Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 458/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSA Anna Polak

Sędziowie:

SSA Barbara Białecka (spr.)

SSO del. Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk

Protokolant:

St. sekr. sąd. Katarzyna Kaźmierczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2019 r. w S.

sprawy Z. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przyznanie emerytury

na skutek apelacji Z. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 13 lipca 2018 r., sygn. akt VI U 481/18

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Z. P. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego organu rentowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSO del. Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk

SSA Anna Polak

SSA Barbara Białecka

Sygn. akt III AUa 458/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12.04.2018 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu Z. P. prawa do emerytury w tzw. obniżonym wieku emerytalnym.

Ubezpieczony Z. P. wniósł odwołanie od ww. decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G..

Pozwany - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G., w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 13 lipca 2018 roku oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, że Z. P. ur. (...), w dniu 15.12.2017 r. wystąpił z wnioskiem o ustalenie uprawnień do emerytury. Oświadczył, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Posiada bezsporny ogólny okres ubezpieczenia wynoszący 24 lata, 8 m-cy i 11 dni.

Ubezpieczony w okresach od 1 grudnia 1976 r. do 15 lutego 1979 r. ( 2 lata, 2 miesiące i 15 dni) i od 1 stycznia 1981 r. do 31 lipca 1989 r.( 8 lat, 7 miesięcy) był zatrudniony w (...) w S. na podstawie umowy o pracę jako kierowca ciągnika. Ubezpieczony wiosną, latem i jesienią wykonywał prace polowe tj. orka, podorywka, rozsiewanie nawozu, sianie. Natomiast zimą dodatkowo pracował w transporcie, przewożąc węgiel, drewno, pasze, nawozy. Taką pracę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie od 16 lutego 1979 r. do 14 grudnia 1980 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Od 1 sierpnia 1989 r. do 30 września 1991 r. (2 lata i 2 miesiące) i od 17 sierpnia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r.( 6 lat, 4 miesiące i 15 dni) ubezpieczony był zatrudniony w M. w S.. W tym czasie pracował jako kierowca ciągnika w transporcie, suwnicowy, mechanik, cynkownik, wytrawiacz, wytapiacz. Pracował w ocynkowni z użyciem kwasów chemicznych i w oparach chemicznych.

Po dokonaniu powyższych ustaleń Sąd I instancji zważył, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy wskazał, że przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie czy ubezpieczony Z. P. spełnia przesłanki do nabycia emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych po ukończeniu 60 roku życia, zwanej emeryturą w tzw. obniżonym wieku emerytalnym.

Na mocy decyzji z dnia 12.04.2018 r. znak: (...) pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu prawa do ww. świadczenia z uwagi na nieudowodnienie 15 - letniego stażu pracy w warunkach szczególnych na dzień 01 stycznia 1999 r. oraz 25-letniego okresu ubezpieczenia. Powyższe stanowisko pozwany podtrzymywał w toku niniejszego postępowania.

Sąd orzekający podał, że bezsporne w okolicznościach niniejszej sprawy pozostawało, iż łączny okres ubezpieczenia Z. P. wynosił 24 lata, 8 miesięcy i 11 dni. Poza sporem pozostawało również, że ubezpieczony nie pozostawał członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Spór pomiędzy ubezpieczonym i organem rentowym w szczególności koncentrował się na nieuwzględnieniu przez pozwanego okresów od 1 grudnia 1976 r. do 15 lutego 1979 r. i od 1 stycznia 1981 r., do 31 lipca 1989 r., kiedy ubezpieczony był zatrudniony w (...) w S., od 1 sierpnia 1989 r. do 30 września 1991 r. i od 17 sierpnia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. kiedy był zatrudniony w M. w S. do warunków szczególnych oraz okresu od 18 listopada 1975 r. do 30 października 1976 r., kiedy był zatrudniony w Zakładzie (...) w S. do ogólnego stażu pracy.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy przyjął art. 184. ust. l , art. 32 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.) w związku z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43 ze zm.), a szczególnie jego § 3, § 4 ust. l.

