Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Tomasz Zieliński

Protokolant – asyst. sędz. Maria Szymuś

w obecności oskarżyciela publicznego z KPP w G. – Sylwester Piotrowicz

po rozpoznaniu w dniu 14.03.2019 r. sprawy

M. W. zd. K.

córki B. i K. zd. D.

ur. (...) w O.

obwinionej o to, że:

I.  W dniu 21 lipca 2018 roku około godz. 20:48 w G. na ul. (...) na drodze krajowej nr (...), prowadząc pojazd marki B. o numerze rejestracyjnym (...) w obszarze zabudowanym przekroczyła dopuszczalną prędkość jazdy o 66 km/h, jadąc z prędkością 116 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

II.  W dniu 21 lipca 2018 roku około godz. 20:48 w G. na skrzyżowaniu ulicy (...) z drogą prowadzącą do Przedsiębiorstwa (...) w G. prowadząc pojazd marki B. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosowała się do zakazu zatrzymywania się na skrzyżowaniu,

tj. o wykroczenie z art. 97 kw w związku z art. 49 ust. 1 pkt. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym

1.  Obwinioną M. W. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów z art. 92a kw i z art. 97 kw i skazując za nie wymierza jej na podstawie art. 92a kw z zw. z art. 24§1 i 3 kw w zw. z art. 9§2 kw łącznie karę grzywny w wysokości 500 zł.

2.  Na podstawie art. 3 ust. 1 z zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 119§1 kpw zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 50 zł i kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Sygn. akt II W 28/19

UZASADNIENIE

Na podstawie wyników rozprawy głównej sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 21.07.2018 r. funkcjonariusze KPP w G. asp. W. K. i st. post. R. Z. zatrudnieni w Referacie Ruch Drogowego pełnili służbę w godz. 14:00-22:00 w patrolu zmotoryzowanym na terenie powiatu (...). Zgodnie z zadaniami wyznaczonymi na ten dzień po wykonaniu testu przyrządu laserowego do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym (...) 20-20 (...) posiadającego ważną do dnia 28.02.2019 r. legalizację, polegającego na sprawdzeniu poprawności działania przyrządów celowniczych, pomiaru odległości i poprawności wyświetlania, a także naładowania baterii około godz. 19:40 na ul. (...) w G. droga krajowa (...)znajdująca się w obszarze zabudowanym, na którym dopuszczalna prędkość w godz. 05:00 – 23:00 wynosi 50 km/h, po ustawieniu radiowozu na wjeździe do Przedsiębiorstwa (...) przystąpili do kontroli prędkości pojazdów. Około godz. 20:48 przeprowadzili pomiar prędkości nadjeżdżającego w ich kierunku prostym odcinkiem drogi wynoszącym około 850 metrów samochód marki B. nr rej. (...), który znajdując się w odległości 250 merów od przyrządu pomiarowego poruszał się z prędkością 116 km/h przekraczając dopuszczalną prędkość o 66 km/h. Kierowcę samochodu, którą okazała się obwiniona M. W. zatrzymano do kontroli i po okazaniu wyniku pomiaru wyświetlonego na ekranie przyrządu, który utrwalono wykonując zdjęcie i wylegitymowaniu zaproponowano jej w związku z popełnieniem wykroczenia z art. 92a kw w drodze mandatu karnego grzywnę w wysokości 500 zł i 10 pkt karnych. W. K. poinformował obwinioną nadto o tym, że na podstawie art. 135 ust. 1a ustawy z dnia 20.06.1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98 poz. 602 z późn zm.) zatrzymuje jej za pokwitowaniem prawo jazdy, gdyż kierowała pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, co też uczynił.

Obwiniona M. W. po poinformowaniu jej, że może odmówić przyjęcia mandatu karnego z prawa tego skorzystała. Oświadczała nadto, że jechała wolniej i hamowała oraz że prawo jazdy jest jej potrzebne, a w związku z tym żeby wpisać mniejszą prędkość. Z uwagi na odmowę przyjęcia mandatu karnego poinformowano obwinioną, że po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego zostanie skierowany przeciwko jej osobie wniosek o ukaranie do sądu w związku z popełnieniem wykroczenia z art. 92a kw. Po zakończeniu kontroli drogowej M. W. odjechała i po przejechaniu niewielkiego odcinka drogi znajdując się jeszcze na skrzyżowaniu ul. (...) z drogą prowadzącą do Przedsiębiorstwa (...) zatrzymała się. Następnie opuściła pojazd i zaczęła robić zdjęcia. W związku z tym, że popełniła kolejne wykroczenie tym razem z art. 97 kw wykraczając przeciwko zakazowi zatrzymywania pojazdu m.in. na skrzyżowaniu określonemu w art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26.06.1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, W. K. poinformował ją o tym. Wówczas obwiniona wsiadła do samochodu i odjechała.

