Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2019 r. w Lublinie

sprawy A. K. (1) i A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia społecznego

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 13 marca 2018 r. sygn. akt VIII U 1384/17

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. na rzecz A. K. (1) i A. P. po 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Jacek Chaciński Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Małgorzata Rokicka-Radoniewicz

III AUa 432/18

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 26 kwietnia 2017 roku na podstawie art. 83 ust. l pkt l w związku z art. 6 ust. l pkt l, art. 11 ust. l, art. 12 ust. l, art. 13 pkt l ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 2016, poz. 963 ze zm.) oraz art. 83 § l k.c. stwierdził, że A. K. (1) jako pracownik u płatnika składek (...) A. P. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od dnia (...).

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Lublinie złożyli płatnik składek oraz A. K. (1), którzy zakwestionowali jej zasadność. Wnieśli o zmianę decyzji i ustalenie, że od dnia(...) A. K. (1) podlega ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu u płatnika składek. W uzasadnieniu podnieśli, iż po nawiązaniu stosunku pracy wnioskodawczyni faktycznie świadczyła pracę na rzecz płatnika, wykonując nałożone na nią obowiązki, o czym świadczyły listy obecności, wypłata wynagrodzenia przez pracodawcę, a także okoliczność, że w okresie zatrudnienia odwołującej wzrósł dochód z działalności serwisu motocyklowego.

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 13 marca 2018 roku zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że A. K. (1) jako pracownik u płatnika składek A. P. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od dnia (...) oraz zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. na rzecz A. K. (1) i A. P. kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił, że A. P. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą (...) w L., której przedmiotem jest naprawa motocykli. W jej ramach od 2 lat prowadzi warsztat motocyklowy, w którym serwisuje i naprawia motocykle.

Wnioskodawczyni A. K. (1) ma wyższe wykształcenie, ukończyła studia na (...) na kierunku (...). Od 2012 roku prowadzi ona także działalność gospodarczą. Uprzednio pozostawała w zatrudnieniu w firmie transportowej jako logistyk. Równocześnie jest członkiem (...) - grupy kobiet, które jeżdżą na motorach.

W dniu (...) płatnik składek zawarł umowę o pracę z A. K. (1) na okres próbny od (...) do 9 listopada 2016 roku, następnie umowę o pracę na czas określony od dnia 10 listopada 2016 roku do 9 listopada 2018 roku, na podstawie których wnioskodawczyni została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku koordynatora serwisu za wynagrodzeniem 2 300 złotych netto. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano siedzibę firmy. Zakres obowiązków A. K. (1) został określony pisemnie. Ujęto w nim m.in.: kontakty z klientami i dostawcami, przygotowanie wyceny specyfikacji, prowadzenie negocjacji z hurtowniami, kontakt z przedstawicielami handlowymi, umawianie i rozliczanie napraw, prowadzenie biura, dbanie o wizerunek firmy na tle konkurencji, marketing i reklamę, pozyskiwanie nowych klientów i dbanie o relacje z dotychczasowymi klientami, wprowadzanie akcji promocyjnych. W dniu (...) wymieniona odbyła szkolenie z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy. Legitymowała się także ważnym zaświadczeniem lekarskim o braku przeciwwskazań do świadczenia pracy na stanowisku logistyka.

W dacie zawarcia umowy z wnioskodawczynią płatnik nie zatrudniał innych osób. A. P. znał wcześniej odwołującą. W latach 2012-2014 prowadzili wspólnie sklep. Jesienią 2016 roku wnioskodawczyni zleciła mu naprawę motocyklu marki K..

W ramach zawartej umowy wnioskodawczyni sporządzała rachunki i zanosiła je do biura księgowego, kontaktowała się z klientami, zamawiała części, ustalała harmonogram napraw. Wymieniona świadczyła pracę w L. w siedzibie płatnika, przy ul. (...). Warsztat składał się z dwóch pomieszczeń, z biura na górze, gdzie wnioskodawczyni świadczyła pracę oraz z części serwisowej na dole. Pracowała w godzinach 9-17. Wnioskodawczyni podpisywała listę obecności.