Sąd Okręgowy wyjaśnił, że praca kierowcy ciągnika niewątpliwie jest pracą w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A, w dziale VIII pod poz. 3 załącznika do ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43 ze zm.). Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z utartą praktyką i ugruntowanym orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem mogą być ustalane innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Sąd orzekający zważył, że jak wynika z najnowszego orzecznictwa Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 23.02.2017 roku, sygn. akt I UK 43/16) utrwala się jednolita wykładnia, że praca kierowcy ciągnika w transporcie i praca traktorzysty w rolnictwie, to nie są tożsame zatrudnienia w aspekcie możliwości jednakowej ich kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach. Sąd Najwyższy uwypuklił, że w świetle przepisów wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia, wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo - branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji, jako pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy wyjaśnił, że wykładnia językowa regulacji zawartej w Wykazie A dział VIII poz. 3, przy uwzględnieniu przyjętej przez rozporządzenie kwalifikacji branżowo - stanowiskowej oraz przy uwzględnieniu systematyki przepisów, nie pozwala jednakże na kwalifikowanie pracy kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych wykonujących swą pracę w rolnictwie jako pracy w szczególnych warunkach. Wskazane stanowiska wymienione zostały w dziale VIII wykazu „w transporcie i łączności", a nie w dziale X „w rolnictwie i przemyśle rolno - spożywczym", ani w dziale XIV „prace różne". Nie ma przesłanek, aby przyjmować, że wykonywanie prac na wskazanych stanowiskach niezależnie od branży, w której praca jest wykonywana skutkuje szkodliwością pozwalającą na zaliczenie tego okresu jako uprawniającego do nabycia emerytury w obniżonym wieku. Umieszczenie wskazanych stanowisk w dziale VIII w transporcie i łączności, mimo ujęcia pracy traktorzysty, kombajnisty lub pojazdu gąsienicowego odrębnie od pracy kierowcy samochodów ciężarowych, autobusów i pojazdów specjalistycznych, łączy szkodliwość tejże pracy nie z faktem prowadzenia tychże pojazdów, lecz z faktem prowadzenia tych pojazdów przy uwzględnieniu specyfiki „technologii" pracy w transporcie i łączności oraz obciążeń psychofizycznych związanych z uczestniczeniem takich pojazdów w ruchu publicznym. Obciążeń, których nie ma, jak uznał ustawodawca, przy wykonywaniu prac na wskazanych stanowiskach w rolnictwie, gdzie dominują prace polowe. Taki kierunek wykładni zaprezentował też Sąd Najwyższy w wyroku z 3 grudnia 2013r. I UK 172/13 odmawiając zakwalifikowania, jako wykonywanej w szczególnych warunkach, pracy kierowcy ciągników w trakcie prac polowych. Sąd ten stwierdził, że o ile można się zgodzić, że prace transportowe wykonywane przez ubezpieczonego jako kierowcę ciągnika można zaliczyć do prac w transporcie, tj. do prac objętych działem VIII poz. 3 wykazu A, mimo że pracował on w spółdzielni rolniczej, a nie w przedsiębiorstwie transportowym, to nie ma żadnych podstaw do potraktowania prac polowych jako prac w transporcie.

Sąd Okręgowy zważył, że ze zgromadzonego materiału w postaci zeznań świadka S. B., zeznań świadka R. M., przesłuchania ubezpieczonego oraz dokumentów w aktach osobowych ubezpieczonego jednoznacznie wynikało, że ubezpieczony w okresach od 1 grudnia 1976 r. do 15 lutego 1979 r. i od 1 stycznia 1981 r. do 31 lipca 1989 r. był zatrudniony w (...) w S. na podstawie umowy o pracę jako kierowca ciągnika. Ubezpieczony pracę tę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Jak wynikało z zeznań świadka S. B. ubezpieczony jako kierowca ciągnika pracował w polu i wykonywał prace tj. orka, podorywka, bronowanie, sianie oraz rozwożenie nawozu. Świadek podkreślił, że ubezpieczony był w grupie polowej. Okoliczności te potwierdził świadek R. M., który dodatkowo zaznaczył, że ubezpieczony zimą dodatkowo przewoził węgiel, pasze i nawozy. Jednak praca ta nie wyłączała prac polowych albowiem poza nią siał nawozy na łąkach. Powyższe okoliczności potwierdził ubezpieczony.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczony w okresach od 1 grudnia 1976 r. do 15 lutego 1979 r. i od 1 stycznia 1981 r. do 31 lipca 1989 r. nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych, gdyż praca kierowcy ciągnika nie była pracą wykonywaną w transporcie i łączności, a w rolnictwie.

Ustaleń w sprawie, co do kwestii istotnych tj. pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych od 1 grudnia 1976 r. do 15 lutego 1979 r. i od 1 stycznia 1981 r., do 31 lipca 1989 r., kiedy ubezpieczony był zatrudniony w (...) w S., Sąd I instancji dokonał w oparciu o zeznania świadków S. B. oraz R. M., przesłuchanie ubezpieczonego oraz dokumenty zgromadzone w aktach sprawy. W ocenie Sądu Okręgowego zeznania świadków były spójne, logiczne i wzajemnie się pokrywały. Ubezpieczony i świadkowie szczegółowo wyjaśnili zakres wykonywanych przez niego czynności, a także czas ich trwania. Jednocześnie wszyscy świadkowie widzieli ubezpieczonego przy wykonywaniu pracy. Sąd Okręgowy dał również wiarę dokumentom zgromadzonym w aktach sprawy albowiem nie ujawniły się żadne okoliczności podważające ich wiarygodność.

