowywała przez wymagany okres paragonów fiskalnych i raportów sprzedaży, stosowała ceny nie wynikających z kart kalkulacyjnych, czym nie zostały wypełnione warunki do pobrania dotacji wskazanych w §2, § 4 ust. 1 – 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2006 roku w sprawie stawek, szczegółowego sposobu i trybu udzielenia i rozliczania dotacji przedmiotowych do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych.

Jednocześnie zapisy dokonywane na kasie rejestrującej nie pozwalały na precyzyjne określenie nazw sprzedawanych w barze posiłków w barach mlecznych spółki (...) w S. i W. za miesiące marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik i listopad 2009 roku.

W toku śledztwa ustalono również, że w badanym okresie spółka sprzedawała posiłki w (...) – Sportowej w G. – a więc innym odbiorcom niż konsumentom w barach mlecznych – nie prowadząc odrębnej ewidencji dla surowców zużytych do tych dań.

Dowód : protokół kontroli – k. 1-27, wynik kontroli – k. 1351-1370, decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w G. – k. 1382-1392, protokoły kontroli I US – k. 1413-1463, Decyzja Ministra Finansów – k. 1489-1491, Wyrok WSA w Warszawie – k. 1835-1840,

W toku śledztwa (jak też wyżej wskazano) ustalono, że do rozliczenia dotacji przedłożono faktury na zakup owoców i warzyw dokonanych od M. K. (1) – rolnika ryczałtowego. W okresie od 24 sierpnia 2010 roku do 22 grudnia 2010 roku Z. P. (1) w związku z rzekomym zakupem warzyw i owoców od w/w wystawił na rzecz M. K. (1) w miesiącu sierpniu, wrześniu i grudniu 2010 roku 99 sztuk następujących faktur zakupu VAT RR :

Lp.	Nr faktury RR	Data	Kwota w ewidencji wartościowo-ilościowej
1	(...)	2010-08-24	292,50
2	(...)	2010-08-24	882,95
3	(...)	2010-08-24	399,25
4	(...)	2010-08-24	927,55
5	(...)	2010-08-24	382,50
6	(...)	2010-08-25	481,85
7	(...)	2010-08-25	723,85
8	(...)	2010-08-25	330,60
9	(...)	2010-08-25	(...),00
10	(...)	2010-08-25	490,45
11	(...)	2010-08-25	377,80
12	(...)	2010-08-26	886,00
13	(...)	2010-08-26	496,35
14	(...)	2010-08-26	(...),50
15	(...)	2010-08-26	539,50
16	(...)	2010-08-27	389,10
17	(...)	2010-08-27	902,70
18	(...)	2010-08-27	828,95
19	(...)	2010-08-27	(...),80
20	(...)	2010-08-27	811,60
21	(...)	2010-08-28	474,40
22	(...)	2010-08-28	(...),55
23	(...)	2010-08-28	941,35
24	(...)	2010-08-28	(...),50
25	(...)	2010-08-28	977,70
26	(...)	2010-08-30	555,15
27	(...)	2010-08-30	(...),95
28	(...)	2010-08-30	(...),65
29	(...)	2010-08-30	(...),90
30	(...)	2010-08-30	(...),45
31	(...)	2010-08-31	687,30
32	(...)	2010-08-31	(...),20
33	(...)	2010-08-31	935,95
34	(...)	2010-08-31	(...),15
35	(...)	2010-08-31	962,45
36	(...)	2010-09-02	497,70
37	(...)	2010-09-02	970,25
38	(...)	2010-09-02	(...),55
39	(...)	2010-09-02	740,20
40	(...)	2010-09-04	735,90
41	(...)	2010-09-04	(...),70
42	(...)	2010-09-04	812,35
43	(...)	2010-09-04	(...),65
44	(...)	2010-09-04	659,65
45	(...)	2010-09-06	677,90
46	(...)	2010-09-06	(...),05
47	(...)	2010-09-06	(...),55
48	(...)	2010-09-06	764,60
49	(...)	2010-09-08	709,30
50	(...)	2010-09-08	941,60
51	(...)	2010-09-08	806,70
52	(...)	2010-09-08	(...),00
53	(...)	2010-09-08	696,05
54	(...)	2010-09-10	744,80
55	(...)	2010-09-10	913,20
56	(...)	2010-09-10	(...),30
57	(...)	2010-09-10	767,90
58	(...)	2010-09-13	577,10
59	(...)	2010-09-13	1070,80
60	(...)	2010-09-13	590,05
61	(...)	2010-09-13	(...),95
62	(...)	2010-09-13	704,40
63	(...)	2010-09-15	765,70
64	(...)	2010-09-15	903,15
65	(...)	2010-09-15	(...),80
66	(...)	2010-09-15	694,95
67	(...)	2010-09-20	591,25
68	(...)	2010-09-20	(...),10
69	(...)	2010-09-20	852,95
70	(...)	2010-09-20	(...),65
71	(...)	2010-09-20	825,60
72	(...)	2010-09-24	(...),40
73	(...)	2010-09-24	(...),75
74	(...)	2010-09-27	(...),10
75	(...)	2010-09-27	(...),95
76	(...)	2010-09-29	(...),80
77	(...)	2010-09-29	(...),65
78	(...)	2010-09-30	546,45
79	(...)	2010-09-30	553,65
80	(...)	2010-12-03	(...),80
81	(...)	2010-12-03	(...),40
82	(...)	2010-12-03	458,15
83	(...)	2010-12-03	(...),70
84	(...)	2010-12-03	993,00
85	(...)	2010-12-10	(...),90
86	(...)	2010-12-10	(...),25
87	(...)	2010-12-10	574,25
88	(...)	2010-12-10	2032,65
89	(...)	2010-12-10	(...),85
90	(...)	2010-12-17	(...),10
91	(...)	2010-12-17	(...),00
92	(...)	2010-12-17	466,35
93	(...)	2010-12-17	2056,65
94	(...)	2010-12-17	(...),40
95	(...)	2010-12-22	1500,70
96	(...)	2010-12-22	3020,25
97	(...)	2010-12-22	487,20
98	(...)	2010-12-22	(...),60
99	(...)	2010-12-22	975,60

Faktury te miały dokumentować sprzedaż od M. K. (1) warzyw i owoców (jabłek) na rzecz spółki (...), na łączną kwotę 118.869,35 zł.

M. K. (1), chcąc, by Z. P. (1) wystawił powyższe faktury, pomógł mu w ich wystawieniu przez to, że udostępnił swoje dane osobowe do tych faktur oraz podpisał je jako osoba uprawniona do ich otrzymania. W rzeczywistości faktury nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych. Po pierwsze w treści ww. faktur jako adres sprzedawcy M. K. (2) wpisywano (...), (...)-(...) L.. Tymczasem M. K. (1) nie posiada gruntów na terenie Gminy L., a nadto w ewidencji numerów nieruchomości nie widnieje adres (...), (...)-(...) L..

Po drugie, Starostwo Powiatowe w B. pismem z dnia 27 września 2012 r. poinformowało, że M. K. (1) nie figuruje w zbiorze ewidencji gruntów i budynków powiatu (...) jako właściciel bądź użytkownik wieczysty nieruchomości.

Po trzecie, w obrębie ewidencyjnym K. – Gmina L. jest położona działka nr (...), której właścicielką jest K. K. (1) – żona M. K. (1). W dniu 28 listopada 2012 r. pracownicy Urzędu Gminy w L. dokonali wizji lokalnej tejże nieruchomości, wykonano także zdjęcia gruntów ornych. Podczas wizji lokalnej stwierdzono, iż ww. działka w całości porośnięta jest trawą oraz samosiejkami drzew typu osika, olcha, głóg, co świadczy o tym, że na przedmiotowej działce przez dłuższy czas nie była prowadzona działalność rolnicza. Nadto J. P. (1) - w inkryminowanym czasie sołtys wsi K. - wskazał, że na ww. działce w 2010 roku oraz w latach wcześniejszych nie była prowadzona działalność gospodarcza polegająca na uprawie warzyw i owoców. Wskazywał, iż z pewnością nie było tam sadów ani jabłoni, z których mogły by być pozyskiwane owoce.

Po czwarte w toku postępowania ustalono, że J. K. (1) (brat M. K. (1)) był właścicielem nieruchomości działki nr (...) położonej w (...) o powierzchni 6.2000 ha, zaś jego córka D. K. (1) jest właścicielem działek nr (...) w (...). Także na tych nieruchomościach pracownicy Urzędu Gminy w P. przeprowadzili wizję lokalną, w wyniku której ustalono, że na ww. działkach nie była w 2010 roku prowadzona działalność w zakresie upraw warzyw i owoców.