Wnioskodawczyni sporządzała harmonogramy napraw motocykli: datę przyjęcia maszyny, określała termin naprawy. Zamawiała części na podstawie wykazu przekazanego przez A. P.. Wyszukiwała części na (...) lub kontaktowała się w tym celu z firmą (...), w tym z A. K. (2). Po zakończeniu naprawy, na podstawie informacji uzyskanej od płatnika, sporządzała protokół naprawy serwisowej, na podstawie której wystawiano fakturę lub paragon.

A. K. (1) zajmowała się także obsługą strony internetowej serwisu prowadzonej na portalu facebook. Kontaktowała się z przedstawicielami handlowymi firm oferujących oleje lub części zamienne do motocykli. Jeździła na targi motocyklowe, reprezentowała firmę płatnika składek na targach w W. w 2016 roku.

Z inicjatywy wnioskodawczyni płatnik rozpoczął projekt związany z produkcją naklejek przeznaczonymi na motocykle. W październiku 2016 roku zakupiono w tym celu ploter, komputer i program służący do produkcji naklejek, a także prasę do zaprasowywania nadruków na odzieży motocyklowej.

A. K. (1) jest osobą rozpoznawalną w środowisku motocyklistów. Jako założycielka klubu (...) w trakcie zjazdów motocyklowych i zawodów reklamowała serwis płatnika. Wymieniona „ściągnęła” do warsztatu stałych klientów, m.in. właściciela motocykla z P., a także P. S., M. S., Ł. K..

Z tytułu zawartej umowy o pracę wnioskodawczyni otrzymywała wynagrodzenie, płatne do ręki. Kwitowała jego odbiór na liście przekazanej przez księgową.

Od początku istnienia warsztatu A. P. nie zatrudniał w nim mechaników, prace naprawcze wykonywał sam. W związku z tym w sezonie pracował od godz. 8 do godz. 21, poza sezonem do godz. 18. Zakład ten jest otwarty przez cały rok. Sezon motocyklowy jest uzależniony od warunków pogodowych, trwa najczęściej od kwietnia do września-listopada. Data końca sezonu nie jest stała, lecz uzależniona od warunków pogodowych oraz dat jazd na torach. Część motocyklistów oddawała płatnikowi swoje maszyny do naprawy poza sezonem, część w sezonie.

Dzięki kontaktom A. K. (1), płatnik składek poszerzył bazę klientów, od listopada 2016 roku notując wzrost obrotów. Działalność wnioskodawczyni przeniosła się na wyniki finansowe płatnika. Przed jej zatrudnieniem przychód miesięczny wynosił około 600 złotych, przy obrotach 3500-4000 złotych. Aktualnie płatnik czerpie stały dochód ze sprzedaży naklejek rzędu 1000 złotych miesięcznie. W 2016 roku firma płatnika składek osiągnęła przychód w kwocie 38 978 złotych.

Zgłoszenie wnioskodawczyni do ubezpieczeń społecznych na druku ZUS (...) zostało dokonane z opóźnieniem, w dniu 9 stycznia 2017 roku, natomiast od dnia 16 listopada 2016 roku A. K. (1) została wykazana w raporcie ZUS(...) jako osoba przebywająca na zwolnieniu lekarskim. Płatnik złożył za ubezpieczoną raporty rozliczeniowe ZUS (...) z wykazaną podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za miesiąc październik 2016 roku w kwocie 2 436,38 złotych, za miesiąc listopad 2016 roku 1 598,89 złotych, za miesiąc grudzień 2016 roku w kwocie 0,00 złotych. W złożonych raportach imiennych o wypłaconych świadczeniach i przerwach w opłacaniu składek ZUS (...) płatnik wykazał wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy od dnia 16 listopada 2016 roku do dnia 18 grudnia 2016 roku oraz zasiłek chorobowy za okres od dnia 19 grudnia 2016 roku do dnia 31 marca 2017 roku.

W czasie niezdolności do pracy wnioskodawczyni jej obowiązki przejął płatnik składek. Wnioskodawczyni ponownie podjęła pracę u płatnika składek z dniem 1 września 2017 roku i wykonywała te same obowiązki, co wcześniej. W dniu 30 listopada 2016 roku wnioskodawczyni została poddana zabiegowi operacyjnemu, w związku z czym była niezdolna do pracy. Warsztat obecnie przeniósł się na ul. (...), gdzie wydzielono pomieszczenie biurowe, w którym A. K. (1) świadczy pracę.