Z uwagi na fakt, że suma pozostałych spornych okresów nie wystarczała do ustalenia ubezpieczonemu 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych, Sąd Okręgowy odstąpił od rozważania pozostałego materiału dowodowego. Bez znaczenia, w ocenie Sądu orzekającego, pozostawały w takiej sytuacji ustalenia dotyczące 25-letniego okresu ubezpieczenia, dlatego też Sąd ten odstąpił od oceny spornego okresu od 18 listopada 1975 r. do 30 października 1976 r.

Z uwagi na powyższe na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie ubezpieczonego wobec niespełnienia przesłanek do nabycia prawa do emerytury.

Z wyrokiem nie zgodził się ubezpieczony. Rozstrzygnięciu zarzucił:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 184 i art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 2 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, poprzez błędne przyjęcie, że ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania wcześniejszej emerytury, a w szczególności, że nie posiada wymaganego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach,

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności przez przyjęcie, że ubezpieczony nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach, mimo że praca w warunkach szczególnych jest udokumentowana odpowiednią dokumentacją pracowniczą, zeznaniami świadków i zeznaniami ubezpieczonego.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez ustalenie, że ubezpieczonemu Z. P. przysługuje prawo do emerytury,

-zasądzenie od pozwanego na rzecz ubezpieczonego kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa wg. norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację organ wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja ubezpieczonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji wydał w sprawie prawidłowy wyrok. Spór dotyczył prawa ubezpieczonego do emerytury na podstawie art. 32 w zw. z art. 184 z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Istotą sporu było ustalenie, czy ubezpieczony wykazał, że wykonywał co najmniej przez 15 lat pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Pierwszoplanowo przypomnieć należy, że wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń emerytalnych instytucją wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia uprzywilejowanego kręgu podmiotów, stąd wymaga ścisłej wykładni i pewnego ustalenia przesłanek prawa.

Swoje uprawnienie do emerytury Z. P. wywiódł z przepisu art. 184 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

Z. P. w postępowaniu przed Sądem I instancji zasadniczo podejmował czynności w celu wykazania spornej okoliczności wymaganego 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, przy czym przesądzająca w tej mierze była konieczność uwzględnienia w stażu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia ubezpieczonego w (...) w S. od 1 grudnia 1976 roku do 15 lutego 1979 roku oraz od 1 stycznia 1981 roku do 31 lipca 1989 roku.

Zaakcentować trzeba, że apelacja w istocie stanowi wyłącznie polemikę z oceną prawną dokonaną przez Sąd I instancji. Całość apelacji sprowadza się do analizy orzecznictwa innych sądów powszechnych (Sądu Apelacyjnego w Lublinie, Gdańsku, Poznaniu), które prezentowały dogodną dla skarżącego ocenę pracy traktorzysty w rolnictwie, tj. przyjmowały, że niezależnie od jej wykonywania w resorcie rolnictwa jest pracą w warunkach szczególnych. Dlatego przypomnieć należy mającą pierwszoplanowe znaczenie w postępowaniu sądowym zasadę autonomii jurysdykcyjnej sądu. Z zasady niezawisłości sędziowskiej oraz zasady swobodnej oceny dowodów wynika kompetencja sądu do samodzielnego rozstrzygania wszystkich zagadnień występujących w sprawie. Ograniczenie tej kompetencji musi znajdować wyraźne oparcie w ustawie, a wszystkie wyłączenia i wyjątki od tej zasady powinny być interpretowane ścieśniająco (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14). W rezultacie orzeczenia innych sądów apelacyjnych, wydane wobec innych stron, w odmiennych stanach faktycznych, nie są w żadnej mierze wiążące dla Sądu orzekającego w niniejszej sprawie.

Apelacja ubezpieczonego nie dostarcza żadnego materiału procesowego, który burzyłby ustalenia poczynione w sprawie. Kluczowym jej elementem było odwołanie się do wyroków innych sądów powszechnych, a nie okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy.