J. K. (2) - dyrektor Szkoły Podstawowej w (...) usytuowanej naprzeciwko działki należącej do J. K. (1) oraz D. S. (1)- rolniczka zamieszkująca naprzeciwko ww. działki J. K. (3), a także B. H. (1) –były sołtys wsi oraz wieloletni mieszkaniec i rolnik- wskazywali (przesłuchiwani pierwszy raz w 2015 roku), że na ww. działkach nigdy nie uprawiano owoców ani warzyw. Na nieruchomości J. K. (1) prowadził działalność związaną z wydobywaniem torfu – w związku z czym na działce przebywały różne osoby – najprawdopodobniej pracownicy, którzy mieszkali w przyczepach campingowych. Wszyscy ww. świadkowie wskazywali, że stan działki w latach 2009-2010 nie wiele różnił się od tego z chwili wizji lokalnej (2015 r.), w tychże latach na działce było wiele bud, stali i złomu, a znajdujące się na niej budynki – obora i stodoła już wówczas były w złym stanie technicznym, rozsypywały się, a w ocenie J. K. (2) stanowiły zagrożenie ze względu na bliskość szkoły. Nadto nikt, z ww. świadków nie zna osobiście M. K. (1), świadkowie znali jedynie J. K. (1).

Po piąte zarówno M. K. (1) jak i K. K. (1) w ogóle nie figurują w Centralnym Rejestrze Przedsiębiorców prowadzonym przez Agencję Rynku Rolnego, jako osoby uprawiające jakiekolwiek warzywa lub owoce.

Dowód : nierzetelne faktury M. K. –k. 307-451, pismo z Urzędu Gminy w L. wraz z dokumentacją fotograficzną – k. 452 – 470, pismo ze Starostwa Powiatowego w B. – k. 485, pismo Wójta Gminy P. wraz z dokumentacją fotograficzną – k. 471-482, zeznania świadków : J. K. (2) – k. 1787-1785, 1959, D. S. (2) – k. 2121-2122, 1791v., zeznania J. P. (1) – k. 2193 – 2194, B. H. (1) – k. 1783-1784, pismo z (...) k. 1964, pismo z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa – k. 2005,

(...) Sp. z o.o. był także Instytut (...) Sp. z o.o. Wspólnikami Instytutu (...) byli C. N., który był także prezesem (96 % udziałów) oraz M. C. (2), a prokurentami M. C. (1) i M. L..

Główna działalności Instytutu (...) polegała na badaniu i dbaniu o rozwój nad koncepcjami marek w dziedzinie zdrowych stylów życia. Celem Instytutu było stworzenie koncepcji sprzedaży ekologicznych płodów rolnych „prosto z pola” pod drzwi klienta. Dodatkowo także Instytut prowadził działalność związaną ze sprzedażą towarów spożywczych do innych kontrahentów, takich jak jednostki gastronomiczne i sklepy. Początkowo spółka nie posiadała magazynu, wiec dostawa towarów odbywała się na zasadzie „just in time” – kierowca z miejsca zakupienia towaru bezpośrednio dostarczał go do kontrahenta – nabywcy.

Nadto działalność Instytutu polegała także na badaniu jakości dostarczanych produktów, a także tworzeniu gotowych receptur na potrawy, które następnie jako know-how sprzedawali klientom.

W dniu 2 listopada 2009 roku zawarto umowę ramową o współpracy pomiędzy (...) Sp. z o.o. a Instytutem (...) Sp. z o.o.

Instytut (...) nabywał towary handlowe od: (...) Sp. z o.o. W., (...)-(...) L., oraz Handel (...). S. W. S., ul. (...) (...)-(...) G..

Współpraca pomiędzy Instytutem (...) a G. W. A. wyglądała w ten sposób, że osoby pracujące w barach na terenie T. – kucharze, kierownicy barów lub inne osoby upoważnione - za pośrednictwem poczty e-mail bądź telefonicznie składały zamówienie do pracownika Instytutu - (...) , a ta z kolei łączyła i grupowała zamówienia i zgłaszała je dostawcom, ze wskazaniem do jakiego baru, jakie produkty i w jakiej ilości mają być dostarczone, a także ze wskazaniem godziny dostawy. Niekiedy pracownicy barów kontaktowali się też bezpośrednio z W. S. (1).

W. S. (1) zajmował się głównie dostarczaniem owoców i warzyw oraz nabiałem, (...) dostarczał artykuły sypkie : kasze, ryże.

Przez pewien czas - pod koniec 2009 r. spółka Instytut (...) także sama dokonywała dowozów towarów od sprzedawców do barów, jako kierowca zatrudniony był w niej A. N.. A. N. jako kierowca ok. 3 razy w tygodniu dowoził towary od producentów bezpośrednio do barów. Po przyjęciu zamówienia z barów (...) nabywał produkty na giełdach warzywnych, w sklepach (...), a także od W. S. (1), a następnie dostarczał je do barów.

Od W. S. (1) A. N. nabywał głównie bio jogurty, które to produkty dostarczał mu pracownik W. S. (1). A. N. nie miał z tym pracownikiem ustalonego miejsca spotkań, umawiali się telefonicznie bezpośrednio przed spotkaniem, mężczyzna przekazywał mu jogurty, które woził w samochodzie, a A. N. przewoził je bezpośrednio do barów.

Instytut (...) miał z G. W. A. umową ramową na dostawę towarów, sprawdzenia ich jakości, wyszukiwania nowych dostawców. Strony nie miały ustalonej marży – była ona ustnie ustalana i konsultowana pomiędzy A. L. (1) a Z. P. (1).

Dowód : zeznania świadków : M. L. – k. 1957v.- 1958v., (...)-1570, A. N. – k. 1959, 1751 – 1751v., M. K. (4)- k. 1559-1560, 1974-1975, C. N. – (...)- (...), 983-984, 1997-1999, P. C. – k. 1749, T. G. – k. 1750, M. S. –k. 1752-1753, A. B. –k. 1774.

W. S. (1) swoją działalność prowadził w R., tam też miał magazyn. W. S. (1) handlował m.in. warzywami, owocami, ryż, kasza, soczewica, makaron, nabiał, oleje, mąki, jaja. Produkty nabywał m.in. na giełdzie towarowej w C., w hurtowniach lub od rolników. Jeśli idzie o rolników to przeważnie były to zakupy jednorazowe – W. S. (1) nie był w większości z nimi w stałej współpracy. Stałą współpracę przez kilka lat utrzymywał z P. K. (1) , który dostarczał na rzecz W. S. głównie warzywa i owoce, zamówienia składane były telefonicznie. P. K. bądź sam dostarczał towar S. bądź S. odbierał go od K. z giełdy towarowej. W 2009 i 2010 roku w gospodarstwie (...) nastąpiły szkody w uprawach w wyniku podtopień. W dniu 25.08.2009 r. w gospodarstwie P. K. stwierdzono, iż wysokość szkód wynosiła 51,1 %, a w dniu 1.10.2010 r. – 92 %.

Drugą osobą, z którą S. stale współpracował był J. K. (4) . J. K. (4) był bezrobotny i pomagał swojemu bratu D. K. (2), który miał gospodarstwo na którym uprawiał m.in. ziemniaki i różne odmiany jabłoni, z których zbierał owoce. W. S. (1) poznał J. K. (4) na giełdzie warzywnej w C., gdzie nawiązali też współpracę. J. K. (4) pośredniczył w sprzedaży wyłącznie jabłek i ziemniaków od swojego brata D.. Wyglądało to zazwyczaj w ten sposób, że bracia K. wspólnie handlowali na giełdzie i gdy przyjeżdżał wówczas W. S. (1), J. K. (4) sprzedawał mu produkty, a także przystawiał pieczątkę na dane D. K. (2) (którą ten woził w samochodzie dostawczym) na fakturach RR wystawianych przez W. S. (1). Wszystkie faktury wystawiane były na dane D. K. (2) i podpisywane (...), jednakże tylko część z nich faktur rzeczywiście podpisał D. K. (2), część zaś podpisana została przez J. K. (4). D. K. (2) otrzymywał zapłatę w gotówce za sprzedane towary oraz od J. K. (4), który przekazywał mu pieniądze od W. S. (1).

Początkowo (od ok. (...) r.) wyłącznie w gestii W. S. (1) leżało dostarczanie produktów bezpośrednio do barów (...) (co czynił sam bądź za pośrednictwem swoich kierowców). Następnie zaś, gdy powstał Instytut (...), W. S. (1) nawiązał współpracę z Instytutem i to wyłącznie Instytut zakupywał towary od W. S. (1). Dostawą od W. S. (1) zajmowali się przez pewien okres czasu pracownicy Instytutu – m.in. A. N., potem sam W. S. (1) lub jego pracownicy dostarczali towary do barów. Po dostarczeniu towarów W. S. (1) otrzymywał dokument potwierdzenia dostawy i następnie na tej podstawie raz w miesiącu wystawiał faktury VAT na rzecz Instytutu (...). Faktury opłacane były gotówką bądź przelewami.

Marża jaką W. S. (1) narzucał na towary sprzedawane do Instytutu (...) wynosiła nie więcej niż 20 % - ceny towarów były zmienne, ustalane przez negocjacje. W. S. (1) ze względu na stałą współpracę z producentami warzyw i owoców miał możliwość zakupu tych produktów w niskich cenach, w związku z tym ceny tych towarów w momencie sprzedaży do Instytutu już po narzuconej przez siebie marży kształtowały się na poziomie giełdowych.