O popełnieniu przez M. W. wykroczenia z art. 92a kw i przekroczenia prędkości o 66 km/h na obszarze zabudowanym tego samego dnia zawiadomiono Prezydenta Miasta Stołecznego W. w W., który wydał zatrzymane obwinionej prawo jazdy kat. (...).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zeznań świadków W. K. i R. Z., a nadto pozostały materiał dowodowy ujawniony w toku przewodu sądowego w postaci: notatki urzędowej k. 1, świadectwa legalizacji k. 2, powiadomienia o zatrzymaniu prawa jazdy k. 8, zawiadomienia Prezydenta Miasta Stołecznego W. w W. k. 11, odpisu z notatników służbowych k. 13-17, k. 18-21 i wydruku zdjęcia k. 24.

Obwiniona M. W. przesłuchana na etapie czynności wyjaśniających nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej wykroczeń oświadczając, że stosownej treści wyjaśnienia złożyła na piśmie, które dołączono do protokoły wyjaśnień (protokół przesłuchania obwinionej k. 37-38 odczytanej na podstawie art. 74§2 kpw, wyjaśnienia k. 40).

Nie stawiając się na rozprawę obwiniona nadesłała wyjaśnienia tożsame z wyjaśnieniami, które dołączono do protokołu jej przesłuchania, które sąd na podstawie art. 74§2 kpw z k. 52 odczytał. W wyjaśnieniach tych nie kwestionując tego, że w dniu 21.07.2018 r. została zatrzymana przez dwóch funkcjonariuszy policji na drodze (...) utrzymywała, że było to po wyjeździe z zakrętu, gdy bezpośrednio przed nią jechał samochód, za którym poruszała się zachowując bezpieczną odległość, którego nie zatrzymano do kontroli. Podczas rozmowy z jednym z policjantów – drugi, jak utrzymywała był w radiowozie – poinformowała go o tym. W odpowiedzi, jak twierdziła nie kwestionując tego policjant ten poinformował ją, iż urządzenie jest tak dobre, że mierzyło tylko jej prędkość. Dodała, że rozmowę tę nagrała i przedstawi ją jako dowód w sprawie. Wyjaśniła nadto, że policjanci nie wylegitymowali się, a jedynie podali szybko swoje nazwiska i stopnie. Przyznała, że jeden z policjantów pokazał jej urządzenie pomiarowe wskazujące prędkość 116 km/h twierdząc, że jest to jej prędkość, czemu zaprzeczyła, gdyż wydawało się jej, iż jest to nieprawdopodobne m.in. z uwagi na ukształtowanie drogi (ostry zakręt). Dodała, że przy pomiarze nie było ani czasu ani informacji jaki to samochód (np. zdjęcia samochodu czy nr rejestracyjnego). W związku z tym, że mogła to być prędkość jakiegokolwiek samochodu, także jadącego przed nią albo jakiś czas wcześniej odmówiła przyjęcia mandatu. Z uwagi na niewłaściwe jej potraktowanie, jak wyjaśniła złożyła skargę na policjantów, co o czym była przekonana, było powodem przedstawienia zarzutu popełnienia przez nią kolejnego wykroczenia, które nie miało miejsca.

W konkluzji podniosła, że kwestionuje prędkość i sprawność urządzenia oraz że jest zdeterminowana żeby wykazać to.

Wyjaśnieniom obwinionej sąd nie dał wiary, gdyż nie znalazły one potwierdzenia w zgormadzonym materiale dowodowym., a tym samym jako gołosłowne uznać należy je za przyjętą linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane wykroczenie.