Z tytułu działalności gospodarczej A. K. (1) dokonała zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych w okresie od 31 marca 2016 roku do 9 października 2016 roku bez przystąpienia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie przywołanych dowodów. Sąd obdarzył walorem wiarygodności treść dokumentów przedłożonych przez stronę odwołującą się, dotyczącą zatrudnienia A. K. (1). Z dokumentów tych wynika, że wymieniona miała określone godziny pracy, zakres obowiązków, a za pracę otrzymywała wynagrodzenie, przy czym czynności wynikające z zatrudnienia wykonywała w warunkach podporządkowania pracowniczego w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę. Ich autentyczność i prawdziwość nie została w toku postępowania skutecznie podważona przez organ rentowy i nie budziła wątpliwości Sądu co do ich rzetelności. Jako wiarygodne Sąd ocenił również zeznania płatnika składek i ubezpieczonej w zakresie w jakim podnosili na okoliczności, w jakich doszło do nawiązania stosunku pracy ora zeznania świadków.

Sąd Okręgowy orzekł, że stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są pracownikami. Ponadto, przepisy art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 tej ustawy wprowadzają obowiązek, w odniesieniu do pracowników, ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego. Zgodnie z treścią art. 13 pkt 1 ustawy, obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w okresach: pracownicy – od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania stosunku pracy.

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 83 §1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności. Pozorność w rozumieniu art. 83 §1 k.c. wyraża się w szczególności w zamiarze stworzenia okoliczności mających na celu zmylenie osób trzecich. Istotne znaczenie ma tu niezgodność między pierwotnym aktem woli, a jego uzewnętrznieniem.

Na tle ustaleń w niniejszej sprawie wskazać należy, że w orzecznictwie utrwalony jest pogląd, iż nie podlega pracowniczemu ubezpieczeniu społecznemu osoba, która zawarła umowę o pracę dla pozoru, a więc w sytuacji, gdy przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie o pracę, nie będzie świadczyć pracy jako pracownik (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2008 roku, I UK 223/07, LEX nr 442836). Umowa o pracę jest zawarta dla pozoru i nie może w związku z tym stanowić tytułu do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli gdy strony z góry zakładają, że nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Nie można natomiast przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, jeżeli pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca tę pracę przyjmował (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2008 roku, I UK 223/07, LEX nr 442836, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2012 roku, II UK 14/12, LEX nr 1216864).

W myśl 22 § 1 k.p. konstytutywne cechy stosunku pracy odróżniające go od innych stosunków prawnych to: dobrowolność, osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły, podporządkowanie, wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy ponoszącego ryzyko związane z zatrudnieniem i odpłatny charakter zatrudnienia.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że A. K. (1) zawarła z A. P. formalnie prawidłowe umowy o pracę na okres próbny i na czas określony i została przez pracodawcę zgłoszona z tego tytułu do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych jako pracownik, a także, że płatnik opłacił za nią składki ubezpieczeniowe.

Kwestia sporna w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czy stan faktyczny pozwalał na uznanie, że umowa o pracę między stronami była czynnością prawną pozorną w rozumieniu art. 83 k.c. mającą na celu obejście przepisów prawa, tak jak założył organ rentowy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W ocenie Sądu Okręgowego teza organu rentowego, iż wyżej wskazana umowa o pracę została zawarta dla pozoru w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczeń społecznych nie znalazła potwierdzenia w materiale dowodowym. Zgodnie zaś z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Sama zasada skonkretyzowana w art. 6 k.c., jest jasna. Ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza, część ogólna. Stanisław Dmowski i Stanisław Rudnicki, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis)

Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie należało stwierdzić, iż umowa o pracę z dnia (...) nie była czynnością prawną pozorną w rozumieniu art. 83 k.c.

Świadkowie, klienci warsztatu zeznali, że A. K. (1) wykonywała swoje obowiązki pracownicze poprzez obsługę klientów, a także zamawianie i odbieranie części. Wystawiała również protokoły ponaprawcze. Powierzona jej praca odpowiadała jej wykształceniu, a także doświadczeniu.