Dowód : zeznania świadków: W. S. (1) –k. 1003-1006, 1552-1523, 2143-2144, J. K. (5) – k. 1524, D. K. (2) – k. 1528, 1088-1090, P. K. (3) – k. 1529-1530, 1044-1048, faktury VAT RR K. – k. 1011-1043, faktury VAT RR K. – (...)- (...),

Z. P. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania.

Vide : protokół przesłuchania oskarżonego - k. 1531, 1934, 2083

Z. P. (1) nie był wcześniej karany sądownie.

Dowód : informacja z K. –k. 2136

M. K. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania.

Vide : protokół przesłuchania oskarżonego - k. 1585-1586, 1934, 2083-2084,

M. K. (1) był wielokrotnie karany sądownie, przy czym tylko raz przed popełnieniem zarzucanego mu czynu.

Dowód : karta karna – k. 2138-2139, 2215

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na zeznaniach świadków : D. K. (3), A. F., B. H. (2), A. N., J. K. (2), D. S. (3), J. P. (1), A. L. (2), M. K. (4), C. N., M. C. (1), G. W., A. L. (1), M. K. (4), C. N., A. N., P. C., T. G., M. S., A. B., J. K. (2), D. S. (3), J. P. (1), J. K. (4) i D. K. (2), W. S. (1), P. K. (1), A. M. i S. R., a także na treści dokumentów urzędowych i prywatnych.

Sąd nie miał wątpliwości odnośnie zeznań świadka D. K. (3) . Świadek przeprowadzała w firmie oskarżonego kontrolę w związku z przyznaną na rzecz G. W. A. dotacją ze Skarbu Państwa. Świadek dostarczyła Sądowi informacje na temat tego, jak przebiegała kontrola, co było podstawą wniosków urzędników, że oskarżony Z. P. (1) dopuścił się nieprawidłowości w zakresie otrzymanych dotacji. Świadek jako osoba obca dla oskarżonego nie miała powodów, by świadczyć nieprawdę. Świadek przedstawiła fakty tak jak je odebrała i zapamiętała.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania przesłuchiwanych pracowników G. W. A., tj. A. F. , B. H. (2) , A. L. (2), J. S., M. C. (1), G. Z. i J. J..

A. F. zajmowała się pełną (...) spółki (...) oraz współpracującego z nią Instytutu (...), a także przez krótki okres była prokurentem G. W. A.. Sąd dał wiarę, że świadek jako księgowa nie miała możliwości weryfikacji, czy faktury odzwierciedlają rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, albowiem nie należało to do jej kompetencji – otrzymywała już faktury sprawdzone pod względem merytorycznym i rachunkowym i zatwierdzone podpisem Z. P. (1) jako osoby uprawnionej. Co zaś się tyczy pełnienia przez nią funkcji prokurenta G. W. A., to Sąd dał wiarę, że świadek pełniła tę funkcję jedynie „na wszelki wypadek” – gdyby trzeba było podpisać dokumenty, a zarząd nie mógł się zebrać – faktycznie A. F. nie miała realnego wpływu na jakiekolwiek decyzje w zakresie zarządzania spółką, a jedyną taką osobą był Z. P. (1). Świadek nie przygotowywała też wniosków o dotacje.

Tak samo należało ocenić zeznania świadka B. H. (2) . Świadek także była księgową, przy czym do jej zadań należało wyliczanie wartości dotacji, o jakie wnioskowała spółka, co świadek robiła wyłącznie na podstawie faktur dostarczonych jej przez firmę, która zakupywała surowce – a więc i G. W. A.. Projekty wniosków świadek przysyłała Z. P. (1), który składał wnioski do odpowiednich urzędów. Sąd dał też wiarę świadkowi, że nie zajmowała się ona kalkulacją, ujednolicaniem jednostek miar, receptur itd., gdyż nie należało to do jej kompetencji.

Sąd dał też wiarę świadkom A. L. (2) i J. S. . Obie kobiety zatrudnione były w G. W. A.. A. L. (2) dostarczyła Sądowi informacji jak wyglądał obieg dokumentów w firmie – świadek zajmowała się głównie fakturami – weryfikowała czy nie zawierają błędów literowych, układała je zgodnie z datami wpływu itd. Sąd dał wiarę świadkowi, że nie miała ona kompetencji do weryfikacji, czy wskazane na fakturach towary rzeczywiście zostały dostarczone. Nadto Sąd dał też świadkowi wiarę, że rola Instytutu (...) nie była fikcyjna i podmiot ten wykonywał usługi zakupu i dostawy produktów na zlecenie kucharzy bądź kierowników barów. Sąd dał też wiarę świadkowi, iż jedyną osobą w firmie, która miała kompetencje do weryfikacji faktur był Z. P. (2). Świadek J. S. zajmowała się systemem sprzedażowym elektronicznym i dostarczyła informacji jak wynikał system zamówień surowców do barów.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania M. C. (1) , nie mniej jednak należało mieć na uwadze, że świadek jak sam wskazywał nie miał dużej wiedzy na temat działalności spółki i jej wewnętrznej organizacji w inkryminowanym okresie. M. C. (1) był m.in. prezesem a wcześniej prokurentem spółki (...) S.A., która z kolei jest jedynym udziałowcem spółki (...). O problemach spółki i o wynikłych nieprawidłowościach stwierdzonych przez Urząd Kontroli Skarbowej świadek dowiedział się dopiero, gdy w czasie postępowania kontrolnego zastępował Z. P. (1) i jako prokurent spółki składał wyjaśnienia w US, albowiem oskarżony był wówczas w złej kondycji zdrowotnej. Nie mniej jednak Sąd dał świadkowi wiarę, że to Z. P. (1) był główną osobą zarządzającą w G. W. A. i autonomicznie podejmującą kluczowe decyzje w firmie, także w kwestii złożenia wniosku o dotacje od Skarbu Państwa.

Sąd nie miał również podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom świadka J. J. . Świadek pracowała w firmie (...) S.A. i zajmowała się głównie standaryzacją barów i potraw. Świadek zeznawał zgodnie z ustalonym stanem faktycznym, potwierdzając, iż firma (...) zajmowała się dostarczaniem surowców, jak również, że tworzeniem receptur zajmowali się kucharze. Świadek G. Z. potwierdził zaś, że tworzył niektóre receptury, bezpośredni nadzór nad jego działalnością miała J. J., nie zaś Z. P. (1). Zeznania świadka wskazują, że Z. P. (1) nie ustalał i nie kontrolował kart kalkulacyjnych. Także zeznania tego świadka Sąd uznał za w pełni wiarygodne.

Wiarygodność zeznań w.w świadków wynika z ich wzajemnej korelacji i braku dowodów przeciwnych. Naturalnym jest także, że w spółce zatrudniającej większą liczbę osób, istnieje podział zadań i poszczególni świadkowie nie musieli mieć wiedzy na temat pracy osób z innych działów.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zeznań pracowników Instytutu (...), tj. : A. L. (1), M. K. (4), C. N., A. N., P. C., T. G., M. S. i A. B. . Zeznania tych świadków wzajemnie się uzupełniały, nie zawierały sprzeczności.

A. L. (1) . w I. (...) zajmowała się sprawami administracyjnymi oraz wykonywaniem umów pomiędzy spółką a kontrahentami, tj. dostaw, sprzedaży, wystawianiem faktur, zbieraniem zamówień itp. Sąd dał wiarę świadkowi, że spółka faktycznie prowadziła działalność o jakiej zeznawała świadek, co oznacza, że rola spółki w pośrednictwie dostaw surowców od producentów do G. W. A. nie była fikcyjna, o czym świadczy fakt, że spółka miała różne (wskazane w stanie faktycznym zadania), a także rozwijała z czasem swoją działalność – zatrudniała nowych pracowników, zakupywała samochody. W ocenie Sądu świadek nie miała powodów, by świadczyć nieprawdę, a jej zeznania korelowały z zeznaniami pozostałych pracowników Instytutu.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka M. K. (4) , która zajmowała się rachunkowością w firmie Instytut (...). Świadek potwierdziła, że działalność firmy opierała się głównie na pośrednictwie w zakupie i dowozie. W czasie gdy świadek tam pracowała (od listopada 2009 r. do listopada 2010 r.) firma nie miała magazynów, nie przechowywała towarów. Świadek zajmowała się głównie wystawianiem faktur na towary sprzedawane do G. W. A., gdzie marża była już ustawiona w systemie i z góry narzucona.

Sąd dał wiarę zeznaniom C. N. odnośnie idei założenia Instytutu (...), jego wewnętrznej organizacji i współpracy z G. W. A.. Jak wynika ze zeznań świadka, Instytut miał swoje zadania, pracowników, a także innych niż G. W. A. klientów. Sąd dał wiarę C. N., że jako prezes sam podejmował decyzje odnośnie działalności Instytutu i nikt, zwłaszcza oskarżony Z. P. (1) na niego nie wpływał.

Wiarygodne były też zeznania świadka A. N.. Świadek przez krótki okres (ok 2-3 miesięcy) był pracownikiem Instytutu (...), a do jego zadań należało odbieranie towarów od producentów (lub osób dysponujących tymi towarami) i dowożenie ich do barów (...) zgodnie z zamówieniami. Zeznania świadka dowodzą tego, iż działalności Instytutu nie była fikcyjna, że podmiot ten rzeczywiście funkcjonował oraz, że W. S. (1) nie był jedynym dostawcą towarów do Instytutu, albowiem świadek wskazał także inne punkty i dostawców, od których nabywał produkty.