Sąd dał natomiast w pełni wiarę zeznaniom funkcjonariuszy KPP w G. W. K. i R. Z., gdyż są one zgodne, spójne i stanowią logiczną całość. Wynika z nich w sposób niebudzący wątpliwości, że przyrząd laserowy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, który pobrali po przystąpieniu do służby w dniu 21.07.2018 r. był sprawny, o czym świadczyło świadectwo legalizacji ponownej wystawione w dniu 08.02.2018 r. przez Dyrektora (...) w Ł.. Jego prawidłowość działania, jak wynika z zeznań świadków potwierdził także przeprowadzony test przyrządu polegający na sprawdzeniu poprawności działania przyrządów celowniczych, pomiaru odległości i poprawności wyświetlania, a także sprawdzenie naładowania baterii, który był pozytywny. Nie ma także żadnych podstaw, aby kwestionować poprawność wykonania pomiaru prędkości samochodu, którym kierowała obwiniona i wyniku tego pomiaru. Nadmienić należy, że z zeznań świadków wynika, iż podczas pomiaru obwiniona poruszała się prostym odcinkiem drogi o długości około 850 metrów, na którym wykonano trzy inne pomiary prędkości jej samochodu wskazujące na prędkości wynoszące 120 km/h, 124 km/h i 118 km/h zaś jako miarodajny przyjęto ostatni pomiar wykonany z odległości 285 metrów wynoszący 116 km/h. Zeznali nadto wbrew temu co wyjaśniła obwiniona, że podczas pomiaru nie było na tym odcinku drogi żadnych innych pojazdów oraz jakichkolwiek przeszkód, które zakłóciłyby pracę urządzenia.

Jak z powyższego wynika nie ulega wątpliwości, że przekraczając o 66 km/h dopuszczalną o tej godzinie prędkość w obszarze zabudowanym w pełni wyczerpała znamiona wykroczenia z art. 92a kw, gdyż prowadząc pojazd nie stosowała się do ograniczenia prędkości określonego w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.

Zdaniem sądu nie budzą także wątpliwości zeznania W. K. i R. Z. w części dotyczącej zachowania obwinionej po zakończeniu kontroli. Wynika z nich, że odjechała ona na niewielką odległość od miejsca gdzie została zatrzymana i będąc na skrzyżowaniu ul. (...) z drogą prowadzącą do Przedsiębiorstwa (...), z której funkcjonariusze policji dokonywali pomiaru prędkości, ponownie zatrzymała się, wysiadła z pojazdu i zaczęła robić zdjęcia. Widząc, że wbrew zakazowi wynikającemu z art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. – Prawo o ruchu drogowym obwiniona zatrzymując się wyczerpała znamiona kolejnego wykroczenia z art. 97 kw, gdyż znajdując się na drodze publicznej wykroczyła przeciwko wskazanemu wyżej przepisowi, o czym W. K. poinformował ją i w związku z tym wsiadła do auta, a następnie odjechała.

Uznając M. W. za winną popełnienia zarzucanych je wykroczeń sąd orzekając o ukaraniu za nie wymierzył jej na podstawie art. 92a kw przewidującego surowszą karę (grzywnę do 5 tys. zł zaś wykroczenie z art. 97 kw zagrożone jest grzywną do 3 tys. zł) w zw. z art. 9§2 kw łącznie karę grzywny w wysokości 500 zł mając na uwadze wysokość osiąganych przez nią dochodów, jej warunki osobiste i rodzinne oraz możliwości zarobkowe.

Wymierzając powyższą karę sąd miał na uwadze jako okoliczności obciążające przede wszystkim wysoki stopień zawinienia obwinionej wynikający z popełnienia obu wykroczeń z winy umyślnej, a nadto społecznej szkodliwości wyrażającej się w znacznym przekroczeniu dopuszczalnej prędkości i związanego z tym zagrożenia w ruchu drogowym.

Sąd nie dopatrzył się natomiast żadnych okoliczności łagodzących przemawiających na korzyść obwinionej.

Zdaniem sądu tak wymierzona kara gzrywny jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionej, społecznej szkodliwsi wykroczeń których dopuściła się, a nadto winna osiągnąć cele w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec jej osoby.

O kosztach postępowania orzeczono jak w pkt 2 wyroku nie znajdując podstaw do zwolnienia obwinionej od uiszczenia powyższych należności na rzecz Skarbu Państwa.