Z zeznań A. P. wynikało, że pracodawcy zależało na zatrudnieniu wysokokwalifikowanego pracownika, który przejąłby jego obowiązki związane w obiegiem dokumentów. Po zawarciu umowy o pracę, pracodawca – jako płatnik składek – zgłosił odwołującą się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Okoliczność istnienia po stronie płatnika zaległości składkowych w organie rentowym, jak też opóźnienie przy zgłoszeniu odwołującej się do ubezpieczeń społecznych, nie miała w sprawie znaczenia.

Jak stwierdził Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 29 grudnia 2015 roku (III AUa 590/15, LEX nr 1968155), nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę wtedy, gdy pracownik podjął pracę i rzeczywiście ją wykonywał, a pracodawca pracę tę przyjmował. Jak już wyżej wspomniano, wnioskodawczyni faktycznie wykonywała swoje obowiązki, co zostało udowodnione zeznaniami świadków oraz odwołujących się, a A. P. przyjmował jej pracę.

Nie można się zgodzić z zarzutem organu rentowego, że jedynym celem zawarcia tej umowy o pracę, było uzyskanie świadczeń z tytułu ubezpieczenia społecznego. Nawet gdyby poczynić takie założenie, to jak zauważył Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 17 listopada 2015 roku w sprawie III AUa 623/15, LEX nr 1936775, umowę o pracę uznaje się za zawartą dla pozoru, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie o pracę jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a osoba wskazana jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy. Jeżeli jedynym celem umowy było umożliwienie skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, umowę należy uznać za nieważną na podstawie art. 83 k.c. Nie można jednak przyjmować pozorności zawarcia umowy o pracę w sytuacji, gdy umowa ta była faktycznie realizowana, choćby celem osoby podejmującej zatrudnienie było uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Umowa o pracę zawarta między stronami nie mogła być uznana za nieważna na podstawie przepisu art. 58 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał:

1.  naruszenie prawa procesowego – przekroczenie wyrażonej w at.233 1 kpc zasady swobodnej oceny dowodów oraz brak wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego polegającego między innymi na przyznaniu wiarygodności zeznaniom wnioskodawczyni i płatnika w zakresie okoliczności dotyczących nawiązania umowy o pracę i pominięcie daty wpływu do ZUS zgłoszenia wnioskodawczyni do ubezpieczeń społecznych, które nastąpiło 9 stycznia 2017 roku, a więc po tym jak ubezpieczona stała się niezdolna do pracy co poddaje w wątpliwość wyjaśnienia złożone przez stronę oraz sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie ważności zawartej umowy o prace , pominięcie faktu, że została ona zawarta w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego przez osobę niezdolną do pracy;

2.  naruszenie prawa materialnego - art.6 ust.1 pkt 1, art.11 ust.1, art.12 ust.1 i 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, ze A. K. (1) podlega jako pracownik u płatnika składek obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu, podczas gdy bak jest podstaw do objęcia ubezpieczeniem społecznym osoby, która faktycznie pracy nie wykonywała;

- naruszenie przepisu art.83 kc w związku z art.300 kpc poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że umowa zawarta pomiędzy wnioskodawcami nie była zawarta dla pozoru, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że głównym celem jej zawarcia było uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego dla wnioskodawczyni, która stała się niezdolna do pracy;

- z art.22 kodeksu pracy przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że umowa o pracę zawarta między wnioskodawcami nosiła cechy umowy o prace, podczas gdy nie było rzeczywistego świadczenia pracy.

Wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest całkowicie bezzasadna.