Sąd nie miał nadto wątpliwości odnośnie prawdziwości zeznań świadków P. C., T. G., M. S. i A. B. . Także zeznania tychże osób potwierdzają przede wszystkim fakt, że działalność Instytutu, idea jego założenia nie były czysto fikcyjne – w celu windowania cen towarów odsprzedawanych na rzecz G. W. A. od W. S. (1), jak bowiem wynika z zeznań ww. osób, spółka Instytut (...) przez pewien czas prowadziła bar mleczny w S. o nazwie G. (...).

Sąd nie miał także wątpliwości odnośnie zeznań świadków J. K. (2) , D. S. (3), J. P. (1), którzy zostali przesłuchani na okoliczność zbadania, czy M. K. (1) prowadził jakiekolwiek uprawy w inkryminowanym czasie i czy zbierał jakiekolwiek plony, które mogłyby być przedmiotem transakcji z oskarżonym Z. P. (1). Ww. osoby to bliscy sąsiedzi działek należących do M. K. (1) bądź członków jego rodziny, na których rzekomo miał uprawiać płody, które następnie miał sprzedawać do G. W. A.. Zeznania ww. osób dowodzą, że na żadnej z działek- w czasie, kiedy miały być dostarczane warzywa i owoce od M. K. (1) - nie były prowadzone żadne uprawy. Świadkowie, jako, iż mieszkali bądź pracowali w sąsiedztwie tych działek widzieli i wiedzieli co się na tych działkach dzieje, jaki jest ich stan i z pewnością, gdyby były na nich prowadzone jakiekolwiek uprawy, nie umknęłoby to ich uwadze. Niektórzy ze świadków, pomimo sąsiedztwa, nie znali zupełnie M. K. (1), wiedzieli o nim wyłącznie ze słyszenia. Nie mieli jakichkolwiek powodów, by świadczyć na jego niekorzyść.

Świadek J. P. (1) przez 16 lat, w tym także w inkryminowanym okresie, był sołtysem wsi K., wobec powyższego był osobą dobrze zorientowaną w kwestii uprawy pola, rzekomo uprawianego przez M. K. (1). Sąd dał świadkowi wiarę, że na tym terenie nie było jabłoni, z których byłyby owoce, jak również nie hodowano w 2010 roku żadnych warzyw.

Jeśli idzie o powołanych z wniosku obrońcy M. K. (1) na tę samą okoliczność świadków to należy wskazać co następuje.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka G. W. , że pomagał on w zbiorze upraw warzyw i owoców z pola należącego do M. K. (1), nie mniej jednak jak wynika z tych zeznań, było to ok 1999-2003 roku, a zatem co najmniej 7 lat wcześniej niż miały być dostarczane produkty zgodnie z fakturami RR wskazanymi w stanie faktycznym, a zakwestionowanymi przez (...). Świadek nie był w stanie jednoznacznie wskazać, czy pomagał M. K. (1) w zbiorze upraw w 2010r.

Z dużą dozą ostrożności Sąd podszedł do zeznań świadka M. W. i K. D.,- także zawnioskowanych przez oskarżonego M. K. (1). Sąd dał wiarę, że świadek M. W., tak jak i jego brat G. W. pracował przy zbiorze upraw z pola M. K. (1), jednak Sąd nie dał wiary tak kategorycznym twierdzeniom tego świadka, że odbywało to aż do końca 2010 r. Po pierwsze zauważenia wymaga, że jak wynika z wizji lokalnej nieruchomości, o jakich wspomina świadek- działki od dłuższego czasu były nieużytkami na co wskazuje stan i rodzaj roślinności jaka tam dziko rośnie. Po drugie, żaden ze świadków mieszkających w bliskim sąsiedztwie działek nie potwierdził, by kilka lat wcześniej prowadzone były tam uprawy. Świadkowie wskazywali chociażby na działalność polegającą na wydobyciu torfu, a stanowczo zaprzeczali prowadzeniu tam działalności rolniczej w 2010 r. o jakiej zeznawał M. W., a z pewnością, gdyby takowa była prowadzona, to nie umknęłoby to ich uwadze. Tak samo należało ocenić treść zeznań K. D.. Świadek powoływał się chociażby na okoliczność, iż do (...) przyjeżdżał w odwiedziny do innego mieszkańca wsi i wówczas widział rzekome uprawy na działce K.. Świadek wskazywał również, że „cała wieś wiedziała o tym, bo naprzeciwko tej ziemi mieszka S.” i tam też świadek przychodził w odwiedziny oraz „każdy mówił we wsi, że to K.”. Tymczasem przesłuchiwana D. S. (3) jednoznacznie wskazywała, że mieszka w gospodarstwie sąsiadującym z działką M. K. (1) od 1973 roku i jednoznacznie wskazywała, że M. K. (1) „nic nie uprawiał na polu ono leży ugorem” ostatnie uprawy były tam 20-30 lat temu i należały do J. K. (1) - a zatem treść zeznań chociażby tego świadka całkowicie wykluczyła prawdziwość zeznań K. D..

Jeśli chodzi o zeznania świadka J. P. (2) , to także i one nie mogły być dowodem obrony na twierdzenia oskarżonego M. K. (1), że na należących do jego żony działkach w miejscowości K. prowadził on uprawy warzyw i owoców, następnie sprzedawanych do G. W. A.. Pomijając już fakt dość wątpliwej transakcji sprzedaży działki w K. przez pełnomocnika, którego J. P. (2) miał ustanowić w formie zwykłej pisemnej, zauważenia wymaga, że jeśli rzeczywiście J. P. (2) był właścicielem tejże działki i sprzedał ją w takim stanie, o jakim zeznawał (gotową do uprawy, z infrastrukturą rolniczą, z zasadzonym sadem) to było to do 2003 roku. Jak wynika bowiem z odpisu z księgi wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości, K. K. (1) jest jej właścicielką już od 2003 r. (k. 1995). W 2010 roku, należące do K. K. (1) pola w K. leżały już odłogiem - na co wskazują zeznania innych świadków, który w tamtym czasie w okolicach tych działek mieszkali, jak np. sołtys wsi J. P. (1).

W toku sprawy przesłuchani zostali także świadkowie na okoliczność pochodzenia surowców, którymi handlował W. S. (1) i czy jego działalność w tym zakresie nie była fikcyjna. Oceniając zeznania W. S. (1), Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania. Zeznania te były zgodne z ustalonym stanem faktycznym, a przy tym znalazły potwierdzenie w zeznaniach praktycznie wszystkich świadków przesłuchanych przez Sąd, którzy mieli wiedzę na temat współpracy G. W. A. z firmą (...).

Co do zasady Sąd nie miał wątpliwości odnośnie zeznań świadków J. K. (4) i D. K. (2) . J. K. (4) od początku nie kwestionował, że współpracował z W. S. (1), pośrednicząc w sprzedaży owoców i warzyw uprawianych przez jego brata D. K.. D. K. (2) ostatecznie także przyznał, że sprzedawał ziemniaki i jabłka na rzecz W. S. (1). Nie uszło uwadze Sądu, że początkowo D. S. (4) kwestionował zarówno fakt podpisania faktur, pieczętowania, jak i w ogóle współpracę z W. S. (1). W późniejszym czasie jednakże świadek zmienił zeznania wskazując, że część z faktur została podpisana przez niego, a część przez J. K. (4) na jednak na dane D. S. (4). W ocenie Sądu treść zeznań złożonych za pierwszym razem mogła wynikać z faktu, że D. K. (2) nie pamiętał w ogóle W. S. (1) najprawdopodobniej dlatego, że jak wynikało z zeznań wszystkich trzech świadków, tj. W. S., J. K. (4) i D. K. (2), fizycznie transakcji dokonywali wyłącznie J. K. (4) i W. S. (1). Na uwagę zasługuje też fakt, że zeznania te złożone zostały ok 2-3 lata po tej współpracy. D. K. (2) nie interesował się szczegółami, nie ingerował w ustalenia mężczyzn, a w zakresie jego zainteresowań pozostawało wyłącznie to aby otrzymać zapłatę. W ocenie Sądu nie jest to wątpliwe, że bracia sobie ufali, D. K. (2) korzystał z pomocy brata, i dopóki cena jaką otrzymywał za swoje produkty była zgodna z jego oczekiwaniami, nie ingerował w szczegóły, dbałość o prawidłowo prowadzoną rachunkowość stanowiła dla niego rzecz drugorzędną. W toku sprawy nie było bowiem kwestionowane, że D. K. (2) rzeczywiście prowadził gospodarstwo, uprawiał warzywa i owoce a w związku z tym możliwy był przepływ produktów od niego do G. W. A. za pośrednictwem W. S. (1) i Instytutu. W toku drugiego przesłuchania, być może po wcześniejszej rozmowie z bratem J. K. (4), D. K. (2) mógł natomiast przypomnieć sobie o pewnych faktach dotyczących współpracy z W. S. (1), których początkowo nie pamiętał lub o których najprawdopodobniej w ogóle nie wiedział, jak o podpisywaniu przez J. K. (4) faktur za niego i na jego dane. Z tych też względów za podstawę ustaleń faktycznych posłużyły Sądowi zeznania złożone jako drugie przez D. K. (2) przez Urzędem Kontroli Skarbowej (w dniu 19.11.2014 r.)