Przypomnieć trzeba, że wykonywanie pracy w warunkach szczególnych nie może zostać tylko uprawdopodobnione, ale musi zostać wykazane w sposób niezbity i nie budzący jakichkolwiek wątpliwości. Dokonując oceny materiału dowodowego sprawy trzeba mieć na uwadze, że zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień lub wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga zawsze dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 9 stycznia 1998 r., II UK 440/97). Sąd Odwoławczy akcentuje przy tym, że nawet dokument w postaci świadectwa pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem abstrakcyjnym, w tym sensie, że treści z niego wynikające choćby były wątpliwe w świetle innych dowodów, należy bezwarunkowo przyjmować za prawdziwe. Świadectwo pracy w szczególnych warunkach, podobnie jak i inne dowody, podlega weryfikacji co do zgodności z prawdą w kontekście całokształtu materiału dowodowego, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej (wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03, OSNP 2004/22/392; 23 listopada 2004 r., I UK 15/04, OSNP 2005/11/161; 22 czerwca 2005 r., I UK 351/04, OSNP 2006/5-6/90; 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306; 29 stycznia 2008 r., I UK 192/07, LEX nr 447272). Wiadome jest przy tym, że dla celów ustalenia pracy w warunkach szczególnych znaczenie ma nie tyle nazewnictwo zajmowanych stanowisk, lecz faktyczne ich zajmowanie. Gdy więc z całokształtu ujawnionych w sprawie faktów wynika, że praca nie była świadczona w warunkach szkodliwych przez cały wskazywany w nim okres, to stwierdzenie takie nawet gdy jest zawarte w świadectwie pracy, uznać trzeba za skutecznie podważone.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także przy pomocy innych środków dowodowych niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (uchwała SN z dnia 10 marca 1984r., III UZP 6/84).

Słusznie zatem Sąd Okręgowy dopuścił dowód z przesłuchania świadków na okoliczność charakteru pracy wykonywanej przez ubezpieczonego. W ocenie Sądu Apelacyjnego, jak przyjął również Sąd I instancji, zeznania świadków nie dały podstaw do ustalenia, że praca wykonywana przez ubezpieczonego w spornym okresie była wyłącznie pracą w warunkach szczególnych, a tylko taka mogłaby przesądzić o przyznaniu prawa do tzw. wcześniejszej emerytury. W świetle zeznań świadków, ale i samego ubezpieczonego, był on pracownikiem rolnym. Zajmował się pracami polowymi jak orka, podorywka, bronowanie, sianie oraz rozwożenie nawozu.

Abstrahując od powyższego, kluczowe dla rozpoznania w tej sprawie jest jednak to, że nie można przyjąć, iż istotny dla stwierdzenia wykonywania pracy w szczególnych warunkach jest wyłącznie rodzaj tej pracy (w rozpoznawanej sprawie traktorzysta), a bez znaczenia pozostaje okoliczność zatrudnienia pracownika w określonym sektorze gospodarki (w rozpoznawanej sprawie chodzi o okres zatrudnienia wnioskodawcy w (...) w S., czyli w dziale rolnictwo, a nie w dziale transport). Nie każdy okres pracy wnioskodawcy na stanowisku traktorzysty w rolnictwie może być potraktowany tak, jak okres pracy kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych zatrudnionych w transporcie, a tego działu gospodarki dotyczy wykaz A dział VIII poz. 3 (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2016 r. I UK 218/15 ,LEX nr 2108499). Aktualne stanowisko judykatury przyjmuje, że w świetle przepisów wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo-branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach, uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach. Usystematyzowanie prac o znacznej szkodliwości i uciążliwości i przypisanie ich do oddzielnych działów oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest przypadkowe, gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale gospodarki jest umiejscowione. Konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danego działu gospodarki (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 16 czerwca 2009 r., I UK 20/09, LEX nr 515698 i I UK 24/09, LEX nr 518067; z 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638; z 14 marca 2013 r., I UK 547/12, OSNP 2014 Nr 1, poz. 11). Oznacza to, że przynależność pracodawcy do określonej gałęzi (branży) gospodarki ma znaczenie istotne i nie można dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały przypisane w tym akcie prawnym (wyroki Sądu Najwyższego: z 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652; z 6 lutego 2014 r., I UK 314/13, OSNP 2015 Nr 5, poz. 66).

Jak wyżej wskazano, dla uwzględnienia okresu pracy na stanowisku kierowcy ciągnika jako okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla wskazanego w rozporządzeniu działu gospodarki, tj. działu transportu. Z materiału dowodowego wynika, że charakter pracy ubezpieczonego nie był właściwy dla transportu. W ocenie Sądu Apelacyjnego te okoliczności powodują, że ubezpieczony w okresie zatrudnienia w spornych okresach w (...) w S. nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wymienionej w Wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8 poz.43 ze zm.).

Tym się kierując, Sąd Odwoławczy uznał, że zarzuty apelującego są nieuzasadnione, a ponieważ brak jest też innych podstaw do wzruszenia trafnego rozstrzygnięcia Sądu I instancji, które Sąd Odwoławczy bierze pod rozwagę z urzędu - apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono.

O kosztach postępowania Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. oraz w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 j.t. z późn. zm.).

SSO del. Gabriela Horodnicka- SSA Anna Polak SSA Barbara Białecka

Stelmaszczuk