Sąd Okręgowy, rozpoznając odwołanie wnioskodawców od zaskarżonej decyzji, poczynił bardzo dokładne ustalenia w zakresie stanu faktycznego, przeprowadził dowody z zeznań świadków i wnioskodawców na okoliczność, czy wnioskodawczyni faktycznie wykonywała pracę. W uzasadnieniu wyroku bardzo dokładnie i szczegółowo przeanalizował materiał dowody zebrany w postępowaniu przed organem rentowym i uzupełniony przez Sądem. Sąd Apelacyjny podziela w pełni stanowisko Sądu I instancji, że dowody te wskazują, że umowa o pracę została faktycznie zawarta i praca ta była przez wnioskodawczynię wykonywana. Wiarygodność świadków i stron nie budzi wątpliwości, zeznania są dokładne, spójne a zarazem spontaniczne. Wynika z nich nie tylko, że wnioskodawczyni od chwili zawarcia umowy o pracę świadczyła pracę zgodnie z jej warunkami, ale także, że po zakończeniu leczenia powróciła do pracy. Dla oceny prawnej ważności umowy o pracę nieistotne są rozważania organu rentowego na temat adresu widniejącego na pieczątce firmowej – adres (...) to oficjalny adres siedzibą firmy (...), co wynika wprost z rejestru przedsiębiorstw, natomiast wykonywanie przez wnioskodawcę działalności gospodarczej przy ulicy (...) w wynajętym lokalu nie powodowało zmian adresowych.

Wbrew poglądowi wyrażonemu w apelacji Sąd Apelacyjny stwierdza zatem, że nie zachodzi naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię przepisów art. 83 § 1 kodeksu cywilnego ani zarzucana w apelacji sprzeczność ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Wbrew zarzutom apelacji Sąd pierwszej instancji przeprowadził bardzo wnikliwe postępowanie dowodowe w granicach zgłoszonych wniosków dowodowych i poczynił ustalenia faktyczne, które znajdują oparcie w przeprowadzonych dowodach, są dokładne i wewnętrznie spójne. Nie można przy tym pominąć faktu, że organ rentowy nie zgłaszał żadnych wniosków dowodowych, ani też nie podważał wiarygodności dowodów przedstawionych przez wnioskodawczynię, ograniczając swój udział w sprawie do przedstawienia odpowiedzi na odwołanie wnioskodawców od zaskarżonej decyzji i wnoszenia na kolejnych posiedzeniach o oddalenie odwołania. Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się uchybień uzasadniających zarzut przekroczenia granic zastrzeżonej dla sądu swobodnej oceny dowodów (art.233 § 1 KPC). Zastrzeżenia organu rentowego dotyczą nieistotnych kwestii nie mających związku z przedmiotem postępowania (rozważanie, czy strony się znały wcześniej i jak długo) i zawierają własną interpretację faktów, nie znajdującą potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku wprawdzie nie w pełni odpowiada wymogom art.328 § 2 KPC – Sąd I instancji ocenił wszystkie dowody i wyjaśnił wnioski, jakie z nich wysnuł, oraz wskazał podstawę prawną rozstrzygnięcia z szerokim odniesieniem do poglądów orzecznictwa w podobnych sprawach.

Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela stanowisko Sądu Okręgowego. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776). Podnieść należy dodatkowo, że skarżący argumentami przytoczonymi w apelacji w żaden sposób nie podważył zasadności stanowiska Sądu pierwszej instancji. Nie można zgodzić się z tezą apelacji, że umowa o pracę została zawarta w celu obejścia prawa, aby wnioskodawczyni, która podjęła pracę jako osoba zdrowa i w pełni dyspozycyjna, następnie nabyła prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego z powodu choroby, bowiem okoliczność ta nie została przez apelującego wykazana. Brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń Sądu co do wartości dowodów przedstawionych przez wnioskodawców i stwierdzenia naruszenia przy wyrokowaniu przepisu art.83 § 1 kodeksu cywilnego. Organ rentowy a priori przyjął założenie, że umowa o pracę była pozorna oraz zawarta w celu obejścia prawa, ale w toku postępowania sądowego nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie tej tezy, poza własnym przekonaniem, że każda umowa o pracę zawarta z pracownikiem, który następnie korzysta z uprawnień do zabezpieczenia społecznego budzi wątpliwości, co do powodów, dla których mogła być zawarta. Argumenty przedstawione w apelacji dotyczą okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i stanowią polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego.

Z tych względów Sąd Apelacyjny na mocy art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach Sąd Apelacyjny oparł na przepisach art.98 KPC oraz § 9 ust.2 i § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800)