Sąd dał wiarę zeznaniom P. K. (1) , rolnika stale współpracującego, także w inkryminowanym czasie, z W. S. (1). Zeznania tego świadka są dowodem na to, że działalność W. S. (1) nie była fikcyjna. Świadek potwierdził m.in. fakt posiadania przez W. S. (1) magazynu oraz działalności polegającej na obrocie warzywami, świadek opisał także system prowadzenia firmy przez W. S. (1) (sposób odbioru i kupna warzyw itd.), potwierdził fakt współpracy z W. S. (1) oraz podpisanie okazanych mu i znajdujących się w aktach sprawy faktur (k.1006-1043).

Tak samo należało ocenić zeznania świadków : A. M. i S. R., którzy był kierowcami w firmie (...) i opisywali system pracy w firmie (...). Treść zeznań tych świadków zgodna jest zeznaniami W. S. (1) i ustaleniami stanu faktycznego.

Sąd dał wiarę znajdującym się w aktach sprawy dokumentom urzędowym przywołanym w ustaleniach faktycznych, gdyż zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Są one przejrzyste. Sąd nie znalazł żadnych podstaw dla podważenia ich wartości dowodowej. Z tych samych z co ww. względów, Sąd oparł się na treści zebranych dokumentów prywatnych. Co do zaś nierzetelnych faktur VAT RR, to stanowiły one dowód tego że zostały wystawione i podpisane przez Z. P. (1), czego wymieniony nie kwestionował.

Uzasadnienie odnośnie osoby Z. P. (1):

Ustalony stan faktyczny dawał podstawę tylko do częściowego przypisania oskarżonemu Z. P. (1) zarzucanego mu czynu.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że – jak to często bywa w sprawach karno-skarbowych, zarzut oskarżenia oparty został na błędnym założeniu, że tzw. ciężar dowodu (w tym np. konieczność dostarczenia przez podatnika żądanych przez organ podatkowy dokumentów) spoczywa na oskarżonym. Jednym słowem, jeśli oskarżony nie udowodnił swojej niewinności, oznacza to jego winę. Powyższe, zasadniczo błędne i niezgodne z postępowaniem karnym założenie, wynika z powielenia w akcie oskarżenia zasady występującej w postępowaniu podatkowym, w którym to na podatniku spoczywa obowiązek przechowywania dokumentów i stosownego potwierdzenia na wezwanie, że istotnie nabył on uprawienia do określonych ulg, subwencji czy dotacji. W przypadku, gdy w takim postępowaniu podatkowym podatnik nie jest w stanie wykazać, że dane świadczenie mu się należało, organ podatkowy może takie świadczenie cofnąć lub odmówić jego przyznania. Stąd też – w ocenie Sądu – w treści zarzutu postawionego oskarżonemu Z. P. (1) znalazły się te same podpunkty, które były przedmiotem decyzji podatkowych. Tymczasem w postępowaniu karnym ( a zatem także karno-skarbowym) podstawową zasadą jest zasada domniemania niewinności – oskarżony nie ma obowiązku jej wykazywania. To oskarżyciel winien wykazać winę. W ocenie Sądu powyższe udało się oskarżycielowi jedynie w części. W postępowaniu podatkowym co do zasady nie bada się także kwestii winy podatnika, w tym winy przedstawiciela organu podatnika reprezentującego. Tymczasem w postępowaniu karnym kwestia ta ma zasadnicze znaczenie, warunkujące możliwość przypisania przestępstwa. Akta postępowania przygotowawczego wskazują, że kwestia ta nie była badana przez organ podatkowy, wnoszący akt oskarżenia.

Czynu z art. 82 § 1 k.k.s. dopuszcza się ten, kto naraża finanse publiczne na uszczuplenie poprzez nienależną wypłatę, pobranie lub niezgodne z przeznaczeniem wykorzystanie dotacji lub subwencji. Przepis ten mówi zatem o sytuacji, gdy świadczenie nie należało się w ogóle lub należało się w mniejszej wysokości. Oprócz tego penalizacją objęte jest niezgodne z przeznaczeniem wykorzystanie dotacji lub subwencji. Czyn z art. 82 k.k.s., który może przejawić się wyłącznie w działaniu, ma charakter umyślny.

W rozpatrywanej sprawie popełnienie przez Z. P. (1) przestępstwa naruszenia zasad dotacji miało się przejawiać wieloczynowo.

Jednym z zachowań, o które oskarżony został Z. P. (1) miało być posłużenie się wystawionymi, w celu uzyskania dotacji, w okresie od 24.08.2010 roku do 22.12.2010 roku w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej spółki (...), 99 nierzetelnymi fakturami VAT RR na rzecz M. K. (1) – rolnika ryczałtowego, na łączną kwotę 118.869,35 zł na dostawę owoców i warzyw, które w rzeczywistości nie miały miejsca oraz posłużenie się nierzetelnymi fakturami VAT wystawionymi w okresie od dnia 2.12.2009 roku do dnia 30.12.2010 roku przez Instytut (...) Sp. z o.o. – dokumentującymi operacje gospodarcze zakupu ziemniaków i jabłek, które w rzeczywistości nie miały miejsca oraz spowodowanie ich ujęcia w rejestrach zakupu prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług spółki (...), czym oskarżony miał spowodować nierzetelność rejestrów zakupu prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług spółki (...) w zakresie w jakim ujęto powyższe faktury za okres od grudnia 2009 roku do grudnia 2010 roku.

Zadaniem Sądu, zebrany w toku postępowania materiał dowodowy pozwalał na przypisanie Z. P. (1) jedynie zachowania polegającego na wystawieniu 99 nierzetelnych faktur VAT RR na rzecz M. K. (1) w celu wyłudzenia dotacji. Jak bowiem wynikało z obszernych zeznań świadków, w inkryminowanym czasie M. K. (1) co prawda posiadał nieruchomości rolne (także jego żona), nie mniej jednak świadkowie jednoznacznie wskazywali, że pola te leżały odłogiem, nie prowadzono na nich żadnych upraw, M. K. (1) nie był nawet widywany w tamtym czasie na tych terenach. Z tych względów oczywistym jest, że M. K. (1) nie mógł dostarczyć na rzecz Z. P. (1), wskazanych w treści faktur owoców i warzyw. Z. P. (1) sam podpisywał się na wskazanych fakturach, musiał mieć zatem świadomość, czego one dotyczą. Musiał także wiedzieć, że M. K. (1) nie jest jego rzeczywistym, przynajmniej w owym czasie, kontrahentem. Wystawienie przez oskarżonego wskazanych faktur VAT RR (dla rolnika ryczałtowego), musiało mieć na celu zwiększenie rzekomych zakupów, na które przysługiwała dotacja, a co za tym idzie, miało na celu wyłudzenie dotacji. Zachowanie to wypełniało znamiona przestępstwa skarbowego z art. 82 § 1 kks. Jednocześnie zachowanie to wypełniło znamiona przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s, czyli przestępstwa polegającego na wystawieniu nierzetelnej faktury i posługiwanie się takim dokumentem.

Przypisując oskarżonemu powyższe zachowanie w ramach zarzucanego mu przestępstwa, Sąd poczynił szereg własnych ustaleń.

Po pierwsze zaakcentować należało, że w związku z uznaniem, iż jedynie ww. zachowanie miało przestępczy charakter, to tylko tę część dotacji, która pobrana była na podstawie ww. nierzetelnych faktur na dane M. K. (1) można było uznać za wyłudzoną w rozumieniu kodeksu karnego skarbowego. Innymi słowy nie sposób było przyjąć, że całość dotacji w kwocie 826.274,00 złote w okresie od 24.08.2010 r. do 22.12.2010 r. pobrana została niezgodnie z przeznaczeniem, skoro Z. P. (3) w inkryminowanym czasie prowadził bary mleczne i tylko pewien procent dotacji spółka otrzymała w wynik przestępczego działania swojego prezesa.

W związku z powyższym zadaniem Sądu było obliczenie, jaka dokładnie część dotacji z całkowitej kwoty dotacji została niesłusznie pobrana. Kwotę tę Sąd wyliczył w oparciu o § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2006 r. w sprawie stawek, szczegółowego sposobu i trybu udzielania i rozliczania dotacji przedmiotowych do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych. W oparciu o powyższe wytyczne, kwotę stanowiącą sumę na jaką łącznie opiewały nierzetelnie wystawione faktury, tj. 118.869,35 zł należało podwyższyć o 20% (w oparciu o § 2 ust. 2), co dało kwotę 142.643,22 zł, którą to następnie należało powiększyć o maksymalną marżę 30 % (w oparciu o § 2 ust. 1), co dało kwotę 185.436,17 zł, z czego 40% stanowiło wartość dotacji, a zatem była to kwota 74.174,47 zł, od czego należało jeszcze odliczyć 5% stanowiące straty materiałowe – ubytki naturalne (k. 1415) . Ostatecznie zatem nienależnie na gruncie prawa karnego skarbowego pobranej, a zatem wyłudzonej dotacji stanowiła kwota nie większa niż 70.465,75 zł.

W tym miejscu wskazać należy, iż nie uszło uwadze Sądu, że spółka decyzją Dyrektora Izby Skarbowej spółka zobowiązana została do zwrotu całej kwoty dotacji, co nastąpiło w oparciu o powyższe rozporządzenie. Nie mniej jednak na gruncie prawa karnego, z wyżej opisanych względów nie można było przyjąć, iż cała kwota dotacji została uzyskana w wyniku przestępstwa.

Po drugie, jako, iż jedynie zachowanie polegające na wystawieniu nierzetelnych faktur na rzecz M. K. (1) uznane zostało za przestępcze zachowanie podjęte w celu wyłudzenia dotacji, za inkryminowany okres należało przyjąć tylko ten, w którym wystawione zostały powyższe faktury. Wobec powyższego, Sąd przestępczy okres ograniczył do okresu od 24 sierpnia 2010 roku do 27 stycznia 2011 roku, który to okres uwzględnia wypłaty dotacji za miesiące sierpień, wrzesień i grudzień 2010r.

Jeśli chodzi o zarzucone Z. P. (1) zachowanie mające polegać na posłużeniu się nierzetelnymi fakturami VAT wystawionymi w okresie od dnia 2.12.2009 roku do dnia 30.12.2010 roku przez Instytut (...) Sp. z o.o. – dokumentującymi operacje gospodarcze zakupu ziemniaków i jabłek, które w rzeczywistości nie miały miejsca oraz spowodował ich ujęcie w rejestrach zakupu prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług spółki (...), czym spowodował nierzetelność rejestrów zakupu prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług spółki (...) w zakresie w jakim ujęto powyższe faktury za okres od grudnia 2009 roku do grudnia 2010 roku, to w ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie Z. P. (1) tego - będącego częścią zarzucanego mu czynu – zachowania.

Odnośnie ww. wątku, argumentacja oskarżyciela, iż Z. P. (1) dopuścił się tej części czynu przestępczego szła dwutorowo.

W pierwszej kolejności oskarżyciel próbował udowodnić, że faktury wystawione przez Instytut (...) Sp. z o.o. były nierzetelne, tj. że stwierdzone nimi operacje gospodarcze nie miały miejsca, gdyż G. W. A. nie mógł w rzeczywistości otrzymać wskazanych tam płodów rolnych od Instytutu albowiem Instytut nie mógł ich otrzymać od W. S. (1), gdyż ten wskazywał, iż zakupił je od D. K. (2) i P. K. (1), a co nie mogło mieć miejsca, gdyż D. K. (2) nie potwierdził początkowo, iż sprzedał wskazane na fakturach artykuły na rzecz W. S. (1), a na polach P. K. (1) w tamtejszym czasie wystąpiły ogromne szkody z powodu potopień. Zauważenia w tym miejscu wymaga jednak, że po pierwsze postępowanie dowodowe wykazało, że D. K. (2) prowadził gospodarstwo, w którym pomagał mu jego brat J. K. (4). W rzeczywistości to J. K. (4) dokonywał z W. S. (1) transakcji sprzedaży płodów rolnych swojego brata i to on za D. K. (2) podpisywał się na wystawianych fakturach, która to okoliczność była powodem tego, że D. K. (2) po okazaniu mu tych faktur przez urzędników początkowo zaprzeczał, by sprzedawał wskazane tam towary na rzecz W. S. (1). Konkludując, z całą pewnością fakt formalnych nieprawidłowości przy wystawianiu faktur na sprzedaż towarów pomiędzy W. S. (1) a D. K. (2) nie oznacza, że faktury te nie stwierdzają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a co za tym idzie i co jest najważniejsze dla sprawy – że produkty te nie trafiły na rynek – najpierw do W. S. (1) a następnie przez Instytut (...) do G. W. A..

Co zaś się tyczy warzyw i owoców pochodzących z gospodarstwa (...), to uwagi wymaga, że świadek w żadnym momencie nie kwestionował współpracy z W. S. (1) i sprzedaży na jego rzecz płodów rolnych ze swoich pól. Co za tym idzie, artykuły z pól P. K. (1) trafiały na rynek i w konsekwencji mogły też trafiać do barów oskarżonego, przy czym w czasie, gdy na jego polach wystąpiły szkody mógł dostarczać po prostu mniejszą ilość towarów.

W tym miejscu uwagi wymaga jeszcze jedna okoliczność, mianowicie nawet jeśli – czysto teoretycznie – zarzuty oskarżyciela w powyższym zakresie okazałyby się zasadne, tzn. W. S. (1) rzeczywiście uczestniczyłby w procederze nierzetelnego wystawiania faktur (a zatem nie stwierdzającego rzeczywistych zdarzeń gospodarczych) pomiędzy ww. rolnikami, to nie sposób jeszcze przypisać oskarżonemu Z. P. (1) przestępstwa w tym zakresie. Wskazać bowiem należy, że oskarżyciel nie udowodnił ani nawet nie uprawdopodobnił, by Z. P. (1) miał jakąkolwiek wiedzę odnośnie nierzetelności W. S. (1) w prowadzonej przez niego działalności. Z całą bowiem pewnością towary od W. S. (1) trafiały do barów oskarżonego, a Z. P. (1) nie miał obowiązku posiadania wiedzy odnośnie pochodzenia tych towarów. Przypisanie zatem Z. P. (1) czynu w powyższej części przenosiłoby odpowiedzialność karną z osoby, która rzeczywiście (oczywiście nadal czysto hipotetycznie) dokonała przestępstwa wystawiania nierzetelnych faktur na osobę, która nie miała o przestępczym zachowaniu żadnej wiedzy. Po drugie zauważyć należy, że fakt prowadzenia przez W. S. (1) działalności o ww. profilu, tj. obrotu płodami rolnymi był oczywisty. W konsekwencji zatem – nadal czysto hipotetycznie – gdyby W. S. (1) nie nabył produktów od ww. rolników, to nie oznacza jeszcze, że spółka (...) nie mogła w ogóle ich nabyć od W. S. (1), albowiem równie dobrze W. S. (1) te same produkty mógł zakupić od innych rolników z którymi współpracował jak i na giełdzie warzywnej, co też często czynił.

Nadto zarzucana Z. P. (1) nierzetelność rejestrów zakupu prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług spółki (...) miała wedle założeń oskarżyciela polegać na posłużeniu się fakturami wystawionymi przez Instytut (...) w celu windowania cen za dotowane surowce, co miało kluczowe znaczenie przy obliczaniu kwoty wypłacanej dotacji. Logicznym jest bowiem, że im wyższa cena surowca tym wyższa kwota dotacji (która była wyliczana jako procent ceny surowca). W ocenie zatem Urzędu Kontroli Skarbowej, Instytut (...) był fikcyjnym podmiotem, stworzonym jedynie w opisanym wyżej celu, albowiem nie było przeszkód, by spółka (...) mogła nabywać surowce wprost od rolników lub ewentualnie od W. S. (1) jak czyniono to przed powstaniem Instytutu. Zdaniem oskarżyciela zatem pośrednictwo Instytutu w łańcuchu dostaw towarów było zbędne i nakierowane na wyłudzenie wyższej niż rzeczywiście przysługiwałaby kwoty dotacji. Przemawiać za powyższym miał przede wszystkim fakt, że Instytut powiązany był osobowo z G. W. A., a nadto nie posiadał magazynów, a towar dostarczany miał być przez W. S. (1) bądź jego pracowników lub innych hurtowników bezpośrednio do barów.

Analizując powyższy wątek Sąd uwagę zwrócił na kilka kwestii. Po pierwsze nie sposób zgodzić się z ustaleniami (...), że Instytut pełnił wyłącznie fikcyjną rolę i nie prowadził działalności. W toku postępowania przesłuchano szereg świadków w tym m.in. : A. L. (1), M. K. (4), C. N., A. N., P. C., T. G., M. S. i A. B. i wszyscy oni zgodnie wskazywali, że pracowali w Instytucie, spółka ta miała rozwiniętą strukturę wewnętrzną, prowadzona była księgowość. Założeniom Instytutu towarzyszyła idea propagowania zdrowego stylu życia i żywienia, kluczową akcją przez niego prowadzoną miała być „prosto z pola”. Nadto założyciel Instytutu – (...), nie był w żaden sposób powiązany ani ze Z. P. (1), ani z G. W. A.. Co więcej jak wykazało postępowanie dowodowe – Instytut po pewnym czasie od powstania zakupił samochód – a zatrudniony kierowca – A. N. dostarczał przez pewien czas produkty od W. S. (1) do barów (...).

Po drugie, jak wynika z akt sprawy, a w szczególności zeznań świadków i zebranych dokumentów, Instytut nabywał produkty także od innych niż W. S. (1) dostawców, tj. m.in. spółki (...), Hurtowni (...) jak i sklepu (...). Wobec powyższego nie można wykluczyć, że Instytut wykonywał na rzecz G. W. A. usługę polegającą na pozyskiwaniu i współpracy z dostawcami wszelkich potrzebnych do wykonywania potraw w barach surowców, poszukiwaniu nowych dostawców, sprawdzenia jakości zamawianych towarów, a następnie tworzeniu zamówień i dbaniu o to by produkty te dotarły do barów. Nawet jeśli system współpracy nie był idealny – albowiem jak wskazywali świadkowie - czasem to pracownicy z barów robili zamówienia bezpośrednio u W. S. (1), bądź to sami hurtownicy, a nie pracownicy Instytutu dostarczali towary, to należy zauważyć, że Instytut był wówczas nowo powstałym podmiotem, a wiec niewykluczone, że oba podmioty tj. Instytut i (...) musiały się we współpracy jeszcze „dotrzeć”. Poza tym należy, też zwrócić uwagę, że jak wskazywał zarówno W. S. (1) – ceny artykułów jakie zbywał na rzecz Instytutu były w zasadzie zbliżone do hurtowych. Pracownicy Instytutu wskazywali zaś, że marża Instytutu narzucana na te same produkty sprzedawane na rzecz G. W. A. także nie była wygórowana.

Konkludując, uwagę należy jeszcze zwrócić na dwie ważne kwestie : po pierwsze faktury pomiędzy Instytutem a G. W. A. wystawiane były z odroczonym terminem płatności, co niewątpliwie było dla G. W. A. opłacalnym rozwiązaniem, a po drugie nie może dziwić, że Instytut jako odrębna spółka, wykonująca ww. usługi na rzecz G. W. A. musiała przecież odnosić zyski ze swojej działalności, wobec czego nie powinno dziwić, że narzucała pewną marżę za uczestnictwo w obrocie. Dodać należy, że w toku postępowania oskarżyciel nie przedstawił danych o ile rzeczywiście ceny produktów sprzedawanych przez Instytut na rzecz (...) były wyższe od produktów sprzedawanych przez W. S. (1), a w konsekwencji także mając na uwadze wymierne korzyści płynące dla G. W. z tego pośrednictwa (tzw. outsourcing usług) nie sposób przyjąć, by współpraca prowadzonej przez oskarżonego firmy z Instytutem była nakierowana wyłącznie na wyłudzenie dotacji ze Skarbu Państwa. Nie można bowiem ani jednoznacznie stwierdzić, że spółka (...) we współpracy w pośrednictwie z Instytutem (...) przy nabywaniu surowców narażana była na wyższe koszty działalności, po drugie, nawet gdyby tak było, nie sposób przyjąć, by było to objęte umyślnym zamiarem Z. P. (1) wyłudzenia dotacji. Rozumowanie takie jest w ocenie Sądu zbyt daleko idące. Wątpliwości w tym zakresie należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.

W dalszej kolejności zważyć należy, że oprócz powyższego zachowania, przestępstwo wyłudzenia dotacji zarzucane Z. P. (1) miało także polegać na nierzetelnym prowadzeniu ewidencji ilościowo-wartościowej poprzez: stosowanie rozbieżnych jednostek miary w kartach kalkulacyjnych, recepturach i ewidencji ilościowo-wartościowej oraz nie wskazanie sposobu ich rozliczenia, ujęcie w ewidencji ilościowo-wartościowej surowców faktycznie nie zakupionych, zakup surowców w jednostce nie dającej podstawy do podwyższenia wartości surowców o 20 % oraz nierzetelnego prowadzenia ewidencji sprzedaży poprzez: prowadzenie sprzedaży poza miejscem baru, nie posiadania paragonów fiskalnych i raportów sprzedaży, stosowaniu cen nie wynikających z kart kalkulacyjnych, czym oskarżony nie wypełnił warunków do pobrania dotacji wskazanych w §2, § 4 ust. 1 – 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2006 roku w sprawie stawek, szczegółowego sposobu i trybu udzielenia i rozliczania dotacji przedmiotowych do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych, a także nierzetelnym prowadzeniu rejestrów sprzedaży w postaci zapisów kas rejestrujących w barach spółki (...) w S. i W. za miesiące marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik i listopad 2009 roku.

Odnosząc się do powyższej części zarzutu, w pierwszej kolejności podkreślić należy, że zarzucony Z. P. (1) czyn z art. 82 § 1 kks popełniony może być wyłącznie umyślnie, z zamiarem co najmniej ewentualnym. Aby zatem przypisać konkretnej osobie powyższe przestępstwo konieczne jest wykazanie ponad wszelką wątpliwość woli popełnienia przestępstwa. W niniejszym przypadku w ocenie Sądu po pierwsze nie sposób wykazać, że nazywając kolokwialnie : „bałagan” w kartach kalkulacyjnych, recepturach i ewidencji ilościowo-wartościowej posiłków był celowym, nakierowanym na wyłudzenie dotacji, zabiegiem. W ocenie Sąd niekwestionowane nieprawidłowości w powyższym zakresie były niepożądane i ich wystąpienie skutkowało ostatecznie orzeczonym obowiązkiem zwrotu całej dotowanej kwoty. Nie sposób jednak przyjmować by zachowanie polegające na nieuporządkowanym prowadzeniu ewidencji czy kalkulacji naznaczone było przestępstwem.

Zauważenia bowiem wymaga, że (...) nie wykazał, że to oskarżony był sprawcą tego „bałaganu” – co oznacza, że po pierwsze nie sposób pociągać go do odpowiedzialności karnej za wynikające np. z niekompetencji działania innych pracowników, o których to działaniach mógł nawet w tamtym czasie nie wiedzieć, a co wyszło dopiero w czasie postępowania kontrolnego (...) (wcześniej prowadzone kontrole US nie wykazały nieprawidłowości). Z tych względów nie sposób uznać go sprawcą przestępczych działań, co do których nie ma ponad wszelką wątpliwość pewności, że o nich wiedział, aprobował, miał zamiar ich popełnienia lub co najmniej się na nie godził. Dodać należy, że stosowanie odmiennych miar kalkulacyjnych nie oznacza braku możliwości przeliczenia tych miar celem ujednolicenia. W postępowaniu podatkowym organ podatkowy przerzucił ten obowiązek na podatnika. A gdy ten takiego przeliczenia nie dokonał, zażądano od niego zwrotu dotacji. Oskarżony P. nie miał jednak obowiązku uczynienia tego w postępowaniu karnym. Identycznie należy oceniać okoliczności zagubionych kilku rolek paragonów z kas fiskalnych, tzw. nie sposób przyjąć, że zostały one celowo zniszczone lub ukryte, a nie np. utracone w wyniku przypadku, jakiegoś zdarzenia, za które odpowiedzialności nie ponosi oskarżony i na które nie miał wpływu (np. wyrzucone z nieuwagi pracownika).

W zarzucie ujęto także kwestię wyłudzenia dotacji, w związku ze sprzedażą posiłków poza barem mlecznym, czyli w hali widowiskowo-sportowej i nie rozróżnienie powyższej sprzedaży w ewidencji ilościowo-wartościowej. Pomijając fakt, że akta spraw nie zawierają żadnych dowodów w powyższym zakresie, za wyjątkiem wspomnienia o powyższym w decyzji podatkowej, podnieść należy, że także w tym przypadku można – w ocenie Sądu – mówić co najwyżej o pewnym niedbalstwie ze strony spółki i osób odpowiedzialnych za prowadzenie ewidencji. Nie sposób jednak mówić o winie umyślnej leżącej w tym zakresie po stronie oskarżonego. Oskarżony – jak wcześniej wskazano nie musiał mieć i prawdopodobnie nie miał wiedzy na temat sposobu prowadzenia ewidencji w tym zakresie. Dodać można, że oprócz stwierdzenia faktu, że taka sprzedaż - poza barem mlecznym – była prowadzona, organ postępowania przygotowawczego nie wskazał jaka była skala tego procederu.

Tak samo należy też ocenić zarzucane przez oskarżyciela zachowanie mające polegać na nierzetelnym prowadzeniu rejestrów sprzedaży w postaci zapisów kas rejestrujących w barach spółki (...) w S. i W. za miesiące : marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad 2009 roku. Uwagi wymaga, że oskarżony osobiście nie przyuczał pracowników obsługi kasy, sposobu nabijania określonych produktów itd. Nie wykazano, że oskarżony miał wiedzę na temat rejestrów sprzedaży zapisów kas rejestrujących w barach spółki (...) w S. i W.. Oskarżony ani przy ich tworzeniu ani nie uczestniczył w procesie sprzedaży potraw klientom.

Konkludując, zebrane w sprawie dowody pozwalały na przypisanie Z. P. (1) winy jedynie za działanie polegające na wystawieniu nierzetelnych 99 faktur VAT RR na rzecz M. K. (1), o czym Sąd szczegółowo zważył już wyżej. W tym miejscu wskazać jedynie należało, że uniewinnienie od części czynu jak wiadomo nie było możliwe, nie mniej jednak z kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu ostatecznie czynu konieczne było wyeliminowanie art. 61 § 1 k.k.s., który dotyczył nierzetelnego prowadzenia rejestrów (ksiąg), które to zachowanie nie zostało oskarżonemu przypisane.

W związku z tym, że Z. P. (1) dopuścił się swoich zachowań w krótkich odstępach czasu (w okresie od 24 sierpnia 2010 roku do 27 stycznia 2011 roku, a więc w okresie do 6 miesięcy) w wykonaniu tego samego zamiaru (wyłudzenia dotacji) Sąd uznał, że zachowania te stanowiły czyn ciągły (art. 6 § 2 k.k.s.).

Przepis art. 9 § 3 k.k.s. pozwala na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej osoby, która wprawdzie nie wypełniła osobiście znamion przestępstwa skarbowego, lecz która pełniła określoną funkcję na rzecz podmiotu zbiorowego, tj. zajmowała się sprawami gospodarczymi, a w szczególności sprawami finansowymi tego podmiotu. Z. P. (1), będąc prezesem zarządu pełnił taką funkcję w G. W. A., przy czym przedmiotowe postępowanie wykazało, że rola oskarżonego w zarządzaniu spółką nie była czysto formalna, gdyż faktycznie podejmował on wszystkie kluczowe decyzje w kwestiach finansowych spółki. Mimo iż szczegółowymi rozliczeniami spółki zajmowali się bezpośrednio jej pracownicy, możliwe było pociągnięcie Z. P. (1) do odpowiedzialności karnoskarbowej za czyn mu przypisany, ponieważ sam, osobiście podpisał się na fakturach wystawionych na rzecz M. K. (1).

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Z. P. (1) jest i już w trakcie popełnienia czynu był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego.

Stopień szkodliwości społecznej czynu przypisanego Z. P. (1) należy określić jako niemały. Dzięki jego działaniom doszło uszczuplenia finansów publicznych poprzez nienależną wypłatę tytułem dotacji kwoty o niemałej wartości 70.465,75 zł.

W konsekwencji, w punkcie I wyroku za przestępstwo skarbowe z art. 82 § 1 kks w zb. z art. 62 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 200 (dwustu) stawek dziennych po 60 (sześćdziesiąt) złotych każda stawka.

W tym miejscu wskazania wymaga, że mają na uwadze treść art. 2 § 2 kks Sąd rozważył, który stan prawny był dla oskarżonego względniejszy. Przepis ten stanowi, że co do zasady w przypadku kolizji ustaw stosuje się ustawę nową, chyba że ustawa obowiązująca poprzednio jest względniejsza dla sprawcy. Uznać należało, że właściwszym w badanym przypadku było zastosowanie starych przepisów, gdyż przewidywały one za popełnienie czynu przypisanego Z. P. (1) łagodniejszą w porównaniu do obecnych karę. Obecne przepisy za czyn z art. 62 § 2 kks przewidują karę grzywny do 720 stawek dziennych albo karę pozbawienia wolności na czas nie krótszy od roku, albo obie te kary łącznie. Wcześniej przestępstwo to zagrożone było wyłącznie karą do 240 stawek dziennych grzywny. W tej sytuacji wymierzając karę Sąd musiałby uczynić to na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, a zatem podstawą skazania musiałby być art. 62 § 2 kks. Stosując jednak ustawę w korzystniejszym brzmieniu Sąd jako podstawę wymiaru kary zastosował przepis art. 82 § 1 kks, gdyż przewiduje on taką samą karę jak przepis art. 62 § 2 kks w starym brzmieniu a przy tym znamiona tego przestępstwa najpełniej charakteryzują czyn sprawcy (art. 7 §2 kks). Zgodnie z powszechnie przyjętym orzecznictwem wymiar stawki jednostkowej grzywny winien być z kolei oceniany według daty popełnienia czynu a nie według daty wyrokowania.

Na niekorzyść Z. P. (1) przemawiają okoliczności wpływające na ocenę szkodliwości społecznej jego czynu, tj. postać zamiaru i wysokość wyłudzonej kwoty dotacji. Na korzyść oskarżonego przemawia fakt, że nie był on dotąd karany.

Liczba stawek dziennych wymierzonych w ramach orzeczonych kar grzywny za przestępstwo skarbowe jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Nie ulega wątpliwości, że Z. P. (1) jest w stanie uiścić orzeczoną grzywnę, pomimo jego – niskich obecnie - dochodów. Zasądzona kwota nie wykracza poza jego potencjalne możliwości zarobkowe i płatnicze. Orzeczonej kary grzywny nie sposób uznać za nadmiernie surową.

Z uwagi na to, że (...) Sp. z o.o. odniosła, w związku z zachowaniami Z. P. (1), korzyść majątkową, w punkcie III. sentencji wyroku Sąd uczynił tę spółkę posiłkowo odpowiedzialną za orzeczoną karę grzywny.

W punkcie IV wyroku Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania w części go dotyczącej, nie znajdując podstaw do zwolnienia go z tego obowiązku.

Uzasadnienie odnośnie M. K. (1) :

Ustalony stan faktyczny dawał podstawę do przypisania oskarżonemu M. K. (1) zarzucanego mu czynu.

Jak wynika z zebranych dowodów, M. K. (1) w okresie od 24 sierpnia 2010 r. do 22 grudnia 2010 r. jako rolnik ryczałtowy, w krótkich odstępach czasu i w zamiarze aby Z. P. (1) – prezes jednoosobowego zarządu spółki (...) Sp. z o.o. w G. wystawił w miesiącu sierpniu, wrześniu i grudniu 2010 roku w okresie od 24.08.2010 roku do 22.12.2010 roku w ramach działalności gospodarczej spółki (...) Sp. z o.o. – 99 sztuk nierzetelnych faktury VAT RR (wskazanych w stanie faktycznym) dokumentujących sprzedaż od M. K. (1) warzyw i owoców (jabłek), na rzecz spółki (...) Sp. z o.o. na łączną kwotę 118.869, 35 zł, udostępnił Z. P. (1) swoje dane osobowe do tych faktur oraz podpisał je jako osoba uprawniona do ich otrzymania. Faktury te były nierzetelne, gdyż potwierdzały zaistnienie nie mających w rzeczywistości miejsca zdarzeń gospodarczych w postaci sprzedaży towarów (owoców i warzyw). Co do powyższego rozstrzygnięcia Sąd szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko przy ocenie dowodów.

Nie ma zatem wątpliwości, że swoim czynem polegającym na udostępnieniu danych osobowych do ww. faktur M. K. (1) pomógł Z. P. (1) w ich wystawieniu, a zatem jego czyn wypełnił znamiona czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s.

W związku z tym, że M. K. (1) dopuścił się swoich zachowań w krótkich odstępach czasu (od 24 sierpnia 2010 r. do 22 grudnia 2010 r., a więc w okresie czteromiesięcznym), w wykonaniu tego samego zamiaru, Sąd uznał, że zachowania te stanowiły czyn ciągły (art. 6 § 2 k.k.s.).

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. M. K. (1) jest i już w trakcie popełnienia czynu był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego.

Stopień szkodliwości społecznej czynu przypisanego M. K. (1) należy określić jako niemały. Oskarżony dopuścił się tego czynu w zamiarze bezpośrednim.

W punkcie II. sentencji wyroku, za przestępstwo skarbowe z art. 18 § 3 k. k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. Sąd wymierzył M. K. (1) karę 120 stawek grzywny po 50 złotych każda stawka.

W tym miejscu wskazania wymaga, że mają na uwadze treść art. 2 § 2 kks Sąd rozważył, który stan prawny był dla oskarżonego względniejszy. Przepis ten stanowi, że co do zasady w przypadku kolizji ustaw stosuje się ustawę nową, chyba że ustawa obowiązująca poprzednio jest względniejsza dla sprawcy. Uznać należało, że właściwszym w badanym przypadku było zastosowanie starych przepisów, gdyż przewidywały one za popełnienie czynu przypisanego M. K. (1) łagodniejszą w porównaniu do obecnych karę, co już wcześniej opisano. Wysokość stawki Sąd ustalił w oparciu o kwotę wynagrodzenia minimalnego obowiązującą w dacie czynu, a nie w dacie wyrokowania, na co wskazuje orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Na niekorzyść oskarżonego przemawiają okoliczności wpływające na ocenę szkodliwości społecznej jego czynu (opisane powyżej), a także fakt, że był on wielokrotnie karany, przy czym należy w tym miejscu zaznaczyć, że w dacie czynu M. K. (1) był karany jednokrotnie. Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących, za wyjątkiem tego, że brak jest dowodów na osiągnięcie przez M. K. (1) korzyści majątkowej z tytułu popełnionego przestępstwa.

Zdaniem Sądu, ilość stawek dziennych wymierzonych w ramach orzeczonej kary grzywny za przestępstwo jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu oraz stopnia jego zawinienia. Ustalając wysokość stawki dziennej grzywny kwotowej Sąd uwzględnił warunki osobiste i zarobkowe oskarżonego W ocenie Sądu, jest on w stanie uiścić orzeczoną grzywnę.

W punkcie IV wyroku Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania w części go dotyczącej, nie znajdując podstaw do zwolnienia go z tego obowiązku.